คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : . ความรู้สึกประหลาดในอก
บางความรู้สึก....
เข้ามาเร็วกว่านกกระจอกเทศวิ่ง !
วันเสาร์มาถึงเร็วผิดปกติแต่มันไม่ได้ทำให้โจวคยูฮยอนรู้สึกดีอกดีใจเลยแม้แต่น้อย ร่างบางเปิดเปลือกตาขึ้นมาเมื่อเสียงแหลม ๆ ของนาฬิกาปลุกมันดังแยงผ่านรูหูผ่านเข้ามาในฝันของเขาได้อย่างร้ายกาจ... แสงอาทิตย์นั่นก็ด้วยเช่นกัน ไม่มีสิ่งใดเอื้อให้คยูฮยอนได้พักผ่อนเต็มที่เลยสินะ !
“โอ่ย โอ่ย โอ่ย... ทำงานแลกเงิน !” เสียงหวานพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะดีดกายขึ้นมาจากผืนเตียงที่มีแต่จะดูดให้เขาจมหายลงไปอย่างไม่มีทางขึ้นมา ขาเรียวถีบผ้าห่มผืนหนาจนมันปลิวไปอยู่ที่พื้นห้องแล้วจึงยันตัวขึ้นมาจากเตียงเพื่อตรงเข้าไปในห้องน้ำ
โจวคยูฮยอนใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการชำระร่างกายและแต่งตัวให้เรียบร้อย เขาเลือกกางเกงขาสั้นสบาย ๆ กับเสื้อยืดธรรมดาสักตัวที่น่าจะเอื้ออำนวยต่อการขยับแข้งขาไปมาในห้องนอนของชเวซีวอน และเพื่อเป็นการรับคำท้าทายของมุนจองฮยอกไอ้ร่างหมีเขาจึงรวบรวมความกล้าใส่เสื้อคอวีที่ผ่าลึกลงมาจนเห็นอกขาวของตัวเองด้วยความคิดที่ว่า ยั่ว ๆ แบบนี้ดีไม่ดีซีวอนอาจจะอารมณ์ขึ้นแล้วจัดหนักใส่เขาตามแผน หึหึ -..-
แต่แล้วเขาก็พบว่าตัวเองคิดผิดสุด ๆ เมื่อมาถึงหน้าคอนโดของชเวซีวอน
ตอนนั้น.... มีแมสเสจเข้ามา
‘วันนี้ผมไม่อยู่ห้องนะคยูฮยอน ฝากดูแลห้องด้วยนะครับ
คีย์การ์ดอยู่ในกล่องไปรษณีย์หน้าห้อง เก็บไว้ด้วยนะ
ปล. พี่ซีวอนคิดถึงน้องคยูใจจะขาดแย้ว T^T’
อีหำปลวก.... กูอุตส่าห์ใส่เสื้อคอกว้างเท่าแม่น้ำไนล์มายั่วมึง
-___________________-
“เฮ้อ... พระเจ้าคงอยากให้เวลากูทำใจ” ร่างบางพรูลมหายใจออกมาแล้วจึงเดินเข้าไปด้านในอาคารด้วยสีหน้าเอือม ๆ มือเรียวจิ้มปุ่มลูกศรชี้ขึ้นที่หน้าลิฟท์ บานประตูเหล็กหนาอ้าออกทันที ร่างบางก้าวเท้าเข้าไปภายในห้องเคลื่อนที่ก่อนจะกดระบุชั้นไปแล้วรอให้สายสลิงดึงเขาขึ้นไปถึงที่หมาย
เสียงกึ๊งบอกคยูฮยอนว่าเขามาถึงแล้ว ขายาวก้าวไปตามพื้นพรมสีน้ำตาลอ่อนที่ปูราดไปทั่ว เขาเดินเลาะไปจนถึงห้องในสุดที่หลบมุมอยู่ และถ้าหากไม่สังเกตก็คงจะไม่รู้ว่ามีเจ้าห้องนี้อยู่ด้วย เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องร่างบางก็หยุดมองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีใครผ่านไปผ่านมาหรือเปล่า และเมื่อเห็นว่าทางสะดวกคยูฮยอนก็ล้วงไปหยิบคีย์การ์ดในกล่องไปรษณีย์ขึ้นมา
มือบางผลักบานประตูห้องออกแล้วปิดมันอย่างรวดเร็ว กลิ่นอับ ๆ ของห้องทำให้เขาต้องเบ้หน้า แล้วพอเดินเข้าไปถึงได้เห็นว่าในอ่างล้างชามมีจานข้าวที่ไม่ได้ล้างกองอยู่กับถ้วยมาม่าอีกสองสามใบ ทำไมชีวิตของชเวซีวอนมันถึงได้โหลยโท่ยแบบนี้นะ
“เฮ้ออออออ ~” คยูฮยอนถอนหายใจออกมา เขาตั้งใจว่าจะไม่เอ่ยคำบ่นอะไรขึ้นมาเพราะมันช่างไม่เป็นอะไรที่ดีต่อสุขภาพจิตของตัวเอง กระนั้นเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก ร่างบางก็พบว่าเขาได้เก็บเอาคำบ่นเหล่านั้นไปซุกไว้ในซอกใจของตัวเอง ซึ่งมันทำให้รู้สึกแย่กว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ
“ไอ้หื่นซีวอน ซกมกชิพหายยยยยยยยยยยยยยย !” สุดท้ายเขาก็ต้องปลดปล่อยมันออกมาด้วยเสียงอันดังก้องของตัวเอง เรียกลูกฮึดให้เจ้าตัววิ่งไปคว้าฟองน้ำมาถือไว้ในมือแล้วจัดการกับกองชามและเศษขยะมากมายเหล่านั้น
“ทำไมไม่ล็อคห้องนะ...” คยูฮยอนบ่นออกมาเบา ๆ เมื่อพบว่าเขาสามารถผลักบานประตูห้องนอนของซีวอนเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ห้องนอนกว้างขวางที่มีรูปของเจ้าตัวประดับอยู่แทบจะทุกมุมทำให้เขาถอนหายใจออกมาเอือม ๆ อะไรทำให้ชเวซีวอนกล้าเอารูปตัวเองมาขึ้นเป็นวอลเปเปอร์ห้องได้ขนาดนี้นะ... ถึงมันจะดูหล่อมากก็เถอะ -/////-
“ลดความหื่นความกามลงหน่อยนายจะดูดีมากเลยรู้ไหม !” เขาตะเบงเสียงบอกวอลเปเปอร์ซึ่งเป็นรูปของคนที่จ่ายเงินหลายล้านในการซื้อตูดเขาไป มือบางยกไม้กวาดที่ถือติดมือมาขึ้นชี้ใบหน้าหล่อ ๆ ของอีกคนประกอบไปด้วยก่อนจะเริ่มลงมือกวาดพื้นห้องและปัดฝุ่นตามหัวเตียง
เขาเดินไปยังชั้นวางหนังสือที่คร่ำคลาไปด้วยตำราจำนวนมาก ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือเกี่ยวกับการแสดงเป็นหลักรวมทั้งยังมีบทกลอนภาษาอังกฤษอีกด้วย ซึ่งมันทำให้คยูฮยอนต้องเกี่ยวหนังสือหนา ๆ เหล่านั้นลงมาเปิดดูสักสองสามเล่ม....
“ไม่น่าเชื่อว่าจะชอบอ่านอะไรพวกนี้กับเขาด้วยนะ” หนังสือรวมบทกลอนที่ดูจากแผ่นกระดาษเหลืองกรอบเหล่านั้นก็พอจะบอกได้ว่าอายุของมันคงคร่ำครึไม่ใช่น้อย คยูฮยอนเปิดอ่านมันไปเรื่อย ๆ ด้วยความเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่ความหวานละมุนของเนื้อความที่เขาพอจะจับใจความได้บ้างก็ทำให้มีรอยยิ้มปรากฎที่ข้างแก้ม... ก็พอจะรู้แล้วว่าไอ้พวกมุกส่งแมสเสจของชเวซีวอนเนี่ย มันคงดัดมาจากการต่อกลอนริมหน้าต่างของคู่พระนางสมัยกระโปรงสุ่มไก่ยังฮิตแน่ ๆ
นิ้วเรียวพลิกหน้ากระดาษไปอย่างเพลิดเพลินจนลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังทำความสะอาดห้องอยู่ กระนั้นการอ่านของเขาก็ถูกขัดด้วยเศษกระดาษที่ร่วงหลุดลงมาจากหน้าสุดท้ายของหนังสือลงบนพื้น มันเป็นเศษกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกตัดเอาไว้อย่างไม่ค่อยตั้งใจนักเพราะแลดูขอบกระดาษพวกนั้นจะเบี้ยวบิดผิดปกติ
“หืม...” คยูฮยอนก้มตัวลงไปเก็บมันมาก่อนจะพลิกขึ้นดู ตัวอักษรที่พิมพ์เป็นสกู๊ปข่าวขนาดใหญ่ดึงดูดให้สายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไปอ่านเนื้อความด้านล่าง
ต้นสังกัดโต้ ข่าวฮวังมิยองกับชเวซีวอนเป็นเรื่องโกหก – ภาพหลุดเป็นฉากหนึ่งของละครเรื่องใหม่
ดาราหนุ่มชเวซีวอนและมุนจองฮยอก ผู้จัดการของบริษัท M-Dia Entertainment ออกมาแถลงข่าวภาพหลุดของดาราสาวรุ่นพี่ฮวังมิยองกำลังเริงรักกับชเว ซีวอน สองนักแสดงนำจากซีรี่ย์ I love my Senior ทีริมชายหาด โดยชเวซีวอนได้ให้สัมภาษณ์ว่าภาพที่เห็นนั้นเป็นฉากหนึ่งของละครเรื่องนี้เท่านั้น ไม่ได้เป็นภาพหลุดแต่อย่างใด ทั้งที่..........
ใบหน้าหวานบิดเบ้เมื่ออ่านเนื้อความที่เขียนเอาไปไว้จนจบ แค่อ่านบทสัมภาษณ์ก็พอจะรู้แล้วว่าชเวซีวอนคงจะแกล้งตลบแตลงแก้ข่าวไปอย่างนั้น ฉากบ้าอะไรกันจะต้องลึกซึ้งถึงขั้นแก้ผ้าแก้ผ่อน... เหอะ ถึงโจวคยูฮยอนจะเรียนเศรษฐศาสตร์มาแต่เขาก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้จักศาสตร์การทำละครหรอกนะ !
ไม่ว่าเนื้อความมันจะเป็นเรื่องจริงหรือโกหกยังไงมันก็ไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญไปมากกว่าความรู้สึกหน่วงประหลาดในอกที่ให้ความรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ กับคำถามที่ผุดขึ้นมาว่าชเวซีวอนจะตัดข่าวนี้เก็บไว้ทำไมกัน มันมีอะไรสำคัญมากมายนักหรือไงนะ
คยูฮยอนเสียบหนังสือกลับเข้าไปบนชั้นแล้วคว้าไม้ปัดฝุ่นมาถือไว้ในมือ ร่างบางเดินปัดนั่นปัดนี่ไปทั่วห้องพร้อมกับพยายามสลัดความสงสัยในหัวกับความอึดอัดในอกของตัวเองออกไปแม้ว่าท้ายที่สุดมันก็ไม่ยอมจางลงไปสักที.... เจ้าตัวไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนั้นแต่สมองของเขากำลังคิดว่าฮวังมิยองที่เพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อหลายเดือนก่อนและเป็นข่าวใหญ่คงมีความสำคัญกับชเวซีวอนมาก...
ไม่เหมือนกับเขาซึ่งเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา
ที่สุดท้ายก็จะถูกปล่อยผ่านไปหลังจากตูดโดนเคลม -__-
“โว้ว... คิดบ้าคิดบออะไรของมึงวะโจวคยูฮยอน... ฟุ้งซ่าน ๆ!” ยกมือขึ้นตบแก้มของตัวเองเบา ๆ เหมือนว่าจะปลุกตัวเองขึ้นมาจากฝัน โจวคยูฮยอนยักไหล่ให้ตัวเองพร้อมกับเดินยังเช็ดฝุ่นที่ขอบหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ทางซ้ายมือ แล้วจึงปิดม่านลงมาเพื่อกั้นแสงสว่างจากภายนอก
เขาสำรวจความสะอาดในทุกซอกทุกมุมอีกสักเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจล็อคห้องนอนของชเวซีวอนเสียแล้วเดินออกมาเพื่อจัดการกับห้องนั่งเล่นซึ่งชเวซีวอนได้บอกเขาเอาไว้ว่ามันรกบรรลัย ทันทีที่เห็นสภาพข้าวของที่วางเกะกะ รีโหมททีวีซึ่งร่อนไปอยู่ใต้โซฟา กับซองขนมสี่ห้าซองซึ่งยังกินไม่หมดดีวางเกลื่อนอยู่ทั่วบริเวณนั้น โจวคยูฮยอนก็ต้องร้องสบถออกมาด้วยสีหน้าเอือมระอาทันที...
“ทำไมชเวซีวอนถึงเป็นคนซกมกขนาดนี้นะ !!!!”
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเย็นของวัน แม่บ้านจำเป็นผู้น่ารักน่าชังในชุดผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลกับเสื้อคอกว้างที่เริ่มย้วยต่ำลงมาจนน่ากลัวนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาด้วยอาการเหนื่อยล้าจากการทำความสะอาด บนขมับมีเม็ดเหงื่อก้อนโตติดอยู่โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจจะเช็ดมันออกเลยแม้แต่น้อย คยูฮยอนพรูลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยกขาขึ้นพาดกับโต๊ะกระจกตรงหน้า
“เฮ้อ...” เขามองซ้ายมองขวาสำรวจความเรียบร้อยแล้วคิดว่าตัวเองควรจะกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว อนิจจังตูดหนัก ๆ ดันลุกไม่ขึ้นเสียอย่างนั้นก็เลยต้องนั่งแช่อิ่มไว้ก่อน... ดวงตากลมเหลือบไปมองนิตยาสารอาหารที่วางอยู่ข้างพนักโซฟาแล้วตัดสินใจคว้ามันมาเปิดอ่านค่าเวลาระหว่างรออาการเหน็บกินที่ตูดหายไป
ภาพของอาหารญี่ปุ่นบนหน้าปกทำให้ร่างบางรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะพลาดอะไรบางอย่างไป แต่เขาก็นึกไม่ออกและพยายามปัดมันออกไปจากหัวกลม ๆ ของตัวเองเพราะมันคงจะเหนื่อยหน่ายเกินไปสำหรับเวลานี้ นิ้วเรียวเกี่ยวแผ่นกระดาษอาร์ตมันพิมพ์สี่สีให้พลิกต่อไปยังหน้าถัดไปซึ่งมีข้าวหน้าปลาดิบอันแสนโอชะปรากฎหราอยู่บนนั้น
ถัดมาก็เป็นพิซซ่าญี่ปุ่นจานโตและทาโกะยากิ....
ชุดเบนโตะสีสวย...
~โครก..... -..-
เทมปุระ.... ทงคัตสคึ
~โครก โครก..... -..-
ซูชิ.....
“ซุชิ... เอ้ย ! ซีวอนอยากกินคิมบับนี่นา” คยูฮยอนโพล่งขึ้นมาเมื่อเหาข้าวปั้นขนาดพอดีคำที่จัดวางอยู่ในจาน ร่างบางเบะปากออกมาเล็กน้อยเมื่อพบว่าเขายังไม่สำเร็จภารกิจเสียที
“โอ่ยยยยย...” เสียงหวานนี่รักครางยาวเหยียดออกมาด้วยความเหนื่อยล้า แล้วจึงตัดสินใจดีดตัวขึ้นมาจากโซฟาที่มีแต่จะดูดตูดที่เหน็บชาเพิ่งจะปลดแอกออกไปเขาติดกับผิวนุ่ม ๆ ของมันเพื่อเดินตรงไปยังตู้เย็นแล้วเปิดมันออกเพื่อดูว่ามีวัตถุดิบอะไรอยู่ในนั้นบ้าง
เครื่องทำคิมบับครบครันวางเรียงอยู่ตามช่องต่าง ๆ บ่งบอกได้ว่าชเวซีวอนคงจะอยากกินมากจริง ๆ ถึงได้มีเครื่องครบขนาดนี้ แหม่... เขาก็ไม่ได้อยากจะหลงตัวเองหรอกนะ แต่ครั้งที่แล้วเชฟโจวคยูฮยอนหน่ะฝากฝีมืออันน่าประทับใจเอาไว้สินะ ชเวซีวอนถึงได้อยากกินอีกขนาดนี้หน่ะ โฮ๊ะ ๆๆ ^//0//^
ว่าแล้วก็จัดการคว้าส่วนผสมออกมาจากตู้ เอาข้าวไปหุง เตรียมสาหร่ายและน้ำคลุกข้าวให้เรียบร้อยแล้วจึงหันไปหั่นผักเพื่อมาทำเป็นไส้ ความเพลิดเพลินในการทำอาหารก่อตัวขึ้นมาจนพ่อครัวหัวป่า(?)ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูที่บอกว่าเจ้าของห้องรูปหล่อได้กลับมายังเคหสถานของตนเองแล้ว
“ดีจัง กลับมาก็มีคนน่ารักทำกับข้าวรอเลย...”
“เฮ้ย !!” คยูฮยอนสะดุ้งว๊าบขึ้นมาทันทีเมื่อแขนทั้งสองข้างของชเวซีวอนสอดเข้ามารอบเอวแล้วรวบเอาตัวเขาไปกอดไว้ คำว่าคนน่ารักทำกับข้าวรอถูกกระซิบลงที่ข้างใบหูขาว ๆ แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงปลั่งในไม่ช้าเพราะความเขินอาย แต่นั่นก็ยังไม่เท่าไหร่หรอก ที่สาหัสกว่าหน่ะมันตอนที่โจวคยูฮยอนหันไปเจอคิมจองฮุนฮยองยืนทำตาขีดอยู่เบื้องหลัง ทันใดนั้นเองหน้าเขามันก็ไม่ต่างอะไรกับมะเขือเทศเลยสักนิด......
“คุณซีวอนครับ...ปล่อยก่อนดีกว่านะ” เขาเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมามากกว่าเดิมเมื่อพบว่า วันนี้คอเสื้อที่ใส่มันกว้างมากผิดปกติ... นี่มันไม่ปลอดภัยพอ ๆ กับใส่กางเกงในตัวเดียวไปเดินบาร์เกย์เลยนะ !
“ได้เลยครับ” สันจมูกโด่งกดลงมาตรงข้างแก้มนุ่มสีแดงสดแล้วชเวซีวอนก็ช่างทำตัวเหมือนน้อยด้วยการยื่นหน้าเข้ามาอยู่ข้าง ๆ เขาพร้อมกับพองแก้มของตัวเองให้มันกลมขึ้นมา.... คุณก็รู้ใช่ไหม ว่าไอ้หล่อบ้ากามนี่มันต้องการอะไรจากโจวคยูฮยอนหน่ะ !
“...”
“...ไม่หอมหน่อยเหรอ”
“คุณซี...”
“หอมหน่อยหน่า... “
“.....-//3//-“ จนแล้วจนรอดคยูฮยอนก็คงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เช่นเดิมเมื่อคนตัวโตทำเสียงออดอ้อนแล้วซุกหน้ามาไซร้กับข้างแก้มของเขา ริมฝีปากบางกดลงเบา ๆ บนโหนกแก้มของซีวอนแล้วรีบเบนสายตาลงไปที่เขียง เพ่งเสียจนผักแทบจะสึกกร่อนเพื่อหลบสายตาเจ้าของห้องที่เขาเชื่อว่ามันจะต้องเบนมามองเขาต่อในไม่ช้าแน่ ๆ
“รอกินนะ” เสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเจ้าพ่อแห่งการบริหารสเน่ห์กำลังแช่แข็งโจวคยูฮยอนให้หมดประสิทธิภาพในการควบคุมสติ ดวงตากลมพยายามจะถลึงมองหากแต่มันก็ยากมากที่จะเผชิญหน้ากับผู้ก่อการร้ายสุดหล่อซึ่งตอนนี้ค่อย ๆ เฟดตัวหายออกไปจากห้องครัวไปเสียแล้ว
ชเวซีวอนแม่ง!!
ทำแบบนี้หัวใจเขาทำงานหนักนะเว้ย -//////-
คยูฮยอนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อตั้งสติของตัวเองอีกครั้ง เขาพยายามไม่หันไปมองสิ่งมีชีวิตสองคนที่เอกเขนกกันอยู่เบื้องหลัง มือเรียวห่อไส้คิมบับลงในม้วนข้าวอย่างประณีตแล้วจึงจัดมันลงจานจนได้ประมาณสี่แท่งเขาก็ยกมันไปวางไว้ที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น ซึ่งมีผู้ชายสองคนนั่งยืดเหยียดผ่อนคลายกันอยู่
“นี่ครับ...”
“น่ากินจังเลย ขอบคุณนะครับ ^^” แน่นอนว่าคนอย่างชเวซีวอนไม่ทำแค่พูดหรอก มือปลาหมึกยาว ๆ นั้นเลื้อยมาเกาะอยู่รอบเอวของเขา และก่อนที่คนหัวช้าอย่างเขาจะได้หลบตัวก็โดนแรงมากมายมหาศาลฉุดเข้าไปจนแทบจะล้มเกยลงบนร่างสูงอยู่แล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าคุณจองฮุนฮยองนั่งอยู่ตรงนั้น ชเวซีวอนคงจะจับเขาทุ่มลงโซฟาแล้วขึ้นคร่อมเลยสินะ...
“แฮ่มมมมมมม ~ ขอบใจ” คิมจองฮุนมองภาพข้าง ๆ สายตาด้วยความหมั่นไส้เ ขาตัดสินใจกระแอมไอออกมาเสียงดังเพื่อแยกชเวซีวอนออกจากโจวคยูฮยอนที่วันนี้ใส่เสื้อคอกว้างผิดปกติจนเขาหายใจหายคอแทบไม่ทัน (อายุพี่ก็เยอะอยู่แล้ว มาแบบนี้พี่ทนไม่ไหวนะน้อง T^T) แต่ก็เพราะหนึ่งในนั้นคือชเวซีวอนทุกอย่างมันเลยไม่ง่ายอย่างนั้นหน่ะสิ
“ยังไม่ทันกินก็ติดคอแล้วเหรอพี่ ?” ชเวซีวอนไม่ได้ทำแค่พูดนะ แต่ไอ้เด็กหล่อนั่นยังดึงให้โจวคยูฮยอนเสียหลักลงไปนั่งบนตักของตัวเองเสียด้วย.... อื้อหือ คิมจองฮุนก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ ไม่ได้อะไรเลยจริง ๆ ! *ขบฟัน*
“เปล่า...”
“ค คุณ...คุณจองฮุน เอา...เอ่อ...เอาน้ำไหมครับ เดี๋ยว...เดี๋ยวผมไปหยิบให้” เอาอีกแล้ว พออยู่ใกล้ซีวอนทีไรโจวคยูฮยอนก็กลายเป็นผู้ชายติดอ่างไปเสียอย่างนั้น ดวงตากลมไม่กล้าสบมองกับคุณผู้จัดการแบบตรงไปตรงมาเพราะอายเกินกว่าจะจ้องผู้ชายที่มีอายุมากทั้งที่ตัวเองถูกบังคับให้นั่งซ้อนอยู่บนหน้าตักกว้าง ๆ ด้วยท่าทางล่อแหลมแบบนี้หน่ะ แต่โจวคยูฮยอนเคยปฏิเสธชเวซีวอนได้ที่ไหนเล่า คนแรงเยอะราวโคถึกนั่นล็อคเอวเขาไม่ยอมปล่อยไปไหน แค่คิดจะขัดขืน คยูฮยอนก็หมดหนทางแล้ว
“ไม่เป็นไร...”
“คยูฮยอนป้อนหน่อย” ชเวซีวอนหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อย (อันที่จริงไม่น้อยอย่างที่ว่าหรอก) เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนดึงความสนใจของตัวเองออกไปจากเขา ร่างสูงจึงรีบแสดงท่าทางเอาแต่ใจออกมาเพื่อล็อคร่างบางไว้กับเขาแต่เพียงผู้เดียว
“....” โจวคยูฮยอนไม่เปิดปากเถียงออกมาเพราะเขากลัวเกินกว่าจะพูดโต้ง ๆ ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอายจนอยากจะแปลงร่างเป็นแบคทีเรียแล้วกลิ้งหนีไป เขาจึงเลือกใช้สายตาปฏิเสธส่งไปให้คนที่คล้องแขนอยู่รอบตักของเขา ซึ่งมันก็ทำให้ชเวซีวอนหุบรอยยิ้มลงทันที....
นันหล่ะ ความชิพหายของโจวคยูฮยอนหล่ะ -______-
“...”
“...”
“...”
“...”
“...”
“โอเคครับ โอเค...” ท้ายที่สุดคยูฮยอนก็ต้องยอมแพ้สายตาค้อนขวับกับริมฝีปากบึ้ง ๆ จนได้ เขาเอื้อมไปหยิบคิมบับในจานขึ้นมาถือไว้ก่อนจะจ่อมันที่ริมฝีปากของชเวซีวอนคนเอาแต่ใจ(โคตรๆ) แล้วพอเจ้าคนเอาแต่ใจนั่นกัดคิมบับเข้าปากแล้ว รอยยิ้มของชเวซีวอนก็กลับมา... ท้องฟ้าปลอดโปร่งอีกครั้ง *__*
“อร่อยเหมือนเดิมเลย”
“อร่อยก็กินเข้าไปครับ...”
“หืม กินคนทำหน่ะเหรอ ?” ซีวอนว่าพลางขยับหน้าเข้ามาใกล้ ทำท่าเหมือนจะกัดที่แก้มนุ่ม ๆ
“เฮ้ย ! ไม่ใข่นะ....”
“หืม ~”
“ไม่ ๆ ... ผมหมายถึง เอ่อ...กินคิมบับ”
“แต่ซีวอนอยากกินคยูฮยอนนะ”
“บ้า ! -//////-” *ยัดคิมบับเข้าปากอีกคน*
“อาอ่อย.....”
“...”
“แต่คนทำน่าจะอร่อยกว่า”
พวกมึงลืมไปแล้วใช่ไหม........ ว่าคิมจองฮุนนั่งอยู่นี่
*บีบคิมบับไส้ทะลัก*
~ ปึ้ง !!
*w* << คยูฮยอน
‘____’ << ซีวอน
-__________- << จองฮุน (เจ้าของเสียงกระแทก)
“เอ่อ....”
“โทษทีแก้วมันหลุดมือ” คิมจองฮุนให้คำตอบแบบไม่ใส่ใจนักก่อนจะยัดคิมบับที่เหลือในมือลงคอไปแล้วรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว ความเงียบที่เข้าปกคลุมและการจากไปของจองฮุนเป็นจังหวะอันดีที่คยูฮยอนสามารถอาศัยช่องว่างของมันในการไถตัวลงมานั่งแบบคนปกติบนโซฟาแล้วหันกลับไปมองหน้าซีวอนแบบเนียน ๆ
“...”
“ทำตัวเหมือนสาว ๆ เวลาเมนส์มาชะมัด”
“เอ่อ....”
“ช่างเขาเถอะ~” คิ้วที่ขมวดอยู่คลายปมออกอย่างรวดเร็วเมื่อหันกลับมาเจอใบหน้าหวาน ๆ ของคยูฮยอน “จะมืดแล้ว เดี๋ยวฮยองไปส่งนายดีกว่า....”
“ไม่เป็นไรครับ.... ผมกลับเองดีกว่า”
“หน่า ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ว่า....”
“....” คำปฏิเสธหลุดหายลงไปในลำคอตามเดิมเมื่อเขาเจอสายตาบังคับขู่เข็ญของชเวซีวอนที่ช่างขัดกับท่าทางออดอ้อนอย่างเช่นการไถตัวลงมาซบกับบ่าของเขา.... แล้วถ้ารู้สึกไม่ผิดหล่ะก็ชเวซีวอนเอาจมูกซุกลงมากับซอกคอของเขาด้วยนะ โอ้ย ! ให้ตาย..... -////////////////////////////////////-
“โอเคครับ โอเค... ไปส่งก็ไปส่ง”
DAMN CUPID
หายไปนานเล็กน้อย.... กลับมาแบบเบาเบาก่อน ฮิฮิ
มีแต่คนรอช็อคคยูฮยอนใช้หนี้ 555555555555555555
ใกล้แล้วจริง ๆ ระวังตัวไว้ดีดีหล่ะ มันจะมาโดยไม่รู้ตัว !
อ้อ... ดูความรู้สึกของคยูฮยอนดีดีนะคะ เพราะว่านางเริ่มจะ...... คึคึ -..-
ความคิดเห็น