ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    REST IN KAIHUN {OS/SF}

    ลำดับตอนที่ #3 : os chance

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.84K
      40
      12 พ.ค. 58

    chance
    (OS)

    Rate: PG-13 / NC- 15
    Paring: kai x sehun
















     

              "ทำไมมาทำงานที่นี่ล่ะ?" ร่างสูงเจ้าของผิวสีแทนถามเด็กชายตัวขาวร่างบางที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเมื่อครู่ 

              ที่นี่คือโฮสต์คลับ สถานที่หาความสุขทั่วไป ทั้งหาที่ปรึกษา หาเพื่อน และหาคู่นอนถ้าทั้งคู่พอใจซึ่งกันและกัน 


              "ผมชื่อเซฮุนครับ" ร่างบางไม่ยอมตอบคำถามแต่กลับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แขกคนพิเศษแทน เพราะเซฮุนกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย เขาจำเป็นต้องใช้เงินเยอะ จึงรับแขกคนนี้มา สิ่งที่เขาถูกกำชับก็คือ ทำตัวให้ดีๆ ลูกค้าคือพระเจ้า 



              "นายยังเด็กเกินไป ฉันไม่เอาหรอก ออกไปเถอะ" มือกร้านหยิบแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม บอกตรงๆ ว่าเซฮุนถูกใจเข้าไม่น้อย ร่างกายเพรียวบางที่ดูเหมือนผู้หญิง ผิวกายเนียนละเอียดสีผ่อง ใบหน้าเรียวรีที่มีองค์ประกอบชัดเจน และที่สำคัญ...ริมฝีปากสีชมพูนั่น แต่เพราะอีกคนยังเด็กเกินไป ไม่ใช่เพราะเขากลัวผิดกฎหมายหรอก ยังไงทางร้านก็ต้องดูอายุมาแล้ว แต่ในเมื่อเขามาหาความสุข เขาก็อยากรับความสุขที่ดีที่สุด อย่างเด็กคนนี้ไม่ประสีประสาหรอก 



              "ผมทำได้นะครับ! อย่าไล่ผมเลย" เซฮุนรีบตอบกลับมา มือเรียววางบนหน้าขาแกร่งอย่างอ้อนวอน ช้อนตาเยิ้มหวานมองแขกคนพิเศษ 





              พระเจ้า...ลูกค้าคนนี้เป็นพระเจ้าอย่างที่บอกจริงๆ เหรอ 



              ผิวกายสีแทน แผ่นอกที่แนบติดเชิ้ตบ่งบอกสัดส่วนชัดเจน ดวงตาคมกริบ สันจมูกโด่งที่ดูเข้ากันกับริมฝีปากหนา ไหนจะสันกรามนั่นอีก 

              นี่ถือเป็นโชคดีที่งานนี้เซฮุนไม่ต้องฝืนใจมากนัก ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงรู้สึกแย่ เพราะนี่ไม่ได้ต่างจากการขายตัวกินเลยแม้แต่นิด แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าอนาคตในรั้วมหา'ลัยของเขาจำเป็นต้องใช้เงิน เขาก็ต้องหามันมาให้ได้ 


              "นายออกไปเถอะ เด็กอย่างนายจะไปรู้เรื่องอะไร" จงอินดูโทรทัศน์โดยไม่สนใจอีกคนแม้แต่นิด 



              "ผมทำได้..." เหตุการณ์ต่อมาทำให้จงอินต้องชะงักค้างเมื่ออยู่ดีๆ ขาเรียวก็ก้าวขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง เขยิบตัวเข้ามาแนบชิดก่อนจะรั้งท้ายทอยหนาเข้าหา 



              "อย่าไล่ผมเลยนะครับ" ว่าแล้วก็ทาบริมฝีปากบางลงบนคลึงด้วยสัมผัสออดอ้อนออเซาะ ใช้เรียวลิ้นเล็กเลียตามขอบปากด้านในที่ปิดกันสนิทอยู่อย่างขออนุญาต มือเรียวจับมือกร้านมาวางบนเอวบางโดยที่ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ได้ดีอยู่ ดูดเฟ้นเบาๆ ให้เกินเสียงชวนขนลุก จนกระทั่งริมฝีปากหยักยอมเปิดออกเรียวลิ้นแกร่งก็รีบเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก ดูดเฟ้นกลีบปากบางน่าชิมตามห้วงความรู้สึก 



              "อ..อื้มห์.." ร่างบางครางเสียงแผ่วยามมือหนาบีบเค้นเอวบาง ส่งลิ้นร้อนเข้ามากวาดต้อนทั่วโพรงปากจนเสียงน้ำลายดังไปทั่วห้อง 



              "อื้อ..อะ..อืม" ครางฮือยามลิ้นหนาหยอกล้อแล้วละเลียดบนกลีบปากอ่อนนุ่มจนชุ่มน้ำลาย กระสันจนต้องบดเบียดสะโพกทับเอวหนาคลายความวาบหวิวที่ปลายนิ้ว 



              "แฮ่ก..แฮ่ก" เมื่อผละริมฝีปากออกมาหลังจากจูบดูดดื่มก็หอบหนักด้วยกันทั้งคู่ ร่างบางอ้าปากที่บวมช้ำเล็กน้อยหอบหายใจ แก้มขึ้นสีฝาดเพราะสัมผัสชวนเลือดวิ่งเมื่อครู่



              "อ..อย่าไล่ผมเลยนะครับ" ซบหน้าลงกับไหล่หนา ถูไถอย่างน่ารักน่าชังจนจงอินต้องยกมือหนาขึ้นลูบแผ่นหลังบาง 



              "ทั้งๆ ที่นายทำได้แค่นี้น่ะเหรอ" มุมปากหยักยกยิ้ม พูดจายั้วอีกคน ถ้าถามตามจริงเขาชอบสัมผัสของเซฮุนมาก มันไม่มีพิษสง อ่อนนุ่ม ออเซาะ และอุ่นร้อน ที่พูดไปก็แค่อยากจะแกล้งร่างบางเล่นเท่านั้นเอง เพราะความจริงเขาตั้งใจจะซื้อชั่วโมงต่อตั้งแต่ลิ้นเล็กนั่นเลียบนริมฝีปากของเขาแล้วล่ะ 



              "ผมทำได้อีกนะครับ ทุกอย่าง...ทุกอย่างที่คุณต้องการ" กระซิบคลอเคลียข้างใบหูเหมือนลูกแมวอย่างอ้อยอิ่ง 



              "ฉันจะมั่นใจได้ยังไง" 



              "ผมจะทำให้ดูครับ.." ร่างบางเอนตัวแนบชิดกับแผงอกแกร่ง ใช้ริมฝีปากจูบแผ่วเบาตามแนวสันกรามที่ชอบลอบมอง ใช้ปลายลิ้นร้อนเลียให้ชุ่มแล้วดูดซับด้วยริมฝีปากอีกที จนกระทั่งถึงคางคม เซฮุนช้อนตามมองดวงตาคมเฉียบ กลับพบเพียงความแน่นิ่งของสายตาที่ไม่ได้โอนอ่อนไปตามสัมผัสของเขาเลยแม้แต่นิด 



              "ขออนุญาตนะครับ" เห็นดังนั้นก็ไม่ยอมละความพยายาม แตะลิ้นร้อนลงบนกลีบปากแล้วครอบดูดเนื้อปากล่างแนบแน่นก่อนจะผละออกมาแล้วพูดชิดริมฝีปาก 



              "วางไว้บนเอวผมนะ" ไม่ว่าเปล่าใช่มือของตัวมาบังคับมือหนาด้วย เมื่อจงอินเริ่มออกแรงเค้นเอวบาง ริมฝีปากบางก็เริ่มบดริมฝีปากออดอ้อนรอรับจูบจากอีกคน 

              แรงอารมณ์ที่โหมแรงขึ้น ทำให้มือหนาบีบเค้นเอวบางโดยไม่กักเก็บอย่างเมื่อครู่ ป้อนจูบหนักหน่วงจนน้ำลายไหลลงจากมุมปากเปื้อนคางไปหมด เสียงแลกน้ำลายปนกับเสียงครางอื้ออึงหวานในลำคอปลุกเร้าอารมณ์ของจงอินจนแทบทนไม่ไหว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าตั้งใจจะแกล้งร่างบางด้วยซ้ำ แต่คราวนี้กลายเป็นคนที่ลุ่มหลงในสัมผัสออดอ้อนนี่แทน


              "ให้ตายเถอะ นายยอมทุกอย่างเลยรึไง" จงอินใช้ก้านนิ้วเช็ดคราบน้ำลายให้อีกฝ่ายที่ใบหน้าขึ้นสีแดงซ่าน ดวงตาเยิ้มไปหมด



              "ทุกอย่างครับ ผมยอมทุกอย่าง" เอนหัวลงพิงบ่าแกร่งอย่างออดอ้อนตามเคย จะถามยังไงเขาก็ต้องยอม ตัวเลือกของเขามีแค่นี้แหละ



              "ลุกขึ้นนั่งดีๆ ได้แล้ว" 



              "คุณจะไม่ไล่ผมใช่มั้ยครับ?"



              "ไล่" 



              "คุณครับ..." เสียงหวานพูดอย่างตัดพ้อ ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ จงอินมองภาพตรงหน้าก่อนจะขำเบาๆ



              "พูดเล่นหน่า ไปนั่งดีๆ เร็ว" มือแกร่งตบเบาะด้านข้างก่อนร่างบางจะย้ายกายมานั่งตามที่ร่างสูงบอกทันที 



              "ทำไมมาทำงานนี้?" นี่เป็นคำถามแรกที่จงอินถามตอนเจอหน้ากัน ซึ่งเซฮุนก็ปฏิเสธที่จะตอบในคราวแรกเพราะเห็นว่ามันไม่เกี่ยวกับหน้าที่ แล้วก็ใช่ว่าแขกทุกคนจะอยากฟังเขาโพนทะนาเรื่องของตัวเอง 



              "ผมกำลังจะเข้ามหา'ลัยครับ" 



              "ปกติไม่ได้รับแขก vip แบบนี้ใช่มั้ย?" 



              "ครับ ผมรับแค่ลูกค้าปกติ" เพราะสำหรับเขาแค่รับลูกค้าปกติก็มีเงินพอยาไส้ได้ และไม่เปลืองตัว แต่ในเมื่อช่วงนี้เขาต้องใช้เงินเยอะ ทำให้ตัดสินใจเลือกรับงานพิเศษที่ต้องตามใจลูกค้าทุกอยาก แม้กระทั่งมีเซ็กส์



              "ถ้างั้นคืนนี้ไปที่บ้านฉันนะ" จงอินพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ เขาไม่ได้ขืนใจเซฮุน นี่เป็นข้อตกลงของโฮสต์ที่จะมาบริการแขกพิเศษอยู่แล้ว ซึ่งเขามั่นใจว่าอีกฝ่ายทราบดี



              "ครับ" เซฮุนพยักหน้ารับคำ สำหรับปัจจุบันคงไม่มีใครมานั่งเก็บครั้งแรกไว้ให้เจ้าบ่าวในคืนวิวาห์ ถ้าแลกมันมากับเงินเพื่อปูทางในอนาคตของเขา คนแบบเขามีทางเลือกมากกว่านี้อีกหรือไง









     

              Aston Martin Rapide S สีขาวทะยานไปบนท้องถนนยามค่ำคืน สีมืดครึ้มของท้องฟ้าไม่ได้ต่างจากความรู้สึกของเซฮุนเท่าไหร่นัก บางทีเขาก็น้อยเนื้อต่ำใจที่พระเจ้าไม่เคยให้ความยุติธรรมกับเขาเลย จนถึงตอนนี้ เขากำลังจะขายตัวเพื่อแลกเงิน นี่มันใช่สิ่งที่มนุษย์ตัวคนเดียวอย่างเขาควรได้รับอย่างนั้นหรือ 
    เครื่องยนต์ดับลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ จงอินมองร่างบางที่นั่งเกร็งอยู่ก่อนจะเอ่ยขึ้นเหมือนอ่านความคิดของอีกคนได้ 

              "ฉันอยู่คนเดียว ไม่ต้องกลัวใครเห็นหรอก" ร่างสูงพูดแล้วเปิดประตูรถออกไปทันที เซฮุนสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูลงไปบ้าง 

              เท้าเล็กเหยียบพื้นกระเบื้องหินอ่อนเย็บเฉียบ มองซ้ายมองขวาที่ดำไปหมด มีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่แสงจากหน้าต่างส่องถึง จงอินไม่ได้เปิดไฟเพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องขึ้นไปบนห้องนอน ร่างสูงเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ได้สนใจคนข้างหลังที่เดินตามมาเลยแม้แต่นิด 

              ประตูบานใหญ่เปิดออก ไอเย็นจากภายในพุ่งออกมาสัมผัสผิวเนียน เซฮุนเดินเข้าไปภายในห้องช้าๆ ก่อนจะพบว่าเจ้าของห้องอยู่ในห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงก๊อกน้ำเปิดไว้ เซฮุนเดินไปรอบๆ ก่อนจะยืนมองไปยังเตียงขนาดคิงไซส์ตรงหน้า

              "อ๊ะ!" เซฮุนร้องตกใจเมื่อท่อนแขนแกร่งโอบรอบเอวบาง ริมฝีปากหนาก้มลงขบเม้มซอกคอขาว สูดดมกลิ่นกายอ่อนๆ อย่างเสน่หา



              "อ..อื้ออ" ไหล่เล็กถูกจับหันมาเผชิญหน้า ริมฝีปากหนาก้มลงทาบทับ ป้อนจูบอ่อนหวาน ดูดเฟ้นเนื้อนุ่มอย่างทะนุถนอม



              มือบางยกขึ้นขยุ้มเสื้อเนื้อดีเพราะรู้สึกหวิวในช่องท้อง ทั้งยังหวาดกลัวเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ด้วย

              "อ..อืม" ร่างสูงครางเสียงทุ้มต่ำในลำคออย่างพอใจ รั้งเอวบางที่ไม่ต่างจากเพศหญิงเข้าหาตัวเอง ออกแรงบีบเค้นตามอารมณ์ที่ลุกฮือขึ้นอย่างง่ายดาย 



              "อึก..อื้อ" เซฮุนกัดริมฝีปากกลั้นเสียงยามใบหน้าคมคายก้มลงซุกไซ้กลิ่นหอมเฉพาะตัว ไร้เดียงสา และน่าทะนุถนอม



              "เกาะไหล่ฉันไว้" เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าชิดใบหู สอดมือกร้านเข้าลูบไล้ผิวเนียนน่าขย้ำ


     
              "อ๊ะ..อื้ม" ร่างบางถอยหลังตามจังหวะก้าวเท้าของคนตัวสูงจนชนเข้ากับขอบเตียงแล้วล้มลงบนเตียงนุ่ม 



              "ฮ..ฮื่อ..อึก" ฟันคมงับกลีบปากบางแน่นเมื่อก้านนิ้วยาวปลดกระดุมเผยผิวเนียนให้ขนลุกชันเพราะอุณหภูมิเย็บเฉียบที่ปะทะเข้าหา


              เซฮุนกำมือแน่นกับผ้าปูที่นอน หอบหายใจลำบากเพราะเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เพดานห้องสีขาวที่มองชัดในตอนแรกเริ่มจางลงจนเบลอไปหมด ริมฝีปากบางเปิดออกพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ปิดเปลือกตาลงจนน้ำใสๆ ไหลลงมาอาบแก้มเนียน 

              จงอินละหน้าออกจากแผ่นอกบาง มองเห็นคราบน้ำตากับคิ้วสวยที่ขมวดเข้าหากัน ราวกับใจดวงใหญ่กระตุกหนัก จงอินกดจูบขมับบางก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียน ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ใช่คนแพ้น้ำตา ยิ่งเฉพาะกับเรื่องอย่างว่ามีแต่จะรีบทำให้สุขสม แต่กับร่างบางตรงหน้า จงอินทำไม่ได้...ไม่ได้จริงๆ 
    "นอนเถอะ วันนี้เหนื่อยมากแล้วใช่มั้ย" หอมขมับบางซ้ำสองก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าห่มคลุมให้ร่างบาง โอบกอดคลายอาการสั่นจนผล็อยหลับกันไปทั้งคู่






     

              "อื้อ.." เซฮุนหยีตาเพราะแสงที่ส่องเข้ามาก่อนจะเปิดเปลือกตาสีมุกขึ้นช้าๆ กลืนน้ำลายก็เจ็บคอไปหมดเพราะความแห้งผาก ยันกายขึ้นมองซ้ายมองขวาก่อนจะหันมองตามเสียงที่ดังขึ้น 



              "กินน้ำมั้ย? ปากแห้งหมดแล้ว" จงอินอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสียีนส์กับกางเกงขายาวสีขาวรีบสาวเท้าเข้ามาหาคนบนเตียงทันที 



              เซฮุนลุกขึ้นกินน้ำจากแก้วที่มือหนาถือให้ สำลักออกมาเล็กน้อยก่อนจะชะงักค้างเมื่อก้านนิ้วยาวเกลี่ยเช็ดริมฝีปากให้ 

              "จงอิน ฉันชื่อจงอิน ลุกไหวมั้ย?" มือแกร่งช่วยพยุงแขนเล็กขึ้นนั่งพิงเตียงก่อนจะอังหลังมือกับหน้าผากวัดไข้ว่าดีขึ้นบ้างไหม 



              "ไข้ลดแล้วนะ" 



              "ผมขอโทษ.." เซฮุนก้มหน้าคางชิดอกก่อนจะถูกวงแขนหนาโอบรั้งเข้ามาจนหน้าผากมนชนเข้ากับแผงอกกว้าง



              "มาอยู่กับฉันมั้ย ฉันจ่ายค่าเรียนให้ ไม่ต้องไปทำงานอย่างนั้นแล้ว" จงอินนอนคิดอยู่ทั้งคืน สำหรับบางคนอาจจะคิดว่านี่มันเร็วเกินไป ไม่นานก็ต้องผิดหวัง แต่สำหรับจงอิน เขาอยู่คนเดียวมา 7 ปี และไม่เคยรู้สึกอย่างเมื่อคืนกับใครสักคน ในโลกของเราใครก็ต้องเห็นเรื่องของตัวเองเป็นสิ่งสำคัญทั้งนั้น แต่เมื่อคืนในหัวของเขากลับชัดเจนว่าต้องทำให้เซฮุนหยุดร้องไห้ ต้องปลอบร่างบาง ทั้งๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยซ้ำ 
    เซฮุนเป็นมากกว่าคนข้ามคืน สำหรับเขาเซฮุนคือคนที่เขาอยากปกป้อง ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็โดดเดี่ยว ความรู้สึกแบบนี้มันวิเศษ และเขากลัวว่ามันจะผ่านเข้ามาแค่ครั้งเดียวในชีวิต 



              "ครับ ฮึก" มือบางยกขึ้นกอดแผ่นหลังกว้างตอบ จงอืนไม่ได้ทุบกำแพงเขาลงจนแตก แต่จงอินเลือกที่จะหยิบอิฐบางก้อนออก มุดเข้ามาด้านในกำแพงของเขาแล้วเรียงก้อนอิฐพวกนั้นเข้าที่เดิมโดยเขาไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิด มีแต่ความสุขเพราะได้รับการเติมเต็ม...จากคนที่อ่อนโยนกับเขาที่สุดในเวลาที่ทุกคนต่างเหยียบย่ำเขา 



              "ตื่นมาก็ร้องไห้อีกแล้วนะ" มือกร้านประคองใบหน้าเรียวไว้ เกลี่ยนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียนพร้อมคลี่ยิ้มบางอย่างให้กำลังใจ 



              "จูบผมได้มั้ยครับ.." เซฮุนจ้องดวงตาคมด้วยสายตาที่สั่นคลอน เขาต้องการใครสักคน ไม่จำเป็นต้องดูมั่นคง เพียงแค่มีอ้อมกอดสำหรับเขาตลอดเวลา 



              "อื้มห์..." ริมฝีปากหนาทาบลงบนกลีบปากสีซีดเพราะขาดน้ำ บดคลึงดูดดึงแนบแน่นเพื่อสร้างความมั่นใจ ไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆ แต่กลับเรียกเลือดให้ขึ้นแก้มฝาดได้อย่างง่ายดาย 



              "ขอบคุณครับ อึก ขอบคุณจริงๆ" มือเรียวกอดคอแกร่งแน่น ซุกหน้าลงร้องไห้คลายความรู้สึกแย่ที่เคยเผชิญออกมาทุกหยด บางทีพระเจ้าอาจจะได้ยินเสียงตัดพ้อของเขา และจงอินอาจจะเป็นของขวัญจากพระเจ้า หรือเป็นเทพเจ้าที่ลงมาโปรดมนุษย์อย่างเขา เพราะอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี่หาซื้อจากที่ไหนไม่ได้เลยจริงๆ














     

              "วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง?" วันนี้เป็นวันพิเศษของจงอินกับเซฮุน ความจริงมันไม่ได้พิเศษที่วันที่หรอก มันพิเศษตรงที่เซฮุนขอเวลาจงอินแบบหนึ่งวันเต็มๆ ซึ่งจงอินก็ขอต่อลองเป็นวันนี้ครึ่งวันกับพรุ่งนี้อีกครึ่งวัน เซฮุนเองก็ไม่มีปัญหา วันนี้ร่างสูงจึงรีบสะสางงานจนเสร็จเพื่อมารับคนตัวเล็ก 



              "ก็ดีครับ วันนี้คุณเหนื่อยมั้ย?" เซฮุนวางโทรศัพท์เครื่องสวยไว้บนตักก่อนจะใช้มือเรียวบีบแขนให้คนโตกว่าเบาๆ ใช่, เขาก็ลืมบอกไป จงอินเป็นพี่เขา 5 ปีเชียวนะ แต่ทำไมหน้าตาอย่างกับรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาอย่างนั้นล่ะ 



              "เคลียร์งานแค่นิดเดียวเอง วันนี้นายจะไปไหนหืม?" มือกร้านยกขึ้นลูบผมนุ่มเบาๆ อย่างเอ็นดู จงอินอบอุ่น อบอุ่นซะจนเขาอยากนอนอยู่อ้อมกอดนั่นตลอดเวลา 



              "กลับบ้านเถอะครับ" เซฮุนพูดแบบนั้นเพราะเตรียมของทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ซึ่งจงอินก็ไม่ได้ขัดเพราะเขาเองก็อยากกลับไปพักผ่อนที่บ้านเหมือน









     

              "ฉันขอนอนพักสักงีบนะ เดี๋ยวจะออกมากินข้าว" จงอินเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าครัวไปก็รู้ได้ทันทีว่าวันนี้อาหารสุดอร่อยต้องตกถึงท้องเขาแน่ๆ 



              "ครับ" เซฮุนตอบกลับมาโดยที่ยังขะมักเขม้นล้างผักในตะกร้าอยู่ จงอินระบายยิ้มบางก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป 





              เวลาผ่านไปสักพักจนสปาเกตตีเกือบเสร็จแล้วเหลือแค่ปรุงรสเท่านั้น 

              "กลิ่นหอมขึ้นไปถึงข้างบนเลย" ท่อนแขนแกร่งโอบรอบเอวบาง ฝังปลายจมูกสูดกลิ่นหอมที่ลำคอระหง 



           "ลองชิมดูนะครับ" ยื่นส้อมที่พันเส้นสปาเกตตีไว้แล้วให้ร่างสูง จงอินอ้าปากรอรับความอร่อยก่อนจะก้มลงหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ 



              "อร่อย นายเรียนบริหารหรือเรียนเชฟกันแน่เนี่ย" พูดชมแล้วหอมแก้มนุ่มย้ำๆ จนคนถูกหอมแก้มขึ้นสีฝาดเบี่ยงตัวหลบเพราะอายไปหมด 



              "ไม่แกล้งแล้วๆ เร็วสิ ฉันหิวจะแย่แล้ว" เซฮุนคลี่ยิ้มแห้งกลับมาให้เพราะยังรู้สึกร้อนผ่าวบนแก้มเนียนอยู่ หันไปตักสปาเกตตีที่เพิ่งทำเสร็จก่อนจะเดินมาเสิร์ฟคนตัวสูงที่นั่งรออยู่บนโต๊ะอาหารก่อนแล้ว




     

              เวลาล่วงเลยมาจนฟ้าเริ่มมืด จงอินมองดูนาฬิกาก่อนจะพบว่าตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว นี่เขานั่งดูโทรทัศน์เพลินเกินไปรึเปล่าเนี่ย

              "เซฮุนเดี๋ยวฉันขึ้นไปนอนแล้วนะ อย่าขึ้นห้องช้านะ" จงอินก้มลงหอมหน้าผากเนียนหนึ่งครั้งก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำให้เรียบร้อย 

              เซฮุนแอบเดินตามคนตัวสูงขึ้นมา เมื่อเห็นว่าจงอินเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว เซฮุนก็นั่งรออยู่บนเตียงเงียบๆ ตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมา จงอินไม่เคยล่วงเกินเขาแม้แต่นิด ถึงขั้นบางครั้งร่างสูงมีอารมณ์เต็มที่แล้วเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มตัวสั่น จงอินก็โอบกอดเขาไว้แทน เซฮุนไม่ได้กลัวเซ็กส์ แต่จิตใจของเขามันจะเจ็บปวดเสมอเมื่อนึกถึงเหตุผลของการมีอะไรกัน เพราะเขาเชื่อว่ามันก็ไม่ต่างจากการขายตัว แต่วันนี้ทุกอย่างมันแน่ชัดอยู่ในอกของเขา ความรักที่อีกฝ่ายคอยมอบให้ ทำให้เขาแน่ใจในตัวเอง เขาก็รักคิมจงอินไม่ต่างกัน และเขาพร้อม พร้อมที่จะเป็นของจงอินทั้งกายและใจ 


              "อ้าว เซฮุน" จงอินอยู่ในเสื้อยืดแขนสั้นสีเทากับกางเกงนอนสีน้ำเงินเข้ม ผมที่ดูเปียกปอนทำให้เซฮุนเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดให้ 



              จงอินนั่งอยู่บนเตียงมีเซฮุนนั่งอยู่บนตักและหันหน้าเข้าหา เช็ดผมหนาเบาๆ อย่างนุ่มมือจนจงอินเกือบหลับ 

              "จงอิน.."
              "หืม?" ร่างสูงคลี่ยิ้มบางให้คนบนตัก 
              "จูบผมได้มั้ย.." มือเรียวทั้งสองข้างที่ยังจับผ้าขนหนูอยู่กำแน่นเพราะก้อนเนื้อในอกกำลังเต้นแรงจนเหมือนจะเด้งออกมา 
            








     

    CUT SCENE
    on bio @pupjas









     

              "กล้องนี้ครับ" ช่างภาพบอกเหล่าบัณฑิตที่จับกลุ่มกันถ่ายรูปอยู่ วันนี้เป็นงานรับปริญญาของเซฮุน เจ้าตัวกำลังยืนยิ้มกว้างอย่างมีความสุขอยู่กับเพื่อนๆ ถือช่อดอกไม้แสดงความยินดีมากมายในมือ 



              "จงอิน" เซฮุนขอตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนก่อนจะเดินมาหาคนตัวสูงที่ยืนแอบดูอยู่หลังต้นไม้



              "ยินดีด้วยนะ จบแล้ว" จงอินเพียงแค่พูดแสดงความยินดีทั่วไป แต่ไม่กล้าทำอะไรมากเพราะตรงนี้คนเยอะ เซฮุนจึงดึงมือร่างสูงมาที่หลังสระว่ายน้ำซึ่งไม่มีใครแล้ว 



              เซฮุนคลี่ยิ้มกว้างเมื่อวงแขนหนาโอบรอบกายพร้อมกับมือกร้านที่ยกขึ้นลูบผมนุ่มอย่างที่ชอบทำ 

              "เก่งมาก" จงอินชูนิ้วโป้งให้อีกคนเหมือนชมเด็กตัวเล็กๆ ก้มลงมองดูคนรักในชุดครุย เซฮุนดูโตขึ้นมากจริงๆ 



              "ถ้าเก่งก็ต้องให้รางวัล" เซฮุนยกยิ้มบางเมื่อรู้ว่าร่างสูงจะทำอะไรต่อไป 



              "อื้ออ" ริมฝีปากบางเผยอรับจูบอ่อนหวานจากร่างสูง ทิ้งช่อดอกไม้ทั้งหมดลงกับพื้นเพราะมือไม้อ่อนปวกเปียกไปหมด 



              "ขอบคุณนะเซฮุน" ร่างสูงพูดพร้อมกับทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียน 



              "ขอบคุณ อึก..ขอบคุณมากๆ เหมือนกัน" 



              คงไม่มีใครเข้าใจความหมายของคำว่าขอบคุณเหล่านี้นอกจากเจ้าตัวเอง 





              พระเจ้าพาทุกคนมาเจอกันเพื่อเป็นผู้รับและผู้ให้ จงเป็นคนรู้จักให้โอกาสและรับโอกาส เพราะกับบางคน เรามีสิทธิเจอเขาเพียงแค่ครั้งเดียว






    talk: บทสรุปมันดูไม่เกี่ยวกันมั้ยคะ555555 แต่ถ้าลองดูตอนต้นดีๆมันเกี่ยวเยอะมากเลยน้า /เรารู้สึกว่าในนี้มีแต่เรื่องกามๆ55555 ตอนนี้เราได้พล็อตใสๆมา จะลงให้เร็วๆนี้นะคะ เอ็นจอยรีดดิ้งค่าา อย่าลืม #chanceKH เป็นกำลังใจสำคัญนะค้าาาา

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×