คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #61 : Florist รับจัดดอกไม้ : ฮาคุโชโกะ อายาเมะ

B
E
R
L
I
N
❀

 

Application

"วันที่เราจากกัน คุณจะรู้มั้ยว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน?"

“คิดจะทำอะไร หัดนึกถึงใจคนที่เป็นห่วงคุณจนแทบจะบ้าตายซะบ้างสิ อีตาบ้า!!”

❆ Anime : Haikyuu [ตัวหลัก]

❆ Couple : อุชิจิมะ วากาโทชิ (25)

❆ Plot / Theme : เรื่องราวของแพทย์หญิงอายุน้อย ที่เคยเจ็บปวดกับความรักในอดีต จนแทบปางตายจากการถูกกีดกันจากครอบครัวฝ่ายชายให้เลิกรากันเพียงเพราะฐานะที่ต่างกัน แม้ทั้งสองจะรักกันมากก็ตาม แต่ผู้ใหญ่ของฝ่ายชายไม่ชอบที่หลานชายหัวแก้วหัวแหวนคบกับสาวธรรมดาฐานะปานกลางอย่างเธอ จึงจับทั้งสองแยกออกจากกันโดยให้อีกฝ่ายหายไปจากชีวิตของเธอเสียดื้อๆไม่บอกกล่าว

               2 ปีต่อมาเธอได้รับคำขอร้องจากทางบ้านของอดีตคนรักในมารักษาอาการบาดเจ็บจากการปะทะกันของกลุ่มตำรวจกับคนร้าย แต่เขามีอาการบาดเจ็บสาหัสจนต้องพักงาน 3 เดือนเพื่อรักษาตัว ทำให้ประตูหัวใจที่เคยปิดตายกลับสั่นคลอนอีกครั้ง แต่การพบกันครั้งนี้เขาไม่ใช่ชายคนเดิมคนที่เธอรู้จักอีกต่อไป.... [ AU ปัจจุบัน แนวดราม่าปวดตับ & อบอุ่นหัวใจ จบ Happy End ]

❆ Flowers ดอกไอริส

❆ Means :  เป็นดอกไม้แทนความรักที่นิยมใช้กับคู่รักที่เคยเลิกรากันไปและอยากจะกลับมาคบหากันอีกครั้ง เพียงแค่มอบดอกไอริสให้กับคนรักเก่า ก็สื่อความหมายได้ดีโดยไม่ต้องเอ่ยออกไป โดยสำหรับดอกไม้ชนิดนี้ก็จะมีถิ่นกำเนิดอยู่ในแถบแอฟริกาใต้และแถบตะวันออกของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน จึงไม่ค่อยเป็นที่รู้จักมากนัก

❆ ชื่อ - นามสกุล : ฮาคุโชโกะ อายาเมะ || Hakuchouko Ayame

❆ ชื่อเล่น :      อายาเมะ || Ayame - ครอบครัวและเพื่อนร่วมงานที่สนิทเรียก

                         ฮาคุ || Haku - คนทั่วไปที่ไม่ค่อยสนิท

                          ไอริส || Airis - เขาเท่านั้นที่เรียกเธอ

❆ ความหมายของชื่อ : ฮาคุโช - หงส์ / อายาเมะ - ดอกไอริส

❆ เพศ : หญิง

❆ อายุ : 25

❆ อาชีพ : แพทย์

❆ สัญชาติ : ญี่ปุ่น

❆ เชื้อชาติ : ญี่ปุ่น

❆ ลักษณะทางกายภาพ : อายาเมะ เจ้าของใบหน้างดงามหมดจดราวกับรูปสลักเทพีที่ถูกล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเฮเซลยาวตรงเพียงกลางหลัง ดวงตาคู่สวยเป็นประกายราวกับลูกแก้วสีเทาควันบุหรี่มักแฝงไปด้วยความหม่นเศร้า ล้อมด้วยแพขนตางอนยาวและหนาแม้ไม่ต้องแต่งเติม รับกับคิ้วเรียวโก่งพอดี จมูกโด่งเป็นสันนิดๆมีเพราะมีเชื้อสายทางยุโรป พวงแก้มแนียนนุ่มน่าสัมผัส ริมฝีปากนุ่มหยุ่นสีเชอรี่ดูสุขภาพดีที่มักจะประดับรอยยิ้มอยู่เสมอ รูปร่างโปร่งบางแต่ก็ทะมัดทะแมงไม่น้อย เรือนร่างที่ไร้ไขมันส่วนเกินและเพรียวสวยน่ามอง ผิวขาวเรียบเนียนน่าสัมผัส และมักจะสวมเสื้อแขนยาว หรือใส่กระโปรงยาวเสมอ สูง 165 ซม. หนัก 53 กก.

          ท่าทางภายนอกอาจมองเหมือนเธอเป็นหญิงสาวที่แสนจะบอบบาง แต่เธอนั้นแข็งแรง และคล่องตัวเกินกว่าที่คิด อีกทั้งยังเป็นคนที่กระฉับกระเฉง และทำอะไรรวดเร็วเสมอ

          อายาเมะมีสไตล์การแต่งกัวออกแนวโบฮีเมียนนิดๆ เพราะเธอคิดว่ามันใส่สบายและไม่โป๊ไปแน่นอน

❆ ลักษณะนิสัย : อายาเมะเป็นหญิงสาวที่เหมือนกับเป็นนางฟ้า เพราะเธอนั้นอ่อนหวาน สดใส ร่าเริง เป็นมิตรกับทุกคน ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนหรือทักทายใคร พวกเขาก็มักจะรู้สึกยินดี และเป็นที่รักของพวกเขาเสมอไม่ว่าจะเด็ก หรือผู้ใหญ่ เธอมักมองโลกแง่ดี  อ่อนโยน ใจดี มักชอบให้กำลังใจผู้อื่น เป็นผู้ฟังที่ดี 

          แต่ว่าในบางครั้งเธอก็เป็นคนที่ เด็ดขาด ใจแข็ง และอดทนต่อสิ่งต่างๆได้ เพราะอาชีพของเธอ คือชีวิตของผู้อื่น มีการตัดสินใจที่เด็ดขาด เธอจึงเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง รอบคอบในการตัดสินใจ กล้าที่จะเผชิญสิ่งต่างๆโดยไม่กลัวเกรง มีวาทศิลป์ในการพูดเป็นเลิศ เก่งเรื่องการเจรจาต่อรอง พูดโดน้มน้าวใจ และการพูดเหน็บแนมพูดอื่น รู้จักใช้คำพูดให้เข้ากับสถานการณ์ แถมยังเป็นพวกกวนหน้านิ่ง หากใครทำให้เธออารมณ์ไม่ดี เธอก็จะกวนกลับด้วยคำพูดเจ็บแทงใจ บางครั้งก็เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจโดยเฉพาะเวลาเขิน

          อายาเมะเป็นคนที่ขยัน มีความมุ่งมั่น และตั้งใจที่สูงลิบลิ่ว หากเธอคิดจะทำอะไรแล้วเธอก็มักจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่เธอก็เป็นคนที่ฉลาดเป็นกรด (ก็เรียนหมอนี่หว่า) เชี่ยวชาญเรื่องการวางแผน และการบริหารเวลาที่ดีมาก อีกทั้งยังเป็นคนที่มีไหวพริบดี ช่างสังเกต ความจำที่ดี และรู้จักแก้ไขปัญหายามเกิดเหตุคับขัน

          ในชีวิตประจำวันของเธอนั้น เธอเป็นคนที่เรียบง่าย สบายๆ รักสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย เธอเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่นจะมากจะน้อย เธอก็ขอทำตามกำลังที่มี เป็นที่พึ่งพาได้ รู้สึกอุ่นใจหากเธอมาช่วยงานด้วย แถมยังชอบแบ่งปัน เธอเป็นคนที่เข้มแข็ง จิตใจที่มั่นคง และมีความอดทนมาก แม้จะเจอเรื่องทุกข์ใจมากแค่ไหน จนเรียกได้ว่าชอบฝืนตัวเอง จนมักทำให้คนรอบข้างเป็นห่วง แต่เธอก็นเป็นพวกดื้อแพ่ง มักห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองก่อนเสมอ เห็นเงียบๆเรียบร้อย แต่เธอก็จริงใจกับผู้อื่นและเธอจะปฏิบัติดีกับคนที่ดีกับเธอก่อน ถ้าใครร้ายมาได้เอาคืนหนักเป็นเท่าตัว เธอไม่ได้มีนิยามว่าเป็นนางเอกอยู่ในหัว เธอสู้คน และจะไม่ยอมแพ้ เธอเป็นคนที่รักความยุติธรรม และให้ความเท่าเทียมกับผู้อื่นเสมอ เป็นคนถ่อมตน  ปรับตัวเข้ากับสังคมได้ง่าย ไม่ถือตัวเย่อหยิ่ง และไม่ดูถูกคนอื่น รักศักดิ์ศรีของตัวเอง เป็นคนที่ไม่ฟังความข้างเดียวและมีเหตุผล เธอกล้าที่จะทำและกล้าที่จะยอมรับผิดถ้าเธอผิดจริง แต่ถ้าไม่ ก็อย่าหวังว่าเธอจะยอม!  แต่ในบางทีหากเธอหมั่นไส้ก็จะแกล้งนิดๆหน่อยๆ ทำให้อีกฝ่ายหัวเสียเล่น ส่วนความสามารถของกุลสตรี เธอนั้นก็มีอยู่นะทำอาหารได้ ทำงานบ้าน เย็บปักถักร้อย เธอก็สามารถทำได้

      อายาเมะเป็นคนที่ชอบเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว ไม่ว่าเธออยากจะร้องไห้มากแค่ไหนเธอก็จะไม่ยอมให้ใครได้เห็นน้ำตาของเธอเด็ดขาด ต่อให้ต้องเจ็บปางตายก็ตาม และเวลาโกรธ เธอจะเปลี่ยนจากนางฟ้าเป็นนางมารแทบจะพลิกหน้ามือเป็นหลังเท้า เธอจะเย็นชา เข้าถึงยาก ไม่ยอมพูดจา 

          เห็นตัวบางๆแบนนี้ ใช่ว่าเธอจะอ่อนแอ เพราะเธอนั้นมีทักษะในการป้องกันตัวที่อยู่ในระดับดี  พอๆกับการรักษาผู้ป่วย ทั้งการต่อสู้มือเปล่าและมีอาวุธ เธอนั้นเก่ง มวยสากล ยิงปืน และคาโปเอร่า

❆ ประวัติส่วนตัว : ฮาคุโชโกะ อายาเมะ คุณหมอสาวของโรงพยาบาลมีชื่อแห่งหนึ่ง เธอนั้นเป็นที่รู้จักดีในฐานะของ " นางฟ้าชุดกาวน์ " เจ้าของรอยยิ้มพิมพ์ใจพร้อมกับพลังที่เหมือนเวทย์มนต์ทำให้อาการผู้ป่วยจางหาย ฐานะทางบ้างของเธอนั้นปานกลางไปในทางค่อนข้างดี เพราะทางบ้านพ่อแม่ของเธอเปิดกิจการ ร้านอาหาร และปลูกผักออแกนนิคที่ชานเมือง หากใครรู้บ้างว่าเจ้าของฉายาว่านางฟ้านี้ จะเคยมีอดีตอันแสนเจ็บปวดมาก่อน....

First Love

(22 years old)

อายาเมะ แพทย์ฝึกหัดของโรงพยาบาล เธอได้รับหน้าที่ในการตรวจคนไข้ที่ตึก B และส่งตารางคนไข้ให้กับหมอคนอื่นๆ ตึก B นั้นเป็นตึกผู้ป่วยพิเศษ และจะแบ่งเป็นโซนตามวัย

           เวลา 01.20 น.

"อึ๊บบบบ! เฮ้อ เลิกงานสักที...โนริโกะเข้าเวรสินะเนี่ย" หญิงสาวคว้ากระเป๋าก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาลพลางเหลือบมองนาฬิกาและนึกถึงเพื่อนสาวของตัวเองที่ยังคงนั่งอยู่หน้าเคาต์เตอร์ตรงล็อบบี้ "ดีจังเลยน้าาา อายาเมะ...ได้กลับไปนอนสักที ฉันง่วงอ่าาาา" "อย่าบ่นน่าโนริโกะ เห็นแบบนี้แต่ฮาคุจังเขาเหนื่อยกว่าเธออีกนะ" พยาบาลสาวที่อยู่ข้างๆเพื่อนของเธอพูดขึ้น "งั้นขอกลับบ้านก่อนนะคะ คุณฟุจิ โนริโก---"

R R R R R

"ฮัลโหล...นี่ฉัน ยูคิทากะค่ะ"

(นี่ ช่วยติดต่อหมอคนไหนก็ได้มาที่ห้องฉุกเฉินที มีผู้บาดเจ็บแต่ไม่มีใครว่างเลย) "ต ตอนนี้มีแต่อายาเมะนะคะ"

(ฉันไม่เกี่ยงว่าจะหมอจริงหรือฝึกหัด รีบมาก็พอ!!) "ค คือว่า..." เสียงตะโกนจากปลายสายทำให้คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งได้ยิน ก่อนจะพยักหน้าและรีบวิ่งไปทันที

ห้องฉุกเฉิน

"อ อั่ก!..." ร่างกำยำของชายคนหนึ่งดิ้นพล่านอยู่บนเตียง พร้อมกับบาดแผลฉกรรณ์ที่สีข้าง โดยทีเพื่อนของเขาอยู่ข้างเตียง "อย่าขยับนะครับ ปากแผลมันจะยิงร้างแรงไปกันใหญ่!!" หมอหนุ่มว่าพลางกดปากแผลที่ยังมีเลือดไหลไม่หยุด

ร่างสูงของชายหนุ่มที่อยู่ข้างเตียงมองเพื่อนอย่างเป็นกังวลไม่น้อย ก่อนที่เสียงเปิดประตูจะดังขึ้นพร้อมกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามา

ปึง! "แฮ่กๆ ฉันมาแล้วค่ะ" หญิงสาวรายงานตัวก่อนจะถอดเสื้อคลุมออก พลางมากดเลือดที่ปากแผลแทน "ฮาคุคุง ขอโทษนะเพิ่งออกเวรแท้ๆ" "เขาโดนอะไรมาเหรอคะ?" "ถูกแทงที่สีข้าง เป็นมีดทหารมิดด้าม...ฮาคุคุงช่วยบอกให้เขาอยู่นิ่งๆที" ดวงตาคู่สวยหลุบมองชายหนุ่มร่างกำยำที่นอนหายใจหอบอยู่บนเตียง

ใบหน้าคมคายเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลและดวงาสีเดียวกัน ก่อนจะไล้ลงมาตามแผงอกเปลือยเปล่าและกล้ามเนื้อที่เป็นลอนสวย ที่มีเหงื่อผุดพราย มองๆไปแล้วเขาก็เป็นคนที่ดูดีในระดับหนึ่งเลยนะเนี่ย "แฮ่กๆ..อึ่ก!" "อดทนหน่อยนะคะ มันอาจจะเจ็บนิดหน่อย...แต่เพื่อชีวิตของคุณเองนะคะ" ดวงตาคมกริบราวกับดวงตาของอินทรีเหลือบมองเธอก่อนจะคว้ามือใหญ่ที่เปื้อนเลือดจับข้อมือบางไว้ "ไม่เป็นไรค่ะ คุณพักผ่อนนะคะ" เธอพูดก่อนที่เขาจะหมดสติไป

หลังจากนั้นเธอจึงได้รับเคสให้ดูแลผู้ป่วยคนนี้จนกว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาล เขาเป็นคนแรกของการเป็นหมอฝึกหัด และได้รู้ชื่อของเขาคือ...อุชิจิมะ วากะโทชิ

"อืมมม บาดแผลดีขึ้นมากเลยนะคะเนี่ย...อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะค่ะ" อายาเมะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะทำการล้างแผลและเปลี่ยนผ้าก๊อซให้ "..." "คุณนี่หุ่นดีจังนะคะ เป็นนายแบบเหรอคะ?" "เปล่า ฉันอยู่หน่วยปฏิบัติการพิเศษน่ะ" "เป็นตำรวจเหรอคะ?" อีกฝ่ายพยักหน้า ก่อนจะก้มลงสบกับเจ้าของลูกแก้วสีเทาคู่สวยที่กำลังยิ้มให้ "เท่จังเลยนะคะ แต่ก็ระวังตัวด้วย...คำนึงถึงความปลอดภัยของผู้อื่นแต่ก็ต้องรักตัวเองด้วยนะคะ" "ยังไงล่ะ?" "นึกถึงคนที่คุณรักไงคะ เพื่อนของคุณเล่าให้ฟังตอนคุณสลบ...ว่าคุณเอาตัวเองเข้าไปบังมีดแทนเพื่อน นี่ถ้าคลังเลือดไม่พอ คงไม่มานอนแบ๊บอยู่ที่นี่หรอกค่ะ" "..."

วันออกจากโรงพยาบาล

"ยาโห่ วากาโทชิคุงงงง มารับจ้าาาา" ชายหนุ่มตัวสูงโย่งผมสีแดงแปลกตา แสนอารมณ์ดีเดินเข้ามาทักทายชายหนุ่มที่กำลังเปลี่ยนชุดโรงพยาบาลเป็นชุดไปเวท "เทนโด..." "ดีจังเลยน้าาา หายดีแล้วเหรอ?" "อืม รอหมอมาแล้วก็กลั---" ทั้งสองหยุดบทสนทนาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู พร้อมกับร่างบางระหงที่เดินเข้ามา

แกร๊ก! "ยินดีด้วยนะคะ ได้กลับบ้านแล้ว...คราวหน้าก็ระวังตัวเองให้มากๆนะคะ" "อืม ขอบคุณเธอมากๆที่ดูแลฉันมาตลอด" หญิงสาวยิ้มสดใส "มันเป็นหน้าที่ของพวกเรานี่คะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะคะ คุณโทชิ(^^)" "ถึงฉันจะหายแล้ว...แต่ก็ยังอยากเจอกับเธอ จะได้รึเปล่า?...."

"คะ?"

Broken Heart

(23 years old)

"คุณโทชิ รู้ได้ยังไงคะ ว่าฉันออกเวรเวลานี่น่ะ?" อายาเมะเดินมาหาชายหนุ่มในชุดคลุมตัวยาวราคาแพงยืนที่หน้าโรงพยาบาลท่ามกลางหิมะ "ฉันเห็นตารางงานเธอโผล่มาจากกระเป๋าน่ะสิ เลิกตีสามกลับบ้านคนเดียวมันอันตรายนะ ไอริส" ร่างสูงตำหนิตนจนเธอต้องย่นคอและยิ้มแห้ง "แฮะๆ ก็ฉันอยากให้คุณพักผ่อนนี่นา...มายืนรอฉันนานรึยังคะเนี่ย? หิมะเต็มไปหมดเลย" เธอว่าพลางปัดหิมะออกจากบ่ากว้าง

หมับ! "หืม? หวาย แก้มคุณเย็นเจี๊ยบเลย...ไปพักบ้านของฉันก่อนเถอะ" มือใหญ่จับมือของเธอไม่นาบแก้ม รอยยิ้มละลายที่เห็นได้ยาก "อืม นี่ไอริส..." "คะ?" "วันพรุ่งนี้น่ะ วันครบรอบ 1 ปีของเรานะ..." หญิงสาวนิ่งก่อนจะยิ้มกว้างและพยักหน้า พลางยืดตัวขึ้นจูบที่ปลายจมูกเย็นของร่างสูง "ค่ะ ฉันจำได้ ฉันรักคุณนะคะ...รักคุณคนเดียว และจะรักตลอดไป"

"ฉันก็รักเธอ ไอริสของฉัน"

เพล้งง!!!

"เลิกกับเธอซะ วากาโทชิ!!" เสียงแจกันเคลือบเหนือดีราคาสูงกระทบกับพื้น พร้อมเสียงตวาดลั่นของผู้เป็นใหญ่ในบ้าน "คุณยาย แต่ผม..." "ฉันไม่ต้อนรับสะใภ้บ้านๆ ที่ไม่มีอะไร ฐานะก็ไม่มี ชื่อเสียงก็ไม่เด่น!!" หญิงสูงวัยในชุดกิโมโนอย่างดีพูดเสียงเด็ดขาด ดวงตาฝ้าฟางมองหลานชายที่คัดค้านตน "แต่ผมรักเธอครับ!" "โทชิ! นี่คิดจะขัดคำสั่งยายงั้นเรอะ" "..." "พรุ่งนี้หลานต้องย้ายไปประจำการที่อื่น ย้ายไปให้ห่างจากผู้หญิงคนนั้น! ไม่มีการบอกลากัน! ไม่มีการพบหน้า! แล้วก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก"

"!!" " ดูสิ ว่านังเด็กนั่นจะทรมานแค่ไหนเชียว หึๆๆ"

ในวันครบรอบ หญิงสาวยืนรออยู่ที่จัตุรัสกลางเมืองท่ามกลางหิมะตก และคู่รักมากมาย เธอยืนรอมาตั้งแต่ 6 โมงเย็นเพื่อรอที่จะมอบของขวัญให้กับเขา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มา และอาจจะรอต่อไปถ้าไม่มีใครคนหนึ่งมาทักเขาซะก่อน "อ้าว แฟนของวากะโทชิคุงงงง" เทนโดเอ่ยทักจนหญิงสาวสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ทักทายกลับ "ส สวัสดีค่ะ" "มาทำอะไรที่นี่คนเดียวน่ะ รอใครเหรอ?" "เอ่อ คุณเทนโดคะ คุณโทชิติดงานเหรอคะ ฉันติดต่อเขาไม่ได้...เกิดอะไรขึ้นกับเขารึเปล่าคะ?" เทนโดสะอึก รู้สึกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนจะบอกความจริงเพราะทนสายตาคู่นั้นไม่ไหว "เขา...ถูกย้ายไปที่ศูนย์ใหญ่ คงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วล่ะ" เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ตัวของเธอชาวาบจนถึงปลายเท้า หูอื้อจนแทบไม่ได้ยินเสียงอื่น

"ก โกหก...คุณโกหกใช่มั้ยคะ บอกฉันมาสิ เขาแค่ติดงานเฉยๆ ตอบฉันมาสิ!" มือเรียวคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายและเขย่าอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับน้ำตาร้อนรุ่มที่เอ่อคลอ "ค คือ..." "อย่างน้อยพาฉันไปที่บ้านเขาก็ได้ค่ะ! ขอร้องล่ะค่ะ คุณเทนโด--" "ไม่จำเป็น!!" เสียงแหบของหญิงสูงวัยคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทั้งสองชะงักก่อนจะหันไปยังต้นเสียง "คุณเป็น?" "ฉันเป็นยายของวากาโทชิ....เธอคือฮาคุโชโกะ อายาเมะสินะ" "ค ค่ะ" "โทชิคิดอะไร ถึงได้เลือกผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอกันนะ...เธอคงหลอกล่อเขาล่ะสิ" ดวงตาฝ้าฟางมองเธอด้วยความดูแคลน "คุณหมายความว่ายังไงกันคะ?" หญิงสูงวัยถอยหายใจก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งใช้กันเธอ

มันคือเช็คเงินสด จำนวนห้าสิบล้านเยน "เงินพวกนี้คงมากพอที่จะทำให้เธอเลิกยุ่งกับหลานชายฉันนะ รับไปสิ แล้วก็ไม่ต้องติดต่อกับหลานของฉันอีกล่ะ เพราะฉันเปลี่ยนเบอร์ติดต่อแล้ว เขาไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องกับเธออีก!!" มือเหี่ยวย่นคว้ามือเธอแล้วยัดกระดาษแผ่นนั้น ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามแล้วเดินจากไปพร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ด

อายาเมะยืนนิ่ง รู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับถูกตบหน้าดวงตาคู่สวยก้มมองเช็คเงินสดด้วยความเจ็บแค้นใจ ริมฝีปากเม้มแน่น หยาดหยดแห่งความเจ็บปวดไหลเอื่อย ดวงใจหล่นลงพื้นก่อนจะแตกสลาย ขาไร้เรี่ยวแรงจนต้องทรุดลงกับพื้น จนเทนโดต้องรีบพยุงตัวเธอไว้

ลูกแก้วหิมะด้านในเป็นทุ่งดอกไอริสถูกหยิบออกมา ภาพตรงหน้าพร่าเลือนแต่เธอก็กำมันขว้างลงกับพื้นจนแตกกระจาย

เพล้งงงง!! "บ้าๆๆๆๆๆ! บ้าที่สุด! เห็นว่าฉันเป็นพวกหน้าเงินหรือไงกัน! ของพรรค์นี้น่ะ ฉันไม่ต้องการหรอก!!" มือเรียวขยำกระดาษแผ่นนั้นพร้อมกับก่นด่า ฉีกกระชากจนมันเป็นเพียงแค่เศษเล็กๆ "อ เอ่อ..." "ทำไม ฮึก ทำไมต้องทิ้งฉันไปด้วย! ทำไมกันคุณโทชิ!!!!" เสียงกรีดร้องและเสียงร้องไห้ดังขึ้นท่ามกลางหิมะตกและผู้คนที่ยืนมองเธอร้องไห้อย่างไม่อายใคร

3 เดือนหลังจากนั้น

"เอาจริงเหรอ อายาเมะ" ชิซึโกะโพล่งขึ้นระหว่างมาส่งเธอขึ้นสนามบิน พลางมองอีกฝ่ายที่อยู่ในชุดของแพทย์ทหาร "อืม...คงไปซักปีสองปี เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ" "แต่มันเป็นสงครามกลางเมืองเลยนะ มันไม่อันตรายไปหน่อยเหรอ?" โนริโกะออกความเห็นบ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ

เธอลงสมัครแพทย์อาสาที่จะไปช่วยทหารในสงครามแถบตะวันออก เพื่อช่วยเหลือผู้คนที่บาดเจ็บและต้องได้รับการรักษาที่ถูกต้อง และเพื่อ...รักษาแผลใจ ถึงแม้พ่อและแม่เธอจะคัดค้าน แต่เธอก็ดื้อที่จะไปให้ได้ "อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้ฉันฟุ้งซ่านล่ะนะ ไปก่อนล่ะเจอกันอีกสองปี ไว้กลับมาแล้วจะเลี้ยงเนื้อย่างนะ"

Love Comeback

(25 years old)

      ตึกๆๆ

"อ๊ะ อายาเมะ เจอพอดีเลย!" โนริโกะก้าวฉับๆเข้ามาหาด้วยท่าทีรีบร้อน "มีอะไรเหรอ โนริโกะ? หนีอะไรมา" "อย่าไปทางนี้เลยนะ ไปอีกทางเหอะ" ร่างบางขมวดคิ้วมุ่นกับท่าทีของเพื่อนสาว เมื่ออีกฝ่ายพยายามดันเธอให้เลี้ยวไปอีกทาง "ด เดี๋ยวสี ฉันต้องไปตรวจคนไข้อยู่นะ" "เอาเถอะน่า ไป--" "ฮาคุโชโกะ อายาเมะ..." เสียงอันคุ้นเคยเอ่ยทักทำให้โนริโกะ ย่นคิ้วกังวลพลางบ่นพึมพำว่าซวยแล้วๆ อยู่หลายครั้ง ส่วนเจ้าของชื่อนิ่งงันก่อนจะหันมามองยังต้นเสียง

ร่างของหญิงสูงวัยในชุดกิโนโนราคาแพงยืนตรงหน้าเธอ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความอิดโรย อายาเมะใจกระตุกวูบนึงก่อนจะปรับสีหน้าและทักกลับ

"สวัสดีค่ะ คุณนายอุชิจิมะ...วันนี้มาตรวจสุขภาพประจำปีเหรอคะ?" "เปล่า ฉันมาทำเรื่องขอไปรักษาที่บ้าน" "งั้นเหรอคะ เป็นอะไรมากมั้ยคะ? ถ้าหนักฉันแนะนำว่าควรพักอยู่ที่นี่ดีกว่านะคะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "..." "อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะได้รักษาทันค่ะ" หญิงชรามองหญิงสาวด้วยแววตาอ่านยากโดยไม่พูดอะไร อายาเมะสบตาคู่นั้นด้วยความสงสัย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เคยทำร้ายจิตใจเธอกลับต้องก้มหัวให้จนขนานกับพื้น "ค คุณนายอุชิจิมะ ท ทำอะไรคะเนี่ย!?" "ถ้าหากเป็นเธอ คงรักษาเขาได้..." "คะ?" "โทชิได้รับบาดเจ็บจากการปะทะ เขาต้องถูกพักงาน 3 เดือน หรือจนกว่าจะหายแต่...เขาไม่ยอมรับการรักษา" หญิงชราบอกเรื่องของหลานชายให้เธอฟัง "เอ๊ะ?"

"โทชิกลับมาที่บ้านแล้ว จะเป็นไปได้มั้ย...ถ้าฉันอยากให้เธอมารักษาโทชิเขา ถ้าหากเป็นเธอ เขาคงยอมให้รักษา" "ต แต่ว่า ฉัน..." "ขอร้องล่ะ จะให้ฉันก้มหัวแนบพื้นก็ได้ แต่ฉันอยากให้เขาหาย" อายาเมะอ้ำอึ้งกับเพื่อนสาวก่อนที่เธอจะตัดสินใจตอบตกลง

ครืดดดด "โทชิ ยายพาหมอมาแล้ว...ให้ความร่วมมือหน่อยล่ะ" หญิงชราเลื่อนบานประตูก่อนจะเอ่ยบอกคนที่อยู่ในห้อง

          ภาพที่อายาเมะเห็นทำให้เธอตกใจไม่น้อย เมื่ออีกฝ่ายนั่งอยู่บนฟูกหนา ผ้าสีขาวที่พันรอบศีรษะ ลำตัว แขนที่เป็นไปด้วยมัดกล้ามนั้น มีเลือดซึมออกมาบางจุด จนเป็นวงใหญ่ก็มี ร่างกายนั่นดูกำยำมากกว่าเดิมนิดหน่อย เขาก้มลงมองแต่แหวนวงหนึ่งในมือของตัวเองโดยไม่สนใจอะไร จนกระทั่งคนอายุมากเข้ามาในห้อง

"ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่เห็นต้องขอพักงานให้ผมเลยนี่ครับ" ชายหนุ่มในชุดยูกาตะถอดท่อนบนออกพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันหลัง

เพียงแค่ได้เห็น และได้ยินเสียง ก็ทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นแรงและแทบอยากโผเข้ากอดอีกฝ่ายให้คลายความคิดถึง แต่เพราะเราไม่ใช่คนรักกันอีกต่อไปแล้วจึงทำไม่ได้ "ช่วยทำแผลให้เขาหน่อยนะ ฉันจะไปเตรียมน้ำอุ่นมาให้ ถ้าเธอต้องการอะไรบอกคนใช้ได้เลยนะ" น้ำเสียงของหญิงชราอ่อนลงเมื่อหันมาพูดกับอายาเมะ เธอสังเกตได้ตั้งแต่ในโรงพยาบาลแล้วแต่นึกว่าเพียงแค่คิดไปเอง

ร่างบางเดินเข้าไปหาโดยที่ไม่พูดอะไรก่อนจะเปิดกล่องทำแผลและตรวจดูจากการมอง "เฮ้อ แผลขีดข่วนพวกนี้มันอะไรกันคะ?" ร่างสูงชะงักก่อนจะหันขวับมามองด้ยความตกใจ พบว่าเธอทำหน้ามุ่ยอยู่อย่างนั้นก่อนจะจับแกะผ้าพันแผลเปื้อนเลือดออก แต่ว่า... "กลับไปซะ ผมไม่ต้องการหมอ" น้ำเสียงของเขา เย็นชาและห่างเหิน มือของเธอนั้นเริ่มเย็นเฉียบ และชาไปหมด "..." "ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก บาดแผลแค่นี้ไม่ทำให้ตายหรอก" ประโยคสุดท้ายทำให้คนที่เป็นหมอถึงกับคิ้วกระตุกด้วยความหมั่นไส้

      "อ๋อ งั้นเหรอคะ?"

ปึ่ก! "อึ่ก!" ร่างสูงตัวงอทันทีที่เธอเอาศอกกระทุ้งไปเต็มแรง ก่อนจะนิ่วหน้าจนซีด "สันหลังร้าวแล้วยังฝืนลุกขึ้นมาอีก ซี่โครงหัก คงประมาณ 3-4 ซี่ กล้ามเนื้อบางที่ก็ฉีกขาด ช้ำใน...นี่คุณโดนระเบิดมางั้นเหรอคะ?" ชายหนุ่มชะงักก่อนจะมองหญิงสาวตรงหน้า ด้วยแววตาตื่นตระหนก "คุณรู้?" "อย่ามาดูถูกเชียวนะคะ หลังจากที่คุณหายไป...ฉันเองก็พัฒนาฝีมือให้เก่งเหมือนกัน ก้มหัวมาค่ะ ขอฉันดูหน่อยว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า" เขามองอีกฝ่ายตาปริบๆก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยไว้ใจ "คุณพูดเหมือนรู้จักผมดีเลยนะ" อายาเมะชะงักก่อนจะขมวดคิ้วพลางสบตาคมกริบด้วยความฉงน "นี่คุณ...จำฉันไม่ได้เหรอ?" เขานิ่งเหมือนพยายามจะนึก แต่อาการปวดหัวก็กำเริบขึ้นทันทีจนเธอต้องบอกให้หยุด "แค่รางๆ แต่ผมจำได้เพียงอย่างเดียว คือแหวนวงนี้..." เขาหยิบแหวนวงหนึ่งออกมาแล้ว แล้วนั่งมองอยู่นาน "??" "W & I ผมอยากรู้ว่าเจ้าของแหวนวงนี้คือใคร ผมอยากจะมอบให้เขา" เขาอ่านตัวอักษรพลางนึกถึงอะไรบางอย่าง และดูเหมือนว่ามันจะเป็นแหวนคู่ เพราะอีกวงเขาสวมไว้ตลอด

     "ถ้าคุณยอมรักษาอาการจนหาย คุณก็จะนึกขึ้นได้เองค่ะ" อายาเมะบอกน้ำเสียงเรียบๆ แม้จะแคลงใจกับตัวอักษรนั้นก็ตามที

     "แต่ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ต้องการ!"

     "หน้าที่ของฉันคือช่วยเหลือและรักษาชีวิตคน อีกอย่างอาการของคุณมันเรียกว่าสาหัส...ขืนคุณยังเป็นแบบนี้ คงได้ตายก่อนที่จะรู้ชื่อของคนๆนั้นแน่!!" หญิงสาวตวาดด้วยความทนไม่ไหว จนคนตรงหน้าผงะก่อนจะเสหลบตา

     "..."

     "ถ้าคุณหายดีแล้ว จะไปตามล่าหาเจ้าของแหวนนั่นเลยก็ได้แล้วแต่คุณ แต่ระยะตลอดเวลา 3 เดือนนี้ ฉันคือเจ้าของไข้ของคุณ คนที่จะต่อชีวิตของคุณ ถ้าคุณหายดีเมื่อไหร่คิดจะทำอะไรก็ทำ ตามสบายเลย!!"

     "..."

     "ฉันเองก็ไปจากชีวิตคุณเหมือนกัน ระหว่างการรักษาคุณสามารถหาเบาะแสได้...โอเคมั้ยคะ?"

     "ก็ได้ ฉันตกลง" อายาเมะถอนหายใจก่อนจะแกะผ้าพันแผลออกจนหมด และเริ่มตรวจดูอาการโดยที่ทุกอิริยาบทของเธอนั้น อยู่ในสายตาของคนตัวสูงตลอดเวลา

     "คุณ...ชื่ออะไร คุณหมอ"

     "ฮาคุโชโกะ อายาเมะค่ะ...คุณอุชิจิมะ"

     "3 เดือนต่อจากนี้ ฝากด้วยล่ะ คุณหมอดื้อแพ่ง!!"

     "ทางนี้ก็เช่นกันค่ะ ท่านนายพลดื้อด้าน!!"

 

❆ ลักษณะการพูดจา : มีเสียงที่นุ่มนวลและฟังแล้วรู้สึกสบายใจ เสียงดี และเป็นเอกลักษณ์ คนเลือกใช้คำพูดกับคนตามอายุ และความสนิทสนมจะแทนตัวของคู่สนทนาด้วยชื่อ นาย เธอ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ไม่สนิทหรือรู้จักเพียงแค่ผิวเผินจะแทนคู่สนทนาว่า คุณ หรือชื่อของคนๆนั้น 

ปกติ  - โนริโกะ ชิซึโกะ....วันนี้ออกเวรกี่โมงเหรอ?

         - คุณอุชิจิมะ! อย่าโหมออกกำลังสิคะ เดี๋ยวกล้ามเนื้อก็บวมอีกหรอก!!

โกรธ   - คิดว่าแค่เอาเงินฟาดหัว ทุกอย่างก็จบงั้นเหรอ?....คิดง่ายเกินไปมั้งคะ!!

          - ทำอะไรหัดนึกถึงใจคนอื่นเข้าซะบ้างสิ! ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง!!

หัวเราะ  - อุ๊บ!! คิกๆๆ!! // หันหลังแล้วแอบขำ

               - ข ขอโทษนะ แต่มันไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ!!

ดีใจ  - เลี้ยงเหรอ? ไปสิๆ! ขอเก็บของก่อนนะ

        - อ๊ะ ขอบคุณที่พามานะคะ ฉันสนุกสุดๆเลยล่ะค่ะ(^^)

ตกใจ  - ว้าย! ตกใจหมดเลย เล่นอะไรของเธอน่ะโนริโกะ!

          - กริ๊ดดด!! ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นๆๆๆๆ

เศร้า  -  ลืมฉันแล้วสินะคะ....คุณโทชิ อ่า...อยากลืมคุณให้ได้บ้างจัง

         -  ฉันรู้ค่ะ ว่าคนๆนั้นมันสำคัญมาก...ฮึก ฉันถึงแตะต้องของสำคัญของคุณไม่ได้เลยสินะคะ!

กลัว    -  เอามันออกไปนะ! อย่าเอามาใกล้ฉัน!!

          -  ค คุณโทชิ...อย่าเป็นอะไรนะคะ อย่าทิ้งฉันไปนะ!!

เขิน    - ฉ ฉันไม่ได้เขินหรอกนะคะ แค่อากาศมันร้อนเท่านั้นแหละค่ะ

         - หยุดแซวสักทีพวกเธอทั้งคู่น่ะ 

❆ ชอบ :

          ของปิ้งย่าง และของทอด - จะอะไรก็พวกบาร์บีคิว เนื้อย่างน่ะสิ นิยามคือ ถ้าเราเหนื่อยล้าจงเดินเข้าร้านเนื้อย่าง! มีกับแกล้ม ถามว่าไม่กลัวอ้วนเหรอ? Don't care เพราะของอร่อยคือความสุขในชีวิตแล้ววว

          เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์และเครื่องดื่มเย็นๆ - ถึงจะบอกว่าแอลกอฮอล์มันทำลายสุขภาพ แต่เธอก็ไม่ได้ดื่มบ่อยทุกวันหรอก นานๆทีหลังเลิกงานกะเย็นพลบค่ำ เธอดื่มเพื่อผ่อนคลาย กินพร้อมกับแกล้มจะได้ไม่ดูเบื่อด้วย

          อาหารทะเล - จะชอบพวก ปลา กุ้ง และปูมาก เพราะ เคี้ยวมัน อร่อยไม่ว่าจะต้ม ผ้ด แกง ทอด เทมปุระ ได้หมด ก็มันอร่อยนี่นา

          สลัดผัด - ต้องใส่น้ำสลัดเยอะๆ และมีผักกาดแก้วเต็มถ้วย และข้าวโพด

          นวนิยาย และหนังสือการ์ตูน - อ่านในเวลาพักงาน และเพื่อที่จะได้พูดคุนกับพวกเด็กๆและวัยรุ่นด้วย ส่วนใหญ่อ่านแนวต่อสู้ผจญภัย และแนว Yaoi

          วันที่หิมะ และฝนตก - บรรยากาศทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แต่บางทีก็ทำให้แอบเศร้าอยู่หน่อยๆ

❆ ไม่ชอบ :

     คนที่มาขัดเวลาเธอนอน - เวลานอนของหมอ นั้นมีค่ายิ่งกว่าการถูกชวนให้ไปกินฟรี และเหนือสิ่งอื่นใด สวรรค์ใดๆจะเท่ากับการนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม

       มีคนมาจั๊กจี้ เพราะ นางบ้าจี้จ้า ไม่ว่าจะคอ เอว สีข้าง ฝ่าเท้าทุกๆที่(ยกเว้นหลัง) นางจะหัวเราะและร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด แถมหัวเราะจนน้ำตาเล็ดและท้องแข็งซึ่งทำให้เธอเสียบุคคลิก

   ของหวานประเภทผลไม้รสเปรี้ยว - ไม่ได้ชอบของหวานเป็นพิเศษแต่ถ้าเป็นพวกรสส้ม กีวี่ แอปเปิ้ลเขียว หรือเลม่อน เธอจะไม่ยอมแตะเลย ก็มันบอกว่าของหวานทำไมต้องมีเปรี๊ยวด้วยล่ะ! แต่ถ้าเป็นผลไม้สดนี่กินได้ แต่ไม่ถึงกับชอบนะ!

อากาศร้อนจัด - เหงื่อออกมักจะรู้สึกไม่สบายตัว แถมเธอยังเป็นพวกขี้ร้อนง่ายเลยใส่ผ้าบางๆเพื่อระบาย

ดอกไอริส - เกลียดความหมายของมัน มักจะทำให้เธอเจ็บปวดและกลัวเสมอ

❆ กลัว :

กบ - ถึงจะผ่าตัดและรักษาคนมามาก แต่เธอก็ไม่ถ฿กกับสัตว์ครึ่งบกครึ่งนี้ตัวนี้อยู่ดี ตอนเด็กๆเคยเหยียบมันจนตาย ตามันยังเหลือกและเลือดที่เต็มเท้า

    กลัวตกน้ำ - เพราะเธอนั้นว่ายน้ำไม่เป็น เพราะเคยจมน้ำทะเลตอนเด็ก ในวันที่ไปเที่ยวทะเลและถูกคลื่นซัดออกทะเลไปไกล

❆ เกลียด :

     วันที่หิมะตก - จากที่เคยชอบแต่มีความทรงจำแย่ๆ ทำให้เธอไม่ชอบวันที่หิมะตกนั่นอีกเลย

❆ แพ้ : -

❆ งานอดิเรก : อ่านหนังสือการ์ตูน และนวนิยายรักชายชาย , ไปพูดคุยและเล่นกับคนไข้ และเพื่อนร่วมงาน , นอนหลับพักผ่อน

❆ เพิ่มเติม :

                         - อายาเมะเคยเป็นแพทย์อาสาให้กับกองกำลังทหารต่างชาติ ทำให้เธอได้รับการฝึกป้องกันตัวยามฉุกเฉิน รวมไปถึงการฝึกยิงปืน และศิลปะป้องกันตัวไปด้วย

                         - อายาเมะเป็นคนญี่ปุ่น แต่เป็นลูกเสี้ยวออสเตรียทำให้เธอจะหน้าออกไปทางตะวันตกนิดหน่อยโดยได้มาจากพ่อที่เป็นลูกครึ่งออสเตรีย ทางบ้านเปิดร้านอาหาร และสวนผักออแกนนิคเล็กๆที่ชานเมือง ส่วนตัวเธอนั้นจะเช่าห้องพักที่ใกล้ๆกับโรงพยาบาลที่ทำงานอยู่ แต่หลังจากได้รับเคสของพระเอก บางครั้งก็ถูกทางบ้านขอให้ค้างเพื่อดูอาการอย่างใกล้ชิด

                         - อายาเมะไม่รู้ว่า อุชิจิมะได้สั่งทำแหวนคู่ไว้ หวังว่าจะให้ในวันครบรอบแต่เกิดเรื่องที่ทำให้พวกเขาต้องแยกจากกันเสียก่อน และ W & I ย่อมาจาก Wakatoshi & Iris ซึ่งเป็นชื่อที่เขาเรียกอายาเมะนั่งเอง แต่อายาเมะคิดว่าเขาไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว

                         - มีเพื่อนสนิท อยู่ 2 คนในที่ทำงาน

คุโรมุระ ชิซึโกะ (25)

ข้อมูลโดยสังเขป

เภสัชกรสาวสุดติส อัจฉริยะผู้แสนเย็นชา เพื่อนสนิทของอายาเมะตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

มีนิสัยที่เก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใครถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิท แรงมาแรงกลับ นิสัยเป็นสาวแรงๆชอบคือชอบ เกลียดคือเกลียด และเธอเป็นคนที่สามารถโต้วาทีกับคนอื่นได้ดีด้วย เป็นคนที่เสพติดลูกอม และใช้เวลาว่างอยู่กับการจัดยา เธอเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬามาก โดยเฉพาะฟุตบอล และวอลเลย์บอล มีความสามารถในการเล่นกีต้าร์และการคิดคำนวนสถิติที่น่าทึ่ง

ยูคิทากะ โนริโกะ (25)

ข้อมูลโดยสังเขป

เพื่อนสาวคนสนิทอีกคนของอายาเมะ เป็นพยาบาลในโรงพยาบาลเดียวกัน สนิทกับอายาเมะและชิซึโกะมากที่สุด

เป็นคนที่ร่าเริงสดใสเหมือนดอกไม้ แต่ก็เป็นคนที่เด๋อๆด๋าๆนิดๆ แต่ก็เป็นคนที่แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ เป็นคนความจำดี และความจำแม่นมาก อีกทั้งสาวเจ้ายังเป็นหัวโจกของการนำเพื่อนอีกสองคนไปดื่มตลอด ทุกครั้งที่เงินเดือนออก

Talk with Writer

สวัสดีฮะ ไม่ทราบว่าผปค.ชื่ออะไรฮะ?

: PT. ค่าา

แล้วทำไมถึงมาเห็นเรื่องนี้ได้?

: นั่งเลื่อนเล่นๆแล้วมาอ่านดูค่ะ

ทำไมถึงสมัครฮะ?

: อยากเล่นบ้างอ่าาา เหงา

คิดนานมั้ยครับกว่าจะได้น้องออกมา?

: นานอยู่นิดหน่อยค่า

ได้ต้นแบบความคิดมาจากอะไรรึเปล่าฮะ?

: เรื่อง violet evergaden ค่ะ

อยากบอกอะไรกับไรท์เป็นพิเศษมั้ยฮะ?

: สู้ๆนะ แต่งให้จบนะเออ

ขอคำนิยามตัวน้องหน่อยฮะ

: นางฟ้าผู้อาภัพรัก

ถ้าหายไปนานจะโกรธกันมั้ยฮะ

: ขอแค่ให้จบเถ๊ออออ!!

หมดคำถามแล้ว งั้นก็รอดูเรื่องของน้องได้เลยนะ โชคดีฮะ