[ sf : kyumin ]It’s hard to say how I feel [ยากจะบอกความรู้สึก]

ข้อมูลเบื้องต้น

                  ลี ซองมินหลงรักรุ่นน้องโจว คยูฮยอนมาตลอด3ปี เนื่องจากไม่มีความกล้าพอจะบอกรัก จนเพื่อนรักอย่าง

ลี ทงเฮทนไม่ไหว บอกซองมินว่าปีนี้ต้องบอกรักให้ได้ เอ๋แล้วแล้วกระตา่ายน้อยเราจะได้บอกรักไหมนะ มาลุ้นกันๆ^^!

เนื้อเรื่อง

 [ sf : kyumin ]It’s hard to say how I feel [ยากจะบอกความรู้สึก]

14 ก.พ. 20xx ปีก่อน

“คยูฮยอน”

“ครับพี่ซองมิน?”

“ปะ..ปะเปล่าไม่มีอะไรๆ”

14 ก.พ. 20xx ปีถัดมา

“คยูฮยอน~”

“ครับพี่^^”

“คื่อว่าฉะ...ฉันเอ่อ..”

“^^?”

“คือว่าพี่...พี่จะถามว่านายได้ช๊อกโกแลตเยอะไหม^^!”

10 ก.พ. 20xx ปีปัจจุบัน...

Donghae talk~

ปั้ง

“ไม่ได้เรื่อง”ผมตบโต๊ะเสียงดังลั่นโรงอาหารเมื่อรับรู้ว่าสองปีที่ผมไปโครงการแลกเปลี่ยนจนกลับมาไอ้เพื่อนตัวอวบยังไม่กล้าแอบรักคนที่แอบชอบสักที-_____-

“ง่าทงเฮนายตบโต๊ะทำไมอ่าT^T”

“ก็เพราะนายมันไม่ได้เรื่องไงลีซองมิน”

“T^T”

“หน่อยอย่ามาทำหน้าเป็นกระต่ายหง๋อยนะ=0=”ผมเอื่อมมือไปหยิกแก้มซองมินด้วยความหมันใส้

“เจ็บT^T”ซองมินครางพลางลูกแก้มตัวเองป้อยๆ จิจิสม- -

“แหมก็มันน่าไหมหละผ่านว่าเลนไทน์มาถึงสองปีแล้วนายยังไม่กล้าบอกชอบไอ้หน้าหล่อนั่นสักที”เห็นแบบนี้ผมก็อดห่วงมันไม่ได้ซองมมินห่นะขี้อายมาแต่ไหนแต่ไรแล้วแหละ อันนั้นผมก็เข้าใจ

“ก้พอเด็กนั่นมาอยู่ตรงหน้าแล้วมันไม่กล้าบอกนี่”แล้วหน้าซองมินก็แดงขึ้น ผมเห็นเจ้าตัวเอามือมาจับแก้มตัวเองและปิดตัวไปมาด้วยความอาย=_=อ่านะ

“ไม่รู้หละถ้าปีนี้ยังไงแกต้แงบอกไอ้เด้กนั่นให้ได้”

“ตะ..ตะ..แต่”

“อย่ามามัวใจเย็นอยู่หน่านายเห้นคนๆนั้นไหม”ผมชี้รุ่นพี่หน้าหวาน ยิ้มสวยคนนึงให้ซองมินดู

“พี่ลีทึก”

“ใช่!!!”

“พี่เขาทำไมเหรอ”

“-______-+”ดอ้ยให้ตายเหอะ

“0.0?”

“พี่เขอชอบคยูฮยอนเหมือนกัน เข้าใจยังห๊ะ”โอ้ยเพื่อนผมนอกจากจะไม่กล้าบอกรักแล้วยังไม่รู้เรื่องศัตตรูหัวใจตัวเองอีก

“งั้นฉันไม่บอกดีกว่า”

“อะไรน่ะ!!”ผมตะโกนเสียงดังเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้

“ฉันว่าจะไม่บอกรักแล้วแหละ”

“ทำไม-___-?”

“ก็ดูสิทงเฮพี่ลีทึกทั้งสวย ยิ้มน่ารักมีความสามารถขนาดนั้นแล้วฉันจะไปสุ้อะไรได้...”มันก็จริงของมันพี่ทึกดีอย่างที่มันว่าจริงๆ

“โหยของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้ คยูฮยอนอาจจะชอบแบบนายก็ได้ซองมิน”

“มันก็แค่อาจจะนี่ถ้า..ฉันดดนหักอกหละทงเฮ”

“แล้วระหว่างแอบชอบอยู่อย่างนี้กับอกหักอะไรมันเจ็บกว่ากันหละซองมิน”

“...”

“นายเลือกเอาลละกันเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ”ผมหยิบเป้พาดบ่าก่อนจะขึ้นรถที่บ้านที่มารับพอดี

----------- It’s hard to say how I feel -----------------------------

Sungmin talk~~

กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก

สวัสดีอะผมซองมินฮะ เฮ่ออตอนนี้ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งเหม่อมองนาฬิกา นึกถึงเรื่องที่ทงเฮพูดเมื่อตอนบ่าย

“โอ้ยปวดหัว=[”ผมสะบัดหัวไปมาจนติดเป็นนิสัยเวลาเวลาคิดมากจะชอบสะบัดหัว ฮะๆทั้งๆที่มันทำให้ผมหยุดคิดถึงมันได้10วินาทีเองมั้งฮะ J

เมื่อตัดสินใจไม่ได้ ผมหันไปสนใจคอมพอวเตอร์ตรงหน้าแทน เสียงเพลงจากโปรแกรมเล่นเพลงไม่ได้ทำให้อารมณ์ผมดีขึ้นเลย ฮิฮิ ก้ไอ้หน้าหล่อมันยังไม่ออนเอ็มสักที่นี่ฮะ_///_

ผมนั่งกดนู่นกดนี่ดูไปเรื่อย สักพักMsnก็เตือนว่าคนที่ผมรอให้ออนมาเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงออนสักที มืออวบของผมรีบคลิกที่มันเตือนทันทีพร้อมกดทักทายอย่างรวดเร็ว

Sungmin : say   อันยองคยูฮยอน

GameKyu : say  อันยองครับพี่ซองมิน

Sungmin : say  ทำอะไรอยู่เหรอ(._.)

GameKyu : say  พึ่งอาบน้ำเสร็จครับ

Sungmin : say   อ๋อๆ

GameKyu : say  พี่หละครับ

Sungmin : say  หาเพลงฟังอ่ะ

GameKyu : say  งั้นพี่ลองฟังเพลง when You Tell Me That You Love Me ดูสิครับ

Sungmin : say  โอเคงั้นเดี๋ยวไปฟังนะ

GameKyu : say  ครับ

อาคุยอะไรต่อดีหละๆ ผมพยายามนึกหาเรื่องอะอะไรสักอย่างมาคุยกับคยูฮยอน จนนึกได้ถึงเรื่องนึง

Sungmin : say  ใกล้วันวาเลนไทนืแล้วเนอะคยู

GameKyu : say  นั่นสินะครับ

Sungmin : say  นายต้องมีคนเอาช๊อกโกแลตมาให้เยอะแยะเหมือนเคยแน่ๆ

GameKyu : say  ฮ่าๆพี่รู้ปะของปีที่แล้วยังมีอยู่เต็มตู้เย็นผมเลยนะครับ

Sungmin : say  ฮ่าๆหมดอายุหมดแล้วมั่งนั่น

GameKyu : say  ฮ่าๆนั่นสิครับ

              อาพี่ครับผมไปเล่นเกมส์ก่อนนะ ฝันดีล่วงห้นครับ^^

Sungmin : say  อื่อๆฝันดีล่วงหน้า อย่านอนดึกมากหละ

หลังจากคยูฮยอนออฟไลน์Msnไปผมก็เปิดYouTubeแล้วพิมพ์ชื่อเพลงที่คยูฮยอนแนะนำลงไปเมื่อYoutubeค้นหาเพลงให้ผมผมเลยเลือกแบบมีเนื้อเพลงแล้วกดฟัง ก่อนเสียวทำนองเพลงหวานๆเริ่มดังขึ้น

I wanna call the star

ผมอยากเรียกดวงดารา

Down from the sky

ลงจากฟากฟ้า

I wanna live a day

ผมอยากมีชีวิตอยู่ในแต่ละวัน

That never dies

ที่ไม่มีวันตาย

I wanna chang the world

ผมอยากเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้

Only for you

เพียงเพื่อคุณ

All the impossible

ทุกสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้

I wanna do

ฉันอยากทำ

ผมเปิดฟังเพลงนี้ฟังไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้สึกเบื่อ

คนในเนื้อเพลงนี้...เป็นพี่ได้ไหมคยูฮยอน?

4วันต่อมา..

“ผมว่ามันหวานไปนะพี่ทงเฮ”คิบอมแฟนเพื่อนรักผมทงเฮ ทำหน้าเห่ยเกทันทีที่ชิบช๊อกโกแลตโฮมเมทที่เขาทำกับมือ

“งั้นเอาคืนมานายไม่กินฉันกินเองก็ได้.v.”แล้วทงเฮก็เอื่อมไปคว้ากล่องช๊อกโกแลตคืนจากคิบอม ฮะๆๆโดยด้วยไม่ดูหุ่นตัวเองบ้างเลยน้าว่าจะไปสู้แรงคิบอมได้เหรอ สุดท้ายก็ยอมแพ้ลงมานั่งทำปากยื่นอยู่ข้างๆผมแทน

“ขี้น้อยใจยจังพี่ทงเฮ”แล้วคิบอมก็เอื่อมมือมายีหัวทงเฮ โอ้ยอิจฉาฮะ><

“เฮอะไม่คุยด้วยแล้ว!”ทงเฮปัดมือคิบอมออกก่อนจะปึงปังออกจากห้องไป

“พี่ซองมินผมฝากของไว้ก่อนนะ”แล้วคิบวมเอ้ยคิบอมก็ก่าวฉับๆไปง้อทงเฮตามระเบียบ พร้อมทิ้งสำภาระไว้เต็มโต๊ะผม จนผมอดไม่ได้ที่จะเก็บมันต่างๆลงในกระเป๋าของแต่ละคนพร้อมสายตาที่ไปสะดุดเข้ากับกล่องของขวัญกล่องเล็กๆจากใต้โต๊ะ มันคือเค้กช๊อกโกแลตที่ผมหวังว่าจะให้คยูฮยอนพร้อมสารภาพรักหลังงานวันวาเลนไทน์ที่จัดขึ้นในชั่วโมงเรียนภาคบ่าย เพราะผมคิดว่าตอนนี้คยูฮยอนคงวุ่นอยู่กับการเตรียมตัวขึ้นร้องเพลงในงานวันนี้ J

ว่าแต่...ปีนี้เขาร้องเพลงอะไรหล่ะ?

----------- It’s hard to say how I feel -----------------------------

14.20 P.M.

หอประชุม KM

“เอาหละนักร้องคนต่อไปคือใครกันนะค่ะรุ่นพี่ชินดง><” ซอลลี้ที่ได้รับเลือกให้เป็นพิธีกรในวันนี้ถามรุ่นพี่ชินดงที่เป้นหัวหน้าชมรมดนตรีและเต้น “นั่นสิน้องลี่ของพี่เขาคือใครกันนะ!!! ”รุ่นพี่ชินดงส่งไมล์ไปถามแฟนๆด้านล่าง

“คยูฮยอน/รุ่นพี่คยูฮยอนกรี๊ดดดดดด”เสียงสาวๆเอฟซีคยูฮยอนตะโกนชื่อเขาดั่งลั่นหอประชุมจนผมกับทงเฮต้องเอามืออุดหู

“โหเอฟซีเต็มเลยนะค่ะรุ่นพี่”

“นัน่สิน้องลี่งั้นเราให้เอฟซีรอต่อไปไม่ได้แล้วละนักร้องคนต่อไปโจวคยูฮยอน!!!”

“กรี๊ดดดดด>0<”

          ผมเห็นคยูฮยอนเดินออกมาอยู่กลางเวที ใบหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งๆปากบางๆตาเรียวคมสวยรับกันชะมัดยิ่งยืนอยู่บนเวทีแบบนี้ยิ่งบอกได้คำเดียวนายดูดีเป้นบ้าเลย คยูฮยอนแนะนำตัวเล้กน้อยก่อนทำนองเพลงหวานที่คุ้นเคยจะดังขึ้นเอ๋เพลงนี้คุ้นๆนะ มันคือเพลง When You Tell Me That You Love ME นั่นเอง ผมฮัมเพลง (นั่งฟังจนร้องได้=_=) ตามคยูฮยอนไปสายตาก็จับจ้องคนร้องไม่วางตาจนบังเอิญคยูหันมาทางผม แล้วเราก็...สบตากัน_ _//

“^^” อ๊ะเขายิ้มให้ผมใฃ่ไหมนะ หัวใจผมเรอ่มพองโต หน้าผมต้องแดงถึงหูแล้วแน่ๆ

17.30 p.m.

“คยูฮยอนพี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม^^”พี่ลีทึกที่อยู่ใกล้กับคยูมากกว่าผมเรียกเขาทันทีเมื่องานเลิก

“อ๋อครับพี่^^”แล้วเขาก็เดินตามรุ่นพี่หน้าหวานออกไป ฮะๆล๊ ซองมิน นายกำลังจะอกหักสินะ...

หมับ มือบางของทงเฮคว้าแขนผม ก่อนจะลากให้เดินตาม

“ไปไหนอ่ะทงเฮ”

“ไปดูสองคนนั้นไง”ทงเฮตอบเสียงห่วน แล้วดึงผมมาในสวน ก่อนจะฉุดผมให้นั่งลงหลังพุ่มไม้ ว่าแต่เพื่อนตัวบางรู้ได้ไงนะว่าสองคนนี้มาที่นี่

“ไม่ต้องมาทำหน้าเมา ฉันให้ไอ้ป่องตามสองคนนั่นไปเอง”

“ทำไมหละพี่มันไม่ดีตรงไหนเหรอ!!”เสียงพี่ลีทึกทำให้ผมกับทงเฮหันไปสนใจเกาะติดบทสนทนาตรงหน้าแทน

“เปล่าหรอกครับแค่ผมไม่ได้รักพี่”

“งั้นเราลอบคบก็ก่อนก็ได้นี่คยูฮยอน”พี่ลีทึกพูดอย่างรอความหวัง

“ขอโทษนะครับแต่ผมคงไม่คิดกับพี่เกินคำว่าพี่จริงๆ”ผมเห้นใบหน้าที่จะเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอเต็มไปด้วยความผิดหวังพลางถอนหายใจออกมา

“งั้นพี่ขอตัวนะ”พี่ลีทึกยิ้มให้คยูฮยอนแล้วเดินฝ่านเขาไป รอยยิ้มเมื่อกี้ผมดูออกว่าพี่เขาฝืนยิ้มแหง อ่าถึงผมจะดีใจอยู่ก็เหอะแต่ทำไมเขาถึงไม่ชอบพี่ลีทึกนะ

“ทงเฮนายว่าทำไมคยูฮยอนเขาถึงปฏิเสธพี่ลีทึกหละ”ผมหันไปถามคนข้างๆผม ที่ตอนนี้กับเหลือแต่ความว่างเปล่า-__-+หายไปไหนแล้วหละผมพยยายามหันซ้ายขวา

“ก็เพราะพี่เขาไม่ใช่คนที่ผมรอให้เขามาบอกรักไงครับ”เสียงทุ้มๆดังขึ้นเหนือหัวผม ไม่ ไม่ใช่เสียงทงเฮแต่เป้นเสียงของคนที่ผมรักมาตลอด3ปีTT; ตายแล้วลีซองมิน

“แอบฟังคนอื่นคุยกันไม่ดีเลยนะครับ”คยูฮยอนดุผมทั้งๆที่หน้ากลับอมยิ้มอยู่ แล้วดึงผมให้ลุกขึ้น

“แหะๆพอดีบังเอิญมาเดินเล่นกับเพื่อนอ่ะ”ผมพยายามแหล

“อื่มงั้นเราควรจะเข้าไปข้างในดีกว่านะครับอากาศเริ่มเย็นลงอีกแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย^^”คยูฮยอนยิ้มก่อนจะหันหลังให้ผม

...ลี ซองมินนี่นายจะพลาดโอกาสอีกแล้วเหรอ นายทำมันผ่านมา2ปีแล้วนะ

“เอ่อ..คะ..คยู”รผมเผลอเอามือไปคว้าแขนอีกไว้โดยไม่ทันคิด

“หื่อ?”

“คะ...คือ..วะ...ว่าฉันเอ่อ..”

“....”

“เปล่าไม่มีอะไร^^”บ้าที่สุด ฮะๆสุดท้ายผมก็ไม่กล้าพูดมันออกไป

“อื่มใจคอพี่จะให้ผมรออีกปีใช่ไหมครับ”

“ห๊ะ”

“ส่งสัยผมต้องบอกพี่ก่อนสินะ”

“....” เขาคงไม่...

“ผมรักพี่นะครับรักมาตลอดตั้งแต่สองปีก่อน”ห๊ะจริงเหรอ โจวคยูฮยอน เขารักผมงั้นเหรอ

“แล้วทำไมนายไม่บอกพี่อ่ะ”พอผมถามคำถามนี้ คยูฮยอนก็ทำหน้าแบบแล้วพี่หละทำไมยังไม่บอกผมเลยทำนองนี้แหมมก็คนมันไม่กล้านี่_ _

“เพราผมอยากได้ยินพี่มาบอกผมก่อนนิ”ผมก็อยากได้ยินเขามาบอกผมก่อนเหมือนกันน้า-0-

“แต่ท่าจะไม่ได้ยินซะแล้วฮ่าๆ”

“เด็กบ้า..”ผมพึมพัม

“ว่าอะไรนะครับ”

“....”

“บอกผมสิครับพี่”

“..?”ผมเงยหน้ามองอีกคน ที่ตอนนี้ก็มองผมอยู่เหมือนกัน ดวงตาที่แสดงความอ่อนโยนออกมาจนทำให้ใจผมเต้นแรง

“บอกผมสิว่าพี่รักผม”

“อื่มฉันรักนาย^^”พอผมพูดจบร่างสูงก็ยิ้มกว้างแล้วเดินมาใกล้ผม แขนยาวๆของเขาอ้อมมากอดเอวผมไว้หลวมๆ

“ถ้างั้น...”แล้วคยูฮยอนก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆหน้าผมจนจมูกเราแทบชนกัน พรางพูดเบาๆ “ถือว่านี่เป้ฯมัดจำที่ให้ผมรอมาต้อง3ปีนะครับ” แล้วคยูฮยอนก็โน้มลงมาประกบปากผมรดจูบที่แสนหวานแต่เจือปนความร้อนแรงค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในโพรงปากผมก็มันจะแผ่ซ่านไปทั่ว มันแทบทำให้ผมละลายจนต้องจับแขนของอีกคนไว้สักพักเขาก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออก

“กลับบ้านก็เถอะครับเย็นแล้ว”

“อะ..อื่อขอบใจนะ^^”

“ครับ??”

“ช่างมันเหอะฮิฮิ”แล้วผมก็ดึงร่างสูงเดินกลับบ้านไปด้วยกัน

   .....คือฉันจะบอกนายว่า

              ขอบใจนะที่นายรักฉัน

   ....มันทำให้ฉันรู้สึกไม่เสียใจเลยที่รักนาย โจวคยูฮยอน^^

THE END..