คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : two
FRIEND?
เพื่อนทำอะไรกับเพื่อนบ้างหล่ะ...
การตื่นมาแล้วไม่เจอหน้าคยูฮยอนเป็นสิ่งที่น่าโมโหที่สุดในชีวิตของสถาปนิกอายุยี่สิบแปด
ชเวซีวอนสาบานว่าเขาไม่ได้อาการหนักเท่าไหร่ ก็แค่กระแทกแก้วกาแฟจนมันร้าวเกือบแตกเท่านั้นเอง ดวงตาคมปรายลงมองคราบน้ำกาแฟสีน้ำตาลที่หยดเป็นหย่อมอยู่บนโต๊ะด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยเหมาะกับการคว้าผ้ามาเช็ดมันเท่าไหร่ มือหนายกขึ้นขยี้กลุ่มผมยุ่งเหยิงของตัวเองจนมันฟูฟ่องคล้ายรังนก กระนั้นแล้วมันก็ยังไม่ทำให้เขาหายจากอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงนี้
เมืื่อคืนหลังจากฟุตบอลนัดชิงจบและทีมโปรดของเขาคว้าไข่ไปกิน ซีวอนก็แบกสังขารที่อุดมไปด้วยความเหนื่อยล้ามาหย่อนตัวลงตรงโต๊ะเขียนแบบ โมเดลงานโรงแรมที่ปูซานยังต้องเก็บรายละเอียดอีกหลายจุดเขาจึงไล่คนที่ยกโกโก้ร้อนมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะไปนอนก่อน แน่นอนว่ารูมเมทที่แชร์ทุกอย่างแม้กระทั่งเตียงนอนกับเขาก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย กล่าวราตรีสวัสดิ์พร้อมกับจูบเบาๆบนริมฝีปากก่อนจะปีนขึ้นเตียงไปเฝ้าพระอินทร์ส่วนเขาก็นั่งแปะกาวต่อยันตีสี่
โจวคยูฮยอนไม่บอกเขาสักคำว่าจะออกไปข้างนอก... ออกไปไหนก็ไม่ได้บอก...
ร่างสูงกระฟัดกระเฟียดเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ จัดการชำระร่างกายให้สะอาดแล้วค่อยเดินย้อนกลับเข้ามาในครัวอีกครั้งเพื่อหาอาหารยัดลงกระเพาะของตัวเอง และเขาก็เจอกับแซนด์วิชทูน่าง่ายๆที่คุณพาทิสซิเยร์คงทำทิ้งเอาไว้ให้ก่อนออกจากบ้าน
เหอะ ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดีหรอกว่าเขาชอบกินทูน่า
ต่อให้รสชาติประเสริฐแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางอารมณ์ดีหรอก!
ขายาวเหยียดพาดลงกับโต๊ะกระจกตรงหน้า กดไล่ดูรายการทีวีโชว์ที่เขาหลงลืมมันไปนานแสนนานตั้งแต่เริ่มมีชื่อเสียงในวงการสถาปนิก จำได้ว่าเมื่อก่อนเขาหลงรักเกมส์โชว์จี้เส้นพวกนี้พอๆกับการวาดภาพ โจวคยูฮยอนที่ตอนนั้นยังเป็นนักศึกษาก็มักจะบ่นไล่เขาไปอาบน้ำ อ่านหนังสือ จนหูชา และเขาก็มักจะแกล้งทำเพิกเฉยต่อคำสั่งนั้นกระทั่งเจ้าตัวต้องเอามือมาแซะให้เขาลุกขึ้นด้วยตัวเอง
คนขี้โวยวายขนาดนั้นกลายเป็นพาทิสซิเยร์ได้ยังไงวะ...
คิดแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ในเมื่อเส้นทางของเขาสองคนมันค่อนข้างตาลปัตรไปหมด ตัวเขาซิ่วจากบริหารไปเรียนสถาปัตย์ เลยกลายเป็นรุ่นน้องของคยูฮยอนที่ตอนนั้นเป็นคนฮ็อตแห่งคณะศิลปกรรมไปโดยปริยาย ซึ่งสุดท้ายหมอนั่นก็ไม่ได้ทำงานอะไรเกี่ยวกับการวาดภาพเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเสียตังค์หลายสิบล้านวอนไปเรียนทำขนมที่ฝรั่งเศสอยู่สองปี ฝึกงานอีกสองปีจนมีชื่อเสียงโด่งดังแล้วก็กลับมาตายรังที่เกาหลี
และเหตุผลที่บินกลับบ้านเกิดของหมอนั่นก็งี่เง่าสิ้นดี
“เหอะ...” ซีวอนเผลอหัวเราะออกมาจริงๆเมื่อนึกถึงวันเก่าๆ เมื่อประมาณสองปีก่อน ขณะที่เขากำลังวุ่นวายอยู่กับงานออกแบบบ้านหลังหนึ่ง เสียงกริ่งของห้องก็ดังขึ้น ตอนแรกเขาคิดว่าคงเป็นไอ้ทงเฮ ฝ่ายประสานงานหน้านิ่มที่เอาพิมพ์เขียวมาให้ตามคำสัญญา แต่พอส่องตาแมวแล้วเจอกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ก็รู้ได้เลยว่าไม่ใช่ ตอนนั้นชั่งใจอยู่ตั้งหลายนาทีกว่าจะยอมเปิดประตูออก และการได้เห็นโจวคยูฮยอนยืนช้อนตามองเขาอยู่ก็ทำให้โลกหยุดหมุนได้จริงๆ
หมอนั่นบอกเขาว่าฝรั่งเศสหนาวเกินไปเลยกลับมาเกาหลี ซีวอนก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่อ้าประตูออกให้คยูฮยอนหอบข้าวหอบของเข้ามาคืนบรรยากาศเดิมๆ
เขาเองก็อยากจะบอกว่าที่จริงเกาหลีตอนที่คยูฮยอนไม่อยู่ก็หนาวเกินไปสำหรับเขาเหมือนกัน
- - -
เสียงเปิดประตูปลุกร่างสูงให้สะดุ้งจากความฝันและสัมผัสเบาๆที่กำลังสางเส้นผมของเขาอยู่ก็ทำให้ซีวอนแยกออกได้อย่างชัดเจนว่านี่คือความจริง
“หลับสบายเลยนะ...”
“ไปไหนมา?” เสียงทุ่มพร่าเอ่ยถามทันทีโดยไม่ปล่อยให้คยูฮยอนได้หัวเราะคิกคักไปนานมากกว่านั้น เขาเบือนหน้าสะลึมสะลือขึ้นมองคนที่นั่งซ้อนอยู่บนพนักโซฟาแล้วขมวดคิ้วมุ่นแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างสุดซึ้ง
“ไปซื้อพิมพ์เพิ่มแล้วก็แป้งเปิ้งหน่ะ"
“แล้วทำไมไม่ปลุก"
“เห็นมึงนอนสบาย"
“ไม่สบายมากๆตอนตื่นมาแล้วไม่เจอมึง"
“ทำไม... แซนด์วิชไม่อร่อยเหรอ?”
“อืม เพราะนาย" ร่างสูงยอมรับและกล่าวโทษตัวตนที่ทำให้แซนด์วิชทูน่าชิ้นโปรดไร้รสชาติด้วยประโยคเดียวก่อนจัดการลงโทษด้วยการคว้าลำคอของอีกคนมารับจูบแน่นหนัก น้ำหนักของความไม่พอใจเมื่อเช้ากดย้ำลงไปกับความถวิลหา บดขยี้กลีบปากสีหวานให้บวมเจ่อก่อนจะขบเบาๆแล้วสอดลิ้นเข้าไปด้านใน กวัดต้อนเรียวลิ้นเล็กที่พยายามจะหลีกหนีไปมาเพราะอารามตกใจ กระนั้นโจวคยูฮยอนก็ยังไม่เก่งพอที่จะพาตัวเองรอดพ้นไปจากเขาหรอก
ท้ายที่สุด ร่างบางทรุดถลาลงมาอยู่กลางเรือนกายใหญ่ น้ำหนักทั้งหมดโถมทับลงไปบนแผ่นอกกว้าง เอวทั้งสองข้างถูกรั้งเอาไว้ด้วยท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่น ชเวซีวอนเค้นคลึงกลีบปากเรียวด้วยความรู้สึกที่มันตีผสมปนเปจนพาหัวคิ้วขมวดชนกันอย่างไม่รู้ตัว
นั่นทำให้โจวคยูฮยอนระบายยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี แขนเล็กคล้องเกี่ยวรอบท่อนลำคอแกร่ง ซุกใบหน้าหวานเข้ากับแผ่นอกอุ่นแล้วใช้นิ้วตะกุบเบาๆไปบนช่วงไหล่กว้างที่เขาเอนกายลงซบอยู่
“โอเค คราวหลังจะปลุกแล้ว"
“ดีมาก..."
“ขี้ขลาดหว่ะ กล้ามใหญ่ซะเปล่า" ฟันขาวขบลงบนมัดกล้ามใหญ่ที่มันเกี่ยวพาดมั่วซั่วอยู่บนตัวของเขา ขาเรียวดันตัวเองให้สูงขึ้นเพื่อแตะริมฝีปากลงกับปลายคางสากที่มีไรหนวดขึ้นถี่อยู่
ท่าทางแบบนั้นคลายปมคิ้วของซีวอนออกได้ในพริบตา ร่างสูงกอดกระชับเอวของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นทั้งรูมเมทและเพื่อนสนิทเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะหายไป... แน่นอนว่าเขากลัวมากเสียด้วย... ต่อให้เป็นฝรั่งเศสหรือไกลกว่านั้น เขาสาบานว่าจะไม่ยอมปล่อยไอ้พาทิสซิเยร์นี่ไปคนเดียวอีกแล้ว
ชเวซีวอนสาบาน
- - - - -
พี่หนวดกลัวเพื่อนหนี............
ความคิดเห็น