[SF] Omma? [ WoonKwang ]

ข้อมูลเบื้องต้น

อันยองงง ง ง ง งง ง ง ง ง ง งง ง

ทักทายทุกคนที่หลงเข้ามานะคะ 5555555

วันนี้อิฉันคัมแบ็กมาให้ท่านผู้อ่านได้สาปแช่งในใจกันเล่นๆ

ว่าฟิคเรื่องเก่าอินี่ไม่ต่อ เรื่องใหม่มันมาอีกแล้ว *โดนยัน*

บอกไว้ก่อนว่าใครสาวกอสูรขอให้เร่เข้ามาา

ไรท์เตอร์พากีกวังออมม่า(?)มาฝาก

เอิ๊กๆๆ 

ได้แรงบันดาลใจจาก Hot Brother (ใช่ป่าววหว่า)

ที่กวังไปเลี้ยงเด็กกะโทนี่ อาน

หลังจากนั้นฟิคก็พุ่งปรู๊ดปร๊าดตอนเกือบเที่ยงคืน

นั่งแต่งกันขอบตาดำเลยทีเดียวว

อ๊ะๆ กวังเป็นแม่แล้วใครจะเป็นพ่อเด็กล่ะ?

ก็ยกหน้าที่นี้ให้น้องอุ่นเข้าไปสิ เอ้อออ

ถือว่าลงฉลองวันเกิดน้องอุ่นด้วยนะคะ

HBD Dongwoon Oppa -3-

เนื้อเรื่อง

[SF] Omma?

เรื่องมันเกิดในเช้าวันหนึ่ง ขณะหนุ่มน้อยผู้มีใบหน้าหวานราวสาวน้อยแรกรุ่นถูกรบกวนเวลาหลับไหลอันมีค่าโดยบุคคลข้างบ้าน  อีกีกวังเดินหน้ายู่มาเปิดประตูหลับแขกสีหน้าไม่สบอารมณ์เสียเท่าไหร่

 มองหน้าผู้มาเยือนใหม่เซ็งๆ แต่ก็อดพิจารณาไม่ได้ เห็นหน้าคนคนนี้ทีไร เขาละสายตาไม่ได้สักที โครงหน้าคมเข้ารูป ไหนจะจมูกเป็นสันโด่งนั่นอีก

 หากไม่รู้จักกันคงคิดว่าฝรั่งหลงทิศมา  แต่แล้วก็ต้องหลุดจากห้วงความคิดนั้นเมื่อสายตาหลุบต่ำมองบุคคลที่สาม  เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มอายุประมาณเกือบๆ สองขวบ วัยกำลังหัดเดินจับมือคนตัวโตข้างๆ แน่น

“พี่กีกวัง  คือว่า.. ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ”

“อะไร้ดงอุน ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเลย จริงๆ นะ ... ลูกนายกี่ขวบแล้วล่ะ”  ให้ตายเถอะ ใครก็ได้บอก ซนดงอุน คนนี้ทีว่าอีกีกวังเพิ่งตื่นนอนเลยพูดฟังอะไรค่อยรู้เรื่อง  ก็เพิ่งบอกหยกๆ ว่าไม่ใช่อย่างที่คิด  คิดจริงด้วย

“เฮ้ย ไม่ใช่พี่  นี่ลูกอาผม เค้าไปทำงานที่ฝรั่งเศษสองสามอาทิตย์อะเลยฝากเจ้าตัวเล็กไว้  น้องจียูนสวัสดีพี่กีกวังสิคะ” ท้ายประโยคหันไปพูดกับเจ้าตัวน้อย เด็กหญิงโค้งเงอะงะตามภาษาเด็กตามคำสั่งคุณพี่ดงอุน  เห็นภาพน่ารักแบบนี้กีกวังยิ้มแก้มแทบปริ  อ๋างงงง  … กวางแพ้เด็กกกกกกกกกกกกกกกกกก ~~~

ร่างบางคว้าเจ้าตัวเล็กมาอุ้มอย่างถือวิสาสะ เด็กน้อยทำหน้าไขสือใสๆ ปล่อยให้คุณพี่ข้างบ้านหน้าหวานหอมซ้ายหอมขวาอย่างหมั่นเขี้ยว  จนคุณพี่ดงอุนแอบอิจฉาเด็กน้อยอยู่เบา ห่างๆ อย่างห่วงๆ  หอมผมบ้างสิคร้าบบบพี่กีกวัง...T..T

“หูยยย  ดงอุนอะ มีน้องน่ารักแบบนี้พามาเล่นที่บ้านฉันบ่อยๆ นะ  นะคะจียูน มาเล่นกับพี่กีกวังบ่อย ๆ นะ”

“เรื่องเนี้ยเนี่ยแหละที่ผมอยากจะบอกพี่อะ แต่ขอผมเข้าข้างในก่อนได้ปะ ข้างนอกมันหนาวนะพี่” มือหนาถูไถกันไปมาคลายหนาว  เจ้าของบ้านพยักหน้าหงึกก่อนจะเดินนำไปยังห้องรับแขกพร้อมเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด ร่างบางปล่อยเด็กน้อยลงบนโซฟาสีครีมก่อนจะผละตัวเข้าครัวเตรียมเครื่องดื่มคลายหนาวและคุ้กกี้ให้พี่น้องในห้องรับแขก

“มาแล้วๆ  อ่ะนี่ของนาย” ยื่นแก้วนมอุ่นๆ ให้อีกคน ดงอุนพยักหน้าแทนคำขอบคุณพลางยื่นมือไปรับ ชั่ววินาทีหนึ่งมือหนาสัมผัสมือบางไว้ แก้วนมว่าอุ่นแล้วมือบางๆ นุ่มนิ่มคู่นี้อุ่นกว่าเป็นไหนๆ 

กีกวังหน้าเหรอหรา ชักมือกลับอัตโนมัติ แก้มขาวขึ้นเลือดฝาดน้อยๆ หากแต่เจ้าตัวแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ หยิบคุกกี้รูปกวางน่าอร่อยจ่อริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มแทน  ทันทีที่เด็กน้อยจียูนเผยอปากมางับ ดวงตากลมโตคู่นั้มองมายังเขา กีกวังแทบลมจับประหนึ่งถูกเด็กร่ายมนต์ใส่ ทั้งคู่ผลัดกันป้อนคุ้กกี้กันคนละคำ  ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้...ทำให้ซนดงอุนจำต้องนั่งเงียบๆ เก็บเกี่ยวความน่ารักของคนตรงหน้าให้ได้มากที่สุด

เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมองอยู่สักพักหนึ่งแล้ว ดวงหน้าหวานหันมองคนตรงข้ามช้าๆ เป็นอย่างที่คิด ดงอุนกำลังยิ้ม ดวงตาคู่นั้นกำลังมองเขาอยู่จริงๆ

“มองอะไร”

“ก็พี่น่ารัก เลยอยากมอง” หยอดได้หยอดดี อีกีกวังอยากจะมุดท่อระบายน้ำหรือวิ่งหายไปในกำแพงเหมือนแฮร์รี่ พอตเตอร์ซะเดี๋ยวนี้  เขินนะเฟ้ยยยยยยยยยยย  Y///Y

“พูดบ้าๆ  ว่าแต่มีอะไร ว่ามาสิ” แสร้งเปลี่ยนเรื่อง สนใจเด็กน้อยข้างกายต่อ ดงอุนหัวเราะน้อยๆ เขารู้ว่ากีกวังเขินมากขนาดไหน และเขาก็ชอบให้กีกวังเขิน สำหรับเขาแค่กีกวังขยับตัวหรืออยู่เฉยๆ ก็น่ารักไปหมด  ซนดงอุนคนข้างบ้านอีกีกวังตลอดสามปี แอบหลงใหลใบหน้าหวานๆ กับดวงตาตี่รีนี้ตั้งแต่แรกเห็น  หากเจ้าตัวยิ้มบ่อยกว่านี้เขาคงใจละลายในอากาศหนาวๆ แบบนี้เป็นได้

“พี่ก็รู้ว่าผมต้องทำงานข้างนอก แต่พี่ทำงานที่บ้าน...”

“อืม...แล้ว?”

“ผมปล่อยจียูนไว้บ้านคนเดียวไม่ได้”

“พี่จะว่ามั้ย...”

“ถ้าผมฝากพี่ดูแลจียูนแทนผมที” ดวงตารีเหลือกขึ้นมองหนุ่มหน้าฝรั่งนิ่ง ผิดกับดงอุนซึ่งนั่งลุ้นจนอยากจะงับโซฟาที่ตนนั่งอยู่ระบาย ถึงกีกวังจะรักเด็กแค่ไหน แต่กีกวังไม่ชอบความวุ่นวาย และการเลี้ยงเด็กก็วุ่นวาย แต่ครั้นจะทิ้งจียูนไว้บ้านคนเดียวก็ทำไม่ได้  ยิ่งเห็นกีกวังมองแล้วเงียบใจห่อเหี่ยวไปกันใหญ่  โอ้ยยย  ซนดงอุนอยากจะบ้า  ~ ~

“ก็...ไม่มีปัญหานิ่” เฮ้ย ใครก็ได้บอกดงอุนทีสิครับว่าหูผมไม่ฝาด  o..O

“จ่ายค่าเลี้ยงดูด้วย ชั่วโมงละหมื่นวอน วันไหนหนักหน่อยคิดเพิ่มอีกห้าพัน”

“โห พี่ ...งกว่ะ” คำหลังพึมพำกับตัวเองเบาๆ  มีรึคนหูดีอย่างอีกีกวังจะไม่ได้ยิน

“งั้นก็เชิญออกไปจากบ้านฉันเลยซนดงอุน” ฝ่ามือแผ่นำทางออกทางประตู  ร่างสูงหน้าซีดเผือด ได้แต่ยิ้มแห้งๆ

อีกีกวังช่างเด็ดขาดเรื่องเงินๆ ทองๆ เสียจริง

ไม่เป็นไรครับ  ดงอุนทนได้เพื่อ(ว่าที่)ภรรยา(?)ในอนาคต  อุ่นทนด๊ายยยยยยยยยยยย T^T

“งั้นผมไปก่อนนะ  ผู้จัดการโทรมาตามละเนี่ย” กีกวังเพียงพยักหน้ารับรู้ ความสนใจยังคงเป็นเด็กน้อยที่บัดนี้มานั่งอยู่บนตักอีกีกวังเรียบร้อย  ดูไปดูมาเหมือนแม่ลูกก็ไม่ปาน  ดงอุนอมยิ้มก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบาง จรดริมฝีปากบนแก้มน้อยของหนูจียูน และไม่ลืม... ที่จะฉวยโอกาสกับแก้มของคุณแม่จำเป็น

“ตั้งใจเลี้ยงลูกนะครับ”

ปึง ! เสียงปิดประตูกระแทกไม่เบานัก ขนาดหนูน้อยจียูนยังแอบสะดุ้ง

ทว่า... คุณแม่จำเป็นกลับนั่งหน้าแดงเถือก ใจล่องลอยหลุดไปโลกสี่มิติไหนต่อไหนแล้ว

ใครก็ได้ฉุดอีกีกวังกลับมาที

ฮว้ากกกก  ไอ้ซนดงอุน  ไอ้เด็กฉวยโอกาสสสสสสสสสสสส  โฮกกกกกกกก  *ฟ่นไฟ*

แต่ไม่รู้ทำไม ....ต้องยิ้มออกมาด้วย  อีกีกวัง นายบ้าไปแล้วแหงๆ...

.

.

.

ใครว่าเลี้ยงเด็กลำบาก สำหรับอีกีกวังแล้ว ไม่สักนิด  อาจจะเพราะน้องจียูนเลี้ยง กินง่าย กินเสร็จก็นอน ตื่นมาเล่นบ้างนิดหน่อย ถ้ากีกวังว่างจากงานแต่งเพลงเมื่อไหร่เขามักจะมาเล่นกับเด็กน้อยตลอดเวลา ตกเย็นดงอุนก็มารับกลับ ทั้งคุณแม่และคุณลูกจำเป็นต่างอาลัยอาวรณ์ ดูเหมือนว่าหนูน้อยจียูนจะติดกีกวังเข้าซะแล้ว

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้เข้าสู่อาทิตย์ที่สองแล้วสำหรับหน้าที่คุณแม่จำเป็น อาจจะเหนื่อยบ้างเพราะทำทั้งงาน เลี้ยงทั้งเด็ก อย่างน้อยก็ทำให้เขาไม่เหงา ความจริงชินกับการอยู่คนเดียวมานาน ตั้งแต่มีจียูน ดงอุนมักจะเทียวไปเทียวมาหาเขาอยู่บ่อยๆ  ขึ้นช่วงวันหยุด โดยคนตัวสูงอ้างว่าพาจียูนมาหาคุณแม่คนสวย ทำเอากีกวังอายม้วนไปหลายตลบ

แปลก...

วันนี้แปลก ... กีกวังไม่ได้คิดไปเอง

วันหยุดแบบนี้ ดงอุนต้องกระเตงจียูนมาหาเขาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ไหงวันนี้ยังไม่มา?

ใครว่าอีกีกวังเป็นห่วง เปล่าเล้ย ก็แค่คิดถึงจียูน ขาสองข้างเลยพาเขามาหยุดตรงหน้าประตูบ้านร่างสูงเฉียกเช่นนี้แล   เขาถือวิสาสะเข้าไปไม่รอใครอนุญาต  สนิทกันแต่ไหนแต่ไร กุญแจบ้านดงอุนก็ปั๊มให้เผื่อยามฉุกเฉิน ใช้ให้เป็นประโยชน์ซะ ไขมันซะเลย นี่แน่ะ !

เงียบ

เงียบเกินไปแล้ว ไฟก็ไม่ยอมเปิด เป็นอะไรหรือเปล่านะ... คิดได้เช่นนั้นจึงรีบจ้ำอ้าวขึ้นชั้นสองทันที ตรงดิ่งไปยังประตูไม้สีฟ้าอ่อน ป้ายชื่อแสดงความเป็นเจ้าของห้องเด่นหรา ให้กีกวังมั่นใจว่าไม่ผิดแน่นอน

มือบางบิดกลอนช้าๆ พยายามผลักมันออกอย่างเบามือที่สุด ดวงหน้าหวานชะเง้อเข้าไปข้างใน กวาดตามองรอบๆ พลันสายตาหยุดอยู่บนเตียงกว้างสำหรับสองคน หนูน้อยจียูนในชุดกระโปรงสีแดงสดนั่งเล่นตุ๊กตาพี่หมีเท็ดดี้แบร์อยู่คนเดียว พอเห็นเขาก็ถึงกับยิ้มกว้าง เห็นฟันน้ำนมแย่งกันขึ้นด้านหน้าครบทุกซี่  ก่อนจะมองรอบๆ ห้องหาตัวเจ้าของบ้านต่อ

ดงอุนหวง ห่วงจียูนจะตาย ไม่น่าจะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้นี่

“จียูนคะ  พี่ดงอุนไปไหน บอกหม่ามี๊ซิ” สรรพนามแปลกๆ แทนตัวเองเกิดจากตอนเขาพยายามสอนให้หนูน้อยเรียกชื่อ ‘อีกีกวัง’ ศิษย์แสนน่ารักกลับพ่นคำอื่นออกมาแทนชื่อเขาอันแสนยากลำบากแทน

‘ มะ...  หม่า หม่ามี๊’

โอ้มายก้อดดดด !!!

กีกวังจำได้ขึ้นใจฮะพี่น้อง  ต่อไปนี้ผมจะไม่สอนใครเรียกชื่อผมอีกเด็ดขาด Y________Y

ไม่ได้ๆ  นี่ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องนั้น ต้องหาตัวดงอุนให้เจอ ขืนรอคำตอบจากจียูนคงได้เจอตัวร่างสูงพรุ่งนี้แน่  ห้องนอนก็ไม่มี ร่างบางจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องน้ำแบบบิวล์อินทันที

ดวงตารีที่แต่เดิมเป็นสระอิตลอดเวลาบัดนี้เบิกโพล่ง เมื่อคนหายกลับปรากฏอยู่ตรงหน้าในสภาพหงายหลังกองอยู่กับพื้นกระเบื้องขาว ถ้าตาไม่ฝาดกีกวังแอบเห็นเลือดไหลออกมาจากหัวทุย ปะปนกับสายน้ำซึ่งถูกเปิดจนล้นออกมานอกอ่าง ล่างหน้า

“ดงอุน!!!”

.

.

.

“โอ้ยยย  เบาๆ สิพี่กีกวัง เจ็บนะ” คนช่างบ่นร้องโอดโอย มือเล็กกดกระแทกสำลีชุบแอลกอฮอลล์ลงบนปากแผลแรงๆ สองสามทีให้หายหมั่นไส้ ดงอุนร้องตาเหลือก อยากจะสมน้ำหน้านัก ตัวก็ใหญ่แต่ใจสำออยเหลือเกิน

“อะ  เสร็จละ” พลาสเตอร์ลายกวางถูกแปะอย่างเบามือสิ้นสุดการปฐมพยาบาลเบื้องต้น  ไอ้ที่เรียนมาก็ไม่เสียเปล่าเหมือนกันแหะ

“ขอบคุณนะ”

“อะ  อืม” พยักเพยิดหน้าส่งๆ พลางเสหน้ามองทางอื่น ใครจะกล้าจ้องกันโต้งๆ  พ่อคุณเล่นจ้องเขาสายตาหวานเยิ้มขนาดนั้น  คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน  รู้สึกเป็นนะโว้ยยยย !! U.U

“พี่เป็นห่วงผมเหรอ”

คำถามหน้าตายทำเอากีกวังแทบสำลักน้ำลายตัวเอง ถามได้จี้ใจดำเสียเหลือเกินซนดงอุน

“ตลกเหอะ  ฉันคิดว่าจียูนเป็นอะไรเลยมาดูต่างหาก ก็เห็นไม่พาไปหา”

“แล้วพี่....ไม่ห่วงผมเหรอ”

“ไม่”  มั้ง....

“เหรอ  น่าน้อยใจจัง ผมคิดถึงพี่แทบแย่” น้ำเสียงตัดพ้อเป็นนัยน์ๆ  งานเข้าอีกีกวังแล้วไง เสียงแบบนี้ เมินแบบนี้อีกีกวังโดนงอนซะแล้ว

ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าคนอย่างเขา .... ไม่ชอบง้อใคร !

“ดงอุนอ่า ~”

แต่สำหรับซงดงอุนกีกวังขอละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันนะฮะ

“ฉันขอโทษ  อย่างอนน้า”

เพราะกลัวอดเล่นกับจียูนหรอกถึงยอม

หรือเปล่า?

“พี่กีกวัง  จริงแล้วๆ ผม...”

“ป๊ะปี๊ ~  หม่ามี๊ ~”

เสียงเล็กๆ ขัดขึ้น  เด็กหญิงตัวน้อยเดินเตาะแตะ มายัง”พ่อ” และ “แม่” จำเป็น ก่อนจะถูกดงอุนอุ้มตัวลอยขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนตักกว้าง

เด็กหญิงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อกีกวังจี้เอวเล็กไปมา แดดิ้นเพราะจั๊กจี้ พี่ชายข้างบ้านจอมขี้แกล้งเลยได้ใจใหญ่ จิ้มไม่เลิก

“พี่กีกวังคือ...” ดงอุนที่เหมือนพยายามจะบอกอะไรบางอย่าง จำต้องกลืนคำนั้นลงคอ หากอีกีกวังยังคงไม่สนใจแบบนี้ ไอ้ที่ตั้งใจจะพูดก็ไร้ความหมาย

“พี่กีกวัง คือผม...”

“จียูนอ่า ~ กล้าแกล้งหม่ามี๊เหรอคะ นี่แน่ะๆ ฮ่าๆๆ”

“พี่กีกวัง”

“อ้อแอ้ๆ  มี๊ มี๊ ~”

“พี่กีกวังฮะ”

เส้นความอดทนเริ่มตึงเปรี๊ยะพร้อมจะขาดได้ทุกเมื่อ ถ้าพี่จะหยุดแล้วหันมาสนใจสิ่งที่ผมจะพูดก่อนจะดีมาก ! ใช่ !  ซนดงอุนอยากจะพูดแบบนั้นจริงๆ

และแล้ว... เส้นความอดทนเส้นสุดท้ายของเขาก็ขาดผึง มือหนาคว้าแขนเรียวหมับออกแรงกระชากเข้าหาตัว  กีกวังหน้าเหวอ มองดงอุนด้วยสายตาสับสนและไม่เข้าใจ  ก็ดงอุนตอนนี้... น่ากลัวใช้ได้เลยล่ะ

“พี่กีกวัง  พี่ช่วยตั้งใจฟังผมหน่อยเถอะนะ”

“....”

“ผมขอร้อง”

“ก็พูดสักทีสิ”

“ผมขอบอกพี่ไว้ก่อนว่าสิ่งที่ผมจะพูดกับพี่มันอาจจะทำให้วันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป ของเราสองคนเปลี่ยนไป พี่อาจจะรับได้หรือรับไม่ได้นั่นมันเรื่องของพี่ แต่ถ้าพี่รู้สึกแย่ก็ช่วยลืมๆ มันไปซะนะ”

“พี่กีกวัง ผมรักพี่ ตลอดสามปีผมมองเพียงแค่พี่ ผมมีพี่ในใจคนเดียวตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรพี่ชอบเข้ามาอยู่ในผังมโนความคิดของผมตลอด พี่ทำให้ผมบ้า”

คำสารภาพรักอันยาวเหยียดแทบทำให้กีกวังหยุดหายใจ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นดงอุนเขินขนาดนี้  ใบหน้าหล่อแต้มเลือดฝาด จ้องร่างบางสายตาวูบไหว  เขาไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าจะคิดเหมือนเขาหรือเปล่า

ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ดวงตาหลุบต่ำนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบสายตามองอีกคนที่จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

“รู้แล้ว”

“หะ?”

“รู้ตั้งนานแล้ว นายโง่ชะมัด”

“ตลกเหอะ  ผมไม่เคยบอกพี่” ดงอุนตีหน้ายู่เหมือนไม่อยากจะเชื่อคำพูดลอยๆ นั้นเท่าไหร่

“จำเป็นต้องบอกด้วยไง? อย่าคิดว่าฉันโง่เหมือนนายสิดงอุน นี่อีกีกวังผู้เก่งกาจนะเอ้อ”ทำหน้าภาคภูมิใจ พร้อมเอ่ยชมตัวเองเสร็จสรรพ

เห็นท่าทางแบบนี้อยากกระชากมาจูบให้รู้แล้วรู้รอดดด  *สติแตก*

“แล้วคำตอบล่ะ” ถึงคราวทวงคำตอบบ้าง คำถามก็ต้องมีคำตอบเป็นเรื่องธรรมดา ขึ้นอยู่กับคนถูกถามแล้วว่าจะเลือกตอบอย่างไหน 

กีกวังเลิกคิ้วมองดงอุนหน้าตายียวน ปากอิ่มยิ้มพิมพ์ใจตามสไตล์ที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก

“ก็แล้วแต่จะคิดสิ”

“อ้าวพี่ แล้วแต่ผมงั้นผมถือว่าพี่ตกลงนะ”

“ก็บอกว่าแล้วแต่ไงเล่า !”

“หืมมมมม  แฟนซนดงอุนน่ารักที่สุดดดด” แก้มนวลขึ้นสีระเรื่อ สรรพนามและตำแหน่งเปลี่ยนไปภายในเวลาไม่ถือสองวินาที  ฉับพลันคนตัวสูงถือโอกาสเจิมแฟนใหม่ด้วยการประทับริมฝีปากสีสวยนั้นเบาๆ แต่นุ่มนวล จนกีกวังเคลิ้มกับรสจูบนั้นจริงๆ

“ปะปี๊ คิส คิส หม่ามี๊ ~” เด็กน้อยซึ่งไร้บทอยู่นานตบไม้ตบมืออารมณ์ดีกับภาพตรงหน้า แม้แต่เด็กยังสัมผัสได้ถึงความหวานและความรักของทั้งคู่ ดงอุนก้มหน้าลงมาจุ๊บแผ่วเบาบนพวงแก้มน้อยพลางชูนิ้วโป้งให้เด็กน้อยบนตัก กีกวังเลยฟาดแขนล่ำเข้าให้ข้อหาทำเขาเขินไม่รู้เวลาก่อนจะหยิกจมูกเล็กจุ๋มจิ๋มหนูจียูนเบาๆ

“รักนะพี่”

“จะพูดอีกนานมั้ย”

“ก็จนกว่าพี่จะเป็นเบาหวานอะ ฮ่าๆๆ”

“นายแช่งฉันเหรอดงอุน !!??”ผู้ครองตำแหน่งแฟนหมาดๆ ขึ้นเสียงโหด ดงอุนส่ายหน้าหัวเราะร่าไปมา มือไม้โบกปัดปฏิเสธ

“เปล่านะ พี่จะได้รู้ไงว่าผมหวานแค่ไหน”

“แค่นี้ก็รู้แล้วล่ะ  เลี่ยนจะตายชัก”

“ฮ่ะๆๆ  รักนะครับคนดี”

“อือ.. เหมือนกัน” บอกเสียงอ่อยให้ตัวเองได้ยินคนเดียว ไม่วายคนตัวดียังอุตส่าห์ได้ยิน หนุ่มหน้าฝรั่งยิ้มแก้มปริหัวใจพองโต ก่อนจะประทับจูบอันแสนหวานให้รางวัลอีกฝ่ายอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจจากสปอนเซอร์ตัวน้อย

“หนูก็รักปะปี๊กะหม่ามี๊ ~ ♥”

 END