แด่เพื่อน...ที่ชั้นไม่รัก(เท่าไหร่)

เนื้อเรื่อง

"ขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษ...เมื่อไหร่จิ๊บจะให้อภัยเราอ่า..."

เรื่องนี้มันเริ่มขึ้นเมื่อวันอังคารที่ผ่านมานี่เอง วันนั้นชั้นจำได้ดี ชั้นเอากระเป๋าใส่สมุดนิยายสุดรักสุดหวงของชั้นไปโรงเรียนด้วย มันอาจจะเป็นความผิดของชั้นส่วนหนึ่งด้วยก็ได้ที่เรื่องนี้เกิดขึ้น...

"ไง! ไอ้แป้น!" เสียงแปร๋นมาโน่น...ชั้นถอนใจอย่างเบื่อๆก่อนหันกลับไปเล่นขิมตรงหน้าต่อโดยไม่คิดไยดี...

"แป้น..." เฮอะ...ยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนั้น อยากโดนต่อยรึไงฮะ...หนอย ยัยจิ๊บเอ๊ย...

โด โด โด โด ซอล ลา ซอล โด...ชั้นพึมพำโน้ตขิมเบาๆอย่างจะให้มันกลบเสียงแจ๋วๆเรียกแป้นๆข้างหู

เงียบ...มันไปแล้วหรอ...

ชั้นถอนสายตาจากขิม...ใช่...ไอ้จิ๊บมันไปแล้ว จะด้วยเบื่อที่ชั้นไม่ยอมคุยด้วย หรือรำคาญเสียงชั้นก็สุดจะรู้ ชั้นลอบถอนหายใจนิดนึงพลางกวาดตามองไปรอบๆห้อง...ภาพคุ้นตาเป็นประจำทุกวันอังคารในเรือนดนตรีไทย...เพื่อนๆของชั้นทั้ง 45 คนกำลังง่วนอยู่กับเครื่องดนตรีที่ตนเองถนัด (หรือไม่ถนัดก็ตาม แฮะๆ) เสียงระนาดประสานเสียงขลุ่ยผสมเสียงขิมบวกเสียงจะเข้รวมกับเสียงซอ เสียงฉิ่ง มีเสียงโหม่งดังแทรกเป็นระยะตามแต่อารมณ์คึกจัดของใครบางคนหรือบางทีมีโบนัสแถมพกด้วยเสียงทะเลาะทุ่มเถียง...

ชั้นยิ้มออกมาเล็กๆเมื่อสายตาสะดุดกลุ่มเพื่อนบนยกพื้นก่อนจะวาดมือหมายหยิบสมุดในกระเป๋าผ้าใบโปรดมาขีดๆเขียนๆอะไรเล่นซะหน่อย...

แต่...ติดอยู่นิดเดียว...

กระเป๋าหายไปแล้ว...

ไอ้จิ๊บ...

ชั้นตวัดสายตากลับไปยังกลุ่มซอเพื่อตามหาโจทก์ตัวดีซึ่งกำลังทำทองไม่รู้ร้อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คุยกับเพื่อน...

แถมมีการหันมาเยาะเย้ยชั้นเป็นบางครั้งบางคราว...

มันน่า...

"แป้น..." มันมาอีกแล้ว...ทำอะไรอีกล่ะ... "สิเอากระเป๋าแกไปง่า..."

แกอย่ามาเลย...เห็นชัดๆว่าสิเล่นระนาดอยู่นอกระเบียง ท่านคงระเห็จมาถึงนี่เพื่อแค่ขโมยกระเป๋าชั้นมั้ง...

ชั้นคิดในใจแต่ไม่ได้พูด ชั้นกลับไปเล่นขิมเหมือนเดิม...ทั้งที่มือกำลังสั่นด้วยอารมณ์หลากหลาย...

โกรธ...แน่นอน ของสุดหวงถูกแย่งไป ใครก็ต้องโกรธ

ไม่พอใจ...อันนี้ยิ่งกว่าแช่แป้ง...

ผิดหวัง...

ใช่...ชั้นผิดหวัง...

ผิดหวังในตัวเพื่อน...ไม่สิ...คนที่ชั้นเคยคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอด...

อาจจะคิดว่าชั้นเว่อร์ก็ได้...แต่เธอไม่รู้เรื่องทั้งหมดล่ะสิ...

ตลอด 3 ปีที่ชั้นคบจิ๊บเป็นเพื่อนมันสอนชั้นหลายๆอย่าง.....

เพื่อนมีไว้เพื่อทุกๆอย่าง...

เราขาดเพื่อนไม่ได้...

คนอ่อนแอต้องเป็นเหยื่อของคนแข็งแรง...

คนโง่เป็นเหยื่อของคนฉลาด...

สมควรแก่เวลาแล้วที่ชั้นจะเข้มแข็งและฉลาดขึ้นมาเสียบ้าง...

เงียบ...คำตอบที่ชั้นให้จิ๊บ...

มันถอนหายใจอย่างเบื่อๆ คงเซ็งที่ชั้นไม่กระโตกกระตาด่ามันเหมือนเคย มันหายไปพักนึงมันก็กลับมา แล้วมันก็ถือสายกระเป๋าแกว่งๆมันตรงหน้าชั้น

ชั้นรู้ว่าถ้ามันทำอย่างนั้นต่อไป กระเป๋าต้องขาด...แต่ศักดิ์ศรีของชั้นมันสำคัญยิ่งสิ่งใด...

จนมันเบื่อแล้วเอากระเป๋ากลับไปไว้ที่สิเหมือนเดิม จากนั้นก็มานั่งหน้าเจ๋อข้างชั้น...

พอ...พอกันที...

ถ้าเครื่องดนตรีข้างหน้าไม่ใช่ขิม แต่เป็นเปียโน ชั้นคงกระแทกคีย์ให้มันพังไปเลย...ชั้นวางไม้ขิมด้วยความเร็วเกือบจะเรียกว่าโยนลงไปบนตัวเครื่องมากกว่า ชั้นหันมาเผชิญหน้ากับจิ๊บ มือซ้ายยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อจ้องมองนาฬิกา

"จิ๊บ ชั้นให้เวลาแก 1 นาที..." เสียงเย็น...เย็นจนชั้นเองก็ยังกลัวตัวเอง...

"ทำไมเหรอจ๊ะ..." มันย้อนด้วยน้ำเสียงชวนให้ใช้อวัยวะเบื้องต่ำส่งมันไปไกลๆ

มันรู้ความหมาย...แต่คงแกล้งโง่...

ชั้นให้เวลาแก 1 นาที ถ้าแกไม่เอากระเป๋ามาคืนชั้น...เราจะเห็นดีกัน...

เข็มวินาทีเคลื่อนช้าๆพร้อมเสียงติ๊กๆเบาๆ แม้รอบข้างจะยังโหวกเหวกด้วยเสียงเครื่องดนตรีผสานเสียงพูดคุย แต่ชั้นกลับรู้สึกเพียงเสียงเข็มวินาทีที่กระดิกผ่านทีละล็อก...ทีละล็อก...

เลข  12

หมดเวลา...

หมดเวลาสำหรับแก...ไอ้จิ๊บ...

ความเป็นเพื่อนของเราจบแล้ว...

ชั้นลุกขึ้น เดินฉับๆออกไปนอกระเบียง คว้ากระเป๋าจากพื้นใกล้ๆสิมาสะพายไว้แล้วกลับไปที่ขิม...

"ฮะๆๆๆ สุดท้ายแกก็ต้องไปเอามาเอง..." มันหัวเราะเยาะชั้น...ใช่สิ...ตอนนี้หัวเราะไปเถอะ...

ไอ้จิ๊บเดินกลับไปซ้อมซอ...ชั้นกระแทกตัวนั่งลงกับพื้นไม้ เสียงดังพอดูจนเพื่อนข้างๆหันมามอง...ชั้นรวบไม้ขิมมาถือไว้...อยากเล่นอะไรระบายอารมณ์แต่มันเล่นเพลงอะไรไม่ออกซักอย่าง...

"ข้าวปุ้น...เป็นอะไรรึเปล่า..." โซ่ถามชั้นเบาๆพลางวางมือจากขิม

"ชั้นไม่มีเพื่อนอย่างมัน..." ชั้นพึมพำลอดไรฟัน "เราทนมาพอ...มากเกินพอแล้ว โซ่...เราไม่ทนอีกแล้ว...เราจะไม่มีเพื่อนอย่างมันอีก...เราไม่เคยมีเพื่อนอย่างไอ้จิ๊บ!!!"

อารมณ์ของชั้นถึงขีดสุดแล้ว...เหมือนเส้นด้ายที่ถูกดึงทุกวัน...ทุกวันจนตึงเปรี๊ยะ...

และตอนนี้มันขาดสะบั้นลงไปแล้ว...

เบียร์นั่งอยู่ด้านซ้ายของชั้น...เค้าหันมามองนิดนึงอย่างงงๆ...ชั้นรู้...เค้าคงไม่เคยเห็นชั้นโกรธขนาดนี้มาก่อน...

ตลอดทางกลับห้องเรียน...ชั้นพึมพำกับโซ่ซ้ำไปซ้ำมา...ชั้นว่าไอ้จิ๊บไปตลอดทาง โซ่พยายามไกล่เกลี่ย...พยายามให้ชั้นไม่คิดมาก...

"แกก็รู้นี่ว่าจิ๊บมันเป็นแบบนี้..."

"แต่ชั้นทนมามากพอแล้ว" ชั้นพูดอย่างเฉียบขาด...

ใช่...ถ้าบอกว่าจะทำให้ได้ก็ต้องทำให้ได้...ถ้าบอกว่าไม่เอา พอแล้ว ก็คือแบบนั้นจริงๆ

นี่แหละ...ชั้นล่ะ...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันรุ่งขึ้น...

ชั้นไม่พูดกับจิ๊บเลย มันทักชั้นก็ไม่ตอบ มันเรียกชั้นก็ไม่หัน มันชวนคุยชั้นก็เดินเลี่ยงไปคุยกับคนอื่น มันสะกิดชั้นก็เดินหนี มันยื่นมือมาจับชั้นก็สะบัดออก...

นับแต่นี้เราไม่ใช่เพื่อนกัน...

แกกลายเป็นอากาศไปแล้วสำหรับชั้น...ไอ้จิ๊บ...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คืนนั้น...บอกตรงๆว่านอนไม่ค่อยหลับ...

ความเป็นเพื่อน 3 ปี...แตกหักง่ายดายขนาดนี้เลยหรือ...

เราเกลียดมันและพร้อมตัดขาดจริงๆหรือ...

คำตอบ...คือ...

ยังไม่ใช่...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันจันทร์...

อาจารย์นัดสอบอังกฤษ...ชั้นไปโรงเรียนทั้งๆที่วันนี้ต้องหยุดอ่านหนังสือสอบ...ชั้นไปแล้วพักหนึ่งล่ะ ไอ้จิ๊บก็มา ทั้งที่บ้านมันอยู่แค่นั้น ทำไมมันมาช้ากว่าเราฟะ...

แต่เอาเถอะ...ได้เวลาทำงานแล้ว...

"จิ๊บ..." ชั้นเรียกมันเบาๆ...ไม่หัน

"จิ๊บ..." ชั้นเพิ่ม volume ขึ้น 1 ระดับ...มันยังไม่หัน

จนดังที่สุดเท่าที่สถานที่จะอำนวยแล้ว...

ไม่หัน...

ชั้นสะดุด...

ชั้นโดนกรรมสนองบ้างแล้ว...

วันนั้นเป็นวันที่ชั้นพูดคำว่าขอโทษกับคนคนเดียวมากที่สุดในชีวิต...

เสียเหลี่ยมชะมัด...

แม้กิ๊ก...เพื่อนจิ๊บ...จะเข้ามาช่วยแล้ว...แต่มันก็ไม่หัน...ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าชั้นอยู่ตรงนี้...

ได้...ถ้าแกต้องการแบบนั้น...

"ไม่ต้องตามแล้ว...กิ๊ก..." ชั้นบอก...สายตาจับที่เป้าหมายที่เข้าห้องสอบไปแล้ว...

----สอบเสร็จ----

"จิ๊บ..." ชั้นเรียก...มันได้ยิน แต่ไม่เงยหน้า...ที่เงยกลับเป็นเหมียวที่นั่งข้างๆแทน ชั้นไม่สนใจแล้วพูดต่อ...

"ชั้นถามแกครั้งสุดท้าย..."

"แกยังอยากจะเป็นเพื่อนกับชั้นอยู่มั้ย..."

ชั้นเงียบ...มันเงียบ...เหมียวเงียบ...

แกจะเอาอย่างนั้นเหรอ...

ได้...

"ชั้นถือว่าแกปฏิเสธนะ..." ประโยคสุดท้ายทิ้งไว้ให้ ส่วนคนพูดเดินลับมุมประตูออกจากห้องไปแล้ว...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากนั้น ชั้นก็ไม่คุยกับจิ๊บอีกเลยตลอดสอบกลางภาคและปิดเทอมก่อนงานปัจฉิมนิเทศ...วันหนึ่ง ชั้นไปเช็คเมล์เจอเมล์ที่จิ๊บขอโทษ...ความจริงชั้นหายโกรธแล้วก็เลยตอบตกลงดีกัน...

งานปัจฉิมผ่านไป...ความสัมพันธ์ของเราดูจะดีขึ้นเล็กน้อย...

วันเวลาล่วงผ่าน...

จนวันประกาศผลสอบโรงเรียนมัธยมปลาย T...

ชั้นติด...

ไม่น่าเชื่อ...แต่ก็ติดแล้ว...

หลังจากการถกเถียงและเสียน้ำตา...ชั้นก็ตัดสินใจไปเรียนต่อที่นั่น...

เพื่อนทุกคน...แม้จะรู้สึกยังไง...ก็ยังยินดีกับชั้นและอวยพรให้โชคดี...

ยกเว้นคนนึง...

ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ย...

ชั้นไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้...

วันที่เราได้ไปเที่ยวด้วยกันครั้งสุดท้ายที่ดรีมเวิลด์...

ทุกคนสนุกกับมัน ชั้นเองก็สนุกสุดเหวี่ยง...ได้หัวเราะ...ได้กรี๊ดดังๆอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน...

โดยที่ใครบางคนไม่สนใจชั้นเลย...

ดี...ให้มันได้แบบนี้...

ชั้นมารู้ทีหลังว่า...

มันโกรธที่ชั้นจะย้ายโรงเรียน...ทั้งที่ตอนแรกยืนยันมั่นเหมาะว่าจะอยู่ต่อ...

มันบอกว่า...

ชั้นเป็นคนกลับกลอก และเป็นคนทรยศ!!!

ตอนนี้ชั้นคุยกับมันแค่ในเอ็ม ซึ่งก็ไม่ได้เจอกันบ่อย...นับว่าดีไป ถ้ากลับโรงเรียน ชั้นก็ไม่อยากเจอแกเท่าไหร่...

ความสัมพันธ์ของเราคงหยุดแค่นี้จริงๆ...

แต่ชั้นไม่เคยคิดเสียใจ...รู้ไว้...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไง...สุดท้ายเรื่องนี้ก็ออกมาจนได้นะแก เป็นไง...แกไม่ใช่นางเอกหรอก แกเป็นนางร้ายเต็มๆเลยแหละ ตราบเท่าที่แกยังไม่ปรับปรุงนิสัยแก ชั้นก็จะคิดกับแกแบบนี้ต่อไป...

ระวังจะไม่มีคนคบนะ...เตือนไว้... 55+