REST IN KAIHUN {OS/SF}

ลำดับตอนที่ #19 : sf demon ohs [intro]

#demonohs

         "โปรดยืนสงบนิ่งเพื่อไว้อาลัยให้แก่ผู้สูญเสีย ปีเตอร์ เชค" เสียงระฆังวงใหญ่ถูกตีดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ หมู่นกหยุดกระพือปีก สายลมพลันสงัด เมฆาเคลื่อนเข้าปิดดวงตะวันราวกับคืนมืดสนิท กลุ่มคนในชุดเสื้อคลุมสีดำยืนสงบนิ่งเพื่อระลึกถึงการสูญเสียบุคคลในหมู่บ้านในรอบ 1 เดือน 

         1 เดือนกับการสูญเสียแวมไพร์ 3 ตน 

         

         แสงสว่างกลับคืนสู่ปกติเมื่อเสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง ผู้คนในชุดสีดำถอดหมวกคลุมออกก่อนจะแยกย้ายกันออกจากลานกว้างกลางหมู่บ้านชายป่า

         demon 89 คือหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของรัสเซีย บริเวณชายป่าเขตหนาวหรือป่าสนไทก้า ถูกก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1789 เนื่องจากการถูกเนรเทศจากการแพ้สงครามแย่งชิงอำนาจแห่งเผ่าพันธุ์ ซึ่งมนุษย์เป็นผู้ชนะ และแวมไพร์อย่างเราเป็นผู้แพ้ ความป่าเถื่อนในสงครามเกิดขึ้นจากพวกมนุษย์ที่ไม่รู้จักพอและต้องการจะครอบครองอำนาจทั้งหมด ไม่ใช่เพียงบัลลังก์ที่มนุษย์ต้องการ การสิ้นเผ่าพันธุ์ของแวมไพร์ก็เช่นกัน 

         คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดถูกต้อนจนกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกในกรงรอถูกแทงหอกที่ละตัวท่ามกลางสายตาเย่อหยิ่งของเหล่ามนุษย์ เลือดที่เอ่อท่วมลานประหารกลายเป็นเหมือนไวน์ชั้นดีในการเฉลิมฉลองชัยชนะ สีแดงจึงได้กลายเป็นสีประกาศชัยชนะแห่งสงครามของมนุษย์ และสีต้องห้ามของเผ่าพันธุ์แวมไพร์

สงครามสิ้นสุดลงเมื่อผู้นำคนใหม่ของเผ่ามนุษย์ขึ้นดำรงตำแหน่ง ผู้ที่ช่วยให้เผ่าพันธ์ุแวมไพร์ดำรงอยู่จนถึงทุกวันนี้ ในหมู่บ้านแวมไพร์เล็กๆ ที่ชายป่าเขตหนาวของรัสเซีย 

         หมู่บ้าน demon 89 ไม่ได้มีเพียงเหล่าแวมไพร์ที่อาศัยอยู่แต่ยังมีเผ่าพันธุ์อื่นอย่าง แวร์วูล์ฟและไลแคนท์อยู่ด้วย แต่ถึงกระนั้นหมู่บ้านของเราก็ยังไม่ถึง 30 คนอยู่ดี 

         "ไม่ร้องนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือแกร่งที่ประคองใบหน้าสวย ปลายนิ้วยาวปาดน้ำตาสีใสที่ไหลลงมาอย่างต่อเนื่องเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังเศร้าเสียใจอยู่ 

         โอเซฮุนเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์แวมไพร์ ผู้สืบทอดสายพันธุ์แกร่งกล้า 100% และหนึ่งในแวมไพร์ที่ยังคงมีชีวิตเหลือจากการถูกล่า 1 ใน 3 ที่เหลืออยู่เท่านั้น 

         "จงอิน...ฮรึก" ใบหน้าหวานซบลงกับแผงอกแกร่งอย่างไร้เรี่ยวแรง มือสวยขยุ้มผ้าหนังสัตว์บนร่างสูงแน่นราวกับกำลังจะขาดใจตาย และอีกไม่นานเขาก็คงจะตายลงจริงๆ 

         พวกมนุษย์ป่าเถื่อนต้องการกำจัดเหล่าแวมไพร์เพื่อป้องกันการถูกแย่งชิงอำนาจของตน เพราะเราคือเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด นี่คือปี 2016 แน่นอนว่าการไล่ฆ่าอย่างไร้ความปราณีและยุติธรรมเหมือนในสมัยสงครามย่อมทำไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกสัตว์สมองอย่างมนุษย์ก็ยังคงสรรหาข้ออ้างได้อยู่วันยันค่ำ 

         'แวมไพร์ต้องดื่มเลือดมนุษย์ถือเป็นการละเมิดสิทธิอย่างหนึ่ง เผ่าพันธุ์ที่จ้องจะทำร้ายผู้อื่นย่อมต้องถูกกำจัดให้หมดลง' 

         นั่นคือตรรกะไร้สาระที่พวกมนุษย์ใช้เป็นฉากบังคมหอกยาวที่ซ่อนไว้ด้านหลัง ทั้งๆ ที่แวมไพร์อย่างเขาถูกสั่งห้ามในการดื่มเลือดมนุษย์ ศักดิ์ศรีหลายพันปีของเหล่าแวมไพร์คือการดื่มเลือดมนุษย์เพื่อเป็นผู้ล่าอย่างสมบูรณ์ กฎของแวมไพร์ถูกพังลงเมื่อกลายเป็นฝ่ายพ่ายแพ้สงคราม แวมไพร์สละทั้งศักดิ์ศรีและชีวิตนับร้อยที่ตายในลานประหารเพื่อแลกกับชีวิตไม่กี่สิบที่เหลืออยู่และพื้นที่ชายป่าเพื่อเป็นที่อยู่อาศัย แต่ในตอนนี้เรากำลังถูกล่าอีกครั้ง และอาจจะกลายเป็นฝ่ายแพ้อีกครั้ง 

         "นายยังมีฉันอยู่ตรงนี้นะ" มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน ทาบริมฝีปากลงจรดหน้าผากเนียนเพื่อหวังจะช่วยคลายความเศร้าของคนตรงหน้าให้ลดน้อยลง เซฮุนเป็นเหมือนดวงใจของเขา เมื่อเห็นคนที่รักเจ็บปวดเขาก็เจ็บไปไม่ต่างกัน 

         คิมจงอินเป็นไลแคนท์หนุ่มที่หนีเมืองใหญ่มาอยู่ในหมู่บ้าน demon 89 และพบรักกับแวมไพร์อย่างโอเซฮุน ผู้ชายที่ทำแผลให้ในวันที่ถูกมนุษย์ไล่ยิง ผู้ชายที่ได้จุมพิตแรกของหมาป่าอย่างเขาไปด้วย 

         "ฉันจะไปฆ่าพวกมันให้หมด!" เสียงหวานประกาศอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะกลายเป็นเสียงสะอื้นไห้ในวินาทีถัดมา ความรู้สึกของเขาเป็นเหมือนแก้วบางๆ ที่แตกซ้ำแล้วซ้ำเล่า การมองเห็นเผ่าพันธุ์ตัวเองหายไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยก็ไม่ต่างจากการมองเห็นแต่เป็นใบ้ ยิ่งกว่าความทรมานคือความน่าสมเพช 

         น่าสมเพชที่เกิดมาเป็นโอเซฮุนที่อ่อนแอ 

         เสียงระฆังที่เรียกคนในหมู่บ้านมารวมกันเคยเป็นเหมือนเสียงเพลงจากสวรรค์เพราะเป็นสัญญาณในการเริ่มจัดงานรื่นเริงตามเทศกาลต่างๆ หากแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงหวีดร้องแสนเจ็บปวดยามถูกหอกแหลมทิ่มแทง เสียงระฆังกลายเป็นการเรียกทุกคนมารวมกันเพื่อยืนไว้อาลัยให้กับผู้ที่เสียชีวิต ผู้ตายที่ไม่มีแม้แต่ร่างให้เราเห็นด้วยซ้ำ

 

         "กลับบ้านเราได้แล้ว คนอื่นเขาไปกันหมดแล้วนะ" มือหนาเช็ดน้ำตาบนแก้มใสออกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโอบไหล่เล็กให้เดินไปด้วยกัน 

         จงอินมองเห็นปากเหวที่คนรักของเขายืนอยู่ เพราะมันอันตรายเขาจะเสี่ยงกระโดดลงไปเอง... 

Talk: เรียกว่าแนวอะไรดี55555 มันแฟนตาซีแล้วก็บู้ๆนิดนึง อันนี้จะเรีบกว่าภาคต่อก็ไม่ใช่เนาะเพราะคนละพล็อตคนละคาแรคเตอร์เลย แต่ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค้า ถ้าจบ #demonkimj จะมาต่อเรื่องนี้ให้เลย ถ้าชอบไม่ชอบยังไงก็สกรีมใน #demonohs หรือเม้นเป็นกำลังใจให้กันบ้างนะค้า /ทำมือหัวใจ