ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : os folk tales
Folk Tales, page 88
The Pied Piper of Hamelin
คนเป่าปี่
#นายทหารJ
Are we out of the woods yet?
Are we in the clear yet?
In the clear yet, good
พวกเราพ้นจากอันตรายรึยัง?
พวกเรารอดแล้วรึยัง?
เราปลอดภัยแล้วใช่มั้ย?
"ก้มลงไป!" เสียงตะวาดของผู้คุมดังลั่นเรียกความสนใจจากเหล่าทหารรอบข้างที่เดินเตร็ดเตร่อยู่ในช่วงพักทานอาหาร จงอินรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อถูกรองเท้าหนักๆ ของอีกฝ่ายกดลงมาบนหัวจนหน้าจมลงไปในดินโคลนแบบนี้
"เป็นทหารทำไมถึงสนใจแต่เรื่องไร้สาระ!" แรงกดบนหัวยังคงเพิ่มขึ้นราวกับจะฝังคนยศต่ำกว่าลงไปในดินทั้งเป็น มือหนาของจงอินกำแน่นจนกลายเป็นหมัดเพื่อระบายความแค้นที่คับคั่งอยู่ในใจ แต่เขาทำอะไรไม่ได้หรอก แค่ต่อยไปในอากาศให้ผู้คุมเห็นเขาก็มีสิทธิถูกลั่นไกแล้ว
"ลุกขึ้นมา!" คนแก่กว่ายกเท้าขึ้นจากหัวของคนด้านล่างก่อนจะใช้เท้าอีกข้างเตะสีข้างของอีกคนจนรู้สึกจุกไปหมด
"นายทหารเจ!"
"ครับผม!" กลั้นใจกลืนน้ำโคลนลงคอแล้วขานตอบคนตรงหน้าด้วยเสียงหนักแน่น
"ผมให้โอกาสคุณเพียงครั้งเดียว" แววตาแข็งกร้าวกับน้ำเสียงเยือกเย็นแบบนั้นฆ่าจงอินได้ง่ายๆ หากไม่สนใจฟัง เขามั่นใจว่าแค่กะพริบครั้งเดียวเขาก็มีสิทธิตายแล้ว
"พวกเด็กหนูในฮาเมลิน เด็กทุกคน"
"..."
"ฆ่าให้หมด"
มือหนาฉีกซองพลาสเตอร์ออกก่อนจะแปะลงบนหัวคิ้วด้านขวาที่แตกเพราะด้ามปี่ที่ผู้คุมโยนใส่เขา เสียงถอนหายใจของจงอินแผ่วเบาจนเหมือนคนที่ถูกถ่วงไว้ใต้ทะเลลึก มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองเมื่อรู้สึกร้อนผ่าวรอบขอบตาจนเหมือนจะร้องไห้ออกมา
"ฮึก...อึก" ขนมปังก้อนโตถูกยัดเข้าไปเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ของชายทหาร คิมจงอินจะร้องไห้ไม่ได้
"นมมั้ย?" เสียงทุ้มต่ำเรียกคนที่กำลังมองสภาพน่าสงสารของตัวเองในกระจกให้หันมา จงอินยื่นมือไปรับขวดนมจากอีกฝ่ายก่อนจะกระดกรวดเดียวจนหมดขวด
"นายต้องออกนอกค่ายอีกแล้วรึไง?" คิ้วหนาของคนที่ถูกชวนคุยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อมือหยาบๆ ของคนตัวสูงกว่าจับลงมาบนก้นของเขา
"แล้วอย่างนี้ฉันจะอยู่ยังไงล่ะคิมจงอิน" น้ำเสียงต่ำๆ ของชานยอลยังคงทำให้จงอินกลัวได้เสมอ ริมฝีปากหนาแห้งผากกัดลงบนใบหูสีแทนก่อนจะตวัดลิ้นเลียเบาๆ จนคนถูกต้อนต้องขยับหนีด้วยความกลัว
จงอินสู้ชานยอลไม่ได้และไม่มีทางสู้ได้
"เพิ่งอาบน้ำใหม่ด้วยนี่...หื้ม" เสียงจูบทุเรศทำให้จงอินอยากจะร้องไห้ออกมา ฝ่ามือหยาบจากการจับด้ามกระบอกปืนกำลังเลื้อยเข้ามาใต้เสื้อยืดสีขาวของเขา ฟันคมของคนหยาบคายที่จงอินเกลียดที่สุดกำลังขบซอกคอเขาราวกับจะหยอกเล่น
"ช...ชานยอลไม่เอาได้มั้ย" มือหนาเกาะล็อกเกอร์ของตัวเองแน่น เขาไม่กล้าขัดขืนหรือแตะต้องตัวอีกฝ่าย ไม่งั้นแผลที่คิ้วเขาอาจจะเลือดโชกออกมาอีกครั้งได้
"ทำไมไม่เอาหืม"
"..."
"ไม่ชอบใหญ่ๆ รึไง" คำพูดทุเรศๆ กับสีหน้าหื่นกามที่เหลือบเห็นจากบานกระจกเล็กทำให้เขารู้สึกสมเพชตัวเองที่สุด ยิ่งเอวหนาเบียดเข้ามาราวกับจะตะครุบกันเขายิ่งรู้สึกตัวเล็กลงไปเรื่อยๆ น้ำตาที่กลั้นไว้ตอนแรกก็พลานกันไหลออกมาทั้งหมดตอนที่กางเกงถูกถอดออกไปต่อหน้าต่อตา
"หันหลัง"
"อึก..."
"อ่าห์...!"
มือหนาหยิบกระเป๋าเป้สีดำเก่าๆ ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะจัดการสะพายให้เข้าที่ จงอินกำลังได้รับอนุญาตให้ออกจากนรกชั่วคราว
ปี่คู่ใจที่ถือไว้ในฝ่ามือด้านซ้ายถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะเกิดเสียงเพลงเบาๆ ขึ้น จงอินตั้งใจบรรเลงบทเพลงที่เขาใช้กล่อมตัวเองก่อนนอนทุกครั้งเพื่อเป็นนาทีแห่งความสุขให้กับตัวเองในแต่ละวัน ความสุขในชีวิตของเขามีแค่นี้จริงๆ
"จงอิน!" น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้คนถูกเรียกสะดุ้งอย่างตกใจ มือหนาเก็บปี่ลงในช่องข้างกระเป็าเป้ก่อนจะรีบรุดหน้าและทำเป็นไม่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกนั้น
"หึ! จะวิ่งหนีรึไง?" สุดท้ายเขาก็ต้องสะดุดล้มลงกับพื้นตอนที่อีกฝ่ายใช้ขามาสะกัด จงอินยกมือขึ้นมาเป่าเบาๆ เพราะรู้สึกแสบก่อนจะดันตัวเองให้ยืนขึ้น
"มีอะไร?"
"ขออีกสักรอบสิ" ประโยคหยาบคายทำให้จงอินอยากจะยกหมัดขึ้นต่อยหน้าชานยอลสักที หากเขารู้ว่าพรุ่งโลกจะแตกเขาจะยอมต่อยกับผู้ชายทรามคนนี้แล้วถูกพวกมันรุมกระทืบ เพราะสุดท้ายวันถัดไปเขาก็ต้องตายอยู่ดี
"ผู้การครับ!" เสียงแหกปากของจงอินทำให้ชานยอลสะดุ้งไปด้วย เขาเห็นมือเล็กตะเบ๊ะแข็งขันก่อนจะหันไปทำตามบ้างเมื่อเสียงของผู้การใหญ่ตะโกนกลับมา
"ออกไปได้แล้วทหารเจ!"
"ครับผม!" วันนี้อาจจะเป็นวันโชคดีของจงอินที่เขามีช่วงเวลาแห่งความสุขมากกว่าหนึ่งครั้งต่อวัน และแน่นอนว่ามันเป็นวันที่น่าอับอายของชานยอลที่ทำอะไรเขาไม่ได้
ชานยอลผู้น่าอับอาย... จงอินชอบคำนี้จริงๆ
เสียงเพลงกับแสงไฟตรงหน้าทำให้จงอินชะงักมองทุกครั้ง บาร์ที่เขาเดินผ่านนับครั้งไม่ถ้วนแต่ก็ไม่เคยเข้าไปด้านในเลยสักครั้ง ในเมื่อได้ออกจากนรกแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะถ้าไม่ได้ลองขึ้นสวรรค์
คิมจงอินได้รับอนุญาตให้เสพความสุขในชีวิตแล้ว
"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวหน้าตาสวยในชุดที่ล่อแหลมเดินเข้ามานั่งด้านข้างเขาทันทีที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ จงอินมองไปรอบๆ ก็เห็นแต่ผู้ชายร่างใหญ่แก่ๆ เขาคงจะเป็นแขกที่ดูดีที่สุดในวันนี้แล้ว
"สวัสดีครับ" ริมฝีปากหนายกยิ้มบางให้หญิงสาวต่างชาติตรงหน้าก่อนจะมองผมสีบลอนด์ของเธอราวกับถูกดึงดูด
จงอินเพิ่งจะรู้ว่าสวรรค์กลั้นแกล้งผู้คนด้วยการทำให้ลุ่มหลงแบบนี้
"ฉันคาร่านะคะ แล้วคุณ?"
"เจครับ"
"ขอโทษนะคะ แต่คุณเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากเลย" หญิงสาวเอ่ยราวกับต้องการจะพูดความจริงในใจออกมา เธอไม่เคยเจอชายคนไหนที่ดูดีแบบนี้ เพราะอย่างนั้นมันทำให้เธออย่างจะบริการอย่างเต็มที่
"ขอบคุณครับ" จงอินหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้รับคำชมจากผู้หญิงตรงหน้า เขายอมรับว่าตอนนี้เขากำลังอายกับคำพูดนั้น จงอินไม่เคยเจอผู้หญิงสวยๆ มาก่อน
"คุณออกมาจากค่ายทหารหรอคะ"
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ"
"ก็ร่างกายคุณดูกำยำ แต่ก็คงไม่ใช่พวกเก็บฟืนเพราะคุณดูดีกว่ามากๆ"
"ฮ่าๆ อย่างนั้นหรอครับ" มือหนายกเบียร์ที่เพิ่งมีพนักงานมาเสิร์ฟให้ขึ้นดื่มก่อนจะมองไปรอบๆ ร้านอีกครั้ง จงอินสัมผัสได้ว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เขา ผู้หญิงหน้าตาดีมากมายกำลังมองมาที่เขาราวกับจะเชื้อเชิญให้เข้าไปหา
"ทำไมพวกเขามองผมแบบนั้นล่ะครับ?"
"เพราะคุณดูดีไง อยากเรียกผู้หญิงคนอื่นมาแทนฉันก็ได้นะคะ" น้ำเสียงเล็กๆ งอแงเหมือนเด็กสาวที่ไม่พอใจยามไม่มีใครชมว่าเธอสวยทำให้จงอินใจอ่อนยวบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาอยากจะโอ๋เด็กคนนี้จริงๆ
"ไม่หรอกครับ ไม่มีใครสวยเท่าคุณสักคน" เสียงทุ้มกล่าวก่อนจะรวบเอวบางเข้ามาใกล้ๆ จงอินจ้องมองดวงตาสีเขียวอ่อนอยู่ชั่วอึดใจราวกับกำลังขออนุญาตผ่านทางสายตาก่อนหญิงสาวจะย้ายตัวขึ้นมานั่งคร่อมหน้าขาแกร่ง โอบมือเรียวรอบลำคอหนาแล้วโน้มตัวลงมาเล็กน้อย
"อื้ม..." ริมฝีปากหนาทาบเข้ากับกลีบปากสีชมพูหวาน ขบเม้มเบาๆ ราวกับกำลังกินขนมปังนุ่มๆ ที่ตัวเองไม่เคยลองมาก่อน มือหนาวางบนสะโพกสวยก่อนจะขย้ำตามห้วงอารมณ์ที่ถูกฉุดขึ้นจนห้ามไม่อยู่
"ไปข้างบนเถอะค่ะ" นิ้วเล็กแตะเบาๆ บนริมฝีปากหนา สายตายั่วยวนทำให้จงอินทนไม่ได้จนต้องรั้งร่างเล็กลงมาจูบอีกรอบก่อนจะเดินตามอีกคนไปอย่างง่ายดาย
จงอินได้ลิ้มลองรสชาติแห่งความสุขแล้ว
ช่วงเวลาแห่งความสุขมันสั้นเหมือนจุดไม้ขีด โดยเฉพาะความสุขที่ไม่ได้เกิดจากตัวเราเอง คาร่าถูกเรียกออกไปทำงานต่อในช่วงเกือบรุ่งสางและเขาก็ต้องลุกไปจ่ายเงินแล้วออกเดินทางต่อ เป็นจงอินทหารธรรมดาไม่ใช่หนุ่มป๊อปปูลาร์ในบาร์แบบเมื่อคืนอีกแล้ว
"พี่! มีอะไรให้ผมกินมั้ย?" ร่างสูงหันขวับไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง จงอินมองเห็นเด็กผู้ชายผิวขาวสะอาดน่าจะอายุสิบกว่าๆ กำลังยืนจ้องเขาเขม็ง
"ไม่มีหรอก" จงอินตอบกลับไปอย่างไม่สนใจก่อนจะกระชับกระเป๋าใบหนักแล้วเดินหน้าต่อ
"ไม่มีได้ไง ผมเห็นช็อกโกแลต" เด็กผู้ชายคนเดิมวิ่งเท้าเปล่าเข้ามาหาเขาแล้วชี้นิ้วไปที่ซองสีทองในกระเป๋าเสื้อของเขา เด็กบ้าอะไรตาดีชะมัด
"ซองเปล่า" จงอินพูดปัดก่อนจะเดินต่อไป
"ฮื่อ! หยิบออกมาให้ผมดูก่อน" เสียงเล็กๆ นั่นฟังดูน่ารำคาญจนจงอินอยากจะหยิบด้ามปืนมาฟาดให้สลบ เป็นบ้าอะไรมาเกาะแกะเขาอยู่ได้
"ไปไกลๆ รำคาญ!"
"ขอหน่อยนะพี่" มือเล็กของคนที่สูงเท่าครึ่งอกหนายกขึ้นมาจับขากางเกงของอีกฝ่ายแน่นก่อนจะสะบัดอย่างเร่งเร้า
"อะไรนักหนาหะ?!" จงอินตะวาดดังลั่นป่าก่อนจะหันไปมองหน้าเด็กผู้ชายน่ารำคาญชัดๆ
อ้าว...เด็กผู้หญิงหรอวะ
"พี่ขอหน่อย ผมหิวอ่ะ ขอนะ" ริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อนราวกับใช้สีน้ำราคาแพงระบายลงไป พวงแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อดูน่ารักเปื้อนดินเล็กน้อยทำให้ใบหน้าหวานนั่นดูแก่นขึ้นหลายเท่า จมูกรั้นๆ ที่เชิดขึ้นเหมือนตุ๊กตากระบอกเรียกให้เขาเข้าหยิกนั่น
น่ารัก...
"ผู้ชายหรือผู้หญิงหะ?"
"ผู้ชาย!" เสียงใสตอบชัดเจนแต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือมือเล็กที่ดึงขอบกางเกงเก่าๆของตัวเองลงจนเห็นสิ่งที่บ่งชัดว่าเป็นผู้ชายนั่นแหละ
"เอากางเกงขึ้น!"
"ช็อกโกแลตก่อน"
"เอาไปๆ" เสียงทุ้มรีบตอบปัดอย่างรำคาญก่อนจะหยิบห่อช็อกโกแลตให้เด็กชายโดยพยายามเลี่ยงสายตาออกจากส่วนนั้น จะว่าเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่เป็นไรก็ใช่อยู่หรอก แต่นั่นต้องใช้สำหรับผู้ชายหน้าโหดๆ ด้วยกันสิ ไม่ใช่เด็กหนุ่มน่าย่ำยีแบบนี้
"แต้งกิ้ว!" มือซ้ายดึงขอบกางเกงตัวเองขึ้นตามที่ตกลงกับคนตัวสูงเอาไว้ ส่วนมือขวาก็ถือแท่งช็อกโกแลตแล้วใช้ฟันฉีกซองออกก่อนจะกินอย่างน่าอร่อย
"พ่อแม่อ่ะ" พอเห็นเด็กหนุ่มนั่งลงกับพื้นคนตัวสูงก็ขอนั่งลงพักเหนื่อยบ้าง
"ไม่มี"
"เป็นเด็กหนูหรอ?"
"หึ ชื่อเซฮุน โอเซฮุน" จงอินหลุดขำออกมากับความไม่เข้าใจของเด็กหนุ่มตรงหน้า ชาวบ้านเขาเรียกเด็กกำพร้าว่าเด็กหนูยังไม่รู้เรื่องอีก
"ทำไรอ่ะ" เซฮุนทำตาโตตอนที่ร่างสูงโน้มตัวลงมาหอมผมเขา สายตาของพี่ชายคนนี้อ่อนโยนแต่มันก็ยังน่ากลัวสำหรับเขาอยู่ดี พี่ชายคนนี้จะจับเขาแก้ผ้าแบบคนที่แล้วรึเปล่า
"เปล่า" จงอินสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่ถูกเด็กหนุ่มจับได้ เขายอมรับว่าเห็นหน้าเซฮุนแล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาแต่ถ้าจะให้ขืนใจเด็กกลางป่าแบบนี้โดยแลกกับช็อกโกแลตแท่งเดียวก็เป็นการเอาเปรียบกันเกินไปหน่อย
"พี่จะทำอะไรบอกผมก่อนนะ แต่ว่าห้ามทุบผม" เซฮุนทิ้งซองขนมลงบนพื้นก่อนจะนั่งทำตาแป๋วใส่คนตรงหน้า เขาเป็นเด็กที่ต้องขออาหารคนอื่นแบบนี้อยู่เป็นประจำ แน่นอนว่าคนอื่นๆ มักจะชอบใช้แรงขู่บังคับเขา บางคนไม่ให้ขนมแล้วยังจับตัวเขาอีก แต่พี่ชายคนนี้ไม่ทำแบบนั้นเขาถึงยอมได้
"คิดว่าพี่จะทำอะไร?"
"จับผมแก้ผ้าแบบคนที่แล้วรึเปล่า ไม่รู้อ่ะ" เซฮุนส่ายหน้าก่อนจะหยิบใบไม้บนพื้นมาโยนเล่นราวกับคุ้นเคยกับทุกอย่างรอบตัว หรือแม้กระทั่งไว้ใจคนแปลกหน้าอย่างจงอิน
"ถ้าพี่ทำล่ะ"
"ทำได้แต่ห้ามตีผม ห้ามใช้แรงด้วย" จงอินลอบยิ้มกับคำตอบที่ได้ เขาไม่ได้หวังจะทำอะไรแบบนั้นกับเซฮุนถึงแม้จะมีแรงจูงใจอยู่นิดๆ แต่ก็ยังไม่ใช่ตอนนี้ เขาชอบที่เด็กหนุ่มตอบตรงคำถามและคำตอบมันก็ฟังดูจริงใจจนเขาต้องยิ้มออกมา ตอนนี้เขายิ้มกว้างยิ่งกว่าตอนที่ได้หักหน้าชานยอลซะอีก เป็นไปได้ยังไงกัน
"ไปกับพี่มั้ย วันนี้โลกจะแตกนะ พี่จะพาหนี" มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ พร้อมกับคลี่ยิ้มบางให้
"พี่ชื่ออะไร?"
"จงอิน"
"โอเค พี่พาผมหนีด้วยนะ" จงอินรู้สึกประหลาดใจกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาเพิ่งได้รับรู้จากเด็กหนุ่มตรงหน้า หนึ่งในนั้นคือความรู้สึกเข็มแข็ง เขาได้รับความเข้มแข็งจากเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ไว้ใจให้เขาพาหนี
ใช่, คิมจงอินจะพาเซฮุนหนี
ตลอดทางไปหมู่บ้านเขาต้องคอยหันไปฟังเรื่องเล่าไร้สาระจากคนตัวเล็กแทบตลอดเวลาแต่ถ้าอีกฝ่ายไม่คอแห้งจนต้องเปลืองน้ำในกระบอกเขาก็พร้อมจะฟังต่อได้เรื่อยๆ เซฮุนเป็นเด็กหนูเลเวลที่ 1 น่ารำคาญแต่ไม่ก้าวร้าวหรือหวังจะทำสิ่งใหญ่ๆ เพียงแค่ขอของกินประทังชีวิตไปวันๆ เขาไม่จำเป็นต้องฆ่าเด็กผู้ชายคนนี้ อีกสาเหตุหนึ่งคือคนที่รักควรได้รับการยกเว้น คิมจงอินยกเว้นให้เซฮุน
"นั่นใครน่ะ" เสียงซุบซิบจากคนในหมู่บ้านไม่ได้ทำให้จงอินรู้สึกตัวเล็กลง เขายังคงเดินตรงไปข้างหน้าโดยมีเซฮุนยืนอยู่ข้างๆ
สายตาไม่ไว้ใจของคนในหมู่บ้านไม่ได้ทำให้จงอินรู้สึกแย่ แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ไถ่บาป ให้ทุกคนสาปแช่งเขาให้พอกับการจะฆ่าลูกหลานของคนในหมู่บ้านนี้
"พี่จงอิน ทำอะไร" เซฮุนถามเมื่ออยู่ดีๆ ร่างสูงก็วางกระเป๋าเป้ลงบนพื้น เขาคิดว่าพี่จงอินจะพาไปที่บ้านซะอีก
"อุดหู" จงอินหันไปพูดกับเด็กหนุ่มก่อนจะหยิบปี่ในกระเป๋าขึ้นมา เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่ง เพราะทุกคนต่างรักในชีวิตของตัวเอง จงอินก็เช่นกัน ร่างสูงเริ่มบรรเลงบทเพลงที่ฟังดูน่าเศร้าจนอยากจะร้องไห้ แต่ปี่นี้มีพลังมากกว่านั้น...
ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านเริ่มล้มลงไปกองกับพื้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นคุณยายที่นั่งถักผ้าพันคออยู่ก็สลบไปบนเก้าอี้โยกนั่นด้วย เซฮุนขมวดคิ้วกับเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะอุดหูให้แน่นขึ้นเมื่อคนตัวสูงหันมาทำสายตาดุใส่
"ฟังพี่นะ อุดหูตลอดเวลาเข้าใจมั้ย" มือหนาจับไหล่ของเด็กหนุ่มก่อนอีกฝ่ายจะพยักหน้ารับคำ
จงอินเริ่มหยิบปี่ขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงครึกครื้นขึ้นมา เสียงรองเท้าของร่างสูงขยับเล่นไปตามจังหวะน่าสนุกจนเซฮุนอยากฟังเพลงด้วยแต่สีหน้าเคร่งเครียดที่ขัดกับท่าทางของจงอินทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกขนลุกอย่างแปลกประหลาด เขามองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นเด็กมากมายทั้งผู้ชายและผู้หญิงหัวเราะออกมาจากบ้าน ทุกคนเต้นรำด้วยจังหวะเดียวกันก่อนจะเรียงกันเป็นแถวยาวต่อหลังพี่จงอิน
เซฮุนขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนตัวสูงเริ่มเดินไปข้างหน้า เขายังคงหยุดนิ่งอยู่ตำแหน่งเดิม มองเห็นเด็กในแถวที่หันมายิ้มกว้างให้เขาด้วยตาเบิกโพลงจนดูน่ากลัว ร่างเล็กปิดหูตัวเองแน่นขึ้นก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าตามพี่ชายของตัวเองไป
เท้าของทุกคนยังคงเดินหน้าไปเรื่อยๆ ย้อนกลับเข้าไปในป่าที่เขาเพิ่งเดินผ่านมาพร้อมกับพี่จงอินเมื่อกี้ เซฮุนมองเห็นปากถ้ำที่คนตัวสูงหยุดยืนอยู่ตรงหน้าก่อนเด็กๆ ที่เต้นรำเป็นแถวกันมาจะเดินลึกเข้าไปในถ้ำเรื่อยๆ จนครบทุกคน
"อ๊า!!!" เสียงกรี๊ดดังลั่นออกมาจากถ้ำลึก ร่างสูงวางปี่ก่อนจะรีบวิ่งไปดันหินก้อนใหญ่มาปิดปากถ้ำเอาไว้ และมันสายเกินไปสำหรับเด็กๆ ที่จะวิ่งหนีออกมา
"ฮึก...อะไรอ่ะ" เซฮุนร้องไห้ออกมาทันทีที่ร่างสูงหันกลับมาหา เขารู้สึกกลัวตลอดทางที่เดินมา เด็กแต่ละคนในแถวมีเลือดออกมาจากตากับจมูกเรื่อยๆ ขณะที่เดินแต่กลับยิ้มกว้างจนดูน่าสยดสยอง เด็กพวกนั้นกวักมือเรียกเขาให้เข้าไปเต้นรำด้วยกันตลอดเวลาแต่เขาก็ทำได้แค่ปิดหูตัวเองให้แน่นขึ้นเรื่อยๆ เพราะความกลัว
"รอดแล้วนะเซฮุน"
"พี่พาหนีได้แล้ว"
บางครั้งมนุษย์ก็เสพติดความสุขบนความทุกข์ เรายอมอยู่บนโลกที่โหดร้ายเพื่อให้ตัวเองยังคงมีชีวิตอยู่แม้ว่าจะถูกกดขี่ข่มเหงมากขนาดไหน คิมจงอินก็เช่นกัน เขาอาศัยอยู่ในนรกที่มีลมหายใจ
...คิมจงอินต่อลมหายใจให้ตัวเองบนนรกใบนี้ได้อีกวันแล้ว
talk : ฟิคเรื่องนี้จะเรียกว่าไคฮุนได้มั้ยเราก็ไม่แน่ใจ เราตั้งใจอธิบายในฝั่งเรื่องราวของจงอินมากกว่า เราประยุกต์พล็อตอันนี้มาจากนิทานเรื่องคนเป่าปี่ของเยอรมันและก็ได้แรงบันดาลใจจากเพลง out of the woods ของเทย์เลอร์เราเลยอยากให้ทุกคนฟังคลอไปด้วยเพื่อความอินค่ะ แล้วก็เราหายกับการอัพฟิคในนี้ไปนานเลย ขอโทษด้วยนะค้า ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า เอ็นจอยรีดดิ้งค่า สกรีมแท็ก #นายทหารJ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น