B.A.P : Wanna Do . [ ? x zelo]

ข้อมูลเบื้องต้น

Theme :)

JoopaJoop©

เนื้อเรื่อง

                ลมพัดเล็กๆทำให้ผ้าม่านสีขาวเปิดออก กระดาษโน๊ตเพลงสีขาวที่ว่างอยู่บนโต๊ะกำลังปลิวว่อนไปทั่วห้องสีขาว

                ประตูบานน้อยถูกเปิดออก จุนฮงพาร่างบางขอตนมานั่งบนเก้าอี้ตัวน้อย มือเรียวหยิบกีต้าร์สีขาวที่สลักคำว่า ‘私はあなたを愛して’ นิ้วเรียวเริ่มไล่เสียงตาคอร์ดของกีต้าร์ตัวน้อย ดวงตากลมหลับตาลงช้าๆพลางนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ..

                ร่างบางของจุนฮงเดินตามถนนที่ทอดยาว เสียงเพลงเบาๆในเฮดโฟนของจุนฮงทำให้เขารู้สึกดี ดวงตาสีดำกลมโตพลันไปเห็นกีต้าร์ตัวน้อยที่วางอยู่หน้าร้านขายของมือสอง ขาบางก้าวไปหามันอย่างไม่จำเป็นต้องคิดอะไร มือเรียวไล่จับคอกีต้าร์ที่เหมือนสร้างมาเพื่อเขา ทันทีที่เขาจะหยิบเจ้ากีต้าร์ตัวน้อยของเขาไปจ่ายเงิน มือเรียวของชายหนุ่มอีกคนหยิบมันไป ซึ่งนั้นสร้างความไม่พอใจเป็นอย่างมากให้แก่จุนฮง

                ขาเรียวของชายคนนั้นเดินไปยังเคาร์เตอร์จ่ายเงินและเดินออกจากร้านไป ร่างบางของจุนฮงจึงรีบตามเขาไป

                “ย๊า ! นั้นผมจองไว้ก่อนนะ !” จุนฮงพูดกับชายหนุ่มปริศนา

                “อ้า ~ แต่มันก็ไม่ได้มีชื่อคุณติดมานี้”ชายหนุ่มปริศนาหันมาพูดกับจุนฮงด้วยร้อยยิ้มกวนประสาท

                “แต่ว..”ไม่ทันจุนฮงจะพูดจบชายหนุ่มพูดขึ้นมาก่อนว่า

                “ถ้าอยากได้เจ้านี้ขนาดนั้นมาแต่งเพลงกับผมไหมล่ะ ?” ชายหนุ่มยิ้มตาหยีแก่จุนฮง

                จุนฮงมองชายคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อมีข้อเสนอที่อาจะทำให้เจ้ากีต้าร์มาเป็นของเขามันก็น่าคิดอยู่ จุนฮงยืนคิดอยู่สักสองสามนาที จุนฮงจึงพูดบอกแก่ชายหนุ่มปริศนาไป..

                “ตกลง !” จุนฮงพูดบอกกับชายหนุ่มปริศนา

                และจุดเริ่มต้นของเขาทั้งสองก็เริ่มขึ้น ..

                วันนี้เป็นวันแรกที่จุนฮงออกมาเที่ยวที่เกาหลี จุนฮงออกมาตามนัดกับชายหนุ่มปริศนาที่เจอกันในร้านขายของมือสองเมื่อวานนี้

                จุนฮงเป็นลูกครึ่ง จุนฮงอาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่นมาตลอดแต่วันนี้พ่อแม่ของเขาต้องย้ายมาทำงานที่เกาหลีทำให้เขาต้องย้ายมาเรียนที่เกาหลีตามพ่อแม่

                “ว่าไง”เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มเรียกจุนฮง

                “อ่า สวัสดีฮะ” จนถึงตอนนี้เขากับชายหนุ่มคนนั้นก็ยังไม่รู้จักกันอยู่ดี

                “ทำไมถึงนัดมาที่แม่น้ำล่ะ ?”ชายหนุ่มพูดพร้อมนั่งลงที่บันไดสีขาว

                “ไม่รู้สิฮะ คงแค่อยากมามั้ง ..”จุนฮงพูดพร้อมก้มหน้าเบาๆ

                “นายนี้แปลกคนแฮะ”ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ

                นานสองนานที่จุนฮงและชายหนุ่มไม่พูดอะไรกัน ลมเย็นพัดมาทำให้ผมที่เริ่มยาวของจุนฮงปลิวน้อยๆ

                “มาเริ่มแต่งเพลงกันเถอะ..”ชายหนุ่มยืนกระดาษให้จุนฮง

                “อ่า แล้วจะให้แต่งเกี่ยวกับอะไรล่ะครับ ?”จุนฮงพูดพร้อมเกาหัวเบาๆ

                “นั้นซินะ เราคงต้องหาแรงบันดาลใจกันก่อนซินะ ..”ชายหนุ่มเกาคางตัวเองเล็กน้อย

                “นั้นซินะฮะ..”จุนฮงพยักหน้าเบาๆ

                “งั้นไปเที่ยวกับเถอะ”ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมายิ้มบางๆให้จุนฮง

                มือเรียวหนาของเขาเอื้อมมาจับมือของจุนฮงเพื่อเดินทางไปหาแรงบันดาลใจของพวกเขา ..

                มือเรียวกดชัตเตอร์ของกล้องตัวโปรด สายลมพัดเบาๆทำให้ใบไม้ที่ร่วงหล่นปลิวไปรอบๆ กลิ่นของดอกไม้ทำให้จุนฮงรู้สึกดี

                “นี้นายมาช่วยพี่แต่งเพลงแน่เหรอเนี้ย ?”เสียงทุ้มพูดกับจุนฮง

                “ก็พี่บอกให้ผมหาแรงบันดาลใจนี้ ผมก็กำลังหาอยู่ไงฮะ..”จุนฮงพูดพร้อมทำหน้ามุ่ยใส่ชายหนุ่ม

                และจนถึงตอนนี้จุนฮงก็ยังไม่รู้ชื่อจริงของชายหนุ่มอยู่ดี แต่ดูจากหน้าตาจุนฮงจึงเรียกชายคนนี้ว่าพี่..

                “หิวข้าวรึยัง ?”ชายหนุ่มถามจุนฮง

                “หิวแล้วฮะ..”จุนฮงพูดพร้อมยิ้มให้พี่ชายคนใหม่ของตน

                “งั้นไปกินข้าวบ้านพี่กัน..”มือเรียวเอื้อมมาจับมือของจุนฮงพร้อมพาจุนฮงไปยังบ้านของตน

                เสียงเอะอะมาจากห้องเล็กๆในห้องเช่าบนดาดฟ้าเล็กๆแห่งหนึ่ง หากแต่ว่าเสียงทั้งสองไม่ใช่เสียงทะเลาะเพราะความริษยาโกรธแค้นแต่อย่างใดกลับเป็นเสียงทะเลาะที่ดูงี่เง่าของผู้ชายตัวใหญ่กับเด็กหนุ่มตัวบางที่ดูหน้าขำเสียมากกว่า

                “ย๊า ~ เลิกทะเลาะแล้วมาทานข้าวเถอะครับ”จุนฮงพูดเสียงอ่อยใส่ชายหนุ่ม

                “ฮ่าๆ โอเคๆ ”ร่างสูงเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหนุ่มตรงข้าม

                มือบางตักข้าวมาจ้อที่ปากของชายหนุ่ม ชายหนุ่มทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมกินตามที่จุนฮงป้อน

                ทันทีที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ ชายหนุ่มหยิบกีต้าร์ตัวน้อยมาเล่นเพลงให้จุนฮงฟัง เสียงทุ้มต่ำที่ดูแหบพร่าแต่มีเสน่ห์ทำให้จุนฮงรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ..

                ร่างสูงเล่นกีต้าร์อยู่หน้าชานบันได้ตึก นิ้วสวยไล่ไปตามคอร์ดของกีต้าร์ของตนเอง

                “ย๊า ~” เสียงใสจากเด็กหนุ่มบนเปล้ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างตลก

                จุนฮงเดินลงมาจากเปล้ของตนพร้อมกล้องถ่ายรูป

                “ถ่ายรูปกัน”จุนฮงพูดพร้อมชูกล้องให้ชายหนุ่มดู

                “เอาซิ”ชายหนุ่มยิ้มเบาๆให้จุนฮง

                เสียงชัตเตอร์ดังไปทั่วพร้อมกับเสียงหัวเราะจากชายหนุ่มทั้งสอง

                เสียงแห่งความสุขนี้จะอยู่กับเรานานแค่ไหนกันนะ ?

                ร่างสูงและร่างบางเดินซื้อของตามทางลาดยาวของถนน จุนฮงเดินจับมือกับชายหนุ่มตลอดทาง และในทุกร้านที่เข้าจุนฮงจะถามชายหนุ่มว่า ‘มันดีรึเปล่า’ ‘มันสวยรึเปล่า’ ซึ่งชายหนุ่มได้แต่ยิ้มและแกล้งตอบแหย่ไปว่า ‘มันไม่เหมาะกับนายเลย นายน่ะทั้งขาใหญ่แถมอ้วนอีกต่างหาก’ ทันทีที่ชายหนุ่มพูดไปทำให้จุนฮงหน้าบึ้ง แต่พอในร้านถัดมาจุนฮงก็ยิ้มได้เหมือนเดิมเสียแล้ว

                เสียงกีต้าร์ดังไปทั่วบ้านเล็ก ร่างเล็กที่นอนหนุนตักของชายหนุ่มที่ตนจะเรียกตอนนี้ว่ารักได้เต็มปาก จากความรู้สึกที่เหมือนพี่น้องตอนนี้ความรู้สึกนั้นพัฒนาขึ้นมาเป็นความรู้สึกที่เรียกว่ารัก

                ใบหน้ายิ้มแย้มของทั้งจุนฮงและชายหนุ่มที่แกล้งกันไปมาอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะใสดังไปทั่วห้อง ..

                ท้องฟ้าเปลี่ยนสีจากสีฟ้าเริ่มออกเป็นสีม่วงชมพู ร่างบางที่ถูกมัดตาเดินตามชายหนุ่มที่ตนรักไปตามทาง

                “พร้อมรึยังจุนฮง ?”ชายหนุ่มเอ่ยถาม

                “ฮะ..”ชายหนุ่มเริ่มแกะผ้าที่มัดตาของจุนฮงไว้ออก

                สิ่งแรกที่จุนฮงได้เห็นคือลูกโป่งนับร้อยที่ถูกผูกติดไว้ตามผนัง รูปภาพของเขาและชายหนุ่มแปะไปตามลูกโป่งนับร้อย

                “พี่ไม่รู้ว่าจะบอกนายยังไง ..” ชายหนุ่มจับมือของจุนฮงเบา ๆ

                “แต่ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาพี่รู้สึกกับนายเกินไปพี่น้องไปแล้ว ไม่ว่าจะตอนที่นายยิ้มหรือหัวเราะพี่รู้สึกหลงใหลมันมาก พี่พูดไม่ค่อยเก่งแต่พี่แค่อยากบอกว่าพี่รักนายนะ จุนฮงของพี่”ชายหนุ่มยืนขึ้นพร้อมเลื่อนใบหน้าไปหาดวงหน้าหวานเล็กน้อย ริมฝีปากของชายหนุ่มแตะกับหน้าผากของจุนฮงเล็กน้อย อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้จุนฮงต้องกอดกลับ มือเรียวลูบหัวจุนฮงเบา ๆ ...       

                “นี้จุนฮงถ้าพี่ให้พรนายข้อหนึ่งนายจะข้อว่าอะไร ?”ชายหนุ่มถามจุนฮง

                “อืมมม ~ ผมคงขอให้คนที่ฟังเพลงเรามีความสุขมั้งฮะ แล้วพี่ล่ะ ถ้าผมให้พรพี่ได้ข้อหนึ่งพี่จะข้ออะไร ?”จุนฮงถามยิ้มๆ

                “พี่จะขอให้นายมีความสุข”ชายหนุ่มลูบหัวจุนฮงเล็กน้อย

                “ทำไมพี่ขอแบบนั้น ตอนนี้ผมว่าผมก็มีความสุขดีนะ ”จุนฮงพูดพร้อมกอดแบขชายหนุ่มเบาๆ

                ดวงตากลมตื่นมาท่ามกลางความมืด ร่างบางพยายามมองหาชายหนุ่มที่ตนรัก แต่มองหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ..

                ดวงหน้าเรียวมองไปทางโต๊ะที่เขียนหนังสือที่มีกระดาษแผ่นเล็กๆแปะอยู่ ร่างบางเดินเข้าไปหากระดาษพร้อมแกะออกมาอ่าน

                ‘จุนฮงอ่า ~ พี่คงยังไม่เคยบอกชื่อนาย แต่ถึงตอนนี้พี่ก็ไม่บอกหรอกนะ พี่น่ะมีความสุขที่ได้อยู่กับนายตลอดหลายเดือนที่ผ่านมามากๆ พี่เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างมาจากนาย ทั้งความรัก ความรู้สึกอบอุ่น ขอบคุณที่นายมอบให้พี่นะ พี่เคยถารมว่าอยากได้พรข้อไหน นายตอบว่าอยากให้คนฟังเพลงที่เราแต่งมีความสุข และคนที่มีความสุขมากๆคนนั้นคงเป็นพี่เอง แต่ตอนนี้พี่คงต้องไปแล้ว รักนะจุนฮงของพี่ …’

                ทันทีที่อ่านจบ ดวงตาคู่สวยเริ่มพล่ามัว น้ำใสๆเริ่มคลอออกจากดวงตา ดวงหน้าหวานพยามยามมองหาชายหนุ่มที่ตนรักอีกครั้ง ...

                “ผมยังไม่เคยบอกรักพี่ หรือรู้ชื่อพี่เลยสักครั้งเดียว .. ทำไมพี่ต้องทิ้งผมไป ทำไม ..” จุนฮงพึมพำกับตนเอง ดวงหน้าใสเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ความทรงจำของเขาและชายหนุ่มเริ่มไหลเข้าสู่สมองของจุนฮง ทั้งสุขทั้งทุกข์เขาทั้งคู่ก็ผ่านมาด้วยกัน แต่ทำไมชายหนุ่มต้องจากไป จุนฮงก็ไม่เข้าใจ ..

                ดวงตากลมลืมขึ้น ความทรงจำที่เขาไม่อาจลืมไปได้จากหัวใจ ชายหนุ่มที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อ ไม่เคยแม้จะบอกความในใจ จุนฮงอยากย้อนเวลากลับไปตอนที่เริ่มพบเจอกัน เขาจะบอกทุกอย่างที่เข้ารู้สึก บอกไปในทุกเรื่อง ...

--------------------------

อนุญาติให้กระทืบไรท์ได้ค่ะ ..
กลั่นแกล้งน้องจูคืองานของเรา เฮ้ !