เมื่อผมเป็นตัวละครลับ พี่ชายตัวละครร้าย (yaoi)

ลำดับตอนที่ #6 : ใครๆเขาก็ว่า เมื่อพระเอกหน้าแตก แล้วย่อมต้องหาเรื่อง

"อ้าว ตื่นแล้วหรอจ๊ะริทสึคุง.."

เสียงของอาจารย์สาว ที่เกือบไม่สวยแล้ว ของห้องพยาบาลส่งเสียงถามผม เมื่อเข้ามาในห้องแล้วได้ยินเสียงของผมกับริกิ ที่แหกปากร้องประสานเสียงกันในตอนแรกก่อนที่จะเงียบเสียงลง  

ผมที่กำลังตรอมใจใกล้ตาย เพราะเจ้าริกิ เด็กหนุ่มตรงหน้าผม ในขณะที่ผมกำลังคล่อมร่างของเจ้าเด็กนั้นเอาไว้อยู่ ยังดีที่อาจารย์ไม่ได้เปิดม่านเข้ามาดูในตอนนี้ เพราะถ้าเป็นงั้น อาจารย์คงได้เห็นฉากXXXX  ของผมกับริกิ ซิงแรกของผมไปแล้วแน่ๆ

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันไม่ได้ทำให้ผมมีความรู้ดีขึ้นมาเลยสักนิดเดียว แถมความรู้สึกทางด้านจิตใจของผมเองตอนนี้ ก็ยังติดลบลงฮวบๆซะด้วยซ้ำไป

ริกิที่พยายามปรือตาขึ้นมามองหน้าผม ด้วยใบหน้าแดงก่ำ ที่เหมือนกุ้งโดนเผาด้วยไฟโลกันต์ ที่กำลังถูกส่งมาแผดเผาร่างของเขาอย่างร้อนแรง ทำเอาผมต้องมองริกิ เจ้าเด็กราขึ้น อย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้ถ้านายไม่ตาย ผมได้ตายแทนนายแน่ๆ ริกิ ตายด้วยความอาย ที่ไปได้เสียซิงกับนาย

จนไม่รู้ว่าตอนนี้จะเอาหน้าไปไว้ไหนได้ นอกจากบนบ่าของตัวเอง ไม่กล้าเอาไปไว้บนบ่าของคนอื่นได้ เพราะกลัวคนนั้นจะมีร่างกายที่ไม่ได้หล่อสมบูรณ์แบบ เหมือนร่างกายของผมเองในตอนนี้ ก็นะ ร่างของผมนั้น อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อและมีกล้ามที่มากมาย จนจะกลายร่างเป็นชาวไซย่า ไปบินข้ามโลกได้แล้วตอนนี้ แบบพ่อพระคนดี ศรีประเสริฐที่โลกหน้ายังคงต้องการ แต่ดูท่าแล้วไม่น่าจะใช่โลกนี้ ที่ต้องการผมสินะครับ

ผมที่กำลังทำหน้านิ่ง ต่างจากความคิดของตัวเอง ที่กำลังบ่นอยู่ข้างใน จ้องมองด้วยสายตาที่แรง จนแทบจิกตาใส่ริกิ เมื่อริกิเริ่มมีอาการหายใจเข้าออกอย่างลำบาก ทั้งที่ผมเองก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรเขาเลยสักนิด นอกจากคล่อมเอาไว้ แบบหล่อๆ ให้เหมาะกับภาพพจน์ตัวเอง

"ริ..กิ.."ผมที่ฟังริกิเรียกชื่อตัวเอง มองอีกฝ่ายอย่างงงๆ ว่าเจ้าเด็กนี้จะเรียกชื่อของตัวเองทำไม แล้วมองต่อไปอย่างเสือก..โคร๊กๆๆ..อย่างเป็นห่วงอีกฝ่าย

"หาย..ใจ..ไม่..ออก..ครับ.."เสียงที่แผ่วเบาของริกิ ที่ส่งมาให้ผมอย่างแผ่วๆ จนเกือบไม่ได้ยิน ทำเอาผมลุ้นระทึกไปกับอีกคน ว่าริกิมันจะพูดจนจบไหม หรือว่าจะตายไปก่อน ผมจะได้จำคีย์เวิร์ดสุดท้ายได้อย่างแม่นยำ แล้วนำไปขยายความต่อ ให้ได้เรื่องแล้วเอาข้อความนั้นไปบอกพ่อแม่ของริกิ ว่าลูกของเขานั้น ได้สั่งเสียอะไรเอาไว้ก่อนตายบ้าง อย่างไว้อาลัยให้แก่ริกิ 

เดี๋ยวถ้าจัดงานศพนายเมื่อไร ผมจะเป็นคนพวงรีดไปให้นายเอง ไม่ต้องมีห่วงอะไรหรอกนะ แล้วก็อย่ากลับมาหลอกหลอนผมด้วยละ เพราะผมจะทำบุญไปให้นาย นายจะได้อิ่มบุญ ไม่จองเวรซึ่งกันและกันอีกนะครับ เจอกันที่โลกหน้านะครับ ริกิซิงแรกของผม!!!

"อย่า..ทับ..อก..ริ..กิ..ครับ.."ผมที่กำลังตีหน้าเสียใจเล็กน้อย จนแทบจะไม่มีมีอะไรบนใบหน้าแสดงถึงความรู้สึกข้างใน เพราะเป็นคนหน้านิ่ง แต่ดวงตาของผมก็กำลังเปล่งประกายอย่างไว้อาลัยอีกฝ่ายอยู่นะครับ 

พอจับใจความได้เท่านั้นแหละ ยิ่งกว่าพระเอกก็ตัวละครลับอย่างผมนี้ละครับ กระโดดออกห่างอีกฝ่าย จนลงไปอยู่ปลายเตียงได้อย่างสวยงาม ด้วยท่าดีดตัวตีลังกาถอยหลัง วิชาลับของท่านริทสึ วิชาหวนกลับครับผม!! ขอนำเสนอเลยละกันครับ

ผมที่กระโดดลงมาจากเตียงได้ หันไปมองริกิ ที่สีหน้าดีขึ้นมาก ไม่หายใจหอบแฮ่กๆ อย่างหมาชิสุอีกแล้ว ผมเองนั้น ก็สุดแสนจะโล่งใจมากมายนัก ที่ไม่ต้องมารับผิดชอบบอกรหัส ที่ใช้สือเพื่อบอกตัวคนร้าย ที่เป็นฆ่าริกิ ให้ได้มารับการลงโทษ 

"แฮ่ก แฮ่ก"เสียงหอบเบาของริกิ เริ่มทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย ที่ดูแล้วเจ้าตัว ดูจะไม่เสียใจเลยสักนิด ที่ได้เสียซิงกับผมไปแล้ว เอาแต่นอนอยู่กับเตียง ขยับตัวไปคว้าผ้าห่ม ที่หลุดออกมาจากตัวของผมเมื่อกี้นี้ แล้วลงไปซุกตัวกับผ้าห่มนั้นต่อ อย่างอ่อนเพลีย ดูไม่มีเรียวแรง   

"เออ ริทสึคุงจ๊ะ ครูว่าเธอควรจะรีบกลับห้องได้แล้วนะจ๊ะ ให้ริกิคุงเขาได้นอนพักผ่อนน่ะ.."อาจารย์ที่เห็นว่าในว่าถามในตอนแรกแล้วผมไม่ตอบกลับไป

เปิดผ้าม่านเข้ามาดู แล้วเห็นผม ที่กำลังยืนหล่อเหลาอยู่ปลายเตียง ที่ตอนนี้ริกิยึดเอาไว้เป็นตัวเอง แล้วเอาผ้าห่มไปห่อกายตัวเอง จนแทบจะเหมือนไข่ม้วน ที่ตัวริกิเป็นไส้ข้างใน ทำเอาผมเห็นเห็ดรา เริ่มที่จะงอกขึ้นบนผ้าห่ม ที่ริกิใช้พันตัวอยู่เป็นฐานทัพลับชั่วคราว 

ไม่น่าเชื่อเลยครับ  ว่าเจ้าริกิ พ่อพระเอกรองของเกม จะสามารถเพาะเห็ดให้ขึ้นได้ในทุกสถานที่เลยรึไงกัน ขนาดว่าตอนนี้อุณหภูมิไม่เป็นใจให้เห็ดขึ้น นายยังสามารถทำให้มันขึ้น และเติบโตได้อย่างรวดเร็ม ผมคิดว่านะ นายควรจะเลิกเรียนแล้วไปสร้างโรงเพาะเห็ดขายถ้าจะรุ่งกว่านะครับ ริกิ ถ้าเห็ดที่ขึ้นนั้นไม่ใช่เห็ดพิษนะครับ นายได้รวยเละแน่ๆครับ

"แล้วทำไมเขาถึงมานอนเตียงเดียวกับผมกันละ.."เมื่อหมดความสนใจ ที่จะยัดเหยียดบทคนเพาะเห็ดให้กับริกิแล้ว ผมก็หันไปถามคำถามที่ผมอยากจะรู้มากที่สุดในตอนนี้กับอาจารย์ ที่กำลังเปิดม่านค้างไว้ เพื่อดูท่าทีของผม 

ท่านสะดุ้งไปเล็กน้อย เมื่อผมหันไปสบตาตรงๆ ด้วยใบหน้านิ่งตามปกติของตัวเอง ก่อนที่จะถามออกไป ด้วยเสียงเย็นๆ

      ว่าทำไมอาจารย์ถึงได้โหดร้ายกับผมอย่างนี้!! พัดพรากเอาซิงน้อยๆของผมไป ให้กับริกิเจ้าเด็กชีวิตดับอับแสงสว่าง  ณ ในห้องพยาบาลต้องห้ามแห่งนี้ได้  เพราะต่อไปนี้ ที่นี่จะเป็นห้องปิดตายของผม ผมจะไม่เข้ามาที่นี้อีก

      เพื่อที่จะไม่ขอหวน ทวนความจำของผมกับริกิ ที่เราได้ ตื๊ดดดดด กัน แม้ว่าเรื่องราวระหว่างเหตุการณ์นั้นของผมกับริกิ จะยังไม่รู้แน่ชัดก็ตาม ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนที่ผมได้เผลอพลั้งพลาดไป

 แต่ผมฝั่งใจเจ็บไปแล้วครับ!! ว่าผมนั้น ผมนั้น กำลังจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่เต็มตัวแล้วละครับ!!  ต่อจากนี้ไป ตั้งแต่ที่ผมเพิ่งจะอยู่ป.5 เท่านั้น!!! ช่างเป็นการเจริญเติบโตของเด็กๆที่น่ากลัวมากเลยละครับ

 แป๊ปเดียวผม ก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่ ที่ใกล้จะถึงวัยต้องทำงานเลี้ยงตัวเองแล้วหรอครับเนี่ย นี้ผมยังไปเกาะผู้หญิงกินไม่ได้เลยนะครับ แล้วผมจะเอาอะไรกิน ไหนจะต้องเลี้ยงลูก(เรย์)อีกละ ใครจะเลี้ยง!!   ริทสึละกลุ่มใจจริงเลยครับ ชีวิตของผม มันเริ่มหม่นหมองลงตามริกิ ที่เอาเชื่อเห็ดรามาแผ่ให้กับผมจนตอนนี้เริ่มงอกออกหัวของผมมาหนึ่งดอกแล้วละครับ 

"เพราะว่าเตียงมันเต็มน่ะสิ อาจารย์ก็เลยเอาริทสึคุง ที่อยู่ๆก็ล้มไปกับพื้น มานอนกับริกิ ที่ตัวน้อยที่สุดในกลุ่มพวกที่นอนอยู่ก่อนหน้านี้นะจ๊ะ เออ.. มีอะไรรึเปล่า ริทสึคุง"

 อาจารย์ที่อธิบายกับผม เพื่อให้คำตอบ แต่ทุกอย่างยังไม่หมด มันยังต้องมีอีกสิ อย่างเช่นอาจารย์ได้ยินใช่ไหมครับ ว่าผมกับริกิ ตู๊ดดดด  กันในห้องของอาจารย์ ผมหวังอาจารย์คงจะไม่ปิดบังกันใช่ไหมละครับ ได้โปรดบอกมันกับผมที ผมพร้อมจะรับผิดชอบผลของการกระทำตอนเมาขี้ตาของผมแล้วละ บอกผมมาเลยครับ!!! ว่าผมได้ทำท่าไหน อะไรยังไงไปบ้าง!! ผมพร้อมแล้วครับ มาเลยครับอาจารย์ ปล่อยหมัดฮุก ชนะคู่ต่อสู้ของอาจรย์มาเลยครับ!!!

"แล้วทำไม ริกิ..ถึงปลดกระดุมละครับ แถมยังหน้าแดง.."ผมที่กลั้นใจพยายามที่จะพูด แต่สิ่งที่พูดออกมาจากปากผมนั้น ราวกับมันจุกอยู่ข้างในด้วยความอัดอั๋นตันใจ 

     เหมือนเวลาที่พระเอกถูกตัวโกงมอมยา แล้วนางเอกมาเจอเข้า แล้วไม่รู้จะอธิบายยัง จนแทบจะลงไปร้องเพลง แทนคำอธิบายของผม ที่ไม่รู้ว่าทำอะไรกับตัวโกงไปตอนไหนน่ะครับ เพียงแต่ นางเอกของผม ต้องไม่ใช่สาวสวยใกล้เข้าโลง กับตัวโกงที่ใกล้เมรุแบบนี้หรอกนะครับ ผมรับไม่ได้ เพราะทางไหนก็มีแต่คนใกล้ตายแล้วทั้งนั้น

"ก็ริกิเขาเป็นลมนะสิ เพราะกลัวมากเกินไป  อาจารย์เลยปลดกระดุมให้เขาหายใจได้คล่องขึ้นไงจ๊ะ..อ๋อ ส่วนที่ถามว่าทำไม่ริกิถึงได้หน้าแดง ก็เพราะว่าริกิเป็นไข้ขึ้นมาหลังจากที่เป็นลมไป แต่ริทสึเล่นเอาผ้าห่มไปห่มคนเดียวหมด  อาจารย์เลยไม่รู้จะทำยังไง เลยต้องออกไปเอาผ้ามาให้ริกิอีกผืนยังไงละจ๊ะ นี้ไง"

อาจารย์ไม่พูดเปล่า ชูหลักฐาน พร้อมพยานในมือของตัวเอง เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ว่าไม่ได้ตั้งใจจะเอาผมขึ้นเขียง ประเคนให้ริกิ อย่างที่ตอนนี้สีหน้าของผมกำลังบ่งบอกความรู้สึกของตัวเองอยู่บนใบหน้า ที่มักจะเรียบตึงของผม ก็สถานณ์การณ์แบบ ใครมันจะแอ๊กเก็บอาการไหวละครับ ผมคนหนึ่งเนี่ยละ ที่ไม่ขอเก็บอาการของตัวเองเอาไว้ เมื่อทุกเรื่องมันเกี่ยวกับซิงน้อยๆของตัวเองครับ

"แล้วทำไม ผมปวดหลังละครับ.."ผมไม่หมดคำถามแค่นั้น เอาต่ออีกชุด ใช่ ถ้าในเมื่อผมไม่ได้เสียกับริกิแล้วทำไม ผมถึงได้ปวดระบมหลังตรงช่วงสะโพกของผมแบบนี้ละครับ 

"ก็ริกิน่ะสิ ดันล้มหงายหลัง ไปกระแทกกับปูน จนเป็นสะพานโค้ง หลังลั่นดังแกร็ก ก่อนที่บอกว่าง่วง แล้วก็หลับไปเลยไงจ๊ะ จะเจ็บก็ไม่แปลก ดีที่หลังไม่หักไปด้วยนะ"

เพล้ง!! 

ได้ยินเสียงอะไรรึเปล่าครับ ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกอยู่ละครับ ผมว่ามันไม่ไกลจากผมเท่าไรละครับ แต่ไม่รู้ทำไมผมมองหาเท่าไร ก็ไม่พบต้นตอของเสียงแตก ที่แตกแบบกระจายไม่มีชิ้นดี แตกแล้วแตกอีก แตกอยู่นั้นแหละ แตกจนเอาขึ้นมาประกอบใหม่ไม่ได้แล้ว เพราะสิ่งที่ได้แตกไปนั้น มันกำลังปลิ้วว่อนไปตามกระแสลม พร้อมกับใบไม้อีกสองสามใบ ที่กำลังพัดผ่านหน้าผมไปเบาๆ แต่กลับเอาเศษ ของสิ่งที่แตกอยู่นั้นปลิวไปด้วย

อย่าเอาไปนะครับ เศษหน้าแตกๆของผม เอาคืนมา!!  ถึงแม้ว่ามันจะแตกละเอียดมากแค่ไหนก็ตามที  แต่ผมก็ยังเอามาโบกขึ้นรูปใหม่ได้อยู่นะครับ ดังนั้น กลับมาเถอะครับ เศษเสี้ยวความหน้าแตกของผม กลับมา!!! อย่าเพิ่งจากผมไป พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่เป็นปรากฎเป็นรูปหน้าของผมอย่างนั้นสิครับ อย่ามายิ้มเย้ยในแบบที่ไม่ใช่รอยยิ้มพระเอกอย่าสิครับ ผมรับไม่ได้!!!

ผมที่ได้สติหลังจากที่หลุดลอยออกไป เพราะได้รับรู้ความจริง หันหน้าไปคอดค้อนให้ริกิ ที่กำลังหลับสบายอยู่กับผ้าห่ม ที่แย่งไปจากผมได้อย่างหน้าไม่อาย ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ต่างจากผม ที่กำลังเข้นเขี้ยวเข้นฟัน พร้อมด้วยคำภาวนาของผม ว่าอย่าให้ผมได้อีกกับเจ้าริกิเด็กเพี้ยนนี้อีกเลย แล้วตำแหน่งซิงแรกของผม ก็คงต้องขอคืนด้วยครับ ผมหวง!!

แล้วก็คงต้องขอลาขาด!! ขอให้ไปแล้วไปลับ ไปแล้วอย่ากลับมา ให้ผมได้เห็นหน้าอีกเลย เพี้ยงๆ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะด่าตัวเองว่ายังไงดีแล้ว ที่ดันหลงนึกว่าตัวเองนั้นได้เสียซิงให้กับคนอื่นไปแล้ว เพราะความเมา(?) เลยหลวมตัวทำอะไรลงไป ทั้งที่ยังไม่มีสติดี ครบถ้วน 

อายครับบอกได้คำเดียว อายโคตรๆ อายจนหนังหน้าพระเอกของผมยังเก็บอาการหน้าแตกของผมเองแทบจะไหว นี้ยังดี ที่ได้สกิลหน้าซีเมนต์หกสิบชั้นเข้ามาช่วยเสริมเอาไว้อีก ไม่งั้น ผมคิดว่าพวกคุณคงไม่ได้อ่านกันตอนต่อไปหรอกครับ เพราะพระเอกของเรื่องอย่างผมนั้น ได้กระโดดตึกฆ่าตัวตายไปแล้ว

 เนื่องจากทนไม่ได้กับความคิดของตัวเอง อุบากท์มากริทสึ นายคิดไปได้ยังไงกันเนี่ย โอ้ยยย นี้ถ้าอาจารย์ไม่อยู่ตรงนี้ ผมคงได้จับริกิขึ้นมาทุ่มลงพื้น ให้สาแก่ใจกับความอายของผม เป็นการชดเชยกับตัวเองอีกที จนกว่าริกิจะเพาะเห็ดในร่างกายของตัวเองไม่ขึ้นอีกเลย ผมอายครับ อย่าถือสา

แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะความเป็นคนดีของผม ทีดันมาทำงานตอนนี้ ต้องขอบคุณออร่าคนดีนี้ ของผมน่ะครับริกิ ที่ทำให้นายรอดตายมาได้น่ะ หึ ถึงแม้ในใจจะคันยิบๆ ว่าแล้วอีกที่เหลือสามเตียงที่เหลือนั้น มันเป็นใคร บังอาจมาแย่งที่นอนของผม ที่ต้องได้นอนไปกัน แล้วแถมยังมาทำให้ผมหน้าแบบที่ไม่รู้ว่า จะเอามาโบกขึ้นรูปได้หล่อเหมือนเดิมรึเปล่า

ผมที่คิดได้อย่างนั้น เดินผ่านอาจารย์ที่ยังยืนมองผมอยู่ อย่างเป็นห่วง กลัวผมจะฆ่าริกิตาย ตกใจขึ้น เมื่อผมเดินผ่านตัวเองไปอย่างรวดเร็ว แล้วไปเปิดผ้าม่าน ที่ปิดเตียงข้างๆ ถัดจากริกินอนไป นั้นอย่างแรง พร้อมกำลังรังสีแปลกๆ ที่กำลังแผ่ออกมาจากตัวของริทสึ คนที่ถูกคนต่างพร้อมใจกันเรียกว่าท่านจอมมารของโรงเรียน

พรึ่บ

เสียงกระชากผ้าม่านจนแทบจะติดมือของผมออกมา อย่างพาลคนที่มานอนก่อนผม เตรียมจะเข้าไปตบหน้าคนที่นอนอยู่ก่อน ให้ตื่นขึ้นมาเคลียร์เรื่องกับผมตอนนี้ และเดี๋ยวนี้ ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนๆนั้นเป็นใคร

"หืม.."ผมที่กำลังแปลกใจคิดว่าทำไมเจ้านี้ถึงได้มานอนอยู่ที่ห้องพยาบาลได้ เดินไปเปิดอีกเตียงถัดทันที และอีกเตียงอย่างใจร้อน จนอาจารย์ต้องลนลานเข้ามาห้ามผม อย่างตกใจมากมาย ที่ผมทำอะไรที่ดูเป็นพระเอกแบบนี้

"ริทสึจ๊ะ ครูว่าอย่ากวนเด็กคนอื่นที่เขามานอนเลยนะจ๊ะ ให้ทั้งสามคนพักผ่อนก่อนเถอะ เขาโดยซ้อมจนสลบมาน่ะ ไม่รู้ใครทำ แต่ว่าหนักเอาการเลยละ เล่นซะเป็นรอยเขียวที่ท้องทั้งสามคนเลยละนะ ใจร้ายจริงๆ เฮ้ออออ " อาจารย์ที่ตอนแรกบอกให้ผมอย่าไปรบกวนคนอื่นที่นอนอยู่ เปลี่ยนมาเป็นการบ่นกับตัวเองในตอนท้าย

แต่ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลย กับคำพูดนั้นของอาจารย์ ที่กำลังต่อว่าใครบางคนที่ซ้อมเด็กนักเรียนทั้งสามคน ที่กำลังหลับสบายบนใบหน้าระบายยิ้มอ่อนๆ อย่างมีความสุขอยู่ประปราย ดูไม่เหมือนคนถูกซ้อม แต่เหมือนยอมโดนซ้อมเอง

"เอ๋ แต่ว่าทั้งสามคนนี้เป็นห้องเดียวกับริทสึคุงไม่ใช่หรอจ๊ะ.."

"เปล่าครับ ผมขอตัว"

ปึ่ง!!!

ชิ้งสิครับ จะอยู่ทำไม ในเมื่อคนต้นเหตุที่ อาจารย์บ่นถึงนะมันผมนี้น่า จะอยู่ให้เจ้าลูกสามตัวนั้นมันตื่นขึ้นมาชี้ตัวคนร้ายเข้าห้องปกครองตัวหรอครับ ในเมื่อเป็นผมเอง ที่ดันออกแรงต่อยเจ้าพวกเบาเกิน(?)ไป เลยเป็นแบบนี้ แย่ละ นี้ถ้าเจ้าสามเกลอนั้นเอาไปฟ้อง อาจารย์เข้าผมจะทำยังไงละเนี่ย 

ถ้าผมโดนเรียกผู้ปกครอง ชีวิตของผมคงได้ตายจริงไม่อิงประวัติศาสตร์ แบบย้อนเวลาตามหารักแท้แน่ๆ มีแต่ตายกับตายและก็ตายอย่างเดียวเท่านั้น ที่เป็นจุดจบของผม เมื่อถึงเวลานั้น

หรือว่าผมจะย้อนกลับไป แล้วแอบเอาเจ้าสามคนนั้นไปทิ้งที่วัดดีละครับ แล้วก็ตัดหางของเจ้าสามโจ๋นั้นทิ้ง เพื่อที่จะได้หาทางกลับบ้านไม่ถูก จนต้องตัดใจอยู่กับวัดตลอดกาล แต่ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ผมจะซื้ออาหารสุนัขแบบเกรด A++++ไปให้เลยละครับ ดังนั้นหายไปจากชีวิตของผมซะเถอะครับ หึหึ

 ผมที่วางแผนชีวิตที่คิดไห้เองกับเจ้าสามโจ๋วัยกระเตาะนั้นได้แล้ว เดินหลบไปหาตำแหน่ง เพื่อที่จะบุกเข้าห้องพยาบาลให้อีกรอบ โดยแอบไปอยู่ข้างๆหน้าต่างของห้องพยาบาล เพื่อรอเวลา อาจารย์ออกไปประชุมในวันนี้ 

อย่างใจจดใจรอรอเวลา แต่เหมือนผมจะลืมลืมอะไรบางไปละครับ นี้ยังยังคาบหกอยู่เลยนะครับ!! อีกตั้งนานกว่า อาจารย์จะไปประชุม แล้วเหลือเพียงศากศพทั้งสี่ชีวิตในห้องพยาบาลไว้ให้ผมดูต่างหน้า ว่าทุกคนในนั้น ล้วนแล้วแต่มาจากฝีมือของผมทั้งสิ้น ชิ นี้คิดจะแดกดันกันอยู่รึไงครับเนี่ย ผมถึงจะพระเอกแสนดี ปานไหน แต่ผมก็กระถืบคนเจ็บซ้ำแผลเก่าลงอยู่ดีนั้นแหละครับ!! เพราะผมเป็นพระเอก จึงไม่ผิด ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามที

ผมที่มานั่งเอาหลังพิงกำแพงด้านนอกห้องพยาบาลอยู่นานแล้ว มองไปที่ท้องฟ้าในตอนบ่าย พร้อมกับเจ้าเรย์ ที่ผมคิดว่าตาย กลายเป็นดาวลูกงูเผือก ไส้เดือนดินไปแล้ว กำลังเลื้อยออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านในของผมอย่างช้าๆ มาอยู่ที่รอบคอของผมอย่างเคยชิน

ทำเอาผมแอบคิดใจใน ว่าเจ้าเรย์มันจะแก้แค้นผมหรือเปล่า ถึงได้เลื้อยขึ้นมาอยู่ที่คอของผมอย่าง เพื่อที่จะรัดคอบอบบางฟริ๊งๆของผม ให้หักตาย แบบไม่หล่อ แล้วก็จะเขมื้อบผมลงไปทั้งตัว เพื่อกลบเกลื้อนหลักฐานการฆาตกรรมครั้งนี้ เจ้าเรย์แกนี้ช่างล้ำลึกยิ่งนัก ที่คิดจะฆ่าผมให้ตายด้วยวิธีนี้เลยรึเนี่ย โหดร้ายเกินไปแล้วครับ!!

แต่เวลาผ่านไป เจ้าเรย์ก็ไม่ได้ขยับตัวรัดรอบคอของผมแน่นเลยสักนิด นอกจากแกว่งหางสีขาวของมันเล่นไปมา ผมที่แอบโล่งใจที่ยังไม่ได้ตาย ตามความคิดของตัวเอง ค่อยๆเอนกายลงนอนกับพื้นหญ้าเย็นสบายนั้นทันที 

อย่างง่วงนอนเต็มทน ที่ต้องมานั่งตบมุกคนเดียวอย่างนี้ ก่อนที่จะเผลอหลับไปอีกครั้ง พร้อมกับเจ้าเรย์ที่เลื้อยเปลี่ยนตำแหน่ง มานอนอยู่บนอกเล็กๆของผม ตามเจ้านายของตัวเอง ที่เข้าสู่นิทราลงไปตั้งแต่ที่หลังถึงพื้น ช่างหลับง่ายหลับดายเหลือเกินครับ ผมเนี่ย 

ฝ่อออออ ฝ่ออออออ

เสียงของเจ้าเรย์งูเผือกของผม ส่งเสียงร้องออกมา พร้อมกับงับที่ใบหน้าของเบาๆ เพื่อให้ผมตื่นจากการบำเพ็ญตบะ อย่างผู้บำเพ็ญเพียรเพื่อที่จะเป็นเซียน บินไปเขาเหลียงซาน ทำการคาระวะท่านอาจารย์ ให้รับเป็นศิษย์ 

จนทำให้พระเอกสุดหล่ออย่างผม ค่อยลืมตาขึ้นเจ้าตัวปัญหา ที่มารบกวนเวลาฝึกวิชาของผม อย่างรำคาญ เอามือขึ้นไปจับหัวของเจ้าเรย์ ที่กำลังลังเบาๆ ตรงแก้มของผม ที่ไม่ได้เจ็บแต่อย่างใด ตรงที่เรย์กัด เพราะมันไม่ได้เอาเขี้ยวออกมางับ เพียงแค่ออกเหงือกแดงๆ ที่มีน้ำลายของมันอยู่ มางับเฉยๆ

แถมมาด้วยน้ำลายงูน้อยๆ ที่ติดตรงแก้มที่ถูกัดเบาๆของเรย์ ผมเอามือที่จับหัวของเรย์อยู่ ออกแรงดึงให้มันหลุดจากแก้มยุ้ยหยวนย้วยของตัวเอง เบาๆกลัวเป็นแผลเป็นให้ช้ำใจ ในความหล่อของตัวเอง จนเกือบจะกระชากเอาเจ้าเรย์ออก 

ก่อนที่จะมองไปรอบๆ ปรับโฟกัสทางสายตาแบบฉบับพ่อพระของผม ที่เกือบจะเหมือนตาของตัวร้าย ผู้ที่เป็นตัวร้าย ที่ร้ายกว่าทุกตัวละคร หรืออีกอย่างคือผู้บอสลับในเกมส์ ถึงแม้ผมจะเป็นจริงก็เถอะ แต่จิตใจของผมมันไม่ใช่แบบนั้นสักนิด ไม่เชื่อถามเรย์ดูได้ครับ ผมนั้นบริสุทธิ์ทุกการกระทำ ไม่ว่าจะแกล้งคนนู้น หยอกคนนี้ ตีคนนั้น ถืบคนปู๊น รวมๆแล้วไม่เคยถึงตายสักคน

เห็นไหมว่าผมบริสุทธิ์ใจแค่ไหน ในการทำดีที่หวังผมตอบแทนของผม ในแต่ละครั้ง แต่ว่าทำไมตอนนี้ท้องฟ้ามันเริ่มแดงๆแล้วละครับ

อย่าบอกนะว่าโลกจะแตกแล้วน่ะ ไม่ได้นะครับ ผมยังไม่ได้เก็บกระเป๋าเดินทาง เพื่อออกตามหาผู้รอดชีวิตเลยนะครับ แล้วผมจะทำยังดีละครับเนี่ย แย่แน่ๆ ถ้าผมต้องอยู่โดยที่ไม่ได้แกล้งใครอีก นี้มันเลวร้ายสุดๆ เท่านั้นผมเคยเจอมาเลยละครับ 

แต่พอมองไปดีๆ อ้าว นี้ผมนอนหลับมาจนเย็นเลยหรอครับเนี่ย เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ที่แถวนี้ไม่มีคนแล้ว ไม่งั้นคงได้เห็นผมในสีหน้าแปลกอีกแน่ๆ ที่อยู่ก็เบิกตาซะกว้าง อ้าปากจนเห็นไส้ติ่ง ทำท่าแอคติ้ง ยังกับจะบินกลับดาวพลูโตของผม

พรึ่บ พรึ่บ

เมื่อมองแล้วไม่มีใครอยู่แถวนี้ ผมก็ปัดฝุ่นออกจากชุดนักเรียนตัวเอง อย่างเท่ๆ แม้จะรู้ว่าไม่มีใครอยู่ดูก็ตามที แต่ผมนั้นไซร้ หาใช่คนธรรมดา เลยต้องหล่อไม่เว้นกระทั้งตอนดิ่งเวหา ผมก็ต้องได้มาเพื่อภาพพจน์สุดหล่อเอ่ย

เอาง่ายคือผมทำเป็นแอค แบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินกลับบ้านเท่านั้นเองแหละครับ เพราะว่าผมหารถไม่เจอ ดูเหมือนว่าเจ้าคนขับกับฮิบิกิจะกลับกันไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เพราะแต่ไหนแต่ไร ผมเองก็เดินกลับบ้านเสียบ่อยครั้ง 

ในตอนที่ยังจำเรื่องราวของชาติที่แล้วยังไม่ได้ ซึ่งคงไม่ต้องถามใช่ไหมครับ ว่าตอนนั้นผมออกมาเดินโชว์หุ่นของตัวเองทำไมตอนกลางคืนน่ะครับ!!!

ผมที่กำลังเดินเอือยๆ กลับบ้านแบบหงอย ที่ถูกทิ้งเอาไว้ที่โรงเรียนคนเดียว อย่างซึมเศร้า ไม่มีใครรักผมครับ น้อยใจ เขาไม่สนใจผมกันเลยครับ ไม่มารับผมกลับบ้าน ให้ผมเดินกลับแบบนี้ มันเลยทำผมให้ผมนั้นเกิดอาการ..

"หลีกทางหน่อย.."

หาเรื่องคนอื่นไปเรื่อยละครับ มันอดไม่ได้จริงครับ เวลาเห็นพวกแก๊งอันธพาลที่ไร ใจของผมมันก็กระตุกอยากจะเข้าไปทำรู้จักด้วยเสียทุกนี้สิครับ 

แม้ว่าพวกคนที่ผมอยากจะรู้จักด้วย ตอนนี้จะกำลังเอามีดมาจ่อหน้าผม แล้วตอนนี้ก็ตามทีเถอะ ผมก็ยังคงสีหน้านิ่งๆ ตอนนี้มีนิสัยติดชอบที่จะมีรอยยิ้มน้อยออกมาอย่างเคยตัว เมื่อเวลาที่เจอเรื่องสนุกๆ ให้ได้เล่น เหมือนเด็กเจอของเล่น ที่น่าสนใจ

เรย์ที่กำลังเลื้อยอยู่ข้างในเสื้อของผมด้านใน ตอนนี้เตรียมจะฉกคนที่กลิ่นไม่คุ้นเคย เพื่อปกป้องเจ้านายของตนเอง

แต่ผมปราบเอาไว้ โดนตบเบาๆตรงที่เรย์แอบซุ่มอยู่อย่างใจเย็น ว่าให้รอก่อน เพื่อรอดูเหตุการณ์ ว่าเจ้าพวกแก๊งอันธพาลพวกนี้กำลังจะทำอะไรผมต่อไป

"เจ้าหนู มีเงินเท่าไรเอาออกมาให้หมด" หนึ่งในคนที่เอาตัวผมเข้ามาในตรอกเล็กๆ ที่มืดมิด ด้วยแล้วน่ากลัวสำหรับพวกขวัญอ่อน แต่ไม่ใช่กับผม ที่กำลังแสร้งกลัวเจ้าพวกนั้นอยู่ 

พลางเหลือบมองว่าตอนนี้เจ้าพวกนี้มีกันกี่คน และดูสถานที่ว่าแคบมากแค่ไหน พอจะจัดการกับเจ้าพวกนี้ เพื่อคลายเครียดจากการที่ผมไม่ได้เอาเจ้าสามหมานั้นไปตัดหางทิ้ง เพื่อปล่อยวัด ตามที่ได้คิดเอา 

และแน่นอนว่าผมนั้นก็แค่หาที่ระบายอารมณ์ที่กำลังขุ่นมัวในหัวจิตหัวใจของผมก็เท่านั้นแหละ แล้วถ้าถามว่าผมมีโทรศัพท์ไหม ถามมาได้ ก็ต้องมีสิครับ ผมเป็นลุกชายคนโตของบ้านโทโมยะก่อนนะครับ ไม่มีนี้ก็คงจะไปเกิดใหม่ได้แล้วละ ผมแค่ไม่โทรให้คนขับรถมารับเท่านั้นละครับ ขี้เกียจหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงเฉยๆน่ะครับ 

ผมบอกแล้วว่าผมน่ะคนดี เป็นพ่อพระของทุกคน เป็นพระเอกของเรื่องที่สุดแสนจะเมตตา เป็นพระมหาที่มีสตางร์ใช่ไงครับ เลยต้องมาหาเรื่อง..แค่กๆๆ เลยต้องออกมากำจัดพวกวัชพืชที่ไร้ประโยชน์พวกนี้ออกจากเมืองยังไงละครับ เห็นถึงความดีของผมหรือยังละ เจ้าพวกมนุษย์โลกทั้งหลาย วะฮ่าฮ่าๆๆๆ

"เงียบทำไม!! บอกให้เอาเงินมา ไม่ได้ยินหรือไง ไอ้เด็กเอ๋อ!!"เต็มหูเลยครับ โดยเฉพาะคำว่าเอ๋อนี้แหละ ที่ยังได้ยินชัดก้องอยู่ข้างในรูหูของผม มันก้องเสียเหลือเกินครับ คำพูดของเจ้าอันธพาลตรงหน้าผมนี้ ที่กำลังเอามีดมาจ่อเพื่อข่มขู่ผม

โกธรครับ โกธรมากๆเลยละครับ เด็กเอ๋อ เอ๋อ เอ๋อ... มันช่างก้องจนผมแทบจะกลั้นอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ ไอ้บ้านี้มันมีสิทธิ์อะไรมาด่าผมว่าเอ๋อกันครับ มีสิทธิ์อะไร นายมันจะแน่กันสักแค่ไหนกันเชียว กล้ามาว่าท่านริทสึคนนี้ ถึงแม้ผมจะอายุแค่11 กว่าขวบ แต่ไส้ในของผมนั้น 27 แล้วน่ะครับ

แถมยังเก่งเรื่องชกต่อยมากกว่าเจ้าพวกที่กำลังพยายามข่มขู่ผมในตอนนี้เสียอีกนะครับ กากแล้วยังไม่เจียม ได้ครับจะลงมือแล้วนะครับ เตรียมตัวได้เลย ตอนนี้ผมอารมณ์เสียคูณสองจากเดิมที่คุกรุ่นอยู่แล้วเป็นต้นทุน

"อย่า..อย่าทำอะไรเด็กคนนั้นนะครับ!!!"

ในขณะที่ผมกำลังจะหักมือของเจ้าคนที่เอามีดมาจ่อหน้าพระเอ๊กพระเอกของผม ให้ได้แผล เพราะอยู่ใกล้มือของผมมากที่สุด ก็อารมณ์สะดุดทันที เหมือนมีคนเอาน้ำมาราดดับเพลิงของผมให้เบาลง แต่ก็พร้อมจะลุกพรึ่บขึ้นมาได้อีกครั้งเช่นกัน ถ้ามีแค่เอาเศษหญ้าแห้งๆไปโยนใส่ไฟนั้นของผม

ผมที่กำลังหรี่ตาลง เตรียมจำกัดวัชพืชตรงหน้า เปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ ไม่มีรอยยิ้มเย้ยหยันอย่างเมื่อกี้ มาเรียบนิ่งเหมือนคนง่วงนอน มองคนที่มาเรียกความสนใจ ของเจ้าพวกอันธพาล เพื่อช่วยผม

เจ้าของเสียงของคนที่เข้ามาช่วยผมนั้น มีสภาพที่เรียกได้เต็มปากว่า ขอทาน!!  เสื้อผ้าที่เด็กคนนั้นใส่ ทั้งขาดแหว่ง สกปรกมีคราบดินโคลนอยู่เต็มไปหมด จนไม่รู้ว่าสีเสื้อในตอนแรกเป็นสีอะไรกันแน่ ทำเอาผมแอบคิดว่า อย่างน้อยมันจะเท่กว่านี้นะครับ ถ้านายซักเสื้อผ้าสักหน่อย ให้ได้เผยออร่าพระเอกแบบผม

เห้ย ไม่สิ อย่างนี้มันไม่ถูกนะครับ ทำไมผมที่ได้เป็นพระเอกของเรื่อง ถึงได้ถูกเด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาช่วยด้วยละครับ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะครับ!! มันต้องเป็นบทผมไม่ใช่หรอครับ ที่จะต้องเข้ามาช่วยสาวน้อยแสนสวยในเวลาที่ถูกโจรปล้นน่ะ แล้วไงมาสลับตำแหน่งกับผมได้ละครับแน่!! 

ไม่ได้การละ อย่างนี้ผมก็จะต้องทำตัวให้สม กับที่ได้รับบทเป็นสาวน้อยผู้อ่อนแอ อ่อนต่อโลกใกล้ตายสินะครับ ได้เลย ผมจะเล่นบทนี้อย่างเต็มความสามารถของผมเลยละครับ นายพระเอกตัวสำรองนอกบท สู้ๆน่ะครับ

พลั่ก!!! โครม!!!

"อั่ก"

ผมที่กำลังปลื้มปลิ่ม ทำตัวเป็นสาวน้อยผู้ใสซื่ออยู่ไม่ถึงหนึ่งนาที เจ้าเด็กขอทาน ที่พระเอกตัวสำรองของผม ที่แอบตั้งชื่อให้ ก็ล้มลงไปกองกับพื้น เพียงแค่หมัดเบาของเจ้ากุ้งแห้ง ที่ดูแล้วเหมือนไม่ค่อยมีแรง เหมือนคนขาดสารอาหาร ต่อยไปโดน 

ทำเอาผมที่กำลังทำตาปริ่ม แก้มเปล่งแสงออร่านางเอกของเรื่องอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย หมดอารมณ์บิวต่อทันที จะอ่อนไปไหนเนี่ย!! พ่อพระเอกของผม!! หมัดเบาๆอย่างนั้น ทำไมนายยังล้มลงไปกองกับพื้นได้ หึ!! ถ้าแบบนี้เจอตบเบาของผม ไม่ต้องหามส่งขึ้นเมรุเลยรึไงกัน ไม่ต้องรักษาให้เปลื้องเวลาหมอ และคนไข้คนอื่นเขานะครับ กากมากครับ!!! 

"ถุ้ย..ก็นึกว่าแน่ ไอ้ขอทานกระจอกเอ๋ย..เห้ยเอามันไปเก็บข้างหลัง เดี๋ยวเอาไว้ซ้อมต่อ ตอนที่จัดการกับเจ้าเด็กเอ๋อนั้นเสร็จก่อน แกเจอดีแน่ ทำเป็นเก่งดีนัก!!"คนที่ดูเหมือนจะมีอำนาจมากที่สุด เอ่ยขึ้นแทรก

ผมที่มองตามเสียงนั้นไป เจอเข้ากับไอ้กล้ามปูยักษ์ นั่งอยู่บนลังไม้เก่า รอบตัวมีนักเลงอยู่รายล้อม เหมือนอย่างที่พวกจิ๊กโก๋ชอบทำ เพื่อเบ่งบารมีกับคนที่ได้เห็น 

ชายคนนั้นมองมาที่ผม ก่อนที่จะมาจากลังไม้ ค่อยเอาร่างที่อัดไปด้วยกล้าม เหมือนว่าเจ้านี้เป็นแหล่งเพาะกล้าม เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ก่อนที่จะก้มลงมามองผม ด้วยแววตาหื่นกระหาย กับเด็ก 11 ขวบเนี่ยนะ!! แกยังจะคิดอกุศลได้ลงอีกรึไงเนี่ย!! โหดร้ายจริงเลยครับ ถึงแม้ตอนนี้ผมจะกำลังเล่นเป็นสาวน้อยอยู่ก็ตามที่เถอะ!!

"เจ้าเด็กนี้ ดูไปดูมาแล้ว ..ใช้ได้แหะ.."เสียงใหญ่ๆของเจ้าหัวหน้าแก๊งเอ่ยขึ้น พร้อมกับยิ้มแสยะแปลกๆใส่ผม เพื่อให้หวาดกลัวกับสิ่งที่เผชิญอยู่

โทษทีเถอะนะครับ จะขู่ใครก็ขู่ได้ แต่ขู่ผมนี้เสียเวลาหน่อยครับ เพราะผมไม่กลัวหรอก ในเมื่อผมพบคนที่น่ากลัวกว่าเจ้านี้เป็นพันเท่ามาแล้วนี้น่า คนนั้นคือปู่ของผมเองละครับ ดังนั้น อย่ามาขู่ผมให้เสียเวลาทำตัวแอ๊บแบ๊วเลยครับ ผมเหนื่อย!! ผมเกรงตาของผมจนจะเหน็บกินอยู่แล้วครับเนี่ย การทำให้ตาโตๆเนี่ย ยากเอาการเลยนะครับ เฮ้อ!!

"เอาไปขายสักสองร้อย คงจะมีคนซื้อ หึหึ"เสียงของเจ้านั้นพูด ทำเอาผมชะงักไปทันที

อะไรน่ะจะเอาผมไปขายอย่างนั้นหรอ นั้นคงเป็นทุกคนคิด แต่ที่ผมคิดคือ จะเอาผมไปขายทั้งที่ ทำไม่ค่าตัวผมมันได้แค่สองร้อยเองละครับ!! พวกนายมีตารึเปล่าเนี่ย!!

 สองร้อยใช้ไม่ถึงครึ่งวันก็หมดแล้วสำหรับผม แล้วนี้อะไร ไอ้ราคาค่าตัวที่แสนถูกนี้มันคือะไรครับ!! ผมไม่เข้าใจ!! จะขายทั้งที่ ขอมากกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกันครับ จะป่าเถือนกับพระเอกของเรื่องอย่างผมไปถึงไหนกันเนี่ยครับ !!

สายตาของผมที่กำลังทำตัวโลกสวยสไตล์ท่านแม่ฮานะอยู่ เปลี่ยนมาเป็นดวงตาหรี่แสงลงอย่างไม่พอใจเต็ม ริมฝีปากฉีกยิ้มออกมามากกว่าเก่า ในตอนแรก จนคนตรงหน้าของผมเริ่มหวาดกลัว กับสภาพหนังหน้าของผม ที่เริ่มจะบิดเบี้ยวไปตามอารมณ์ของผม แต่ก็ยังหล่อและเหมือนพระเอกอยู่นะครับ

เจ้าคนที่เป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาล สีหน้าเริ่มไม่สู้ดี ถอยกายออกห่างจากผม ด้วยสัญชาตญาณของผู้ที่กำลังจะถูกล่าเป็นเหยือ กลับแทนที่กำลังจะเป็นฝ่ายล่า

"หึหึ สองร้อย..หึ..สองร้อยเองสินะ..หึหึ..สองร้อยเท่านั้น.."เสียงที่ถูกกดลงต่ำ อย่างระงับอารมณ์เรื่องค่าตัวที่โดนโกงอย่างเหลือหลาย จนไม่อาจจะให้อภัยได้อีกต่อ เพราะอย่างน้อยราคาค่าตัวของผม มันต้องหลักสิบล้านเท่านั้นละครับ ถ้าน้อยกว่านั้นอย่าหวังจะมาซื้อตัวและหัวใจของผมไปได้เลย!!!

"มาเดี๋ยวนี้ เจ้ากล้ามสมองฝ่อทั้งหลาย..ถ้าพวกนายยังไม่อยากตาย"เสียงที่ยังไม่แตกหนุ่มของผมเอ่ยขึ้นปากเปล่าแบบเย็นส่งไปให้ใครบางคน

 แต่พวกคุณคิดจริงๆเหรอครับ ว่าคนอย่างผมนั้นนะจะมีลูกน้องเอาไว้ทำไม แล้วไม่สงสัยบ้างหรอครับ ว่าทำไมเจ้าพวกนั้นถึงรู้ เวลาที่ผมกำลังมีเรื่อง ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม เพราะว่าตัวผมนั้นมีGPS ติดตัวอยู่ยังไงละครับ พร้อมกับไมค์ไร้สายที่ติดอยู่ข้างในเสื้อ และตอนนี้มันก็คงจะกำลังทำหน้าทีของมันอยู่ ตั้งแต่ตอนที่ผมตบเบาๆ เพื่อไม่ให้เจ้าเรย์ออกมาก่อนนั้นแหละครับ

แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วครับ เลยต้องหาคนมาช่วยเอาไว้ก่อน ที่ผมจะเผลอฆ่าคนลงไปจริงๆ เพราะเรื่องค่าตัว ที่ไม่อาจจะตกลงกันได้ และผมรับไม่ได้ ที่ถูกตีราคาได้โคตรโกงกำลังใจของผมแบบนี้ ดังนั้น เละไปเถอะนะครับ เจ้ากล้ามปูไร้สมอง สะเออะมาตีราคาให้ผมนั้นต่ำแสนต่ำ ไอ้คนแบบนี้นะ ผมไม่อยากลงมือเองหรอกนะครับ หึหึ เพราะงั้นจงเละไปกับเท้าของพวกลูกน้องผมเถอะครับ ถือว่าผมขอร้อง 

"แกพูดกับใครเจ้าเด็กบ้า!! แล้วแกเป็นใครกันแน่ บอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ!!! "เสียงดูร้อนรนของคนที่เป็นหัวหน้า เริ่มทำให้พวกลูกน้องเริ่มหวาดกลัวตามไป เพราะไม่เคยเห็นลูกพี่ตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้กลับกำลังกลัวเด็กตัวกระจ้อยร่อยตรงหน้านี้

"หึ "ผมไม่ตอบ แต่ส่งเสียงในลำคอไปให้ อย่างท้าทาย เจ้ากล้ามปูที่เป็นหัวหน้า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเป็นแค่เด็ก ทำใจกล้าเอามาหมายจะต่อยผมเพื่อสั่งสอน ให้หลาบจำ ว่าอย่ามาทำเป็นหยิ่งผยองกับตนเองอีก

ผมที่เห็นว่าอีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาอย่างรวดเร็วหมายจะต่อยหน้าเล็กๆ ที่หล่อเหลาเอาการของผมให้หมอยลงไปกองกับพื้นซีเมนต์สกปรกๆ อย่างหยามใจ ที่ตัวเองเป็นต่อ เมื่อผมอยู่กลางวงล้อมศัตรูแบบนี้

กร๊อบ!!

"อ๊ากกกกกกก"

เสียงหักของกระดูกข้อมือ ที่กำลังจะต่อยมาโดนหน้าของผมตอนนี้ถูกมือของใครบางคน ที่เข้ามาแทรกในการวิวาทของผม จนคนที่โดนหักข้อมือจนผิดรูปนั้น ลงไปนอนโอดโอยด้วยความเจ็บปวดกับพื้น

"นายน้อย ท่านได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ!!"เสียงของหนึ่งในห้า คนติดตามของผม เอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนใจ ก่อนที่จะกวาดสายตอไปมองรอบข้างอย่างคำนวณสถานการณ์ตอนนี้

"ไม่..จัดการให้เรียบ อย่าให้เหลือละ"เพราะว่ามันให้ค่าตัวของผมต่ำกว่ามาตราฐาน!!

คำพูดตอนท้ายผมไม่ได้พูดออกไป ด้วยความอายเจ้าพวกกล้ามไร้สมองเบอร์1 ของผม หนึ่งในห้าคนติดตามของผม ที่ผมเลือกมาเองกับมือ เค้นฝีมือให้เช้าเย็น อยู่ให้ได้เห็นกันเป็นจำ พลาดพลั้งอาจไปเป็นผัวเมีย เอ๊ย ไม่ใช่ละครับ คิดเพลินไปหน่อย ดังนั้นอย่าเอาไปจิ้นเด็ดขาดเลยนะครับ!! 

"ครับ นายน้อย!!"เจ้ากล้าม 1 ที่เมื่อตอนอยู่ในสถานการณ์ปกติจะโลกสวย เอาจริงๆ คนที่ผมเลือกมาเพื่อเป็นการ์ดปกป้องผมนั้น ทุกคนล้วนโลกสวยกันหมดนั้นแหละครับ ดูได้จากตอนที่สอง แต่พออยู่ในสถานการณ์ที่เสียงต่อความปลอดของผม เจ้าพวกนี้ต่อให้ต้องวิ่งมาก็จะทำเลยละครับ ดูได้จากเจ้ากล้าม 1 ที่เหงือโชกตัวอยู่ตอน

เอี๊ยดดด

"นายน้อยครับ พวกเรามาแล้วครับ!!"

เสียงจอดรถยนต์ดังขึ้น ก่อนที่เจ้าพวกผู้ติดตามของผมอีกสี่คนจะเดิน พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส แต่มือกับเท้ากำลังต่อยกับเจ้าพวกลูกสมุนของเจ้ากล้ามปูอยู่ 

เอาละสิครับ กล้ามเจอกล้าม ใครมันจะชนะ ผมนึกอย่างสนุก แต่ใบหน้ากลับมาราบเรียบตามเดิม ไม่ได้แสยะยิ้มอีก เพราะเรื่องสนุกของผมมันหมดแล้ว เหลือแต่เรื่องสนุกของเจ้าพวกผู้ติดตามของผม ที่มีหน้ากำจัดวัชพืชให้ผมเวลาที่ผมไม่อยากจะลงมือเอง

เมื่อเห็นว่าผมนั้นไม่มีหน้าทีอะไรอีก ผมกำลังเดินฝ่าวงล้อมที่กำลังตะลุมบอลเข้าไปจัดการกับคนของผมอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าคนของผมเพียงแค่ต่อยไปข้างหน้าที่เดียว คนก็ได้เป็นร้อยแล้วละครับ เอ๋ เว่อร์ไปงั้นหรอครับ ใช่แล้วครับผมเว่อร์ ใครมันจะไปทำได้กัน ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คนของผมก็สู้ได้อย่างสบายๆอยู่ดี ถึงแม้ตอนนี้จะมีศัตรูล้อมพวกเขาเอาไว้ก็ตาม

แต่สายตาพระเอกของผมดัน!! ไปเหลือบเห็นร่างปอนๆร่างหนึ่งเข้าพอดี ที่ตอนนี้กำลังสลบอยู่ข้างในตรอกลึกเข้าไปหน่อย เพราะถูกลากเข้าไปเก็บตามคำสั่งของเจ้ากล้ามปู

ตึก ตึก

ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างใจเย็น เพราะต้องรอเวลาให้เจ้าพวกนั้นจัดการถอนหญ้าให้เสร็จ จึงจะกลับได้ เนื่องจากรอคนขับรถให้ผมนั่งกลับบ้านอยู่ ขี้เกียจเดินละครับ เหนื่อยมากเลยที่ต้องมาทำตัวเป็นสาวน้อยเมื่อกี่นี้ พลังงานของผมมันลดฮวบลงไปอย่างมากเลยครับ

"นี้ ตายรึยังเนี่ย เจ้าขอทาน.." ผมเอ่ยถาม พลางเอาเท้าไปสะกิด แทนมือด้วยความเป็นพระเอก ถามอีกเจ้าเด็กขอทานนั้นออกไปอย่างเป็นห่วงมาก!!!

"ห..หิว..ข้าว.."เจ้าขอทาน นั้นเอ่ยขึ้นก่อนที่จะสลบไปจริงๆ 

อ้าวแล้วผมจะต้องทำยังไงครับเนี่ย กับเจ้าขอทานน้อยตรงหน้าของผมตอนนี้ นอกจาก เดินจากไปอย่างหล่อๆ แต่ก็ต้องสะดุดกับเจ้ากล้ามทั้ง 5 คนของผมเอง

"นายน้อย!!! นายน้อยใจร้ายที่สุดเลยครับ "

"นั้นสิ นายน้อยจะทิ้งเด็กคนนี้เอาไว้ท่ามกลางโลกใบใหญ่อย่างนั้นหรือครับ"

"นายน้อยไม่มีจิตวิญญาณความเป็นสาวน้อย(?) ผู้ที่ทนเห็นคนลำบากไม่ได้ ต้องยืนมือเอาไปช่วย!!"

"นายน้อยโหดร้ายและทารุณ เด็กคนนี้หรอครับเนี่ย!! เขายังเด็กอยู่นะครับ ทำไมท่านถึงทำได้ลงคอ "

"นายน้อยริทสึใจร้าย" x 5

"เอาขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่พวกนายจะได้กลายเป็นศพไร้ญาติ ถ้ายังพูดว่าผมคนนี้ไร้น้ำใจอีกแค่ครั้งเดียว!!"

ก่อนที่จะผมจะเดินตัวปลิวกลับไปที่รถ ด้วยความขุ่นหมัว ที่เจ้าห้ากล้ามมาต่อว่า ว่าผมเป็นคนไร้น้ำใจ แถมยังใส่ร้ายป้ายสีผมขนาดหนัก จะให้ผมทนได้ยังไงกัน กับคำพูดที่เป็นความจริงของเจ้ากล้ามไร้สมองพวกนั้น ฮือๆๆ หมดกันแล้วครับ ความแอ๊บที่ผมสะสมมานาน ถูกเจ้าพวกห้ากล้ามทำลายลงอย่างป่นปี้หมดแล้วครับ

แล้วอย่างนี้ผมจะทำยังไงต่อไปดี ในเมื่อผมยังไม่ได้ฉายาจอมเทพมาครอบครอง ดั่งใจหวัง แถมยังต้องใช้ฉายา ท่านจอมมารต่อไป แล้วอย่างนี้ผมจะมีสาวไหนมาติดผมกันเล่า!!! บ้าจริงๆครับ ชีวิตผมเนี่ยมันเศร้าสุดๆไปเลยละครับ!! แฟนก็ไม่มี ไอ้น้องก็ไม่รักดี มีลูกน้องยังปัญญาอ่อนทุกคน แล้วชีวิตที่ผมวาดฝันเอาไว้ว่าจะเกาะสาวของผม มันจะไปสำเร็จได้ยังไงกันละครับเนี่ย!!!