เมื่อผมเป็นตัวละครลับ พี่ชายตัวละครร้าย (yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : ผม...เขา...เราปิ๊งปิ๊ง..

     "ฮ้าววววววววววววววววว"

     ไม่ต้องตกใจกับเสียงหาวของผมในเช้าวันนี้ครับ เพราะเมื่อคืนหลังจากที่ฮิบิกิออกไปจากห้องของผมแล้ว ผมก็เค้นเอาสมองน้อยๆและความจำที่มีอยู่อีกนิดหน่อย ออกมาระลึกชาติว่า ตัวละครพระเอกแต่ละคนนั้น ใครเป็นยังไงบ้างอีกครั้งหนึ่ง เพื่อทบทวนความจำเอาไว้ก่อนที่จะได้ลืมไปจริงๆ อย่างที่เคยแกล้งลืมมาก่อน

     และผมคิดว่าวันนี้ ผมคงต้องลองหาข้อมูลเจ้าพวกนั้นเอาไว้รับมือบ้างซะแล้วละครับ เพราะดูท่าแต่ละคน ที่ได้เป็นพระเอกเบอร์ 2 รองมาจากผมที่เป็นเบอร์ 1 นัมเบอร์วันคนนี้ ทุกคนดูจะเป็นคนดัง มาจากตระกลูเก่าแก่ ไม่ก็เป็นตระกูลที่ดังมา 7 ชั่วโคตร ดังจนโลกไม่ลืม มันจะดังไปไหน จะเอาโล่รางวัลกันใช่ไหม ไม่คิดจะแบ่งออร่าพระเอกให้ใครเลยสิน่ะ ไอ้พวกขี้งก!! ไอ้พวกเห็นแก่ตัว!!

     แต่สิ่งที่ผมจำได้แม่นเลย จนถึงขั้นต้องเบะปากบึนๆของตัวเอง อย่างแรงหลายที่คือ เจ้าพวกนั้นแต่ละคน ล้วนแต่เป็นคนที่มีแฟนคลับเป็นของตัวเองด้วยละครับ ถึงแม้จะเริ่มมีตอนที่ขึ้นมัธยมก็ตามที ถึงอย่างนั้นก็เถอะใช่ว่าตอนนี้เจ้าพวกนั้นจะไม่มีใครชอบนี่น่า

     ต่างจากผม ที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นถึงการมีตัวตน ช่างน่าสงสารเหลือเกินริทสึ นายทำดีที่สุดแล้ว อย่าเศร้าไปเลย อีกหน่อย ออร่าพระเอกของนายจะต้องประจักษ์ให้โลกได้เห็นอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น นายค่อยไล่เตะก้นของไอ้พระเอกนัมเบอร์ทูให้หลบทาง แล้วเข้าไปสตั้นหน้าตัวร้ายให้หลบไป

     จากนั้นผมก็จะได้ขึ้นครองราชเป็นใหญ่ เหนือใครในใต้หลานี้อย่างแน่นอน เป็นท่านอ๋องที่โลกจดจำ ดังนั้น ผมจะต้องขยันทำตัวให้เป็นเด็กดีมากยิ่งขึ้นไปอีกสินะครับ จะได้มีแฟนคลับกับเขาสักที

     แต่เพราะอะไรไม่รู้ ยิ่งผมพยายามทำดีกับใครมากเท่าไร ยิ่งเหมือนว่าผมกำลังไปข่มขู่เขาอยู่อย่างนั้นแหละ เพราะเพียงแค่ผมทำยางลบหล่นไปข้างหน้า เพื่อที่จะได้แสร้งทำเป็นร้องขอความช่วยเหลือ เลยบอกให้คนที่นั่งหน้าผมไปนั้น หยิบยางลบมาให้ผมหน่อย

     สิ่งที่ได้กับมา คือเด็กคนนั้นตัวสั่นกลัว ผมว่าผมแค่ใช่น้ำเสียงปกติ กับสายตาที่อ่อนโยนจนคนกลัวไปครึ่งโรงเรียน(?)ส่งไปให้อีกฝ่าย อย่างพยายามสร้างมิตรไมตรีกับผู้อื่น ถึงแม้ผลที่ได้รับจากการกระของผม 

     มันจะทำให้ผมงงนิดๆ กับพฤติกรรมแปลกๆของอีกฝ่ายก็ตาม ผมก็ไม่ได้คิดมากอะไร ผมว่าเด็กคนนั้นคงจะเขินอายผมมากกว่า ที่มีคนหน้าตาดี แผ่รังคนดีออกมา ทำให้เด็กคนนั้นรู้สึกผ่อนคลายจนหน้า ตัวสั่น คล้ายคนจะเป็นลม หลังเห็นหน้าผมไปเต็มตา แบบไม่มีเซนเซอร์มากั้นระหว่างเรา

     เฮ้อ บอกแล้ว ผมน่ะมันหล่อแบบพระเอก หล่อจนพระเอกตัวจริง ยังต้องหลบทางให้ผม หล่อโลกสะเทือน แผ่นดินสะท้าน น้ำป่าไหลหลาก สึนามิท่วมโตเกียว แล้วปล่อยให้ผม ที่มีความเป็นพระเอกของเรื่องมากกว่าใครทั้งสิ้น ได้เดินบนทางพรมแดงแทนเจ้าตัวพระเอกของจริงเลย นายนี้มันบาปหนาจริงๆเลยริทสึ!! นายมันคนบาป!! จำเอาไว้ นายได้ทำให้คนทั้งโลก หัวใจสั่นไหวเพราะนาย!!

     ทำให้ในวันนี้ ผมได้ทำการแอบหลบหนีออกมาจากห้อง โดยการขอร้องเจ้าพวกโจ๋น้อยๆ ว่าได้โปรดละ ปล่อยผมไปเถอะนะ อย่ากักขังผมให้อยู่กับวังวนของการแก้แค้นนี้เลย ได้โปรดปล่อยผมไปตามที่ทางที่เลือกเดินที่เถอะ  จนแทบจะมีเพลงจำเลยรักออกมาประกอบเป็นเอ็มวีเพลง ตอนที่ผมกำลังขอร้องทั้งสามคนนั้น อย่างน่าสงสารตัวเอง

     พอเอาๆจริง เล่าตรงๆ ผมบังคับเจ้าผมนั้นให้นั่งรออยู่ในห้องนั้นแหละครับ ด้วยทวงท่าอันผ่าเผยองอาจมากด้วยปัญญา ที่สติไม่ค่อยจะมีกับตัว ต่อยเบาๆเข้าไปที่หน้าท้องของทั้งสามคน ที่กำลังจะเถียงผมคอเป็นเอ็นไก่ทอด ไม่ยอมให้ผมได้ไปตามใจตัวเอง

     ทั้งสามคนที่โดนผมต่อยท้องเข้าแบบเบาๆ จนถึงขั้นสลบ(?) ทำเอาผมที่ต่อยเล่นๆ แต่เกือบเอาถึงตาย มองด้วยสายตาตกตะลึง ด้วยตาเบิกขึ้นหนึ่งวิ  ก่อนส่งเสียงร้องขอความช่วยจากคนในห้อง ว่า ช่วยด้วยครับมีคนเป็นลม เฮวมีพลีต!!!

     แต่ไม่รู้ทำไม คนในห้องที่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น กลับมีใบหน้าที่แทบจะไม่มีเลือดขึ้นเลี้ยงใบหน้าก็ไม่รู้  หรือว่าคนในห้องของผม จะเป็นโรคขาดเลือดกันนะ ไม่ได้น่ะ จะให้คนกลุ่มแรกที่ได้รับรู้ถึงความเป็นคนดีของผมเป็นอะไรไปก่อนไม่ได้

     ผมจึงออกคำสั่ง ให้ทุกคนอพยพกันอยู่ไปที่ห้องพยาบาลให้หมดทุกคนซะ จนกว่าออดคาบบ่ายจะร้อง เพื่อความปลอดภัย ซึ่งไม่รู้เพราะอะไรเหตุใดกันแน่ เจ้าพวกที่กำลังนั่งมองผมอยู่ในห้องตอนแรก พากันลุกพรึ่บตามคำสั่งของผม คล้ายกับทหารที่ได้รับคำสั่ง 

     มุ่งหน้ากันไปห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมหามอีกสามคนที่เป็นลมกลางอากาศขณะที่เล่นกับผมอยู่ ติดมือไปด้วย คนละแขนสองแขน อย่างรวมใจแข็งขัน เป็นหนึ่งอันเดียวกันเสียอย่างนั้นแหละครับ

     พอเมื่อผมเห็นว่าในห้องของผมตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้ว จึงได้เริ่มปฎิบัติการล้วงความลับของพระรองทันที

     เริ่มจะห้อง 4-2 ที่ถัดไปจากห้องของผมไม่ทันเท่าไร ผมเดินไปอย่างช้าๆ โดยมีเรย์พันอยู่ที่คอ เป็นหน่วยซับพอร์ทผมอยู่ ด้วยสายตาที่เชื่องซึมลงไป จากอาการง่วงงุน ที่ผมไปเผลอเล่นแรงๆ กับเจ้าสามโจ๋นั้นจนสลบ ทำให้เรย์ตื่นขึ้นมา เพราะเสียงที่ดังเกินไป

     ตึก ตึก

     เสียงรองเท้านักเรียนที่กระทบกับพื้นห้อง ฟังดูหลอนสำหรับคนที่ได้ฟังตามทางเดินที่ผมเดินผ่าน ไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหน ล้วนมีแต่คนหลีกทางให้ ราวกับผมเป็นเจ้าของทางเดิน อย่าบอกนะว่า เจ้าพวกนี้คิดว่าผมเป็นวิญญาณเจ้าที่ เลยต้องหลีกทางให้ผมเดิน จะได้ไม่โดนเข้าสิง หรือโดนของนะ!! ผมคนน่ะครับ ไม่เห็นต้องหลีกให้ผม จนตัวพวกคุณเองจะฝังกับพนังทางเดินก็ได้ ผมไม่ว่าอะไรหรอก เพราะผมเป็นพระเอกของเรื่อง ที่แสนจะอ่อนโยนยังไงละครับทุกคน!!

      4 - 2

     ในที่สุดผมก็เดินมาถึงเสียที หลังจากที่พยายามย่างก้าวเดินฝ่ามรสุมที่หนักหน่วง จากการถูกคนส่วนใหญ่มองมาด้วยสายที่ดูถูก และรังเกียจ  อย่างพระเอกที่ทุกคนต่างไม่ให้การยอมรับ พระเอกที่ต้นเรื่องจะต้องเป็นคนอ่อนแอ ให้ผู้อื่นดูถูก ผมเองก็เป็นอย่างนั้น ทำให้เหนื่อยเป็นพิเศษ ที่ต้องลากเท้าออกจากห้องเรียนมายังห้องถัดไป ที่ต้องเดินไม่ถึงห้าก้าวก็มาถึงห้องถัดไปได้แล้ว

     อ่าาาา  ช่างเหนื่อยเหลือเกินครับ การเป็นพระเอกที่ทุกคนต่างดูถูก มันช่างนักหนาสำหรับผมเสียเหลือเกิน ถึงแม้ผมจะยอมรับตามตรงว่าปกติ ผมเองก็เป็นคนที่อ่อนแอ อ่อนโยน อ่อนไหว อ่อนไปหมดทุกอย่าง

      จนทุกคนต่างเข้ามารุมรังแก แต่อย่างน้อย ผมเองก็ยังทนได้นะครับ ถึงผมจะไม่ใช่สีทนได้อย่างโฆษณา เพราะเป็นผมนั้นเป็นริทสึทนได้ ในเกมส์บอยเลิฟ ที่ต้องมาเจอรูทที่น่าหวาดกลัวเหลือหลาย ในตอนจบแบดเอน

     แต่ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางไหนก็ตาม ผมก็ยังต้องสู้ สู้ต่อไป เพื่ออิสระภาพในอนาคตที่ไม่ค่อยจะมีอะไรของผม อนาคตที่จะมีอาชีพที่ทุกคนต่างค้นหามาตลอด

     อาชีพแมงดาเกาะสาวกิน อาชีพที่ผมภูมิใจนำเสนอ อาชีพทีทุกคนทำได้ และผมเองก็ทำได้  ไม่จำเป็นต้องไปลงทะเบียนเป็นแมงดาให้ถูกต้องตามกฏหมาย ไม่ต้องไปสอบบรรจุ อัตราการทำงานก็มีมาก อย่างล้นหลาม อาชีพทางเลือกของพวกขี้เกียจ และไร้แกนสาร นี้แหละสุดยอดอาชีพ ที่ผมขอแนะทุกคนครับ

     ในขณะที่ผมบ่น โฆษณาเรื่องอาชีพทางเลือกให้แก่ทุกคนอยู่ ทั้งที่ไม่ได้รับค่าโฆษณาสักบาท  ด้วยความเป็นคนที่ไม่คิดจะรับค่าโฆษณาของใคร แต่ถ้าได้ผมก็เอา  จึงได้มายืนจ่ออยู่ที่หน้าประตูห้องของ 4-2 แล้วละครับ 

     ผมมองประตูที่ปิดอยู่ ด้วยสายนิ่งๆ เตรียมพร้อมเข้าสนามรบอย่างเต็มที่ เอามือไปคว้าเจ้าเรย์มาเป็นอาวุธช่วงคราวไว้ที่มือ เหมือนกับกำลังถือดาบสตาร์วอร์  แล้วกำมือแน่น จนเรย์ดิ้นไปมาอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะน็อคไปกลางอากาศ 

     ในท่าที่กำลังรัดมือของผมอยู่ แล้วปล่อยหัวห้อยลงมาอย่างอนาถ ผมจึงเอามันมาวางไว้บนหัวเหมือนเดิม หวังว่ามันคงยังไม่ตายหรอกนะ เพราะผมยังไม่อยากหาข้อแก้ตัวกับท่านแม่ว่าทำงูที่ผมเลี้ยงเอาไว้ถึงได้ตายลงไปได้ ในเมื่อมันอยู่กับตลอดเวลา

     คลื้นนนนน

     เสียงลากประตูเปิดออก โดยมีผมเป็นกระทำเอง ช่างเป็นการเปิดตัวที่อลังการจริงๆเลยครับ ทุกคนในห้องที่กำลังเล่นกันอยู่ บางกลุ่มก็กำลังติวหนังสือ หรือจับกลุ่มคุยกัน หยุดนิ่งอยู่ที 

     ไม่มีใครกล้ากระดิกตัวไปไหน หรือแม้แต่จะกล้าพูดเลยสักคน ผมที่กำลังภูมิใจที่ตัวเองเปิดตัวได้อลังอยู่นั้น โชว์รอยยิ้มพิฆาตของตัวเองออกไปอย่างมั่นใจ ว่ามันอ่อนโยนและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมมากที่สุดออกไป

     แต่บรรยากาศภายในห้องกลับเย็นยะเยือกลงแทบจะทันที ตอนนี้ในห้องกำลังมีแต่ดอกไม้เหี่ยวๆ สีสีสันชวนหดหู่ฟุ้งกระจายไปทั่วในห้อง 4-2 โดยมีตัวการที่ปล่อยออร่าโลกสวยอยู่หน้าประตู กำลังยื่นแสยะยิ้มที่เจ้าตัวเรียกว่ายิ้มหล่อที่สุดออกไป

     "เออ.."ผมที่กำลังจะพูดขึ้น ทำให้ทุกคนวิ่งสไลด์มา คลุกเข่าอยู่แทบเท้าของผมทันที

     อะไรครับ เจ้าพวกนี้มันจะปฎิวัติผมรึไง จะวิ่งเข้ามากระทืบ(?)ผมกันใช่ไหมครับเนี่ย!  ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะครับเนี่ย แล้วทำไมคนพวกนี้ถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้ละครับ ขนาดผู้หญิงยังเข้ามาสไลด์กับเขาเลย โหดไปแล้วนะครับ จะมาทำร้ายผู้ชายอ่อนแออมโรค(?) อย่างผมได้ลงคอน่ะ!! พวกนายมันไอ้พวกไม่มีความเป็นคน!!

     "บอกผมมา..เรียวจิ คาเคจิ ริกิ ยูตะ อยู่ที่ไหนกันแน่ครับ.."ผมถามออกไปพร้อมรอยยิ้ม เพื่อข่มขู่ว่าอย่าเข้ามากใล้ผมมากไปกว่านี้ ก่อนที่เดินไปเหยียบบ่าเล็กๆ ของเด็กผู้ชายผอมๆคนหนึ่งเอา เพื่อเบ่งราศีออร่าพระเอกข่มคนในห้องเอาไว้อีกที

     อย่าคิดว่าจะลอบกัดผมได้น่ะครับ ผมไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ถึงผมจะพระเอกแค่ไหน ใจดีเท่าฟ้า หรือแค่คุณเท่าสายการบิน ผมก็กล้าตบได้กระทั่งผู้หญิงแก่ สุนัขท้อง สตรีมีครรภ์ปลอม เด็กน้อยฟันน้ำนม ได้เหมือนกันนะครับ!! ดังนั้นอย่ามามองผมด้วยสายตาข่มขู่ ที่มาพร้อมน้ำตาของพวกนายเด็ดขาด ผมไม่กลัวหรอกนะครับ 

     โดยเฉพาะเจ้าเด็กผู้ชายที่ผมเหยียบบ่าอยู่ตอนนี้ ที่กำลังร้องไห้อย่างนักหน่วง แต่ไม่กล้าสะบัดเท้าผมหนีไปไหน ได้แต่ก้มหน้าปล่อยน้ำตาลงพื้นเพียงอย่างเดียว ปนบ่นชะตาชีวิตของตัวเอง ที่ดันไม่มาป่วยในวันนี้ ดันมาป่วยเอาเมื่อวาน เพราะถ้าป่วยนี้ อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องมาเจอจอมมารริทสึ คนจอมโหดอย่างนี้หรอก แล้วร้องไห้ตjอไปอย่างทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้

     "เรียวจิอยู่ในสวน ยูตะไปชมรม คาเคจิไปเล่นฟุตบอล ริกิสาปสูญครับผม/ค่ะ ท่านริทสึ!! "เสียงที่พร้อมเพรียงกันเปล่งมาอย่างพร้อมใจกัน 

     ทำเอาผมประทับใจ น้ำตาแทบปริ่มหน่อยๆ ช่างเป็นคนดียิ่งนักพวกนายเนี่ย อุตสาตอบผมอย่างชัดเจน ถึงผมจะไม่เข้าใจอีกตรงสาปสูญนี้ก็ตามเถอะ ขอบใจนะ และขอโทษ ที่จริงแล้วพวกนายเป็นตัวประกอบที่ดีมากเลยละ ผมคนนี้ตาน้ำแทบไหลออกมาเป็นสาย ขอให้พวกนายโชคดีนะครับ ผมคงต้องออกเดินทางไปตามฝันของผมซะแล้ว ไว้วางๆผมจะมาเล่นด้วยอีกนะครับทุกคน!! ลาก่อนครับ

     "หึ ดีมากเจ้าพวกน่ารำคาญทั้งหลาย ไปได้!!"ผมที่บอกลาสหายใหม่ที่ผมได้ไปเปิดตัวผูกมิตรมาแล้ว หันหลังกลับไปตามที่หาเจ้าพวกนั้น ตามที่คนในห้องพูดทันที

     เบื้องหลังที่ริทสึออกไปจากห้องแล้ว 

     "แงงงง ไม่น่ามาโรงเรียนวันนี้เลย แงงงงง"

     "แม่ครับ ผมคงกลับไปหาท่านไม่ได้แล้วแน่ๆเลยครับ ผมโดนท่านจอมมารเล็งตัวเอาไว้ละครับแม่!!!"

     "แงงงงงง แม่จ๋า หนูอยากกลับบ้าน!!"

     "ไม่รอดแล้ว ตายแน่ๆเลยวันนี้ ฮือออออ ฮึกกกกกก ลาก่อนนะครับแม่พ่อ ผมจะไม่ลืมทุกคนเลยครับ แงงง" 

     และอีกมากมาย ที่ทุกคนในห้องพากันร้องไห้ระงม จนในวันนั้นเป็นที่ทุกคนในห้อง4-2 ต่างตั้งชื่อให้ริทสึใหม่จากจอมมาร เป็นจอมวิบัติ ภัยร้ายในโรงเรียนนั้นเองอย่างลับๆภายในห้อง ที่เต็มไปเสียงร้องไห้และน้ำตาแห่งมิตรภาพที่ริทสึคิดว่าหลั่งออกมาจากการที่ดีใจ ที่ได้เพื่อนใหม่ของคนในห้อง

     เจ้าตัวที่ก่อเรื่อง พอเดินออกมาเรื่อยๆ เพื่อตามหาเจ้าพวกพระรองทั้งหลาย เริ่มที่จะเหนื่อยอ่อนจากการไปข่มขู่ ปนขอร้องอ้อนวอน ที่ส่วนใหญ่จะเป็นข่มขู่คนในห้อง 4-2 มา

     ยกเลิกการตามหาตัวของเจ้าพวกพระรองทั้งหลายเอาไว้ก่อน แล้วเดินไปตามหาที่นอนแบบเนียนแทน ด้วยความอ่อนล้าเต็มทน เดินเข้าไปที่ป่าสวนหลังโรงเรียน เพื่อหาที่สงบในการบำเพ็ญเพียร เพิ่มวรยุทธให้กับตัวเองให้เต็มเปี่ยมเสียก่อนที่จะไปเตรียมรับมือ กับเจ้าเหม่งซ่าวิชาคณิตต่อช่วงบ่าย

     เหมี๊ยวววว หว๊าวววววว 

     "ว๊ากกกกกกกก จ๊ากกกกกกกกกกก "

     เสียงแรกนี้ผมพอเข้าใจว่าเป็นแมว แต่เสียงที่สองนี้ทำไมต้องร้องออกมาพร้อมกันด้วยละ อย่าบอกนะกำลังต่อสู้กันอยู่ เลยต้องปลุกกำลังใจในการต่อสู้ ด้วยการร้องออกมาอย่างโหนหวน ทำเอาผมที่กำลังเข้าสู่โหมดอยากเผือก รีบแจ้นไปที่เกิดเหตุทันที 

     ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า ทำเอาผมออกอาการรีแอคชั่นทันที นี้มันอะไรกัน พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่ ภาพที่เด็กคนหนึ่งกำลังทำท่าทีมีเรื่องกับกองทัพแมว ที่ถ้าผมดูไม่ผิด คงเป็นแมวที่เรียวจิเลี้ยงเอาไว้แน่ๆ กำลังล้อมหน้าล้อมหลัง เด็กผู้ชายผมสีดำ ทำตัวน่าหดหู่ มีเห็ดงอกออกมาจากหัว

     ยื่นร้องไห้อยู่ พร้อมทำท่าชูแขนขึ้นเหมือนกำลังจะบิน แต่บินไม่ขึ้น กรีดร้องออกมาแข่งกับเสียงแมวที่เข้ามารุมโจมตี เออ จริงก็แค่ล้อมเอาไว้เฉย กับร้องเหมี๊ยวๆอย่างน่ารักเท่านั้นเอง 

     ไม่อยากจะเชื่อเลยครับ ไอ้เด็กนี้มันเต็มรึเปล่า ไปยืนให้แมวล้อมทำไมกัน ทำไมไม่มายืนข้างนอกวง แล้วค่อยยืนมองเข้าไปข้างในอย่างผมกันนะ 

     นายนี้มันไม่มีสกิลความเท่เอาซะเลยนะครับ นายไม่ฉลาดเลยสักนิด เจ้าเด็กหัวเห็ดขึ้นรา ในสภาพใกล้เน่า น่าจะเอาผมไปเป็นแบบอย่างแท้ๆ เพราะถ้านายเอาผมไปเป็นแบบอย่าง ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งนายจะต้องเป็นคนดี ที่มีออร่าความหล่อฟุ้งกระจายแบบผมนี้แน่ๆ โดยมีผมเป็นตัวต้นแบบ รับประกันสินค้าเองเลย!!

     ผมที่กำลังจะเดินหันหลัง ให้เจ้าเด็กเห็ดขึ้นทะเลาะกับแมวต่อไป อย่างไว้อาลัย ที่เจ้าเด็กนี้ต้องมาตายก่อนไว้อันควร พร้อมกับน้ำตาที่ปริ่มออกมาน้อยๆ เพื่อเรียกคะแนนความเป็นคนดีของผมให้มากขึ้น เตรียมชิงหนีเหตุการณ์ที่ดูแล้วไม่น่าเข้าไปยุ่ง ด้วยอย่างเร่งด่วน

     "ไม่ให้หรอก..ครับ ริกิน่ะ ริกิไม่ยกข้าวกล่องของริกิให้หรอกนะครับ..ฮึก ฮือ.."เสียงเจือสะอื้นไห้  แถมมีการเรียกชื่อตัวเองอย่างน่ารัก ต่างจากเบ้าหน้าที่ดูน่าหดหู่ของเจ้าตัว

     ทำเอาผมหันควับ ตลับกายพลิกหงาย แทบจะกระโดดตีลังกาเข้าไปหาสามร้อยตลบ เพื่อฝ่าค่ายกลของเซียนเหมี๊ยวอรหัตร เพื่อเข้าไปหนุ่มบริสุทธิ์ ผู้ที่ดูแล้วไม่น่าเข้าไปใกล้ อย่างเร็วรวด ก็แค่ในความคิด เอาจริงๆ ผมก็แค่หันกลับไปมองอีกรอบก็เท่านั้น อย่าสนใจ

     เพราะไอ้เจ้าตัวเป็นปัญหากลางวงล้อมนั้น มันคือหนึ่งในพระรองที่ผมแต่งตั้งให้เสร็จสับ แบบไม่ถามความเห็นใคร เอาตัวเองเป็นใหญ่ล้วนๆ 

     ริกิ หนุ่มมืดมน ที่ขี้กลัว กลัวมันไปได้ทุกสิ่ง ไม่ว่ากิ่งไม้ ต้นหญ้า หรืออะไรก็ตามที่เจ้าตัวคิดว่าน่ากลัว ก็จะรีบวิ่งหนีไปหาที่ซ่อนทันที อย่างไม่ต้องรอให้ใครมาส่งสัญญาณลี้ภัย ทำเอาผมคิดว่า ถ้าเกิดภัยพิบัติเกิดขึ้น คนแรกที่ผมคิดว่าจะรอด คงเป็นริกิเป็นแน่แท้แล้วครับ

     แค่เขากล้าที่จะออกมาจากบ้านได้นี้ ผมก็ไม่อยากจะเชื่อแล้วครับ ในเมื่อเจ้าตัวเล่นกลัวไปซะทุกอย่างแบบนี้ ถึงว่าทำไมพอผมไปถามเพื่อนใหม่ของผมในห้องข้างๆมา ถึงได้บอกว่าสาปสูญแบบนั้น

      ผมว่าเพราะหมอนี้คงจะกลัวครู ไม่ก็กลัววงเวียน ไม้บรรทัด ดินสอ ปากกาละมั่งครับ เลยไม่เคยเจอตัวเลย เพราะหมอนี้เอาแต่ซ่อนตัวอยู่แบบนี้

     แต่ที่ผมแปลกใจคือ หมอนี้แทนตัวเองด้วยชื่อละครับ ริกิอย่างนั้น ริกิอย่างนี้ ตุ๊ดชะมัดเลยเจ้าเด็กนี้ ไม่ได้เข้ากับหน้าตาที่สุดแสนจะมืดหม่นนั้นเลยสักนิด 

     ไหนจะขอบตาคล้ำเหมือนคนอดนอนนั้นอีกละ อย่าบอกนะว่าตอนจะนอนแกก็กลัวความมืดด้วยนะ ตายๆ เนี่ยนะว่าที่พระเอก ที่ตอนนี้มีผมขึ้นครองแท่นอยู่น่ะ เหอะ อ่อนชะมัดเลยครับ

     เพราะถึงแม้ผมจะอ่อนแอ แต่ผมก็ไม่ได้ดูอ้อนแอ้นแบบเจ้าเด็กนั้นสักหน่อย ที่ตอนนี้กำลังพยายามทำท่ากางแขนทั้งสองข้าง เพื่อที่จะบินหนีเจ้าก๊งแมวแสบทั้งหลายอยู่ ในขณะที่พวกมันกำลังพากันมารวมตัวที่เจ้าริกิ จอมมืดหม่นเอาไว้ทุกทิศทาง 

     ผมที่ยืนมองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ส่งสายตาเป็นกำลังไปให้อย่างล้นเหลือ  ด้วยทวงท่าพระเอกยืนรอแฟนสาวสวย ในท่ากอดอกเอาหลังพิงต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ เพราะเป็นป่าหลังโรงเรียนเลยมีต้นไม้ขึ้นมาประปราย พอให้ผมเอามาพิงแอคท่า เพิ่มความเป็นคนดีให้กับตัวเอง และคนรอบข้าง ที่มีแค่สองคน ผมกับเจ้าริกิ อ๋อ กับแมวอีกกลุ่มหนึ่งอยู่

     มองเข้าไปในเหตุการณ์ที่น่าเป็นอุทาหรณ์สอนใจว่าอย่าได้ไว้ใจแมว ที่ทำหน้าใสซื่อ เพราะมันอาจเป็นเพียงแค่เปลือกนอกเอาไว้หลอกตาคนก็ได้ จากภาพที่เห็นนี้ ถ้าเจ้าเหมี๊ยวมันยืนสองขาได้ ผมว่าพวกมันน่าจะกำลังคิดหวังที่จะเคลมริกิอยู่ก็เป็นได้ จากสายตาที่เร่าร้อนของเจ้าแมวน้อยพวกนั้นที่จ้องมองอยู่ 

     เพียงแต่สายตาที่เร่าร้อนนั้น กำลังมองเหลือบๆหน่อย ไปทางกล่องข้าวน้อยที่ไม่ได้ฆ่าแม่ ในมือของริกิ สีชมพูหวานแหวว จนผมนึกใจหาย นี้ขนาดยังไม่โตนิสัยยังแบ๊วกว่าฮิบิกิขนาดนี้ โตไปไม่เป็นเคะน้อยไปเลยเล่า จะกลับขึ้นมาเมะทำไม ผมไม่เข้าใจครับริกิ นายมันเคะ ไม่เมะเลยสักนิดเลยครับ!!

     ริกิที่กำลังร้องไห้อยู่ ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น พร้อมกับร่างกายที่เริ่มสั่นเกร็งมากยิ่งขึ้น ทำเอาผมที่กำลังแอคท่าพระเอกอยู่ ตกใจทันที 

     เห้ย เป็นอะไรรึเปล่าครับนั้น ตะคริวกินใช่ไหมครับ ผมบอกแล้วว่าอย่าไปทำท่านั้น ไอ้ท่าบินถลาน่ะ ผมบอกว่าให้ทำท่าสะพานโค้งยังไงละครับ ทำไมริกิไม่เข้าใจ ท่าของผมมันออกจะแสดงถึงความงดงามกว่าของท่วงท่าประหลาดๆของนายซะอีก 

     แต่ทำไมหน้าซีดจังละ เป็นอะไรน่ะ เอาแล้วไง เขาจะหาว่าผมเป็นฆาตกรรึเปล่าเนี่ย ในเมื่อตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่อยู่ในที่เกิดเหตุด้วย ไม่ได้นะครับ จะมาหาว่าผมเป็นคนฆ่าได้ไงกัน

      ในเมื่อตอนนี้ทั้งตอน ผมยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ไปไหนเลยสักนิด มาโทษกันแบบนี้ เดี๋ยวจากฉายาท่านจอมมาร ได้เป็นเปลี่ยนเป็นท่านริทสึร้อยศพเป็นแน่ ตายๆๆ แล้วอย่างนี้ฉายาจอมเทพที่ผมตั้งขึ้น มันไม่ต้องถูกลืมไปเลยรึไงกัน

     ไม่ได้การละ พระเอกอย่างเราคงต้องออกโรงสินะ นั้นสิ พระเอกส่วนใหญ่ก็ชอบออกไปตอนใกล้จบเหมือนกันนี้น่า ถ้าออกก่อน ผมก็จะเป็นตัวโกงน่ะสิ แหมสกิลพระเอกของผมทำงานนี้เอง ถึงทำให้ผมเข้าไปช่วยช้าอย่างนี้

     ผมที่คิดได้ว่าถึงเวลาฮีโร่แล้ว มุ่งหน้าเข้าช่วยริกิอย่างเท่ๆอย่างทันท่วงที ที่เกือบจะไม่ทัน เพราะริกิในตอนนี้กำลังหอบหายใจเข้าแรง จนหน้าซีดเผือกไปหมด เหมือนริกิกำลังหายใจไม่ออก ริกิอย่าเพิ่งตายน้า ให้ผมแสดงบทพระเอกก่อน นายค่อยตายได้ เข้าใจไหมริกิ!!!!

     "หลบไป!! อย่ามาขวางทางพระเอกนะครับ เจ้าเหมี๊ยวน่ารำคาญทั้งหลาย!! นี้ถึงคิวผมแสดงแล้ว หลีกทางหน่อย!!"ผมตะโกนออกไปอย่างองอาจแบบที่พระเอกควรจะทำ เช่นการเข้าไปช่วยสาวน้อย(?)จากผู้ร้ายตัวฉกาจอย่างเด็ดเดียว ไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด ก็เจ้าพวกนั้นมันแค่หน้าแข้งของผมเองนี้ครับ จะไปกลัวทำไมกัน ฮึ

     "ริกิ อย่าเป็นอะไรไปน่ะ พระเอกมาช่วยนายแล้ว ริกิ!!!"

     เมื่อเห็นว่าเจ้าเหมี๊ยวทั้งหลายหนีกระเจิ้งไปเพราะเสียงของผมแล้ว ผมก็ปรี่เข้าไปช่วยริกิ อย่างคนดีที่ควรมีในสังคมเยอะๆเช่นกัน ก่อนที่จะประคองริกิขึ้นมาในอ้อมกอดอุ่นๆของตัวเอง อย่างเป็นห่วงเหลือหลาย 

     มองใบหน้าซีดๆของริกิ ด้วยหายใจลำบากเป็นอย่างมาก ปากเริ่มซีดและมีอาการพะงาบ สูดเอาอากาศเข้าปอดอย่างแรงและเร็ว 

     อย่างมันคนที่หายใจไม่ทัน นี้มันอาการช็อกนี้น่า แล้วอย่าเถียงผมละ ริทสึรู้ ริทสึดูหนังมา ผมจึงรีบทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเพื่อช่วยชีวิตของริกิทันที อย่าลืมสำนึกบุญคุณนี้ด้วยละ ผมไม่ได้ช่วยฟรีไม่คิดเงินนะครับ บังเอิญผมเป็นคนดี ที่ทำดีแล้วต้องได้อะไรมาทดแทนความดีของผม

     ไม่รอช้า ผมรีบสูดหายใจเข้าปอดอย่างเต็มแรง แบบฮึกเหิมที่จะช่วยเต็มที่  ก่อนที่ยืนขึ้นตัวตรงเต็มความสูง กระโดดไปรอบๆ คล้ายผีจีนที่ชอบกระโดดไปมาตัวตรง รอบตัวของริกิที่ใกล้ไม่หายใจแล้ว ก่อนที่จะ  

     ฮึบ  พลั่ก  ค๊อกกก

     จัดการกระโดดเอาศอกไปกระแทกกลางอกของอีกฝ่าย ที่มีร่างกายเล็กกว่าตัวผมมากถึงมากที่สุด อย่างสุดกำลัง เพื่อเป็นการยื้อชีวิตน้อยๆของริกิเอาด้วยความเมตตาต่อสัตว์โลก ด้วยหลักการที่ผม ดร.ไอน์สไตน์ริทสึ เป็นผู้ค้นพบเมื่อกี้ ดังนั้น ผมจึงขอตั้งชื่อท่านี้ว่า ริทสึสตั้นแอคแทคตรีน!!

     จนริกิที่หายใจไม่ออก สลบเหมือดไป เพราะได้รับการเยียวให้พ้นจากวิกฤต โดยฮิตเลอร์ริทสึอีกเช่นกัน ถ้าไม่ได้ผมนี้ริกิ พระรองของเรื่องนี้ได้ตายไปแล้วนะเนี่ย ต้องขอบคุณผมสินะ ที่ได้ช่วยชีวิตน้อยๆของริกิเอาไว้ในครั้งนี้

     ผมที่ยันตัวขึ้นมายืนตัวตรง แทบจะเคารพธงชาติ หลังจากที่ได้ใส่สกิลใหม่ ที่เพิ่งคิดได้ใส่ริกิไป ดวงตาที่ดูเจ้าเล่ห์แสนกลของผมก็พลันกระตุกถี่ๆทันที

     อ้าว ถ้าเจ้าริกิมันสลบ แล้วใครจะเอาหมอนี้ไปที่ห้องพยาบาลละครับ ถ้าไม่ใช่ผม ผู้ช่วยชีวตของริกิเอาไว้ แต่เพียงผู้เดียว ทำไมผมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ แค่จะมาสืบข้อมูลดันมาเจอคดีฆ่าหมกป่าซะได้

     แถมยังมีศพในสภาพที่หล่อน้อยกว่าผม ออร่าพระเอกเป็นรองกว่า ออร่าความเป็นคนดีก็ต่ำลิบกับผม เอาง่ายๆคือ เจ้าริกิเด็กราขึ้นคนนี้ ได้ถูกท่านจอมมารริทสึตัดสินใจแล้วว่า หมอนี้ไม่มีทางเป็นพระเอกได้เด็ดขาด 

     ผมจึงขอตัดสิทธิคุณจากกองพระเอกและพระรอง เลือนลงไปเป็นบทตัวประกอบที่ดีซะเถอะ เจ้าริกิเด็กราขึ้น ไอ้มืดหม่น ไอ้คนโลกไม่สดใส ถ้าเราไม่ใส่ใจสุขภาพ ไม่เหมาะจะมาเป็นคู่แข่งของผมหรอกครับ!! 

     ก่อนที่ผมจะลากศพเน่าๆ ที่ยังมีลมหายใจแผ่วๆไปเก็บห้องดับจิต(ห้องพยาบาล)อย่างเร่งด่วน กลัวศพจะเน่าระหว่างทาง จนผมไม่สามารถนำศพนั้นไปที่ห้องดับจิตได้อีกต่อไป จริงๆคือง่วงจนทนไม่ไหว น็อคกลางอากาศ หลับเป็นเพื่อนริกิ อยู่ตามข้างทางครับ ทำไงได้ก็คนมันพระเอก จะนอนตรงไหนก็ได้ครับ!!

     คลืนนนนนน

     "อาจารย์ ฝากศพ..ฝากเพื่อนผมหน่อยครับ.."ผมที่ลากสังขาร ที่ใกล้ตายไปอีกคนของตัวเอง เอาริกิแบกขึ้นบ่ามา เพราะเจ้าริกิตัวเล็กกว่าผมมาก แถมยังเล็กกว่าฮิบิกิอีก จึงไม่ลำบากอะไรในการขนย้ายมาห้องพยาบาล 

     แต่ดันหลุดปากออกไปว่าศพซะเต็ม จนต้องทำเป็นเนียนเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน เพราะกลัวอาจารย์สงสัย หาว่าผมเป็นคนลงมือฆ่าริกิตาย ทั้งๆที่ผมเป็นเพียงแค่คนที่เดินผ่านไปเห็น และได้ทำการแอบดูอยู่นานมาก แถมยังได้ช่วยชีวิตริกิเอาไว้ ผมกลัวอาจารย์จะยกยองผมเกินไป ผมจึงเลี่ยงจะไม่พูดว่ามันเกิดอะไรขึ้น นอกจากทำตัวเขม่นใส่อาจารย์สาว ในห้องพยาบาลไปแทน

     เพื่อกลบเกลื่อนความดีของตัวเอง ที่ได้ทำลงไปในวันนี้ ก็ผมไม่ชอบให้ทุกคนรู้นี้ครับ ว่าผมนั้นเป็นคนช่วยริกิเอา ถ้าทุกคนรู้ ทุกคนก็จะต้องยินยอผม และผมผู้ไม่ชอบความวุ่นวาย จึงขอเป็นฝ่ายทำดีแบบปิดทองหลังโอ่งดีกว่าเยอะ หึหึ

     ตุบ 

     "คร๊อกกกกก"

     จากที่ผมพาริกิมาส่ง และได้ทำการปิดคดีฆาตกรรมลงได้อย่างโคนม เจ้าหนูยอดเช็ดแก้วไปแล้ว สติของผมก็พลันเลือนหายไปทันที แบบตุ๊กตาถ่านหมด จนล้มไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างสวยงาม ด้วยท่าโค้งตัวไปด้านหลัง เอาหัวโม้งพื้นซีเมนส์ จนซีเมนต์ห้องพยาบาลร้าวไปเล็กน้อย จากที่หัวของผมไปกระแทกโดนอย่างจัง

     ที่น่าแปลกคือ หัวผมปลอดภัยไร้ริ้วรอย ก่อนที่จะใช้แรงเฮือกสุดท้าย เพื่อบอกใบ้อาจารย์ว่าใครเป็นคนทำร้ายผมอย่างนี้ มันช่างชั่วร้ายเสียจริง ไอ้เจ้า..

     "ง่วง"แล้วก็สลบไป พร้อมกับอาจารย์ห้องพยาบาลที่วิ่งหน้าซีดเข้ามาหาผม ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไป แล้วความฝันของฝันเข้ามาแทนที่ การมองเห็นของ

     สวบ สวบ

     "อืม.."

     เสียงขยับตัวและเสียงครางในลำคอ หลังจากที่ผมหลับลงไป เพราะไม่อาจจะต้านทานโรคร้ายได้ อย่างพระเอกที่ต้องใกล้ตาย แล้วถึงจะมีพลังฟื้นขึ้นมา

      ส่วนผมคงต้องหลับไปก่อน จึงจะมีแรง ขยับกายหนีบางสิ่งที่กำลังโอบรัดร่างกายของตัวเองเอาไว้ อย่างง่วงเงีย ทั้งที่ตายังไม่ลืมขึ้นมามองดีๆ

     หรือว่าเจ้าเรย์มันจะฟื้นจากที่แอบหลับไปในมือของผม เมื่อตอนที่ผม เผลอออกแรงมากเกินไป มันจึงต้องแกล้งหลับ แล้วเมื่อมันฟื้นขึ้นมาจึงนึกแค้นผม เอาตัวมารัดร่างผมแบบนี้ แกมันเจ้าไส้เดือนเผือกอกตัญญู ไอ้งูไม่รักดี ทั้งที่ผมเฝ้าเตะถนอม ตบปราณี ตีไม่ยั้ง ฝังเขี้ยวใส่ ในตอนละเมอ แล้วแกยังมาเนรคุณกับผมได้ลงอีกเหรอครับ

     แล้วค่าอาหารเหลือๆจากจานของผม ที่กินไม่หมดเลยเอาให้แกกินต่อละ แกไม่คิดจะตอบแทนผมหน่อยรึไงกัน ไหนบอกว่าเรารักกันยังไง แล้วอย่างนี้มาสบตาปิ๊งๆกับผมทำไม มาทำให้หัวใจน้อยๆที่แสนบอบบางของผม ต้องแหลกเป็นก้อนทำไม ทำไมไม่ทำให้เละด้วย!! ฮือๆๆๆ ผมเสียใจ เรย์ไม่รู้ใจผมเลย ฮือๆๆ 

     ผมที่กำลังบ่นได้ทั้งที่กึ่งหลับกึ่งตื่น เริ่มรู้สึกถึงแรงที่รัดขึ้นไปอีกมากกว่าเดิม จนผมแทบจะขาดใจตายรอนๆ ทำเอาแทบผมอยากจะร้องเพลงจำเลยรักขึ้นมาอีกรอบของวันทันที 

     แต่ยังไม่ร้องอายครับ เอาไว้ร้องในห้องน้ำตอนกลางคืนดีกว่า ให้เจ้าเรย์มันหลอนเล่น เป็นการเอาคืนแบบน่ารักๆของผม 

     แต่ตอนนี้ผมกำลังจะตายแล้วละครับ อ๊อก หายใจไม่ออกแล้ว นี้แกอาฆาตแรงไปแล้วนะ ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว วันนี้แกต้องเจอพลังดราก้อนเบลของผมซะหน่อยแล้ว ย๊ากกกกกก 

     "ฮึบ"

     ตั่บ

     "อ๊าาาาาา"

     "เห้ยยยยยย"

     "โอ๊วววววววว"

     "เย้ยยยยยยยยยยยย"

     "เอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา"

     "เว้ยยย..เห้ย นาย!!!"

     ผมที่ตื่นขึ้นมาเต็มตา หลังที่ฮึดเอาพลังขึ้นมาได้ จากการที่ได้นอนเต็มอิ่ม จัดการกับเจ้าตัวร้าย โดยการลุกขึ้นนั่งอย่างแรง แต่ก็ต้องล้มไปอีกครั้ง เพราะเจ้าตัวที่รัดผมอยู่มันท่วงน้ำหนักของตัวเองเอาไว้กับตัวผม จนผมที่ไม่ทันตั้งตัว กับพลังคลื่นที่สอง ของเจ้าตัวการร้ายนี้ ล้มลงไปคล่อมร่างเล็กๆของอีกคน ที่กอดผมเอาไว้

     จนเกิดฉากวาบหวิว ที่สุดแสนจะอีโรติกที่สุดเกิดขึ้นในห้องพยาบาล จนเสียงร้องที่สุดแสนสยิวของอีกฝ่าย และเสียงร้องอันโหนหวยของผม ดังขึ้นสลับกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เมื่ออีกคนร้อง อีกคนก็ร้องตาม 

     ทำเอาผมแทบจะเคลิ้มร้องต่อไปเรื่อยๆแบบอินฟินิตี้ โดยที่ไม่คิดหยุดพักเอาแรง ต้องตกใจชะงักงันงก เมื่อลองมองดีๆแล้ว เจ้านี้มันไม่ใช่เจ้าเรย์นี้น่า ก็ว่าทำไมมันร้องประสานเสียงกับผมได้กัน ผมพลาดไปซะแล้ว   พลาดอย่างยิ่งใหญ่ พลาดพลั้งไปจริงๆ พลาดยิ่งกว่าเสียซิงให้เจ้าเรย์ซะอีก โอ้  ไม่นะครับ!!

     ผมที่กำลังจ้องหน้าของอีกฝ่าย ที่ตัวเล็กกว่าผมมาก กำลังทำสีหน้าเขินอายจนหน้าแดงไปหมด ไหนจะเสื้อผ้าของอีกฝ่าย ก็อยู่สภาพที่หลุดรุย กระดุมเสื้อถูกปลดออกไปสามเม็ด จากทั้งหมดห้าเม็ด จนผมสามารถเห็นพุงกระทิของอีกฝ่ายที่กำลังกระพือขึ้นลงอย่างแรง ตามการเต้นของหัวใจ

     ที่กำลังเต้นกระหน่ำอย่างที่ทำเอาผม คิดว่าไม่น่าจะรอดได้ เพราะมันแทบจะทะลุออกมาหาผมอยู่แล้ว ถ้าไม่กระบังลมกั้นเอาไว้ ไหนจะลมหายใจหอบๆ เหมือนเหนื่อยเหลือหลาย ดวงตาที่รื้อไปด้วยน้ำตา ช้อนขึ้นมามองผม อย่างน่ารัก

     ถ้าไม่ติดว่า เจ้าคนที่ผมกำลังคล่อมอยู่นี้ เป็น...เจ้าเด็กราขึ้น ริกิ!!! 

     ไม่นะ ในเหตุการณ์นี้ กำลังจะบอกว่าผมกำลังข่นขืนใจกับเจ้าริกิ ไอ้เด็กมืดหม่นคนนี้อยู่ยังงั้นรึ เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ตอนโตผมจะขึ้นชื่อ เรื่องเจ้าชู้ฟันไม่เลือกหน้า แต่ทำไมไม่ผมถึงไม่เคยรู้เลยละครับ ว่าครั้งแรกของผมจะต้องมาเป็นเจ้าริกิ ที่ผมได้โหวตคนเดียว ตัดสินคนเดียว และถีบส่งเอาคนเดียว ว่าเจ้าเด็กคนนี้สมควรได้รับบทตัวประกอบไปซะ!! เพราะที่นายได้รับมา น่ะมาช่างจืดจางเสียยิ่งกว่าบทของผมอีกน่ะสิ

     แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าคือ เจ้านี้มันยินยอมพร้อมใจเป็นของผมซะงั้นนี้สิครับ พระเอกรับไม่ได้ครับ ใครก็ได้บอกที ว่าผมควรจะนับเจ้านี้เป็นซิงแรกของผมดีไหม ไม่ใช่สิ ควรจะรับมาเป็นเคะน้อยของผมดีรึเปล่า ไม่ได้อีกนั้นแหละ 

     หรือว่าผมจะต้องนับเจ้าเด็กนี้เข้ามาในฮาเร็มที่ยังปิดตายของผมไปดี  โอ้...สวรรค์ ท่านช่างไม่ยุติ     ธรรมจริงๆเลยครับ!!! ได้โปรดทำให้ผมย้อนเวลากลับได้ที่เถอะครับ!!

      เพราะตอนนี้ ผมอยากจะรู้เหลือเกินว่าผมหรือเจ้าเด็กนี้ ใครได้ ตืดดดดด ใครกันแน่ เพราะตอนนี้หลังของผมมันกำลังปวดหน่อยๆขึ้นมาแล้วครับ !!!!!

     กลับมาก่อนเจ้าด้านซิงหน้า เอ๋ หรือเจ้าซิงด้านหลัง แต่จะด้านไหนก็ช่าง ได้โปรดอย่าพรากซิงน้อยกรอยใจของผมไปเลยนะ  ริกิคุง!!! ผมรับบทพระเอกแบบนี้ไม่ไหวนะครับ ผมขอกลับไปเป็นตัวละครลับเหมือนเดิมยังทันอยู่รึเปล่าครับเนี่ย!! ตอบผมทีเถอะจอห์น!!!