คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - บ ท นำ -
บทนำ
ห้องผู้อำนวยการ
ปัง!
เสียงตบโต๊ะอันดังสนั่นมาจากฝ่ามือเรียวยาวของร่างบางที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอย่างสุดฤทธิ์ ดวงตาใสกลมโตกำลังมองหาคำตอบจากบุคคลข้างหน้า ที่มีป้ายเบอเร้อวางหราบนโต๊ะเขียวด้วยลายมืออาลักษณ์ว่า ‘ผู้อำนวยการ’ อย่างไม่เกรงใจใคร ก็แหงล่ะ! เพราะผู้หญิงคนนี้น่ะเป็นลูกคนเดียวของผู้อำนวยการเขาน่ะสิ แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็คงจะโดนไล่ออกจากโรงเรียนไปแล้วเป็นแน่
“ว่ายังไงนะคะ!”
ร่างบางจ้องตาผู้เป็นแม่อย่างไม่กะพริบ
“โอ๊ยลูก! ไม่ต้องดีใจถึงขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะ >.O” คุณแม่ยังสาวที่เป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนหญิงล้วนแห่งประเทศไทยนั่งบนเบาะของเก้าอี้แสนสบายพลางยิ้มและหัวเราะคิกคักด้วยท่าทางที่ราวกับตัวเองน่ารักเต็มทน ก่อนที่จะชูนิ้วชี้มาจุ๊ปากแสดงให้เด็กสาวที่เป็นลูกพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
“ดีใจกับผีน่ะสิคะ”
เด็กสาวปรับน้ำเสียงและหันไปทางอื่นพลางถอนหายใจออกมา
“อะไรกัน จริงๆแล้วลูกควรพูดว่า โอ้!พระเจ้า ฉันดีใจเหลือเกิน >_<” แม่ยังสาวพูดพลางทำท่าทางที่ดูกระดี๊กระด๊ามากกว่าลูกสาวของตนเองที่ต้องไปเผชิญหน้าเหตุการณ์มากกว่าเสียอีก
“แม่คะ นี่ไม่ใช่ซีรี่ย์เกาหลีที่แม่ดูตอนเที่ยงคืนนะคะ” เด็กสาวทำหน้าเบ้ใส่
“ก็เพราะไม่ใช่ยังไงล่ะจ๊ะ เพราะแม่เอามาจากนิยายรัก ชีวิตนี้น่ะมันน่าเบื่อ..” เธอกระพริบตาให้เด็กสาวร่างบางหนึ่งครั้งก่อนจะพูดต่อ “ในเมื่อมันไม่เคยเกิดขึ้น แม่จะทำให้มันเกิดขึ้นเอง ลูกจะได้มีความสุขเหมือนนางเอกละคร >_<” เธอยิ้มกว้างจนปากแทบฉีกและกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจสุดขีด แทบจะลืมไปเลยว่าตัวเองอายุเจียนจะสี่สิบห้าแล้ว
“แม่บอกว่าเอามาจากนิยาย แต่กลับพูดว่าหนูจะมีความสุขเหมือนนางเอกละคร” หญิงสาวพูดพลางขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยใจ
“แม่ไม่อยากใช้คำซ้ำๆ พูดแล้วมันไม่น่ารัก >_O” เธอขยิบตาให้อย่างน่าเอ็นดู ถ้ามีใครที่ไม่รู้จักเธอ คงคิดว่าเธออายุแค่ ยี่สิบต้นๆเท่านั้นเอง (-_-;)
“แต่การที่จะให้หนูปลอมตัวไปอยู่โรงเรียนชายล้วนมันหมายความว่ายังไงกันคะ..” หญิงสาวพูดถึงประเด็นและกอดอกก่อนจะพูดต่อ “แถมมันก็ยังมีในซีรี่ย์เกาหลีด้วย”
“อ๊ะ! ผิดแล้วจ้า ในซีรี่ย์น่ะเขาย้ายไปเพราะชอบนักกีฬาของโรงเรียน แต่นี่ลูกยังไม่ได้ชอบใครนี่นา O_o หรือว่า..” เธอพูดพลางตบมือและทำตาโตเท่าไข่ห่านราวกับว่าจะได้รู้ข่าวดีในเร็วๆนี้
“ไม่ค่ะ หนูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น ไม่คิดด้วย” ร่างบางพูดแย้ง
“งั้นก็ดีแล้วลูก อีกสองวันเตรียมไปอยู่ได้เลย”
บุพการีของเธอลุกขึ้นจากเก้าอี้และรีบออกไปจากห้องผู้อำนวยการด้วยท่าทางร้อนรน ด้วยความเกรงว่าลูกสาวสุดแสนน่ารักของเธอจะต้องแย้งอย่างไม่จบสิ้นแน่ๆ เลยชิ่งตัดบทประเด็นที่จะคุยไปซะเสียดื้อๆ
“แต่..”
“แม่ไปก่อนนะ”
“แต่ว่า..”
“บายจ๊ะ”
“แต่!”
ปัง!
และหลังจากนั้นทุกอย่างที่หญิงสาวพยายามเอ่ย..ก็หยุดลง
ความคิดเห็น