นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #17 : [Series Holiday BaekChen] Valentine Day Load1155% 10/04

Title: Valentine Day

Series: Holiday

Paring: BaekChen

Tag: Romantic, Drama

Note: ฟิคต้อนรับวาเลนไทน์คร่า~~~ อันนี้ตามรีเควสต์ของเพื่อนค่ะ

++++++ Valentine Day ++++++

          14 กุมภาพันธ์ 2011

          บนดาดฟ้าของอาคารเรียน...

          “นี่นายแว่นเรียกฉันมาทำไมเนี่ย”เสียงนุ่มทุ้มของร่างโปร่ง หน้าหล่อหวานผู้เป็นเดือนประจำแผนกมัธยมต้นของโรงเรียนมัธยมชื่อดังเอ่ยขึ้น พลางชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิด หลังจากรุ่นน้องแว่นหนามาเรียกบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย จริงๆ พยอน แพคฮยอน ก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกนะ หากแต่เพราะน้ำเสียงหวานๆ ที่เอ่ยอย่างเว้าวอนเหมือนตัวกล่อมให้ร่างโปร่งตอบรับตามมาอย่างเสียไม่ได้ และมันทำให้เขาพลาดที่จะได้รุ่นน้องสาวๆ ไปแอ้มสักคนสองคนแบบนี้น่ะ

          “คือ....เอ่อ....”ร่างเล็กในชุดนักเรียนตัวหลวม บนดวงหน้าถูกบดบังด้วยแว่นตากรอบใหญ่เลนส์หนาเอ่ยอย่างประหม่า แก้มขาวๆ เริ่มขึ้นสีด้วยความเขินอาย

          “อย่ามัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ มีไรก็พูดมา”แพคฮยอนเริ่มจะหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ล่ะนะ ถ้าอีกฝ่ายยังไม่พูดอีกนะเขาจะต่อยแล้วนะ

          “ผมชอบรุ่นพี่แพคฮยอนครับ ช่วยรับนี้ไว้ได้มั้ยครับ!”เหมือนรุ่นน้องหน้าเฉิ่มจะรับรู้ได้ว่ารุ่นพี่หนุ่มแผ่นรังสีอำมหิตมาให้ ก่อนละลำละลักพูดออกมารวดเดียวก่อนจะยื่นของขวัญขนาดไม่ใหญ่มากที่ห่อด้วยกระดาษหอสีแดง เป็นลายกุหลาบขาว ติดโบว์อันเล็กๆ สีฟ้าเอาไว้ ร่างโปร่งหรี่ตามองของขวัญในมือเล็กน้อย ก่อนจะบังเอิญเหลือบไปเห็นแผ่นอกขาวของรุ่นน้องหน้าเฉิ่มที่มันโผล่ผ่านคอเสื้อชุดนักเรียนตัวใหญ่มา แพคฮยอนลอบกลืนน้ำลายหนึ่งที ก่อนที่หัวสมองจะคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาได้อย่างปัจจุบันทันด่วนที่สุด

          “ฉันจะรับไว้ก็ได้ แต่...”

          “แต่อะไรเหรอครับ”เด็กน้อยใส่แว่นถามพลางเอียงคออย่างสงสัย

          “ของขวัญแค่นี้มันไม่พออ่ะ ฉันอยากได้ของขวัญอีกหนึ่งชิ้น นายจะให้ฉันได้รึเปล่า...”ร่างโปร่งเอ่ยเกริ่นนำพลางทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจกับของขวัญชิ้นเล็ก ร่างเล็กเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ที่ตนเองแอบชอบเป็นแบบนั้นจึงรีบตอบตกลงอย่างไม่นึกเอะใจสักนิด...

          “ครับ! รุ่นพี่อยากได้อะไรบอกผมมาเลย ผมให้ได้ทุกอย่างเลยฮะ”

          “ฉันอยากได้...นาย”

          “!!!!”

++++++ Valentine Day ++++++

[Loading 20%] เดี๋ยวกลับมาต่อให้ตอนเที่ยงคืนวันวาเลนไทน์นะค้า~~~ {140128}
 

[Now Loading…] กลับมาต่อกันเลยยยย ไรท์ไม่เขียน NC นานแล้ว ถ้าแปลกๆ ยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ สามารถอ่านได้ในแฟนเพจของไรท์นะคะ

++++++ Valentine Day ++++++
ฉากมิพึงประสงค์สามารถหาอ่านได้ในแฟนเพจของไรท์เตอร์นะคะ
https://www.facebook.com/notes/mykoala1013-fiction/allchen-series-honeymoon-baek-chen-valentine-day/285655411584445
 

          กลับสู่ปัจจุบัน

          “โหยยยย ปีนี้ไอ้คุณพยอนก็ได้เยอะอีกแล้วว่ะ”หนึ่งในเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างโปร่งหอบหิ้วของขวัญจากทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่ได้รับมาในวันวาเลนไทน์มายังโต๊ะที่นั่งประจำใต้ต้นเมเปิ้ลริมสนามบอล พยอน แพคฮยอน นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสองของโรงเรียนรัฐบาลชื่อดังหยักคิ้วให้เพื่อนสนิท ก่อนจะวางของขวัญมากมายทั้งช็อคโกแลต คุกกี้ เค้ก และกุหลาบลงบนโต๊ะ

          “แหม...ว่าแต่กูพวกมึงก็เยอะเหมือนกันน่ะล่ะ”แพคฮยอนว่าพลางพยักเพยิดสายตาไปยังกองของขวัญตรงหน้าเพื่อนตัวสูงทั้งสองคน หวาง จื่อเทา และ ปาร์ก ชานยอล ทั้งสองคนยิ้มขำๆ ก่อนจะลงมือแกะขนมบางอย่างในกองของขวัญออกมาทานเล่น

          ซุบซิบ ซุบซิบ

          และก่อนที่แพคฮยอนจะเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบของเพื่อนสนิททั้งสอง เสียงพูดคุยของนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน แพคฮยอนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย กำลังจะถามเพื่อนหากแต่เสียงกรี๊ดกร๊าดและเสียงพูดคุยถึงใครบางคนกลับดังขัดขึ้นเสียก่อน พร้อมกับการปรากฏกายของใครบางคน...

          ราวกับมีแสงส่องประกายออกมาจากร่างกายของคนคนนั้น ที่มีรูปร่างบอบบาง แต่ก็ไม่ผอมบางจนเกินไป ผิวขาวเนียนราวกับจะส่องแสง พวกเขาสามคนคิดว่าประธานนักเรียนอย่างคิม จุนมยอนขาวแล้วนะ แต่นี่ขาวกว่าและดูจะมากกว่าหลายเท่า ดวงหน้าหวานๆ ที่ประดับด้วยดวงตากลมโตราวกับลูกแมว จมูกโด่งรั้น รับกับริมฝีปากเล็กๆ มุมปากสวยๆ ที่มักจะยกยิ้มทุกครั้งที่มีหนุ่มหรือสาวคนไหนมอบของขวัญให้ แพคฮยอนรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ คนๆ นั้นเหมือนมีมนต์สะกดที่ทำให้ทุกคนต้องสนใจเจ้าตัวเขา

          “เฮ้ๆ ถึงกับเครื่องค้างเลยเรอะไอ้คุณพยอน”จื่อเทาเอ่ยถามเพื่อนสนิท เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งมองตามร่างเล็กนั้นตาไม่กระพริบเลย แต่อย่างว่าล่ะใครที่เคยเห็นนางฟ้าองค์นั้นครั้งแรกก็เป็นแบบนี้กันทุกคน

          “เทา ยอล คนเมื่อกี้ใครวะ ทำไมกูไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ”แพคฮยอนรีบหันมาถามเพื่อนรักอย่างอยากรู้ทันทีเมื่อเครืองหายค้างเรียบร้อยแล้วววว

          “อืม...มึงจะไม่เคยเห็นหน้าก็ไม่แปลกหรอก น้องเขาเพิ่งย้ายมาช่วงที่มึงไปเที่ยวกับที่บ้านพอดีนะ”ชานยอลอธิบายพลางยัดคุกกี้ช็อคโกแลตชิพเข้าปากไปด้วย

          “น้องเหรอ?...”

          “ใช่น้อง... น้องเขาชื่อคิม จงแด อยู่ปี 1 ห้อง A และเป็นน้องประธานนักเรียน”สิ้นคำอธิบายแพคฮยอนถึงกับอ้าปากค้าง ถึงว่าล่ะทำไมถึงน่ารักและขาวได้ขนานี้ เพราะเป็นน้องของประธานนักเรียนนี่เอง

          “แล้ว...น้องเขามีแฟนรึยังวะ”

          “หืม...ถามแบบนี้จะจีบน้องเขารึไง? แต่อย่าดีกว่ามั้ง ถ้ามึงจะเล่นๆ กับน้องเขาระวังนะเว้ย น้องจงแดเขามีอู๋ อี้ฟานเป็นพี่เขยเลยนะเว้ย”เทาๆ ถามด้วยความอยากรู้ก่อนจะเอ่ยเตือน เพราะพวกเขาสนิทกับแพคฮยอนมานานรู้เลยว่า คนส่วนมากที่แพคฮยอนสนใจก็แค่เล่นๆ เท่านั้นล่ะ แพคฮยอนไม่เคยจริงจังกับใคร แต่สาวๆ หลายคนก็ยังอยากจะมาเป็นของเล่นให้มันอยู่อีก ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีแต่จะต้องเสียตัวและเสียใจ

          “เออน่า จะจริงจัง หรือ จะเล่นๆ ก็เรื่องของกู ตอบคำถามของกูมาได้แล้วน่า...”แพคฮยอนบอกปัดอย่างรำคาญ เทากับชานยอลถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ เพราะเขารู้ดีว่าแพคฮยอนเมื่อยากได้ต้องได้ เมื่อยากจะทิ้งก็ทิ้งเลย พวกเขาสองคนยอมรับนะว่าเมื่อก่อนก็เป็นแบบแพคฮยอนนั่นแหละ แต่พอได้เจอคนที่ใช่พวกเขาสองคนก็หยุดเพื่อให้คนรักสบายใจ

          “เออ...เจ็บตัวกลับมาไม่รู้ด้วย ...น้องจงแดน่ะไม่มีแฟนหรอก เพราะรุ่นพี่อี้ฟานพี่เขยน้องจงแดอ่ะ เขาส่งจางอี้ชิงมาประกบไม่ห่างเลย และดูเหมือนประธานนักเรียนจะหวงน้องชายมากกกก”ชานยอลอธิบาย

          “.....”แพคฮยอนเงียบ ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ชานยอลกับเทาได้แต่หวังว่ามันคงไม่ใช่แผนทำลายความบริสุทธิ์ของคนดีๆ คนหนึ่งหรอกนะ... แพคฮยอนไม่เอ่ยอะไรทำเพียงแค่รอบกองขนมใส่ถุงผ้าที่เตรียมมาก่อนจะรีบออกเดินตรงไปยังอาคารเรียนโดยไม่บอกกล่าวเพื่อนฝูงสักนิด

          “เฮ้ยๆ จะไปไหนวะแพค~~~”ชานยอลร้องถามเสียงดัง แต่ดูจะช้าไปเพราะแพคฮยอนวิ่งไปไกลเสียแล้ว....

++++++ Valentine Day ++++++

[Load 75%] ขอโทษที่อัพช้าไปหลายวันนะคะ แถมยังไม่จบอีก แต่ยังไงพรุ่งนี้ไรท์จะพยายามมาอัพให้จบนะคะ อ้อ แล้วก็ตอนนี้ไรท์ขอเลื่อนปิดจองกับปิดอโอนเงินรวมเล่มออลเฉินนะคะ ดูรายละเอียดในลิงค์ด้านล่างค่ะ^^
 

กลับมาต่อแล้วคร่า~~ ขอโทษนะค้าที่มาต่อช้าไปหน่อย

++++++ Valentine Day ++++++

          หลายวันต่อมา...

          ปี 1 ห้อง A

          ทันทีที่เสียงกริ่งพักเที่ยงดัง ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษอย่างคิม คีบอมเลิกคลาสพอดี นักเรียนชายหลายคนรีบยัดสมุดเลกเชอร์และนักสือเรียนเข้าใต้โต๊ะก่อนจะรีบถลาออกจากห้องเพื่อรีบไปกินข้าว แต่ไม่ใช่กับสามเพื่อนซี้อย่าง...

          “ฮุนนี่อ่า ไม่รีบจะดีเหรอ พี่เทาจะกินหัวพวกเราอยู่แล้วนะ”เสียงนุ่มๆ ของเด็กหนุ่มผิวแทน ดวงหน้าติดหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มของเพื่อนนั่งหน้านิ่งตาดุมาพักใหญ่แล้ว เพราะพวกเขาก็เลิกคลาสมาเกือบสิบนาทีแล้ว

          “ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่เทาก็น่าดุอยู่แล้ว นายยังไม่ชินอีกหรือไงจงอิน”โอ เซฮุน เอ่ยตอบเพื่อนสนิท เห็นมันดูตัวใหญ่กว่าพวกเขาสองคนแบบนี้ จริงๆ ขี้กลัวยิ่งกว่าพวกเขาสองคนเสียอีก ดีแล้วล่ะที่ คิม จงอิน ได้ ปาร์ก ชานยอล เป็นแฟนน่ะ

          “.....”อีกคนพยักหน้ารับ เซฮุนถอนหายใจ ก่อนจะหยิบของที่จำเป็นและเดินนำเพื่อนออกไปรอนอกห้อง ทิ้งให้จงอินอยู่กับจงแดเพียงลำพัง

          “ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยแด วันนี้พี่เลย์ไม่อยู่นี่นา”จงอินถามพลางหยิบไอพอด ไอโฟนและกระเป๋าตังค์เพื่อไปกินข้าวกับแฟนหนุ่ม

          “ไม่ดีกว่ามั้ง ฉันไม่อยากไปเป็นกขค.พวกแกสองคนอ่ะ”จงแดตอบ เพราะเคยไปมาแล้วครั้งนึง รู้สึกเป็นส่วนเกินมากๆ

          “ถ้าไม่ไปกับพวกฉัน แล้วแกจะไปกินกับใครอ่ะ พี่อี้ฟานก็ไปถ่ายแบบนี่ พี่จุนมยอนก็ไปสอบเข้ามหาลัยนี่ ไม่ต้องมาเกรงใจกันเลย”จงอินเอ่ยดักทางอย่างรู้ทัน ที่ไม่อยากปล่อยให้เพื่อนไปกินข้าวคนเดียวไม่ใช่ว่ากลัวว่าอีกคนดูแลตัวเองไม่ได้นะ แต่กลัวว่าจะมีคนมาจีบจงแดตัดหน้าพี่แพคฮยอนน่ะสิ ถึงจงอินจะไม่ชอบเพื่อนสนิทของชานยอลสักเท่าไหร่ แต่เพราะเป็นคำขอแกมบังคับจากทั้งชานยอลและแพคฮยอน เขาเลยยอมช่วยอย่างเสียไม่ได้ และเห็นโอกาสดีเพราะช่วงนี้บอร์ดิการ์ดส่วนตัวอย่าง จาง อี้ชิง ติดแข่งเต้นในฐานะประธานชมรมเต้นพอดี ก็เลยง่ายหน่อย

          “เอางั้นเหรอ ฉันเกรงใจจริงๆ นะ”จงแดว่าพลางเม้มปาก จงอินและเหนื่อยใจกับเพื่อนจอมดื้อคนนี้จริงๆ

          “เออน่า ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไปเหอะ พี่ชานยอลบอกว่าจะเลี้ยงบุฟเฟ่ต์เค้กเย็นนี้ด้วยล่ะ ถ้าวันนี้นายไปกินข้าวกับพวกเรา”เอาของโปรดมาล่อ แต่จงแดก็ยังคิดนักอยู่ดี เจ้าตัวมองโทรศัพท์ในมือเหมือนอยากจะโทรไปขอความเห็นของพี่ชายตัวขาว หากแต่เจ้าตัวก็ตัดสินใจไม่โทรและตอบตกลง

++++++ Valentine Day ++++++

          หลังเลิกเรียน...

          “เดี๋ยวแกไปกับพี่แพคฮยอนนะ เจอกันที่ร้าน”เซฮุนว่าหลังจากที่ทั้งสามเดินมารอชานยอล และเทาที่หน้าโรงเรียน รถสปอร์ตคันหรูสามสีสามคันเรียงกัน จงอินเดินไปขึ้นคันสีบรอนซ์ที่จอดเป็นคันแรก เซฮุนจึงจัดการต่อ ดึงเพื่อนรักตรงไปยังรถคันสีดำที่จอดเป็นคันที่สอง ซึ่งจะเป็นรถของใครไปไม่ได้นอกเสียจากพยอนแพคฮยอน ส่วนคันสุดท้ายที่เป็นสีขาวจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากจื่อเทา แค่นี้เซฮุนก็รู้ได้ทันทีว่าแฟนของเขาและจงอินจะทำอะไร ที่ขับประกบหน้าหลังแบบนี้เพื่อไม่ให้พี่แพคฮยอนพาจงแดเข้าโรงแรมน่ะสิ

          “อือ...”คนตัวขาวตอบรับคำเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งก็จัดการขออนุญาตเจ้าของรถเสียก่อน

          “ขออนุญาตนะฮะ”ร่างบางเอ่ยเสียงเบา ชายหนุ่มเจ้าของรถหันมายิ้มรับก่อนจะพยักหน้าให้ จงแดจึงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถด้วยความระวัง ถึงแม้ว่าเขาจะเคยนั่งรถหรูกว่านี้มาแล้วก็เถอะ แต่แหม มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้นี่นา เพราะนี่เป็นถึงรถของพยอน แพคฮยอนเชียวนะ

          ปึง!

          ทันทีที่จงแดปิดประตูรถลง รถของชานยอลที่ขับอยู่ด้านหน้าก็เริ่มออกเดินทาง แพคฮยอนจึงเริ่มออกเดินทางอย่างช้าๆ มือเรียวเอื้อมไปกดเปิดเพลงรักที่ใส่แผ่นเตรียมไว้ ทั้งรถตกอยู่ใต้ความเงียบ จงแดเอาหัวพิงรถกระจกรถอีกข้างหลับตาฟังเสียงเพลงที่เปิดคลอจนผล็อยหลับไป...

++++++ Valentine Day ++++++

          หลายปีก่อน...

          หลังจากวันวาเลนไทน์นั้น จงแดก็แทบจะไม่ได้เจอแพคฮยอนอีกเลย... เพราะต่างคนต่างยุ่งเรื่องสอบปลายภาค จนกระทั่งวันหนึ่ง... จงแดถูกอาจารย์ใช้ให้เอาของไปให้อาจารย์ ซึ่งมันบังเอิญผ่านบริเวณที่พวกแพคฮยอนชอบมานั่งเป็นประจำอยู่พอดี

          “เฮ้ย แพคน้องคนเมื่อวันนั้นน่ะเป็นไงวะ”เสียงแบบนี้จะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากจื่อเทา ร่างบางชะงักเท้าหยุดฟังอยู่หลังเสา หากจากพวกแพคฮยอนเพียงไม่กี่ก้าว

          “ไม่เลวว่ะ แถมได้เปิดบริสุทธ์ก็โอเค แม้จะแลกกับแผลที่หลังก็เถอะ”แพคฮยอนว่าราวกับมันคือเรื่องปกติ ร่างบางหน้าขึ้นสีเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ในบทสนทนาของคนที่ตนแอบชอบหมายถึงตน

          “แล้ว...คนนี้มึงจะจริงจังมั้ย”ชานยอลถาม เพราะตอนนี้ในกลุ่มมีเขาเพียงคนเดียวที่มีตัวจริง ส่วนเพื่อนอีกสองคนยังคงลอยชายไปเรื่อย ใช่ว่าจะมีแต่ชานยอลที่รอลุ้นฟังคำตอบของแพคฮยอนเสียเมื่อไหร่ จงแดเองก็เช่นกัน

          “หืม? มึงถามแปลกนะยอล ก็รู้เสป็คกูกันนี่ ว่าเฉิ่มๆ ใส่แว่นหนาๆ หน้าตาขี้เหร่แบบนั้นไม่ใช่เสป็คกูสักนิด ถึงจะบาง จะขาวก็เถอะ แค่กูเอาด้วยครั้งเดียวก็เป็นบุญมันแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”แพคฮยอนว่าก่อนจะหัวเราะอย่างชอบใจ แต่รู้ไหมว่ามีใครอีกคนกำลังนั่งร้องไห้อยู่ไม่ห่างเท่าใดนัก...

          “ไอ้ยอล ไอ้เทา มึงจำคำกูไว้เลยนะว่า กู-จะ-ไม่-มี-วัน-ไป-หลง-รัก-ไอ้-เฉิ่ม-นั่น-เด็ด-ขาด!!”

++++++ Valentine Day ++++++

          ทางด้านของแพคฮยอน

          หลังจากขับออกมาจากหน้าโรงเรียนได้สิบนาที จงแดก็ผล็อยหลับไป แพคฮยอนเหลือบตามองด้วยความเอ็นดู เมื่อรถติดไฟแดงแพคฮยอนจึงหันไปหยิบเสื้อนอกของตัวเองที่โยนทิ้งไว้ที่เบาะหลังมาห่มให้คนที่นั่งเบาะข้างๆ ด้วยความอ่อนโยน

          แพคฮยอนก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเขาถึงรักอีกคนได้ง่ายได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขาก็เพิ่งเคยเห็นหน้าอีกคนแค่ไม่กี่ครั้ง นี่สินะที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ แต่อะไรหลายอย่างบอกเขาว่าเขาเคยรู้จักกับคนๆ นี้มาก่อน ขณะที่กำลังห่มให้นั้นจู่ๆ ร่างเล็กใต้ร่างก็ร้องไห้ออกมาเบาๆ เขามองด้วยความสงสัย ร่างเล็กละเมอออกมาโดยไม่รู้ตัว

          “ฮึก...คนใจร้าย ฮือ...คนนิสัยไม่ดี ฮือ...คนเลว”ร่างเล็กพึมพำด้วยน้ำเสียงแค้นเคืองปนเสียงสะอื้น ร่างโปร่งมองด้วยความสงสัยปนสงสาร แต่ยังไม่ทันจะปลุกอีกคนออกจากฝันร้าย เสียงแตรจากรถของจื้อเทาก็เตือนว่าใกล้จะไฟเขียวแล้ว ทำให้ร่างโปร่งต้องยืดตัวกลับไปประจำที่ยังเลี่ยงไม่ได้

++++++ Valentine Day +++++
 

[Loading 85%] มาต่อแล้วค่า~ ขอโทษนะคะที่มาต่อช้า ใกล้จบแล้วค่ะ คิดว่าน่าจะเกิน 100% แน่นอนค่ะ ถ้าว่างพรุ่งนี้จะมาต่อนะคะ เจอกันค่ะ {22/02/14}
 

          “หึหึ ไม่เคยเจอเหรอครับ แค่...ผมถอดแว่นออก เปลี่ยนทรงผมเปลี่ยนไลฟ์สไตล์แค่นี้ ก็ทำให้คนแบบพี่จำคนที่พี่เอาบนดาดฟ้าตอนม.ต้นไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย”ร่างบางเอ่ยอย่างสมเพชตัวเอง ไม่ว่าเขาจะเป็นคิม จงแดคนไหนก็ไร้ค่าในสายตาแพคฮยอนเสมอมา ที่ครั้งนี้แพคฮยอนเข้ามาจีบมาทำดีสารพัดก็เพื่อที่จะหลอกฟันเขาอีกแล้วสินะ... นายมันไม่มีค่าคิม จงแด...

          “หรอ...หรือว่า!!”ร่างโปร่งตาเหลือกด้วยความตกใจ นึกย้อนกลับไปดูอดีตเมื่อสมัยวันจบม.ต้นของตน ร่างบางแค่นยิ้มให้ตนเองก่อนจะลุกขึ้น

          “สุดท้ายแล้ว...ผมก็ไม่มีค่าให้พี่จำสินะฮะ ลาก่อน...หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีกนะฮะ”ร่างบางเอ่ยเสียงเบาทั้งน้ำตา ก่อนที่อี้ชิงที่แอบดูอยู่ไม่ใกล้จะเข้ามาประครองร่างเล็กของน้องชายต่างพ่อออกไป ตามด้วยอี้ฟานและจุนมยอนที่มองแพคฮยอนด้วยความสมเพช คล้อยหลังทั้งสี่คนจากไปไม่นานบริกร(ผู้ไม่รู้อะไรเลย)ก็ทำการตามแผนที่แพคฮยอนวางเอาไว้ คือนำถาดเงินที่มีฝาครอบมาเสิร์ฟให้กับแบคฮยอน ร่างบางเปิดฝาออกอย่างไร้วิญญาณหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงที่บรรจุแหวนเงินเกลี้ยงสลักคำว่า ‘I don’t forget you, I miss you every time’ นอกจากแหวนเงินแล้วยังมีการ์ดเล็กๆ ที่ถูกเขียนไว้ว่า..

          ‘To My Little Duck

          สวัสดีครับเป็ดน้อยของพี่ พี่รู้ตัวดีว่าพี่อาจจะไม่ใช่คนดี

          แต่พี่รู้ตัวดีทุกครั้งว่าพี่ทำอะไรอยู่ สิ่งที่พี่ทำกับจงแดเมื่อสามปีก่อนก็เช่นกัน

          มันไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ แต่...มันเกิดจากความตั้งใจของพี่เอง

          พูดไปมันก็เหมือนข้อแก้ตัวของคนที่ทิ้งจงแดไปสามปี...

          พี่ไม่ได้ขอให้จงแดยกโทษให้พี แต่เรามาเริ่มกันใหม่ได้มั้ย?

          สิ่งที่พี่ทำไปนั้นเป็นความหลง และ รักของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่มีต่อคนที่ตัวเองรัก

          พี่อาจจะดูเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าบอกความรู้สึกไปตรงๆ

          พี่อาจจะทำเรื่องเลวๆ กับจงแดไว้มาก แต่พี่อยากให้จงแดจำเอาไว้ว่า...

ไม่จำเป็นต้องยกโทษให้พี่ ขอแค่เพียงคำตอบว่า “ใช่” หรือ “ไม่” ก็เพียงพอแล้ว

จาก...คนเลวที่ไม่น่าให้อภัย’

++++++ Valentine Day ++++++

          หลายอาทิตย์ต่อมา...

          “โหย ไอ้แบคสภาพแกดูไม่ได้เลยว่ะ”เทาเอ่ยขึ้นอย่างหวาดๆ เมื่อได้พบเพื่อนรัห นานวันเข้าร่างกายของแพคฮยอนก็แย่ลงทุกๆ วันจนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงของหนุ่มป๊อบประจำโรงเรียนสักนิด

          “มึงไว้ป่ะเนี่ย”ชานยอลถามด้วยความเป็นห่วง พลางตบหลังเพื่อนเบาๆ คนโดนตบหลังส่งยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะฟุบลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนอีกครั้ง ทั้งสี่คนที่นั่งมองอยู่ต่างก็ถอนหายใจด้วยความเป็นห่วงก่อนที่แฟนตัวขาวของจื่อเทาจะเอ่ยขึ้นมา

          “พี่แพคฮยอนที่ไม่เคยยอมแพ้ที่ผมรู้จักหายไปไหนกันนะ ทำไมเหลือแต่ไอ้งั่งที่ไม่รู้จะทำอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้”ร่างบางเอ่ยประชดประชันหวังให้เพื่อนของแฟนได้มีสติกลับคืนมาบ้าง แต่ดูก็ไม่ค่อยช่วยอะไรสักเท่าไหร่เพราะอีกคนไม่คิดจะเงยหน้ามามองทางพวกเขาสักนิด เซฮุนส่งสายตาขอให้จงอินช่วยอีกแรง เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยขึ้นบ้าง

          “พี่แพคฮยอนฮะ พี่ฟังผมนะ การที่พี่มามัวแต่นั่งเศร้าสร้อยอยู่แบบนี้มันก็ไม่ได้ช่วยให้จงแดกลับมาหาพี่หรอกนะฮะ ผมว่าพี่ควรจะเอาเวลาที่พี่มานั่งซึมกะถือแบบนี้น่ะมาคิดหาวิธีที่จะทำให้จงแดยอมให้โอกาสพี่แก้ตัวอีกครั้งไม่ดีกว่าเหรอฮะ”จงอินอธิบายอย่างนุ่มนวล แพคฮยอนที่เมื่อครู่นั่งถอนหายใจเล่นอยู่หยุดการกระทำทันที และเงยหน้าขึ่นมามองแฟนอายุน้อยกว่าของเพื่อนแทบจะในทันที

          “เพราะจากที่ผมฟังพี่เล่ามา ผมคิดว่าจงแดเขายังรักพี่อยู่น่ะแหละ เพียงแต่ฐิทิมันบังตาอาจจะยังทำให้เพื่อนผมโกรธพี่อยู่ แต่ผมเชื่อว่าถ้าพี่ไปง้อมันบ่อยๆ ไปอ้อนมันบ่อยๆ มันน่าจะหายฐิทิจากอาการฐิทิเองแหละฮะ”สิ้นคำแนะนำจากเด็กหนุ่มผิวแทน แพคฮยอนรู้สึกปิ๊งไอเดียเป็นอันมาก ก่อนจะหันไปจับมือแฟนของเพื่อนเพื่อขอบคุณในความเคารพอย่างสูง และไม่รอช้าที่จะเริ่มทำตามคำแนะนำของจงอินทันที...

++++++ Valentine Day ++++++

          หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

          สภาพของแพคฮยอนเริ่มดูดีขึ้นและแน่นอนว่าดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างจงแดกับแพคฮยอนก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ หากแต่จงแดก็ยังคงชอบพูดประชดประชันเช่นเดิม แต่ก็ดูเหมือนจะคลายโกรธเขาลงไปเยอะเลย

          วันนี้แพคฮยอนลงทุนมาแต่เช้าเพื่อทำเซอร์ไพรส์ขอจงแดแต่งงาน โดยที่คนที่รู้มีเพียงเพื่อนสนิททั้งสอง และแฟนของเพื่อนสนิท หากคุณอยากรู้...ก็ตามมาดูกันเลย...

          ทันทีที่ส่งสัญญาณเซอร์ไพรส์ที่เขาขอให้คนทั้งโรงเรียนช่วยก็เริ่มทันที ตลอดทางเดินเต็มไปด้วยกรีบกุหลาบที่ขอให้สาวๆ ช่วยโปรยลงมาจากชั้นสอง แค่นี้จงแดก็พอรู้ได้ว่าใครเป็นคนทำ หากแต่เขาก็พยายามจะทำเป็นไม่รู้ เพื่อรอดูว่าแพคฮยอนทำอะไรมาง้อเขา

          ครีด...

          ทันทีที่ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก เสียงดนตรีหวานๆ อย่างไวโอลินก็เริ่มดังขึ้นอย่างช้าๆ ร่างบางมองอย่างอึ้งๆ แพคฮยอนมายืนอยู่ยังตรงหน้าก่อนจะย่อตัวลงจับมือซ้ายของร่างเล็กขึ้นมา และสวมนิ้วเข้าที่นิ้วนางข้างขวาเอาไว้

          “เป็นแฟนกันพี่นะครับ?”ร่างโปร่งถามพร้อมรอยยิ้ม ร่างเล็กทำหน้าบึ้งก่อนจะตอบ

          “ไม่...”

          “T^T”

          “....ไม่ปฏิเสธฮะ”

++++++ Valentine Day ++++++

[Loading 115%]

ในที่สุดก็จบบบบบ หลังจากเลื่อนแล้วเลื่อนอีกมาไม่รู้กี่ครั้งล่ะ

ในที่สุดมันก็จบค่ะ เป็นฟิคที่ใช้เวลานานพอสมควร

เรื่องนี้จริงๆ อยากจะให้เป็นคอมเมดี้นะคะ แค่ทำไมมันแอบดราม่าก็ไม่รู้

ไรท์ว่าไรท์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เริ่มเบลอลล่ะ ไรท์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ บ๊ายบาย

ปล.อย่าลืมสครีม #นิทนานก่อนนอนของรน้องเป็ด  กันด้วยนะคะ ไรท์ไปนอนล่ะ บ๊าบาย

:)  Shalunla