คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อหัวใจเรากลับมาเคียงกัน End
ท่ามกลางเสียงมากมาย เสียงดนตรีที่ดังอยู่ตอนนี้ ไม่มีโอกาสผ่านหูเข้ามาได้เลย ตอนนี้เสียงที่อยู่ มีแต่ ฉันจะไล่ฮีซอลออกจากวง เสียงที่ตอนนั้นได้ยินแว่ว แต่ตอนนี้เสียงนั้นกลับดังในหัว พี่ลีทึกจะทำจริงหรือเปล่าน่ะ ผมไม่มีโอกาสได้รู้ ถ้าไม่มีพี่ฮีซอล sj มันจะเป็นsj หรอ?
แล้วตัวผมล่ะ
ผมจะเป็นผมหรอ แล้วผมจะใช้ชีวิตยังไง
ถ้ายังต้องอยู่ในที่เดิมๆ ที่ที่เคยมีเขา
ตอนนี้ที่ที่ผมอยู่ มีผู้คนมากมาย แต่ทำไมน่ะ ในเมื่อมีคนเยอะแยอะ แต่ผมไม่สามารถทำสวีทหวานเข้าไปจีบใครอย่างที่พูดเมื่อตอนเย็นได้น่ะ ตอนนี้หัวใจผมมันด้านชาแล้วหรือไง มองอะไรก็ไม่เห็นดี
ผมควรทำยังไงดีกลับไปคุยกับทุกคนที่โรงพยาบาลหรือปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้?
ถ้ากลับไปที่โรงพยาบาล เข้าไปเพื่อรับรู้ว่าพี่ฮีซอลมีคนรักใหม่งั้นหรอ
แล้วถ้าผมไม่กลับล่ะ พี่ฮีซอลก็จะโดนไล่ออกจากวง แล้วผมกล้าพรากสิ่งที่พี่ฮีซอลรักงั้นหรือ
ผมจะเลือกทางไหนดี ทางหนึ่งคือผมเจ็บแต่ผมก็ยังได้ใกล้ชิด ได้ดูแลหัวใจของผม แม้จะดูแบบห่างๆ
กับอีกทางผมก็เจ็บ เจ็บที่พรากการเป็นนักร้องไปจากพี่ฮีซอล พรากสิ่งที่เขารัก แล้วผมก็จะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีก ซึ่งมันอาจจะทำให้ผมลืมเขาได้
ผมจะทำยังไงในเมื่อทางเลือกสองทางของผมมีแต่เจ็บและเจ็บ ทำไมท่ามกลางผู้คนมากมายและแสงสียามราตรีจึงไม่มีใครสักคนจะมาช่วยหาทางให้ผมเจ็บน้อยลง ทำไมต้องเป็นผมที่ยังจมปลักกับความรักที่ไม่มีค่าในสายตาเขาเลย
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ลีทึก ทุกคนด้วย ฟังฉันน่ะ ฉันไม่รู้ว่าพวกนายคิดยังไงกับเรื่องของฉัน แต่ฉันจะบอกว่า สิ่งที่พวกนายกำลังทำน่ะ มันเกินไปไม่ต้องพูดฮัน ฉันรู้ว่าพวกนายรักฉัน แล้วฉันก็รักพวกนาย ฉะนั้นเรื่องนี้พวกนายไม่ต้องมาลาออกอะไรทั้งนั้น ส่วนนายลีทึกต้องรักษาคำพูด พูดอะไรไปพรุ่งนี้ทำให้นาย ฉันจะรองานแถลงข่าวจากนายพรุ่งนี้อย่าทำให้เสียหน้าชื่อหัวหน้าวงหล่ะ อายเด็กมัน”
“ฮีซอลฉันแค่พูดขู่มันไปเท่านั้นเองน่ะ นายไม่เห็นจะต้องอะไรเลย”
“นายคิดว่าฉันจะทนอยู่ได้หรอ ถึงนายไม่ไล่ฉันก็คงต้องออกจากวงอยู่ดี”
“ทำไมซีวอนถึงไม่ยอมฟังอะไรเลยน่ะ”เสียงหนุ่มชาวจีนปรับทุกข์กับสมาคมสามลิง
“ปล่อยเถอะฮะ พี่ ผมว่าดึกๆหน่อยซีวอนอาจจะกลับมาน่ะ” ฮยอกแจปลอบใจพี่ชายชาวจีน พี่อย่าเครียดเลย คนดีผมขอร้อง
“ฉันไม่น่าจะไปอุ้มฮีซอลเลย ไม่น่าเลยเจ้านั่นเลยยิ่งโกรธใหญ่เลย เฮ้อถ้าเกิดวันพรุ่งนี้ต้องแถลงข่าวจริงๆ มันก็เป็นความผิดของฉันคนเดียว”
“พี่ฮันครับไม่มีใครผิดหรอก ถ้าจะผิดก็เจ้านั่นคนเดียวนั่นแหละ เอาอย่างงี้นี้ดีกว่า ผมว่าน่ะ เราไปตามเจ้านั่น กันอีกรอบ ไปพูดให้มันเข้าใจ พี่ไปกับผมน่ะ ผมรู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน ไปเถอะครับ คนดี ลุกเถอะ” ฮยอกแจฉุดรั้งมือบางๆนั้น เพื่อให้ลุกขึ้นมา เขาไม่อยากเห็นพี่คนนี้หงอยแบบนี้เลย มันทำให้จิตใจเขาเศร้าไปด้วย
“ทุกคนครับ ผมกับพี่ฮันไปตามซีวอนน่ะครับ” ฮยอกแจบอกกับทุกคนในวงปล่อยให้สมาคมลูกลิงที่เหลืออีกสองคนได้แต่งงๆ วันนี้ไก่เป็นไร ดูเป็นเรื่องเป็นราวแถมยังดูห่วงใยพี่ฮันผิดปกติหรือว่า?
“นายไม่ต้องไปฮยอก ปล่อยซีวอนไปเถอะ ปล่อยให้เขาได้ตัดสินใจด้วยตัวเองเถอะ”
“พี่ฮีซอล! ผมให้ซีวอนตัดสินใจด้วยตัวเองได้ แต่ว่าพี่ครับการตัดสินใจมันต้องมีข้อมูลที่ถูกต้องด้วยซิครับ ผมไปน่ะ” แล้วสมาชิกในห้องก็หายไปอีกสองคน
“นี่พวกนาย ฉันขอโทษแต่ว่าพวกนายออกไปข้างนอกอีกรอบได้ไหม ฉันขอคุยกับฮีซอลอีกรอบ”
“นี่ทึกนายยังไม่เข็ดอีกหรอให้พวกนั่นออกไปรออีกรอบ ยังไงก็แอบฟังอยู่ดี มีอะไรก็คุยเลยดีกว่า ดูซิเที่ยงคืนกว่าแล้วคนป่วยอย่างฉันยังไม่ได้นอนเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องแถลงข่าวอีก หน้าฉันโทรมพอดี”
“นั่นดิพี่มีอะไรคุยกันเลยดีกว่า เพื่อพวกเราจะช่วยไอ้น่ะ” น้องเล็กของวงเกิดอาการเห็นด้วยเต็มที่ ก็แหมข้างนอกมันหนาวนิ
“ก็ได้งั้นฉันถามนายเลยแล้วกัน ที่นายเคยบอกว่ากลัวเนี่ย นายกลัวว่าสักวันซีวอนจะหมดรักนายใช่ไหม?”
“อืม”
“นายเลยทิ้งเขาก่อนใช่ไหม”
“ไม่ใช่ ฉันไม่ทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นหรอกน่ะนายจะถามฉันทำไมเนี่ย ดูดิน้ำตาฉันจะไหลแล้ว”
“แล้วนายเลิกกับซีวอนทำไมหล่ะตอบฉันก่อน คนอื่นๆก็อยากรู้”
“ก็ฉันกลัว กลัวว่าคนอื่นจะมองเขายังไง มีคนรักเป็น เอ่อ... ผู้ชาย แล้วอีกอย่างซีวอนก็เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากขนาดนั้น เขาก็มีโอกาสจะเจอคนที่ดีกว่าฉัน เหมาะกับเขามากกว่าฉัน”
“โถ่พี่ครับ เนี่ยน่ะเหตุผลที่พี่ขอเลิกกับพี่ซีวอน พี่ผมยังรักซองมินเลย ไม่เห็นต้องแคร์อะไร ทำไมเราจะรักคนที่เราอยากรักไม่ได้ล่ะครับ ต้องไปแคร์อะไร ผมว่าที่พี่ซีวอนรักพี่ เขาก็ต้องรู้แต่แรกแล้ว ว่าจะเจออะไร แต่พี่เขาไม่สนใจ เพราะที่เขาสนก็คือหัวใจของพี่กับหัวใจเขาเองเท่านั้นแหละครับ แล้วพี่น่ะจะกลัวอะไร ในเมื่อพี่ซีวอนยังไม่กลัวเลยใช่ นี่ถ้าซองมินคิดแบบนี้ผมโกรธตายเลยน่ะเนี่ย โอ๊ย...ซองมินหยิกผมทำไม จริงๆน่ะ เรารักแทบตายท่ามกลางปัญหาต่างๆ แต่กำลังใจกลับกลัวซะนี่ เฮ้อเป็นผมผมก็เหนื่อย” น้องเล็กของบ้านได้ทีสอนเจ้าแม่ นานจะมีโอกาส
“นายพูดเหมือนฉันผิด”
“โถ่เจ้ เจ้ยังไม่รู้สึกผิดอีกหรอเนี่ย คยูฮยอนพูด พี่อาจไม่รู้สึก ผมพูดเองก็ได้”
“พอ พอเลย ดงเฮ พวกนายหยุดพูดได้แล้ว ปล่อยให้ฮีซอลใช้เวลาคิดหน่อยซิ” พี่ใหญ่สุดของบ้านต้องหยุดเหล่าสมาชิกที่คิดจะฉวยโอกาสนี้สอนเจ้าแม่
“นี่พวกนายเมื่อกี้ยังเข้าข้างฉันอยู่เลย ทำไมตอนนี้จะมารุมฉันซะแล้วหล่ะห๊ะ”
“ก็เมื่อกี้พวกผมไม่รู้ละเอียดนี่ว่าทำไมถึงมีปัญหากันปัญหามันมาจากความไม่มั่นคงทางอารมณ์และความคิดของพี่น่ะ”
“ดงเฮ จะเกินไปแล้วน่ะ” เสียงเข้มที่ได้ยินกันบ่อยๆเริ่มกลับมา อ๊า คนป่วยเริ่มหายป่วยแล้วล่ะซิ
“แล้วไง ปัญหามันมาจากฉันแล้วไง จะทำไม”
“ก็ไม่ทำไงครับ แค่เปลี่ยนแผนนิดหน่อยเอง เนอะซองมินเนอะ”
“แผนอะไรของพวกนาย?”
“ก็แผนทำให้ดีกันน่ะครับ แล้วก็เปลี่ยนจากแถลงข่าวปลดพี่ออก เป็นงานประกาศแต่งงานของกับซีวอนไง”
“ฉันไม่เอาด้วยหรอกน่ะ แผนบ้าๆของพวกนายน่ะ”
“ไม่ได้” เสียงของคนที่รู้แผนและไม่รุ้แผนตอบกลับมา โถ่อุตส่าห์มีวิธีการจะรักษาความสัมพันธ์แล้วจะไม่ทำได้ไง
“นายว่าแผนนายมาเลยดีกว่าเดียวจะเช้าแล้ว” หัวหน้าวงคนเก่งรีบตัดบทขืนรอให้คนป่วยพูดอีกซิ ได้ยาวแน่
“แผนก็ไม่มีอะไรมากหรอครับ แค่ให้พี่ฮีซอลไปง้อไง แค่นี้เอง น่ะพี่ให้ ไปง้อ ซีวอนหน่อยเดียวเอง เดี้ยววอนก็รีบดีด้วยแทบไม่ทันแล้ว ที่มันเป็นปัญหาอยู่แบบนี้ก็เพราะคนง้อมันเหนื่อยน่ะพี่ พี่ลองไปง้อมันดูบ้าง เชื่อผมน่ะ”
“นายจะให้ง้อยังไง นี่ก็ดึกแล้วน่ะ อยู่ที่โรงพยาบาลอีก” หัวหน้าถามอีก ก็อยากจะทำนั่นแหละ แต่อย่าลืมปัญหายิบย่อยซิ
“ไม่ยากพี่ ก็พาพี่ฮีซอลออกไปแล้วก็ให้ใครมานอนแทนไง ไม่ยากหรอก เนี่ยพี่ทึกนอนใช่ไหมที่นี้ก็แทบแยกไม่ออกแล้ว” ดงเฮหน่มน้อยนักวางแผนเพื่อพี่สาวคนสวย
“เฮ้ยไม่ได้ฉันเป็นหัวหน้าวง ฉันต้องไปด้วย”
“นี่พวกนายไม่เห็นยาก พวกนายก็ให้ฉันนอนต่อไปเท่านั้นเอง ไม่ต้องหาใครมานอนแทนหรอก”
“ไม่ได้” อีกครั้งแล้วที่เจ้าแม่ของวงจะถูกดุ
“ตกลงฉันนอนให้เอาไหม” เสียงอาสาสมัครซึ่งรูปร่างคล้ายกับฮีซอลเหลือเกิน คังอิน!
“ไม่ได้”
“โอ้ยนี่ฉันยอมนอนก็ได้ พวกนายนิ แล้วถ่ายวีดีโอให้ฉันด้วยน่ะ ฉันอุตส่าห์ยอมอยู่นี่”
“ครับ เร็ว พี่ฮีซอลลุกไหวไหม ค่อยๆน่ะ ผมช่วย” น้องชายผู้น่ารักค่อยๆประคองพี่ขึ้นถ้าไม่ใช่ต้องรีบล่ะก็ภาพนี้ต้องเป็นที่ประทับใจของทุกคนแน่ๆ แต่ตอนนี้รีบหน่อยเถอะเจ้ ถึกตอนนี้เดี่ยวค่อยไปบอบบางตอนอยู่กับซีวอนยังไม่สาย
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ฮัลโหลดงเฮ ฉันเจอซีวอนแล้วน่ะ มันอยู่ที่ผับ... รีบพาเจ้มาน่ะ เร็วๆ เดี่ยวมันจะโดนสาวๆงาบไปก่อน ตอนนี้เมาได้ที่แล้ว”
(นายก็ไปขวางๆไว้หน่อยซิ พี่ฮันไปด้วย วอนคงไม่กล้าทำไรหรอกมั้ง)
“ที่ไหนล่ะ เมื่อกี้เจอพี่ฮัน ตางี้เขียวยิ่งกว่าเขียว จ้องตาแทบถลนออกมา”
(หรอ เออ จะรีบไป นายก็ดูไว้อย่าให้ใครมางาบ หรือไปงาบใครเขาหล่ะ)
“เร็วๆหน่ะ”
จากโทรศัพท์เมื่อกี้สิบห้านาทีต่อมาขบวนการกู้วิกฤตก็มาถึง พร้อมกับคนสวยหน้าซีดในชุดคนไข้ เรียกสายตาผู้คนได้มากมาย นี่คือเทรน์ใหม่หรือ!
“พี่ฮีซอลเดินเข้าไปหาวอนน่ะแล้วอยากพูดอะไร ก็พูดไปเลย พูดทุกเรื่องน่ะพี่ เอาแบบว่าให้เข้าใจกันไปเลย น่ะพี่ อุตส่าห์ออกมาทั้งชุดคนไข้อย่าให้เสียเที่ยว มารยาชายอ่ะพี่ มีกี่เล่มเอามาใช้ให้หมดเลยน่ะพี่” ดงเฮรีบสอนพี่ตัวเองใหญ่ แบบว่าหวังผลระยะยาว สามีรัก สามีหลง แบบที่ใช้กับคิบอมมาแล้วได้ผล
ฮีซอลรวบรวมลมหายใจและกำลังใจอีกครั้ง เอาหล่ะ ตอนนี้พร้อมแล้วที่จะง้อนาย ฉันจะลองเป็นฝ่ายง้อดูบ้างน่ะ หวังว่าคงไม่ง้อยากใช่ไหม
“ซีวอน ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” แค่เริ่มจะพูกก็ยากแล้วดูสายตาซิ แล้วไหนจะผู้หญิงที่ล้อมรอบนายอีก หรือว่าเส้นทางของเรามันจะไม่มีอีกแล้ว
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่อีกแล้ว” ใจแข็งไว้ซีวอน นายต้องใจแข็งไว้ ขืนนายยอมนายก็จะกลับไปเจ็บอีก
“ฉันขอเวลานายแค่แป็ปเดียวเท่านั้นแหละ”
“ก็ได้ แค่นาทีเดียวคงพอ”
“นาทีเดียวก็ได้ งั้นนายฟังน่ะ ฉันรักนาย ฉันรักนายมากจนเกินไป จนกลัวว่านายจะไม่รักฉัน แล้วที่ฉันขอเลิกกับนายก็หวังให้นายมาง้อฉัน แต่ถ้านายไม่รักกันแล้วฉันก็ไม่ว่าอะไร พรุ่งนี้อย่าลืมไปงานแถลงข่าวหล่ะ” ยังไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำที่ฉันจะพูดกับนาย ในเมื่อนายไม่อยากฟังฉัน แค่นี้ก็ดีถมเถแล้ว
ร่างบางเดินจากไปไกลแล้ว ถ้าผมตาไม่ฟาด ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองมาเกินไป
พี่ร้องไห้ใช่ไหม
พี่ยังรักผมใช่ไหม
พี่เสียใจกับที่เป็นอยู่ตอนนี้ใช่ไหม
ผมเห็นน่ะตอนที่พี่เดินไปพี่ร้องไห้
“พี่ฮีซอล เมื่อกี้พี่ว่าอะไรน่ะครับ”
“นายไม่ต้องมาพูดอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องสงสาร ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่กวนนายแล้ว”
“พี่ฮะ ถ้าพี่พูดว่ายังรักผมพี่ก็อย่าเดินหนีผมซิ”
“พี่ครับเมื่อกี้หูผมไม่ฝาดใช่ไหม พี่ยังไม่เบื่อผมน่ะ” ซีวอนรั้งร่างบางให้เข้ามาใกล้ตัวเอง เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วตอนนี้ แค่ได้ยินคำว่ารักจากร่างบางตรงหน้าเขาก็แทบจะลืมโลกแล้ว แล้วนี่เขาได้มีโอกาสคนคนนี้อีกครั้งทำไมเขาต้องสนใจใครด้วยหล่ะ
“นายปล่อยฉันก่อนได้ไหม เดี่ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ๋น่ะ”
“ถ้าผมปล่อยแล้วพี่จะยืนไหวหรอ ดูซิตัวร้อนขนาดนี้ เมื่อกี้ผมเห็นน่ะว่าพี่เดินจะล้มแล้วน่ะ เราไปคุยกันที่อื่นเถอะ” ยังไม่ทันจะตอบรับร่างสูงของเด็กรุ่นน้องก็อุ้มฮีซอลเดินออกจากผับแล้ว จังหวะที่ก้าวเดินบอกให้คนในอ้อมกอดว่าชายหนุ่มค่อยๆเดินแลระวังไม่ให้ใครต้องมาชน
เมื่อมาถึงในรถชายหนุ่มก็ค่อยๆวางคนสวยลงที่เบาะ แล้วตัวเองก็เดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ ชายหนุ่มร่างบางเมื่อขึ้นรถคันที่คุ้นก็หลับสนิททันที
“พี่ฮีซอลครับ ถึงแล้ว ตื่นเถอะ พี่ครับๆ” ไม่ตื่นผมขออุ้มหล่ะกันน่ะ ขืนรอพี่ พอดีคุณหมอมาเจอมันจะยุ่งเนอะ
“อ้าว ซีวอนนาย ฮีซอลเป็นไรน่ะ” เมื่อมาถึงเตียงคนไข้แล้ว คนไข้ตัวปลอมก็ลุกจากเตียงจัดแจงที่นอนให้คนไข้ตัวจริงที่ไข้ขึ้นอีกครั้งนอนลง
“พี่ฮีซอลตัวร้อนน่ะครับ ผมเลยมาส่งโรงพยาบาล พี่ลีทึกกลับบ้านไปก่อนก็ได้น่ะครับ พวกนั้นก็คงกลับบ้านแล้วเหมือนกัน พี่ฮีซอลผมดูแลเอง”
“นายคุยกันแล้วหรอ”
“ครับ แต่ว่ายังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ พี่ฮีซอลก็หลับไปก่อน”
“อืม ถ้างั้นก็ตามใจ พรุ่งนี้คงไม่ต้องแถลงข่าวแล้วมั่ง”
“แถลงครับ ผมจะขอพี่ฮีซอลแต่งงาน ให้ทุกคนได้รับรู้ บางคนจะได้ไม่ต้องคิดมากอีก”
“เอางั้นหรอ ตามใจหล่ะกัน อยากทำอะไรก็ทำ แต่จำไว้น่ะว่า ฮีซอลน่ะรักนายมากรู้ไหม เพียงแต่นายก็รู้ว่าเขาน่ะแสดงออกไม่เก่ง แล้วก็ไม่เหมือนใครด้วย ต่อไปจะทำอะไรก็คิดให้มากๆ ลองทบทวนดี”
“ครับพี่”
นั่นสิน่ะเขาก็รู้จักพี่ฮีซอลดี แล้วทำไมยังเผลอทำอะไรวู่วามอย่างนี้อีกน่ะ ถ้าเขาต้องสูญเสียพี่ฮีซอลไปจริงจะทำยังไง
ก็แปลกน่ะในเมื่อต่างก็รักกันแล้วจะทำร้ายกันทำไม ที่เขาว่าเหนื่อยความจริงมันก็แค่อาการอยากเล่นตัวหรือเปล่า แค่อยากรู้ว่าตัวเองยังมีความสำคัญอีกไหม มันใช่แค่นั้นหรือเปล่า แต่ต่อไปนี้จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว เกือบสูญเสียทั้งหัวใจและเพื่อนสนิท จะไม่ทำอีกแล้ว
“พี่ฮีซอลตื่นมาแล้วเราค่อยคุยกันน่ะ ตอนนี้ผมก็นอนด้วยดีกว่า”
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“อ้าวเช้าแล้วหรอ ซีวอนๆ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว”
“ครับ ตื่นครับ”
เงียบ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
“พี่ครับ เรากลับมาดีกันแล้วใช่ไหม”
“ยังมั้ง ตามใจนายซิ” แก้มสีซีดๆเริ่มมีสีแดงเรื่อๆขึ้นมา
“พี่ครับเราต้องคุยกัน พี่บอกว่าพี่รักผม พี่กลัวผมมีคนอื่น พี่คิดอย่างนั้นจริงๆหรอ”
“อืม ทำไม ฉันคิดอย่างนั้น แล้วเผื่อนายฟังไม่ชัดน่ะ ที่ฉันเลิกกับนายบ่อยน่ะๆ เพราะฉันอยากให้นายมาง้อ เพราะฉันอยากรู้ว่ฉันยังมีความสำคัญต่อนายอยู่ไหม เท่านั้นแหละ”
“โถ่พี่ครับ พี่สำคัญสำหรับผมเสมอหล่ะ น่ะครับอย่าทำแบบนี้อีกเลย ผมกลัวจริงๆ” พูดไปมือใหญ่ก็เริ่มระรานคนตัวเล็ก ฮึๆๆ มีหรือเจ้าหญิงจะพ้นจากกรงเล็บสิงโตได้ ไม่มีทาง
“พี่ครับ ผมรักพี่น่ะ” ปากที่พร่ำบอกคำรักนั้นก็เริ่มพรมจูบไปทั่วทั้งตัว มือหนาเริ่มซุกไซ้เข้าไปในเสื้อโรงพยาบาล ฮีซอลไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อนั้นหลุดออกจากตัวไปเมื่อไหร่ สัมผัสที่คิดถึง แม้จะห่างหายจากสัมผัสไปเพียงไม่นาน แต่ก็ทำให้คิดถึงและโหยหาราวกับห่างหายไปแรมปี
“พี่ฮีซอลลลลลอ๊ะ ขอโทษครับ”
ดงเฮน้องชายตัวแสบเปิดประตูห้องเข้ามาในช่วงที่ โอ๊ยไม่น่าเลยดงเฮ จะโดนสิงโตฆ่าไหมเนี่ย คิบอมช่วยเค้าด้วย
“ซีวอน นาย... จริงๆเลย” เจ้าของหน้าที่แดงกระหน่ำตอนนี้ไม่สามารถทอะไรได้แล้ว ไม่รู้ดงเฮจะเห็นอะไรไปบ้าง (ไม่เห็นพี่ สิงโตบังหมดแล้ว :ดงเฮ)
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามา”
“พี่ใส่เสื้อผ้าแล้วน่ะ”
“เอ่อ”
“พวกนายตกลงกันได้แล้วใช่ไหม” ลีทึกหัวหน้าวงสุดสวยถามทั้งคู่ แต่ความจริงไม่ถามก็ได้มั่ง แต่อยากรู้นิ
เฮ้อคุ่นี้ก็แปลก เวลาที่รักกันก็รักมากเสียจนกลัวกันไปต่างๆ
เวลาที่มีปัญหาก็ทำเอาวงแทบแตก
แต่ไม่ว่ายังไงความรักที่ทั้งคู่มีให้กันก็ยังคงอยู่เสมอ
ต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็หวังให้ทั้งคู่ประคองความรักไปจนสุดทางที่หัวใจต้องการ
แต่อุปสรรคที่เข้ามาจะทำให้หัวใจทั้งคู่แข็งแกร่งและมั่นคง
แม้ตอนนี้มันจะไม่มั่นคงด้วยความรักยังมีแต่อารมณ์ก็ตาม
แต่ว่าน่ะ ไอ้อะไรต่างๆที่จะเกิดขึ้นเนี่ยมันยังอีกไกล
เพราะสิ่งทีจะเกิดเนี่ยเร็วๆเนี่ยน่ากลัวกว่าสิ่งต่างๆอีก
การยอมรับจากสังคมคือสิ่งที่นายกังวลฮีซอล
แต่การไม่ยอมเชื่อใจของนายคือสิ่งที่ซีวอนกังวลยิ่งกว่า
สงสัยต่อจากนี้บ้านหลังนี้คงวุ่นขึ้นอีกแน่
EnD
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
talk
555 บางคนอาจคุ้นๆ เรื่องนี้นะคะ แต่ถ้าไม่คุ้นก็ไม่แปลกคะ เพราะมันเป็นฟิคเรื่องสุดที่ไอซ์ปั่น เห็นว่ามันช่างเป็นเรื่องหนึ่งบรรทัดจริงๆ ไม่รู้ทำไมตอนนี้มันกลายเป็นฟิคยืดยาว
เยิ่นเย้อบรรยายเยอะแยะไปได้ 5555
ที่ออกมาเป็นเรื่องนี้ได้มีปัจจัยหลายอย่างเลยคะ คือ
1. คนที่เลิกกันข้างห้อง(ที่หอ)ใต้ต้นมะม่วง ขอให้คืนดีกันเถอะน่ะ
2. คนที่ทะเลาะกันหน้าห้อง(ที่หอ) ดีกันน่ะ ใกล้ปิดเทมอแล้ว
3. เพื่อนที่รัก ดีใจด้วยที่เธอคนนั้นกลับมา
หากไม่มีเหตุผลข้างบน ก็คงไม่น้ำเน่าไร้เงาจันทร์ขนาดนี้ ต้องขอบคุณทุกคนจริงๆคะ
ที่ขาดไม่ได้อีกหนึ่งคือ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านผลงานของไอซืตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้
ขอบคุณคะ
Jelly
Jelly fish
ความคิดเห็น