ดารากาล

ด า ร า ก า ล

Cr. ภาพจาก Pinterest

ทันทีที่เธอคิดว่าอยากขึ้นไปร่างโปร่งระหงก็ลอยลิ่วขึ้นไปอยู่เคียงข้างเขาราวกับเสกได้

“ดื้อรั้น ขี้ขลาด ความจำสั้น เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า เมื่อเจ้าอายุครบยี่สิบเอ็ด เจ้าจะได้กลับบ้าน”

สีสาอยากถามเรื่อง ‘บ้าน’ หากแต่มีเรื่องที่ทำให้เธอแปลกใจยิ่งกว่านั้น

“คุณหายใจได้!” ไม่เพียงแค่ถามแต่มือบางยังจ่อใต้จมูกโด่งเพื่อให้มั่นใจ

“กระบวนการหายใจคือการสันดาปพลังงานของมนุษย์ไม่ใช่หรือ แปลกตรงไหน”

“คุณไม่ใช่...ผีหรือเทวดาเหรอ”

“อ้อ...ที่ไม่กล้ามาตลอดเพราะกลัวว่าข้าคือผีหรือ หืม?”

“ถ้าไม่ใช่ผีก็เป็นเทวดา ว้าว! คุณเป็นเทพใช่ไหม?”

“สีสา... ข้าเป็นมนุษย์ มีเลือด มีเนื้อ และมีหัวใจ ใช่... หัวใจข้าอยู่ภายในอกที่เจ้าลูบคลำอยู่นั่นละ”

สิ้นคำตอบนั้น สีสาก็กดสายตาลงต่ำ เพื่อจะพบว่ามือของเธอป้วนเปี้ยนอยู่บนแผงอกหนั่นกับกล้ามท้องแน่นๆ ของเขาจริงๆ นั่นละ