คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - ต อ น ที่ - 1
1
ณ โรงเรียนชายล้วน
ร่างบางตัวเล็กในชุดนักเรียนมัธยมปลายชาย ผมตัดสั้นเซอร์ๆ เหงนหน้ามองโรงเรียนชายล้วนที่สูงใหญ่และหรูหราไฮโซพลางยืนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกอย่างเบื่อหน่าย เหมือนที่วัยรุ่นพูดกันทั่วบ้านทั่วเมืองอย่างเต็มปากเต็มคำว่า ‘บ่องตง เซ็งสุดขีด’ หน้าบูดหน้าเบี้ยวไม่พอใจ ทั้งๆที่ภาพตรงหน้าราวกับปราสาทของเจ้าชายที่ลูกอภิมหาเศรษฐีเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ได้เรียนที่นี่ ในยุคนี้ก็ต้องขอบอกว่า สถานที่แห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นความรู้ การสอบอะไรก็แล้วแต่ ไม่อยู่ในความคิดเลยสักนิด เพราะมันวัดกันด้วย....
‘เงิน เงิน เงิน เงิน!! $$$$$$$$$$$’
ร่างบางก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจแน่วแน่ และค่อยๆสาวเท้าเข้าไปในโรงเรียนชายล้วน สิ่งที่ในหัวของเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดย่างก้าวเข้ามาในนี้แม้แต่สักแอะเดียว และในขณะนั้นก็หารู้ไม่ว่ามีใครหลายๆคนกำลังจ้องมองเธออยู่ผ่านทางกระจกใสบานใหญ่ในอาคารใดอาคารหนึ่งของโรงเรียนแห่งนี้
นักเรียนกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น..
“นั่นน่ะหรอ นักเรียนใหม่อะ”
“น่าจะใช่ ไม่เคยเห็นหน้าหมอนั่นมาก่อนเลย”
“แต่เข้ามากลางเทอมแบบนี้น่าจะไม่ธรรมดา”
“เกี่ยวข้องกับผู้อำนวยการรึเปล่า”
“คงใช่อีก เพราะโรงเรียนนี้น่ะมันรวยจนไม่รู้จะรวยยังไงแล้วมั้ง ต่อให้ยัดเข้ามาเท่าไหร่ก็คงไม่รับ” ชายหนุ่มหน้าหล่อผมดำสนิทพูดพลางกอดอก “แต่รับมาง่ายๆแบบนี้ ต้องเป็นแน่ๆ”
และนักเรียนอีกพวกก็พูดถึงอีก..
“ฉันต้องหาทางตีสนิทให้ได้!” หนุ่มหน้าใสพูดด้วยตาเป็นประกาย
“ระดับอย่างพวกเรา ทำได้อยู่แล้ว หึ!” ร่างสูงผมแดงในลุคสุดร้อนแรงพูดพลางแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างมีแผนร้ายกาจอยู่ในหัวสมองอันชาญฉลาดของเขา
และนี่ก็เป็นสัญญาณของร่างบางแล้วว่า...หลังจากนี้ ตัวเธอ เรื่องของเธอจะต้องเป็นที่สนใจของใครต่างใครในโรงเรียนชายล้วนสุดไฮโซโอเว่อร์แห่งนี้อย่างแน่นอน
ร่างบางตัวเล็กในขณะก้าวเท้าเดินไปยังห้องที่เกี่ยวกับวิชาการ ก็หยุดเดินและยกมืออันเรียวยาวขึ้นมากอดตัวเองไว้อย่างแน่นหนา ขาที่ยืนห่างเขยิบมาชิดติดกัน ขนตามผิวกายของเธอลุกซู่ราวกับไปเจอผีสางที่น่ากลัว ไม่ก็หนาวทั้งๆที่ประเทศไทยแผ่นดินถิ่นสยามนี้ไม่ว่าใครที่ไหนก็คงจะบอกว่ามัน ‘ร้อนตับจะแตก!’ จนถึงโฆษณากระจกรถยนต์ยังมี และอีกเหตุผลหนึ่งที่ร่างบางกำลังคิดอยู่ก็คือ ‘เป็นอะไรวะเนี่ยเรา กลัวขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย’
ร่างบางที่สั่นกลัวได้ไม่นานนัก ก็ค่อยหลับตาลงอย่างแผ่วเบาและสูบลมหายใจอันบริสุทธิ์เข้ามาเต็มปอด ยกมือขึ้นมาเป็นท่าทางว่า ‘เอาวะ เป็นยังไงก็เป็นกัน’ และก้าวเท้าเดินต่อไปยังจุดหมาย
'ห้องวิชาการ'
“มีใครอยู่รึเปล่าคร้าบบ~” ร่างบางพูดเสียงใสก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่มีเอกสารของเหล่านักเรียนอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ไร้ร่องรอยของอาจารย์สักคนหนึ่ง เธอคิดในใจ ‘ไปไหนกันหมด’
ร่างบางกลับหลังหันและเดินออกจากห้องวิชาการไปอย่างเสียเที่ยว แต่แล้วก็มีบางสิ่งบางอย่างที่มาหยุดชะงักการเดินต่อไปของเธอ ให้แลหันกลับไปมองทันใด
“อ่าว นักเรียนใหม่ใช่รึเปล่าจ๊ะ”
“เอ่อ ใช่ครับ”
“ตามครูมานะจ๊ะ” คุณครูสาวแสนสวยยิ้มละลายใจให้ จนทำเอาร่างบางถึงกลับใจสั่น! เอ๊ะ! แต่ว่าเธอต้องใจเต้นกับผู้ชายไม่ใช่หรอ เพราะเธอเป็นผู้หญิงปลอมตัวมา มาใจเต้นโครมครามแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย
“ครับ” ใจสั่นหวั่นไหวได้ไม่นาน ร่างบางก็ขานรับคำ และเดินตามครูสาวแสนสวยไป ในระหว่างทางก็เจอคุณครูมากมายนั่งทำงานท่วมหัวอยู่ในห้องหนึ่ง ซึ่งมีแต่ครูสาวๆสุดสวย จนร่างบางคิดไปว่า ‘โรงเรียนนี้มันคัดเลือกคุณครูผู้หญิงที่สวยเท่านั้นรึเปล่าเนี่ย’
“ถึงแล้วจ๊ะ” ครูเอ่ยเสียงหวาน ร่างบางหันไปมองก่อนจะพบว่ามีป้ายขนาดใหญ่ติดอยู่บนประตูเขียนด้วยลายมือคัดไทยอย่างดีว่า ‘ผู้อำนวยการ’ แต่ร่างบางก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากมายนัก เพราะเหตุการณ์เมื่อวันก่อน..
ย้อนกลับไปเมื่อวาน
‘แม่ หนูไม่ไป!’ หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพูดแบบนี้กับบุพการีบ้าซีรี่ย์ของตนเองเป็นรอบที่ร้อยกว่าแล้ว
‘ต้องไป!’ แต่แม่ของเธอก็ยังยื่นคำขาดให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้หวงลูก จริงๆแล้วเธอน่ะหวงลูกเหมือนไข่ในหินจะตายไป แต่ว่าด้วยความเพ้อฝันติดซีรี่ย์ของตัวเอง จึงเป็นแรงผลักดันให้พาลูกปลอมตัวไปอยู่โรงเรียนชายล้วนและมีความรักอันสดใสราวกับอยู่ในเทพนิยาย! ทั้งๆที่ผู้ใหญ่หลายคนบอกว่ามัน ‘ไร้สาระ’ แต่เธอคนนี้กลับมองว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสนใจเหมือนวัยรุ่นที่คิดว่ามัน ‘สนุกเป็นที่สุด’
‘แต่หนูไม่อยากไป!’
‘ลูกต้องไป’
‘ทำไมล่ะคะ แม่ไม่รักหนูแล้วหรอ ถึงทิ้งหนูไปอยู่โรงเรียนชายล้วนนั่น!’ หญิงสาวทำหน้าเบ้ใส่มารดา ‘และทั้งๆที่แม่รู้อยู่แก่ใจด้วยแล้วว่ามันผิดกฎ!’
‘ไม่ใช่แม่ไม่รัก แต่การอยู่โรงเรียนหญิงล้วน ลูกรู้มั้ยเด็กสาวบางคนก็จะไม่ได้รับสิ่งจากโลกภายนอก แม่อยากให้ลูกไปเจอสิ่งใหม่ๆที่โรงเรียนชายล้วนนั่น อยากให้รู้ให้ลูกรู้จักคำว่า ‘ความรัก’ เหมือนที่แม่มีมากับพ่อ จึงเกิดเป็นลูกขึ้นมาได้ยังไงล่ะ’ มารดาพูดด้วยความมุ่งมั่นจนลูกสาวถึงกับอึ้งตึงตะลาน ทำอะไรไม่ถูก และค่อยๆยอมรับมันทีละเล็กทีละน้อย
‘แต่ หนูจะเข้าได้ยังไง เมื่อชื่อของหนูมันคือ นางสาว’
‘ได้แน่ๆ’
‘…’ หญิงสาวมองแม่ของตนเองอย่างไม่เข้าใจ แต่แล้วก็มีคำพูดบางอย่างเป็นกุญแจปลดล็อกให้เธอรู้ถึงความจริงหนึ่งที่แม่ของเธอเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าแล้ว
‘ในเมื่อแม่เป็นผู้อำนวยการ แม่ก็มีเพื่อนเป็นผู้อำนวยการ ซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนที่โด่งดัง!’ เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ‘ทีนี้ก็ไม่มีอะไรขัดขวางได้อีกแล้ว หึๆ’
หญิงสาวที่เพิ่งจะยอมรับมันไปหมาดๆกลับต้องมานั่งกุมขมับว่าตนเองคิดถูกแน่แล้วหรอ..
ดูเหมือนเธอจะติดกับดักของแม่เข้าเต็มเปา!.....
เสียแล้วสิ J
กลับมาสู่ปัจจุบันได้อย่างง่ายดายเมื่อคนแต่งกด Enter เรื่องราวทุกอย่างก็เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ย่นเวลาที่แสนยาวนานออกมาได้อีกเป็นโข! คุณครูสาวแสนสวยที่เดินนำร่างบางมายังห้องผู้อำนวยการ บิดลูกหมุนและเปิดประตูออก และรู้สึกได้ถึงไอความเย็นของแอร์ในห้องนั้น ร่างบางเดินเข้าไปอยู่ในห้อง ก่อนจะกวาดสายตามองห้องแสนกว้างและหรูหรานี่ พื้นผนังที่ถูกทาด้วยสีครีมอ่อน ผ้าม่านที่มีลวดลายอันหรูที่ดูแล้วราคาตีได้เป็นล้าน โคมไฟระย้าลงมาราวกับอยู่ในปราสาทส่องแสงไสวไปทั่วห้อง โต๊ะไม้สักที่มีลายประณีตอย่างดี พื้นห้องอันวาววับที่เมื่อมองแล้วสะท้อนให้เห็นถึงภาพของตัวเอง โซฟาและของเครื่องใช้ที่ราคาไม่ต่ำกว่าแสนวางอยู่เต็มไปหมด ห้องนี้มันช่าง...โอเว่อร์จริงๆ
ร่างบางมองเห็นถึงร่างที่ก็เป็นผู้หญิงอีกนั่นแหละ ยืนหันหลังให้ แต่ต้องขอบอกว่า ขนาดหันหลังยังดูสาวขนาดนี้ มันทำให้ร่างบางนั้นพลันคิดถึงแม่ของตัวเองขึ้นมา ผู้อำนวยการหันมาและยิ้มให้ก่อนจะกวักมือเป็นเชิงไล่ให้ครูที่เดินนำมาออกไปจากห้องนี้
“สวัสดีจ๊ะ J จำฉันได้ใช่ไหม”
“คุณคือ..”
และร่างบางก็ต้องถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นถึงใบหน้าของผู้อำนวยการสาวคนนี้!
ความคิดเห็น