คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Special of Shou x Uruha
“อะไรนะ? นายท้องเหรอ? เย้!!!” โชกระโดดกอดผมแน่นเมื่อรู้ว่าผมมีลูกได้ ตอนนี้เทคโนโลยีก้าวไกล ผู้ชายท้องได้ก็มีอยู่เกลื่อน และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนนี้ผมกำลังตั้งครรภ์ได้ 3 เดือน แน่นอนว่าคนที่ดีใจสุดๆก็ต้องเป็นโชนั่นแหละครับ
“จะตั้งชื่อให้ว่าอะไรดีล่ะ...อืม...ปิกาจู ลูฟี่ หรือ โดเรม่อน?” โชเสนอความคิดบ้าๆออกมา
“นี่ตกลงนายจะตั้งชื่อลูกหรือการ์ตูนกันแน่เนี่ย”
“แฮ่ๆ ล้อเล่นนะ อื้ม!...รูกิ เป็นไง?” โชพูดอย่างน่าสนใจ
“แต่ฉันว่าให้ชื่อ กี้ ดีกว่านะ” ผมเสนอความเห็นออกไปบ้าง
“เอางี้มั้ย? ถ้าหน้าเหมือนฉันให้ชื่อรูกิ แต่ถ้าเหมือนนายให้ชื่อ กี้ โอเคป่ะ?” โชพูดยิ้มๆ
“โอเค!!!...อุ๊ปส์” จากนั้นผมก็โดนโชจูบแบบตั้งตัวไม่ทัน เขานี่มันบ้าจริงๆเลย ชอบทำให้ผมเขินอยู่ได้
“โอกก!!!....แหวะ”
“นี่นายเหม็นขี้หน้าฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ?” โชถามพลางลูบหลังให้ผมให้ช้าๆไปด้วย
“ก็นายลองมาท้องแบบฉันบ้างมั้ยเล่า อ้วก!!! โอ้ย...ไม่ไหวแล้ว โอรก!!!” ผมแพ้ท้องอย่างหนักมาเกือบจะสองอาทิตย์แล้วล่ะครับ ผมเข้าใจพวกผู้หญิงแล้วล่ะ ว่าพวกหล่อนๆรู้สึกยังไง ผมเวียนหัวคลื่นไส้ทั้งวัน แถมยังกินแต่ของเปรี้ยวๆอีกต่างหาก ผมหายแพ้เมื่อไหร่ สงสัยท้องเสียบรรลัยเลยล่ะครับ
“กินนมซะนะ เด็กน้อยจะได้แข็งแรง” โชยืนยิ้ม พร้อมกับส่งแก้วนมให้ผม
“เหนื่อยมั้ยโช?...ขอโทษนะที่ต้องทำให้ลำบาก” ผมพูดกับโชด้วยความเกรงใจ
“ไม่หรอกอุรุฮะ ฉันดีใจนะที่นายมีของขวัญล้ำค่าให้กับฉัน รูกิคือสิ่งที่ฉันรอคอยมากที่สุด ขอบคุณนะที่นายมีรูกิให้ฉัน ฉันรักนายที่สุดเลยอุรุฮะ” โชจูบหน้าผากของผมเบาๆหนึ่งที่ก่อนที่จะก้มลงไปลูบท้องของผม
“สงสัยจะแข็งแรงน่าดูเลยนะเนี่ย เล่นซะคุณแม่แทบไม่ได้พักเลย รูกิของพ่อจะหน้าตาเหมือนใครกันน้า? อย่าซนกับคุณแม่นะลูก....” โชกอดท้องของผมอย่างทะนุถนอมพลางนั่งหลับอยู่แบบนั้นไปด้วย รูกิ...ลูกรู้มั้ย? ว่าแม่รักพ่อของลูกเหลือเกิน เขาช่างแสนดีจริงๆ
“ฮัลโหลอุรุฮะ เย็นนี้แต่งตัวสวยๆแล้วไปรอฉันที่ร้าน เรนโบว์นะ ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว ฉันมีอะไรพิเศษจะให้นาย แค่นี้นะ....” แล้วโชก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งไปโดยที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ เฮ้อ...เล่นพิเรนทร์อะไรอีกแล้วแน่ๆเลย
เมื่อผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมจึงไปที่ร้านที่โชบอก โหว...ร้านใหญ่ขนาดนี้ จ่ายพอรึเนี่ย
“เอ่อ...คือ มีคนเขาจองโต๊ะไว้แล้วอ่าครับ” ผมบอกพนักงานอย่างงๆ
“อ๋อ คุณอุรุฮะใช่มั้ยคะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ” ผมเดินตามพนักงานไปเรื่อยๆ ก็ไปหยุดที่โต๊ะติดริมหน้าต่าง มองเห็นวิวข้างนอกอย่างสวยงาม นี่โชคิดอะไรกันอยู่เนี่ย เขาจะเซอร์ไพร้อะไรผมเหรอ? รีบมาเร็วๆก็แล้วกัน
“เมื่อไหร่จะมานะโช 20 นาทีแล้วนะเนี่ย” ผมรำพึงอย่างกระวนกระวาย เพราะปกติโชจะเป็นคนตรงเวลาเสมอ แต่นี่มันนานแล้วนะ ชักเป็นห่วงซะแล้วสิ
........เปรี้ยง!!! ....................โครม!! อยู่ดีๆก็มีเสียงดังสนั่นก้องมาจากถนนข้างนอก ผมจึงรีบวิ่งออกไปดูอย่างไม่ทันตั้งตัว ขอเถอะนะ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย.........
“ช่วยด้วยค่า!! คนโดนรถชน” เสียงของป้าคนหนึ่งโวยวายขึ้นมาอย่างดังท่ามกลางคนที่มุงนับสิบ ผมรีบแทรกตัวเข้าไปดูว่าบุคคลคนๆนั้นเป็นใคร
“โช!!! โช นายอย่าเป็นอะไรนะโช!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดโชที่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่อย่างหมดแรง มอเตอร์ไซด์ของเขาถูกรถบรรทุกแอปเปิ้ลบดเบียดเข้าไปด้านใต้ ดอกกุหลาบสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดมากมายเกือบร้อยกระเด็นออกจากตะกร้าหลังรถ มันกระจัดกระจายกองอยู่ข้างๆร่างของโช น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมมันต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับผมด้วยนะ
“อุ...อุรุฮะ..ดะ.ดอกกุหลาบสีขาวที่นายชอบ 99 ดอก..อึก!..มะ..หมายความว่า ฉันจะรักนายตลอดไป ตราบชั่วนิรันดร์...ฮึก!..” โชพูดพร้อมกับสำลักเลือดไปด้วย มือข้างนึงของเขาลูบไล้ใบหน้าผมไปมาอย่างอ่อนแรง รอยยิ้มจางๆถูกส่งออกมาอย่างหดหู่
“โช...นายอย่าทิ้งฉันไปนะ รูกิยังไม่ทันได้เห็นหน้าพ่อเลย นายจะทิ้งเขาไปไม่ได้นะโช! ฮือๆๆ.....ถ้านายทิ้งฉันไป แล้วใครจะช่วยฉันดูแลรูกิกันเล่า...ฮือๆๆ....”
“ลูกพ่อ...เป็นเด็กดีนะรูกิ อย่าดื้อกับแม่นะครับ พ่อขอโทษที่ไม่สามารถอยู่ดูแลลูกได้...อึก!..และพ่อก็เสียดายที่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูก พ่อรักลูกนะรูกิ ลูกน้อยของพ่อ...”
โชจูบท้องของผมเบาๆอย่างทะนุถนอม ก่อนที่จะลูบท้องไปมาอย่างอาลัยอาวรณ์ โชเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับเช็ดน้ำตาของผมที่มันไหลออกมาไม่หยุดอย่างเบามือ
“อย่าร้องไห้เลยนะ...นายต้องเข้มแข็ง..ฮึก!...สัญญานะว่าจะดูแลรูกิให้ดี ฉันจะคอยเฝ้าดูพวกนายพวกนายอยู่บนท้องฟ้า ฉันจะอยู่เคียงข้างนายตลอดเวลา..อุรุฮะ”
“อื้ม! ได้ฉันสัญญา แต่นายต้องอดทนอยู่กับฉันด้วยกันสิ..ฮือๆ!” ผมพูดอ้อนวอนเพื่อให้โชอยู่กับผมตลอดไป ผมไม่อยากเสียโชไปตอนนี้ ผมรักเขาที่สุดเลย..
“อึก!..อย่าฝืนมันเลย นายไม่มีฉัน นายก็ยังมีลูก...ฉันรักนายอุรุฮะ...คนดีของฉัน..ฮึก!”
โชกุมมือผมแน่นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาจูบผมอย่างอ่อนโยน จูบสุดท้ายของเรามันช่างแสนหวานและขมขื่นมากเลยทีเดียว แต่มันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า โชรักผมมากแค่ไหน แล้วผมต้องการโชเพียงใด ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันตลอดกาล ขอให้ผมได้ขอบคุณเขาซักครั้งก็ยังดี
“ที่ผ่านมาขอบคุณมากนะ ฉันรักนายโช...รักที่สุดในโลกเลย ฉันจะรักนายตลอดไป...”
“อื้ม! ฉันก็รักนายอุรุฮะ นายคือหัวใจของฉัน...ฮึก!..” โชพูดพร้อมกับสำลักเลือดออกมา
“หลับฝันดีเถอะนะ...ที่รักของฉัน” ผมพูดพร้อมกับมองใบหน้าโชที่ดวงตาค่อยๆจะปิดลง
“อื้ม!...ฉันจะดูนายอยู่บนท้องฟ้านะ...อึก!!” โชค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ลมหายใจที่ผมสัมผัสได้ก็ค่อยๆหายไป มือของเขาที่กุมไว้ก็หล่นลงไปกองกับพื้น โชจากไปโดยที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เขาอาจจะจากผมไปอย่างมีความสุข แต่ผมก็ยังคงต้องดูแลลูกให้ดีตามที่สัญญาไว้กับเขาต่อไป น้ำตามากมายไหลออกมาโดยที่ผมไม่สามารถหยุดมันได้ ผมกอดร่างของโชแน่นโดยที่จะไม่ปล่อยเขาไปไหนจนกว่าผมจะพอใจ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มันแสนจะสดใส โชจะมองผมอยู่บนนั้น เขาจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป ฉันรักนายโช..........
จบเรื่องพ่อๆ แม่ๆ แล้วล่ะขอรับ
กลับไปลุ้นลูกๆกันต่อดีก่าเนอะ อิอิ^_^
ความคิดเห็น