ทำไมข้ากลายเป็นคู่หมั้นเทพวายุ(จบแล้ว)

      จอมมารผู้เป็นที่หนึ่งในสามภพ เว่ยเสียนหนาน  เส้นผมสีขาว อาภรสีดำลายพยัคฆ์คู่ขลิบทอง ไม่มีใครไม่รู้จัก

      มิมีผู้ใดสังหารเขาลงได้ จอมมาผู้นั่งเหนือบัลลังก์ทองไม่เคยหวั่นเกรงใครหน้าไหน ศัตรูที่เข้ามารุมล้อมเขาเพียงใดก็ไม่เกรงสะบัดดาบสะบั้นชีพขาดลงอย่างง่ายดาย

     นามตี้เป็นที่ยำเกรงต่อปวงราชทั้งหลาย มีมือสังหารต้องการลอบฆ่าจอมมารมากมาย แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ ทั้งยังโดนจอมมารสังหารอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต ใครคิดจะฆ่าข้า มันจะไม่มีชีวิตรอดไปจากภพมาร

     ข่าวการตายของมือสังหารที่ส่งไปทำให้เทพหนุ่มไม่อาจอยู่เฉยได้อีก ในเมื่อจอมมารฆ่าแล้วเขาก็ได้เวลาฆ่าบ้าง แต่จริง ๆ เขาก็มิได้มีเเค่นส่วนตัวกับจอมมารหรอกนะ เหตุเนื่องมาจากเพื่อนของเขาขอร้องให้เขาช่วยมากำจัดจอมมารปัจจุบัน ด้วยความที่ทั้งสองสนิทกกับมากเทพหนุ่มจึงตกปากรับคำ 

      โม่เฮยเชียง

       อาจไม่มีใครรู้ แต่เขารู้ เทพวายุหนุ่มหยุดยืนหน้าถํ้า'หวงจุ้น' ที่เก็บหัวใจของจอมมาร เทพวายุเดินเข้าถํ้าไปช้าๆ

     ครั้งแรกที่ได้รับคำขอเขาก็ลังเลอยู่เล็กน้อยในเมื่อจอมมารไม่เคยขึ้นมาฆ่าคนบนสวรรค์ฆ่าเพียงคนที่ลงไปยังภพมารเท่านั้นทำไมถึงมีความแค้นต่อชาวเทพได้? ทว่าเมื่อตกตะกอนบางอย่างเขาก็เริ่มปัดคำถามเหล่านั้นทิ้งไป ฆ่าผู้บุกรุกแล้วอย่างไรนั่นก็ถือว่าฆ่าคนแล้วนี่?

    เทพหนุ่มยืนหยุดอยู่ตรงหน้าหัวใจจอมมาร ใช่แล้ว ที่ว่ากันว่าจอมมารไร้หัวใจเพราะหัวใจมาอยู่ที่นี่เอง อยู่ตรงหน้าเขา

     โม่เฮยเชียงชักกระบี่ 'เฮยอวี่' ออกจากฝักชี้มันไปยังหัวใจของจอมมารที่กลางถํ้า แล้วฟัน พรึ่บ!

            ตึก ตึก... จบสิ้นภาระกิจของเขาเสียที เทพหนุ่มเดินออกจากถํ้าตรงไปยังภพมาร

          ร่างสูงของจอมมารล่วงลงมาจากบัลลังก์ อาภรสีดำมีเลือดไหลซึมออกมาบริเวณทรวงอก

        เกิดอะไรขึ้น!?

        ทหารมารที่เฝ้าหน้าประตูได้ยินเสียงจึงรีบเขามาดู พอเห็นร่างท่านจอมมารนายเหนือหัวเลือดอาบบนพื้นราบยิ่งทำให้ร้อนรนทำอะไรไม่ถูก

       "ไปตามคนมาช่วยข้าเร็ว!!" เสียงประกาศกร้าวเรียกสติของทหารเหล่านั้นให้วิ่งออกไป

      ใครกันกล้ายุุ่งกับหัวใจข้า! มันผู้นั้นเป็นใครทำอะไรกับหัวใจข้า!!

     จอมมารคิดอย่างโกรธแค้น พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ไม่มีใครจะทำรายข้าแล้วมีชีวิตรอดไปได้!!

    ไม่ทันที่จอมมารจะลุกยืนได้เต็มที่ก็มีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก้าวเข้ามา

    "ใคร! เจ้าเป็นใคร!?" จอมมารถามผู้มาใหม่เสียงเข้ม

    "....." เทพหนุ่มยืนมองหน้าจอมมารนิ่งไม่ไหวติง

     "ข้าคือผู้ที่สังหารท่านอย่างไรเล่า" เสียงเรียบเอ่ยไม่รีบร้อน

    "เฮอะ... เป็นเจ้าเองงั้นหรือ?" จอมมารหัวเราะเสียงเย็นก่อนจะซัดพลังใส่ชายตรงหน้า

     "...อึก" ด้วยความที่ไม่ทันระวังทำให้เทพหนุ่มทรุดนั่งกับพื้น

    "..เจ้าต้องตาย!" จอมมารพูดพร้อมยกยิ้มเหี้ยมให้อีกฝ่าย

     "....." เทพหนุ่มไม่ได้ตอบโต้ใดๆ

     เสียงเท้าหลายคู่ใกล้เข้ามา เทพหนุ่มใช้พลังของตนรีบหายตัวไปจากจุดเดิมอย่างรวดเร็ว

   "คิดหนีหรือ....อึก!" จอมมารทนพิษบาดแผลไม่ไว้อีกต่อไป ร่างชายหนุ่มทรุดลงกับพื้นอีกครั้งแล้วสิ้นใจไป

    คนที่เข้ามคือน้องชายท่านจอมมารและเหล่าทหารมารกับเสนาบดีคนสนิท

________________________________________________

     สวัสดีค่ะ นักอ่านทุกท่านขออนุญาตมาทักทายกันสักเล็กน้อย

    สำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ เราตั้งใจทำแบบจีนโบราณผสมสมัยปัจจุบันนะคะ อาจมีคำคัพท์แบบจีนโบราณบ้างสมัยใหม่บ้างปะบนกันไป

   โลกมนุษย์จะอยู่ในยุคที่พัฒนาแล้วแต่ยังคงมีวรยุทธ์และมีโรงเรียนฝึกยุทธ์ด้วยนะ อิอิ และยังคงมีสัตว์เวทสัตว์พิเศษอยู่ค่ะ

   ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ

 โดย... ฟ้าลิขิตดาว