My Day ♥
“อาคาชิเนี่ยใจดีเหมือนกันนะ” นัยน์ตาสีน้ำตาลเปลือกไม้ละออกจากกองหนังสือเรียนตรงหน้าแล้วจับจ้องไปทางคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามไม่วางตา
รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ
นัยน์ตาต่างสีคู่สวยสบกับใบหน้าของคู่สนทนาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แล้วเมื่อก่อนนายมองผมยังไง หืม?”
“เอ่อออ ก็ไม่น่าใช่คนใจดีที่จะมาติวหนังสือให้ฉันแบบนี้น่ะ แหะๆ
ฉันเนี่ยมองอาคาชิผิดไปจริงๆ นั่นแหละ” ฟุริฮตะตอบแห้งแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
พลางนึกรู้สึกผิดในใจ เขาไม่ควรตัดสินคนจากภายนอกเลยจริงๆ
แต่อาคาชิในตอนนั้นก็น่ากลัวสุดๆ ไปเลยนี่!
อาคาชิไม่ได้ตอบอะไร
เขายังคงส่งยิ้มให้คนตรงหน้าพลางลูบเรือนผมสีน้ำตาลของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก..
“พ..พอเลยนะ อ..อาคาเชร้!!!” ฟุริฮาตะดันมือหนาที่ยุ่มย่ามกับผมของเขาไม่หยุดสักทีออกไป
แก้มใสแดงระเรื่อเล็กน้อย ไม่ต่างจากภายในอกซ้ายที่สั่นระรัวและร้อนผ่าวไม่ยอมหยุด
“โวยวายเสียงดังเกินไปแล้วโคคิ” อาคาชิขมวดคิ้วเล็กน้อย
น้ำเสียงกดลงอย่างตำหนิ
“ก..ก็อาคาชิชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็กอยู่เรื่อย”
ฟุริฮาตะหน้าหงอบ่นอุบอิบแล้วก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัดที่ได้รับจากอาคาชิต่อไป
“ผมว่าเราสองคนก็รู้จักกันนานแล้วนะโคคิ
เมื่อไหร่จะยอมเรียกชื่อผมสักที”
“ห..หา!!” ฟุริฮาตะร้องเสียงหลง นัยน์ตาสีน้ำตาลเปลือกไม้เบิกกว้างอย่างตกใจ
“ไหนลองเรียกซิ”
นัยน์ตาสีแดงสดและเหลืองสว่างคู่สวยมองลึกเข้าไปในแววตาอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา
ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ ทำให้ร่างบางแข็งทื่อราวกับต้องมนตร์สะกด
“ ‘เซย์’ เรียกผมแบบนี้โคคิ”
รู้สึกตัวอีกทีเสียงนุ่มทุ้มก็เอ่ยกระซิบที่ข้างหูของฟุริฮาตะอย่างแผ่วเบา
ทำเอาใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที
ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก..
“ว..ว้ากกก!!” เป็นอีกครั้งที่คนในร้านกาแฟหันมองตามเสียงโวยวายของเด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาล
ฟุริฮาตะรีบปัดคนตรงหน้าออกไปให้พ้นกายพลางดูดลาเต้เย็นกลบอาการขวยเขิน
“อ..อาคาชิเนี่ยแกล้งฉันอีกแล้วนะ
ชื่อก็ต้องเก็บไว้ให้คนสำคัญเรียกสิ ม..มาติวหนังสือกันต่อดีกว่า”
ใบหน้าน่ารักเอ่ยอย่างลนลาน
“งั้นถ้าโคคิกลายเป็นคนสำคัญของผม ก็จะยอมเรียกสินะ”
“หือ? อาคาชิได้พูดอะไรเมื่อกี้รึเปล่า”
ฟุริฮาตะเงยหน้าไปสบตาอีกคนแล้วถามอย่างสงสัย
“…”
ล..แล้วพ่อคุณจะเงียบทำไมวะครับ!!!
“อ่า เปล่าหรอก”
ถึงจะยังสงสัย
แต่ฟุริฮาตะก็เลือกที่จะพยักหน้ารับรู้โดยไม่ปริปากถามอะไรอีกและกลับมาตั้งใจทำแบบฝึกหัดต่อไป
“โคคิ มือถือผมแบตหมด ขอยืมเครื่องนายหน่อยได้ไหม”
เมื่ออาคาชิเอ่ยจบใบหน้าน่ารักก็พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะส่งสมาร์ทโฟนให้อีกฝ่าย
“อ๊ะ! อาคาชิ โปรเน็ตของฉันหมดตอนเที่ยงนะ
ยังไม่ได้สมัครโปรใหม่เลยด้วย”
“ผมใช้เสร็จพอดีเลย ขอบคุณมากนะโคคิ”
อาคาชิหันไปมองเวลาก่อนจะส่งสมาร์ทโฟนคืนให้อีกฝ่าย
“พี่ครับ เวลาชอบใครสักคนมันรู้สึกยังไงเหรอ” ฟุริฮาตะนั่งกอดหมอนข้างอยู่บนโซฟาแล้วเอียงคอมองไปทางผู้เป็นพี่ที่กำลังนั่งพิมพ์งานอยู่ด้วยสีหน้ากังวล
“นายก็เคยชอบใครสักคนไม่ใช่หรือไง ทำไมถามแบบนี้หละ”
ลูกชายคนโตของบ้านฟุริฮาตะหันไปสบตาน้องชายแล้วหัวเราะออกมา
“มันต่างออกไปนี่ แล้วถ้าพี่เกิดชอบคนที่ไม่สมควรขึ้นมาหละ”
ฟุริฮาตะพูดเสียงอ่อยพลางซุกหน้าลงกับหมอนข้างอย่างเขินอายกับคำถามของตนเอง
“แค่ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองเท่านั้นก็พอแล้วโคคิ” ฟุริฮาตะ
โคเฮย์ เอ่ยพลางยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวความรักของตน
เขานึกขำและแอบรู้สึกว่าน้องชายของเขามาปรึกษาผิดคนเข้าให้แล้ว
เพราะเรื่องความเหมาะสมหรืออะไรยากๆพวกนั้น
เขาน่ะก้าวข้ามและเลือกที่จะไม่สนใจมันแล้วน่ะสิ
“ซื่อตรงกับความรู้สึกอย่างนั้นเหรอ..”
ฟุริฮาตะช้อนตามองอีกฝ่ายพลางทวนคำพูด
“ฉันคิดว่าฉันเดาออกแล้ว หรือนายจะชอบ..”
ผู้เป็นพี่พูดค้างไว้เท่านั้นแล้วมองหน้าน้องชายอย่างยียวน
“พ..พี่รู้เหรอ”
“ฉันเป็นพี่นายนะโคคิ เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก”
โคเฮย์ส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับความไม่เอาไหนของน้องชายก่อนจะหันกลับไปพิมพ์งานต่อ
~~Well, your left hand’s free. And your right in grip~
“หยิบมือถือให้ฉันหน่อยสิโคคิ”
ฟุริฮาตะคนน้องหันไปหยิบสมาร์ทโฟนของพี่ชายที่ยังคงส่งเสียงร้องไม่หยุดแล้วยื่นให้
เมื่อดวงตาสีน้ำตาเปลือกไม้เห็นชื่อปลายสายบนหน้าจอสมาร์ทโฟนก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแหย่
“แหม่ มาซาโอมิซังโทรมาน่ะครับ”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็กน่า!”
โคเฮย์ส่งเสียงดุเล็กน้อยพลางปัดมือไล่น้องชายสุดที่รักที่ตอนนี้กำลังแกล้งแหย่ทำท่ามินิฮาร์ทส่งให้เขาให้ไปพ้นๆ
แต่น้องชายตัวแสบก็ยังคงนั่งลอยหน้าลอยตาแถมยังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไม่ยอมหยุด
“เข้าใจแล้ว อยากให้ฉันช่วยฝากฝังนายกับมาซาโอมิซังสินะ ได้เลย
ฮัลโหล~
คุณลุงน้องชายของฉันน่ะ—“ ยังไม่ทันที่โคเฮย์จะพูดจบ
ฟุริฮาตะก็รีบกระโจนเข้าหาแล้วใช้มือปิดปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบทำท่าไหว้อ้อนวอนให้หยุด
“ฉ..ฉันขึ้นไปนอนก่อนก็ได้ พ..พี่ก็อย่าพูดอะไรนะ เด็ดขาด!”
ลูกชายคนเล็กของบ้านฟุริฮาตะกระซิบกับพี่คนโตอย่างร้อนรนก่อนจะรีบวิ่งดุ่มๆ ไปนอน
ทิ้งให้โคเฮย์นั่งหัวเราะค้างกับเหตุการณ์ตรงหน้า
ฟุริฮาตะชาร์ตแบตสมาร์ทโฟนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายกาย
เมื่อหัวถึงหมอน ร่างบางก็ค่อยๆ เคลิ้มและเขาสู่ห้วงภวังค์ในที่สุด
ติ๊ง ติ๊ง
อ่า.. หนวกหูชะมัด
ถึงแม้เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนจะทำให้ฟุริฮาตะต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา
แต่เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจและนอนต่อไป
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
..ชักจะเยอะไปแล้วนะ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ครับ!! ผมตื่นแล้วครับ ส่งอะไรกันมานักหนาวะครับ!!!!!!!!!!!!
ฟุริฮาตะได้แต่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่ในใจก่อนจะลุกขึ้นมาเปิดไฟบนหัวนอนแล้วหยิบสมาร์ทโฟนเจ้าปัญหามาดูว่าอะไรเกิดขึ้นถึงมีแจ้งเตือนถึงเขามากมายถึงเพียงนี้
“อ๊ะ! หมายความว่ายังไงน่ะ!!” ฟุริฮาตะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
อาการงัวเงียง่วงนอนเมื่อครู่หายไปโดยฉับพลัน
เมื่อบนหน้าจอสมาร์ทโฟนมีการแจ้งเตือนจากแชทอินสตราแกรมมากมายเกี่ยวกับอินสตราแกรมสตอรี่ของเขา
แต่วันนี้เขายังไม่ได้ลงอะไรในอินสตราแกรมสตอรี่เลยนะเห้ย!!
นายวนิลาเชค: ยินดีด้วยนะครับฟุริฮาตะคุง
ในที่สุดคุณก็มีวันนี้
พี่ไฟคนเทนชิ: โย่ว
ฟุริฮาตะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักทีนะ
เรียวตะสุดหล่อหล่อสุด:
ฝากดูแลอาคาชิจจิของพวกเราด้วยน้า
คนที่เล่นไอจีได้มีแต่ตัวฉันเท่านั้น:
ร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะนายน่ะ
หลวงพ่อคาวาฮาระ: ไม่โสดแล้วนะครับเพื่อน กิ้ววว
ฟุคุดะกับทรงผมเซนต์เซย่า: จงได้กันๆๆๆๆๆ
สึกิ~สึกิ~สึกิ~สึกิ~ อิสึกิ ชุน:
ได้คนที่ขี้งอนที่สุดไปครองแล้วสินะ คนคนนั้นก็คืออาคาาาา ชิ!! มุขฉันนี่สุดยอดไปเลย
…….
…
..
.
ข้อความบ้าอะไรกันวะครับ!!!
ยังไม่ทันที่ฟุริฮาตะจะไล่อ่านข้อความครบทุกคนก็แทบจะเสียสติอยู่แล้ว
เขาไม่เข้าใจความหมายของแต่ละคนเลยสักนิดและยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่เมื่อเห็นชื่อของอาคาชิอยู่ในข้อความ
ร่างบางนั่งนิ่งอยู่บนเตียงครู่หนึ่งก่อนจะได้นึกได้ว่าเขาควรเปิดเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับอินสตราแกรมของตนกันแน่
ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก..
“ม..ไม่จริงน่า” ทันทีที่เห็นบางอย่างในอินสตราแกรมสตอรี่ของตน
ฟุริฮาตะก็เอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือน้อยหยิกแก้มตัวเองแรงๆจนช้ำไปหมดเพื่อพยายามยืนยันกับตนเองว่าไม่ได้กำลังฝัน
ก่อนจะขยี้ตาอีกครั้งแล้วมองภาพในอินสตราแกรมสตอรี่ครั้งแล้วครั้งเล่า
ภาพที่ปรากฏตรงหน้า มันเป็นภาพวิดีโอตอนที่ตัวเขาเองกำลังก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัดแล้วเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้คนที่นั่งตรงหน้า
แต่สิ่งที่ทำให้ฟุริฮาตะไม่อยากจะเชื่อสายตาในตอนนี้ก็คือข้อความที่ได้ถูกเขียนลงไปในวิดีโอ..
..ให้ผมเป็นคนสำคัญของนายได้ไหม
คบกับผมนะโคคิ...
“มีอะไรหรือโคคิ”
ปลายสายกรอกเสียงตอบรับอย่างสงบนิ่งจนทำให้คนที่โทรหาหัวเสีย
“อาคาชิ ม..ไม่สิ ซ..เซย์ ยังจะถามอีกว่ามีอะไรได้ยังไง!!”
ด้วยความหงุดหงิดร่างบางจึงเผลอขึ้นเสียงใส่ปลายสาย
“อ่า ถ้าทำให้โคคิไม่พอใจผมขอโทษ”
“อืม..”
ความเงียบเข้าครอบคลุมบทสนทนาไปชั่วขณะ
จนในที่สุดอาคาชิก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลง
“ยอมเรียกชื่อผมแล้วหรือ” เอ่ยถามอย่างออดอ้อน รอยยิ้มน้อยๆ
ผุดขึ้นบนใบหน้าสมบูรณ์แบบ
“ก..ก็เซย์ ก็เซย์คือคนสำคัญ..”
ตึกตัก.. ตึกตัก
ม..ไม่ไหว เหมือนตัวจะระเบิดตายอยู่แล้วครับ ฮืออออ
ฟุริฮาตะร้องโอดครวญในใจแล้วยกมือขึ้นมาปิดหน้าอันแสนร้อนผ่าวและแดงแปร๊ดของตนเอง
นึกแล้วก็รู้สึกดีที่ตอนนี้คุยกันทางโทรศัพท์ ถ้าตอนนี้อาคาชิอยู่ตรงหน้า
เขาคงได้เป็นลมล้มพับไปแล้วเป็นแน่
“แปลว่านายตกลงใช่ไหม เรื่องคบกันน่ะ”
“…”
“ชอบนะ.. ผมชอบโคคินะ”
ตึกตัก.. ตึกตัก..
เมื่อคนปลายทางเงียบไป
อกซ้ายของเจ้าของฉายาจักรพรรดิไร้พ่ายก็บีบตัวเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
คำถามไร้สาระมากมายก่อตัวขึ้นภายใต้ความเงียบสงบ
หรือนี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องพ่ายแพ้อย่างนั้นหรือ
“ซ..เซย์”
ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก..
เมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่าย หัวใจก็เต้นโครมครามไม่ยอมหยุด อาคาชิค่อยๆ
สูดหายใจเข้าออกพยายามทำให้มันสงบลง
“คือ..”
ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก..
มือหนาบีบอกซ้ายของตัวเองแน่นอย่างไม่เข้าใจ
นี่เหมือนไม่ใช่ตัวเขาเลย ทำไมมันถึงได้เต้นรัวขนาดนี้กันนะ
“ฉ..ฉันชอบเซย์เหมือนกันนะ จ..จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ!”
“..เช่นกันครับ” อาคาชิเอ่ยตอบพลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อยอย่างโล่งอก
รอยยิ้มจางๆ ที่หาดูได้ยากปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง จนเขาเองยังนึกแปลกใจว่าตัวเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขนาดนี้เชียวหรือ
แต่คำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
คงเพราะ.. อีกฝ่ายเป็นโคคิสินะ
วันนี้..
ทั้งหัวใจของพญาราชสีห์และชิวาว่าตัวน้อยต่างก็ได้รับการเติมเต็มให้เต็มดวง
Behind the scenes :
“ดูไม่ค่อยสงบเลยนะเซย์จูโร่” อาคาชิ มาซาโอมิ
ชายตามองลูกชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย
“ผมปกติดีครับท่านพ่อ” อาคาชิคนลูกตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
มือหนาได้รูปหยิบแผนการตลาดของบริษัทมาอ่านกลบเกลื่อน
ถึงอย่างนั้นผู้เป็นพ่อก็ยังคงมองออกอยู่ดีว่าวันนี้เจ้าลูกชายแสนปากแข็งของเขามีบางอย่างผิดปกติไป
แต่มาซาโอมิก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะซักไซ้หาคำตอบอะไร
ไว้เจ้าตัวพร้อมจะเล่าเมื่อไหร่ เขาจะค่อยทำหน้าที่เป็นผู้รับฟังที่ดีให้แล้วกัน…
แต่ไม่ถาม ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่รู้นี่
“ฮัลโหล~
คุณลุงน้องชายของฉันน่ะ—“ มาซาโอมิขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่ออยู่ดีๆ
ปลายสายก็เงียบไปทั้งอย่างนั้น
“โคเฮย์ มีอะไรกันหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกคุณลุง ฮะๆ แค่ล้อกันเล่นนิดหน่อยน่ะ
ว่าแต่โคคิกับเซย์จูโร่คุงน่ะยังไงกันเหรอ”
โคเฮย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“อ่า อันที่จริงฉันก็จะโทรมาคุยกับนายเรื่องนี้หละ
วันนี้เซย์จูโร่มีอาการแปลกๆ นายพอรู้สาเหตุไหม”
“คุณลุงโทรมาเพราะเรื่องนี้เองเหรอ”
โคเฮย์ยู่หน้าเอ่ยเสียงอ่อน
มาซาโอมินึกสีหน้าอีกคนที่ตอนนี้ต้องกำลังทำหน้าหงอเป็นจวักอยู่แน่แล้วหัวเราะเบาๆ
แล้วจึงกรอกเสียงตอบกลับอย่างเอาใจ “นั่นก็มีส่วน แต่เหตุผลหลักคือฉันคิดถึงเธอต่างหากโคเฮย์”
“ปากหวานจริงๆ เลยนะคุณลุง” โคเฮย์หัวเราะออกมาแล้วยิ้มร่า
ก่อนจะตอบคำถามของอีกฝ่ายในที่สุด “อันที่จริงวันนี้ฉันเห็นอะไรแปลกๆ
ในสตอรี่ไอจีของโคคิหละ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเห็นหรือยัง
เพราะเหมือนวันนี้โปรเน็ตของโคคิจะหมดด้วยสิ”
“ที่ว่าแปลกคืออะไรหรือ”
“เดี๋ยวฉันส่งไปให้ดูนะ รอแป๊บนึงนะคุณลุง”
โคเฮย์รีบกดเข้าไปเปิดดูอินสตราแกรมสตอรี่ของผู้เป็นน้องชายแล้วบันทึกภาพส่งไปให้มาซาโอมิอย่างรวดเร็ว
“อ่า อย่างนี้นี่เอง”
เมื่อมาซาโอมิเห็นภาพที่ถูกส่งก็ไม่แปลกใจนักที่วันนี้เซย์จูโร่มีท่าทีไม่ค่อยสงบ
คงเพราะรอคำตอบรับอยู่สินะ
“โคเฮย์
ตอนนี้ที่บ้านเธอไม่ได้เปิดเร้าเตอร์ใช่ไหม”
“ใช่ๆ ฉันใช่เน็ตตัวเองอยู่น่ะ ทำไมเหรอ”
“ช่วยไปเปิดเร้าเตอร์ทีสิ แล้วเราจะเห็นอะไรสนุกๆ
กัน” ว่าพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
สำหรับมาซาโอมิการเลี้ยงลูกที่ดีก็ต้องมีทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง
แต่เขาเลือกที่จะไม่แสดงไม้อ่อนให้อีกฝ่ายได้รู้ตัวเท่านั้นเอง
ทำให้หลายครั้งเขาจะถูกตราหน้าจากคนอื่นว่าใจร้ายและเข้มงวดกับลูกชายจนเกินไป ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร
ไม่ต้องมีใครรู้หรอก มีแค่โคเฮย์คนเดียวที่เข้าใจเท่านั้นก็มากพอแล้ว
..ขอให้สมหวังนะไอ้ลูกชาย
Talk :
♥ 05/10 ♥
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเกิดของแฟนเองและแฟนเพิ่งผ่านมรสุมการสอบมิดเทอมไปอย่างหนักหน่วง
ก่อนประกาศคะแนน แฟนได้พูดกับเพื่อนเล่นๆ ว่าถ้าสอบได้ท็อปเซคจะอัพฟิค
แล้วมันบังเอิญได้จริงๆ ขึ้นมาค่ะ 55555555
แฟนเลยแต่งฟิคนี้ขึ้นมาตามที่ได้พูดไว้และเป็นของขวัญวันเกิดให้ตัวเองค่ะ
หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ
ขอโทษที่ไม่ค่อยได้อัพฟิคเลย แต่ถ้ามีโอกาส
จะพยายามแต่งมาอัพให้อ่านกันนะคะ ทุกครั้งที่กลับมาเขียนฟิค
รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเก่าเลย ขอบคุณหลายคนที่ยังกดเข้ามาอ่านกันอยู่ค่ะ
ขอบคุณสำหรับการต้อนรับกลับที่อบอุ่นนะคะ ถึงจะหายหน้าหายตาไปบ้าง
แต่อาคาฟุริจะเป็นเรือในดวงใจของแฟนเสมอน้าาา
สุดท้าย
แฟนขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีทั้งของตัวแฟนเองและทุกคนนะคะ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ แล้วพบกันใหม่นะคะ <3
เฮดบีดีน้าแฟนคุงงง
ตอนแรกที่ช่วยเรื่องมีปัญหาก็ยังไม่ได้อ่าน พออ่าน กาว! กาวมาก!!
แอบชอบลุคคูลๆของป๋าจังเลยค่----
แค่กๆๆ แต่งคู่นี้มาอีกเยอะๆเลยน้าาา สู้!!
//สรุปฟิคนี้ใครคือคู่หลักกันแน่ฟระ?!