จดหมายถึงอเมริกา

เนื้อเรื่อง

สวัสดีอเมริกา

ผมเป็นคนไทยคนหนึ่งที่ฝันจะไปใช้ชีวิตที่นั่น ผมฝันมานานแล้วครับว่าจะไปทำงานที่ร้านอาหารไทยสักแห่ง ผมรู้ครับว่ามันไม่ใช่งานสบาย ผมก็ไม่ได้คิดว่าจะทำไปตลอดชีวิตหรอกครับ อาจจะ 3 เดือน 6 เดือน หรือ 1 ปี อย่างมากก็คงไม่เกิน 2 ปี ระหว่างนั้นก็หาโอกาสเดินทางท่องเที่ยวเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เติมเต็มโลกทัศน์ใหม่ๆให้ตัวเอง นั่นต่างหากครับที่เป็นความปรารถนาลึกๆ ในใจผม เพราะผมเชื่อว่า คนเราต้องเดินทางตั้งแต่ครรภ์มารดาจนถึงหลุมฝังศพ  

ผมไปทำพาสปอร์ตมาเรียบร้อยแล้วครับ ผมมีค่าเครื่องบินและเงินสำหรับใช้จ่ายโดยไม่เดือดร้อนไประยะหนึ่ง แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าจะไปที่นั่นได้อย่างไร?

ครั้งหนึ่ง...เคยมีคนรับปากกับผมว่าจะช่วยเป็นธุระจัดแจงให้ แต่แล้วจู่ๆ เขาเกิดมีปัญหาส่วนตัวขึ้นมาจึงต้องบอกยกเลิกทุกอย่างไป

อีกครั้ง...เคยมีเพื่อนนักดนตรีที่รู้จักเจ้าของร้ายอาหารไทยที่นั่น เขากลับมาเที่ยวเมืองไทย แล้วมาคุยกับเพื่อนนักดนตรีของผมว่าต้องการคนไปช่วยงานในครัว เพื่อนรีบโทรมาบอก แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งความหวัง เขาก็ไปหาคนได้เอง ผมเลยอดไป

ตอนนี้ก็รอฟังข่าวจากพี่คนหนึ่งที่ผมทำงานด้วย ผมเคยคุยกับพี่คนนี้ว่าอยากไปอเมริกาแต่ไม่รู้จักใคร พี่คนนี้บอกว่าถ้าสนใจจริงๆ จะคุยกับพี่สาวที่เปิดภัตตาคารอยู่ที่ซีแอตเติ้ลให้  ที่จริงทางนั้นไม่ได้ต้องการคนหรอครับ แต่พี่คนนี้จะลองคุยฝากฝังให้ ซึ่งผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก เพราะจนป่านนี้แล้วก็ยังเงียบอยู่ แต่ไม่เป็นไรครับ เรื่องของผมไม่สำคัญหรอก ผมมันก็แค่มนุษย์ตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น ถ้าผมตายไปจากโลกตอนนี้ รับรองว่ามีไม่กี่คนหรอกครับที่จะยินดียินร้ายไปกับความตายของผม

อเมริกาครับ นี่ผมทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า? ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ  ชีวิตมันก็มันเป็นอย่างนี้ล่ะครับ ถ้าไม่เป็น “ผู้กระทำ”  ก็ต้องเป็น “ผู้ถูกกระทำ” ที่จะไม่กระทำอะไรเลยนั้น ก็เห็นมีแต่ผู้ที่กระทำตนเองหรือถูกกระทำให้ตายแล้วเท่านั้น     โหย...ชวนคุยเรื่องอะไรกันละเนี่ย ผมว่ามาพูดถึงเรื่องของคุณบ้างดีกว่า ผมไม่เคยลืมหรอกว่า วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ  วันที่ 4 กรกฎาคมของทุกปี ก็คงต้องกล่าวคำอวยพรตามธรรมเนียมว่า  “สุขสันต์วันเกิดนะครับ”

อยากจุดพลุฉลองให้คุณเหมือนกันครับ แต่ติดที่ประเทศของผมมีกฎหมายห้ามขายพลุ ประทัด และดอกไม้มาหลายปีแล้ว เลยไม่รู้จะไปหาซื้อที่ไหน?  

แต่ไหนๆ วันนี้ก็เป็นที่มีความหมายต่อคุณ ผมจึงอยากจะเซอไพรส์คุณด้วยการไปหา “บทกล่าวนำในงานเฉลิมฉลองวันชาติเมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 2000” หรือเมื่อ 8 ปีที่แล้วมาให้คุณอ่าน ต้นฉบับค่อนข้างยาวทีเดียว ผมจึงขอคัดมาแค่บางส่วนมาเท่านั้นนะครับ

“...ถ้าถามว่า วันชาติอเมริกามีความหมายอย่างไรต่อคนที่เป็นทาส? ข้าพเจ้าขอตอบว่า มันเป็นวันที่แสดงให้เห็นความอยุติธรรมและพฤติกรรมโหดเหี้ยม ซึ่งทาสได้ตกเป็นเหยื่อมาตลอด มากยิ่งกว่าวันไหนๆ สำหรับคนที่เป็นทาส การเฉลิมฉลองวันชาติเป็นแค่เรื่องเหลวไหลลวงโลก คำอวดอ้างเสรีภาพของพวกท่านเป็นแค่ใบอนุญาตให้ทำสิ่งต่ำทราม ความยิ่งใหญ่ของอเมริกาเป็นแค่ความหลงตนจนตัวพอง เสียงไชโยโห่ร้องเป็นแค่ความว่างเปล่าและไร้หัวใจ  คำประณามด่าทอทรราชเป็นแค่ความโอหังหน้าด้าน เสียงตะโกนสรรเสริญเสรีภาพและความเสมอภาคเป็นแค่ถ้อยคำตลกโปกฮาน่าขบขัน คำสวดและเพลงสรรเสริญพระเจ้า ซึ่งมาพร้อมกับขบวนแห่และความเคร่งศาสนา เป็นแค่เปลือกนอกที่มีแต่ความปลิ้นปล้อน กะล่อน หลอกลวง ไร้ศรัทธา หน้าไหว้หลังหลอกเปรียบเสมือนแค่ผ้าบังตาบางๆ ที่ใช้ปกปิดอาชญากรรมที่แม้แต่ชนป่าเถื่อนยังต้องอับอาย  ในโมงยามนี้  ไม่มีประเทศใดอีกแล้วในโลก ที่จะสร้างบาปได้น่าขนพองสยองเกล้าและเลือดนองท่วมแผ่นดินได้เท่ากับประชาชนแห่งประเทศสหรัฐอเมริกา ลองออกไปค้นหาที่ไหนก็ได้  ลองไปสำรวจทุกระบอบกษัตริย์และเผด็จการในดินแดนโลกเก่า จงไปให้ทั่วอเมริกาใต้ เสาะสำรวจทุกทารุณกรรมและเมื่อพบจนหมดแล้ว ให้ลองเอาความชั่วเหล่านั้นมาวางเทียบกับทารุณกรรมที่เป็นกิจวัตรประจำวันในประเทศนี้ แล้วคุณจะเห็นพ้องกับผมว่า ทั้งความป่าเถื่อนและพฤติกรรมปลิ้นปล้อนไร้ยางอายนั้น  อเมริกาชนะแบบไร้คู่แข่ง…”

น่าเสียดายนะที่ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนกล่าวบทนำนี้   จะแสลงหูแสลงใจคุณบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถือว่า “อ่านเอาเล่น” ก็แล้วกันนะครับ

สุดท้ายที่ไม่ใช่ท้ายสุด         อยากบอกคุณว่า ไม่ว่าอเมริกาจะเลวร้ายในสายตาชาวโลกอย่างไร ผมก็ยังไปเผชิญภัยสักครั้งหนึ่งในชีวิต!

สุดท้ายจริงๆ         ขอให้พระเจ้าอวยพรคุณ และขออย่าให้มีใครคิดพิเรนเล่นแผลงๆ ขับเครื่องบินเข้าไปถล่มตึกรามบ้านเรือนจนวินาศสันตะโรอย่างเหตุการณ์วินาศกรรมเมื่อวันที่ 11 กันยายน ค.ศ.2001 อีกนะครับ

จนกว่าจะพบกันที่นั่นนะครับ

ลงชื่อ...PenสุขเกษมD

ปล. ฝากคำถามถึงคุณบาราก ฮุสเซ็น โอบามา ว่า “ถ้าท่านได้รับเลือกตั้งเป็นประธาธิบดีสหรัฐอเมริกาจะมีนโยบายเข้าไปจัดการกับน้ำมันในอิหร่านหรือประเทศอื่นๆ ในตะวันออกกลางอย่างไร?”

(หวังว่าคงจะไม่อ้างเหตุผลดียวกับที่คุณจอร์จ ดับเบิลยู. บุช  จูเนียร์ใช้กับอิรักนะครับ วิธีการแบบนั้นน่ะมันน่าอายจริงๆ ครับ)