คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
เสียงกริ่งดังบอกเวลาเลิกเรียน
“เคโตะพาไปซื้อของหน่อยสิ วันนี้จะทำขนมล่ะ” ยูริพูดขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังเก็บของกลับบ้านหลังจากทำเวรประจำวันเสร็จ
“คงไม่ได้หรอกนะ” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น เรียวสุเกะเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเข้าไปเกาะแขนเคโตะแล้วซบไหล่ “วันนี้เคโตะมีนัดแล้ว” ยูริมองหน้าเคโตะ เรียวสุเกะยิ้ม “บอกไปสิครับเคโตะว่าเราสองคนน่ะเป็นอะไรกัน”
เคโตะลำบากใจ “เอ่อ..... ขอโทษที่ไม่ได้บอกแต่แรกนะ นี่ยามาดะ เรียวสุเกะ เป็น.....”
“แฟน!” เรียวสุเกะหัวเราะเหมือนจะเยาะเย้ยใครซักคนซึ่งก็เป็นไปตามคาดยูริยังอ้าปากค้างกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในขณะที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“เป็นไปได้ยังไง”
เรียวสุเกะยักไหล่ “ก็มันเป็นไปแล้ว”
ยูริขมวดคิ้ว “เคโตะ!”
“เอ่อ...... ใช่ ยามาดะเป็นแฟนฉันเองแหละ” เคโตะยิ้มแหย เรียวสุเกะยักคิ้วให้ยูรินั่นทำให้คนตัวเล็กหัวเสียแต่ก็เก็บอาการไว้ “ไปกันเถอะยามาดะ” เคโตะลากเรียวสุเกะออกไปด้วยกลัวว่าจะเกิดศึกสงครามระหว่างสองคนที่เขาเป็นคนกลางอยู่
ยูริมองตามสองคนนั้นจนลับสายตาไปคิ้วขมวดกันเป็นปม “แปลกจัง”
เคโตะลากเรียวสุเกะออกมาจนถึงหน้าโรงเรียน
“โอ๊ย!! นี่ปล่อยนะ จะลากอะไรนักหนาเนี่ยฉันเจ็บ!!” เรียวสุเกะตะโกนบอกเคโตะพร้อมพยายามแกะมือร่างสูงออก เคโตะปล่อยมือบนข้อมือปรากฏรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด เรียวสุเกะกุมข้อมือตัวเองไว้ “อะไรของนายเนี่ย!!” เรียวสุเกะโวยวาย
“ก็ใครใช้ให้คุณไปทำอย่างนั้นใส่ยูริล่ะ”
เรียวสุเกะเชิดหน้าขึ้น “ทำไมจะทำไม่ได้ ฉันเป็นแฟนนายนะ”
“แต่ผมไม่ได้เป็นแฟนคุณซักหน่อย คิดเองเออเองทั้งนั้นแหละ”
“ใครว่าไม่ได้เป็น หรือว่าจะให้ฉันลงมือจัดการกับพี่นายฮะ ถึงจะสำนึกน่ะ”
เคโตะพยายามควบคุมลมหายใจเพื่อไม่ให้อารมณ์โกรธทำให้เขาทำอะไรรุนแรงกับคนตรงหน้าไป “โอเค ผมเข้าใจแล้ว จะทำไงต่อว่ามา”
เรียวสุเกะยิ้มหวานก่อนจะเข้ามาเกาะแขนเคโตะไว้ “ฉันอยากกินเค้กสตรอเบอร์รี่”
ยูโตะนั่งรออยู่ในรถขณะที่คุณหนูและแฟนใหม่คุณหนูกำลังกินเค้กกันอยู่ในร้านเบเกอรี่หรูแห่งหนึ่ง เขารออยู่อย่างนั้นจนแหลือบไปเห็นร่างเล็กๆ ของใครซักคนกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่หลังต้นไม้ข้างรถเขาสายตามองไปยังร้านเบเกอรี่ที่เรียวสุเกะและเคโตะอยู่ ยูโตะลงจากรถและเดินไปยังคนๆ นั้น “คุณหาใครอยู่หรือเปล่าครับ?”
ใบหน้าหวานสีหน้าตกใจ “เอ่อ... เปล่าครับ ผมแค่...... ไม่มีอะไร” ยูริยิ้มให้ก่อนจะวิ่งไป
ยูโตะยืนมองแบบงงๆ “อะไรของเขาวะ” ก่อนจะเดินกลับรถเขาเหลือบไปเห็นกระเป๋าใบเล็กๆ วางอยู่เขาหยิบขึ้นมาดู บัตรประชาชนของคนตัวเล็กเมื่อกี้โชว์หราอยู่ในกระเป๋า “เฮ้!!” ยูโตะพยายามร้องเรียกแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กนั่นจะวิ่งไปไกลแล้ว ยูโตะเพ่งมองบัตรประชาชนตรงหน้าอีกครั้ง “จิเน็น ยูริ” เขาพึมพำชื่อเจ้าของเบาๆ ก่อนจะพับกลับลงสายตาคมก็เหลือบไปเห็นรูปหนึ่งที่อยู่ข้างๆ กัน เขาดึงออกมาดู รูปที่ปรากฏตรงหน้าคือรูปของยูริและเคโตะที่ถ่ายด้วยกัน “เอ๊ะ!! นี่มันแฟนใหม่คุณหนูนี่” เขามองเข้าไปยังร้านเบเกอรี่ เรียวสุเกะกำลังป้อนเค้กให้เคโตะอยู่ “หมอนี่ต้องมีอะไรปิดบังคุณหนูแน่ๆ”
ในร้านเบเกอรี่
เคโตะมองเรียวสุเกะที่(สวาปาม)กินเค้กสตรอเบอร์รี่ก้อนใหญ่อย่างกับตายอดตายอยากมาจากไหนจนเขาเองยังรู้สึกสยอง “เอ่อ...”
เรียวสุเกะละสายตาจากเค้กตรงหน้า “อยากกินเหรอ กินสิกินเลย ฉันไม่หวงหรอก” เขาพูดทั้งๆ ที่ยังมีเค้กอยู่เต็มปาก เรียวสุเกะกลืนเค้กคำนั้นอย่างรวดเร็วตามด้วยสตรอเบอร์รี่ลูกโตที่ปะหน้าเค้กไว้
“ไม่ๆๆๆ ไม่ได้อยากกินหรอก แต่ว่า..... นายไม่ได้กินข้าวมากี่วันแล้วล่ะ”
เรียวสุเกะหัวเราะ(เค้กเต็มปาก) “คุณหนูอย่างฉันเนี่ยนะจะอดอยากจนไม่มีข้าวจะกิน ฉันกินทุกวันย่ะ นี่แค่อาหารเรียกน้ำย่อยนะ” ว่าแล้วก็กินต่อไป
เคโตะมองอย่างอึ้งๆ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี เขามองออกไปนอกร้าน(อารมณ์ประมาณไม่อยากรบกวนคนกำลังหิวโหย)
ขณะที่กำลังกินหางตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนแว้บๆ เรียวสุเกะหันไป ภาพตรงหน้าทำให้เขาต้องรีบกลืนเค้กที่กำลังกินอยู่ลงท้อง จิเน็นมาทำอะไรที่นี่ เขามองไปยังเคโตะที่หันไปอีกทางหนึ่งก่อนจะหยิบจานและช้อนของเคโตะ(ที่ยังไม่ได้แตะ)มาตักเค้กสตรอเบอร์รี่ใส่ “เคโตะ” เรียวสุเกะเรียกเสียงหวาน เคโตะหันมาตามเสียงเรียก เขาตักเค้กขึ้นมาจ่อปากร่างสูง “กินนี่หน่อยนะ” เคโตะลังเล นี่จะมาไม้ไหนเนี่ย “น่านะ นายยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ กินนี่ซักหน่อยนะ” เมื่อพิจารณาว่าไม่ได้เสียหายอะไรเคโตะจึงกินเค้กชิ้นนั้น เรียวสุเกะยิ้มหวาน “น่ารักจังเลยนะนายเนี่ย” เขาวางจานที่ตักเค้กใส่ไว้วางไว้ที่หน้าของเคโตะแล้วก็(สวาปาม)กินเค้กของตัวเองต่อไป
“อิ่มจังเลย” เรียวสุเกะเดินลูบท้องตัวเองพลางเกาะแขนคนตัวสูงไปด้วย
“ก็แน่ล่ะสิ ก็คุณเล่นกินเข้าไปตั้งเยอะขนาดนั้นนี่นา”
เรียวสุเกะหัวเราะคิกคัก “วันนี้นายไปนอนบ้านฉันนะ”
“หา???”
“ไม่ต้องหาหรอก นายอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอเพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใคร เสื้อผ้าของนายฉันให้คนเอาไปไว้ที่บ้านให้แล้ว”
“แต่ว่า...”
“นายห้ามปฏิเสธ!” เรียวสุเกะเท้าสะเอว “หรือว่าจะให้ฉัน......”
“เออ! ก็ได้” เขาตอบอย่างเสียไม่ได้
เรียวสุเกะยิ้ม “ก็แค่นั้นแหละ” เขาลากเคโตะไปที่รถที่จอดรอไว้อยู่ เขาผลักคนตัวสูงเข้าไปในรถก่อนจะตามเข้าไปอีกคน “ยูโตะกลับบ้าน”
ยูโตะหันมามองคนทั้งคู่ “ไม่ไปส่งเขาที่บ้านก่อนเหรอครับ”
เรียวสุเกะถลึงตาใส่ “ฉันสั่งต้องทำตาม ไม่ต้องหือต้องอือ แค่ ‘ครับ’ ‘เข้าใจแล้วครับ’ แค่นั้นพอ เข้าใจมั้ย”
ยูโตะจึงต้องยอมแต่โดยดี “เข้าใจครับ”
“ดี ออกรถได้”
ยูรินั่งสัปหงกอยู่ที่หน้าบ้านของเคโตะ เกือบจะสี่ทุ่มแล้วแต่เคโตะยังไม่มาอีก กระเป๋าตังค์ก็หาย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนขับรถที่บ้าน “ทาคากิ มารับฉันที่บ้านเคโตะด้วยนะ ฉันรอจนขี้เกียจรอแล้ว” เขาวางหูมองโทรศัพท์อีกครั้งก่อนจะโทรไปหมายเลขที่กระหน่ำโทรมาทั้งคืนจนแบตเกือบจะหมด หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ....... ยูริวางหูอย่างอารมณ์เสีย “นายอยู่ที่ไหนเนี่ยเคโตะ”
เคโตะถูกพาไปยังห้องๆ หนึ่งซึ่งใหญ่กว่าบ้านเขาสามเท่า
“นายอยู่ห้องนี้ก็แล้วกันนะ ห้องฉันอยู่ข้างๆ มีอะไรก็เรียกยูโตะก็แล้วกัน เดี๋ยวยูโตะจะเป็นคนบอกฉันเองแหละ” พูดแค่นั้นเรียวสุเกะก็เดินกลับห้องไป ตอนนี้จึงเหลือแค่ยูโตะกับเคโตะสองคนเท่านั้น
“ดีจังนะครับตกถังข้าวสารแบบนี้คงจะอิ่มไปทั้งชาติ” ยูโตะพูดลอยๆ
“ห้ะ?” เคโตะหันไปทางคนพูด
ยูโตะเดินเข้ามาใกล้ “อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าคุณมาอยู่ที่นี่เพื่ออะไร คุณมีแฟนแล้วถ้าจะหลอกคุณหนูของผมล่ะก็ ฝันไปเถอะ ผมไม่ยอมคุณแน่”
เคโตะขมวดคิ้ว “หมายความว่าไง”
ยูโตะยิ้ม “จิเน็น ยูริ แฟนของคุณใช่มั้ยล่ะ ผมเห็นเจ้าหมอนั่นมาที่ร้านเบเกอรี่วันนี้”
เคโตะตกใจ “ยูริไม่ใช่....”
“ไม่ต้องปฏิเสธหรอกครับ จะเป็นแฟนกับคนน่ารักๆ แบบนั้นมันก็ไม่แปลกหรอก” เขาจ้องเคโตะเขม็ง “แต่ถ้าคุณทำให้คุณหนูต้องร้องไห้ผมไม่ไว้ชีวิตคุณแน่”
เคโตะยังงงค้างกับสิ่งที่ยูโตะพูดเมื่อสักครู่ เขามองไปรอบๆ ห้องอย่างประหม่า ห้องใหญ่โตะแบบนี้จะอยู่ยังไงดีนะ เคโตะนั่งลงบนเตียงมือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋านักเรียน “แบตฯหมดเหรอเนี่ย” เคโตะเปิดโทรศัพท์หลังจากเสียบสายชาร์จไปได้ซักพัก “70 สายไม่ได้รับ!!” ทั้งเบอร์ยูริและไดกิที่โทรหาเขา เคโตะกดเบอร์แล้วโทรออก
[เคโตะอยู่ไหนทำไมไม่รับสายพี่ บ้านก็ไม่อยู่นี่จะเถลไถลไปใหญ่แล้วนะ] เสียงไดกิแว้ดขึ้นในโทรศัพท์
เคโตะเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพื่อไม่ให้เสียงนั้นทำลายแก้วหูของเขา “มีปัญหานิดหน่อยน่ะครับไดจัง”
[ปัญหาอะไรถึงไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง!]
“คือ... แฟนผมเขาอยากให้ผมมาอยู่ที่บ้านเขาด้วยน่ะครับ” ถึงจะรู้สึกกระดากปากที่พูดแบบนั้นแต่แบบนี้ปลอดภัยจากเรียวสุเกะมากกว่าถ้าเรียวสุเกะมีเครื่องดักฟังล่ะแย่แน่
[เดี๋ยวนี้มีแฟนแล้วทิ้งพี่เลยเหรอ ทีพี่ของร้องให้มาอยู่ตั้งนานไม่รู้จักมา แต่นี่พอมีแฟนขอร้องนิดหน่อยก็ไปแล้ว เคโตะทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง ไหนบอกมาซิแฟนเราเป็นใคร]
“เขาชื่อเรียวสุเกะ ยามาดะครับ” ปลายสายเงียบไปไม่พูดอะไรเคโตะจึงพูดต่อ “เขาเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนมิโดริน่ะครับพี่ ที่จริงมันก็แปลกๆ นะที่เขาขอให้ผมมาเป็นแฟนเขาน่ะ อาจจะอยากหาอะไรทำสนุกๆ ล่ะมั้ง” เคโตะพยายามเค้นเสียงหัวเราะแต่เสียงที่ตอบกลับมากลับดูเคร่งเครียดพิกล
[งั้นเหรอ เรียวสุเกะ ยามาดะ ระวังตัวหน่อยก็แล้วกันนะเคโตะ]
เคโตะขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะครับไดจัง เขาจะทำอะไรผมเหรอ”
ได้ยินเหมือนเสียงหัวเราะดังมาตามสาย [เปล่าหรอกไม่มีอะไร พี่แค่เป็นห่วงน่ะ ถ้างั้นแค่นี้แล้วกันนะ ขอให้มีความสุขกับแฟนจ้ะ]
ปลายสายตัดไปเคโตะได้แต่มองโทรศัพท์ “ไดจังแปลกจังเลย” เขากดอีกเบอร์หนึ่งที่โทรมาหาแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน “ว่าไงยูริ”
[เคโตะอยู่ไหนเนี่ย รู้มั้ยฉันโทรหานายเป็นร้อยครั้งนี่ไม่คิดจะกลับบ้านหรือไง]
เหมือนไดจังเปี้ยบเลย เคโตะอมยิ้ม “ฉันคงไม่ได้อยู่บ้านพักหนึ่งล่ะ”
[ทำไมล่ะ หรือนายไปอยู่กับยัยคุณหนูนั่น]
“อื้อ” เคโตะโกหกยูริไม่ได้หรอก
[งั้นแค่นี้แหละ]
ยูริวางสายไปดื้อๆ “อะไรของเขาเนี่ย” เคโตะวางโทรศัพท์ลงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
เรียวสุเกะเปิดประตูห้องเคโตะอย่างเบามือ เขาอยากจะทำอะไรสนุกๆซักหน่อย เขานั่งรออยู่บนเตียงเคโตะยังอาบน้ำอยู่สมองคิดไปเรื่อยถึงหนังสือที่อ่านวันนี้
‘คู่มือพิชิตใจหนุ่มๆ’ เรียวสุเกะหัวเราะเบาๆ ก่อนวางมันลง “เรื่องแค่นี้ฉันทำได้หรอกน่า”
เรียวสุเกะคิดไปยิ้มไป จะจูบเขาดีมั้ยนะ หรือว่าแค่จะกอดดี ไม่ได้ๆ จูบต้องไห้กับคนที่รักเท่านั้น... คิดได้เท่านี้รอยยิ้มก็พลันจางหายไปจากใบหน้าหวาน “คนที่รัก” เรียวสุเกะเค้นหัวเราะ “ไม่มีหรอก คนที่รักน่ะ” เรียวสุเกะเงยหน้าขึ้นเพื่อไล่น้ำตา นายจะต้องเจ็บปวดทรมานไดกิ
เคโตะออกมาจากห้องน้ำก็ต้องตกใจเมื่อใครบางคนนอนหลับอยู่บนเตียงเขาอยู่ “มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” เคโตะเดินเข้าไปใกล้พิจารณาใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาพริ้ม “เวลานอนก็ปกติดีนี่นา” แต่ด้วยท่านอนที่ผิดที่ผิดทาง เคโตะอุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนแล้ววางลงบนเตียงในทิศทางที่ถูกต้อง เขาห่มผ้าให้อมยิ้มกับใบหน้าหวานนั้นก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋ามาใส่
เรียวสุเกะลืมตาตื่นเมื่อรู้สึกถึงร่างกายที่เหมือนกำลังลอยขึ้น ใจหล่นวูบเมื่อเผลอมองใบหน้าหล่อที่กำลังอุ้มเขาอยู่ เขาซุกหน้าลงกับอกของเคโตะทันทีที่ร่างสูงมองมารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแต่หัวใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด นี่เขาเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย! เคโตะวางเขาลงอย่างแผ่วเบาก่อนจะห่มผ้าให้ เขาหรี่ตาขึ้นมอง ดีที่ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นปิดบังท่อนล่างของเคโตะไว้ไม่งั้นเขาคงได้โวยวายลั่นบ้านแน่ เคโตะหยิบเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าแล้วใส่มันตรงนั้น เขาหลับตาลงทันทีหัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย
เรียวสุเกะพยายามข่มตาหลับแม้จะดึกแล้วก็ตาม เคโตะนอนอยู่บนโซฟาข้างๆ นั้น เรียวสุเกะลุกขึ้นมองไปยังร่างสูง “บ้าจริง” เขาสบถออกมาเบาๆ วันนี้กะว่าจะมาทำให้เคโตะหลงรักซักหน่อยแล้วแต่นี่กลับกลายเป็นเขาซะเองที่ใจเต้นรัว เขาเดินไปที่ประตูแต่ก็เหมือนลืมอะไรบางอย่าง เรียวสุเกะเดินมาหยิบผ้าห่มแล้วห่มให้เคโตะ “ฝากไว้ก่อนนะ”
ความคิดเห็น