หงส์ฟ้ากับสมหวัง ตอนที่ 5-8

ข้อมูลเบื้องต้น

 

เนื้อเรื่อง

ตอน  5

      สมหวังกำลังเดินเข้าบ้าน   
เรื่องที่ผ่านทำให้ใจหดหู่
ไม่อยากเชื่อเรื่องราวเจ้าโฉมตรู   
เฉิดฉายผู้งดงามเจ้าทรามวัย

      หงส์ฟ้าเตร่มาหาและสอบถาม   
“อีกกี่ยามชุดของฉันเสร็จทันไหม
มัวโอ้เอ้โต๋เต๋อีกเมื่อไร    
หากไม่ทันวันใช้ล่ะน่าดู”

       “เอ๊ะ !  บอกว่าทันก็ทันเดี๋ยวซ่อมให้   
แล้วทำไมต้องเซ้าซี้และจี้จู้
ไม่ใช่ทาสนะคุณบอกให้รู้    
จะได้อยู่รับใช้ตลอดเวลา”

       แว๊ดเข้าใส่หงส์ฟ้าอารมณ์ค้าง    
หลายสิ่งอย่างประดังเดเซเข้าหา
หงส์ฟ้าอึ้งเถียงไม่ออกบอกวาจา   
เพราะก่อนมาไม่มีใครไปเถียงเธอ

       สมหวังนั่งทำงานอยู่พักใหญ่   
ด้วยหัวใจเลื่อนลอยเฝ้าคอยเพ้อ
ทนไม่ไหวเพราะว่าใจอยากพบเจอ   
หลงละเมอเพ้อหามิคลาคลาย

       แอบโทรหาอยากพูดจาภาษารัก   
สุดห้ามหักความคิดถึงคะนึงหมาย
รับหน่อยหนารู้ไหมว่าคนเดียวดาย   
อยากฟังเสียงตามสายของคนดี

       เฉิดฉายออกกำลังกายอยู่หน้าจอ   
ถูกขัดคอจากสายแดนมาอ๋ออี๋
วงสายแล้วไปเต้นต่อหน้าทีวี    
บอกถ้ามีสายมาว่าไม่รับ

       สั่งคนใช้เสร็จสรรพขยับร่าง    
แม่นวลนางโยกขวาซ้ายส่ายขยับ
ไม่สนใจเสียงกริ่งยิงไม่นับ    
โทรศัพท์ถูกตัดขัดหัวใจ

       สมหวังต้องวางสายอย่างผิดหวัง  
จู่ ๆ เสียงข้างหลังก็ดังใส
“โทรศัพท์ออฟฟิตนะโทรได้ไง   
เขามีไว้ให้ติดต่อในเรื่องงาน”

       “ถ้าจะโทรส่วนตัวไปโทรตู้    
สาธารณะมีอยู่คู่สถาน
หน้าปากซอยโน่นแนะอย่าระราน   
ส่วนที่บ้านโทรแล้วต้องหักเงิน”

       “คุณนี่นะน่ารำคาญมากรู้ไหม   
หักเท่าไหร่หักไป” ไม่ขัดเขิน
ตวาดใส่แล้วเลี่ยงหนีหน้าเมิน   
หงุดหงิดเกินจะทนให้บ่นไป

         หงส์ฟ้างงคงเพราะคิดไม่ถึง   
ทำไมจึงยอมง่าย ๆ ให้หักได้
ก็ทุกทีเคยโวยไม่ยอมใคร    
แล้วทำไมถึงยอมพร้อมกับงง

          สมหวังลุกนั่งกระวนกระวาย    
อยากรู้เรื่องเฉิดฉายใจประสงค์
แอบออกจากบ้านมาหาโฉมยง   
เพราะพะวงถึงนงรามความในใจ

         แดนมาหาเฉิดฉายถึงที่บ้าน    
แจ่มเรียกขานบอกกล่าวเล่าขานไข
“คุณเฉิดคะคนมาหาให้ว่าไง”   
“เดี๋ยวฉันตามลงไปให้เขารอ”

         หันหน้ามาบอกให้แดนอยู่ในห้อง   
“พี่ไม่ต้องออกไปนะเฉิดขอ”
แดนได้ฟังพร้อมรับคำเออออ    
เฉิดฉายก็ออกมาหาคนคอย

         สมหวังนั่งคุยกับเฉิดฉาย    
เรื่องร้าย ๆ ที่เกิดเฉิดเศร้าสร้อย
ขอแสดงความเสียใจด้วยไม่น้อย   
เฉิดฉายพลอยคิดว่าเรื่องฆาตกรรม

         เฉิดฉายตกใจจนหน้าซีด    
ลุ้นสุดขีดในใจไม่คิดขำ
คิดว่าสมหวังรู้เรื่องที่ทำ    
เลยแสร้งทำเป็นโมโหและโกรธา

         “ผมมีเรื่องอยากถามครับคุณเฉิด  
เรื่องที่เกิดข่าวลือคุณกับป๋า
เขาว่าคุณเฉิดนั้นเป็นภรรยา”    
“คุณหวังอย่าไปฟังคำคนลวง”

          สมหวังได้ฟังก็เชื่อมั่น    
ที่เฉิดฉายรำพันก็หมดห่วง
เชื่อสนิทไม่ติดใจในพุ่มพวง    
ไม่ทักท้วงห่วงหาค้างคาใจ

           **************

ตอนที่ 6

       ชูชนะวทัญญูก็เคลื่อนพล
ทุก ๆ คนมาพร้อมเพรียงส่งเสียงใส
เหลือแต่เพียงนักร้องนำอยู่หนใด
“ว่าอย่างไรมิ่งขวัญไม่เห็นมา”

       “หนูก็โทรตามอยู่นี่ไงพ่อ”
“ต้องให้รอมันอีกนานแค่ไหนหนา”
เจ้าของงานมาถามไถ่ได้เวลา
“อามิ่งขวัญไม่เห็นมาเบี้ยวหรือไง”

        “กำลังมาจวนถึงแล้วเสี่ยใจเย็น ”
“ก็ไม่เห็นสักทีจวนถึงไหน
นี่พวกลื้อทำงานภาษาอะไร
ให้อั๊วไปบอกคนดูยังไงกัน”

        “ของดี ๆ จะดูทีต้องใจเย็น
เดี๋ยวได้เห็นแน่นอนอย่าหุนหัน”
“มาแล้วเหรออามิ่งขวัญอย่าช้าพลัน
เห็นไหมนั่นคนดูเขารอคอย”

         มิ่งขวัญขึ้นเวทีมีเสียงกริ๊ด
ลืมสนิทความข้องขัดปัดเหงาหงอย
แฟน ๆ หน้าเวทีมีไม่น้อย
เฝ้าแต่คอยหยิบยื่นและชื่นชม

         มิ่งขวัญก้มไปรับพวงมาลัย
จากแฟนเพลงที่คลั่งไคล้ดึงไหล่ผม
บ้างจับมือถือแขนแฟนดอมดม
บ้างก็โน้มดึงตัวจนหัวคะมำ

         หางเครื่องอยู่ข้างหลังยังโกรธขึ้ง
เพราะขมึงมึนตึงแต่หัวค่ำ
ยังบาดหมางไม่ลงรอยพลอยกระทำ
ไม่เก็บงำความขัดข้องที่หมองใจ

         ขึ้นมาบนเวทียังมีจ้อง
ต่างก็มองหาทางจะผลักไส
ทั้งสองคนเขม่นกันไม่หวั่นใด
ทนไม่ไหวผลักกันกระดอนเด็น

         ฝ่ายที่ถูกผลักไสให้ถลา
ถลันมาชนมิ่งขวัญไม่ทันเห็น
กำลังก้มรับมาลัยด้วยใจเย็น
ไม่หลีกเร้นกระเด็นหล่นเวที

        เมื่อสิ้นสุดเวลาการแสดง
เลยถูกตัดค่าแรงไปเสียนี่
อ้างมิ่งขวัญผิดเวลาหลายนาที
แถมยังตกเวทีไม่เข้าตา

         มิ่งขวัญมาขอขึ้นค่าตัวเพิ่ม
ด้วยฮึกเหิมลำพองใจขึ้นในหน้า
ถ้าไม่ให้ตามที่ขอคงต้องลา
อย่าหาว่าพี่นี้แล้งน้ำใจ

        “ไว้คราวหน้าเถิดนะนะพี่นะ
แล้วหงส์จะหาเงินมาเพิ่มให้”
“พี่จะเอาวันนี้อย่าร่ำไร
ถ้าไม่ได้พี่จะไปเสียตามทาง”

         “เพิ่มให้พี่หงส์ไม่มีจ่ายคนงาน”
“ใช่กงการของพี่ต้องสะสาง
เรื่องของหงส์จะต้องหาอย่าอำพราง
แต่ค่าจ้างพี่ต้องได้ในวันนี้”

          สำลีรับค่าแรงแต่ไม่ครบ
ก็มาพบหงส์ฟ้าโวยเต็มที่
สุดจะเอ่ยเหตุผลไม่ใยดี
น้าสำลีโวยวายไม่ได้เงิน

         ต่างบ่นว่าหงส์ฟ้าสารพัด
ว่างกจัดเค็มจัดจนขัดเขิน
คงจะเก็บเงินไว้ใช้เองเพลิน
งกเหลือเกินทำแบบนี้ได้ยังไง

         หงส์ฟ้าแอบออกมานั่งนิ่งคิด
อึดอัดในดวงจิตอยากร้องไห้
ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปหาใคร
ปัญหาใหญ่โถมถามาให้คิด

         วงทั้งวงที่พ่อรักต้องรักษา
เห็นทีว่าจะไม่รอดจอดสนิท
หากไม่มีนักร้องนำกำลังฮิต
ต่อชีวิตวงคงไม่ไต่ถึงดาว

         หงส์ฟ้าแอบออกมานั่งร้องไห้
เหนื่อยหัวใจยิ่งนักเกินจักกล่าว
สมหวังเห็นน้ำตาที่พร่างพราว
ใบหน้าขาวหมองหม่นทนระทม

         หงส์ฟ้าคิดว่าจะทำไง
จะทำให้วงอยู่อย่างสุขสม
สุดปัญญาจะหาทางอย่างตรอมตรม
จะชื่นชมอยู่ได้สักเท่าไร

         ถ้าไม่มีมิ่งขวัญอยู่ในวง
ซึ่งก็คงไม่มีใครดูให้
จะต้องตามงอนง้ออีกเท่าใด
หงส์ฟ้าเบื่อแค่ไหนใจสุดทน

        ************

ตอนที่  7

         สมหวังนั่งคุยกับป้าจุ๊
บอกให้รู้หงส์ฟ้าสุดหมองหม่น
“ไอ้สำลีคงหาเรื่องมาผจญ
ให้ต้องทนซ้ำซากยุ่งยากใจ”

          “อุตส่าห์ร่ำเรียนมาตั้งสูงส่ง
ต้องมานั่งคุมวงให้พ่อได้
เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัย
ต้องถูกไอ้มิ่งขวัญมันแทะโลม”

          “ก็เขาเป็นแฟนกันไม่ใช่หรือ”
“โอ๊ย !  ข่าวลือความจริงใช่สิ่งสม
หนูหงส์นะไม่ได้รักและชื่นชม
ความขื่นขมในใจป้ารู้ดี”

         ข่าวเจ๊จีจะปั้นนักร้องใหม่
หุ่นบาดใจมาแรง พ.ศ. นี้
คือมิ่งขวัญรูปหล่อเสียงก็ดี
เห็นข่าวนี้หลายคนอึ้งตะลึงแล

         หงส์ฟ้าเร่งรุดมาหามิ่งขวัญ
“อย่างไรกันพี่มิ่งเอาให้แน่
หมายความว่ายังไงหรือไม่แคร์
ข่าวที่แพร่ออกมาจะว่าไง”

         “จะไปเชื่ออะไรก็รู้อยู่
พี่จะทิ้งอาชูได้ที่ไหน
คนเขียนข่าวเค้าก็เขียนว่ากันไป
หงส์เชื่อใจพี่นะข่าวไม่จริง”

          “ตกลงว่าพี่ยังจะอยู่ใช่ไหม
แล้วที่ไปให้ข่าวล่ะพี่มิ่ง”
“เอาน่านะเชื่อเถิดว่าพี่ไม่ทิ้ง
อยู่นิ่ง ๆ เดี๋ยวข่าวก็คงซา”

          เฉิดฉายมาขอรับเงินประกัน
แต่ต้องรอยืนยันตำรวจว่า
ไม่ได้เกี่ยวข้องกันกับอาญา
จึงจะมารับได้ให้ใจเย็น

          น้าสำลีปลุกระดมพวกคนงาน
ร่วมกันต้านหงส์ฟ้าให้รู้เห็น
“ยัยหงส์จะตัดเงินเราเอาไปเป็น
เอาไปเซ่นให้มิ่งขวัญได้อย่างไร”

          “เราไม่ยอมเราไม่ยอมเราไม่ยอม
อย่าอ้อมค้อมพวกเรายอมไม่ได้
พวกเราจับพ่อชูมัดเอาไว้
หงส์กลับมาเมื่อไหร่ค่อยเจรจา”

           หงส์กลับมาเห็นพ่อถูกมัดมือ
ใครทำหรือโกรธจัดเลือดขึ้นหน้า
ไม่พอใจ “เอายังไงก็ว่ามา
ทำไมกล้าทำได้ขนาดนี้”

           “เราต้องการเงินของเราก็เท่านั้น”
“เอายังไงก็เอากันวันนี้นี่
เงินของน้าเท่าไหร่น้าสำลี
น้าเอาปี่กลองตะโพนขนเอาไป”

           “ฉิ่งฉาบทรัมเปตแซกโซโฟน
อยู่ทางโน้นขนเอาถ้าอยากได้
เอาไปเปลี่ยนเป็นเงินตราอย่าร่ำไร
ได้เท่าไรให้เอามาแบ่งกัน”

          “ถ้าขายแล้วจะเอาอะไรเล่น”
“ก็ไม่เห็นจะยากอะไรนั่น
เมื่อไม่มีก็ไม่เล่นก็แค่นั้น
ก็เลิกไงเลิกมันไม่เล่นแล้ว”

         หงส์ฟ้าหนีออกมานั่งร้องไห้
อัดอั้นใจสุดหมองไม่ผ่องแผ้ว
ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปแล้ว
ไร้วี่แววจะทำดำเนินการ

          “หงส์เอ๊ยหงส์จะเลิกวงได้ไงวะ”
“พ่อฟังนะหงส์ท้อจะก่อสาน
ชูชนะ วทัญญู เป็นตำนาน
ไม่มีงานให้เล่นอีกต่อไป”

          “เขาจะดูแต่มิ่งขวัญรู้ไหมพ่อ
ต้องงอนง้อเขาไปถึงเมื่อไหร่
ไม่สนุกหรอกนะพ่อขอบอกไว้
นานแค่ไหนพ่อถึงจะยอมรับมัน”

           สมหวังเห็นพ่อลูกนั่งถอนใจ
จะต้องทำอะไรเสียแล้วนั่น
ทั้งหาเหตุและผลมาคุยกัน
ช่วยผลักดันให้วงคงต่อมา

          ด้วยเหตุผลให้คนงานลุกขึ้นสู้
เพื่อให้อยู่รอดได้ไม่ผวา
ทุกคนร่วมมือกันลั่นวาจา
ต่างขอโทษหงส์ฟ้าด้วยเข้าใจ

         **************

ตอนที่  8

         เมื่อตกลงกันได้ก็แบ่งงาน
เจ๊มีหลานคงจะพอช่วยได้
เรื่องออกแบบท่าเต้นหางเครื่องไง
บูม คงได้ช่วยนำเป็นอย่างดี

         ส่วนสมหวังเป็นช่างดูเสื้อผ้า
แต่ทว่าต้องใช้ทุนโขอยู่นี่
“ไม่เป็นไรเรื่องเงินพ่อพอมี
สิ่งเหล่านี้คงพอเอาไปดู”

         หวังออกแบบชุดสุดอลังการ
เพื่อให้งานออกมานั้นสุดหรู
ผ้าเก่า ๆ  ที่ไม่ใช้อยู่ในตู้
นำมาปูออกแบบวางอย่างจัดเจน

         เมื่อร่วมมือร่วมใจในการงาน
สิ่งก่อสานก็สำเร็จออกให้เห็น
ทุกสิ่งอย่างก็สำเร็จทุกประเด็น
ทั้งคนเต้นเสื้อผ้ามาชื่นชม

         ทุกอย่างพร้อมวันแสดงก็กำหนด
หงส์ฟ้าอดหวั่นไหวไม่สุขสม
เปิดวิกเองลองว่าอย่าปรารมภ์
ข่มความตรมลองดูสู้อีกครา

          “ไม่ลองก็ไม่รู้นะพ่อนะ”
“เอ้า !  เอาวะมันจะเป็นไรหนา
สมควร นวลกระจ่าง เป็นเพื่อนข้า
ช่วยเชิญชวนชาวประชาด้วยอีกทาง”

           สมควรเป็นนักจัดรายการ
ช่วยผสานสัมพันธ์อยู่ไม่ห่าง
เพราะผูกพันกับพ่อชูไม่วายวาง
ไม่เว้นว่างหาทางช่วยจำนรรจ์

          ใกล้ค่ำคืนคนแห่ยืนแน่นขนัด
ตั๋วที่จัดขายไปไม่ผกผัน
สมกับที่ตั้งหน้าประชาสัมพันธ์
คนแห่กันมาชมตั้งมากมาย

          หงส์ฟ้าตื่นเต้นเห็นตระหนัก
จึงแวะทักสมหวังอย่างมั่นหมาย
“เหนื่อยมากไหมเป็นไงบ้างละนาย”
คงเพราะสายใยแห่งมิตรพิชิตใจ

          สมหวังมองหน้าอย่างงง ๆ
เพราะสัยสงฝนฟ้าคงตกใหญ่
“นี่สมหวังจ้องหน้าฉันทำไม
มีอะไรแปลกไปหรือไงกัน”

         “ก็ร้อยวันพันปีมิเคยถาม
แล้ววันนี้นงรามมาถามนั่น
ผมก็เลยแปลกใจก็เท่านั้น
กลัวไม่ได้เล่นกันถ้าฝนโปรย”

         “นายนี่นะช่างยียวนกวนประสาท
ก็ไม่ได้พิศวาสนักหรอกโหวย
ก็เพียงแค่ถามไถ่ไหง๋โอดโอย”
“หงส์ หงส์ โว๊ย พ่อชูให้มาตาม”

         “เรื่องอะไรกันล่ะน้าสำลี”
“ไม่รู้สิอยากรู้ให้ไปถาม
คงมีใครจะแนะนำบอกกล่าวนาม
พ่อให้ตามน้าก็ตามหงส์รีบไป”

          “หงส์ รู้จักอาสมควร นวลกระจ่าง
ที่เคยสร้างวงมาคราสมัย
คราวที่พ่อโด่งดังแต่ก่อนไง
รู้จักไว้ต่อไปได้พึ่งพา”

          ทางด้านหน้าเวทีคนดูพร้อม
ต่างยินยอมพร้อมมาลัยไม่กังขา
หวังจะได้พบมิ่งขวัญกันเต็มตา
ต่างก็มาเฝ้ารอคอยชื่นชม

          เมื่อคอยนานคนดูก็เริ่มเซ็ง
อยากฟังเพลงเพื่อละเลงความขื่นขม
ทุกข์โศกให้จางหายคลายตรอมครม
ความระทมตรมเศร้าเหงาคงคลาย

         “หงส์เอ๊ยหงส์โทรตามไอ้มิ่งซิ”
“โทรอยู่นี่ไงพ่อติดต่อสาย”
“คนดูเขาชักจะเริ่มโวยวาย
กูละหน่ายจริง ๆ ไอ้แบบนี้”

           “เอาน่าพ่อทำอะไรเล่นไปก่อน”
หงส์ฟ้าวอน “ตลกไง ไปอย่าหนี
รีบขึ้นไปถ่วงเวลาหน้าเวที
น้าสำลีขึ้นไปอย่ารอรั้ง”

          ตัวตลกออกไปขัดตาทัพ
ก็โดนโห่ไม่นับต้องกลับหลัง
พ่อชูคงต้องสู้ดูอีกครั้ง
เสี่ยงโห่ดังไม่ยอมฟังเหตุใด

เค้าโครงเรื่อง จากนิตยสาร  TV  MAGAZINE  ฉบับพิเศษละครทีวี  เรื่อง  หงส์ฟ้ากับสมหวัง