คลังใบสมัครตัวละคร

ลำดับตอนที่ #10 : KNB | L U P I C I D E . [Letizia . M . Vincenz]

B
E
R
L
I
N
❀

 A P P L I C A T I O N [1]

(ฟังระหว่างที่อ่านด้วยก็ได้นะคะ)

“นี่ไม่ใช่การทรยศ...แต่มันคือการปฏิวัติ!!”

“ใครที่คิดจะขวางฉันจะฆ่าให้หมด...ต่อให้คนๆนั้นจะเป็นพระเจ้าก็ตาม”

คู่: คุโรโกะ เท็ตสึยะ

ชื่อ – นามสกุล:  เลทิเซีย. เอ็ม . วินเซนโซ่ ( Letizia . M .  Vincenz )

ชื่อเล่น:  - เลย์ ( Ley )  

               - วินเซนต์ ( Vincenz ) # ชื่อต้องห้าม

ความหมาย: Letizia แปลว่า ยินดี  / Vincenz แปลว่า ผู้มีชัย   ||  ผู้มีชัยที่น่ายินดี

อายุ: 23 ปี

ลักษณะรูปร่าง: ร่างบางผิวสีขาวเกือบซีดที่ตัดกับผมสีดำขลับเงางามราวกับขนของอีกาที่ยาวสลวยถึงบั้นเอวคอดกิ่ว คิ้วโก่งได้รูปรับกับดวงตาสวยคมกริบสีน้ำเงินแซฟไพร์ ที่ล้อมด้วยแพขนตาสีดำสนิท ริมฝีปากอวบอิ่มน่าสัมผัสเหมือนกับขนมไดฟุกุสีชมพูลูกพีชมีเสน่ห์ และมีใบหน้าที่เหลือเค้าโครงของคนเอเชียทำให้เธอดูอ่อนเยาว์กว่าที่มองจากภายนอก เรือนร่างบางระหงที่ไร้รอยบาดแผลหรือรอยตำหนิใดๆ ชวนหลงไหล รูปร่างที่ราวกับเป็นสิ่งที่พระเจ้าตั้งใจสรรค์สร้างขึ้นเพื่อฆ่าผู้หญิงทุกคนบนโลกตั้งแต่ใบหน้างดงามราวกับนางฟ้า มาจนถึงรูปร่างที่เหมือนกับนางพญาไร้ไขมันส่วนเกิน สูง 163 ซม. หนัก 52 กก. ต้นแขนขวาของเธอมีรอยสักรูปนกซึ่งเลย์เชื่อว่า มันแสดงถึงความเป็นอิสรภาพที่เธอได้รับมาหลังจากที่ฆ่าพ่อของตัวเอง 

( รอยสักที่ต้นแขนค่ะ )

อุปนิสัย:    เลย์เป็นไบโพล่าร์อ่อนๆ คาดเดาอารมณ์ไม่ค่อยได้เหมือนกับท้องฟ้าที่ไม่รู้ว่ามันสดใส แต่ก็อาจเกิดพายุขึ้นได้เหมือนกัน

เหรียญย่อมมีสองด้าน ยังเข้าใจได้ง่ายกว่าจิตใจของมนุษย์ที่แสนจะซ้อบซ้อนและไร้ที่สิ้นสุดซะอีก

               ถ้ากล่าวว่าผู้หญิงเป็นเพศที่เข้าใจยาก เลย์  คงเป็นมากกว่านั้น  เพราะเธอเป็นคนที่คาดเดาอารมณ์ ความคิด หรือ สีหน้าไม่ออกเลย ใบหน้าที่นิ่งเฉยตลอดไม่รู้ว่าคิดอะไร หรือแม้กระทั่งยิ้มก็ไม่มีใครรู้ว่ารอยยิ้มนั้นมันหมายความว่ายังไง เธอยิ้มแม้กระทั่งเวลาฆ่าคน นึกอยากจะทำอะไรก็ทำได้อย่างหน้าตาเฉย กวนประสาทคนอื่นไปทั่ว มีความกวนTeenขั้นสุด จนบางทีก็ทำให้คนรอบข้าง หัวร้อน & ปริ๊ดแตกมาหลายรายเหมือนกันนะ คุณเธอคนนี้ถือว่าเป็นจอมบงการตัวแสบเลย เธอสามารถที่จะออกคำสั่งได้หมด ไม่เว้นแม่กระทั่งเด็กและคนชรา หรือแม้กระทั่งคนพิการ นางก็สั่งได้หมดแหละจ้า คุณนางเป็นพวกเนียนไปตีซี้กับคนอื่นได้ง่าย คุยได้หมดทุกเรื่องแหละ มนุษย์สัมพันธ์นางอ่ะดีเว่อร์ มีแต่คนทักทายเธอไม่น้อยเลย เพียงแต่ว่าใครดีมาดีกลับ ใครร้ายมาเธอตอกกลับล้านเท่า เลย์ไม่ได้เป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น แค่ชอบปั่นประสาทให้พวกที่ร้ายกับเธอมันเป็นบ้าเล่นๆ แต่เธอเป็นพวกแค้นฝังหุ่นต่างหาก!! มันน่าสนุกดีกับการที่เห็นพวกนั้นกรีดร้อง โหยหวนเหมือนผีที่ยังไม่ยอมไปสู่สุขติ แถมเป็นคนที่ปากจัดแบบไม่รู้ตัว

               เลย์เป็นคนที่ฉลาดมาก ฉลาดเป็นกรดแบบเข้มข้นสูงเลย  นางวางแผนเก่ง มีไอคิวที่สูงถึง 195 การคาดเดาของเลย์จึงมีความแม่นยำยิ่งกว่านักพยากรณ์กรมอุตุ หรือแม่หมอดูดวงเก่งๆ นางไหวตัวทันตลอดเวอ่ะ รู้ทันคนอื่นเสมอ ใครที่คิดจะตลบหลังนาง เหอะ ไม่ได้แอ้มจ้ะ! นางสั่งเก็บถ่วงลงทะเลลึกแน่นอน ทักษะในการเอาตัวรอดสูงมากกก อีกทั้งยังรอบคอบ ไม่ยอมตกม้าตายง่ายๆ ใจเย็นและระมัดระวังกับการตัดสินใจของตัวเอง นั่งคิดแล้วคิดอีกว่าทำยังไงถึงจะเสี่ยงน้อยที่สุด แถมรู้ไปซะทุกเรื่อง ก็เธอมีเครือข่ายข่าวสารอยู่ทั่วเมืองเลย ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ คนชรา ผู้พิการ นั่นน่ะ เครือข่ายนางหมดนะจ๊ะ อีกทั้งเรื่องมารยาร้อยเล่มเกวียน  เลย์แสตน์บายตั้งแต่หน้าตาแล้วสวมหน้ากากเป็นพันๆหน้าเพื่อเข้าหาเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่ต่างกับจิ้งจอก แต่บางทีก็กลายร่างเป็น หมาล่าเนื้อ ที่จมูกไวและตามกลิ่นเลือดของเหยื่อได้อย่างรวดเร็ว 

                เลย์เป็น S ที่ใครๆต่างก็ต้องพากันตัวสั่น น้องนางชอบเสียงกรีดร้องด้วยความทรมานของคน ไม่มีความปราณีใดๆทั้งสิ้น ถ้าร้องอ้อนวอนล่ะก็ หยุดคิดเถอะ มันยิ่งไปปลุกสัญชาตญาณดิบของเธอเข้าโดยไม่รู้ตัว ยิ่งได้ยินเสียงกระดูกหัก เนื้อฉีก เลือดกระฉูดยิ่งแล้วใหญ่เลยจ้าา แต่ก็ใช่ว่าจะเห็นใครๆที่ไม่พอใจหน่อยก็ลงโทษซะเรียบนะ เพราะเลย์เป็นคนมีเหตุผล ไม่ใช่พวกบ้าอำนาจที่พอไม่ได้ใจหน่อยก็เอาไปขัง ยิ่งทำให้เลย์รู้สึกหงุดหงิดหนักกว่าเดิม เพียงแต่มีคำพูดที่ว่า'ใครที่คิดต่อต้าน ฉันจะฆ่ามัน แม้ว่าจะเป็นพระเจ้าก็ตามที' อีกทั้งเลย์ เกลียดการถูกบังคับ เธอเป็นมนุษย์ ไม่ใช่เครื่องจักรที่ใครๆจะมาสั่งใช้และพอหมดประโยชน์ก็ฆ่าทิ้ง แต่พอตัวเองสั่ง กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งสิ้น

                นางเป็นอีกหนึ่งคนที่เรียกว่าเป็นเซียนเหล้า และพนันที่แท้ทรู บ่อนคาสิโนคือสถานที่โปรดในการเล่นพนัน แถมนางเป็นพวกดวงดี เล่นเอาบ่อนเกือบล้มละลายมาหลายที่เพราะเธอกินเรียบ ทั้งโต๊ะตลอด เธอเกลียดการโกงพนันเป็นที่สุด นางได้เอาปืนยิงสมองเละแน่ล่ะนะ สาวสวยคอทองแดง ใครคิดจะมอมเธอด้วยเหล้า บอกเลย ไม่ได้แอ้มจ้ะ น้องนางคอแข็งมาก ดื่มกี่แก้วๆก็ไม่เมาหรอกกก ดีไม่ดีคนที่ขอดวลเหล้ากับนางจะฟุบไปก่อน เธอดื่มเหล้าได้เหมือนกับดื่มน้ำเปล่า ไม่มีอาการเมาหรือหน้าแดงเลยแม้แต่น้อย แถมยังชงเหล้าเก่ง ทำอาหารก็เวิร์ค เพราะลุงที่ร้านเหล้าสอนเธอทำ แถมยังชมว่าเธอทำได้อร่อยด้วย

           ฝีมือการต่อสู้ของนาง ไม่ต้องถามถึงหรอก ต่างกับหน้าตาเยอะโขเลยแหละเพราะเติบโตมาสังคมมาเฟียเธอจึงต้องเอาตัวรอดตั้งแต่เล็กๆ เห็นสวยๆแบบนี้แต่ร้ายกาจนะเออ นางหมัดหนักเท้าหนักสุดขั้ว ไวสุดขีดเล่นเอาโต้กลับแทบไม่ทัน เลย์มีความคล่องตัวสูงมาก ตัวเบาเหมือนกับเป็นนินจา แถมยังเอาสิ่งของรอบๆข้างมาเป็นอาวุธได้ทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นอาวุธได้เลย เนื่องจากเธอเคยขึ้นสังเวียนเถื่อนตั้งแต่เล็กทำให้เธอต้องฝึกการเอาชีวิตรอด จึงมีทักษะที่เฉียบคมและน่ากลัวไม่ต่างกับยมฑูตเลยทีเดียว แถมยังเคยถูกพ่อสั่งให้ไปฆ่าคนนั้นคนนี้ที จึงติดนิสัยชอบฆ่าคนในตอนกลางคืน และไม่ลังเลที่จะสู้ นางเป็นพวกบ้าระห่ำ ชอบลุยเดี่ยวไม่ค่อยกลัวตาย  ไม่เคยคิดหน้าคิดหลังเลย ทำให้คนอื่นอาจพลอยซวยไปด้วยตลอด

          เลย์เก็บความรู้สึกเก่ง และมีความอดทนสูงมาก ไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าแถมบางครั้ง นางก็เป็นพวกที่ปากไม่ตรงกับใจ หรือเรียกง่ายๆเป็นพวกซึนเดเระ เธอจะไม่ร้องไห้ออกมาให้ใครเห็นเด็ดขาด เธอคิดว่ามันน่าสมเพชเพราะ ไม่ว่าเธอจะร้องไห้แค่ไหน มันก็ไม่ได้มีอะไรที่ดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เลย์ไม่ใช่คนร้องไห้ฟูมฟายแต่เธอไม่อยากให้ใครต้องมารับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอก็เท่านั้น ถึงเธอจะชอบการฆ่า แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกหวาดกลัว เธอได้แต่ย้ำเตือนตัวเองเพื่อให้สิ่งทีเธอต้องการบรรลุผล เธอรักพวกพ้อง และสำนึกบุญคุณคนที่คอยช่วยชีวิตเธอ พวกเขาเป็นสิ่งที่ยึดเนี่ยวจิตใจที่แสนดำมืด และสอนให้เธอรู้จักที่จะสู้  

                นิสัยที่แท้จริงของเลย์ เป็นคนที่ร่าเริง และยิ้มง่ายมาก แถมนางอ่อนโยนกับทุกสิ่งไม่เว้นแม้กระทั่ง คนและสัตว์ นางเป็นพวกชอบแกล้งปั่นหัวลูกน้องหรือคนอื่นๆเล่น ปรมจารย์ด้านการแกล้งทุกรูปแบบโดยที่ไม่มีใครเคยจับได้  แถมยังทำให้คนรอบข้างเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว  เธอชอบการคบค้าสมาคมและรู้จักคนนู้นคนนี้เพื่อหลอกถามข้อมูล อีกทั้งยังชอบรับฟังปัญหาของคนอื่นๆ และช่วยแก้ปัญหาไกล่เกลี่ยให้ด้วย  เธอไม่ค่อยเรื่องมากสักเท่าไหร่ ถ้ามันไม่จำเป็น ชอบทำตัวเอื่อยเฉื่อยเหมือนสล็อตในเวลาว่าง  แต่เวลาทำงานนางก็ขยันและงานก็ออกมาดีด้วย จนทุกคนต้องก้มหัวให้นาง

               ความบ้าคลั่งของเลย์นั้นไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่เรียกว่าปีศาจเลย เพราะเธอสามารถฆ่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างไม่ต้องลังเล แม้คนๆนั้นคือผู้มีพระคุณก็ตาม นี่คือสิ่งที่ตัวเธอเองนั้นยังกลัว กลัวว่าความบ้าคลั่งนี้จะทำร้ายคนที่เธอรัก และทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย มันเป็นเหมือนกับตราบาปที่คอยติดตัวเธอไปตลอด ภายนอกอาจมองว่าเธอเลือดเย็น แต่ในใจของเธอกลับเปราะบางและอ่อนไหวง่าย อีกทั้งเลย์ไม่เคยศรัทธาในพระเจ้าทั้งที่แม่ของเธอนับถือโรมันคาทอลิก นั่นเป็นเพราะคำพูดของแม่'พระเจ้าทรงอยู่กับเราทุกคนตลอดเวลา' แต่เธอกลับต้องมาเห็นแม่และคนที่เธอรักตายต่อหน้าต่อตาโดยที่พระเจ้าไม่เคยได้ช่วยอะไรเลย เธอจึงเลิกหวังพึ่งและทำทุกอย่างด้วยมือของตัวเองยังจะสบายใจกว่าอีก  ถ้าพวกเราเอาแต่หวังพึ่งพระเจ้า....แล้วจะมีคำว่าพยายามไปทำไมกันล่ะ?

           เรื่องความรักเลย์ไม่เคยคิดที่จะสนใจเพราะมันก็เป็นเพียงแค่สิ่งจอมปลอมของพวกมนุษย์เท่านั้น เธอไม่เคยมีความรักและไม่คิดที่จะมี เพราะหัวใจของเธอถูกปิดตายตั้งแต่ผู้เป็นแม่ได้จากเธอไป เธอไม่ยอมเปิดใจให้ใครง่ายๆ หรืออีกนัยหนึ่ง เธอไม่คิดจะเชื่อใจใครทั้งสิ้น นอกจากเหล่าผู้มีพระคุณของเธอเท่านั้น ทุกคนที่เข้ามาหาเธอล้วนมีผลประโยชน์กับกับเธอทั้งสิ้น

ประวัติ:  ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก 'มาติโน่ แฟมิลี่' แก๊งมาเฟียทางใต้ที่มีธุรกิจความเลวทุกรูปแบบและมีความเลวที่หาที่สิ้นสุดไม่ได้ ทั้งการค้าอวัยวะมนุษย์ ยาเสพติด บ่อนพนัน ค้าอาวุธเถื่อน และอีกมากมายจนบรรยายไม่หมด นั่นคือที่ๆเธอเกิดมา

          พ่อของเธอซึ่งเป็นบอสของแฟมิลี่ปกครองอยู่ เลย์เกิดมาจากความไม่ได้ตั้งใจ ส่วนแม่ของเธอเป็นเพียงแค่สาวลูกครึ่งญี่ปุ่น-อิตาลี ที่มาทำงานร้องเพลงหารายได้ในร้านอาหารเท่านั้น ด้วยความตันหาจัดของพ่อทำให้แม่ของเธอที่มีอนาคตไกลกลับต้องดับวูบ และตกนรกทั้งเป็น เธอกลายเป็นเครื่องมือระบายความใคร่จนพลาดท่า'ท้อง'ขึ้นมาซานติโน่ หรือพ่อของเลย์บังคับให้แม่ของเธอกินยาขับเลือด พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอแท้ง แต่รอดมาได้และคลอดออกมาในที่สุด(#ดวงแข็งจัง)...ทันทีที่เธอคลอด เธอถูกจับแยกออกจากแม่ และถูกเลี้ยงไว้ในฐานะของ 'เครื่องมือ'โดยที่เธอไม่รู้ตัวแตั้งแต่จำความได้ เธอไม่เคยได้รับความรักจากคนที่เรียกว่า'พ่อ'เลยแม้แต่น้อย มีเพียงแต่พี่เลี้ยงและ'แม่'ของเธอที่คอยดูแล 

           จุดเปลี่ยนแรกในชีวิตของเธอ คือ ตอนอายุ 8 ปี พ่อของเธอทิ้งเธอไว้ที่ถนนแห่งหนึ่งในเมืองท่าซึ่งห่างจากบ้านของเธอหลายกิโล เลย์ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอดทั้งลักขโมย และชิงทรัพย์ จนกระทั่งเธอกลับมาที่บ้านพ่อก็นำเธอไปลงสังเวียนเถื่อนที่ต่อสู้โดยเดิมพันด้วยชีวิต เลย์ที่บาดเจ็บจนใกล้ตาย...โดยที่ไร้พ่อมาเหลียวแลหรือแสดงความเป็นห่วง ทำให้ความไม่เข้าใจและความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น แต่เธอก็ได้เจ้าของร้านเหล้า และเหล่านักสู้ช่วยชีวิตเอาไว้

          เธอได้เรียนรู้ทักษะการต่อสู้จากพวกเขา จึงทำให้เขาเหล่านั้นกลายเป็นทั้งเพื่อน พี่ และอาจารย์ของเธอไปโดยปริยาย เธอฝึกการต่อสู้จนชำนาญและสามารถล้มคู่ต่อสู้ได้ในที่สุด เลย์จึงนับถือทุกๆคนและถือว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ให้ชีวิตใหม่กับเธอ และเหล่าวัยรุ่นที่ชอบเล่นสเก็ตบอร์ทใกล้ๆกับร้านเหล้า ที่มักจะเต้น เล่นกีฬาอยู่ลานกว้างในแถบนั้น แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นกีฬาฟรีรันนิ่ง ที่เน้นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วราวกับสายลมทำให้ลูเจตัดสินใจที่จะขอให้พวกเขาสอน

          จุดเปลี่ยนที่ 2  เมื่ออายุ 12 ปี พี่เลี้ยงคนสนิทของเลย์ถูกพ่อและเหล่าพันธมิตรใช้เป็นเครื่องมือในงานรื่นเริง ซึ่งการให้ควักลูกตาและโยนเธอลงไปสู้กับสุนัขพิทบูลและโดเบอร์แมนนับสิบตัว

      "พี่เบียนก้า!!" เลย์ที่พยายามจะลงไปช่วยกลับถูกเหล่าลูกน้องที่แสนภักดีจับตัวกดลงกับพื้น

     "คุณหนู อยู่ไหน..." เสียงเอ่ยเรียกเธอในสภาพที่ลูกตาถูกควักออกไปทั้งสองข้างและปัดป่ายตรงหน้าอย่างไร้ที่ยึดเกาะ โดยที่เลือดจากแผลที่ดวงตายังคงไหลอยู่ 

     "ปล่อยฉันนะ! พี่...ฮึก พี่เบียนก้า!!" มือเล็กพยายามไขว่คว้าไปยังด้านหน้าซึ่งไกลเกินที่จะเอื้อมถึงเสียงตะโกนพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ได้ไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว

     "ทำไมเสียงดังจัง คุณหนูอยู่ที่ไหนคะ?" ร่างบางระหงลุกขึ้นยืนและปัดป่ายอากาศ

     "พี่เบียนก้า พี่เบียนก้า! ฉันอยู่ที่นี่!!" หญิงสาวที่ได้ยินเสียงขานรับจึงหันไปในทางที่คิดว่าน่าจะเป็นต้นเสียงด้วยรอยยิ้ม

     "คุณหนู...เจ็บ ช่วยพี่ด้วย" ร่างของหญิงสาวที่เดินสะโลสะเลมาหาเธอพร้อมกับร้องของความช่วยเหลือ

     กรรร!!

     "พี่เบียนก้า! หนีไป!" เสียงของสุนัขที่เดินออกมานับสิบตัว ใบหน้าของมันดุดันและเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

     "เอ๊ะ!"

     "ปล่อยพวกมัน..." เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นพร้อมกับปลอกคอที่ล่ามสุนัขทั้งสิบตัวไว้ถูกปลดออก

     หงั่ม!

     "กริ๊ดดดด!!" สุนัขเริ่มรุมกัดและฉีกกระชากเนื้อของเธอ ทำให้เลย์แทบช็อค

     "ไม่นะ! ปล่อยฉันสิ บอกให้ปล่อยไง!!" ลูเจพยายามที่จะดิ้นให้หลุดโดยที่เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของหญิงสาวยังคงดังต่อเหนื่อง

     "ช่วยด้วย! คุณหนูช่วยด้วย..." มือบางที่พยายามยื่นมาหาเธอได้ร่วงลงสู่พื้น 

     "พี่เบียนก้า..." น้ำตาของเด็กสาวไหลอย่างไม่ขาดสายเมื่อร่างของหญิงสาวเริ่มล้มลงและไม่ขยับ หัวใจที่แสนบอบบางได้แตกสลายพร้อมกับภาพของหญิงสาวที่ยิ้มบางให้กับเธอตั้งแต่เธอยังแบเบาะ

     'เอ๊ะ จะดีเหรอคะ? ให้ฉันเรียกชื่อจริงๆของคุณหนุ'

     'ก็พี่เบียนก้าใจดีนี่นา ฉันยกให้เป็นกรณีพิเศษ(^^)'

     'ต...แต่ว่า'

     'งั้นให้แค่เฉพาะตอนที่อยู่กันสองคนก็ได้ คนที่เรียกชื่อนี้มีแค่แม่กับพี่เท่านั้นแหละ'

     'จ้ะ...วินเซนต์'

               เลย์ทำได้เพียงแค่มองร่างของพี่เลี้ยงที่คอยดูแลเธอถูกกัดและจนตาย โดยที่เธอทำอะไรไม่ได้ ส่วนพ่อของเธอได้แต่รื่นเริงกับงานสังสรรค์โดยที่ตรงหน้านั้นก็เป็น'ลูกแท้ๆ'ของเขาเหมือนกัน  เธอจำได้แค่ว่าเสียงร้องไห้ของตัวเองในวันนั้นมันเป็นเสียงที่เจ็บปวดที่สุดแล้ว

               จุดปลี่ยนที่ 3 ที่ทำให้เลย์ต้องหมดความศรัทธาที่จะเรียกคนๆนั้นว่า'พ่อ' คือการที่เขานำแม่ของเธอไปเป็นหนูทดลองยาตัวใหม่ ซึ่งเป็นยาเสพติดที่พวกเขาและเหล่าพันธมิตรได้คิดค้นขึ้น แม่ของเธอทุกทรมานและกลายเป็นบ้า แต่เขากลับทิ้งแม่ของเธออย่างไม่ใยดี ไม่ต่างกับเศษขยะ!!

               เลย์พยายามหาทางที่จะรักษาแม่ของเธอ แต่มันก็สายเกินไปเมื่อคนที่เรียกว่า'พ่อ' ได้ขายแม่ของเธอให้กับพันธมิตรและข่มขืนแม่ของเธอจนตาย โดยที่พ่อของเธอยังคงยืนมองแม่เธอถูกกระทำอย่างวิปริตด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์

"ยกโทษให้ไม่ได้....ฉันยกโทษให้ไม่ได้!"

               เธอสืบทุกอย่างกับสิ่งที่พ่อของเธอทำ มันทำให้เธอได้เห็นถึงความสกปรกดำมืดจนหาที่สิ้นสุดไม่ได้ของแก๊งนี้อีกทั้งยังมีรายชื่อของผู้หญิงอีกมากมากที่ถูกเขียนไว้ด้วยตัวเลขที่มีสกุลเงินตามหลัง หนึ่งในนั้นคือแม่ของเธอ ยิ่งเธอค้นมากเท่าไหร่ความดำมืดก็ยิ่งชัดมากขึ้นเท่านั้น  

               แค่นั้นยังไม่พอกับการที่เธอได้ยินเสียงของเขาพูดกับคนในโทรศัพท์ 'ถึงจะเด็กไปหน่อย...แต่ฉันจะเลี้ยงไว้ เอามาทำเมียยังไงล่ะ!' เสียงบทสนทนาที่ฟังดูสนุกสนานกลับทำให้ความโกรธแค้นในใจก่อตัวเป็นรูปร่างและสร้างบุคคลิกขึ้นมาอีกคน 

'โกรธมั้ย?'

'โกรธสิ'

'แค้นรึเปล่า?'

'แน่นอนอยู่แล้ว'

'งั้น...จะเอายังไงล่ะ?'

'ไม่เห็นจะยาก..'

'คิกๆๆ นั่นสินะ ไม่เห็นจะยากเลย'

'ปฏิวัติซะสิ วินเซนต์...'

คำกระซิบที่ดังก้องอยู่ในหัวได้ทำให้ลูเจต้องสร้างหน้ากากขึ้นมาและรอวันที่ความแค้นจะได้รับการสะสาง

          หนึ่งปีผ่านไป ในวันเกิดของเธอ เลย์ถูก'ชายคนนั้น'เรียกไปพบ เขาโยนมีดทหารให้เธอหนึ่งเล่มพร้อมกับรูปถ่ายใบหนึ่ง และออกคำสั่งครั้งแรก 

          "เอาหัวของมันมา"

          "ค่ะ"

          เพียงแค่ 2 ปี เธอได้ถูกขนานนามว่าเป็น 'อาวุธมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุด' ในวงการมาเฟีย และตั้งฉายาว่า 'White Assassin' เนื่องจากมีฝีมือในการฆ่าที่เฉียบคมและรวดเร็ว โดยที่อาวุธของเธอมีเพียงแค่มีดทหาร หน้าไม้ และควานเท่านั้น โดยที่เธอจะสวมชุดคลุมสีขาวทั้งตัวและไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นชายหรือหญิง จนทำให้ชื่อเสียงของแก๊งดังกระฉ่อนไปทั่ว แต่ถึงกระนั้นเลย์ก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดและฉายาที่ได้รับมา พวกนั้นมันก็แค่ทางผ่านที่ทำให้เธอได้เข้าใกล้สิ่งที่จะต้องถูกกำจัดก็เท่านั้น

          เลย์ฆ่าคนมามากมายจนผู้คนที่ได้ยินชื่อก็พากันตัวสั่น และได้รับความไว้วางใจจากชายคนนั้นจนถึงขั้นให้เป็นมือขวาของเขา 

        แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของเธอ คือ เป็นเหล่านักสู้ในสังเวียนเถื่อนที่พร้อมต้อนรับเธอราวกับเธอเป็นครอบครัวของพวกเขา

          "นี่ฆ่าคนไปอีกแล้วเรอะ" ชายแก่เจ้าของร้านเอ่ยถามพลางสูบไปป์แล้วพ่นควันออกมาจนฟุ้งพร้อมทั้งยื่นแก้วเหล้ารัมให้

          "อือ...แต่ช่วงนี้ก็ไม่ได้ให้ไปฆ่าใครแล้วล่ะ แค่เขาได้ยินชื่อของฉันก็กลัวหัวหดแล้ว" เด็กสาววัยสิบห้าเท้าคางกับเคาต์เตอร์แล้วบ่นเสียงเบื่อหน่ายก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

          "ก็แกเล่นจัดการซะหลายราย แถมยังไม่มีใครเคยเจอตัวแกเลยสักคนแบบนี้...เป็นใครก็กลัวแหละวะ" ชายที่เพิ่งลงจากสังเวียนพูดขึ้นพลางยีผมเด็กสาวเล่นด้วยมือที่เปื้อนเลือด

          "ผมฉันเปื้อนหมดแล้ว!....จะว่าไปก็ใช่แฮะ แต่ถึงจะมีคนคุ้มครองมากแค่ไหนก็เถอะ แต่ใครจะคิดล่ะว่าคนที่ฆ่าที่เป็นเด็กอายุแค่ 15"

          "จริง...แล้วจะเอาไงต่อเรื่อง พ่อของ---"

          "ฉันไม่มีพ่อ ฉันมีแค่แม่แล้วก็พี่เบียนก้าเท่านั้น" เลย์พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมกับปรายตามองชายร่างยักษ์ด้วยแววตาที่ดูไม่สบอารมณ์

          "ฮ่าๆๆๆ!! ตาแบบนั้นน่ากลัวดีนี่...แล้วจะเอาไงต่อล่ะ  นานแล้วนะ ที่แกไม่มาที่นี่" ร็อบหัวเราะก่อนจะรินเหล้ารัมให้เธออีกแก้ว 

          "...ลุงร็อบ อดัม ฉันอยากยืมแรงพวกคุณหน่อย"

          "หืม?"

          "..."

          "..."

          "ฉันจะมีเรื่องที่จะสะสางกับพวกมัน"

          "หลังงานเลี้ยงคืนนี้ ฉันอยากให้แกมาหาฉันที่ห้อง..." คำสั่งนั้นทำให้เธอรู้ทันทีว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ 

          เด็กสาววัย 16 พยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกไปโดยที่ความแค้นยังคงลุกโชนอยู่ในแววตา มือบางกำแน่นจนเล็บจิกถึงเนื้อ ริมฝีปากเม้มเข้าอย่างรุนแรงก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา

'คิกๆ ในที่สุดก็มาถึงเวลาแล้วสินะ'

'ใช่ อาละวาดให้เต็มที่ล่ะ...วินเซนต์'

           งานเลี้ยงเพื่อกระชับมิตรของมาเฟียพันธมิตรได้เริ่มขึ้น งานสังสรรค์ในห้องโถงของฐานทัพถูกจัดขึ้นอย่างอลังการเหล่าผู้คนมากมายต่างสนุกสนานและพบปะพูดคุยกัน  ส่วนลูเจที่หมดหน้าที่ในตอนนั้นได้ปลีกตัวออกมาเพื่อบอกแผนการและเตรียมช่วยเหลือเหล่าเหยื่อเคราะห์ร้ายที่กำลังจะถูกประมูล และกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง

          "เลย์ เดี๋ยวตามไปพบนายท่านที่ห้องด้วย" ลูกน้องคนหนึ่งกระซิบทันทีที่งานเลี้ยงกำลังจะเริ่ม 

          เธอไม่พูดก่อนจะเดินไปยังห้องชั้นบนสุด โดยกำลังเห็นชายคนนั้นอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำโดยมีหญิงสาวห้อมล้อมอยู่มากมาย

          "ดิฉันมาแล้วค่ะ ท่าน" ชายตรงหน้ายกยิ้มก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม

          "อย่าเรียกแบบนั้นสิ..."

          "..."

          "ถอดเสื้อผ้าออกซะ" เธอนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปลดกระดุมทีละเม็ดอย่างช้าๆ  โดยที่ชายตรงหน้ากำลังเคลิ้มกับหญิงสาวเหล่านั้น

           ฉึก!!

           "อ๊ากกก!!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความเจ็บปวดทำให้เหล่าหญิงสาวถึงกับหวาดกลัวและล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมือทั้งสองข้างที่วางพาดบนโซฟาถูกคนตรงหน้าใช้มีดสั้นเสียบจนทะลุโซฟา

          "อ้าว เจ็บเหรอ?" เสียงหวานเอ่ยถามพลางเอียงคอมองอย่างสงสัย

          "น....นี่แก" นิ้วเรียวแตะริมฝีปากของตัวเองและยกยิ้มหวาน มืออีกข้างหยิบมีดทหารออกมาควงเล่น

          "ไม่เอาน่าๆ พูดแบบนี้กับลูกสาวไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยรึไงกัน" เธอบอกกับเขาแล้วเดินอ้อมมาด้านหลังโดยเอามีดกรีดไปตามลำคอของเขา

          "แก...นี่แกคิดจะทรยศฉันงั้นเรอะ!!"

          "ฉันไม่ได้ทรยศสักหน่อย...แต่ไม่เคยเป็นพวกของแกอยู่แล้วต่างหากล่ะ" ลูเจกระซิบข้างหูแล้วยิ้มกว้างอย่างสนุกสนาน ก่อนจะใช้มีดวางไว้ที่คอหอยของเขา

          "ฉ....ฉันเป็นพ่อแกนะ! แกจะฆ่าพ่อได้ลงคองั้นเหรอ?!" มือบางชะงักและกัดฟันกรอด ก่อนที่จะแสยะยิ้มบางแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

          "พ่อที่คิดจะเอาลูกตัวเองเป็น'เมีย'น่ะเหรอ..."

          "!!"

          "เศษสวะแบบแก แค่อยู่ร่วมโลก...ฉันก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว"

          " ไอ้พวกเลี้ยงไม่เชื่อง!!"

          "...เอาเถอะ ถ้าแกว่าแบบนั้นล่ะก็" เธอผละออกจากอีกฝ่ายและเก็บมีดทหารลงก่อนจะเดินไปยังตู้ลับที่เก็บปืนเอาไว้ ก่อนจะยืนเลือกอยู่นาน

          "นี่แกคิดจะทำอะไร?"

          "ใช้มีดฆ่าแก คงจะง่ายเกินไปหน่อย....โอ๊ะ อันนี้ดีแฮะ" มือบางหยิบปืนลูกซองแฝดออกมาแล้วมองอย่างชื่นชมก่อนจะเดินกลับมาหาด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งยกปืนแล้วยัดปากกระบอกปืนเข้าปากอีกฝ่าย

          "อุ๊ก อื้อๆๆๆ!!"

          "ต้องขอบใจแกนะ ที่สอนฉันยิงปืน สอนฉันสู้....และสอนรู้จักคำว่าการฆ่า(^^)" 

          "!!"

          "ฉันรู้ว่าแกใส่กระสุนไว้ครบทุกกระบอก หมั่นดูแลและทำความสะอาดเป็นอย่างดี....แกพลาดเองที่ให้ฉันได้เห็น" นิ้วเรียวขยับมาที่ไกปืนพร้อมทั้งจับกระบอกไว้แน่น

        ชายตรงหน้าดิ้นตาลีตาเหลือกแต่ปากกระบอกเข้ามาลึกถึงครึ่งปากทำให้เขาไม่สามารถขยับหนีได้

          "ฝากทักทายแม่ กับพี่เบียนก้าในโลกหน้าด้วยล่ะ" ก่อนที่เธอจะลั่นไกปืนด้วยรอยยิ้มน่ารัก

         เปรี้ยงงงง!!!!

         ทันทีที่ได้ยินเสียงกระสุนเหล่านักสู้ในสังเวียนเถื่อนก็เริ่มแผนการ พวกเขาบุกเข้ามาที่ประตูทางเข้าพร้อมหน้าต่าง และจัดการฆ่าพวกลูกน้องและคนที่ขัดขืน ความโกลาหลในตอนนั้นก็หยุดชะงักลงด้วยเสียงปืนเพียงนัดเดียว

          เปรี้ยงงง!!

          "แหมๆ อยู่กันพร้อมหน้าเชียว..." ร่างบางระหงก้มมองลงต่ำแล้วส่งยิ้มน่ารักจากบนขั้นบันได โดยที่มือข้างขวาเอาปืนตบบ่าเบาๆ ร่างบางสวมชุราตรีดสีฟ้าอ่อนที่เปื้อนเลือดและมีรอยฉีกขาดที่กระโปรงพร้อมกับคราบเลือด

          "นั่นมัน...มือขวาของซานติโน่ แกอยู่เบื้องหลังเจ้าพวกนี้งั้นเหรอ?!"

          "ใช่"

          "ถ้าซานติโน่รู้ล่ะก็ไม่ปล่อยแกไว้แน่!"

          "อ้อ หมายถึงหมอนี่น่ะเหรอ?" มือซ้ายยกบางสิ่งชูขึ้นต่อหน้าแขกทั้งงาน 

           ศีรษะตั้งแต่ริมฝีปากบนขึ้นไปของซานติโน่ โดยที่เลือดยังคงหยดลงบนพื้น ถุงมือสีขาวได้ถูกย้อมเป็นสีเลือด

          "ไม่จริง...นี่แกทรยศพวกเดียวกันอย่างนั้นสินะ!!" เหล่าผู้ร่วมงานมองหญิงสาวตาขวางและวาวโรจน์ด้วยความหวาดหวั่น

          "เปล่าเลย นี่ไม่ใช่การทรยศ" เลย์เอ่ยตอบเสียงเรียบและขว้างหัวครึ่งบนลงยังลานกว้างตรงหน้า หลายคนถึงกับทำหน้าเบ้และเหมือนจะอาเจียน

          เหล่าผู้คนที่อยู่นในงานถึงกับนิ่งงันด้วยความหวาดหวั่น และยำเกรงร่างบางที่ก้าวลงมาจากบันไดด้วยแววตาเรียบนิ่งและเย็นชา

          "นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ฉันคือบอสของมาติโน่ แฟมิลี่ !!" 

          เปรี้ยงงง!! โพล๊ะะะ!!

           เสียงประกาศกร้าวพร้อมทั้งลูกกระสุนที่ถูกบรรจุได้ยิงชิ้นส่วนหัวที่เหลือของซานติโน่จนกระจายเละเทะ เพื่อประกาศอำนาจและความเกรงขามของเด็กสาวที่อายุเพียงแค่ 16 ปี ที่กำลังยกยิ้มเหี้ยม นัยน์ตาสีน้ำเงินทะเลลึกวาวโรจน์

          "เอาล่ะ ฉันจะปล่อยทุกคนไป...แต่จงจำไว้ว่า ใครที่คิดจะต่อต้านฉัน...ระวังเงาหัวของตัวเองไว้ให้ดีๆ"

          "!!"

          "เพราะคนที่คิดจะฆ่าฉัน  ไม่เคยรอดไปได้เลยสักราย!!"

          ตั้งแต่นั้นมาเหล่าพันธมิตรต่างส่งหน่วยลอบสังหารของตน และนักฆ่ารับจ้างไปฆ่าเธอหลายครั้งแต่ผลก็คือล้มเหลว ลืมไปแล้วเหรอ? ว่าพื้นเพเดิมของเธอก่อนไต่เต้าขึ้นมาเป็นมือขวา เธอได้รับฉายาว่าเป็น'อาวุธมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุด' เพราะฉะนั้น มันไม่ใช่เรื่องยากกับการที่เธอรู้ไต๋ของพวกนักฆ่าทุกรูปแบบ....และจัดการปลิดชีพมันก่อนที่มันจะปลิดชีพเธอ 

ก่อนที่เธอจะหายตัวไป แต่ว่าเหล่าพวกมาเฟียก็ต่างหวาดหวั่นว่าเธออาจจะอยู่ใกล้ๆตัวของพวกเขา...

ยามรุ่งสาง เราเป็นเพียงแค่หยดน้ำ

น้ำเพียงหนึ่งหยด ที่ในไม่ช้าจะกลายเป็นสายน้ำ

ความหวังนั้น ได้ถือกำเนิดขึ้นกลางสายน้ำ

และความหวังนั้น ได้ปลุกคลื่นน้ำที่เกรี้ยวกราด

กระแสน้ำนั้น ผันเปลี่ยนอยู่เสมอ...

  ถ้าหากมีใครลุกขึ้นต้านสายน้ำที่เกรี้ยวกราด

ค่ำคืนนี้จะกลายเป็น...การปฏิวัติ

สิ่งที่ชอบ:  การพนัน และ เกมกระดาน - เลย์รักการเข้าบ่อนคาสิโนเพื่อเสี่ยงโชคและโชคมันจะเข้าข้างเธอทุกครั้ง โดยเกมที่เธอชอบเล่นคือ รูเล็ต  บาคาร่า และสล็อต เวลาเห็นเมื่อไหร่เป็นต้องเข้าไปเล่นสักตาสองตาทุกครั้ง ก็แหมคนมันชอบนี่นา :P ส่วนเกมกระดานแทนการวางตำแหน่งและคำนวนผลที่จะเกิดขึ้น โดยเกมที่เธอเล่นประจำคือ โกะ และ หมากรุก เมื่อไหร่ที่เธอเล่นสองเกมนี้คือเวลาที่เธอต้องใช้ความคิด

               การต่อสู้ - เหมือนเป็นการระบายอารมณ์อย่างหนึ่งของเธอ ยิ่งได้กลิ่นเลือดและเสียงกระดูกหัก เสียงเนื้อถูกฉีกกระชาก ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบของเธอได้เป็นอย่างดี

                 หนังสือวรรณกรรม - เธอชอบการอ่านวรรณกรรมและนวนิยายมากๆ มันเหมือนกับเป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกสงบจิตสงบใจลงได้อย่างน่าประหลาด และสามารถเรียกรอยยิ้มของเธอได้เป็นอย่างดีโดยที่ไม่มีใครเห็น

                 เสียงกระดิ่ง - เธอชอบเสียงที่เวลาสั่นแล้วมีเสียงกริ้งๆออกมาดูน่ารัก ชีค่อนข้างเครซี่เสียงนี้มาก ได้ยินเมื่อไหร่เป็นต้องหันไปหาต้นตอ

               สัตว์ - รักสัตว์ทุกชนิดด้วยเหตุผลที่ว่า มันน่าสนใจและมันน่ารักและสัตว์ที่เธอชอบมากที่สุดคือ โลมา และ เสือโคร่งขาวอินเดีย(มันเหมือนแมวตัวใหญ่ๆนี่นา ^^)

               กีฬาฟรีรันนิ่ง - การออกกำลังกายก็สำคัญเพื่อให้มีความคล่องตัวเสมอ เธอจึงชอบกีฬาชนิดนี้โดยไปฝึกวิ่งไล่จับพวกวัยรุ่นตามท้องถนนยามกลางคืน

(กีฬาฟรีรันนิ่งจะประมาณนี้ค่ะ)

สิ่งที่ไม่ชอบ:

           คนที่เรียกเธอว่า วินเซนต์ - ชื่อนี้เป็นชื่อที่แม่ของเธอตั้งให้ แต่เธอไม่อยากต้องให้ชื่อที่แม่ให้มาต้องแปดเปื้อนจึงให้ทุกคนเรียกเธอว่า เลย์ ซึ่งเป็นชื่อย่อจากชื่อ เลทิเซีย ใครที่เผลอเรียกเข้าล่ะก็...เธอได้ตัดลิ้นทิ้งแน่!

          พวกกวนหน้าตาย - รู้สึกมือเท้ากระตุกทุกครั้งที่มีคนทำกิริยาแบบนี้ใส่ มันเป็นสิ่งที่ทำให้ความอดทนเธอต่ำลงได้ง่ายเพราะมัน กวนTeenมากสำหรับเธอ ถ้ายังไม่หยุดกวนด้วยกิริยาแบบนี้ระวังหล่อนจะต่อยเอานะ

               ของหวานประเภทผลไม้รสเปรี้ยว - เลย์ไม่ได้ชอบของหวานเป็นพิเศษแต่ถ้าเป็นพวกรสส้ม กีวี่ แอปเปิ้ลเขียว หรือเลม่อน เธอจะไม่ยอมแตะเลย ก็มันบอกว่าของหวานทำไมต้องมีเปรี๊ยวด้วยล่ะ(-*-)^^!!

               เครื่องดื่มครีมโซดา - อย่าเรียกว่าไม่ชอบ เรียกว่าเกลียดเลยน่าจะเหมาะกว่า สำหรับเธอแล้วบอกตามตรงเลยว่ามัน โค-ตะ-ระ ไม่อร่อยเลยสักนิด มีไอศกรีมวางโป๊ะบนเครื่องดื่มโซดามันอร่อยที่ไหนกัน!!

สิ่งที่กลัว:  ยาเสพติด - มาจากอาการที่แม่ของเลย์ถูกนำไปเป็นหนูทดลองและมีอาการคลุ้มคลั่งจนเผลอทำร้ายเธอและอาละวาดเหมือนกับปีศาจ ก่อนจะตายลงในสภาพที่ติดตาเธอไปตลอดชีวิต เมื่อเจอคนที่มีอาการคลุ้มคลั่ง  ทำให้เกิดภาพหลอนศพของแม่เธออยู่ในหัวทุกครั้งและเกิดอาการไฮเปอร์พร้อมกับร้องไห้เหมือนคนเสียสติ

สิ่งที่แพ้: -

ลักษณะคำพูด: เลย์มีเสียงที่นุ่มและฟังแล้วรู้สึกสบายใจ เสียงดี และเป็นเอกลักษณ์ถึงคำพูดอาจจะฟังดูกวนประสาทไปสักหน่อยก็เถอะ คนเลือกใช้คำพูดกับคนตามอายุ และความสนิทสนมถ้าเป็นคนที่สนิทมากๆจะพูดเสียงสดใสติดจะขี้เล่นตามภาพลักษณ์ภายนอก จะแทนตัวของคู่สนทนาว่า คุณ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ไม่สนิทหรือรู้จักเพียงแค่ผิวเผินเสียงจะเปลี่ยนไปเป็นเรียบเย็นจนติดจะหนาว และแทนคู่สนทนาว่า นาย เธอ หรือแก คนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าเธอก็จะแทนว่า คุณ เธอไม่หยาบคายมากเท่าไหร่นักหรอก

EX.

ปกติ (คนสนิท) - งานนี้ฉันจะจัดการเอง พวกคุณไปจัดการอย่างเถอะ

          (คนไม่สนิท) - ถ้าคุณคิดจะทำอะไรควรนึกถึงผลที่จะตามมาด้วยค่ะ ถ้ายังไม่อยากไปเฝ้ายมบาลในตอนนี้

โกรธ - หุบปากซะ...ฉันไม่อยากจะเสวนากับเศษสวะอย่างแก // ว่าเสียงเย็นพร้อมกับมองด้วยหางตา

หัวเราะ (คนสนิท) - ฮ่าๆๆๆ!! โอ๊ย ไม่ไหวๆท้องแข็งหมดแล้ว

              (คนไม่สนิท) - อุ๊บ!! คิกๆๆ!! // หันหลังแล้วแอบขำ

ดีใจ (คนสนิท) - เยส! ชนะอีกแล้ว โชคดีจังๆ

       (คนไม่สนิท) - ขอบใจนะ...งั้นขอรับไว้ก็แล้วกัน // ยิ้มบาง 

ตกใจ - ว้าย!! อย่าทำให้ตกใจสิ..

เศร้า - แม่คะ...พี่เบียนก้า ฉันอยากเจอทั้งสองคนจังเลย... // ทรุดลงนั่งและร้องไห้เงียบๆ

กลัว - ไม่...ขอร้องล่ะ ใครก็ได้ ลบภาพบ้าๆในหัวนี้ออกไปที 

กวนประสาท - อ้าว นั่นปากเรอะที่พูด....โห่ ฉันนึกว่าเธอกินนกหวีดเป็นอาหารว่างซะอีกนะ :P

สาเหตุที่ทำให้ถูกตามล่า: เป็นผู้นำของกองทัพปฏิวัติ และเป็นคนที่ต้องถูกกำจัดให้โดยเร็วที่สุด โดยการฆ่าพ่อและคิดจะเปลี่ยนแปลงกฏของโลกมาเฟีย

เพิ่มเติม: 

          - เลย์เกิดวันที่ 22 กุมภา เป็นวันพื้นนี่ชุ่มน้ำโลก และแม่ของเธอนับถือ ศาสนาคริสต์นิกาย โรมันคาทอลิค

          - มีสองบุคคลิกโดยคนที่รู้ก็มีเพียงแค่พวกร็อบและเหล่านักสู้เท่านั้น

          - มีของดูต่างหน้าของแม่และเบียนก้าอยู่ คือ ของแม่เป็นผมเปียที่ถูกตัดไว้ในหีบใบเล็ก และ เบียนก้าคือกระบอกหลอดแก้วที่ด้านในบรรจุดวงตาของเบียนก้าเอาไว้

          - เธอชงเหล้าได้อร่อยรองจากลุงเจ้าของร้าน แถมยังชอบไปสุงสิงกับพวกวัยรุ่นเพื่อเล่นฟรีรันนิ่ง โดยเธอเป็นฝ่ายชนะทุกครั้ง

          - ทำแผลเป็นและทำแผลเก่ง อีกทั้งยังรู้เรื่องพิษชนิดต่างๆได้อย่างแม่นยำ

          - ชื่อกลางของเลย์ มาจากชื่อต้นของแม่ที่ชื่อ Marise และเธอใช้เป็นชื่อปลอมเวลาออกไปข้างนอก

คุยกับผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะท่านผปค. เราเบลล์ซังคนงาม ยินดีที่ได้พบค่ะ ชื่ออะไรเอ่ยยย?

- พัดสึจ้า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ

ขอนิยามลูกสาวท่านสักเล็กน้อยพอเข้าใจหน่อยค่ะ

- 'ความซาดิสม์มากมี แต่ความเกรียนนี้มีมากกว่า'  เพราะน้องนางมีสองบุคคลิกบางครั้งก็ผสมกันจึงแยกระหว่างดีชั่วค่ะ

เราดองนานจริงจังนะคะ เตรียมใจรากงอกกลิ้งรอฟิคเบลล์ได้เลย555555 สักปีสองปีรอไหวไหมเนี่ย?

- รอได้เสมอ  ได้หมดถ้าสดชื่นค่าาา  ขอความกรุณาด้วยนะคะ (_ _)

สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณที่สนใจนะคะ เลิฟยูวววว <3