REST IN KAIHUN {OS/SF}

ลำดับตอนที่ #46 : os Big Daddy

Big Daddy

#skypagekh

I tell him keep on them heels and that mini skirt 

          ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวเจ้าของใบหน้าคมขบกรามแน่นขึ้นสันนูนเป็นแนวเด่น ผมสีน้ำตาลเข้มถึงเซ็ตขึ้นเปิดรับกับหน้าผากกว้าง ดวงตาเหยี่ยวมองหลุมตรงหน้าพร้อมกับผ่อนลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ร่างกายกำยำสวมเสื้อโปโลสีขาวแนบกล้ามเนื้อมัดแน่น ผิวสีแทนราวกับเป็นชายคนโปรดของดวงอาทิตย์ถูกเคลือบไปด้วยเม็ดเหงื่อ ยิ่งยามแสงแดดสะท้อนลงมาเหมือนกับเจ้าสุริยะกำลังเชยชมรูปปั้นชายงามอยู่ มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดนูนเด่นอย่างผู้ชายคลายออกสะบัดแล้วกำเข้าจับด้ามไม้แน่น ลูกกระเดือกคมเคลื่อนลงยามกลืนน้ำลายก่อนท่อนแขนหนาจะยกไม้กอล์ฟสีเทาแวววับขึ้นวาดวงสวิง ตีเหวี่ยงลูกกลมสีขาวลงหลุมไปตามคาด

          "รับเซฮุนจากโรงเรียนรึยัง?" ถุงมือสีขาวถูกโยนลงบนโซฟาสีแดงตัวยาว ฝ่ามือข้างซ้ายกำปลายด้ามไม้เสมอหัวเข็มขัดขณะยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่ม 

          "เรียบร้อยแล้วครับ แต่คุณหนูขอแวะหาเพื่อนก่อน" ชายในชุดสูทสีดำมุมห้องโค้งศีรษะตอบอย่างสุภาพ 

          "ดื้ออีกแล้ว" เสียงทุ้มบ่นกับตัวเองก่อนจะส่งไม้กอล์ฟให้พนักงานด้านหลัง 

          "เตรียมรถ ฉันจะเข้าบริษัทก่อน" 

          จังหวะก้าวเท้าสม่ำเสมอทำให้พนักงานในตึกเงียบกริบ เสียงกดแป้นพิมพ์ที่เคยดังก็หยุดลงราวกับมีคนกดหยุดเวลา ถ้าตึกสูงนี้ถูกแช่แข็งทั้งเป็นคงไม่ใช่ฝีมือใครนอกจากคิมจงอิน บริษัทเบียร์รายใหญ่ของประเทศถูกบริหารภายใต้นักธุรกิจยังหนุ่มไฟแรงที่ใครๆ ก็พูดถึงกัน สำหรับช่วงอายุสามสิบแปดย่างเข้าสามสิบเก้ากับความสำเร็จระดับนี้จงอินคงแก้คำสบประมาทของหลายคนได้กระจ่าง

          "เบียร์ที่จะชิมผมเตรียมไว้ให้แล้วนะครับ" ร่างสูงปลดกระดุมสูทออกก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ 

          "เตรียมประชุมพรุ่งนี้ให้เรียบร้อย ส่วนเบียร์พวกนี้ฉันจะเอากลับบ้าน" 

          "ได้ครับ" 

          มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่บ้านว่าถึงบ้านเรียบร้อยแล้วหรือยังเถลไถลอยู่ที่อื่น จงอินเองก็ไม่ชอบนิสัยย้ำคิดย้ำทำของตัวเองนักหรอก แต่ถึงแบบนั้นก็ใช่ว่าเขาจะลบทิ้งไปได้เลย นิสัยที่ชอบคิดล่วงหน้าวางแผนแก้ปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นมันไม่ได้ดีนักหรอก หลายครั้งการคิดไปล่วงหน้ากลับนำให้เขาสร้างปัญหาขึ้นมาซะเองด้วยซ้ำไป ยิ่งการที่ผู้ชายอายุย่างเข้าสามสิบเก้าอยู่กับเด็กอายุสิบแปดที่เตรียมเข้ามหาลัยแถมยังมีสังคมมากมายแบบเซฮุนยิ่งพาให้เขาคิดไปต่างๆ นานา ถึงรู้ว่าคิดไปเองมันก็ห้ามไม่ให้คิดไม่ได้สักที

          "ถึงบ้านรึยัง?" เสียงทุ้มถามทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย

          "ถึงแล้วครับ กำลังทำการบ้านอยู่"

          "ไปแวะบ้านเพื่อนทำไม?"

          "ผมแวะไปเอางานนิดเดียวเอง วันนี้จะกลับดึกมั้ยครับ?"

          "อาจจะ"

          "ผมรออยู่ที่บ้านนะครับ" 

          "ขอบใจ" ร่างสูงก้าวขาลงจากรถหลังจากคนขับรถเปิดประตูให้ จงอินกลับบ้านก่อนเวลาปกติเพราะตารางงานคู่ค้ามีปัญหาจึงเลื่อนเวลาเจรจาไปไว้คราวหน้า แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้พักผ่อนบ้าง

          "สวัสดีครับ...คุณอา" เด็กหนุ่มมัธยมปลายที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกทำให้เจ้าของบ้านขมวดคิ้วอย่างสงสัย นี่มันเด็กที่ไหนกัน แล้วเขามาในบ้านเขาได้ยังไง

          "ก...กลับมาแล้วหรอครับ" เซฮุนที่เดินถือแก้วน้ำส้มออกมาถึงกับต้อชะงักฝีเท้าเพราะผู้ชายตัวสูงตรงหน้า แด๊ดดี้กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาพาเพื่อนมาทำรายงานที่บ้านไม่ได้บอกล่วงหน้าด้วย จะอธิบายยังไงดีล่ะ

          "เพื่อนหรอ?" สีหน้าเย็นชาแบบนั้นทำให้เซฮุนหน้าถอดสี แบบนี้ต้องโดนโกรธแล้วแน่ๆ

          "ครับ มาทำราย-"

          "เชิญ" ร่างสูงปิดบทสนทนาโดยไม่รอฟังคำตอบของเด็กหนุุ่มตรงหน้า ขายาวเดินขึ้นบันไดโดยไม่พูดหรือแสดงอาการใดๆ ทั้งนั้น โอเซอุนกำลังทำให้เขาโกรธด้วยการแหกกฎแบบนี้ จงอินไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามในบ้าน แม้แต่แม่บ้านก็ยังต้องจัดวันที่เขาไม่อยู่เท่านั้น แต่นี่เซฮุนพาเพื่อนเข้ามาในบ้านโดยไม่ขออนุญาตเขาก่อน ยิ่งกว่านั้นยังเป็นเพื่อนผู้ชชายอีกต่างหาก เขาไม่ใช่คนมีเหตุผลมากนักหรอก บ้านของเขา กฎของเขา โอเซฮุนก็เป็นของเขา ถ้าทำอะไรไม่บอกกันก่อนแบบนี้เขาคงไม่ให้อภัยง่ายๆ แน่นอน

          เสียงปิดประตูด้านบนดังลั่นมาถึงชั้นล่างทำให้เซฮุนไม่มีสมาธิทำรายงานต่อสักนิด ริมฝีปากบางได้แต่เม้มอย่างชั่งใจว่าควรจะทำยังไงดี ถ้าขึ้นไปพูดขอโทษแล้วแด๊ดดี้จะหายโกรธมั้ย แล้วถ้าไล่เพื่อนกลับไปก่อนทั้งๆ ที่ยังทำรายงานไม่เสร็จจะเป็นอะไรรึเปล่า ให้ตายเถอะ ความผิดของเขาแท้ๆ เลย

          "ชานยอล"

          "ว่า?"

          "รายงานไว้ทำวันหลังได้มั้ยอะ เรารู้สึกเหมือนจะไม่สบายยังไงก็ไม่รู้"

          "ให้ฉันไปซื้อยาให้มั้ย ปวดหัวเหรอ?"

          "ไม่เป็นไร เรามียาอยู่ กินแล้วนอนพักน่าจะหาย"

          "แน่ใจนะ?"

          "อืม ขอโทษด้วยนะ"

          "ไม่เป็นไรหรอก ยังไม่ถึงกำหนดส่งสักหน่อย ฉันไม่รีบ" เพื่อนตัวสูงจัดการเก็บของตัวเองก่อนจะเดินออกมาหน้าบ้านโดยมีร่างบางมาส่ง

          "กลับบ้านดีๆ นะ"

          "โอเค ไว้เจอกันที่โรงเรียน" มือเรียวโบกลาเพื่อนก่อนจะรีบปิดประตูลง เซฮุนกัดเล็บตัวเองขณะที่กำลังนึกหาทางขอโทษคนโตกว่า ถ้าต้องนอนทั้งๆ ที่ยังถูกโกรธแบบนี้เขาคงนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ๆ แด๊ดดี้จะโกรธมากขนาดไหนกัน ขอให้ไม่ถึงขั้นเงียบกับเขาก็แล้วกัน

     ก๊อก...ก๊อก

          บานประตูห้องทำงานถูกเปิดออกเพราะไม่ได้ล็อกเอาไว้ ร่างสูงกำลังนั่งดื่มเบียร์ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาจนกระทั่งคนตัวเล็กเดินเข้าไปหา

cut scene

pinned on @pupjas

talk : หายไปนานเลย จะพยายามมาลงให้ไม่ขาดช่วงนานๆ นะคะ ฝากเรื่องสั้นนี้ด้วยน้า อย่าลืม comment ติดแท็ก #skypagekh กันด้วยนะคะ เป็นกำลังใจสำคัญของคนแต่งเลยค่ะ