คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Special of Aoi x Saga and Tora part.2 EnD
“เมื่อไหร่คุณแม่จะฟื้นล่ะครับ?” เรตะหันมาถามผมด้วยใบหน้าที่เศร้าๆและดูเป็นห่วงคุณแม่ของเขาเหลือเกิน อาการของซางะอยู่ในเกณฑ์ห้าสิบๆ ทันทีที่ผมรู้ว่าซางะเส้นเลือดในสมองแตก วิญญาณของผมมันก็แทบจะออกจากร่างแล้วล่ะครับ ผมเองก็ได้แต่ภาวนาให้ซางะฟื้นขึ้นมาไวๆด้วยความหวัง แต่ที่มันน่าเจ็บใจก็คือ ซางะเข้าโรงพยาบาลขนาดนี้ ทำไมพี่อาโอยถึงไม่เคยมาเยี่ยมเลยซักวัน เรตะพยายามโทรหาอย่างร้อนรนแต่ก็โดนต่อว่ากลับมาว่าเล่นไม่รู้เรื่อง ไอ้พี่บ้า!!
“หิวมั้ย? เรตะ” ผมถามเขาด้วยความเป็นห่วง แต่เด็กน้อยไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลยซักนิด เขายังคงนั่งกุมมือของซางะอยู่แบบนั้น ผมจึงเดินไปจับไหล่ของเรตะเบาๆ
“เดี๋ยวคุณแม่ก็ฟื้น เชื่ออาสิ...” เรตะมองหน้าผมแบบซึมๆเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตามผมไปกินข้าวที่ร้านอาหารของโรงพยาบาล เรตะกินข้าวไม่กี่คำเขาก็บอกว่าอิ่ม ผมจึงรีบจัดการจานของผมให้เสร็จก่อนที่จะพาเขากลับขึ้นไปบนห้อง และแล้วพวกเราก็ถึงกลับประหลาดใจ
“โทระ........เรตะ.....” เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเราก็พบว่า ซางะลืมตามองมาที่เราและเรียกชื่อพวกเราด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะมีแรงนัก เรตะวิ่งนำหน้าผมไปที่ข้างๆเตียงด้วยความดีใจ ส่วนผมก็มัวแต่อึ้งจึงพูดอะไรไม่ออก
“เย้!! คุณแม่ฟื้นแล้ว ผมรักคุณแม่ที่สุดเลยครับ” เรตะกุมมือซางะแน่น พร้อมกับตะโกนขึ้นมาด้วยความดีใจ ตัวผมก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาซางะอย่างเงียบๆโดยที่จริงๆแล้วผมดีใจจนอยากจะกอดซางะสุดๆ แต่มันจำเป็นต้องเก็บอาการน่ะครับ
“แล้วพี่อาโอยล่ะ?......” ซางะถามด้วยสีหน้าโหยหา ผมได้แต่เงียบนิ่งเพราะไม่อยากตอบคำถามของเขา ตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลย มัวแต่ห่วงไอ้บ้านั่นอยู่ได้!
“คุณพ่อใจร้าย! ตอนที่คุณแม่ยังไม่ฟื้นน่ะ ผมโทรไปหาคุณพ่อตั้งหลายครั้ง คุณพ่อก็บอกแต่ว่าติดงาน แถมยังด่าผมอีกต่างหาก งานมันสำคัญกว่าคุณแม่อีกเหรอครับ? คุณพ่อนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!” เรตะสบถออกมาเป็นชุด ซึ่งมันก็เรียกความสะใจให้ผมได้มากเลยล่ะครับ
“ไม่เอาน่าเรตะ...อย่าไปว่าคุณพ่อเขาเลย คุณพ่อเขาต้องทำงานหนักเพื่อรักษากิจการนะลูก ต่อไปเราก็ต้องเป็นแบบคุณพ่อ เข้าใจมั้ยเรตะ?”
“โธ่! กิจการบ้าบออะไร? ผมไม่เอาหรอก ผมขอทำงานเกี่ยวกับดนตรีแบบคุณอาดีกว่า”
“ดื้อเหมือนกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย” ซางะพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจในความดื้อของเรตะ
“อ้าว! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?” ผมถามออกไปอย่างงงๆ เมื่อซางะมองมาทางผม
“ก็นายมาแพร่เชื้อดื้อให้เรตะทำไมกันเล่า?” ซางะบ่นง้องแง้งใส่ผม
“อะไร? ฉันไม่ได้ดื้อซักหน่อย ฉันแค่ทำตามความฝันของตัวเองก็เท่านั้นอ่ะ!”
“นายนั่นแหละโทระ!”
“ฮ่าๆๆ พอเถอะครับคุณแม่คุณอา ทะเลาะกันเหมือนเด็กเลย ไม่อายเด็กแบบผมบ้างเหรอ?555+ (^v^)” เรตะพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา ทำเอาผมกับซางะต่างคนต่างอายหันหน้าหนีกันไปคนละทาง แต่สุดท้ายเราก็หันมายิ้มให้กัน และก็หัวเราะออกมาอย่างดัง มันก็จริงอย่างที่เรตะว่าแหละครับ แต่ว่าใบหน้าซางะตอนนี้ที่ยิ้มและหัวเราะตอนที่ป่วยมันช่างเป็นภาพที่ตราตรึงใจของผมซะเหลือเกิน ถ้าตอนนี้ผมมีกล้องถ่ายรูปผมก็จะถ่ายมันไว้เยอะๆ หรือไม่ผมก็อยากจะทำให้ซางะยิ้มแบบนี้ตลอดไป เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะมอบให้เขา ตราบเท่าวินาทีสุดท้าย.........
(ป๋าอาโอยก็ห่วงภรรยานะ)
“ทางบริษัทเรากำลังขาดแคลนผู้ร่วมหุ้นน่ะครับท่านประธาน ผมคิดว่าเราควรจะรีบหาหุ้นส่วนก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้นะครับ” ลูกน้องคนนึงเสนอความเห็นขึ้นมา
“แล้วพวกนายจะให้ฉันไปหาที่ไหนล่ะ ตอนนี้เศรษฐกิจกำลังแย่ ไม่มีใครยอมลงทุนด้วยหรอก ถ้าล้มละลายขึ้นมาก็ซวยน่ะสิ พอเถอะ ปิดประชุมแค่นี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” ผมพูดอย่างเซ็งอารมณ์พร้อมกับออกมาจากห้องประชุมด้วยความเหน็ดเหนื่อย บริษัทเรากำลังจะแย่ ผมแทบจะไม่มีเวลากลับบ้านไปเจอครอบครัว ไม่มีเวลาได้เจอลูก ผมคิดถึงซางะจนใจจะขาดแล้วล่ะครับ ตอนนี้ซางะเข้าโรงพยาบาล ผมก็ไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลยซักครั้ง เมื่อวานเรตะโทรมาหาผมในตอนเครียดๆ ผมก็ดันตะโกนด่าลูกไปโดยที่ไม่ได้คิด ป่านนี้ลูกคงจะเกลียดผมไปแล้วแน่ๆเลย ผมนั่งกุมขมับตัวเองเนื่องจากปวดหัวอย่างมาก แต่แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พร้อมกับกดไปที่เบอร์ของซางะซึ่งเรตะใช้โทรมาเมื่อวาน เผื่อผมจะได้ยินเสียงของใครบ้างก็ดี
“โทรมาทำไม?!!” เรตะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียบวกกับเคืองเล็กน้อย งอนผมชัวว์
“เรตะ..พ่อขอโทษนะที่ว่าลูกเมื่อวาน พ่อไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พอดีพ่อเครียดน่ะ ยกโทษให้พ่อเถอะนะ” ผมพูดอ้อนลูกอย่างสุดความสามารถ ลูกผมยิ่งง้อยากๆอยู่ เหมือนเจ้าโทระไม่มีผิด
“ก็ได้ครับ แต่ว่าทำไมคุณพ่อถึงไม่ยอมมาเยี่ยมคุณแม่ซักทีล่ะ?”
“เอ่อ...พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะลูก พอดีวันนี้พ่อติดงานน่ะ” โดดงานซักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“ต้องมาให้ได้นะครับ คุณแม่น่ะบ่นคิดถึงคุณพ่อตลอดเลยอ่ะ”
“ครับเรตะ พ่อสัญญา ว่าแต่แม่เขาทำอะไรอยู่ล่ะ?”
“คุณแม่เหรอ? คุณแม่หลับไปแล้วครับ คุณอานอนเฝ้าอยู่ข้างๆเตียงด้วย”
“ฝากบอกแม่ว่าพ่อคิดถึงแม่ที่สุดเลยนะครับ และก็บอกด้วยนะครับ ว่าพ่อรักแม่สุดหัวใจ”
“โอเคครับ!! ฝันดีนะครับคุณพ่อ” ผมวางสายจากลูกพร้อมกลับยิ้มออกมาอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้ว..
“ท่านประธานครับ อยู่ดีๆหุ้นบริษัทก็ล่วงหยวบกะทันหัน พรุ่งนี้คงต้องเปิดเจรจาด่วนแล้วล่ะครับ ไม่ยังงั้นบริษัทเราไม่รอดแน่ๆครับ ท่านอาโออิ” ไม่นะ! สงสัยผมคงต้องผิดคำพูดกับลูกซะแล้วล่ะสิ
“คุณแม่!! คุณแม่อย่าเป็นอะไรนะครับ!” เรตะยืนเกาะกระจกรอการผ่าตัดอย่างกระวนกระวาย อยู่ดีๆซางะก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง ทำให้คุณหมอต้องทำการผ่าตัดอย่างด่วนในทันที
“เมื่อไหร่คุณพ่อจะมานะ ถ้าคุณพ่อมาคุณแม่จะต้องหายแน่ๆ” เรตะพึมพำออกมา
“เขาไม่มาหรอก อย่าไปหวังเลยเรตะ” ผมพูดกับหลานด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ไม่จริง! คุณพ่อสัญญากับผมแล้ว คุณพ่อจะต้องมาแน่นอน!” เรตะพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น พอดีกับที่คุณหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ผมจึงรีบเดินเข้าไปถามอาการของซางะทันที
“หมออยากให้พวกคุณทำใจเอาไว้นะครับ เพราะเขาคงอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้ เสียใจด้วยนะครับ” ทันทีที่หมอพูดจบผมกับเรตะก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที ซางะนอนนิ่งโดยที่ไม่รู้สึกตัว ผมกับเรตะจึงนั่งเฝ้าดูซางะอยู่ตลอดเวลา เพื่อรอให้เขาฟื้น ฟื้นขึ้นมาซัก 1 วินาทีก็ยังดี
“เรตะ....โทระ.....” และเหมือนสวรรค์จะเป็นใจ ซางะลืมตาขึ้นมาอย่างอิดโรย แต่พวกเราก็ดีใจไม่น้อย
“เรตะ...มาหาแม่ซิลูก” เรตะทำตามที่ซางะบอกอย่างนิ่มนวล “ต่อไปนี้ลูกต้องเป็นเด็กดีนะครับ อย่าดื้อกับคุณพ่อและคุณอานะลูก แม่คงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนลูกอีกต่อไปแล้ว ยังไงลูกก็ยังมีคุณอา มีคุณพ่ออยู่นะเรตะ แม่รักลูก แม่รักลูกมากที่สุดในโลกเลย...ฮึกๆๆ” ซางะพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า
“ครับ...ผมก็รักคุณแม่มากที่สุดในโลก คุณแม่อย่าทิ้งผมไปนะครับ ฮือๆ” เรตะกอดซางะแน่น
“โทระ...สัญญาได้มั้ย? ว่านายจะดูแลเรตะเหมือนลูกแท้ๆของนายตลอดไป”
“ดะ....ได้สิ....ได้อยู่แล้ว” ผมกุมมือซางะแน่นพร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล
“ฉันรักนายนะซางะ....” ผมพูดพร้อมกลับลูบหัวของซางะช้าๆ
“ขอบคุณนะ...ฉันก็รักนายเหมือนกันโทระ เรตะ พี่อาโออิ.....ฉันรักทุกๆคนเลย อย่าลืมฉันนะ”
ตี๊ด!!!!......................เสียงหัวใจหยุดเต้นของซางะดังขึ้นมา พร้อมกับเปลือกตาของซางะที่ค่อยๆปิดลง จนเข้าสู่ห้วงนิทราตลอดกาล ผมจูบหน้าผากซางะเบาๆ ก่อนที่จะหันไปกอดเรตะที่กำลังช็อค แต่แล้ว...
“ซางะ!! ซางะเป็นยังไงบ้าง!? เรตะ โทระ ซางะเป็นยังไงเหรอ?” พี่อาโอยวิ่งเข้ามาในห้องด้วยความร้อนรนพลางตะโกนถามพวกเราอย่างกระวนกระวาย
“อยากรู้ก็ดูเองสิ....” ผมพูดเบาๆพร้อมกับเดินกระแทกไหล่ของเขาออกไปนอกห้องด้วยความโมโห
“ซางะ....ไม่จริง นี่ฉัน มาไม่ทันเหรอ?..” พี่อาโอยทรุดลงตรงข้างๆเตียง พร้อมกับทำสีหน้าอึ้ง
“คุณพ่อผิดสัญญา! ผมเกลียดคุณพ่อที่สุดเลย!!!ฮือๆ” เรตะพูดก่อนที่จะวิ่งตามผมออกมาเช่นกัน
“ซางะ...ฮึกๆ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่เคยใส่ใจนายเลย ฉันปล่อยให้นายต้องโดดเดี่ยวกับลูกแค่สองคน ฉันคิดถึงนายจนใจจะขาด แต่ฉันกลับห่วงไอ้งานบ้าๆนั้นมากกว่านาย ฉันขอโทษนะซางะ ฉันสัญญาว่า ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเรตะให้ดีๆ ฉันจะเป็นพ่อที่ดีให้ได้ เรตะคือตัวแทนของฉันกับนาย ฉันรักนายซางะ....รักนายทั้งหมดของหัวใจ หลับฝันดีตลอดไปเถอะนะ คนดีของฉัน....”
เศร้าเว่อร์ขอรับ....อยากจาร้องไห้ ฮือๆๆ T^T
ความคิดเห็น