นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #13 : [KrisChen] อุ้มรัก Chap.1

Title: อุ้มรัก

Paring: Kris x Chen ft. LuMin

Rate: Romantic Comedy, Nc-18

Note: จริงๆ เขียนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เพิ่งจะได้เอาลงค่ะ

++++++ อุ้มรัก ++++++

อุ้มรัก 1: อุบัติเหตุ

          “อือ...”เสียงทุ้มครางแหบๆ รู้สึกแสบคอไปหมด แถมยังหนักแขนอีกด้วย คงเพราะเมื่อคืนเขาดื่มหนักไปสักหน่อย เปลือกตาหนาค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างหนักอึ้ง สิ่งแรกที่เขาเห็นคือเพดาน...เพดานที่ไม่ใช้เพดานของคอนโดเขา แสงบางส่วนส่องลอดผ้าม่านโปร่งๆ บางๆ เข้ามา สิ่งถัดไปที่เขาจะทำคือ...หันไปมองต้นเหตุที่ทำให้เขาหนักแขน...

          เขากระพริบตาปริบๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ...

          นี่เขามานอนกับไอ้จืดจงแดได้ไงว่ะเนี่ย!!! แถมยังเปลือยทั้งคู่อีก!!!!

          อู๋ฟาน หรือ คริส ตากล้องหนุ่มชื่อดังของนิตยาสารชื่อดังแห่งหนึ่งกรีดร้องในใจเมื่อสาเหตุที่ทำให้เขาหนักแขนคือ คิม จงแด...สไตล์ลิสต์ประจำนิตยาสารที่เขาทำงานอยู่ ซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมาคนสำคัญของเขาเสียด้วย แล้ว...พวกเขามานอนอยู่ได้กันล่ะเนี่ย

          “อ...อือ”เสียงหวานของร่างที่ใช้แขนของเขาต่างหมอนครางเบาๆ เหมือนปวด และ เจ็บดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวพลิกมาซุกอกเขาโดยไม่รู้ตัว และทำให้คริสสังเกตเห็นว่าดวงหน้าหวานๆ ของคู่ปรับคนสำคัญของเขาที่ปกติมักจะมีกรอบแว่นกลมๆ แบบแฮร์รี่ พอตเตอร์ประดับบนดวงหน้านั้น สวยหวานกว่าที่เขาคิดเยอะ แถมผิวขาวๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มนั้นเต็มไปด้วยรอยจูบ รอยดูดไปทั่งตัว ไม่ต้องเดาว่าเป็นฝีมือใคร...

          คริสยอมรับนะว่าถ้าคิม จงแดไม่ใส่แว่นนะ สวยไม่แพ้เหล่านางแบบ ดาราสาวที่เคยขึ้นเตียงกับเขาเยอะน่ะ และยิ่งดวงตากลมๆ ที่มักจะชอบมองเขาแบบค้อนๆ เปลี่ยนเป็นมองแบบอ้อนๆ  หรือปากอิ่มบางที่มักจะชอบพ้นวาจาเชือดเฉือนเปลี่ยนไปพูดอ้อนๆ นะ เขาหลงอีกคนตายเลยล่ะ แต่ดูถ้าแล้วเขาคงจะมองอีกคนนานไปสักหน่อย คนในตัวขาวในอ้อมแขนถึงได้ขยับเหมือนกำลังจะตื่นแบบนี้ เอาล่ะสิ! เขาควรจะทำยังไงดี... ใครก็ได้ช่วยตอบหน่อย!!!

++++++ อุ้มรัก ++++++

          เวลาต่อมา....

          “.....”สถานการณ์ในตอนนี้คือเงียบกริบ เพราะตั้งแต่คิม จงแดตื่นขึ้นมา ทั้งสองก็ไม่มีคำพูดให้แก่กันสักนิด เพราะคนร่างบางเอาแต่แต่งตัวเงียบๆ มาตลอดหลายนาทีแล้ว

          “คือ...”ในใจของคริสน่ะอยากจะเอ่ยขอโทษนะ แต่เหมือนว่าปากของคริสน่ะรู้สึกหนักเหลือเกิน เพราะตอนนี้เขารู้สึกผิดบาปเหลือเกิน ดวงตาหวานๆ ที่แดงช้ำถูกซ่อนภายใจต้กรอบแว่นกลมๆ  มือบางที่สั่นเกินกว่าจะติดกระดุมได้ เสียงสะอื้นที่ยังคงดังขึ้นเป็นอีกระยะๆ ไม่นับรวมเลือดที่ไหลออกมาพร้อมกับน้ำกามขาวขุ่นที่ไหลออกมาจากช่องทางบวมช้ำที่เขาเพิ่งถอนกายออกมาไม่นาน ทำให้เขารู้ได้ว่าเขาเป็นคนแรกของ...คิม จงแด

          “...ฉันขอโทษ”คริสเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว ไม่มีเสียงตอบรับ เหมือนเป็นการบอกกลายๆ ว่าอีกคนไม่ต้องการพูดคุยหรือแม้แต่มองหน้าเขา! ทันทีที่อีกฝ่ายติดกระดุมเสร็จเรียบร้อย ร่างบางก็ลุกขึ้นจากพื้นเตียง และค่อยๆ พาร่างอันบอบช้ำลุกขึ้นจากที่เตียงในห้องของชายหนุ่มเพื่อกลับห้องของตนในสภาพที่ดูแล้วการเดินคงจะเป็นสิ่งที่ลำบากมากมาย

          ปัง!

++++++ อุ้มรัก ++++++

          ปัง!

          “นี่! จงแดเมื่อคืนไปนอนไหนมา?”เสียงหวานของรุ่นพี่ร่างอวบคนสนิทที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงของเจ้าตัวในชุดพร้อมลงไปเล่นทะเลด้วยน้ำเสียงโกรธปนเป็นห่วง หากเป็นเวลาปกติจงแดก็คงจะสวนไปตามปกติแล้วล่ะ แต่ตอนนี้แค่แรงจะเปิดตาจงแดยังไม่มีแรงจะลืมเลย ร่างบางพยุ่งร่างที่ไร้แรงไปทิ้งตัวลงบนเตียงของตัวเอง

          คิม มินซอกทำได้แค่มองรุ่นน้องของตัวเองอย่างงงๆ ทำเพียงแค่ลุกขึ้นไปถามอีกคนด้วยความเป๋นห่วง

          “เป็นอะไรรึเปล่าจงแด หน้านายดูซีดๆ นะ”เอ่ยถามพลางใช้ฝ่ามือนุ่มวาบทางลงบนหน้าผากกลมมน รับรู้ได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาอย่างมากมาย ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มร่างโปร่งผมทองออกมาจากห้องน้ำในชุดผ้าขนหนูพันท่อนล่างเพียงผืนเดียว

          “อ้าว! จงแดกลับมาเมื่อไหร่เหรอครับมินซอก”ลูฮาน คนรักของมินซอก เอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นรุ่นน้องของคนรักกลับมายังห้องแล้วหลังจากหายไปทั้งคืน

          “เมื่อกี้น่ะลู่ แต่จงแดตัวร้อนมากเลย ลู่เข้าไปหยิบผ้าผืนสะอาดผืนเล็กกับอ่างน้ำใส่น้ำอุ่นมาให้หน่อยสิ หมินจะเช็ดตัวให้จงแด”ร่างบางเอ่ยสั่งคนรัก ซึ่งชายหนุ่มก็ทำตามแต่โดยดี ใช้เวลาไม่นานนัก ร่างโปร่งก็กลับออกมาพร้อมกับของตามที่สั่ง ร่างอวบเอ่ยขอบคุณเบาๆ พร้อมกับรับมาวางบนตัก นำผ้าสะอาดผืนเล็กไปชุดน้ำและบิดหมาดๆ ก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้กับคนร่างเล็กที่แผ่ไอร้อนออกมามากกว่าเดิม เมื่อเช็ดส่วนที่ไร้ซึ่งการปกปิดจากเสื้อผ้าเสร็จ มืออวบก็จัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางของจงแดออก สิ่งที่เห็นทำเอาตกใจไม่น้อย

          เมื่อคืนนายไปเจออะไรมากันจงแด...

++++++ อุ้มรัก ++++++

          หลังจากกลับมาจากการถ่ายโฟโต้บุ๊คนอกสถานที่วันนั้นก็กลายเป็นว่าธรรมดาคุณตากล้องคนเก่ง กับสไตล์ลิสต์มือหนึ่งของนิตยสารก็ยังคงเข้าหน้ากันไม่ติดแถมดูจะมากกว่าเดิมเสียด้วย แต่ก็ไม่มีใครสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนในวันนั้น...

          เมื่อเวลาผ่านไปได้หลายสัปดาห์ร่องรอยพวกนั้นก็จางหายไปตามกาลเวลาทำให้จงแดทำใจได้ในระดับหนึ่งแต่มันก็ทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของอีกคนสักนิด ก็ไม่รู้นะว่าทำไม เขารู้แต่ว่าเขาไม่ได้รู้สึกโกรธคริสกับเรื่องนั้นสักนิด แต่เพื่อหลีกเลี่ยงการจะเจอหน้ากันทำให้คนตัวเล็กเลือกที่จะรับงานของใครก็ได้ที่ไม่ใช่คริส

          “นี่ จงแดอ่า~~~ นายรับงานมากเกินไปแล้วมั้ง”เสียงหวานของเมคอัพมือหนึ่งในทีมของจงแดร้องถามขึ้นซึ่งก็ไม่ใช่ใคร มินซอกนั่นเอง คนตัวกลมนั่งเก็บของลงกล่องเมคอัพพลางอ้าปากหาวน้อยๆ เพราะวันนี้ทีมของเขาทำงานกับตากล้องถึงสามคนในวันเดียว! แถมแต่ละคนไม่ได้ถ่ายแค่เซ็ตเดียวด้วยนะ ทำไมให้พวกเขาต้องอยู่ดึกจนตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้วพวกเขาเพิ่งจะได้เลิกงาน

          “.....”ร่างเล็กไม่เอ่ยอะไรทำเพียงแค่รีบเก็บของจะได้รีบกลับบ้านกันเสียที เพราะตอนนี้เหลือทีมงานเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในสตูดิโอนี้แล้ว ระหว่างนั้นเองท่านประธานบริษัทร่างสูงโปร่งก็ก้าวเข้ามาในห้องแต่งตัวพร้อมรอยยิ้มไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามาหาใคร

          “ว่าไงครับ งานเสร็จแล้วเหรอ”ลูฮานเอ่ยถามมินซอกพลางตรงเข้าไปหอมแก้มของร่างอวบที่เอาแต่ยิ้มอย่างเขินๆ อยู่อย่างนั้นแหละ

          “ครับ อ่าจงแด วันนี้นายจะติดรถไปกับพวกพี่มั้ย”ร่างอวบเอ่ยถามรุ่นน้องคนสนิทที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่เงียบๆ

          “อ่า ไม่เป็นไรฮะเดี๋ยวพี่จุนมยอนกับจงอินมารับฮะ”ร่างเล็กเอ่ยปฏิเสธพร้อมยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะเอ่ยถึงพี่ชายและน้องชายแท้ๆ ที่เป็นถึงนายแบบดังทั้งคู่และเพิ่งเลิกงานเหมือนกัน

          “งั้นก็โอเค กลับบ้านดีๆ นะ”มินซอกอวยพรพลางโบกมือลา จงแดที่เก็บของเสร็จแล้วก็บอกลาเช่นกันก่อนจะรีบลงไปรอพี่ชายกับน้องชายที่หน้าบริษัทตามที่นัดไว้

++++++ อุ้มรัก ++++++

          ตอนนี้จงแดรู้สึกหงุดหงิด

          หงุดหงิดมากๆ ด้วย!

          เพราะตอนนี้จะตีสองอยู่แล้วแต่คนที่บอกจะมารับเขาป่านนี้ก็ยังมาไม่ถึงเสียที ง่วงก็ง่วง เบื่อก็เบื่อ เซ็งก็เซ็ง โทรไปก็ไม่รับทั้งพี่ทั้งน้องเลยด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าจงแดน่าจะโมโหง่ายเวลาง่วงมากๆ แท้ๆ

          “อะไรกันนายยังไม่กลับอีกเหรอ”เสียงทุ้มของคนที่ไม่อยากจะเจอหน้าดังขึ้นจากทางด้านหลัง ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าบริษัทที่ต่ำกว่าหันไปมองร่างสูงโปร่ง หุ่นดีราวกับนายแบบ ผมทองที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี สะพายกระเป๋าที่ใส่กล้องลูกรักเอาไว้ที่บ่าข้างขวา พร้อมทั้งใช้มือซ้ายควงกุญแจรถเดินตรงมาทางเขาอย่างอารมณ์ดี

          “เสือก”คำพูดสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ เล่นเอาคนอารมณ์ร้อนแถบขึ้น อะไรวะ! คนเขาอุตสาห์เป็นห่วง เดี๋ยวโดนฉุนก็เป็นเรื่องอีก เขาคิด ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่าแล้ว อีกคนคงจะเป็นโรคหงุดหงิดเพราะง่วงนั่นแหละ

          “คราวนี้ฉันจะไม่ถือสาที่นายพูดคำหยาบใส่ฉันล่ะกัน”ชายหนุ่มว่าก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ ร่างเล็กที่ร่างโงนเงน ตาปรือเต็มทีแล้ว

          “มานั่งข้างๆ ทำไม จะกลับก็กลับไปเลยไป๊”ร่างเล็กเอ่ยไล่ตาขวาง ทั้งๆ ที่ตาก็ปรือจวนจะหลับเต็มแก่แล้วนะนั่น

          “อะไรกันนี่คนเขาหวังดี จะอยู่เป็นเพื่อนนะ ขอบคุณสั...”ยังไม่ทันทีที่จะเอ่ยจบ คริสก็รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่หนักและทับอยู่บนไหล่ซ้าย ก็พบกับหัวกลมๆ ของคู่ปรับคนเก่งที่เพิ่งเอ่ยไล่เขาเมื่อกี้ แต่ตอนนี้กลับหลับสนิทเสียแล้ว โดยใช้ไหล่ของเขาต่างหมอนเสียอย่างนั้น แต่แบบนี้ก็ดูน่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน

          ถ้านายทำตัวดีๆ ไม่ปากหมาล่ะก็นะ ฉันบอกได้เลยว่าฉันต้องรักนายแน่ๆ!

          ร่างสูงคิดพลางเหม่อมองดูดาวในเช้าของวันใหม่ที่หน้าบริษัทอีกไม่กี่ชั่วโมงก็พระอาทิตย์ก็จะขึ้นแล้ว เขารู้สึกอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ไม่อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้มันหมุนผ่านไป ก็บอกแล้วไงถ้าอีกคนทำตัวน่ารักเขาก็คงจะรักคนที่เอาไหล่ของเขาต่างหมอนแน่นอน ก่อนที่ช่วงเวลาแห่งความฝันจะหยุดลง...

          “เฮ้คริส!”เสียงนุ่มหวานของนายแบบตัวขาวหน้าหวานที่เขารู้จักดีจะดังขึ้นพร้อมๆ กับที่เจ้าตัวก้าวลงจากออร์ดี้อาร์แปดที่ลูกพี่ลูกน้องซื้อให้ ตามหลังมาด้วยน้องชายของเจ้าตัวที่เป็นนายแบบดังไม่แพ้กันน่ะแหละ บางทีคริสก็สงสัยนะว่าจุนมยอนกับจงอินน่ะเป็นพี่น้องกันจริงๆ รึเปล่าเพราะแค่สี่ผิวก็ต่างกันโคตรๆ แล้ว

          “หือ? พวกนายสองคนมาทำอะไรที่นี่เวลานี่เนี่ย”คริสเอ่ยถามสองพี่น้องเสียงเบา เพราะกลัวคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตื่นขึ้นมา

          “มารับพี่ชายฮะ”คนที่ตอบคือคิม จงอิน หรือ ที่แฟนคลับทั่วประเทศรู้จักในนามไค คริสขมวดคิ้วด้วยความงุนงง พี่ชายเหรอ? เพราะถ้าเขาจำไม่ผิดจงอินมีพี่ชายแค่คนเดียวคือจุนมยอนนี่นา แต่เหมือนจะเคยได้ยินลางๆ ว่ามีพี่ชายอีกคนแต่ไม่เห็นรู้เลยว่าทำงานที่นี่

          “ใครล่ะ”ถามกลับไปอย่างงุนงง เขาว่าเขาเห็นเพื่อนสนิทตัวขาวยิ้มแปลกๆ นะ

          “ก็คนที่กำลังนอนซบนายอยู่ตอนนี้ไงล่ะ คือพี่ชายที่จงอินพูดถึงน่ะ”

++++++ อุ้มรัก ++++++

จริงๆ แล้วเรื่องนี้เขียนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วล่ะค่ะ

เคยลงครั้งนึงแล้ว...แต่ผลตอบรับไม่ค่อยดีก็เลยลบ

เห็นว่าเป็นฤกษ์ดีก็เลยเอามาลงใหม่ค่ะ ใครชอบก็บอกได้นะคะ^^

ปล. ตอนนี้ไรต์กำลังรวมเล่มออลเฉินอยู่ค่ะ ใครสนใจอยากอุดหนุนลิงค์ด้านล่างค่ะ^^
https://docs.google.com/forms/d/18iRo7O426sXIaBPuRjN-8OB7djewFtJ_yXB1z2OQjEY/viewform

:)  Shalunla