คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 21
บทที่ 21: ข่าวดี
"อ้วกกกกกกก!!!"
เสียงอาเจียนดังไปทั่วบริเวณ และเจ้าของเสียงคลื่นเหียนนั้นก็คือคริสนั่นเอง ชายหนุ่มโก่งคออาเจียนอย่างทรมาณหลังจากขับรถมาจอดตรงประตูบ้านเรียบร้อย ยังไม่ทันได้เดินเข้าบ้านก็ต้องออกมาอาเจียนเสียก่อน
"คุณคริส!"เสียงแหลมของซิ่วหมินหวีดร้องอย่างตกใจที่เห็นลูกเลี้ยงของตนเองโก่งคออาเจียนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด
คริสหันมามองตามเสียงเรียกด้วยสีหน้าคล้ายคนจะเป็นลม ความจริงเช้าวันนี้เขาอาเจียนมาแล้วสามสี่รอบตั้งแต่ตื่นมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร อาเป็นพิษหรือโรคกระเพาะก็ไม่น่าจะใช่ เพราะทุกวันนี้เขาดูแลตัวเองดีเยี่ยมอยู่เสมอ ร่างสูงเดินหมดแรงเข้าประตูบ้าน ท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของซิ่วหมิน
ซิ่วหมินเดินตามไม่ห่างกลัวว่าเขาจะทรุดลง ก่อนถามด้วยน้ำเสียงอันห่วงใย
“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับคุณคริส น้าว่าคุณน่าจะพักก่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไร...เซฮุนอยู่ไหน...”คริสไม่สนใจคำเตือนของซิ่วหมิน แต่ถามหาเซฮุนแทน
ซิ่วหมินถอนหายใจอย่างปลงๆ ที่เห็นชายหนุ่มรุ่นลูกไม่ยอมอ่อนให้ตน แต่ก็ดีใจที่เห็นเขามาเหยียบที่บ้านหลังนี้
“หนูเซฮุนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นครับ”
“ขอบใจ”คริสกล่าวเสียงห้วน และผละออกไปตามที่ซิ่วหมินตอบ
ร่างสูงที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่เดินไปที่ห้องนั่งเล่น สายตาเฉียบคมเห็นร่างบางของคนรักนั่งกินมะม่วงจิ้มเกลือ(ของฝากจากเมืองไทย)อยู่ก็รู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมาทันที แต่สังขารที่ไม่ค่อยจะเป็นใจ ทำให้เขาถึงกับแทบทรุด แต่ยังดีที่เกาะขอบประตูไว้ทัน
เซฮุนได้ยินเสียงเหมือนกับอะไรขูดประตู เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นคริสที่ยืนเกาะอยู่ ดวงตาหวานเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าของเขาซีดและไร้เลือดฝากอย่างที่เคยเห็นเมื่อวาน ท่าทางเหมือนคนหมดแรง ร่างบางเห็นดันนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงอย่างห่วงใย
“พี่คริส...เป็นอะไรรึเปล่าฮะ”เสียงหวานถามขึ้น ก่อนจะช่วยพยุงเขาไปนั่งลงที่โซฟา
คริสใจชื้นขึ้นมาทันทีที่เซฮุนยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ ฝ่ามือหนาลูบไล้ที่แก้มขาวเนียนอย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่เป็นไรหรอก สงสัยเมื่อคืนจะนอนไม่พอ”คริสสันนิษฐาน
“งั้นก็ต้องพักผ่อนให้มากๆ สิฮะ”
“ไม่ได้หรอก ไม่มีนายอยู่ด้วยแล้วหลับไม่ลง...กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ”คริสพูดเสียงออดอ้อน เซฮุนได้ยินแล้วรู้สึกขำขึ้นมาทันที
“ผมอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีนี่ฮะ”เสียงหวานแกล้งแหย่ ใบหน้าสวยยิ้มให้อย่างเป็นต่อ
คริสมองใบหน้าอย่างจ๋อยๆ เมื่อเห็นว่าคนรักไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปกับเขาเลย แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คริสหยิบมันขึ้นมาก็พบว่าคยองซูโทรมา เซฮุนขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าคริสไม่รับโทรศัพท์ เมื่อชะโงกหน้ามาก็พบว่าเป็นพี่สาว(?)ที่เด็กหนุ่มเคารพโทรมานั่นเอง
“ทำไมไม่รับล่ะฮะ”
“อะ...อืม”
คริสกดรับสาบ แล้วถามอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอคยองซู”
“พี่คริสแย่แล้ว! พ่อเกิดอุบัติเหตุ! ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียูฮะ!!”เสียงตามสายกล่าวอย่างตื่นตกใจ
คริสลุกพรวดขึ้นอย่างตื่นตกใจ เมื่อได้ยินเรื่องที่ซีวอนประสบอุบัติเหตุ
“มีอะไรเหรอฮะพี่คริส”เซฮุนถามอย่างสงสัย
คริสหันมามองเซฮุนอย่างช้าๆ ก่อนบอกเสียงต่ำ
“คุณซีวอน...ประสบอุบัติเหตุ...”
เคล้ง!
ส้อมหลุดลงจากมือของเซฮุนทันที ใบหน้าหวานขาวซีดเมื่อได้ยินข่าวร้าย หัวใจหล่นวูบ
“ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู”คริสพูดอย่างเป็นกังวล
“เราไป...ได้ไหมฮะ”เสียงหวานติดสั่นพูดขึ้น คริสพยักหน้าช้าๆ
เซฮุนลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบเดินตามคริสออกไป คริสสตาร์ทรถและออกตัวอย่างเร่งรีบ ลืมอาการคลื่นไส้อาเจียนในทันที
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
คริสกึ่งเดินกึ่งวิ่งทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล และในที่สุดทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงหน้าห้องไอซียูที่มีชายสามคนยืนอยู่ เซฮุนไม่รู้ว่าผู้ชายสวยแม้จะสูงวัยหน่อยนั้นคือใคร แต่ก็เอ่ยทักทาย
“สวัสดีฮะพี่คยองซู พี่จงอิน และ...”
“ฉันชื่อคยูฮยอนจ้ะ”
“ฮะ คุณคยูฮยอน”เซฮุนกล่าวอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินไปหาคยองซูที่ยืนร้องไห้โดยมีจงอินคอยปลอบอยู่ไม่ห่าง
“พี่คยองซู...”
“เซฮุน...”คยองซูเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว ก่อนจะเข้าไปสวมกอดร่างบางอย่างหาที่พึ่ง
“ไม่เป็นไรฮะพี่คยองซู คุณซีวอนต้องปลอดภัยฮะ”เซฮุนปลอบเสียงแผ่ว แม้ว่าในใจจะยังคงกังวลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“แต่...พ่อเข้าไปหลายชั่วโมงแล้วนะ ฮึก...”
“ไม่เป็นไรฮะ...ไม่เป็นไร”เซฮุนลูบหลังเบาๆ ก่อนจะมองไปยังประตูห้องไอซียู
ท่ามกลางบรรยากาศที่อึมครึม มีเพียงคยูฮยอนเท่านั้นที่มองเซฮุนอย่างสนใจ เพราะใบหน้าหวานนั้นคลับคล้ายคลับคลาใครบางคนในอดีต ลักษณะท่าทางยิ่งเหมือนกัน ทำให้คยูฮยอนรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่คิดคุณหมอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“คุณพ่อปลอดภัยแล้วใช่มั้ยฮะคุณหมอ!”คยองซูถลาเข้าไปถามอย่างตื่นๆ
“คนไข้เสียเลือดมาก ทางเราต้องการเลือดด่วนเลยครับ”
“เลือดของผมก็ได้นะฮะ”คยองซูบอก พร้อมเลิกแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอก แต่กระนั้นสีหน้าของคุณหมอก็ยังดูเป็นกังวลอยอยู่ดี
“มีอะไรหรือครับคุณหมอ”คยูฮยอนถาม
“ทางเราไม่แน่ใจว่าคุณจะให้ได้รึเปล่า”
“ทำไมล่ะฮะ ผมเป็นลูกของเขา”คยองซูถามอย่างสงสัย
“กรุ๊ปเลือดของผู้ป่วยเป็นกรุ๊บเลือดหายากมาก เป็นกรุ๊ป AO- ซึ่งมีแต่ทายาททางสายเลือดเท่านั้นที่มี”คุณหมอบอก
คยองซูตาโตเบิกกว้าง ก่อนจะทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง เพราะร่างบางมีกรุ๊ปเลือดไม่ตรงกับบิดา และไม่ต่างกับคยูฮยอนที่ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายเหมือนอ่อนแรงทันทีจนต้องนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดหวัง
เซฮุนชักสีหน้าสงสัย ก่อนจะยกมือขึ้น
“ผมมีเลือดกรุ๊ปเดียวกันฮะ”เสียงหวานว่า ทำให้ทุกคนถึงกับหันมามองอย่างแปลกใจ
“เซฮุน...”คริสคราง ไหนบอกว่าต้องเป็นผู้สืบทายาททางสายเลือดเท่านั้น แล้วทำไมถึงได้...ชายหนุ่มคิดอย่างแปลกใจ พลางมองคนตัวเล็กไม่วางตาอย่างสงสัย
“งั้นเชิญครับ ขอตรวจเลือดอย่างละเอียดด้วยนะครับ”หมอหนุ่มกล่าวอย่างเร่งรีบ
“ได้ฮะ”เซฮุนพยักหน้า แล้วเดินตามคุณหมอไป ทิ้งความสงสัยไว้ในใจของใครหลายคน...
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
เซฮุนเดินตามหมอเข้าไปในห้อง ก่อนจะทำการตรวจเลือด จากผลตรวจที่ได้คุณหมอขมวดคิ้วขึ้น ก่อนจะเรียกพยาบาลเข้ามาในห้อง
“มีอะไรคะคุณหมอ”
“คุณพยาบาล ช่วยพาคุณเซฮุนไปตรวจปัสสาวะทีครับ”
“ได้ค่ะ เชิญค่ะคุณเซฮุน”พยาบาลสาวหันมายิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตร และแม้ว่าเซฮุนจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตรวจปัสสาวะด้วย แต่ก็ได้แต่เดินตามพยาบาลไป
หลังจากที่เก็บตัวอย่างปัสสาวะเสร็จ เซฮุนก็นั่งรอผล จนกระทั่งคุณหมอเรียก
“มีอะไรรึเปล่าฮะคุณหมอ”
“อืม...มีแน่ๆ ครับ ก่อนอื่นผมต้องขอแสดงความยินดีกับคุณด้วย”
คิ้วสวยขมวดขึ้นอย่างงงๆ ทำไมต้องแสดงความยินดี นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะแสดงความยินดีได้เลย
“แสดงความยิน...เรื่องอะไรเหรอฮะ
“คุณตั้งครรภ์ครับ”
“ตั้งครรภ์...ท้องน่ะเหรอฮะ!!”ร่างบางกล่าวอย่างตกใจ
“ครับ สี่สัปดาห์แล้ว คุณคงบริจากเลือดไม่ได้แล้ว”
ร่างบางนั่งหน้าซีด นี่เขาท้องเหรอ เขากำลังจะเป็นแม่คน...ฝ่ามือเล็กลูบหน้าท้องของตัวเอง ความรู้สึกหลายอย่างประเดประดังเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ทั้งตื่นเต้น ดีใจ และเสียใจที่ไม่อาจให้เลือดกับซีวอนได้
ขณะที่ร่างบางกำลังจมสู่ความคิดของตน พยาบาลสาวก็พรวดพราดเข้ามา ใบหน้าหอบราวกับเพิ่งผ่านกันวิ่งมาพันเมตร
“คุณหมอคะ...แฮ่กๆ”
“เอ้าใจเย็นๆ ครับ มีอะไร”
“คือทางเราสามารถติดต่อกับโรงพยาบาลที่คุณซีวอนเคยไปบริจาคเลือดได้แล้วค่ะ”
“จริงหรือ!”คุณหมอถามอย่างตกใจ
“จริงค่ะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง เลือดก็จะมาถึงค่ะ”
“พระเจ้าเข้าข้างเราแล้ว รีบไปเถอะ”คุณหมอพยักหน้าให้กับพยาบาลสาว ก่อนจะรีบลุกออกไป
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
คริสที่ยืนรออยู่ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ วิ่งตรงมายังห้องไอซียู ภาพตรงหน้าคือคุณหมอที่วิ่งหน้าตื่นมา ตามด้วยพยาบาลสาวที่วิ่งตาม
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณหมอ”คริสคว้าแขนหมอไว้ก่อนถามขึ้น
“ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องใช้เลือดของคุณเซฮุนแล้วครับ เพราะเราได้รับกรุ๊ปเลือดที่มีตรงกันมาแล้ว”แต่ไม่ทันได้พูดอะไรมาก คุณหมอก็วิ่งเข้าไปในห้องไอซียู
คริสมองอย่างสงสัย ก่อนจะเหลือไปเห็นเซฮุนที่เดินหน้าซีดมา ร่างสูงจึงสาวเท้ายาวๆ เพื่อไปรับเด็กหนุ่ม ซีวอนเข้าประครองร่างของเซฮุนเบาๆ ให้มานั่งลงที่เก้าอี้
“เป็นอะไรไปเซฮุน ทำไมหน้าซีด”คริสถามอย่างเป็นห่วง
นัยน์ตาสวยช้อนมองร่างที่นั่งลงตรงหน้า ก่อนจะหลุบตาลง
“ผม...”
“.....”ชายหนุ่มนิ่งเงียบรอฟังคำตอบ
ร่างบางมองชายหนุ่มตรงหน้า ตระหนักว่าหากไม่บอกตอนนี้ ยังไงต่อไปก็คงจะต้องรู้อยู่ดี แต่ถ้าบอก...เด็กหนุ่มก็คงไม่พ้นต้องกลับไปอยู่กับเขา เซฮุนไม่อยากเจ็บแบบนั้นอีกครั้ง แม้ว่าจะรับรู้ความจริงทุกอย่างแล้วว่ามันเป็นแผนการของซูยอนที่ต้องการให้เด็กหนุ่มกับคริสแตกหักกัน แต่ความร้ายกาจของเขาในครั้งนั้น เด็กหนุ่มไม่อาจลืมได้เลย
แต่เมื่อคิดถึงความรักของเขาแล้ว หัวใจของเซฮุนกลับให้อภัยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง... เซฮุนสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ
“ที่ผมให้บริจาคเลือดไม่ได้เป็นเพราะ...ผม...ท้องฮะ”ร่างบางกลั้นใจบอก ก่อนจะจ้องดูปฏิกริยาของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี คริสตาโตเมื่อได้ฟังในสิ่งที่ได้ยิน ราวกับตัวเองตกอยู่ในความฝันจึงได้ถามซ้ำอีกครั้ง
“ว่า...อะไรนะ”
เซฮุนเริ่มใจไม่ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำสีหน้าตกใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร อย่างไร
“ผมท้องฮะ...ผมกำลังจะมีลูกกับ...”
“กับฉัน! นี่ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย!”คริสร้องเสียงดังพร้อมกับยืนขึ้นทำให้ทุกคนหันมามอง
“เป็นอะไรเหรอฮะพี่คริส”คยองซูถามอย่างสงสัย เมื่อคริสร้องเสียงดัง
“เซฮุนท้อง!”คริสตอบเสียงดังอย่างลืมตัว
“จริงเหรอฮะ!”คยองซูทำสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินว่าเซฮุนท้อง ก่อนจะหันไปมองเซฮุน
“จริงฮะ”เซฮุนยืนยันด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“อย่างงั้นก็ดีสิ ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆ เลยทีเดียว”คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แม้ว่าจะดีใจกับข่าวดีนี้ แต่ในใจก็เป็นห่วงสามีไม่น้อยไปกว่ากัน
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
เวลาได้เดินไปอย่างช้าๆ แต่ในใจของทุกคนต่างเต้นแรงไม่หยุด ด้วยความเป็นห่วงซีวอนที่เข้ารับการผ่าตัดด่วนร่วมสองชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีท่าทีว่าจะรู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไร ทำเอาทุกคนนั่งไม่ติด โดยเฉพาะคยองซูที่เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่หน้าห้อง จนกระทั่งซิ่วหมินและเฉินเดินทางมาถึง สีหน้าของทั้งคู่ก็ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก เพราะตั้งแต่รู้ข่าวทั้งคู่ก็รีบมาทันที แต่ติดที่ปัญหาจราจรทำให้ล่าช้า ทำให้พลาดข่าวดีอย่างน่าเสียดาย
“คุณซีวอนเป็นอย่างไรบ้างครับคุณคยูฮยอน”ซิ่วหมินถามอย่างเป็นห่วง
“ผมก็ยังไม่ทราบครับ นี่ก็เข้าไปสองชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย”
“คุณซีวอนต้องไม่เป็นอะไรครับ”ซิ่วหมินพูดให้กำลังใจ ก่อนจะส่งยิ้มให้กำลังใจทั้งคยูฮยอนและคยองซู แต่ไม่ทันได้ถามไถ่อะไรมาก คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน จากนั้นก็ถูกถามเป็นการใหญ่
“สามีผมเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ตอนนี้คุณซีวอนพ้นขีดอันตรายแล้วครับ โชคดีที่ได้รับเลือดทัน แต่คงต้องรอดูอาการสักสองสามวันนะครับ”
“ครับ”
“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ”คยูฮยอนกล่าวขอบคุณ สีหน้าโล่งอก
“โล่งอก...”เซฮุนพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงดื้อๆ ทำเอาคริสถึงกับสะดุ้งที่เซฮุนทิ้งตัวนั่งลงแรงขนาดนั้น
“อย่านั่งลงแรงสิ เดี๋ยวกระเทือนหรอก”คริสดุ แล้วนั่งลงข้างๆ เซฮุน เฉินและซิ่วหมินมองลูกชายตัวเองอย่างงงๆ คยูฮยอนเห็นดังนั้นจึงเข้ามาแสดงความยินดี
“ยินดีด้วยนะครับ ตอนนี้หนูเซฮุนท้องแล้วครับ”เฉินตาโตก่อนมองคริสที่นั่งประคบประหงมภรรยาจนออกนอกหน้า
“จริงหรือ!”
“จริงสิพ่อ คราวนี้รออีกไม่กี่เดือนเดี๋ยวก็ได้อุ้มหลานแล้ว บอกแล้วว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว ฮึๆ”คริสว่า แถมยังยิ้มไม่หุบ เลยโดนเซฮุนแจกฝ่ามือไปด้วยเพราะความเขิน
“พี่คริสบ้า!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
นับว่าเป็นข่าวดีสองต่อเลยก็ว่าได้ ทั้งเรื่องทายาทของตระกูลอู๋ และเรื่องที่ซีวอนปลอดภัยแล้ว...
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
อาการของซีวอนค่อยๆ หายเป็นปกติ แต่ก็ต้องนอนดูอาการในโรงพยาบาล และดูเหมือนว่าความสงสัยของคริสนั้นจะดูรุนแรงเป็นพิเศษเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างซีวอนกับเซฮุน จากที่ได้ฟังตามที่หมอบอกแล้ว เลือดกรุ๊ปนี้นอกจากทายาททางสายเลือดแล้ว ยังเป็นกรุ๊ปหายากอีกด้วย ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า เซฮุนมีที่มายังไงแน่ ทำไมครอบครัวของซีวอนถึงได้ทิ้งเด็กหนุ่ม ถ้าหากเป็นคนหนึ่งในสายเลือดของตระกูลนี้
ความสงสัยคงไม่กระจ่างแน่ ถ้าไม่มีการพิสูจน์!
ว่าแล้วร่างสูงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องของหมอที่เคยตรวจเลือดให้กับเซฮุน
ก๊อกๆๆ
คริสเคาะประตูห้อง
“เชิญครับ”เสียงตอบรับดังมาจากข้างใน ขายาวก้าวเข้าไม่ในห้องไม่เร่งรีบอย่างที่ผ่านมา
“อ้าวคุณคริสนั่นเอง มีอะไรหรือเปล่าครับ”คุณหมอถามเสียงนุ่ม พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเป็นมิตร
“ครับ...คือผมสังสัยเกี่ยวกับเซฮุน ภรรยาของผมน่ะครับ”
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่อง...เลือดของเซฮุนน่ะครับ ผมอยากรู้ว่าภรรยาผมเกี่ยวข้องกับคุณซีวอนรึเปล่า”คริสพูดตามความจริง
“ครับ ถ้าถามหมอ หมอก็บอกได้แค่ว่ามีโอกาสสูงที่จะเป็นทายาททางสายเลือดโดยตรง หรือไม่ก็ญาติสนิท หรือโอกาสน้อยที่สุดคือไม่เกี่ยวข้องกันเลย เพราะบางตระกูลก็จะมีกรุ๊ปเลือดพิเศษแบบนี้ แต่หาได้ยากมากครับ”
“ผมอยากตรวจดีเอ็นเอ”ชายหนุ่มบอกเสียงเบา
“ครับ ถ้าอยากตรวจ คุณก็ต้องใช้เส้นผม หรือไม่ก็เลือด”
“ถ้าเป็นเลือดผมว่าคุณหมอน่าจะมีนะครับ ทั้งของเซฮุนและคุณซีวอน ที่ผมอยากตรวจก็เพราะอยากรู้ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่”คริสพูดอย่างมีความนัยแอบแฝง
คุณหมอทำสีหน้าบอกไม่ถูกเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
“ครับ...อีกสามวันคุณมารับผลตรวจได้เลย”
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อน”
“เชิญครับ”
คริสเดินมาจนถึงหน้าห้องที่ซีวอนพักอยู่ ก่อนมองลอดกระจกเห็นคยองซูและเซฮุนกำลังพูดหยอกล้อกันกับซีวอนอย่างสนุกสนาน สายตาของเขาตอนนี้มีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกอยู่ในใจ จนกว่าจะได้รับคำตอบบางอย่าง
+++++ พิศวาส เสน่หา +++++
สามวันต่อมา
แม้ว่าเซฮุนจะยังพักอยู่ที่บ้านใหญ่ แต่คริสก็ยังคอยเทียวไปเทียวมาไม่ขาด เพราะเขาจะมารับเซฮุนไปอยู่กับคยองซูที่คอยเฝ้าดูอาการของซีวอนอย่างใกล้ชิด และตอนนี้ซีวอนก็หายเกือบเป็นปกติแล้ว อีกไม่กี่วันก็กลับบ้านได้ แต่สำหรับคริสวันนี้จะเป็นวันที่ทุกอย่างได้กระจ่างแจ้งแก่ในใจของเขาเสียที
คริสส่งเซฮุนแค่ห้องพักของฮีชอลก่อนจะรีบออกมา เซฮุนก็มองตามหลังอย่างงงๆ เมื่อเห็นคนเป็นสามีรีบร้อนออกไป แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าห้องของหมอที่เขานัดเอาไว้
ก๊อกๆๆ
“เชิญครับ”
คริสรีบเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างใจร้อน
“อ้าวคุณคริส สวัสดีครับ”คุณหมอทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ผมมารับผลตรวจ”
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ”คุณหมอพูดอย่างติดตลก ก่อนจะหยิบแฟ้มบางอย่างให้คริส คริสหยิบมาดูแล้วเปิดออก เขาหยิบเอาเอกสารภายในออกมาอ่านอย่างระทึกใจ
“ผลตรวจออกมาว่า คุณเซฮุนและคุณซีวอนมีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดครับ”
สิ้นเสียงของหมอ คริสรู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ ในใจรู้สึกสับสนอย่างหนัก ความสงสัยมากมายถาโถมเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อรู้ตัวเขาก็รีบวิ่งออกจากห้องนี้ทันที เขาควรบอกเรื่องนี้ให้แก่ซีวอนทราบ ขายาวก้าวมาหยุดตรงหน้าประตู ก่อนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ประตูห้องถูกเปิดออกทำให้ทั้งสามคนที่อยู่ในห้องหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นคริสที่เดินเข้ามา ซีวอนมองสีหน้าของคริสออกว่าต้องการพูดอะไรกับเขา
“อ้าวคุณคริส มาแล้วเหรอครับ อ้อใช่...คยองซู ตอนนี้พ่ออยากกินทาร์ตผลไม้จังเลย ช่วยไปซื้อให้หน่อยได้มั้ย”ซีวอนหันไปบอกลูกชาย
คยองซูมองบิดาอย่างงงๆ เมื่ออยู่ดีๆ เกิดอยากกินทาร์ตผลไม้ขึ้นมา แต่ก็ยอมเดินออกจากห้องไป เพราะคิดว่าบิดาคงจะมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับคริสเป็นการส่วนตัวแน่ ฉะนั้นลากเซฮุนไปด้วยก็ดี
“ได้ฮะ เซฮุนไปกับพี่ด้วยนะ”คยองซูหันไปพูดกับเซฮุน เซฮุนที่ไม่รู้เรื่องอะไรจึงตอบตกลง
“ได้ฮะพี่คยองซู”แล้วสองสาว(?)ก็ลุกเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงซีวอนและคริส
“เอ้า มีอะไรก็ว่ามาเลย”ซีวอนพูดขึ้น พร้อมกับขยับตัวให้ลุกกึ่งนั่งกึ่งนอน
คริสมองชายวัยกลางคนตรงหน้า แม้จะเรียกได้ว่าครอบครัวของเขากับตระกูลชเว (ของซีวอน) จะสนิทกันมาก แต่ก็ยังคงมีความเกรงใจกันเป็นส่วนหนึ่ง เพราะไม่เคยคิดจะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันอยู่แล้ว แต่นี่เป็นเรื่องของภรรยาของเขา จะให้เขาอยู่เฉยได้อย่างไร เป็นตายยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมถึงได้ทิ้งเซฮุนให้อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทำไมถึงทอดทิ้งเด็กหนุ่ม
“ผมมีบางอย่างจะให้คุณดู”แล้วก็ยื่นซองสีน้ำตาลแก่ซีวอน ซีวอนรับมาอย่างไม่เข้าใจ
“นี่อะไร”
“ผลการตรวจดีเอ็นเอครับ”ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อน
“ผมต้องขอโทษด้วยที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณ...”
ซีวอนมองคริสก่อนหลุบตาลงมองเจ้าซองสีน้ำตาลในมือ และแกะออกเพื่อดูเอกสารในซองนั้น
“มันคือผลตรวจระหว่างคุณกับ...เซฮุน”
“เซฮุน?”
“ครับ”
“ผลล่ะ”กล่าวอย่างตื่นเต้น กวาดสายตาหาผลการตรวจ
“ครับ เซฮุนกับคุณมีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดจริงๆ บางทีอาจจะเป็น...”
“ลูกชายของฉัน”ซีวอนพูดตัด ทำให้คริสมองอย่างงงๆ ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคริสแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“เด็กคนนั้นต้องเป็นลูกชายของฉันกับลูฮานแน่ๆ”แม้ว่าน้ำเสียงจะดูขาดความมั่นใจ แต่ในใจนั้นกลับมั่นใจมาก
“ใครคือลูฮานครับ”คริสถาม ซีวอนมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องในอดีตของตนให้ฟัง
“ลูฮาน...คืออดีตคนรักของฉันก่อนที่ฉันจะแต่งงานกับคยูฮยอน ลูฮานกับฉันเรารักกันมาก แต่คุณแม่ฉันไม่เห็นด้วย เพราะท่านคิดว่าลูฮานต่ำต้อยเกินไป จึงจับฉันแต่งงานกับคยูฮยอน ซึ่งคยูฮยอนความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้รักฉันเลย ทางนั้นก็ถูกจับแต่งเหมือนกัน”
สายตาหม่นของซีวอนหรี่ลง เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เจ็บปวดในวันวาน
“เราแต่งงานกันแต่ฉันก็ยังคงไปหาลูฮานอยู่ไม่ขาด ถึงขั้นเอามาอยู่ในบ้านด้วยเลยล่ะ คุณแม่ไม่พอใจฉันมาก คอยกลั่นแกล้งลูฮานตลอดเวลา แต่ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก มีแต่คยูฮยอนนี่แหละที่คอยช่วยลูฮาน จนกระทั่งคุณแม่บ่นว่าอยากอุ้มหลาน แต่เป็นลูกของฉันกับคยูฮยอนเท่านั้น และไม่นานคยูฮยอนก็ท้อง คุณแม่พอใจมาก ความจริงแล้วฉันไม่ได้มีอะไรกับคยูฮยอนหรอก คยูฮยอนขอทำเด็กหลอดแก้ว ซึ่งฉันก็เข้าใจดี”
ซีวอนสูดหายใจลึกเก็บกดความเสียใจ ภาพความหลังย้อนคืนกลับมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน
“แต่แล้วเมื่อคยูฮยอนใกล้จะคลอด ลูฮานก็ท้อง คุณแม่รู้เข้าจึงโกรธจัดคิดว่าที่ลูฮานท้องเพราะต้องการจะจับฉันให้ได้ จนกระทั่งคยูฮยอนคลอดคยองซูออกมา ไม่กี่วันลูฮานก็หายออกไปจากบ้าน หายไปอย่างไร้ร่องรอย คุณแม่บอกว่าลูฮานหนีไปกับชู้ เด็กในท้องนั่นก็ไม่ใช่ลูกฉัน”
ถึงตอนนี้ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ คริสยืนมองนิ่งด้วยความเห็นใจคนตรงหน้า รอรับฟังเรื่องราวที่เขากำลังจะเล่าต่อ
“ตอนนั้นฉันโง่มากที่เชื่อ ก็คุณแม่มีหลักฐานเป็นรูปของลูฮานเยอะแยะ แต่ไม่นานฉันก็เริ่มคิดได้ จึงถามกับคุณแม่ว่าลูฮานไม่ได้มีชู้ใช่มั้ย ในที่สุดท่านก็บอกความจริงกับฉันมา ฮึ! แม่ไล่ลูฮานออกจากบ้านไปทั้งๆ ที่รู้ว่าลูฮานท้อง...”ซีวอนเล่าไปด้วยเสียงสั่นเครือ นัยน์ตาคลอใสไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเศร้าและโกรธเกลียดตัวเองที่ช่วยอะไรคนรักและลูกไม่ได้เลย
“แล้วหลังจากนั้นล่ะครับ”คริสถาม เขารู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันตามหาลูฮานเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ก็ไม่พบวี่แววอะไรเลย ฉันหมดหนทางเมื่อรู้ว่าลูฮานคลอดลูกตายอย่างโดดเดี่ยว และทุกอย่างก็จบลงแค่นั้น ฉันเป็นพ่อที่แย่จริงๆ ไม่มีโอกาสเลี้ยงดูอุ้มชู ไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นหน้าสายเลือดของตัวเอง”
+++++++++++++
มุมเม้าท์มอย
จบไปอีกตอนจ้า
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะท็อลก์ ไปตอนหน้าโล้ด
ความคิดเห็น