Possible - Singular Short-Fiction [Song fic]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Possible







ฟิคSingular เรื่องแรก เป็นSong Ficด้วย ใช้เวลานานมากกกกกก
เพลงนี้เสียงพี่ซินใสมาก ฟังแล้วเหมือนลอยอยู่ในอากาศ 
ลองอ่านแล้วเม้นให้ด้วยนะ ควรปรับปรุงอะไรตรงไหนแนะนำกันได้เลยนะ:)
กราบขอบพระคุณงามๆ


 

PeppermintMint

เนื้อเรื่อง

          เสียงเพลงต้อนรับเทศกาลแห่งความสุข เทศกาลที่ผู้คนเลือกซื้อของเพื่อไปประดับตกแต่งบ้านหรือนำไปมอบให้คนพิเศษ ไฟหลอดเล็กกว่าพันดวงที่ประดับไปตามต้นไม้และท้องถนน ร้านค้ามากมายเปิดถึงดึกดื่น เสียงผู้คนที่พูดคุยกันไปตามท้องถนน ทำให้พื้นที่แห่งนี้ไม่เงียบเหงาแม้จะเป็นเวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว

          ร่างๆเล็กของกราฟฟิคดีไซน์เนอร์หนุ่มที่เดินไปตามถนน เพราะงานที่พึ่งจะเสร็จเมื่อช่ัวโมงก่อนทำให้เขาต้องกลับบ้านช้า แต่อีกหนึ่งเหตุผลที่เขายังไม่กลับบ้านในเวลานี้ก็คือบรรยากาศของสถานที่แห่งนี้ต่างหาก ต้นคริตส์มาสกับไฟระยิบระยับ อากาศหนาวๆทำให้ร่างบางกระชับผ้าพันคอสีเทาของตนให้แน่นขึ้นไปอีก ก่อนจะเดินชมบรรยากาศรอบๆของสถานที่แห่งนี้

          “ณัฐไม่ต้องมาพูดเลย มาช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ”

          “ณัฐขอโทษ อย่าโกรธกันเลยนะ ไปเดินเล่นกันดีกว่านะ”

          เสียงของชายหนุ่มกับหญิงสาวที่ยืนเถียงกันอยู่ใกล้ๆกับต้นคริตส์มาสทำให้ซินเซียร์หันไปมองก่อนจะละสายตาหนีมา

          เรื่องทะเลาะกันแบบนี้คงจะเกิดกับคนทุกคู่ทั่วไป แต่มันไม่ได้เกิดกับเขามาตั้งนานแล้วล่ะตั้งแต่เรียนจบมา ไม่ใช่เพราะเขาเกลียดหรือกลัวความรักแต่อย่างใด แต่เพราะว่าเขาเลือก เลือกคนที่จะเข้ามาในชีวิต แล้วคุณคิดว่าคนที่เดินเข้ามาแล้วมาขอเบอร์ของเขาเลยจะมีโอกาสนั้นมั้ยล่ะ

          ใช่ คนพวกนั้นคะแนนติดลบตั้งแต่ทำแบบนั้นแล้ว เพราะแบบนี้ไง หนุ่มคนนี้ถึงได้เลือกที่จะใช้ชีวิตกับครอบครัวของเขามากกว่า

          “ฮะป๊า...อ๋อ โอเคฮะ เดี๋ยวซินออกไปรอข้างหน้านะฮะ” ร่างบางหยิบโทรศัพท์รุ่นล่าสุดออกมาตอบรับก่อนจะเดินออกไป

วันที่ฟ้า ดูไม่ค่อยเป็นใจ อาจทำให้ใครบางคนนึกหวั่น

หวาดกลัว ว่าความรักไม่มีจริง

ความรักมันก็เลยยิ่งห่างไกล ออกไป

          “ทำไมเพลงของคุณ ความรักถึงดูไม่ค่อยสมหวังเท่าไหร่ล่ะ” เสียงของมือกีต้าร์ที่ทำงานร่วมกันได้สักพักเอ่ยถาม

          หนุ่มร่างบางที่นั่งเขียนเพลงอยู่ที่โต๊ะเงยหน้าขึ้นมามอง ผมมวยที่ถูกพันเอาไว้ด้วยดินสอดรอวอิ้งที่วางเกลื่อนบนโต๊ะ เสื้อยืดคอย้วยๆกับกางเกงขาสั้นตามปกติของคนที่อยู่บ้านเดินเข้ามาหาเพื่อนร่วมงานที่นั่งเกากีต้าร์บนเตียง

          “แล้วชีวิตจริงความรักมันสวยงามขนาดนั้นเลยหรอไง” ตอบกลับด้วยคำถามที่ทำเอาคนได้ยินชะงัก ใช่ ชีวิตจริงของคนเรามันไม่ได้สวยงามเหมือนในความฝัน แม้แต่ในนิยาย ซินเดอเรลล่ายังโดนแม่เลี้ยงกับพี่สาวรังแก เจ้าชายกบยังต้องกลายเป็นกบเพื่อมาตามหารักแท้ แล้วชีวิตจริงล่ะ

          “ทำไมคุณมองความรักในแง่ร้ายล่ะ”

          “ไม่ร้ายสักหน่อย แค่มองตามความจริง ณัฐคิดว่าวันหนึ่งซินจะมีคนรักแล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไปหรอ เรื่องราวมันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก” ซินว่าก่อนจะเอาเนื้อเพลงที่ตนเขียนไว้มาดู “ความจริงเพลงพวกนี้มันก็ไม่ได้มองในแง่ร้ายนะ มันมองในแง่ของความเป็นจริงต่างหาก”

          “งั้นคุณคิดใหม่นะ คิดว่าความรักมันสวยงาม ความรักมีอยู่จริง”

          “ถ้าความรักมันสวยงาม ความรักมันมีอยู่จริงแล้วคนรักของซินล่ะอยู่ที่ไหน แล้วทำไมคนเขาถึงผิดหวังกับความรักล่ะ”

          “...”

ลองเปิดตา มองท้องฟ้าดูใหม่

ลืมและลบความกลัวที่เคยมี ออกไป

เธอนั้นจะเข้าใจ ความรักที่ดีดีมีอยู่จริง เธอเชื่อมั้ย

          “เห็นมั้ย แล้วจะให้เชื่อได้ไงว่าความรักมันสวยงามเสมอ”

          “ณัฐไม่เถียงหรอกนะ เพระว่าความรักมันไม่ได้สวยงามเสมอ ให้โอกาสณัฐได้มั้ยล่ะ ให้ณัฐได้ทำให้ซินเห็นว่าความรักดีๆมันมีอยู่จริง”

          ร่างบางชะงักไป เขากำลังโดนขอเป็นแฟนหรือเปล่า เรื่องที่พวกเขาคุยกันคือเรื่องเพลงไม่ใช่หรอ ทำไมมันถึงมาเป็นเรื่องนี้ไปได้ล่ะ สายตามุ่งมั่นที่อีกคนส่งมาให้ทำเอาซินเซียร์นึกยิ้มอยู่ในใจ คนตรงหน้าเขาเป็นคนที่ทุ่มเทให้กับความรักไม่ใช่น้อย สายตาแบบนั้นก็บอกเขาได้ว่าคนๆนี้จริงจังกับเขาแค่ไหน ก็ลองดูแล้วกัน ลองดูว่ามือกีต้าร์คนนี้จะทำให้เขาเชื่อในรักแท้ได้มั้ย

          “ณัฐยังไม่เอาคำตอบละกัน แต่ณัฐจะทำให้ซินเห็นเองว่าความรักดีๆมันมีอยู่จริง”

          “ท้อหรือเปล่าซิน ไม่อยากทำแล้วหรือเปล่า”

          “ความฝันของซิน ซินไม่ทิ้งไปง่ายหรอก คุณไม่อยากทำแล้วหรอ”

          “ความฝันของณัฐเหมือนกัน ไม่ทิ้งหรอก”

          “เก่งนี่หว่า ดีใจด้วยนะคุณ”

          “ทั้งคู่นั่นแหละ เราเป็นวงเดียวกันนะคุณ ต้องไปด้วยกันแบบนี้แหละ ไม่แยกกันไปไหนหรอก”

          “ถ้าวันหนึ่งทางที่คุณจะไปมันไปได้คนเดียวคุณก็ไปเถอะ”

          “ถ้ามันเป็นทางแบบนั้น เราก็ไปทางอื่นสิ มันไม่ได้มีแค่ทางเดียวสักหน่อย”

          “เดี๋ยววันนี้ไปส่ง โทรไปบอกป๊าด้วย” เจ้าของรถซีอาร์วีสีแดงบอกคนข้างๆที่นั่งจิ้มไอโฟนอยู่ วันนี้ทั้งคู่ต้องไปเล่นไลฟ์ที่ผับ แน่นอนว่าคงจะต้องเสร็จดึกตามระเบียบ

          “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้ป๊ามารับนั่นแหละ”

          “เดี๋ยวณัฐไปส่งเอง ป๊าคุณจะได้ไม่ต้องออกมาด้วย ดึกๆขับรถมันอันตราย” เอาเหตุผลมาอ้างจนอีกคนต้องยอม

          “ณัฐ อย่าทำงานเสียนะ ไม่งั้นซินไม่เอาคุณไว้แน่”

          “...”

          “ณัฐ พอได้หรือยัง”

          “...”

          “งั้นซินกลับก่อนนะ คุณกลับเองแล้วกัน”

          “ขอโทษ”

          “...”

          “ไม่มีอีกแล้ว สัญญา”

          “อย่าสัญญา ทำให้เห็นก็พอ”

          “ณัฐ ซิน เดี๋ยวไปเตรียมตัวหลังเวทีได้แล้วนะ” เสียงของผู้จัดการวงเรียกศิลปินของตัวเองให้ไปเตรียมตัวสำหรับการเล่นไลฟ์ในงานคืนนี้

          บรรยากาศของหน้าหนาวกลับมาอีกครั้ง เวทีใหญ่ที่จัดขึ้นทุกๆปีบนภูเขาแห่งนี้ และครั้งนี้ที่วงเล็กๆของเขาสองคนได้มีโอกาสมาร่วมบรรเลงเพลงสไตล์เมโทรอะคูสติกให้กับคนที่มาร่วมงานฟัง

          “ผ้าพันคอไปไหนล่ะซิน” เสียงของเพื่อนร่วมงานที่พยายามยกระดับตัวเองมาเป็นคนรักเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อทั้งคู่มายืนเตรียมตัวอยู่ที่บันได้เวทีี “เสื้อบางแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

          นักร้องหนุ่มก้มมองตัวเอง ถึงว่าทำไมมันโล่งๆ

          “สงสัยซินวางพาดไว้ที่เก้าอี้ ไม่เป็นไรหรอก” ซินว่าก่อนจะก้มลงเช็คเอียร์ของตัวเองอีกครั้ง

          สัมผัสอุ่นๆบริเวณหลังคอทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ผ้าพันคอประจำตัวกลับมาอยู่กับเจ้าของของมันแล้ว คนที่ไปหยิบมาให้ก็มายืนหน้ามึนอยู่ข้างๆเขาเตรียมพร้อมขึ้นเวที

          มุมปากบนหน้าสวยยกยิ้มขึ้นน้อยๆก่อนจะเริ่มทำสมาธิอีกครั้ง

          “ยาอยู่บนโต๊ะ”

          “อย่าทานน้ำเย็น”

          “อย่าตากฝนสิคุณ”

          “นอนทั้งๆที่ผมยังไม่แห้งเนี่ยนะ นอนไปเหอะ แต่หันเอาผมมา เดี๋ยวเป่าให้”

          “เสื้อบางไปนะคุณ เอาเสื้อคลุมตัวนั้นทับมั้ย”

          “เอาตัวนี้”

          “เอาผ้าพันคออีกชั้นมั้ย”

          “ร้อนจะตาย แค่เสื้อก็พอแล้ว”

          “อย่าคิดมากสิคุณ มันเป็นโอกาส ลองดู”

          “แต่ว่า...”

          “ชื่อคุณก็ยังเป็นซิงกูลาร์อยู่นี่นา ยังไงเราก็คือซิงกูลาร์”

          “ณัฐ กูว่ามึงกลับบ้านได้แล้วน่ะเว่ย พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่หรือไง” เสียงของแบ็คอัพที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามคนที่นั่งคุยกับคนในวงอื่นๆอย่างสนุกสนาน “เดี๋ยวแม่มึงก็เหวี่ยงเข้าให้อีกหรอก”

          “ใครแม่ แม่ผมเขาปล่อยผมตั้งนานแล้วพี่” มือกีต้าร์ว่าก่อนจะยกแก้วในมือเขาปากแล้วดื่มมันลงไปหมด  

          “กูหมายถึงแม่ทูนหัวมึงต่างหาก”

          “กินนมนอนไปแล้วมั้งพี่ ผมว่า” ณัฐบอกก่อนจะเทของเหลวนั้นให้เต็มแก้วใหม่

          “พรุ่งนี้มึงแฮงค์ก็ไม่รู้ด้วยนะ”

.
.
.
.
 

          ร่างหนาๆของมือกีต้าร์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนหรี่ตาลงเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง เหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาเกือบบ่ายสองแล้ว เมื่อคืน กลับมาถึงบ้านเกือบตีสาม จำได้ว่ากลับมาแล้วก็มานั่งเล่นกีต้าร์ต่ออีกสักพักแล้วค่อยเข้านอน นั่งมึนกับตัวเองสักพักก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆห้อง เจอกับใครบางคนที่กำลังนั่งที่โต๊ะของเขาอยู่

          “ซิน” เสียงแหบๆเอ่ยทัก

          “ตื่นแล้วหรอไงคุณ” เจ้าของชื่อที่ได้ยินเสียงทักหันกลับมามองก่อนจะลุกขึ้นมาหา

          “มาอยู่นี่ได้ไง”

          “ก็แล้วใครบอกล่ะว่าจะไปรับตอนสิบโมงเช้า” มายืนเท้าเอวอยู่ใกล้ๆให้เจ้าของห้องได้สูดกลิ่นหอมๆเล่น

          “ขอโทษ”

          “อือ” ส่งเสียงในลำคอมาบอกว่ารับรู้แล้วก่อนจะหันกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง “ไปอาบน้ำแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวซินลงไปเอาข้าวขึ้นมาให้ทาน จะได้ทำงานกันเลย” ร่างบางบอกก่อนจะเก็บของเพราะรู้ดีว่าเจ้าของห้องเขามีระเบียบมากแค่ไหนก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เจ้าของห้องทำหน้ามึนอยู่บนเตียงแต่ไป

          ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานก็แต่งตัวเสร็จจึงถือโอกาสเดินมาดูเพลงที่คุณนักร้องเขาแต่งเอาไว้

          “ณัฐทำให้ซินเชื่อในความรักดีๆไม่ได้ใช่มั้ย ก็สมควรล่ะเนอะ ทำตัวแบบนั้นเขาจะเชื่อได้ยังไง” ร่างหนาพูดกับตัวเอง 5ปีผ่านไปตั้งแต่ที่เขาเคยขอโอกาสให้เขาได้ดูแลซินจนถึงวันนี้ เพลงที่ซินแต่งยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยสักครั้งที่จะพูดถึงความรักที่สวยงาม มีแต่ความรักที่ยืนอยู่บนความจริง มีทั้งทุกข์ มีทั้งสุขปนกันไป หรือไม่ก็เป็นความรักที่ไม่สมหวัง มีอีกทีก็ออกไปในเรื่องอื่นเลยเสียมากกว่า

          “ทานข้าวก่อนณัฐ แล้วก็ยาแก้แฮงค์” ซินที่เข้ามาพร้อมกับถาดอาหารบอกแล้ววางลงบนโต๊ะ

          “วันนี้จะทำเพลงไหนล่ะ เอามาสิ เดี๋ยวณัฐดูให้เลย”

          “ทานข้าวไปเหอะ วันนี้ที่มาอ่ะ จะเอาเพลงที่ไปทำกับลุลามาให้ฟัง” ซินเซียร์บอกก่อนจะเดินไปเอาน้องไอโฟนคู่ใจมาพร้อมกับหูฟัง จิ้มๆไปก่อนจะใส่หูฟังให้อีกคนที่กำลังกินข้าวอยู่

          เสียงใสๆของลุลากับคนที่นั่งข้างๆ รวมกับเสียงดนตรีที่ฟังแล้วเหมือนลอยอยู่ในอากาศทำเอาคนที่กำลังทานข้าววางช้อนลงก่อนจะมาตั้งใจฟัง

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สำหรับฉัน

เธออาจได้เจอกับคนที่เธอ ไม่คาดฝัน

เค้าอาจมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วบอกรักเธอ

เหมือนดังในความฝัน

เธออาจได้เจอกับคนของเธอ เข้าสักวัน

คนที่ทำให้ใจ ไม่หนาวสั่น

อย่างกับฉันที่ยังคอยบอกตัวเอง อยู่ทุกวัน ว่าฉันจะได้เจอ

          “เพลงนี้ซินไม่ได้แต่งนะ” ซินเซียร์รีบพูดทันทีที่เพลงจบ “ตอนที่พี่เขาเอามาให้ฟังมันเพราะดีก็เลยอยากร้อง ซินแต่งเพลงโลกสวยแบบนี้ไม่ได้หรอก”

          “แล้วโลกของคุณมันไม่สวยหรอไง”

          “สวย แต่มันก็ไม่ได้้สวยไปทั้งหมดนี่นา ให้คนโลกสวยๆเขาแต่งไปนั่นแหละ” ร่างบางตอบก่อนจะจิ้มไอโฟนให้เล่นเพลงอีกครั้ง

          “แล้วหนึ่งชีวิตของซินล่ะ ต้องการอะไร”

          “คำถามยากจัง ถ้าถามซิน ตอนนี้ก็คงเป็นการได้ทำเพลง ได้เป็นศิลปิน ได้อยู่กับทุกๆคนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆละมั้ง”

          “ไม่อยากเจอกับใครสักคนหรอไง”

          “เปลี่ยนเรื่องเหอะ รีบกันข้าวไปเลย เดี๋ยวต้องเข้าบริษัท” นักร้องนำพูดก่อนจะลุกไปเก็บของของตัวเองลงกระเป๋า “เอากีต้าร์โปร่งตัวนั้นไปด้วยนะ” ร่างบางชี้ไปยังกีต้าร์โปร่งที่วางอยู่ที่มุมห้อง ณัฐมองตามไป แต่เหมือนว่าวันนี้มันจะดูแปลกๆไปเพราะโพสอิทสีฟ้าอ่อนที่ถูกแปะไว้

          “เร็วๆนะ ซินรอข้างล่าง” ร่างบางพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ณัฐรีบทานข้าวและยาที่คุณนักร้องนำเตรียมเอาไว้ให้ก่อนจะเดินไปที่ลูกรักที่ตั้งอยู่ โพสอิทที่ถูกเขียนด้วยลายมือคุ้นตาทำให้เจ้าของห้องก้มลงไปอ่านก่อนจะยิ้มออกมา

'ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ปลายทางจะเป็นเช่นไร
แค่มีกันและกัน ตลอดไป~'