คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ไม่คาดฝัน
บทที่ 1
ไม่คาดฝัน
“ซึบากิจางง~”
ร่างสูงของชายหนุ่มผู้มีใบหน้าทะเล้นลากเสียงพลางวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาฉัน ท่าทางแบบนี้ ลักษณะแบบนี้ เสียงแบบนี้ ไม่ผิดแน่ หมอนี่ก็คือ ‘ยูตะ’ เพื่อนสมัยมัธยมต้นของฉันเองแหละ เพราะตอนนี้ฉันอยู่มอปลายปี 3 แล้ว แต่ก็ยังอยู่โรงเรียนเดียวกัน
ยูตะเดินมาขนาบข้างฉันก่อนจะส่งยิ้มโชว์เขี้ยวให้ดู นะ...น่ารัก! -/////- เวลาอยู่กับหมอนี่ทีไร หัวใจของฉันก็หวั่นไหวจนจะละลายได้ทุกที ก็ฉันน่ะชอบยูตะข้างเดียวตั้งแต่ที่พบเจอกันครั้งแรก เพราะหมอนี่ก็หน้าตาดีไม่หยอกเลยล่ะนะ ป็อปปูลาร์ในหมู่ชายหญิง แถมยังนิสัยดีน่ารักสุดๆอีกด้วย
ถึงจะรู้ว่าไม่มีทางที่ฉันจะได้ครอบครองยูตะแค่เพียงคนเดียว แต่ก็อยากเก็บรอยยิ้มแสนหวานของเขาเอาไว้ในจิตใจ แต่ก็เถอะ มันก็เหมือนกับการที่จะแตะไปให้ถึงดาว ที่จะเอื้อมเท่าไหร่ ก็ไม่ถึงสักที
ฉันเคยแอบคิดด้วยว่าการที่ยูตะมาโรงเรียนพร้อมๆกับฉันทุกวัน ยูตะน่ะอาจจะแอบชอบฉันก็ได้ แต่ไม่เลย...ฉันกลับที่จะหลงตัวเองและสำคัญตัวผิด ฉันก็แค่เพื่อนคนหนึ่งของยูตะเท่านั้น ก็เหมือนทางผ่านล่ะนะ อยากจะผ่านมาก็รอบก็ได้ เว้นเสียแต่จะมาปักหลักอาศัยอยู่ตรงทางผ่านนั้น แต่...
ไม่มีทางหรอก!
สาวๆหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก สาวสวยหมวยเอ็กซ์ยังเป็นช้อยส์ให้เขาเลือกอีกตั้งมากมาย แล้วยูตะจะมาเอาอะไรกับคนหน้าตาบ้านๆอย่างฉันกันล่ะ!?
ฮะๆ ถ้าเรื่องนี้เป็นละครหรือนิยายที่มียูตะแสดงนำเป็นพระเอกล่ะก็ ฉันคงเป็นได้แค่...ตัวประกอบ
“ซึบากิจัง!”
“....”
“ซึ-บา-กิ-จัง!”
“อะ...เอ๋?..อะไรหรอยูตะ” ฉันที่มัวแต่น้อยเนื้อต่ำใจตัวเองอยู่นั้นก็ต้องหยุดชะงัก ก่อนที่จะหันไปมองคนข้างตัวที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกันเป็นปม
ฉะ...ฉันทำอะไรผิด =[]=
“เหม่ออะไรอยู่น่ะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ปะ...เปล่าจ้า ก็แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก U_U พูดเหมือนคนติดอ่างเลยแฮะ ไปแสดงตลกแทนอ่าง เทิดเทิง ยังได้เลยมั้งเนี่ย
“คิดถึงแฟนหรือไง >O<” ยูตะพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ฉันกลับยิ้มไม่ออก “ไม่สิ...เธอไม่มีแฟนนี่นา ยัยคานทอง แบร่! :P” ยูตะพูดกวนๆก่อนจะแลบลิ้นใส่ฉันหนึ่งทีและวิ่งหนีไปโดยไม่รับโทษ…
ฉันขอถอนคำพูด! ที่เคยบอกว่าหมอนี่เป็นคนดีน่ารัก! ที่แท้ก็จะแกล้งฉันนี่เอง ยูตะบ้า บ้าที่สุด!
โรงเรียนเรียวเซย์
ยูตะนะยูตะ มาทิ้งให้ฉันเดินโดดเดี่ยวเดียวดายในท้องเล ลมพัดลมเพ ตามกระแส... ไม่ใช่แล้วล่ะ =_= ฉันสาวเท้าก้าวเข้าไปในโรงเรียน ก่อนที่สายตาทุกคู่ของนักเรียนจะหันมามองฉันเป็นตาเดียว บ้างก็มองแล้วหัวเราะ บ้างก็มองแล้วซุบซิบนินทา บ้างก็หันมามองแล้วชี้มาทางฉันแล้วเรียกให้เพื่อนคนอื่นมาดูต่อ..
ฉันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ล้ำโลกล่ะ -_-;
เฮอะ! บ้าไปกันใหญ่แล้ว แต่ก็นะ ฉันเริ่มจะชินแล้วล่ะ ด้วยความที่ฉันดูเหมือนเป็นคนหยิ่งๆ บ้าเรียน เงียบขรึม แต่เวลาอยู่กับหนุ่มป็อปปูลาร์อันดับ 2 อย่างยูตะกลับสนุกสนานเฮฮา... แล้วมันจะทำไมฟะ!
แต่ยิ่งไม่สนใจกลับยิ่งโดนแกล้ง! บ้างก็ชอบทำของตกจากตึกสูงๆ บ้างก็ชอบทำเป็นเดินชนแต่จริงๆจงใจ บ้างก็ชอบทำอาหารเครื่องดื่มหกใส่ บ้างก็สกัดขาเอาไว้เวลาเดิน บ้างก็รุมทำร้ายร่างกาย บ้างก็มาเขียนบนโต๊ะว่า รด.เงียบ คงจะรู้ความหมายกันนะ แต่ขอโทษ คนที่เขียนแหละเป็นแบบนี้! เรื่องนี้ไม่ใช่ฮอร์โมนวัยว้าวุ่น ไม่ต้องมาเลียนแบบเลยย่ะ!
ว่าแต่หมอนั่น... ยูตะอยู่ไหนกันนะ?
“แฮ่!”
กรี๊ดดดดดดดดดดด~ แน่นอนว่าฉันกรีดร้องในใจ เอาตามตรงนะ... -_-; ฉันกรี๊ดเสียงดังปลอดแตกไม่เป็นหรอก...
เมื่อฉันหันหน้าไปก็พบกับ... ยูตะน่ะเอง –O-
“แกล้งฉันทำไมน่ะ ยูตะ”
“บู่! ก็เธอน่ะเหม่ออีกแล้วน่ะสิ -3- เลยมาทำให้ตกใจเล่นๆ”
“ฉันถีบนายเล่นๆบ้างได้ป่ะ”
“ใจร้าย! TOT”
“....”
“นี่.. ซึบากิ อย่าคิดจริงจังมากไปเลยน่า ฉันน่ะ...”
เอ๊ะ!?
“เป็นห่วงนะรู้มั้ย”
“O////O” ฉันรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ยิ่งยูตะที่ฉันแอบชอบมาทำท่าทางใส่ใจให้กันแบบนี้ เป็นห่วงกันแบบนี้ จากใจบริสุทธิ์ผุดผ่อง มันก็ทำให้ฉันยิ่งจะคาดหวังความรักอันหอมหวานจากเขาน่ะสิ ตายูตะบ้าเอ้ย! (เขินแล้วพาล)
“ซึบากิ หันหน้าหนีเค้าทำไม หนักใจหรอ TOT”
“อ๊ะ! เอ่อไม่ใช่!...หมายถึง...เปล่านะ!...คือว่า…”
“คิกๆ ซึบากิเนี่ยน่ารักจังเลยน่ะ...” ยูตะหัวเราะเบาๆกับท่าทีลนลานสุดๆของฉัน น่าอาย อับอายที่สุด รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แถมยังมาใช้นิ้วจิ้มเบาๆไปที่แก้มใสๆของฉันอีก
O////O วินาทีนี้ ฉันเริ่มคิดว่าตัวฉันกำลังจะระเหยไปในอากาศแล้วล่ะ
“ฮ่าๆ ก็นะแกล้งซึบากิจังเนี่ย...สนุกที่สุดเลยล่ะ :P”
บ้าๆ ยูตะนิสัยไม่ดี >////< ชอบมาทำให้ฉันหวั่นไหวใจสั่นอยู่เรื่อยสิน่า!
“นี่! ไปเข้าเรียนกัน ซึบากิผู้น่าแกล้งที่สุดในสามโลก J”
“รู้แล้วล่ะน่า!” แม้ว่าตัวฉันอาจจะไม่ได้ครอบครองไปซะทั้งหมด แต่ในเวลานี้... ก็ขอให้ฉันได้มีความสุขบ้างเถอะนะ
ห้องเรียน 1 มอปลาย ปี 3
“เอาล่ะค่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน อย่าลืมไปทบทวนบทเรียนกันนะคะ เจอกันวันจันทร์หน้าค่ะ” อาจารย์สาวพูดพลางเก็บอุปกรณ์การเรียนการสอน ก่อนที่หัวหน้าห้องจะบอกทำความเคารพ และอาจารย์ก็เดินออกไป
“นี่ๆ ยูตะคุง เลิกเรียนนี้มีเวลาว่างมั้ย พอดีว่าพี่ชายของไมจังเค้าจะเลี้ยงอาหารฟรีน่ะ” กลุ่มหญิงสาวกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหายูตะ ก่อนจะเอ่ยปากชวนไป ฮะๆ หมอนี่มีหรือจะพลาดของกิน แถมยังฟรีอีกต่างหาก
“จริงดิ! ขอบใจมากนะไมจัง ^^” ยูตะพูดพร้อมกับยิ้มหวานไปให้ ฉันที่มองไปก็ดูจะเลี่ยนเต็มทน ดูสิ ถ้านี่เป็นการ์ตูนล่ะก็ คงมีออร่าหัวใจอยู่ในตาของผู้หญิงพวกนั้นแน่ๆล่ะ
“แล้วซึบากิจังล่ะ ไม่ไปด้วยกันหรอ” ยูตะหันมาเอ่ยปากชวนด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่ที่ไม่เป็นก็เห็นจะคือกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นที่หันมามองด้วยแววตาอาฆาต ชาติที่แล้วเป็นเจ้ากรรมนายกรรมฉันกันใช่มั้ย!? =_=;
“ไม่ล่ะ ฉันรีบกลับน่ะ ยูตะไปเถอะ”
“งั้นหรอ กลับดีๆล่ะ ซึบากิจัง ^O^”
ฉันสะพายกระเป๋า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ถึงจะอยากไปกับยูตะมากเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ถ้าต้องทนอยู่กับผู้หญิงพวกนั้น เลือกไม่ไปซะยังจะดีกว่าเลยล่ะ -_-;
บ้านของฉันเองก็อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนด้วย ในการเดินกลับบ้านด้วยตัวคนเดียวตอนเย็นน่ะ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรสำหรับฉันหรอก
สวบบบ~ ฟุบ~
เอ๊ะ!? เสียงอะไรกัน
ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เห็นเหมือนจะมีอะไรขยุกขยิกตรงพุ่มไม้ของสวนข้างทาง คงไม่ใช่ผีหรอกนะ! ฉันลืมบอกไปใช่มั้ยว่า... ฉันกลัวผีน่ะ TOT!
...แต่ถ้าเป็นคนล่ะ!
ฮึ่ย! เราต้องรีบกลับบ้านสิ ตัวเองยังเอาไม่รอดเลยนะ!
...แต่ถ้าเกิดว่าเขาบาดเจ็บหนักล่ะ!?
ไม่ได้ๆ เดี๋ยวจะมีปัญหาใหญ่ตามมานะ ซึบากิ!
...แต่
“ว้าก!!!! ไปดูก็ได้” ฉันตัดสินใจอย่างมั่นๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในพุ่มหญ้านั้นอย่างช้าๆ พลันเห็นสิ่งมหัศจรรย์ยิ่งกว่าตัวฉันที่คนหันมามองกันให้พรึบแล้ว...!
ชายหนุ่มผู้มีผิวพรรณขาวผุดผ่อง กับชุดโบราณสีขาว และผมหงอก...เอ่อ... น่าจะผมเงินทั้งหัว ติดปีกสีขาวอยู่กลางหลัง...นี่มัน!?
คอสเพลย์?
เทวดา?
แม่ชี? (รู้สึกจะไม่ใช่นะ -_-;)
หรือว่าจะเป็น...ผีหน้าหล่อก็ได้ TOT
ไม่ว่าคนข้างหน้าฉันตอนนี้จะหล่อแค่ไหน ขนาดริวจากคนอวดผียังต้องยอมแพ้แล้วบอกว่า ‘เรื่องนี้ริวจะไม่ยุ่ง’ U_U ฉันใช้นิ้วไปจิ้มที่ใบหน้าเนียนๆอันหล่อเหลาของเขา อย่างทดสอบว่าสัมผัสได้หรือไม่ได้ ถ้าไม่ล่ะก็หมอนี่เป็นผีชัวร์ป้าป!
จิ้ม!
นุ่มม~ *O*
อ๊ะ!? เอ๋!? จับได้ล่ะ...
แต่เท่าๆที่ดูแล้วก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนี่ บาดแผลก็ไม่มี เหมือนคนกำลังนอนหลับอยู่มากกว่า ถ้าไม่เป็นไรแล้วฉันพากลับบ้านไปก็โดนวีนน่ะสิ แถมถ้าพาไปเจอพ่อยิ่งแล้วใหญ่ คุณพ่อสุดที่รักน่ะหวงฉันยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีก -_-;
ฉะนั้นด้วยความที่ฉันเป็นลูกที่แสนดี๊แสนดีไม่ทำให้พ่อเสียน้ำตาและผิดหวัง... ฉันคนนี้ขอโกยแน่บล่ะจ้า~ ใครจะไปอยู่เฝ้ากัน!
ฟึบ!
มือเรียวๆของใครบางคนมาจับข้อเท้าของฉันเอาไว้ในขณะที่กำลังก้าวเดิน ตะ...ตัวอะไรน่ะ! ฉันก้มมองลงไปที่ขาก็พบว่าเป็นมือของชายหนุ่มหน้าตาดีผู้นั้นซึ่งตอนนี้เปลือกตาของเขาได้ลืมขึ้นมาและหันมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง! ฉันช่วยนายไว้นะว้อยยยย! TOT ปล่อยฉันไปเถิดดด~
“เธอ”
แต่...ไม่ได้ๆ ถ้าใครมาแอบดูฉันตอนนี้ อายตายเลย ต้องทำท่าทีเข้มแข็งเอาไว้
“มีอะไร (- -)“ โอ๊ย! บ้าชะมัด แสดงท่าทีหยิ่งยโสแบบนี้ต้องโดนหมั่นไส้แน่ๆเลย
“ช่วยฉันที” ตาหัวหงอก (ไม่รู้ชื่อ) ชูมือขึ้นมาให้ฉัน เอ๊ะ!? จะให้ฉันช่วยดึงขึ้นไปหรือยังไง? แต่แปลกแหะ หมอนี่ไม่ยักจะมองฉันแบบเยาะเย้ย หรือว่า เขากำลังอยู่ในสภาพแย่จนไม่กล้ากันนะ
“ขอบใจ”
“อืม... นั่นปีกจริงหรือไง ใส่อยู่ได้” ฉันที่สงสัยปีกสีขาวขนนกข้างหลังเขาก็ถามขึ้นมาอย่างอดสงสัยไม่ได้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาอาจจะคอสเพลย์เป็นเทวดา
“จริงสิ”
“อ้อหรอ”
‘จริงสิ’
‘จริงสิ’
ภาพสโลโมชั่นในตอนที่นายหัวหงอกพูดเริ่มวนเวียนรีเพลย์อยู่ในหัวสมองของฉัน
หา!? ว่ายังไงนะ!
“นี่! อย่ามาเล่นมุขตลกหน่อยเลยน่า!”
“ตลกอะไรของเธอ ยัยมนุษย์!”
“นายล่ะงี่เง่า มนงมนุษย์อะไร นายก็เป็นไม่ใช่หรือไง อย่ามาบ้า!” พูดจบฉันก็ตรงเข้าไปถอดปีกข้างหลังนายหัวหงอกนี่ จะได้รู้ไปว่าใครถูก!
“อ๊ากกก~ ออกไปเฟ้ย! ยัยมนุษย์บ้า! ฉันเจ็บ!”
พลั่กกก~
โอ๊ย! เจ็บ~ หมอนี่ถีบฉัน... ฮึ่ย! แม้ว่าฉันจะกลัวก็เถอะ แต่กล้ามาถีบสาวน้อยอย่างฉัน ตายเป็นตาย ยอมไม่ได้หรอกนะ >O< ว่าแล้วฉันก็ถีบหมอนั่นคืนทันที
“นายกล้าดียังไงมาถีบฉันฮะ!?”
“เธอต่างหากกล้าดียังไงมาถีบกามเทพสุดหล่ออย่างฉันน่ะ!”
เปรี๊ยะๆ
ถ้านี่เป็นการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ฉันเดาว่าตอนนี้คงมีสายฟ้าจ่อระหว่างฉันกับตาหัวหงอกนี่ดังเปรี๊ยะๆเลยล่ะ -_-^ คนอะร้ายยย~ บอกว่าตัวเองเป็นกามเทพ แม้ตระกูลที่บ้านฉันจะเป็นพวกที่นับถือเรื่องพรรค์นี้ก็เถอะ แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเทพอะไรนั่นจะมีจริง! มันก็แค่นิทานหลอกเด็กล่ะน่า! ทำให้โลกนี้ดูสวยงามขึ้นทั้งๆที่โหดร้ายแท้ๆ อย่างเช่น การได้เจอหมอนี่ไง!
“กามเทพ.. เฮอะ ไร้สาระ!”
“แล้วเธอจะได้รู้! ว่ามันไม่ไร้สาระ!” เมื่อนายหัวหงอกพูดจบ ปีกสีขาวข้างหลังก็แผ่ขยายออกมา และโบยบินขึ้นไปบินท้องฟ้า ก่อนจะกลับลงมาอย่างกลัวใครแถวๆนั้นเห็นเข้า แต่สำหรับฉันที่เห็นเข้าเต็มตา นี่มัน!... เรื่องจริงไม่ใช้สลิงแน่ๆ
“เป็นไงล่ะ! ตกใจเลยใช่มั้ย!”
“...”
“เฮ้ย!?”
“...”
“นี่.. เธอเป็นอะ...”
“ว้ากกกกกกก~” เท้าของฉันรีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปอย่างสุดกำลังทันทีเพื่อตรงดิ่งให้ไปถึงบ้าน อย่าบอกว่ากามเทพบ้าบออะไรนั่นน่ะมีจริงๆ แต่ว่า... ทั้งๆที่พิธีกรรมเป็นแบบนั้นแท้ๆ แล้วทำไมถึงมีจริงๆกันล่ะ!? ถ้าตามในการ์ตูนล่ะก็ นายนี่ต้องเป็นพวกเทพไฟหรือมารอะไรเทือกๆนั้นนี่นา!
แต่ว่าเจอเข้ากับตัวแบบนี้ ก็เหมือนเจอผี ไปลองของดีเข้า มีหวังชีวิตฉันได้ซวยบรมแน่ๆ งานนี้ต้องโกยเถอะโยม TOT! และ...
หวังว่ากามเทพนั่นจะตามมาไม่ทันนะ...
ความคิดเห็น