คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : n e e d ² (end)
n e e d ²
(end)
Rate: R / NC-17
Paring: KAI X SEHUN
"อื้ออ" มือเรียวบีบท้ายทอยแกร่งคลายอารมณ์จากสัมผัสหวาบหวามที่ขึ้นมาตามปลายนิ้ว ถูกป้อนสัมผัสดูดดื่ม ขโมยลมหายใจซึ่งหน้าอย่างน่าโมโห แต่เซฮุนกลับชอบ ไม่สิ, เรียกว่าหลงรักจะดีกว่า
คิมจงอินทำให้เขาเหมือนคนบ้า เป็นโรคจิตที่เสพติดเซ็กส์ ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเขาควบมันได้แท้ๆ แต่ถ้าพูดกันตามจริง สิ่งที่เขาเสพติดคือจงอินต่างหาก ริมฝีปากหนานั่น เพียงแค่มองก็อยากจะงับให้ขาดวิ่น มือกร้านนั่น เขาชอบเหลือเกินยามมันบีบเค้นร่างกายของเขา พูดมาก็เหมือนเขาเป็นโรคจิตใช่มั้ยล่ะ เขาเองก็คิดเหมือนกัน
"เดี๋ยวก็จะกลับห้องแล้วนะครับ" จงอินผละริมฝีปากออกมา ใช้นิ้วเกลี่ยคราบน้ำลายบนคางสวยเบาๆ
ตั้งแต่วันนั้นจงอินก็ถูกอ้อนให้ย้ายไปอยู่ที่คอนโดของเซฮุน ด้วยสาเหตุที่ว่าประหยัดน้ำมัน ลดโลกร้อน แลกด้วยการจุดไฟให้เตียงนอนร้อนระอุแทบทุกคืน
"ไม่เอา!" เซฮุนขมวดคิ้วโวยวาย ร่างบางบนโต๊ะทำงานใช้เรียวขาขาวที่เกาะรอบสะโพกแกร่งอยู่แล้วกระชับอีกคนเข้ามา วาดแขนโอบรอคอแกร่ง ทาบริมฝีปากหอมหวานลงไป เรียกร้องสัมผัสจากอีกฝ่าย
ก็อก ก็อก ก็อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะที่ลิ้นหนาจะเข้าไปสำรวจโพรงปากนุ่มพอดี เซฮุนจิ๊ปากไม่พอใจ กระโดดลงจากโต๊ะไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเอง ส่วนจงอินก็ขำเล็กๆ กับท่าทางของอีกคนแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาริมห้อง
"บอสคะ คุณ เอ่อ คุณชานยอลมาขอพบน่ะค่ะ" พนักงานสาวพูดติดๆ ขัดๆ ตัวเธอเองก็รู้ว่าบอสกับจงอินกำลังคบกันอยู่ ความจริงเขาก็รู้กันทั้งบริษัทนั่นแหละ แล้วที่เธอต้องเข้ามาแจ้งก็เพราะถูกรุ่นพี่ข้างนอกไล่มา เป็นเด็กใหม่ก็ต้องถูมข่มเหงแบบนี้แหละ
"ชานยอลหรอ?" เซฮุนพูดแล้วหยุดไปพักนึงก่อนจะพูดต่อ "ให้รอแป๊บนะ"
จงอินยืนขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้องตามหลังพนักงานสาวไป แต่เซฮุนดันเดินมาขวางหน้า กดล็อกประตูซะก่อน
สาเหตุที่จงอินจะเดินออกไปไม่ใช่เพราะน้อยใจหรืออะไรหรอกนะ ก็แค่ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอให้รำคาญ และก็ไม่อยากเห็นสายตากรุ่มกริ่มที่คอยมองเซฮุนด้วย โอเคๆ! ยอมรับก็ได้ว่าน้อยใจ ความจริงสองคนนั้นควรเลิกติดต่อกันไปแล้วสิ
"งอนเหรอ?" เซฮุนมองหน้าร่างสูงแล้วอมยิ้มจนตาหยี มือบางยกขึ้นจิ้มแก้มกร้านเล่นอย่างชอบใจ ถ้าไม่นับตอนที่จงอินเหงื่อโทรมกาย ตอนจงอินงอนเนี่ยแหละ เขาชอบที่สุดเลย
"บอกว่าไม่ว่างได้มั้ยครับ" จงอินรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด ก้มหน้าลงซุกไหล่บางเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่กำลังอ้อนคุณแม่อย่างไรอย่างนั้น
"ก็ตอนนี้พี่ว่าง จะให้โกหกได้ยังไงล่ะ" เซฮุนยกยิ้มชอบใจยามเห็นอีกฝ่ายออดอ้อนเหมือนลูกสุนัขขออาหารจากเจ้าของ แต่ไม่ใช่หรอก เพราะเขาเห็นราชสีห์ตัวโตในร่างของจงอินอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ
"เชื่อผมเถอะว่าพี่ไม่ว่าง.." จงอินสอดแขนแกร่งใต้ขาขาว อุ้มอีกคนวางไว้บนโต๊ะทำงานก่อนจะบรรจงกดจูบแสนรัญจวนลงไป มือบางข้างนึงสอดเข้าขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มตามสัมผัสเสียวซ่านที่ถูกก่อขึ้นมาทีละนิด
"ให้ชานยอลกลับไปนะ บอกว่าคุยทางเมล์แทน" เซฮุนวางหูโทรศัพท์เสียงดังปึง หลับตาครางฮือยามถูกสะโพกแกร่งบดเบียด
ถ้าเขาเป็นโรคจิต จงอินก็คงไม่ต่างกันหรอก
ตื๊อดึง!
เสียงแจ้งเตือนเมล์ดังขึ้นมาจาก Macbook เครื่องสวย เซฮุนคลิกเข้าไปดูกล่องขาเข้าล่าสุดก่อนจะพบชื่อผู้ส่งเป็นปาร์คชานยอล
ร่างเพรียวมองซ้ายมองขวาก่อนจะเปิดข้อความเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบกับอะไรสักอย่างในครัว
ไม่ใช่ว่าเขายังมีสัมพันธ์ลับๆ กับชานยอลอยู่หรอกนะ ในตัวเขามันเรียกหาแต่คิมจงอินนั่นแหละ แต่ที่เขาต้องทำแบบนี้ เพราะเขาไม่อยากให้จงอินต้องเครียด ชานยอลกับเขาต้องติดต่องานกันเพราะชานยอลเป็นหุ้นส่วนใหญ่ และทุกอย่างก็อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ที่เขาบอกกับชานยอลไป 'อดีตก็ปล่อยไปนะ พี่จริงจังกับจงอิน' ในทีแรกที่ได้ยินชานยอลก็ทำหน้าตกใจนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็คลี่ยิ้มออกมาแต่โดยดี
"หะ?" เซฮุนอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความสงสัย ชานยอลนัดเขาไปดินเนอร์ในวันพรุ่งนี้เพื่อแนะนำตัวให้กับหุ้นส่วนที่เพิ่งเข้ามาร่วมทุนกับชานยอล ก็อย่างว่าทำธุรกิจ ความน่าเชื่อถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุด เพราะถ้าเรามีศักยภาพเพียงพอ เส้นสายมากมายที่สานกันเป็นทางเดินในการทำธุรกิจของเราก็จะง่ายขึ้น
"ทำอะไรครับ?" เมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินออกมาจากห้องครัวก็กดปิดแท็บอีเมล์ออกทันที เซฮุนไม่ได้อยากปิดบังอะไรหรอก ก็แค่อยากให้มันจบๆ ไป เขาไม่อยากมานั่งอธิบายเพราะมันริดรอนเวลาของเขากับจงอินลงไปเรื่อยๆ
"ดูยอดขายน่ะ" เซฮุนพูดไปขมวดคิ้วไปเพราะแสงสว่างจากจอ จงอินเพียงแค่วางจานสเต็กไว้แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ โดยไม่ทำอะไร นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่เซฮุนชอบมากๆ เพราะจงอินไม่ใช่คนรุ่มร่าม ถ้าเขาไม่อนุญาต จงอินก็จะไม่ทำ
"ทำเองเหรอ?" มือเรียวปิดหน้าจอลงใช้ส้อมจิ้มชิ้นสเต็กที่ถูกหั่นพอดีคำเอาไว้แล้วเข้าปาก
"ครับ"
"วันหลังสอนพี่ทำบ้างสิ"
"ไฟได้ไหม้ครัวกันพอดี" จงอินพูดแล้วขำเบาๆ พี่เซฮุนน่ะดีทุกอย่าง ทั้งฉลาดและมีเซ้นส์ แต่อย่างเดียวที่ต้องละเว้นคงจะเป็นเรื่องอาหาร ให้เขาทำเองจะดีกว่า
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ" เซฮุนงับปลายส้อม ช้อนตามองอีกฝ่าย ไม่บ่อยนักหรอกที่เซฮุนจะทำตัวงุ้งงิ้งแบบนี้ แต่พอเป็นจงอิน เขาไม่สนใจหรอก อยากทำก็แค่ทำเท่านั้นเอง
"ฮ่าๆ" จงอินก็แค่ขำแล้วนั่งดูโทรทัศน์ต่อไป ใจจริงเขาอยากยกอีกฝ่ายขึ้นมานั่งบนตักแล้วฟัดให้หนำใจ แต่ในเมื่อพี่เซฮุนยังไม่บอก เขาก็จะยังไม่ทำ แม้ว่าจะอยากฟัดอีกคนมากแค่ไหนก็ตาม
"จงอิน วันนี้พี่ได้น้ำหอมใหม่มาด้วย" เซฮุนเอี้ยวตัวไปหยิบถุงแบรนด์ดังมาก่อนจะยกขวดน้ำหอมสีใสรูปร่างแปลกตาขึ้นมา
เคยมีใครบอกรึเปล่าว่าเซฮุนน่ะขี้ยั่ว และมันแทบจะไม่ซ้ำกันเลยสักวัน มือเรียวฉีดน้ำหอมลงบนหลังมือขาวแล้วขึ้นคร่อมบนตักแกร่ง แต่อย่าคิดว่าเซฮุนจะทำแค่นั้นนะ ไม่ใช่หรอกเชื่อเถอะ น้ำหอมกลิ่นสะอาดทว่ายิ่งดึงดูดเมื่ออยู่ใกล้ถูกฉีดลงบนซอกคอขาว เซฮุนเอียงตัวเข้าหาร่างสูง เอียงคอเปิดผิวเนียนรอรับสันจมูกโด่งเหมือนรอให้แวมไพร์สุดหล่อมากัดชิมเลือด "ดมให้พี่หน่อยสิ"
จบประโยคใบหน้าคมก็เลื่อนเข้าหาผิวเนียนน่าจูบ ไล้ปลายจมูกสูดกลิ่นหอม แตะริมฝีปากลงไปเบาๆ ราวกับคนถูกร่ายมนต์ใส่ แขนเรียวยาวยกขึ้นคล้องคอร่างสูง บดเบียดกายเข้าหายามร่างกายรู้สึกร้อนระอุ "หอมมั้ยจงอิน"
"หอมครับ หอมที่สุดเลย"
n e e d ²
เซฮุนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ตอนนี้จงอินไม่ได้อยู่ที่ออฟฟิศเพราะออกไปพบลูกค้าแทนเขา เพราะกองแฟ้มที่เพิ่งเคลียร์เสร็จไปเมื่อกี้ทำให้เขาไม่ได้ไปกับอีกคน
ตื๊อดึง!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นพร้อมกับแสงวาบที่แสดงบนหน้าจอสี่เหลี่ยมว่ามีคนส่งข้อความมา
'อย่าลืมนัดนะครับพี่'
เป็นข้อความจากชานยอล ตอนนี้ก็หนึ่งทุ่มแล้วเขาควรจะออกเดินทาง
ห้องอาหารในโรงแรมระดับห้าดาวเงียบสงบ โต๊ะในโซน vip ถูกจองไว้สำหรับการพูดคุยครั้งนี้ เซฮุนเดินตามพนักงานไปก่อนจะพบชานยอลที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"หลอกพี่มาสินะ" เซฮุนทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกับขำเบาๆ ก็ชานยอลนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว ถ้าชานยอลจะเป็นฝ่ายแนะนำผู้ถือหุ้นให้กับเขา ผู้ถือหุ้นคนนั้นก็ต้องมาพร้อมชานยอลสิ
"แล้วพี่ไม่กลับเหรอ?" ชานยอลยกยิ้มที่อีกฝ่ายรู้ ที่เขาจัดสถานการณ์ขึ้นมาแบบนี้ก็ไม่ใช่เพื่อให้พี่เซฮุนจับไม่ได้หรอก ก็แค่อยากคุยด้วยสักหน่อย
"มื้อนี้เลี้ยงสินะ" เซฮุนรับเมนูจากพนักงานแล้วสั่งไป ที่เขาไม่โกรธชานยอลก็เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่ตอนอีกฝ่ายเรียนอยู่ปีหนึ่ง ชานยอลเป็นเด็กดี ถ้าจะเอ็นดูในฐานะน้องชายคนนึงก็ไม่แปลก
พนักงานเดินมาเสิร์ฟอาหารหลากหลายชนิด กลิ่นหอมกับหน้าตาชวนมองทำให้เซฮุนมุ่งความสนใจไปที่ช้อนส้อมจัดการชิมอาหารทันที
"แล้วจงอินไม่มาหรอครับ?"
"งานยุ่งจะตาย"
"แล้วเจ้าของบริษัทมานั่งนี่เนี่ยนะ?" ชานยอลขำเบาๆ
"จะให้พี่กลับใช่มั้ย?" เซฮุนใช้ส้อมชี้หน้ารุ่นน้องแล้วหลุดขำออกมา
"โห่พี่อุตส่าห์มา ไม่ไล่หรอก" เซฮุนพยักหน้ากับคำพูดของอีกคนพร้อมอมยิ้ม
มื้ออาหารเติมช่องว่างในท้องของเซฮุนจนเริ่มอิ่ม มือเรียววางช้อนส้อมแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้พร้อมกับถอนหายใจออกมา
"อิ่มเป็นบ้า"
"ขอโทษนะครับ นี่เป็นบริการพิเศษสำหรับโต๊ะ vip ครับ" แก้วไวน์แดงถูกส่งให้กับคนบนโต๊ะอาหาร มือเรียวรับมาก่อนจะยกดื่มแก้กระหายในอึกเดียว
"พี่ขอนั่งพักแป๊ปนึงนะ เดินไม่ไหวแน่ๆ"
"ครับ"
เวลาผ่านไปเกือบห้านาที ชานยอลสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของคนตรงหน้าที่เริ่มเหงื่อแตก
"เป็นอะไรรึเปล่าพี่?"
"เอ่อ..พี่อยากเข้าห้องน้ำน่ะ นายมีห้องที่นี่ใช่มั้ย?" ที่เซฮุนถามไปแบบนั้นเพราะอาการแปลกๆ ที่เขารู้สึกอยู่มันแน่ชัดว่าเป็นอารมณ์ทางเพศที่ถูกก่อขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้ จะให้ใช้ห้องน้ำกลางของโรงแรมก็คงไม่เหมาะสม
"มีครับ"
n e e d ²
หลังจากชี้แจงรายละเอียดต่างๆ กับผู้ถือหุ้นในบริษัทครบแล้ว จงอินก็ตรงปรี่มาหาคนรักทันที ถึงแม้ว่าอีกคนจะบอกว่าไม่ต้องมารับก็ตาม
"บอสอยู่มั้ยอึนจี?"
"ออกไปกับคุณชานยอลเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล้วค่ะ พี่จงอินมีอะไรรึเปล่าคะ?" ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะคลายปมคิ้วออกเพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกต
"พี่ขอสถานที่หน่อยสิ"
"ห้องอาหารโรงแรมxxxค่ะ"
n e e d ²
ชานยอลนั่งรอร่างบางอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก ตอนแรกเขาก็แค่หมันไส้จงอินที่ได้ตำแหน่งนั้นไป ทั้งๆ ที่เขาเจอกับพี่เซฮุนมาก่อน เรื่องวางยาก็เป็นแผนของเขาเอง แต่ตอนนี้เหมือนความรู้สึกผิดกำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก พี่เซฮุนดีกับเขาขนาดไหน แต่เขากลับมาทำนิสัยแย่ๆ แบบนี้ แต่ผลของยามันเกิดขึ้นมาแล้ว เขาควรทำยังไงล่ะ?
CUT SCENE
on bio @pupjas
"จงอิน เบาๆ อื้ออ"
"ตอนเช้ามันตื่นตัวนี่"
"อ..อื้มมม"
เสียงลามกวิ่งเข้ามาวนอยู่ในหัวของเซฮุนตั้งแต่นาทีแรกที่ลืมตา เมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็ตอนตีสอง แล้วไหนจะเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วอีก ถึงเขาจะไม่กระดากอายในเรื่องพรรค์นี้ แต่ว่ามาราธอนขนาดนั้น เป็นใครใครก็อายหน่า
"โรคจิต" เซฮุนขยับปากพูดไร้เสียงใส่หน้าคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ ร่างบางลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง รู้สึกเจ็บแปล๊บที่เอวขึ้นมาก็ทำหน้ายู่ใส่จงอินอีกครั้ง
มือเรียวเกลี่ยผมที่ปรกหน้าคมเข้มออกเบาๆ ก้มลงแตะริมฝีปากส่งความอบอุ่นให้ ถ้าสมมติจงอินไม่เข้ามาล่ะ นี่เป็นประโยคเดียวที่วิ่งวนอยู่ในหัวตอนนี้ เขาไว้ใจชานยอลมากเกินไป และตอนนี้เขาก็โกรธด้วย แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความไว้ใจที่เขามอบให้กับจงอิน เขาสามารถรู้สึกปลอดภัยได้ไม่ว่าจะกำลังวิ่งหนีพายุอยู่ เพียงแค่มือของจงอินจับมือเขาไว้แน่น
ความสัมพันธ์ของเขามันเกิดขึ้นจากเซ็กส์ นั่นเป็นบุคลิกส่วนตัวที่แก้กันไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าความรักที่เต็มไปด้วยเรื่องบนเตียงจะเป็นความรักจอมปลอม ในตอนแรกเขาชอบเพราะมันไม่ผูกพัน แต่สำหรับตอนนี้เขาชอบที่มันทำให้เขาได้เจอคนดีๆ ได้เรียนรู้ความรักที่ไม่ใช่เพียงการมีเรื่องอย่างว่า แต่หมายถึงการดูแลและเป็นห่วงกัน สิ่งที่จงอินมอบให้เขาอย่างไม่เคยบกพร่อง
เซฮุนคงจะตกอยู่ในห้วงความคิดนานไปหน่อยถึงถูกร่างสูงยื่นหน้าขึ้นมาชิงจุ๊บปากบางแล้วยกแขนขึ้นโอบรอบเอวคอด ซุกหน้าไปใต้ผ้าห่มกดจูบแผ่วเบาบนหน้าท้องเนียน
"จั๊กจี้" เซฮุนดันหน้าอีกคนออก ดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงคอเพราะร่างกายยังเปลือยอยู่
จงอินลุกออกจากผ้าห่ม โชว์ร่างกายกำยำจนเซฮุนที่มองอยู่รู้สึกเหมือนไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง
"ลุกขึ้นมา เดี๋ยวผมใส่เสื้อให้" จงอินใส่ชุดคลุมอาบน้ำถือเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของตัวเองมาหาอีกคน เขาเคยบอกรึเปล่าว่าเวลาพี่เซฮุนใส่เสื้อแบบนี้มันน่าฟัดขนาดไหน เรียวขาขาวที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาน่ะ เห็นทีไรก็นึกถึงตอนที่มันเกี่ยวอยู่บนสะโพกของเขาทุกที
"จงอิน ขอบคุณนะ" เซฮุนกอดคอร่างสูงที่ก้มลงมาติดกระดุมเม็ดสุดท้ายให้ อยู่ๆ น้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาซะดื้อๆ
"ไม่ร้องสิครับ" จงอินดึงตัวร่างบางขึ้นมาโอบกอด กดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มสีดำขลับอย่างปลอบโยน
"ถ้านายไม่มา ฮึก" เซฮุนร้องออกมาหนักกกว่าเก่า เคยได้ยินใช่มั้ยว่าคนที่ดูแข็งร้าว ความจริงแล้วเขาเคยอ่อนแอที่สุดมาก่อน ด้านที่ถูกซ่อนมาตลอดของเซฮุนกำลังร่ำไห้ต่อหน้าจงอิน
"ผมอยู่นี่ไง" จงอินยกมือขึ้นลูบผมนิ่มอย่างเอ็นดู
"เมื่อคืนผมก็อยู่กับพี่ จำได้มั้ย?" จงอินยกยิ้มกรุ่มกริ่ม คนถูกแซวใช้ฝ่ามือบางตบแก้มกร้านเบาๆ ไปหนึ่งทีก่อนจะจับกรอบหน้าสมส่วนแล้วยืดตัวขึ้นจูบริมฝีปากอิ่ม
รสจูบละเมียดละไมและหวาบหวามในคราวเดียวกันทำให้เซฮุนไม่สามารถละจากความหอมหวานของคนตรงหน้าได้
"จงอิน เบาๆ อ๊ะ"
"เซฮุนนา"
สุดท้ายเสื้อตัวบางที่เพิ่งสวมใส่ก็ถูกถอดออกอยู่ดี เซฮุนเคยคิดว่าเซ็กส์ก็แค่สัญชาตญาณของมนุษย์ เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง การที่เขาเสพติดมัน ก็แค่เพราะเขาเป็นมนุษย์ที่มีความต้องการสูง แต่จากนี้เขาคงต้องเปลี่ยนความคิด ความรักบนโลกเราหลากหลายเกินกว่าจะจัดประเภท วิธีการแสดงความรักก็เช่นกัน อย่าดูถูกคู่รักที่ผูกพันกันด้วยเรื่องบนเตียง เพราะมันไม่ใช่เครื่องมือวัด อย่างน้อยเขากับจงอินก็เป็นความรักที่เฝ้าดูแลกัน และเขาก็เชื่อว่าอีกหลายๆ คู่ก็คงเหมือนกัน
talk: เราไม่เคยแต่งเอ็นซีแนวนี้ ถ้ามันแย่ก็ขอโทษด้วยนะคะ แล้วก็ที่เรื่องมันกาม5555 ก็เพราะย่อหน้าสุดท้ายแหละค่ะ ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ ถ้าชอบหรือจะติเม้นได้เลยนะคะ หรือ #need2KH ก็ได้ค่า เป็นกำลังใจที่สำคัญ /ด้วยรักอันแรงกล้า
ความคิดเห็น