REST IN KAIHUN {OS/SF}

ลำดับตอนที่ #28 : os night job

#พ่อบ้านกลางคืน

        'Shut up, I'll pay

          หยุดพูด, ฉันบอกแล้วไงว่าจะจ่ายเอง'

          "ห้องแม่บ้านคนเก่าอยู่ห้องใต้บันได อยู่ได้ใช่มั้ย?" 

          "ครับ" เซฮุนพยักหน้ารับพร้อมกับกระชับสายกระเป๋าเป้ที่พาดไหล่อยู่ขึ้นอย่างประหม่า เขามองเข้าไปในห้องที่อีกคนจะยกให้เป็นที่อยู่ของเขาระหว่างทำงานเป็นพ่อบ้านที่นี่ ถึงจะพูดว่าอยู่ใต้บันได แต่ไอบันไดหลายสิบขั้นที่เหมือนในหนังสือนิทานนั่นก็ยังทำให้ห้องสี่เหลี่ยมนี่กว้างกว่าห้องที่เขาเช่าอยู่ก่อนหน้าหลายเท่าตัวอยู่ดี 

          "ไม่ต้องทำงานตอนเช้าเพราะฉันต้องการสมาธิทำงาน" 

          "..."

          "เป็นพ่อบ้านกลางคืนน่ะ เข้าใจใช่มั้ย?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นถามพร้อมกับหันหน้ากลับไปมองเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตัวเองเกือบ 7 ปี เขามองใบหน้ารูปไข่ที่ดูไร้เดียงสากับผิวสีขาวเนียน รอยแผลเล็กๆ บนแก้มข้างขวาที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อทั้งๆ ที่ไม่ควรไปสนใจสักนิด ริมฝีปากเป็นกระจับเล็กๆ สีชมพูระเรื่อที่มักถูกปลายลิ้นเล็กสีอ่อนแลบเลียอยู่บ่อยๆ เวลาที่เขาหันไปมองหน้า จงอินล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าลิ้นนั่นจะซนขนาดไหนกัน 

          "ค...ครับ" เสียงหวานขานรับอย่างว่าง่ายด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กๆ เพราะเนื้อความในประโยค เซฮุนต้องเลี้ยงตัวเองตั้งแต่มอปลายเพราะพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ ค่าเรียน ค่าขนม ค่าห้อง เขาไม่สามารถหาเงินมากขนาดนั้นได้จากการเป็นบาริสต้าอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆ หรือทำงานพาร์ทไทม์ในร้านสะดวกซื้อหรอก 

          งานถ่ายภาพเชิงวาบหวิวกับการเป็นบาร์เทนเดอร์ส่วนตัวไม่ได้แย่มากนัก เขาไม่ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้ใคร อย่างมากก็แค่เปลือยผ้าหน้ากล้องและแน่นอนว่าเงินตอบแทนมันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม เขาไม่ได้รับงานถ่ายหนังผู้ใหญ่เพราะมันมากเกินไป เขาเลือกรับแค่งานถ่ายแบบเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะถูกไปใช้ทำอะไรต่อแต่ข้อตกลงก็คือภาพเล่านั้นห้ามหลุด และสาเหตุที่เขาเลือกทำต่อเพราะมันไม่เคยหลุดเลยสักครั้ง 

          อีกงานหนึ่งคือการเป็นบาร์เทนเดอร์ส่วนตัว มันไม่ได้มีอะไรมากก็แค่เข้าไปชงเหล้าให้แขกในห้องส่วนตัว อาจจะโดนแตะเนื้อต้องตัวนิดหน่อยแต่ก็ยังอยู่ในระดับที่เขารับได้และสามารถทำต่อไปไหว แต่ตอนนี้เขากำลังจะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน 

          พ่อบ้านกลางคืน...

          งานนี้ไม่ใช่งานที่ใครจะทำก็ได้ มันไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ข้ามคืนอย่างที่เรียกว่า one night stand แต่มันเป็นเหมือนการผูกตัวเราไว้กับใครสักคน สักคนที่กำลังเหงาหรือแค่อยากได้ที่ระบายอารมณ์ ถ้าคุณตัดสินใจผิดก็ไม่มีทางแก้จนกว่าจะครบรอบสัญญาและแน่นอนว่าขั้นต่ำสำหรับงานนี้คือ 6 เดือน 

          อาชีพนี้ดูเหมือนจะเป็นความสัมพันธ์ที่ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย ธุรกิจที่สร้างไว้สำหรับพวกคนรวยที่ต้องการใครสักคนที่สามารถไว้ใจได้และผ่านการตรวจประวัติมาอย่างดีแล้วว่าปลอดภัยเพื่อศึกษาดูใจหรือทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ นั่นแหละความสัมพันธ์ของเขากับคิมจงอิน 

          "อย่าลืมของที่ฉันเตรียมให้ใส่คืนนี้ด้วย" มือหนาวางเงินปึกหนึ่งลงบนเตียงนุ่มที่ถูกคลุมด้วยผ้าแพรสีม่วงเข้ม ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายก่อนจะเดินออกจากห้องหลังจากนั้น 

          "เป็นคนแบบไหนกันนะ" เซฮุนได้แต่พูดกับตัวเอง เขาชอบนิสัยกับบุคลิกของอีกคนที่นิ่งจนดูน่ากลัวแต่รู้สึกได้ว่าสายตาดุๆ นั่นสร้างขึ้นมาเพื่อขู่คนอื่นไม่ให้มายุ่งกับเขา แต่ที่ขัดกันกับท่าทางภายนอกของจงอินก็ไอของในกล่องสีดำที่อีกคนพาเขาไปแวะซื้อก่อนเข้ามานี่สิ 

          ทำไมอยู่ๆ ถึงได้ร้อนหน้าขึ้นมาแบบนี้นะเซฮุน

          มือเรียวแขวนเสื้อตัวสุดท้ายใส่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ในห้องก่อนจะเดินกลับมาทิ้งสะโพกลงที่ปลายเตียงอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง เข็มยาวบนหน้าปัดนาฬิกายังคงไม่ก้าวผ่านเลข 6 สักที ยิ่งฝนตกเขายิ่งง่วงนอน มันเหมือนหยดน้ำที่ตกลงมาพากันดึงหนังตาเขาให้หนักขึ้นตามไปด้วย 

          บรรยากาศเย็นๆ จากด้านนอกและเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดไว้เบาๆ ทำให้เขาต้องตบหน้าผากตัวเองเรียกสติกลับมาอยู่หลายครั้งเพราะเกือบเคลิ้มหลับไป มือเรียวคว้ากล่องกระดาษข้างตัวมาก่อนจะตัดสินใจเปิดฝากล่องเพื่อดูของข้างในชัดๆ อีกสักครั้ง 

          กางเกงชั้นในลายลูกไม้สีดำของผู้หญิงถูกพับไว้ในกล่องอย่างเรียบร้อย มือเรียวหยิบขึ้นมาก่อนจะวางลงอย่างเดิมแล้วปิดกล่องทันทีตอนที่ความร้อนวิ่งเห่อขึ้นหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ยิ่งนึกถึงประโยคที่จงอินย้ำนักหนาว่าห้ามลืมใส่เมื่อบ่ายนี้อีก ให้ตายเถอะ เขาใจเต้นแรงไปหมดแล้ว 

    Rrrr Rrrr

          มือเรียวกดรับสายทันทีที่เห็นชื่อปรากฎว่าเป็นสายเรียกเข้าจากใคร "สวัสดีครับ"

          "ฉันกำลังจะกลับแล้ว" 

          "ครับ" 

          "เตรียมอ่างไว้ด้วย นวดเป็นมั้ย?" 

          "เป็นครับ" นิ้วชี้เรียวถูกส่งเข้าปากเล็กให้ฟันคมงับอย่างเขินอาย ทำไมเสียงทุ้มๆ กับคำพูดที่ฟังดูไม่สนใจอะไรสักอย่างถึงทำให้เขาคิดไปไกลได้ขนาดนั้นนะ คนทำงานมาเหนื่อยๆ จะมีแรงทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน...

อ่านตอนเต็มได้ที่

link on bio @pupjas

talk: มาครบ100เปอร์แล้วกริ้วววว555555555 ถ้าชอบไม่ชอบยังไงก็ฝาก #พ่อบ้านกลางคืนกันด้วยนะค้า /ทำมือหัวใจ