คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทจบ
บทจบ: นายคือดวงใจของฉัน
ในระหว่างที่ชายทั้งสองกำลังคุยกัน พวกเขาไม่รู้เลยว่ามีอีกคนหนึ่งที่เขามาได้ยิน เซฮุนยืนตัวสั่นอยู่ตรงประตูทางเข้า หลังจากที่ได้ยินเรื่องบางอย่างเข้า เรื่องที่เด็กหนุ่มเองก็ไม่อยากจะเชื่อ นัยน์ตาสวยคลอไปด้วยน้ำตา ทั้งสับสน และวุ่นวายในใจ ร่างกายเหมือนไร้เรี่ยวแรง ทำให้ถุงทาร์ตผลไม้ที่ถือขึ้นมาด้วยตกลงพื้นทันที มือบางยกขึ้นปิดเสียงสะอื้น
“เซฮุน! เป็นอะไรรึเปล่า”คยองซูวิ่งเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเหมือนจะทรุดลง
“ผะ...ผม ไม่เป็นไรฮะ ขะ...ขอตัวก่อนนะฮะ”ร่างบางเอ่ยตะกุกตะกัก แล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้คยองซูยืนงงด้วยความสงสัย จนกระทั่งคริสเดินออกมาจากห้อง
“เห็นเซฮุนรึเปล่า”เสียงทุ้มถามอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นหน้าห้องมีเพียงทาร์ตผลไม้ที่กระจายเกลื่อนเต็มพื้นแต่ไร้เงาของเซฮุน แสดงว่าเด็กหนุ่มรู้เรื่องที่เขาคุยกับซีวอนหมดแล้ว
“ฮะๆ เพิ่งวิ่งออกไปเมื่อกี้นี้เอง”คยองซูรีบบอก
ไม่ทันสิ้นเสียง ชายหนุ่มก็วิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว คยองซูมองคริสอย่างสงสัยอีกครั้ง สงสัยจริงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมถึงได้วิ่งไปอย่างนั้น ทั้งคู่เลย...
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
คริสวิ่งไปตามทางของถนนในโรงพยาบาล เขารู้สึกร้อนใจอย่างมาก ไม่คิดว่าเซฮุนจะมาได้ยินเรื่องนี้ มันหนักเกินไปสำหรับเด็กหนุ่ม
ขายาววิ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน นัยน์ตาคมมองซ้ายมองขวา จนกระทั่งไปเจอกับร่างบางที่คุ้นตา ที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งมุมหนึ่งของสวนหย่อม คริสจึงพาตัวเองเข้าไปใกล้ๆ แล้วค่อยๆ นั่งลงตรงข้างกายของเซฮุนอย่างเงียบเชียบ
“ฮึก...”เสียงใสสะอื้นออกมา ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะกอดปลอบ
“เซฮุน”เสียงทุ้มเรียกแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลมให้หายเศร้า นิ้วเรียวเชยคางขึ้นก่อนปาดน้ำตาที่เปรอะอยู่เต็มหน้าออก นัยน์ตาคมมองจ้องเข้าไปในดวงตาใสราวกับแก้ว
“พี่คริส..มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ยฮะ...”ร่างบางถามเสียงสั่น พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คริสปาดน้ำตาออกอีกครั้ง ก่อนจะพูดความจริง
“ฟังให้ดีนะคนดี ยังไงเราก็หลีกเลี่ยงบางเรื่องไม่ได้ เราก็ต้องยอมรับมัน...”
“...”เมื่อสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้าตั้งใจฟังบ้างแล้ว ชายหนุ่มจึงค่อยผ่อนหายใจแล้วเล่าต่อ
“บางทีนายอาจจะได้ยินมาบ้างแล้วนะ ใช่แล้วล่ะ...คุณซีวอนเป็นพ่อแท้ๆ ของนาย...พ่อที่ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองยังมีลูกชายอีกคน...”
“แล้วทำไม...ทำไมเขาถึงทอดทิ้งผมล่ะฮะ”
“เป็นเพราะความเข้าใจผิดน่ะ เหตุผลสมัยเต่าล้านปีเลยล่ะ แต่ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนั้น ฉันก็อาจไม่มีวันนี้ วันที่ฉันได้เจอกับรักแท้...”สิ้นคำพูดริมฝีปากบางของชายหนุ่มก็คลี่ออก ไม่คิดว่าตัวเองจะเลี่ยนได้ขนาดนี้ และเมื่อมองร่างบางตรงหน้าก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างกัน
เซฮุนยิ้มอายๆ ก็จริงอย่างที่ผู้เป็นสามีว่า ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น เราทั้งคู่ก็คงไม่ได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันแบบนี้
ศีรษะเล็กซบลงที่ไหล่กว้างของชายหนุ่ม ความอบอุ่นที่ห่างหายมานานเริ่มซึมซับเข้าสู่หัวใจทีละเล็กละน้อย แม้ว่าเขาและร่างบางจะห่างกันนานขนาดไหน แต่หัวใจก็ยังโหยหากันตลอดเวลา ยิ่งตอนนี้มีสิ่งชีวิตเล็กๆ ที่เป็นเหมือนโซ่ท้องคล้องใจทั้งคู่ สิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นด้วยความรักของเขาและเด็กหนุ่มทั้งสองและความรักนั้นคงจะเติบโตอยู่ในหัวใจของทั้งคู่...จากนี้และตลอดไป
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
เซฮุนเดินจูงมือกับคริสไปตามทางหลังจากที่เข้าใจกันแล้วเรียบร้อย ชายหนุ่มคิดว่าหลังจากนี้เซฮุนคงจะได้เวลาย้ายกลับมาอยู่ 'บ้าน' ของตัวเองซักที...
ทั้งคู่เดินมาจนถึงห้องของซีวอน เมื่อซีวอนเห็นหน้าของเซฮุนอีกครั้งก็ทำให้คิดถึงลูฮานอย่างอดไม่ได้ ส่วนคยองซูที่เพิ่งจะรู้ความจริงหลังจากที่ซีวอนเล่าให้ฟังนั้นก็รู้สึกดีใจมากที่ตัวเองจะมีน้องชาย แม้ว่าจะเป็นน้องต่างมารดาก็เถอะ แต่นี่มันสมัยไหนแล้ว แทนที่จะรังเกียจแต่ร่างบางกลับยิ่งสงสารที่ต้องปล่อยให้น้องชายเพียงคนเดียวต้องเติบโตอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพียงลำพัง
“เซฮุน...”เสียงแหบพร่าของซีวอนเอ่ยเรียกชื่อของผู้เป็นลูกชายอีกคนอย่างรักใคร่ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนผู้เป็นแม่
“ฮะ...คุณซีวอน”เสียงใสขานรับ แต่กลับโดนคยองซูขัด
“คุณซีวอนที่ไหนกัน เรียกคุณพ่อสิ”คยองซูทำหน้าดุ แต่ก็ยิ้มแก้มปริ
“พี่คยองซู...”เซฮุนพูดเสียงอ่อน
“ฉันดีใจจริงๆ นะที่ได้นายมาเป็นน้อง ถ้าอย่างนั้นพี่คริสก็เป็นน้องเขยของฉันน่ะสิ”คยองซูกล่าวอย่างล้อเลียน
“ครับๆ พี่ภรรยา...”
“อย่าเลยดีกว่าฮะพี่คริส พูดอย่างนั้นเดี๋ยวขี้กลากขึ้นหัวพอดี”คยองซูว่าก่อนจะหันไปหาเซฮุน
“เอ้า เร็วสิ พ่อพี่รออยู่นะ”เซฮุนมองคยองซูก่อนจะสลับมามองซีวอนที่ตั้งหน้ารอคอยอย่างมีความหวังเต็มที่
“คะ...คุณพ่อ”เสียงใสเอ่ยเบาๆ เพราะนอกจากคุณพ่อบาทหลวงและพ่อสามีแล้ว เด็กหนุ่มก็ยังไม่เคยเรียกใครว่าพ่อเลย ให้มาเรียกกะทันหันอย่างนี้มันก็ออกจากเขินอยู่หน่อยๆ แฮะ แม้เสียงจะเบา แต่คนฟังกลับหัวใจพองโตขึ้น ลูกชายที่ไม่เคยได้พบมานานหลายปี มาบัดนี้กลับเรียกเขาว่าพ่อ ทั้งที่พ่อคนนี้ทอดทิ้งเด็กหนุ่มมาทั้งชีวิต
“ลูก...ยกโทษให้พ่อได้ไหม ขอโอกาสให้พ่อที่ทอดทิ้งลูกได้แก้ตัวอีกครั้ง”
“ผม...ยกโทษให้ฮะ”เซฮุนพูดเสียงเครือด้วยความตื้นตันใจ
“เซฮุน...ขอบใจมากลูก ขอให้พ่อได้กอดลูกสักครั้ง...จะได้ไหม”ซีวอนพูดเสียงสั่น ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ
“คุณพ่อ...”สิ้นเสียงร่างบางก็โผเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นของผู้เป็นบิดา อ้อมกอดที่โหยหามานานแสนนาน ความอบอุ่นทางสายเลือดถ่ายทอดส่งผ่านสู่กันและกัน
ซีวอนรู้สึกเหมือนว่าได้ย้อนกลับไปสู่อดีตอีกครั้ง อดีตที่มีเขา ลูฮานและครอบครัวอันแสนอบอุ่น
ภาพพ่อลูกที่โอบกอดกันเรียกให้น้ำตาทั้งของคริสและคยองซูรื้นขึ้นมาในทันที คยองซูจึงเข้าไปโอบกอดร่างบางของผู้ที่ได้ชื่อว่าน้องชายอีกครั้ง ก่อนจะผละออกมา ซีวอนที่สีหน้าตอนนี้อิ่มเอิบไปด้วยความสุข พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดว่า
“เรื่องนี้ต้องบอกให้คุณแม่ได้รับรู้ ว่าสิ่งที่ท่านทำให้ชีวิตต้องลำบากขนาดไหน ท่านจะได้รับรู้ว่าสิ่งที่ท่านทำมันผิด!”เมื่อกล่าวจบ คนทั้งสามก็มีสีหน้ากังวลไปตามๆ กัน แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ทางเดียวเท่านั้นคือพูดความจริงออกมา
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
เบื้องหน้าของทุกคนในตอนนี้ดูตึงเครียด เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับคุณนายใหญ่ชเว จินอา หรือคุณแม่ของซีวอน หญิงชราที่อดีตเคยไล่ชายหนุ่มคนหนึ่งออกจากบ้านทั้งๆ ที่รู้ว่าท้อง และชายหนุ่มคนนั้นก็ตายจากไป เหลือเพียงทายาทชายเพียงคนเดียวที่ถอดพิมพ์เดียวกันกับผู้เป็นมารดา ยิ่งมองดูก็ยิ่งสะท้อนใจในความผิดของตนเอง
“ซะ...เซฮุน”ริมฝีปากเหี่ยวย่นพยายามเอ่ยเสียงอันแหบพร่าของตน เพียงเพื่อจะเอ่ยชื่อของเด็กหนุ่มตรงหน้า ที่เป็นหลานชายในไส้ หลานชายที่เธอเคยทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ฮะ...”เสียงใสขานรับ นัยน์ตามองผู้ที่ถูกแนะนำตัวว่าเป็นย่าแท้ๆ ของเด็กหนุ่ม
หญิงชราตรงหน้ามองร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น เธอเห็นภาพบางอย่างทับซ้อนขึ้นมาในทันที เป็นภาพของลูฮานชายหนุ่มที่เธอชิงชัง ภาพตอนที่ลูกชายของเธอพามาแนะนำแต่เธอไม่ยอมรับ และไล่ออกจากบ้านหลังนี้ในที่สุด แต่ตอนนี้ลูกชายของลูฮานกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ในความรู้สึกของเธอไม่มีความชิงชังนั้นเหลืออยู่เลย เหลือแค่เพียงความรู้สึกสำนึกผิดในบาปกรรมที่ตนเองได้ก่อไว้กับสองชีวิต หนึ่งชีวิตที่ได้พบกับความตายหลังจากที่คลอดชีวิตเล็กๆ และชีวิตเล็กๆ นั้นกลับต้องใช้ชีวิตอย่างอยากลำบากในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเศร้าใจ ทั้งสำนึกในความร้ายกาจของตนเองเมื่อในอดีต
“หลาน...ย่า...”เสียงแหบพร่าเอ่ยแผ่วเบา แต่หากน้ำตากลับคลอหน่อยเต็มนัยน์ตาใส
“คุณแม่ครับ”ซีวอนร้องขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นมารดาร้องไห้ออกมา
“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่เห็นภาพของลูฮานทับขึ้นมาเท่านั้น เซฮุน...จะเป็นไปได้มั้ยถ้าจะยกโทษให้ย่า ยกโทษให้กับความผิดร้ายแรงที่คนแก่คนนี้ได้ทำไว้กับแม่ของหนู ฉันเลวเองที่เห็นแก่ตัว ฉันขอโทษที่ทำไม่ดีกับลูฮาน ทั้งความร้ายกาจ ทั้งใส่ร้ายแม่ของหนู ทั้งไล่ออกจากบ้าน ยิ่งรู้ว่า...แม่คลอดหนูออกมาแล้ว...”หญิงชราพูดได้เพียงแค่นั้นน้ำตาแห่งความสำนึกผิดก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย
เซฮุนที่ได้เห็นหน้าของคนที่ได้ร้องไห้สำนึกผิด น้ำตาของเด็กหนุ่มก็ไหลออกมาเช่นกัน เด็กหนุ่มดีใจที่หญิงชราตรงหน้าขอโทษแม่ของตน หากวันนี้แม่ยังอยู่แม่คงจะอโหสิกรรมให้กับสิ่งเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้น ความจริงวันนี้ควรเป็นวันดีที่เด็กหนุ่มได้เห็นครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า และคุณพ่อบาทหลวงก็เคยสอนว่าความแค้นมีแต่ทำให้เราเป็นทุกข์ การให้อภัยต่างหากคือสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุข
“ผม...ให้อภัยในทุกสิ่งทุกอย่างฮะ”เสียงใสปนสะอื้นกล่าวอย่างนุ่มนวล ซีวอนยิ้มออกมาเมื่อตอนนี้ครอบครัวของเขาได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาต่อจากนี้เขาจะดูแลลูกชายให้ดีที่สุด ชดเชยช่วงเวลาแห่งความสุขที่หายไป
“ขอย่า...กอดได้ไหม...”
“คุณย่า...”แล้วร่างบางก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของหญิงชราที่นั่งอยู่บนรถเข็น
แม้จะมีเพียงผิวหนังที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา แต่หากความอบอุ่นของสายเลือดเดียวกันกลับไม่หายไปเลย ทั้งสองคนคนกอดกันถ่ามกลางความตื้นตันใจของทุกคนที่อยู่ในที่นี้ โดยเฉพาะซีวอนที่ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าลูกชายของชายผู้เป็นที่รัก คยูฮยอนเดินเข้ามากุมมือของสามี พร้อมเอ่ยแสดงความยินดี
“ในที่สุดเรื่องที่ค้างคาในใจก็หายไปสักทีนะครับ ดีใจด้วยที่คุณได้พบกับลูกชายอีกคน”คยูฮยอนพูดอย่างยินดี ซีวอนไม่รู้จะพูดขอบคุณยังไง จึงได้แต่กุมมือกลับ
“ผมก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกัน ที่คอยอยู่เคียงข้างผมตลอดเวลา”
“ครับ”แล้วสองสามีภรรยาก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
ขณะนี้เซฮุนยังง่วนอยู่กับการเตรียมกับข้าวในบ้านของซีวอนและแม้ว่าเด็กหนุ่มจะคอยช่วยแม่ครัว แต่ก็โดนสั่งให้นั่งอยู่เฉยๆ อยู่ดี เพราะเกรงว่าหากออกกำลังมากเกินไป อาจจะกระทบกระเทือนกับเด็กก็เป็นได้ ดังนั้นหน้าที่ของเด็กหนุ่มในตอนนี้ก็ยังคงเป็นหน้าที่หั่นผัก แถมคริสยังคอยมาคุมไม่ห่างกายเพียงแค่หั่นผักแรงไปหน่อยก็โดนดุ
ฉับๆๆๆๆ
“นี่เซฮุน อย่าซับแรงนักซี่ เดี๋ยว...”
“กระเทือนลูก...”ร่างบางต่อคำพูดที่ฟังจนแทบจะขึ้นใจได้ เด็กหนุ่มวางมีดในมือลง ก่อนหันไปเอาเรื่องกับคริส
“พี่คริสฮะ...พี่คริสรู้มั้ยว่า...”
“...ว่า”คริสรีบต่อคำให้
“ผมรำคาญพี่มากกกก พี่คอยมาคุมอย่างนี้แล้วผมจะหั่นเสร็จมั้ยฮะ แค่มัดเดียวใช้เวลาเป็นชั่วโมงเข้าไปแล้ว แล้วผมใช้แค่แขนกับมือนะฮะ มันแทบจะไม่กระทบอะไรกับลูกเลยซักนิดเดียว จริงอยู่ที่ว่าคุณหมอห้ามทำงานหนัก แต่ไอ้การหั่นผักเนี่ย มันยังไม่ได้ครึ่งของงานที่ผมเคยทำมาทั้งชีวิตเลยด้วยซ้ำ ผมว่าพี่คริสไปอยู่ห่างๆ ผมไว้จะดีกว่านะฮะ ผมจะเหนื่อยก็เพราะพี่คอยห้ามนู่นห้ามนี่อย่างนี้แหละฮะ!”
เสียงใสแหวยาวเป็นชุด หลังจากที่อัดอั้นมานาน เด็กหนุ่มจ้องหน้าคริสเขม็งอย่างโมโห ก่อนจะถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าของสามีซีดลง ก็รู้อยู่หรอกว่าห่วง แต่แบบนี้มันทำให้เด็กหนุ่มรำคาญอยู่ไม่น้อยเลย
คริสหน้าซีดเมื่อเจอภรรยาบ่นเป็นชุดจนหูชา ก็เขาไม่อยากให้เด็กหนุ่มทำงานหนักนี่นา ความจริงอยากให้อยู่เฉยๆ มากกว่าด้วยซ้ำ งานในห้องครัวก็ให้เป็นของแม่ครัวไปสิ ทำไมต้องไปทำเอง แต่เขาก็พอจะเข้าใจนิสัยไม่ชอบอยู่เฉยของเด็กหนุ่ม แต่ก็น่าจะดูแลตัวเองบ้างนี่นา
จะว่าไปตัวเขาเองก็เห่อลูกเกินไปจนสมควรโดนดุ พอคิดได้ชายหนุ่มก็เดินถอยออกไปจากห้องครัว เซฮุนมองตามร่างสูง ในใจเองก็รู้สึกผิดที่ตัวเองก็พูดแรงไป แต่เด็กหนุ่มรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นี่นา
หลังจากที่เตรียมอาหารเสร็จแล้ว คยูฮยอนก็ย้ายตัวเองมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ความจริงเด็กหนุ่มก็คิดจะกลับบ้านอยู่แล้ว แต่ถูกคนเป็นพ่อขอร้องให้อยู่ทานข้าวด้วยกัน ทั้งที่ความจริงแล้วตัวเองอยากให้เซฮุนพักอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ เพราะตัวเขาเองก็อยากจะทำหน้าที่พ่อบ้าง แต่เมื่อนึกได้ว่าลูกชายตัวเองแต่งงานแล้ว จึงพับเก็บความคิดนั้นเสีย เขาควรจะตามใจเซฮุน เพราะเด็กหนุ่มคงไม่สนิทใจถ้าต้องนอนค้างที่นี่ ไม่นานอาหารนานาชนิดถูกลำเลียงมายังโต๊ะอาหาร
“น่าทานจัง”คยองซูพูดลอยๆ พร้อมกับยิ้มให้กับทุกคน
“วันนี้เป็นวันดีที่เราได้มาทานข้าวพร้อมหน้ากัน”ซีวอนพูด พร้อมหันไปยิ้มให้กับสองสามีภรรยาครอบครัวอู๋ ที่ตอนนี้ก็ได้รู้ความจริงแล้วว่าเซฮุนคือลูกชายแท้ๆ ของซีวอนที่เพิ่งได้พบกัน จะเรียกว่าเพิ่งพบกันก็ไม่ได้ ต้องเรียกว่าพลัดพรากจากกันมากกว่า พอรู้ข่าวทั้งคู่ก็รีบมาที่บ้านตระกูลชเวทันที โดยถือโอกาสเยี่ยมคนป่วยที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลพร้อมทั้งมาแสดงความยินดีด้วย
“เมื่อหนูเซฮุนก็เป็นลูกชายคนหนึ่งของคุณซีวอน แล้วได้แต่งงานกับเจ้าคริสก็แสดงว่าเราเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วสินะ”เฉินพูดอย่างถูกใจ หลังจากที่พลาดจากคยองซู แต่ก็ได้เซฮุนมาแทน
“งั้นแสดงว่าผมก็ไม่ต้องแต่งงานกับไอ้...จงอินแล้วสิฮะ”คยองซูพูดกับมารดาอย่างดีใจ
“แต่แม่ว่าแต่งทั้งคู่เลยก็ดีเหมือนกันนะ”คยูฮยอนกล่าวอย่างมีนัย
“โธ่ แม่ฮะ...”เสียงหวานอ่อยลงทันที ก่อนจะหันไปจิกนัยน์ตาใส่จงอิน ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่ส่งยิ้มกวนๆ มาให้ ทำให้ร่างบางถึงกับกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ อาการของทั้งคู่ต่างก็ตกอยู่ในสายตาของคนทั้งโต๊ะ ซึ่งต่างก็อมยิ้มในความแก่นเซี้ยวไม่ยอมใครของแต่ละคน
“เอาล่ะๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว กินข้าวเถอะ เดี๋ยวอาหารเย็นหมด”คยูฮยอนว่าก่อนทุกคนจะลงมือทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เหล่าผู้มาเยือนต่างก็ลากลับก่อน และแน่นอนว่าเซฮุนยังไม่ยอมกลับไปกับคริสอยู่นั่นเอง
“ผมไม่กลับกับพี่คริสนะ”เสียงหวานกล่าวขึ้น เรียกให้ใบหน้าหล่อเหลาถึงกับบึ้งตึงเลยทีเดียว
“ทำไม”คริสถาม คล้ายจะไม่พอใจ
“ง่ายๆ ก็ผมไม่อยากไปกับพี่คริส ชัดมั้ยฮะ”เด็กหนุ่มพูดพร้อมกอดอก จริงอยู่ว่าตอนนี้เขาเป็นผู้บริสุทธิ์หลังจากที่ได้รับรู้ความจริง แต่ว่า...แค่อยากจะแกล้งบ้างเท่านั้นเอง
“เซฮุน...อย่างอแงสิครับ”ชายหนุ่มเริ่มเข้าหาด้วยไม้นวม เพราะเริ่มรู้แกวก่อนส่งซิกไปหาคนเป็นพ่อ
“นั่นสิหนูเซฮุน ไหนๆ หนูก็หายโกรธมันแล้วไม่ใช่หรือ ไปกับเจ้าคริสมันเถอะมันจะลงแดงตายเอานะถ้าไม่ได้หนูกลับไปอยู่ด้วยน่ะ”เฉินช่วยลูกชายตัวเองเต็มที่
“แต่ว่า...”เสียงหวานเริ่มแผ่วเมื่อผู้เป็นพ่อสามีมาช่วยพูด ทำเอาเด็กหนุ่มแกล้งไม่ออกเพราะเกรงใจผู้ใหญ่
“นั่นสิเซฮุน พี่ว่าพี่คริสคงจะสำนึกผิดแล้วล่ะ”คยองซูบอกพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ เซฮุน ใบหน้าหวานโน้มลงกระซิบกระซาบ
“พี่ว่านะ ถ้าไปอยู่กับพี่คริส เราอาจจะแกล้งเขาได้สะใจมากกว่านี้ก็เป็นได้นะ”เซฮุนตาโต พร้อมกับคิดตาม
“จริงด้วยสิฮะ ขอบคุณนะฮะพี่คยองซู”ร่างบางกล่าวพร้อมยิ้มกว้าง ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน
“งั้นผมจะกลับกับพี่คริสแล้วกันนะฮะ”เสียงหวานว่าพร้อมกับเดินไปเปิดประตู ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ และเมื่อเห็นคริสยังยืนนิ่งอึ้งก็เอ่ยเสียงดุเรียก
“ตกลงจะไปไหมฮะพี่คริส เดี๋ยวผมก็เปลี่ยนใจซะหรอก”เสียงหวานแหวใส่ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”คริสหันไปบอกลาผู้ใหญ่
“ผมไปแล้วนะฮะ”ร่างบางกล่าวตามพร้อมบอกลา
“ไปดีมาดีนะลูก”ซีวอนกล่าวอำลาลูกชาย เซฮุนส่งยิ้มกว้างให้ผู้เป็นบิดา
“ฮะ คุณพ่อ”แล้วประตูก็ปิดลง คริสออกรถไปอย่างนุ่มนวล
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
วันนี้เป็นวันแรกที่คริสตื่นเต้นมากเพราะเป็นวันที่เซฮุนได้กลับไปอยู่กับเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มเองก็พอจะรู้เลาๆ ว่าเซฮุนยังเคืองๆ เขาอยู่ ตลอดทางจึงได้แต่นั่งเงียบ แม้ตาจะเหลือบไปมองร่างเล็กของภรรยาบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ยังเห็นเด็กหนุ่มนั่งหน้าตรงทอดสายตาออกไปข้างนอกตลอดเวลา
“เซฮุน...”เสียงทุ้มเรียกเบาๆ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างบางหันมามองเขาอีกครั้ง
“ฮะ?”เสียงใสตอบรับ แต่หากใบหน้าก็ไม่ได้หันมามองเขาเลย คริสนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนเอ่ยถาม...
“นาย...รู้สึกยังไงที่ได้กลับมาอยู่กับฉันอีกครั้ง”เสียงทุ้มถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ก่อนจะค่อยๆ ชะลอความเร็วของรถแล้วจอดในที่สุด บรรยากาศในตอนกลางคืนมีแสงสีประดับสวยงาม ชายหนุ่มจอดรอไว้แถวๆ ใกล้ๆ ริมแม่น้ำฮัน
เซฮุนมองคนข้างๆ อย่างงุนงง ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไปสูดอากาศข้างแม่น้ำ โดยมีคริสที่เดินตามมา มือหนาจับเสื้อสูทของเขาก่อนสวมให้ร่างบาง เพราะอากาศตอนกลางคืนนี้ก็เย็นอยู่ไม่น้อย กลัวว่าคนตัวเล็กจะไม่สบายเอา ยิ่งตอนนี้ยังอุ้มท้องลูกของ 'เรา' ไว้อีกด้วย ทำให้เขาต้องดูแลเพิ่มเป็นหลายเท่า แม้จะอยากลำบากแค่ไหน แต่เขาก็เต็มใจที่จะทำเสมอ...
ขณะนี้สองร่างตระกองกอดกันพลางมองภาพวิวทิวทัศน์ตรงหน้า ร่างบางซบศีรษะลงที่อกกว้างของชายหนุ่ม ก่อนรับเอาไออุ่นของเขาเข้ามาเต็มที่
“ผมดีใจฮะ ที่จะได้กลับไปอยู่ 'บ้าน' ของเราอีกครั้ง”เสียงหวานใสกล่าว ก่อนจะใช้แขนเล็กโอบเอวของร่างสูง
หลังจากที่คริสได้ยินคำตอบก็ชื่นใจยิ่งนัก เพราะเขาคิดว่าเซฮุนคงไม่ค่อยอยากจะกลับมาอยู่ด้วยเท่าไหร่นัก แต่เพียงได้ยินคำว่า 'บ้านของเรา' หัวใจของเขาก็พองโตเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เพียงแค่นั้นก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว
“แล้วนายให้อภัยฉันแล้วรึยัง”คริสถามอีกครั้ง พร้อมกับก้มลงจูบที่หน้าผากภรรยาอย่างรักใคร่
“ถ้าไม่ให้อภัย แล้วผมจะกลับมาอยู่กับพี่คริสเหรอฮะ ป่านนี้คงหนีไปสุดขอบโลกแล้ว”เซฮุนตอบกลับ ก่อนจะย่นจมูกใส่อย่างน่าเอ็นดู
คริสยิ้มกว้างพร้อมกับกอดคนตัวเล็กแน่นด้วยความดีใจอย่างที่สุด ตอนนี้เขากล้าสาบานได้เลยว่า นอกจากความรักของเขาที่ยกให้เซฮุนไปหมดแล้วชีวิตทั้งชีวิตของเขา หรือแม้แต่ลมหายใจเขาก็มอบให้ได้ เพราะว่าสำหรับเขาแล้ว เซฮุนก็เหมือนกับอากาศ ที่เขาจะขาดไม่ได้เลยสักวินาทีเดียว
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
หลังจากที่เซฮุนกลับมาพักอยู่ที่คอนโด คริสก็คอยดูแลร่างบางอย่างใกล้ชิด เรียกได้ว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลยทีเดียว และตอนนี้ก็เหลืออีกแค่เดือนเดียวเท่านั้นที่จะครบกำหนดคลอด ซึ่งหนึ่งในชื่อที่คริสกับเซฮุนเคยเตรียมไว้ก็ได้ใช้สักที แต่คราวนี้คงจะมีแค่ 'คาริส' ออกมาก่อนล่ะน่ะ
และตอนนี้คริสก็เกิดอาการเห่อลูกอย่างรุนแรง เพราะชายหนุ่มเล่นของใช้สำหรับเด็กมาตุนไว้เพียบ ทั้งเสื้อผ้าเด็ก เปลเด็ก ทั้งของเล่นของใช้ต่างๆ แล้วก็ยกห้องเก่าของเด็กหนุ่มให้ลูกไปแล้วด้วย คราวนี้ร่างบางก็เลยต้องย้ายไปนอนห้องสามีแทน
เซฮุนมองออกไปนอกกระจกอย่างเหม่อลอย สายตาทอดออกไปไกลก่อนที่มือสวยจะเปิดประตูกระจกออก แล้วเดินไปยืนตรงระเบียง จมูกโด่งสูดรับอากาศบริสุทธิ์เข้ามาเต็มปอด สายลมเย็นพัดมาทำให้เส้นผมปลิวไสวเบาๆ ก่อนที่จะตัวจะสะดุ้งเมื่อมีอ้อมแขนมากอดรัดจากทางด้านหลัง
“ทำอะไรอยู่ครับ”เสียงทุ้มของสามีถามเบาที่ข้างหู ก่อนจะจุมพิตที่แก้มนวลอย่างถนุถนอม ฝ่ามือลูบเบาๆ ที่ท้องนูนของภรรยา
แม้ว่าเซฮุนจะอุ้มลูกของเขาอยู่ แต่ท้องกลับนูนออกมาเพียงนิดเดียวคงเป็นเพราะเป็นท้องแรก แต่ผิวพรรณของภรรยากลับเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลทำให้เขาอดใจไม่ไหวอยู่ร่ำไป แต่ก็ต้องอดทนไว้เพราะไม่อยากทำอะไรที่เป็นการกระทบกระเทือนลูกน้อยของเขานัก
“ผมกำลังคิดถึงวันเก่าๆ อยู่ฮะ”เสียงหวานตอบ เด็กหนุ่มรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนที่รัก มือบางวางไว้บนมือหนาของซีวอน
“วันเก่าๆ”คริสทวนคำ ก่อนขมวดคิ้วอย่างงงๆ
เซฮุนไม่ตอบอะไร ทำได้เพียงแค่ยิ้มน้อยๆ พลางนึกถึงวันแรกที่มาอยู่ที่นี่ ภาพแรกคือจื่อเถาที่มารับ และพามาส่งพร้อมกับแนะนำคริสให้รู้จัก ตอนนั้นเด็กหนุ่มกลัวคริสมากๆ แต่ไม่นานหลังจากที่แต่งงานกันเงียบๆ เด็กหนุ่มก็สนิทกับเขามากขึ้น และตกหลุมรักเขาอย่างไม่รู้ตัว
และเพียงไม่นานคริสก็เปิดใจให้ร่างเพรียวได้เข้าไปนั่งอยู่ในหัวใจของเขา แล้วก็ตกเป็นของคริสทั้งตัวและหัวใจ จนกระทั่งเกิดเรื่องวุ่นวายเมื่อมีซูยอนมาแทรกกลางระหว่างคริสกับเซฮุน ทำให้ร่างบางถึงกับหอบผ้าหอบผ่อนหนีคริสเลยทีเดียว แต่สุดท้ายทุกอย่างก็คลี่คลายเมื่อรู้ความจริงทั้งหมด
และความจริงอีกอย่างหนึ่งที่ทำเอาช็อคตั้งตัวไม่ติดก็คือซีวอนเป็นพ่อแท้ๆ ของร่างบาง แต่เรื่องทีน่าดีใจที่สุดคือ เด็กหนุ่มได้ตั้งท้องลูกของตัวเองและคริสผู้ชายที่รักมากที่สุด ผู้ชายที่รักและสาบานว่าจะดูแลเซฮุนไปตลอดชีวิต เพียงแค่คิด ร่างบางก็กระชับมือที่กุมมากขึ้น
“ผมรักพี่คริสนะ”เสียงหวานบอก คริสหัวใจพองโต เพราะไม่กี่ครั้งที่เซฮุนบอกรักเขา ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแกร่งมากขึ้น
“ฉันก็รักนาย หัวใจของฉัน...”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู ก่อนจูบเบาๆ ที่แก้มนวล
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
“โอ๊ย...พี่คริส”เสียงหวานร้องเรียก คริสที่นอนอยู่ข้างๆ ถึงกับสะดุ้งตื่นทันที
“เซฮุน เป็นอะไรครับ”ชายหนุ่มถามอย่างเป็นกังวล ก่อนเอื้อมมือไปเปิดไฟตรงหัวเตียง
“ผม...เจ็บท้อง...”ร่างบางพูดพร้อมกุมท้องอย่างทรมาน
คริสมองเซฮุนอย่างตระหนกก่อนควบคุมสติ เขารีบกดโทรหาโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ก่อนจะช้อนตัวร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าหวานมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมากมาย ยิ่งมองชายหนุ่มก็ยิ่งหน้าซีด แต่เขาจะลนลานไม่ได้เด็ดขาด เมื่อช้อนตัวเขาก็เดินไปที่ลิฟต์ทันที ชายหนุ่มลงลิฟต์อย่างร้อนใจ ในอ้อมแขนมีร่างของเซฮุนที่บิดตัวอย่างทรมาณ
ทันทีที่ซีวอนเดินมาถึงด้านนอก รถพยาบาลก็มารอรับทันที คริสวางเซฮุนลงบนเตียงนอน แล้วขึ้นไปบนรถพยาบาลด้วยกัน ตลอดทางจากคอนโดจนถึงโรงพยาบาลเซฮุนกุมมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มมองดูใบหน้าขาวซีดอย่างเป็นห่วง ตอนนี้ใบหน้าของเซฮุนขาวซีดยิ่งกว่ากระดาษ ทำให้เขารู้สึกใจคอไม่ดี พอถึงโรงพยาบาลหมอก็มารอรับ พร้อมสั่งการอย่างเชี่ยวชาญ
“คนไข้น้ำเดินแล้ว เอาเข้าห้องคลอดด่วนเลย”คุณหมอสั่ง คริสฟังแล้วยังงง ก่อนแย้ง
“คลอดเหรอครับ แต่อีกตั้งเดือนกว่าจะครบกำหนด”
“ค่ะ อาจจะคลอดก่อนกำหนด ถ้าไม่รีบทำคลอด อาจเป็นอันตรายได้ทั้งแม่ทั้งลูก”พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องคลอดตามไป
คริสยืนมองอยู่หน้าห้อง นัยน์ตามองตามเข้าไปอย่างเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเซฮุนและลูกของเขา
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ชายหนุ่มเริ่มนั่งไม่ติด เพราะเซฮุนเข้าไปแล้วตั้งนานแต่ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย ร่างสูงเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง จนกระทั่งครอบครัวของเขาและเซฮุนเดินทางมาถึง
“ได้ยินว่าเซฮุนจะคลอดแล้ว”ซีวอนถามอย่างตื่นเต้น
“ครับ”ตอบอย่างร้อนใจ
“แต่คลอดก่อนกำหนดเหรอฮะ”คยองซูถามอย่างสงสัย
คริสจึงพยักหน้าเป็นการตอบแทน แล้วคุณหมอก็เดินออกมาจากห้อง คริสจึงปรี่เข้าไปถามเป็นคนแรก
“ภรรยาผมเขาเป็นยังไงบ้างครับ”ชายหนุ่มถามอย่างร้อนรน
“ยังไม่คลอดค่ะ แต่เด็กกลับหัวแล้ว ตอนนี้เราอยากให้คุณพ่อเข้าไปเป็นกำลังใจหน่อย”คุณหมอบอก
คริสมองหน้าทุกคน ก่อนพยักหน้าตกลง แล้วเขาก็เดินเข้าไปยังห้องคลอด ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าทำความสะอาดร่างกายก่อนเดินเข้าไป เขาเห็นเซฮุนนอนอยู่ เด็กหนุ่มหอบหายใจแรง ชายหนุ่มรีบเข้าไปจับมือให้กำลังใจ
“เซฮุน ฉันเอง”คริสก้มลงกระซิบ
“พี่...คริส...”เซฮุนลืมตาขึ้น เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บเจียนตายในตอนนี้ แต่เมื่อเห็นหน้าของคริสแล้ว เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บน้อยลงไปมาก
“เอาล่ะค่ะคุณแม่ ตอนนี้เด็กกลับหัวแล้ว เบ่งอีกนิดนะคะ”คุณหมอบอก (*ขออนุญาติบรรยายการคลอดแบบผู้หญิงเลยนะคะ*)
“อื๊ดดดดดด”เซฮุนออกแรงเบ่ง คริสรู้สึกเหมือนความเจ็บปวดของเซฮุนถูกถ่ายทอดมายังเขาโดยตรง ก่อนจะกระชับมือแน่นเป็นกำลังใจ
“ใกล้แล้วค่ะคุณแม่ อีกนิดเดียวค่ะ เบ่งสุดแรงเลยนะคะ เอ้า!”คุณหมอบอกเมื่อเริ่มเห็นหัวเด็กแล้ว
“อื๊ดดดดดดด อ๊ากกกกกกก!!!”เซฮุนออกแรงเบ่งสุดแรงเท่าที่มีจนหมด คริสรู้สึกว่าการคลอดลูกมันทรมานแบบนี้นี่เอง เซฮุนนอนลงอย่างหมดแรงเมื่อความเจ็บปวดเจียนตายเฮือกสุดท้ายถูกส่งออกมา
“อุแว้ อุแว้”เสียงของเด็กทารกร้องดังจ้า คุณหมอรีบเอาผ้าสะอาดมาห่อเด็กทารกไว้
“ดีใจด้วยค่ะคุณแม่ ได้ลูกชายค่ะ”คุณหมออุ้มเด็กทารกตัวแดงมาให้คุณแม่มือใหม่
เซฮุนรับลูกน้อยมาอยู่ในอ้อมอก ใบหน้าของเด็กหนุ่มแม้จะซีดเซียวแต่ก็เต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคริส คริสส่งยิ้มให้เซฮุนที่เต็มไปด้วยความรัก
“เก่งมากครับคนดี เห็นไหม...ลูกชายของเรา”คริสพูดอย่างปลาบปลื้ม น้ำตาไหลออกมาด้วยความยินดีอย่างที่สุด
หลังจากนั้นคุณหมอก็ส่งเซฮุนไปพักที่ห้อง โดยมีคริสคอยดูแลไม่ห่าง
ชายหนุ่มนั่งมองใบหน้าหวานแต่ซีดเซียวของภรรยาที่กำลังหลับปุ๋ยหลังจากต้องเผชิญความเจ็บปวดเจียนตาย แต่ร่างบางก็คลอดลูกชายของเราออกมาให้ได้ชื่นชม ลูกชายที่เปรียบเสมือนของขวัญแห่งความรักที่เขาสู้บ่มเพราะมา คราวนี้ชื่อคาริสก็จะได้ใช้เสียที
“พี่คริส...”เสียงหวานครางออกมาเบาๆ เรียกให้คริสหันไปมอง
“หลับเถอะคนดี หลับให้สบายนะครับ”คริสก้มลงกระซิบที่ข้างหู ก่อนคลุมผ้าห่มจนถึงคอของร่างบาง นัยน์ตาคมมองร่างบางที่นอนอยู่ตรงหน้าอย่างอ่อนโยน สายตาที่มองเปี่ยมไปด้วยความรักและความอบอุ่น
หลังจากที่คลอดได้ไม่นานทุกคนก็แห่แหนกันมาเยี่ยมไม่ขาดสาย ตั้งแต่พ่อสื่ออย่างจื่อเถาที่ทำให้เด็กหนุ่มได้พบกับคริส พี่ชายคนสวยอย่างซูโฮ คยองซู จงอิน และครอบครัวอู๋กับครอบครัวชเวที่มาเยี่ยมกันพร้อมเพียง พร้อมกับยลโฉมเจ้าหนูน้อยคาริส ที่ตอนนี้เป็นที่ถูกใจของปู่ย่าตายาย
และก็เกิดเรื่องปวดหัวขึ้นอีกครั้งเมื่อเฉินบอกให้เซฮุนกลับไปอยู่บ้านใหญ่ ทำให้คริสฉุนกึกเพราะยังวางฟอร์มไม่อยากไปอยู่บ้านใหญ่ แต่เฉินก็หาข้ออ้างเรื่องต่างๆ นานาจนได้ และในที่สุดคริสก็ยอมแพ้ เพราะยอมต่อเรื่องความสะดวกสบาย ความปลอดภัย เรื่องพี่เลี้ยงเด็กและอีกเรื่องที่สำคัญคือ เซฮุนจะได้ไม่เหงายามต้องอยู่บ้านคนเดียว
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
4 ปีต่อมา
“คาริส...แม่บอกว่าอย่ากวนน้องไงลูก”เสียงหวานใสกล่าวดุๆ พอให้ลูกชายคนโตหยุดกวนน้องสาวที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ในเปล
“ก็น้องคาริสอยากมองหน้าน้องนี่ฮะคุณแม่”เสียงใสของเด็กชายคาริสดังขึ้นเมื่อตัวเองเดินมานั่งข้างๆ มารดา
เซฮุนที่ตอนนี้กลายเป็นคุณแม่ลูกสองกำได้แต่มองลูกชายคนแรกของตัวเองอย่างเอ็นดู ไม่รู้ว่าลูกคนนี้พูดเก่งเหมือนใคร ฝ่ามืออุ่นลูบผมลูกชายอย่างรักใคร่
“แต่ถ้าน้องตื่นขึ้นมา เดี๋ยวน้องจะไม่สบายนะครับ”เด็กหนุ่มบอกก่อนจะอุ้มเอาลูกชายตัวเองขึ้นมานั่งบนตัก รู้สึกว่ายิ่งคาริสโตยิ่งเหมือนใครบางคน
“ฮั่นแน่ งอแงอีกแล้วเหรอครับลูกพ่อ”คริสที่เพิ่งทำงานเสร็จเดินเข้ามาหาเซฮุนที่ห้องลูก เมื่อคาริสเห็นผู้เป็นพ่อกลับมาแล้ว ก็ถลาวิ่งเข้าไปหาทันที
“คุณพ่อ!”ร่างจ้ำม้ำวิ่งเข้าหา ก่อนจะโดนกอดแล้วอุ้มขึ้น
“ลูกใครหว่า ตัวหนักจังเลย”คริสกล่าวติดตลก
“พอเลยทั้งพ่อทั้งลูก เดี๋ยวน้องเซนาก็ตื่นหรอก”เซฮุนกล่าวเสียงดุ ก่อนมองดูลูกสาวคนเล็กที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
คริสกับคาริสมองหน้ากันอย่างรู้กันว่าโดนอีกแล้ว จึงค่อยๆ เงียบ คริสอุ้มคาริสมาวางที่โซฟา และพี่เลี้ยงก็เดินเข้ามาในทันที
“น้องคาริส มาเล่นกับพี่จีน่าดีกว่าค่ะ”พี่เลี้ยงเข้ามาให้ คริสขยิบตาให้อย่างรู้แก้ว คาริสจึงเดินออกไปกับพี่เลี้ยงทันที เมื่อเห็นว่าในห้องนี้ไม่มีใครแล้วคริสก็เริ่มเข้าไปกระแซะภรรยาทีละนิด
“เป็นอะไรรึเปล่าฮะพี่คริส”เสียงหวานถามเมื่อเห็นคริสข้ามาใกล้จนชิด ชายหนุ่มวาดแขนมาโอบกอดร่างเล็กของภรรยา เขารู้สึกอยากให้เซฮุนดูอวบขึ้นกว่านี้จังเลย นี่ขนาดมีลูกสองคนแล้ว ยังดูผอมอยู่เลย แต่จะอ้วนจะผอมเขาก็รักอยู่ดีนั่นแหละ
“อื้อ!”เสียงหวานร้องอย่างไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่เมื่อคริสกอดเด็กหนุ่มแน่นขึ้น
“นี่ยังไม่อวบอีกเหรอฮะ น้ำหนักผมขึ้นตั้งห้ากิโลนะ”เสียงหวานแหวแต่ก็ปล่อยให้ชายหนุ่มกอดไปเรื่อยๆ
“แค่ห้าต่างหาก เอาล่ะฉันคิดวิธีให้นายอวบขึ้นได้แล้ว”ชายหนุ่มพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
เซฮุนที่ถูกกระซิบถึงกับขนลุกซู่ นัยน์ตาสวยเริ่มมองหาตัวช่วย แต่ปรากฏว่าไม่มีใครในห้องเลย นอกจากเจ้าตัวเล็กที่หลับปุ๋ยในเปลสีชมพู
“เฮ้ย!”เสียงหวานร้องลั่นเมื่ออยู่ดีๆ ร่างกายก็เบาหวืออย่างกะทันหัน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อถูกอุ้มไปแล้วเรียบร้อย
“พี่คริสปล่อยผมลงนะ...พี่คริส!”เซฮุนร้องเสียงดุ เมื่อชายหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยลง
“เรื่องอะไรจะปล่อย ความจริงมีลูกหัวปีท้ายปีก็ใช่ว่าจะไม่ดีนะ ว่ามั้ยจ๊ะ”คริสหยอดเสียงหวาน พร้อมกับอุ้มร่างเล็กตัวปลิวไปยังห้องนอน
“พี่คริสบ้า!”
แม้จะดุ แต่ใบหน้าหวานสวยกลับแดงเป็นลูกตำลึงสุก คราวนี้คงได้เตรียมชื่อลูกอีกแล้วสิ
...จบบริบูรณ์...
+++++++++++++
มุมเม้าท์มอย
จบแล้ว! จบเร็วมากวู้~~
เรื่องนี้ถึงแม้จะเปิดมาได้ไม่นานแต่ก็มีแฟนคลับพอสมควร
ไรท์ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกวิวด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ปล. เดี๋ยวไรท์จะเปิดจองรวมเล่มนี้อย่างเป็นทางการนะคะ อย่าลืมติดตามข่าวในตอนที่หนึ่งด้วยนะ
ความคิดเห็น