คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : sf demon ohs [1]
#demonohs
*ควรอ่าน intro ในตอนก่อนหน้า (ตอนที่ 19)
You stand with your hand on my waist line
It's a scene and we're out here in plain sight
เธอยืนโอบเอวของฉันไว้
เป็นฉากละครฉากหนึ่งที่เรายืนอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คน
demon 89 เคยเป็นหมู่บ้านแสนสุขแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนหมู่บ้านร้างกลางป่า บ้านกระท่อมหลังเล็กๆ เป็นพื้นที่กักเก็บลมหายใจของผู้ที่อยากจะมีชีวิตต่อ ธงประจำหมู่บ้านถูกชักลงจนเปื้อนเศษดินบนพื้น...ทุกคนยอมแพ้แล้ว
เรากำลังจะทิ้งตัวลงบนเตียงแข็งกระด้างที่เต็มไปด้วยผ้าพันคอไหมพรมจากเมื่อหลายปีที่แล้ว ผมจะเล่าเรื่องราวตอนที่ demon 89 เป็นหมู่บ้านแสนสุข จงหลับตาลงแล้วประสานมือกับคนรักของคุณให้แน่น เพราะเมื่อเราลืมตาขึ้นมา demon 89 อาจจะสลายเป็นผุยผงไปแล้ว...
"จงอิน..." เสียงหวานพูดออกมาอย่างเขินอาย เบี่ยงตัวหลบจมูกโด่งที่ซุกลงมาทั่วลำคอขาวแต่ก็แพ้อ้อมแขนแกร่งที่โอบไว้อยู่ดี เขากำลังทำซุปครีมเห็ดจากเห็ดที่ไปเก็บหลังสวนของบ้านหนูน้อยข้างๆ มาเมื่อวาน แต่เพิ่งจะเริ่มปรุงรสร่างสูงก็เข้ามางอแงใส่ซะแล้ว
"นายเล่นแบบนี้ถ้ารสเพี้ยนขึ้นมาอย่าบ่นนะ" ตีมือหนาบนเอวไปหนึ่งทีอย่างหมันเขี้ยวก่อนจะเหยาะพริกไทยลงไปตามความชินมือ
"ถ้าไม่อร่อยฉันก็กินนายแทน"
"..."
"ยากตรงไหนกัน" มุมปากหยักยกยิ้มหลังใบหูของคนในอ้อมกอดกลายเป็นสีแดงเหมือนลูกมะเขือเทศในตระกร้าก่อนจะก้มลงไปจูบแก้มเนียนสีเหมือนซุปในหม้อที่กำลังพองลมเป็นเด็กอย่างน่าเอ็นดู
สาบานเถอะว่าเซฮุนมีเขี้ยวคมๆ แบบพวกแวมไพร์จริงๆ ตัวเล็กแก้มกลมอย่างกับลูกเจี๊ยบ
"พี่เซฮูนนน~" เสียงใสๆ กับเสียงรองเท้าแตะที่ดังเป็นเพลงเจ้าหญิงดังมาตั้งแต่หน้าบ้านทำให้เซฮุนต้องหมุนตัวออกมาจากอ้อมกอดอุ่นพร้อมกับตีแผงอกกว้างไปอีกหนึ่งครั้งเพราะสีหน้าเจ้าเล่ห์ของจงอินเอง
คงคอนเซปต์หมาป่าเจ้าเล่ห์จริงๆ สินะ
"วันนี้เป็นเจ้าหญิงอะไรครับ" เซฮุนถามเด็กหญิงผมสีบลอนด์อ่อนตรงหน้าที่แต่งตัวด้วยชุดสีชมพูฟูฟ่องขัดกับเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในบ้านของเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่เผยให้เห็นเขี้ยวคมสองข้างตามเผ่าพันธ์ุของตนเอง ซึ่งเทย์เลอร์ก็ไม่ได้หวาดกลัวเขี้ยวแหลมๆ นั่นสักนิดเพราะเธอเองก็เป็นแวมไพร์ตัวน้อยเหมือนกัน
"เจ้าหญิงเทย์เลอร์สิพี่เซฮุน" จงอินขำไปกับคำตอบน่ารักน่าชังของเด็กน้อยก่อนจะเดินแยกออกมาเพราะต้องไปช่วยสอนเด็กๆ ในหมู่บ้านปลูกผักก่อน
"จะให้พี่ถักเปียให้รึไงหืม" สองแขนเรียวก้มลงหาเด็กสาวก่อนจะอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ครัว
"รูปหัวใจนะ!"
"พี่ถักให้ดวงใหญ่เลย" มือเรียวยกขึ้นยีผมนุ่มสีอ่อนอย่างเอ็นดู เขาชอบสีผมของเทย์เลอร์มันเหมือนกับสีเนยที่ใช้ทำขนมหวานของโปรดของเขา เทย์เลอร์เองก็เป็นเด็กน้อยคนโปรดของเขาเช่นกัน
"พี่เซฮุนคะ" เสียงใสถามขึ้นมาระหว่างที่พี่ใจดีกำลังหวีปลายผมให้ เซฮุนตอบรับเบาๆ ก่อนจะหยิบกระจกให้น้องดูทรงผมฝีมือตัวเอง
"วันนี้ผูกโบว์สีแดงได้มั้ยคะ..." เสียงใสแผ่วลงจนคนฟังแทบไม่ได้ยิน หัวเล็กก้มลงเล็กน้อยเพราะกลัวจะโดนคนโตกว่าดุ สำหรับแวมไพร์สีแดงคือสีต้องห้าม
"แม่เห็นรึเปล่า?"
"วันนี้แม่ไม่อยู่บ้านค่ะ..."
"แล้วใครให้เรามา" เซฮุนขมวดคิ้วยุ่งใส่เด็กสาว เขาไม่ได้กำลังดุเทย์เลอร์แต่เพราะเขากำลังรู้สึกไม่ดีแปลกๆ ให้ตายเถอะทำไมต้องมารู้สึกแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้
"จ...เจสซี่" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเด็กสาวสั่นเครือจนหน้าสงสาร มือเล็กกำเส้นโบว์แน่นเพราะกลัวว่าคนโตกว่าจะไปฟ้องแม่ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาต้องไม่ได้ออกมาเล่นกับเพื่อนๆ เป็นอาทิตย์แน่ๆ
"เฮ้อ...มาเร็วพี่ผูกให้ ถ้าแม่มาเราต้องรีบแกะเลยนะ" เซฮุนถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้มบางให้เด็กสาว เขาทนเห็นเทย์เลอร์ร้องไห้ไม่ได้หรอก อีกอย่างแค่สีแดงบนโบว์คงไม่แย่ขนาดนั้น
"ค่ะ!" เด็กสาวขานรับหนักแน่นก่อนจะรีบยื่นเส้นโบว์สีสดให้คนโตกว่า
"กินซุปเห็ดของพี่มั้ย?"
"กินค่า~"
"ทำยังไงก่อน"
"ไปเรียกพี่ไคมากินด้วยกัน~"
"ฮ่ะๆ วิ่งระวังล้มนะเทย์เลอร์!" เซฮุนตะโกนไล่หลังสาวน้อยที่วิ่งจนสะดุดตัวต่อบนพื้นล้มแต่ยังโชคดีที่กระโปรงเจ้าหญิงพองๆ นั่นช่วยชีวิตเอาไว้ได้ไม่งั้นคงได้แปะพลาสเตอร์เต็มตัวแน่ๆ
เซฮุนเดินกลับเข้ามาในห้องครัว เปิดฝาหม้อขึ้นก่อนจะใช้ช้อนตักชิมน้ำซุปที่อุ่นรอไว้ เหยาะเกลือลงไปเพิ่มรสชาติเป็นรอบสุดท้ายก่อนจะตักใส่ถ้วย 3 ใบสำหรับพร้อมเสิร์ฟ สีขาวของเขากับจงอิน ส่วนลายมิกกี้เม้าส์เป็นของเทย์เลอร์
เพล้ง!
ร่างบางสะดุ้งโหยงตอนที่กำลังจะยกถ้วยออกไปวางข้างนอก ก้มลงมองที่มาของเสียงก่อนจะเห็นว่าขวดเกลือหล่นแตกจนผงสีขาวกระจายเปรอะทั่วห้องครัว ให้ตายเถอะ, ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้นะเซฮุน มือเรียววางถาดอาหารไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดที่มุมห้องมากวาดแยกเศษแก้วออก
"โอ้ย!" เสียงหวานร้องขึ้นมาเพราะเผลอเหยียบเศษแก้วจนเลือดออก อะไรมันจะโชคร้ายขนาดนี้กัน
"เซฮุน!"
"เทย์เลอร์โดนยิง!" หลังจากจบประโยคคนฟังก็รู้สึกเหมือนร่างกายชาไปหมด มือเรียวปล่อยด้ามไม้กวาดหล่นลงพื้นอย่างคนเหม่อลอย จนกระทั่งเสียงของจงอินตะโกนเรียกอีกรอบถึงได้รู้สึกตัวแล้วรีบวิ่งออกมาโดยไม่สนใจรอยแผลที่เท้าของตัวเองสักนิด พระเจ้าได้โปรดช่วยเทย์เลอร์ด้วย นั่นคือสิ่งเดียวที่เขากำลังคิดอยู่ตอนนี้ ได้โปรด...
ร่างของหญิงสาวถูกวางลงบนเบาะเก่าๆ ที่หมอประจำหมู่บ้านมีอยู่ แขนเล็กมีลูกดอกสีแดงปักอยู่อาบไปด้วยเลือด ดวงตาสีน้ำตาลปิดลงอย่างคนไร้สติ ริมฝีปากเล็กแห้งเผือดจนเหมือนคนสิ้นลมหายใจ เซฮุนทำได้เพียงประสานมือแน่นอยู่ที่อกอ้อนวอนขอพระเจ้าให้ช่วยเจ้าหญิงตัวน้อยของเขา
"ไม่ทันแล้ว..." คนเป็นหมอพูดก่อนจะหยิบผ้าสีขาวมาคลุมตัวเด็กน้อยเอาไว้
"ลูกแม่ฮือ...ฮึก"
"เทย์เลอร์พี่ขอโทษ..." เสียงหวานพูดกับตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นเหมือนคนหมดแรง ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาทั้งที่ให้ไปตามจงอินและโบว์สีเลือดนั่น ทำไมถึงได้โง่แบบนี้กันเซฮุน
"น้าซาร่าครับ..."
"..."
"ผม-"
"หยุดร้องนะ" เขาถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดกว้างทั้งตัว มือเรียวขยุ้มเสื้อบนตัวอีกคนแน่นตอนที่มองเห็นปลายเส้นโบว์สีแดงที่ถูกยัดอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวหนา ปล่อยน้ำตาออกมาราวกับคนกำลังจะขาดใจ จงอินรู้ว่าถ้าคนในหมู่บ้านเห็นโบว์สีแดงจะเกิดอะไรขึ้นกับเซฮุน เขาปล่อยให้คนรักถูกทำร้ายไม่ได้จริงๆ
"ฮึก...พี่ขอโทษ"
"ขอโทษ..."
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความขี้ขลาดของเขา...โอเซฮุนที่ไม่สมควรเกิดมาเป็นแวมไพร์
cut scene
link on bio @pupjas
talk: ทำไมหายไปนานแบบนี้ เรากลับมาเริ่มตอนแรกให้แล้วน้า เราไม่มั่นใจว่ายังมีคนอยากอ่านเรื่องนี้อยู่รึเปล่าเพราะฟีดแบคแทบไม่มีเลยแต่เรายังอยากแต่งอยู่ก็เลยเลือกลงต่อ ถ้าชอบหรือยังอยากอ่านกันต่อก็ฝากด้วยนะค้า เอ็นจอยรีดดิ้งค่า~ /เนื้อเพลงด้านบนคือ I know places ของ taylor swift นะคะ
ความคิดเห็น