คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - ต อ น ที่ - 2
2
“สวัสดีจ๊ะ J จำฉันได้ใช่ไหม”
“คุณคือ...”
ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเท่ากับภาพของหญิงสาวที่เป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียนข้างหน้ายืนยิ้มสง่าให้อยู่ และเบิกตากว้างเป็นไข่ห่านราวกับเจอสิ่งมหัศจรรย์เลิศล้ำ
“จำฉันได้แล้วสินะจ๊ะ ออกัส”
“คุณคือใครหรอครับ” ร่างเล็กเอ่ยออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำเอาผู้อำนวยการสาวช็อกค้างไป 5 วินาทีก่อนจะหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน และปล่อยโฮออกมาครั้งใหญ่เหมือนสึนามิทล่มริมชายทะเล “ฮือ! ออกัสจำคุณพี่แสนสวยไม่ได้เสียแล้ว”
“พี่หรอครับ” ร่างเล็กพูดออกมาพลางขมวดปมคิ้วอย่างงงๆ
“ก็พี่ไงจ๊ะ พี่เป็นเพื่อนของแม่ออกัส แต่ว่าอายุน้อยกว่าหนึ่งปี ฮือ” ผู้อำนวยการปล่อยโฮออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร (ก็ไม่มีใครอยู่แล้วนี่) และเรียกร้องความสงสารเวทนา แต่ติดที่ทว่าร่างเล็กไม่ได้แม้แต่สนใจกับท่าทางร้องโยเยเป็นเด็กของเธอแม้แต่สักเสี้ยวเดียว เพียงแต่คิดถึงเรื่องที่บอกว่า ‘อายุน้อยกว่าแม่หนึ่งปี’ มันก็ต้องเป็นคุณน้าไม่ใช่หรอ (-_-;)
“คุณน้า”
“พี่ต่างหากล่ะจ๊ะ ฮือ”
“เอ่อ..พะ..พี่ อย่าร้องนะครับ” ร่างบางเรียกคุณน้าข้างหน้าว่าพี่เพื่อให้เธอหยุดร้องไห้ และมันก็ดูเหมือนจะได้ผลตามคาด น้าสาวแสนสวยหยุดร้องไห้ทันใดและหันมายิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวสง่าเหมือนดาราที่ออกโทรทัศน์ยาสีฟัน จนแทบจะเหมือนว่าเรื่องร้องไห้โยเยเมื่อกี้นั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย
“ใช่แล้วจ๊ะ เรียกอย่างนั้นแหละ”
“ครับ”
“อ้อ ไม่ต้องครับตลอดก็ได้นะจ๊ะ น้ารู้ว่าออกัสเป็นผู้หญิง >_O”
“อ่าครับ เอ๊ย ค่ะ”
“อ่ะ นี่เป็นกุญแจห้องของออกัสนะจ๊ะ แน่นอนว่าออกัสไม่ต้องไปอยู่หอรวมรูมเมทกับพวกผู้ชาย J” น้าสาวยิ้มและพยายามให้ร่างบางรู้ซึ้งถึงคำว่า ‘เสียดายจัง’ แต่ไม่เลย เธอดูดีใจจนออกนอกหน้าด้วยซ้ำไป
“จริงหรอคะ แล้วเอ่อ..มันที่ไหน” ร่างเล็กเดินไปหยิบกุญแจห้องก่อนจะถามไถ่
“จริงสิ ซาร่ามานี่ทีซิ”
“ค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” บุคคลที่ชื่อซาร่าใส่ชุดเมด ขอย้ำ! ‘ชุดเมด’ ร่างบางมองแล้วมองอีกกับการที่ได้มองเห็นเมดตัวเป็นๆเธอไม่เคยเห็นใครใส่แบบนี้มาก่อน ยกเว้นแต่ก็คอสเพลย์หรือตัวละครในอนิเมชั่น แถมชื่อของเธอยังดูไม่เหมือนแม่บ้านเลยสักนิด -_-;
“ช่วยพาออกัสไปที่พักทีนะจ๊ะ แล้วก็ฝากดูแลเธอด้วย อ้อ ออกัสแม่บ้านคนนี้ก็รู้เรื่องลับๆของหนูแล้วนะจ๊ะ” น้าสาวพูดเสร็จ แม่บ้านซาร่าก็ผายมือเดินนำไปยังห้อง ร่างเล็กหันหลังไปโดยไม่รู้ว่า ผู้อำนวยการสาวคนนั้นแสยะยิ้มออกมาที่มุมปากอย่างมีแผนร้ายกาจ ร่างเล็กที่เดินออกจากห้องไป หญิงสาวก็พูดขึ้นมาเบาๆกับตัวเองว่า
“หึ งานนี้ฉันจะทำให้ลูกสาวเธอ...”
“ได้รับรู้ถึง ‘ความรัก’ อันหอมหวานตามที่ต้องการเลยล่ะ J”
“ฮัดชิ่ว~”
เมื่อมีคนจามแน่นอนต้องมีคนคิดถึงหรือพูดถึง ฉันจามขึ้นท่ามกลางห้องอันหรูหราหรือคือห้องส่วนตัวของฉันในโรงเรียนนี้นั่นเอง ก็ต้องขอขอบคุณน้าคนนั้นหน่อยที่ทำให้ฉันไม่ต้องไปอยู่รวมเป็นรูมเมทกับพวกผู้ชาย แต่ทว่าบางครั้งก็เคยคิดนะว่า ปกติผู้ใหญ่มักจะหวงแหนลูกและไม่ให้มาทำอะไร ‘ไร้สาระ’ แบบนี้ไม่ใช่หรือยังไงกัน การมาหลอกลวงว่าเป็น ‘เพศชาย’ ทั้งๆที่ฉันเป็น ‘เพศหญิง’แถมจะเรียกว่า ‘น้า’ ก็ไม่ได้แต่ให้เรียกว่า ‘พี่’ เนี่ยนะ รู้สึกว่าน้าจะอายุสี่สิบสามนี่นา แถมยังปล่อยโฮออกมาครั้งใหญ่อีกต่างหาก ฉันต้องถูกมนุษย์ต่างดาวลักพาตัวมาอยู่ในอีกโลกแน่ๆ ไม่นี่ก็เป็นโลกคู่ขนานที่ฉันหลงมาชัวร์!
ใช่สิ ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ฉันชื่อ ออกัส อายุ 17 ปี ซึ่งถูกย้ายมาที่นี่ด้วยฝีมือของบุพการีบ้าซีรี่ย์ยิ่งกว่าเด็กสาวในช่วงวัยรุ่นเสียอีก อ้อ หลายคนคงจะสงสัยว่าฉันมาโผล่ในห้องนี้ได้ยังไง เมดสาวซาร่าพาฉันมา แต่มันก็ง่ายขึ้นเมื่อคนแต่งเพียงแค่กด Enter ย่นเวลาไม่กี่บรรทัดด้วยความขี้เกียจ ฉันก็มาถึงปุ๊ปปั๊ปราวกับโกหก
สภาพแวดล้อมรอบตัวฉันเป็นห้องที่ถูกทาด้วยสีครีมอ่อน ประตูห้องเข้าไม่เว้นแม้แต่ประตูห้องน้ำก็ยังมีลวดลายที่ดูหรูหรา พื้นห้องเงาวับเหมือนถูกขัดมาอย่างดี เตียงสีขาวใหญ่อันแสนนุ่มนิ่มเป็นที่สุด ถ้าใครจะบอกว่านี่เป็นเตียงของเจ้าหญิงเจ้าชายฉันก็เชื่อนะ เพราะเพียงแค่แผ่ตัวนอนลงก็ทำให้รู้สึกง่วงอยากหลับขึ้นมาทันใด ติดแอร์เครื่องเบอเร้อเย็นช่ำ แต่ที่โอเว่อร์กว่านั้นก็คือ..
ห้องน้ำที่พื้นผนังห้องเป็นสีฟ้าอ่อนไล่เข้มมีลวดลายคล้ายนางเงือก พื้นเงาสะท้อนเห็นถึงภาพตัวเอง และอ่างอาบน้ำที่ฉันเห็นแล้วรู้สึกอยากลงไปทันใด จนถึงขนาดแม้แต่โถส้วมยังน่าสนใจ ที่สำคัญคือ ห้องนี้มันติดแอร์! ถ้าฉันแก้ผ้าเปลือยจะอาบน้ำหรือจะเข้าส้วมฉันไม่เย็นก้นตายหรือยังไงกันเนี่ย
“เฮ้อ” ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับเปลือกตาลง และกำลังจมอยู่ในห่วงนิทรา แต่แล้ว..
“จริงสิ! แล้วพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปเข้าเรียนที่ไหนกันเนี่ย?” ฉันพูดกับตัวเอง
“คุณหนูออกัสคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องอาคารเรียนค่ะ พรุ่งนี้พ่อบ้านทอมจะมาพาไปเองค่ะ” เสียงใสๆของซาร่าเมดสาวดังขึ้นจากข้างๆเตียง ฉันตกใจเผลอร้องเสียงหลงออกมา ก่อนจะคิดในใจว่า ‘เธอยังไม่ไปอีกเรอะ!’
“อืม ขอบใจนะ เธอไปได้แล้วล่ะ”
ฉันไล่ส่งเธอออกจากห้องไป และแอบคิดว่าตอนที่กำลังจะหลับเมื่อกี้นั้น เผลอมองข้ามไม่เห็นเมดสาวซาร่าได้ยังไงกันเนี่ย ถ้าฉันเป็นซาร่าก็คงเสียฟอร์มแย่ ที่เจ้านายมองไม่เห็น
“ค่ะ” ซาร่ารับคำก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบ แต่อยู่ในห้องโอเว่อร์แบบนี้ ก็ขอเล่นสนุกสักหน่อยแล้วกัน” ฉันยิ้มให้กับตัวเอง แม้ว่าจะเซ็งที่ต้องมาอยู่ในโรงเรียนชายล้วนนี่ก็เถอะ แต่เมื่อแลกเปลี่ยนกับการได้อยู่ห้องราวกับเจ้าหญิงแบบนี้มันก็ไม่เลวเหมือนกัน แต่มันก็ยัง ไม่ดีอยู่วันยังค่ำ แถมทีนี้ฉันเองก็ไม่มีเพื่อนสักคนซะด้วยสิ L
ไม่สิ ไม่ใช่ไม่มีเพื่อน พวกผู้ชายน่ะ ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยเลยสักคน
แล้วถ้าสงสัยว่าทำไมฉันถึงมีความคิดพวกนี้น่ะหรอ?
เมื่อฉันยังเป็นเด็กประถม ฉันเคยอยู่ในโรงเรียนสหะมาก่อน ที่มีทั้งหญิงและชายอยู่รวมกัน ชีวิตของฉันก็ปกติทั่วไปเหมือนเด็กสาว ฉันเป็นเด็กที่เรียนดีมาก ส่งงานทุกครั้งและเร็วถึงขนาดเสร็จงานในวันที่ครูสั่งพอดี แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้นกับฉัน...
ฉันเพียงแค่เดินไปเข้าห้องน้ำเท่านั้นแหละ พอเสร็จธุระเดินออกมา จู่ๆก็โดนพวกผู้ชาย 4-5 มาดักรอและถือน้ำขวดหนึ่ง ใครในนั้นเปิดฝาและสาดน้ำใส่หน้าฉัน บอกว่าฉันมันเพียบพร้อมเกินไป ฉันมันขี้โกง และยังมีคำล้อเลียนเสียดสีต่างๆนาๆ ฉันทำได้เพียง....
ร้องไห้! และสั่นกลัว
ฉันจึงไม่อยากยุ่งกับพวกผู้ชาย...มันทำให้ฉันกลัว!
แต่พวกผู้ชายพรรคนั้นตอนนี้คงกลายเป็นนักเลงที่ไหนสักที่แล้วล่ะมั้ง
“เฮ้อ~ นอนดีกว่า”
ฉันหยุดความคิดลง และทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ปิดเปลือกตาลง เพื่อพักผ่อน โดยไม่รู้ว่าเผลอจมดิ่งไปอยู่ในห่วงนิทราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้....
ความคิดเห็น