Special powers เปลี่ยนอดีตของนายให้มีฉัน

บทนำ

5 ปีที่แล้ว...            

ที่สวนสาธารณะ

เด็กหญิงตัวน้อยท่าทางเหย่อหยิ่งคนหนึ่งนั่งแกว่งชิงช้าเล่นอยู่เพียงลำพัง แสงพระอาทิตย์ยามเย็นช่างดูสวยงามขัดกับสีหน้าบอกบุญไม่รับของเธอยิ่งนัก ทั้งใบหน้าที่สวยได้รูปกับผมตรงยาวสีดำสนิทที่ถูกปล่อยให้ยาวสลวยลงมาถึงกลางหลัง นัยน์ตาสองสีจากธรรมชาติแลดูสะดุดตาและน่าหลงใหลซะไม่มี ทุกๆอย่างที่เป็นตัวเธอจัดว่าอยู่ในระดับที่โคตรน่ารักเลยทีเดียว แต่กับนิสัยของเธอมันช่างไม่เข้ากันเอาซะเลย

                ‘ป๊ะป๋าๆ ดูเด็กคนนั้นสิฮะ นั่งเล่นชิงช้าอยู่คนเดียวด้วยล่ะ อ๊ะ ! หล่อนจ้องผมด้วยล่ะฮะ น่ากลัวจัง ~ ’

                ‘ไม่เป็นไรนะ...มาม๊ะ เดี๋ยวป๊ะป๋าพาไปกินขนม เอ...จะกินอะไรดีน้า ? ’

                เด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็อายุก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเดินมากับพ่อของเขา ใบหน้าหล่อราวเทพบุตรกับนัยน์ตาสีหม่นๆมองไปยังเด็กหญิงอย่างหวาดๆ น้ำเสียงและคำพูดของเขาไม่ได้ทำให้เธอหวั่นไหวเลยแม้แต่นิดเดียว กลับแสยะยิ้มให้กับตัวเธอเองด้วยซ้ำ ก่อนจะลุกขึ้นจากชิงช้าแล้วเดินกลับบ้านไปอย่างเงียบๆ

‘นั่นสินะ เพราะฉันเป็นคนน่ากลัว...’

เธอคิดอย่างนั้นพลางเดินไปอย่างช้าๆอย่างที่ตั้งใจว่าจะกลับถึงบ้านให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ขณะนั้นเองสายตาเธอก็ไปเจอะกับเด็กผู้ชายคนที่เดิมที่ว่าให้เธอตอนอยู่ในสวนสาธารณะอีกครั้ง ในตอนนั้นเองเด็กคนนั้นก็มองมาทางเธอพอดี นัยน์ตาสองสีของเธอที่เหม่อมองไปยังเด็กผู้ชายคนนั้นฉายแววความเหงาและโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเธอเห็นเด็กผู้ชายคนนั้นอยู่กับเพื่อนชายอีกกลุ่มใหญ่และมีพ่อของเขาคอยดูอยู่ห่างๆ

‘เพราะน่ากลัว...ก็เลยไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ เพราะอย่างนั้นฉันถึงต้องอยู่คนเดียว...’

เธอคิดพลางละสายตาจากเด็กผู้ชายคนแล้วเดินต่อไป ขณะนั้นเองเด็กผู้ชายคนนั้นก็วิ่งออกมาจากกลุ่มเพื่อนของเขาแล้วตรงมาที่เธอก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าพลางกางแขนขาขวางกั้นเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอเดินไปไหนอีก เธอหยุดมองเด็กชายคนนั้นเล็กน้อยก่อนจะเดินอ้อมผ่านตัวเด็กคนนั้นไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่าทางเย็นชาแบบนั้นของเธอทำให้เด็กชายหัวเสียเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเธอไปอีก

‘นะ...แหน่ะ ! เธอน่ะ รอเดี๋ยวก่อนเซ่’ เด็กชายพูดออกไปแบบนั้นเหมือนจะดีแต่กลับไปต่อไม่ได้ซะเองเมื่อเธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาสนใจเขาอีกครั้ง

‘อะ…เอ่อคือ คือว่าเธอกำลังจะไปไหนเหรอ’ เด็กชายแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองซะให้ได้ กับคำถามโง่ๆเมื่อกี้ แน่นอนว่าถึงรู้ไปว่าเธอจะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ ?

‘กลับบ้าน มีธุระอะไรเหรอ ? ’

เธอตอกกลับไปพลางเหม่อมองเด็กชายคนนั้นอย่างสงสัยทั้งที่เด็กคนนี้ในตอนที่เห็นเธออยู่ในสวนสาธารณะเขาเป็นคนบอกเองว่าเธอน่ากลัว แต่แล้วทำไมยังถึงตามเธอมาล่ะ เธอคิดอย่างนั้นพลางมองเข้าไปในตาใสๆของเด็กชายอย่างค้นหาคำตอบ ทว่าเธอก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเด็กชายก็ยื่นอมยิ้มในมือมาให้เธอ

‘อ๊ะ อมยิ้มนี่น่ะ จะทำให้เธออารมณ์ดีน่ะ :)’ เด็กชายยื่นอมยิ้มให้เธอพลางยิ้มอย่างน่ารัก ทว่าอมยิ้มอันนั้นถูกเธอปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี

‘ไร้สาระ ! ’ เธอบอกพลางเดินจากไปทิ้งให้เด็กชายอยู่อึ้งอยู่คนเดียว… ‘ใจร้ายชะมัด’ เด็กชายคิดก่อนจะทำหน้าหม่องหม่นเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนชายของเขา

หลังจากเด็กชายกับกลุ่มเพื่อนของเขาแยกย้ายกันกลับบ้านไป เด็กสาวที่เพิ่งถูกว่ามาหยกๆว่าใจร้ายก็ปรากฏตัว ที่จริงเธอก็ไม่ได้กลับไปบ้านแต่อย่างใด เพราะเธอแอบอยู่หลังพุ่มไม้รอจนกลุ่มเด็กชายพวกนั้นกลับไปจนเหน็บกินขาเลยทีเดียว

‘หึ~ ไม่เห็นจะอยากได้สักนิดไร้สาระ’ พูดเสร็จเดินตรงไปหยิบเอาอมยิ้มที่เธอเพิ่งปัดมันทิ้งไปก่อนหน้านี้ ‘แต่อุตส่าห์ให้มาแล้ว...จะเก็บไว้ละกัน’ เธอว่าพลางแอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับบ้านไป

แสงอาทิตย์ตอนนี้แทบจะไม่เหลืออยู่เลย แต่ไม่ว่ายังไงสุดส้ายแล้วค่ำคืนที่สวยงามกำลังจะมาถึง และก็เหมือนว่าค่ำคืนนี้คงจะสวยงามมากจริงๆนั่นแหละ สำหรับเธอน่ะนะ :)