คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อหัวใจเรากลับมาเคียงกัน 1
“เราเลิกกันเถอะ”
เลิกกันอีกแล้ว ทำไมล่ะพี่ ทำไม ผมผิดอะไรกัน
ตลอดมาไม่เคยรักกันเลยใช่ไหม
“ครับ ถ้าพี่อยากให้เป็นอย่างนั้น เราเลิกกันก็ได้”
เราเลิกกันแล้ว มันเป็นความจริงใช่ไหม
ตลอดมาใช่ว่าพี่ฮีซอลไม่เคยขอเลิกกับผม
แต่เป็นผมตลอด ผมฝ่ายเดียวที่พยายามยื้อความสัมพันธ์ของเราไว้
ทุกครั้งที่พี่เอ่ยคำนี้ออกมา คงเป็นผมคนเดียวที่รู้สึกกับมัน
และเป็นผมคนเดียวที่พยายามรักษาความรักของเรา
เป็นผมคนเดียวที่พยายามจะทำให้มันกับไปเป็นเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้ผมเหนื่อยเหนื่อยเกินกว่าจะรับได้อีกแล้ว
ผมจะไม่สนอีกแล้วว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะเป็นยังไง
ผมจะไม่สนอีกแล้วว่าหัวใจของผมที่อยู่ที่คนคนนั้นมันจะเป็นยังไง
ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีชเว่ ซีวอนคนเก่า
คนที่เอาแต่คอยยอมให้ผู้ชายคนนั้นทำร้ายจิตใจ
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“เราเลิกกันเถอะ”
ซีวอนพี่ขอโทษ
พี่รู้ว่านายเจ็บ
แต่นายจะรู้บ้างไหม ว่าพี่เองก็เจ็บ พี่เจ็บกว่านายซะอีก
เจ็บที่เห็นนายเจ็บ
เจ็บที่ต้องเป็นคนพูดคำนั้น
เจ็บที่ต้องเป็นคนตัดความสัมพันธ์ของเรา
ทั้งที่พี่รักนาย รักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลกนี้
ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว ฮีวอน ไม่มีอีกแล้ว ซิมซิน
คงมีแต่ฮีซอล และซีวอน เพื่อนร่วมงาน สมาชิกร่วมวงเท่านั้น
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“แย่จังเลยอ่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้แล้วพี่ฮีซอลจะกลับบ้านได้ไหมเนี่ย” เสียงน้อยๆน่ารักของเรียวอุคผู้เป็นที่รักของคนทั้งบ้าน
“อย่าไปห่วงเจ๊เลย เดี๋ยวถ้ากลับไม่ได้ก็คงโทรเรียกไอ้วอนไปรับน่ะหล่ะ ห่วงพี่ดีกว่า พี่กลัวฟ้าร้องจังเลยเรียวอุค เรียวอุคกอดพี่หน่อยซิน่ะๆ” แค่พูดเยเย่กลัวน้องน้อยของบ้านไม่เชื่อ จึงพยายามทำตัวสั่นๆเนียนเข้ากอดน้องน้อยแล้วอาศัยจังหวะรวบตัวกลมๆป้อมเข้ามาไว้ในอ้อมแขนโชว์กลางบ้านลิง
“พี่ครับ อย่างงี้ผมอึดอัดอ่ะ พี่ปล่อยผมเถอะฟ้ามันหยุดร้องแล้วอ่ะ”
“เหรอ หยุดแล้วรอ ไม่น่าเลย” เสียงแผ่วที่ปลายเสียงทำให้ร่างบางที่แม้อยู่ใกล้ก็ยังไม่ได้ยิน
“พี่ว่าอะไรครับ ผมไม่ได้ยิน”
“อยากรู้หรอ เอาหูมานี่ซิ”
“โว้ย รำคาญโว้ย พี่เยซองไปจีบกันที่อื่นได้ไหมผมรำคาญ”
นั้นไม่ใช่เสียงของเรียวอุค แต่เป็นเสียงของซีวอนชายหนุ่มที่สาวๆกรี๊ดกันทั่งเมือง
ซีวอนมานั่งเป็นหนุ่มไมเกรนตรงนี้ตั้งแต่ยังไม่มีภาพบาดใจ แต่พอไอ้คู่นี้เข้ามาก็ทำเอาเค้าแทบน้ำตาไหล
จะไม่มีโอกาสแบบนั้นแล้วอีกแล้วใช่ไหม
เส้นทางของเราคงไม่มีทางจะกลับมาที่เดิมใช่ไหม
เพราะพี่คงเบื่อผมมากแล้ว
ส่วนผมเองก็เหนื่อยเกินไปแล้วสำหรับรักของเรา
“ไรว่ะ แค่เมียไม่อยู่แค่เนี้ย ทำเป็นอิจฉา โด่ อุคจ๋า เราเข้าห้องเรากันเถอะ ปล่อยให้สิงโตบ้ามันอยู่ตัวเดียว”
“แต่ว่าผมอยากดูการ์ตูนอ่ะ อ้ายพี่เยซองงงงงงงงงงงง”
ไปแล้ว คู่นั้นไปแล้วเหลือผมคนเดียวซักที ดึกแล้วทำไมป่านนี้พี่ฮีซอลยังไม่กลับมาอีกน่ะ ผมยังเป็นห่วงพี่ได้อีกหรือเปล่าน่ะ ผมจะโทรไปหาพี่ดีไหม เผื่อพี่ติดฝนผมจะได้ไปรับ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่ต้องมานั่งถามคำถามแบบนี้
แต่ตอนนี้ผมกับพี่เราไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว พี่คงไม่อยากรับโทรศัพท์แล้ว
คงไม่อยากให้ผมไปรับ
คงไม่อยากอยู่ร่วมกับผมอีกแล้ว
ผมจะทำอย่างที่พี่ต้องการ
ผมจะไม่โทรศัพท์หาพี่
ไม่ไปรับพี่
ไม่ให้พี่เห็นหน้าผม
แต่ผมมีอย่างหนึ่งทีไม่มีทางห้ามได้
หัวใจของผม พี่ไม่มีทางห้ามมันได้
หัวใจของผมที่รักพี่
ที่เป็นห่วงพี่
ที่คิดถึงแต่พี่
ที่มีแต่ภาพของพี่
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“อ้าว ซีวอนยังไม่ไปรับพี่ฮีซอลอีกหรอ”
หมียักษ์ประจำบ้านเดินออกจากห้องด้วยสภาพที่ไม่บอกก็รู้ว่าโดนปลุกกลางดึก
“ไม่หล่ะครับ แล้วพี่ออกมาทำอะไรตอนดึกป่านนี้”
“ทึกกี้หิวน้ำฉันก็เลยต้องออกมาเอาน้ำให้ แล้วนายหล่ะ ทำไมยังไม่นอน รอพี่ฮีซอลหรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่นอนไม่หลับ เลยออกมากะว่าจะดูทีวี”
“อืม อย่านอนดึกนักล่ะ นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว”
“ครับ”
พี่คังอินเดินจากไปแล้ว
น่ารักดีน่ะ ออกมาเอาน้ำให้พี่ลีทึก
เมื่อก่อนผมก็เคยทำ ออกมาเอาน้ำให้พี่ฮีซอล
ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่ามันจะมีความสุขขนาดไหน
กับการที่ทำอะไรให้คนที่เรารัก
ตอนนั้นผมก็แค่ออกมาเอาน้ำให้
แต่กว่าจะออกมาได้ก็คงทำเอาพี่ฮีซอลเหนื่อย
เหนื่อย เหมือนผมตอนนี้
ถ้าตอนนี้พี่ฮีซอลมาใช้ผมให้ออกมาเอาน้ำ
ให้นวดหลังให้
ให้ทำอะไรก็แล้วแต่ ผมยอมทำ
แม้ผมจะเหนื่อยแค่ไหน เพราะนั้นมันคือเหนื่อยกาย
แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยใจ เหนื่อยจนไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก
ไม่แม้แต่จะนอนหลับ
ยังไม่มีใครรู้ว่าผมกับพี่ฮีซอลเลิกกันแล้ว
ยังไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายหน้าสวยคนนั้นเราจบกันแล้ว
แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้หัวใจของผมมันกำลังร้องไห้
นี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว
ถึงเวลาที่ผมควรจะเข้านอน
เข้านอนพร้อมใครคนนั้นที่ยังไม่กลับมา
พี่หายไปไหนน่ะ ทำไมยังไม่กลับ
ติดฝนที่ไหนหรือเปล่า
อยากให้ผมไปรับไหม
พี่ครับ ผมรักพี่
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“เฮ้ ซีวอนนายมานอนไรตรงนี้เนี่ย ลุกลุกเลย”
“อือ พี่ฮีซอล ผมขอนอนต่ออีกนิดน่ะ”
“พี่ฮีซอลบ้านแกซิ นี่ลุกเลยลุก ฉันจะเล่นเกมส์”
“อืม พี่ครับยังเช้าอยู่เลย นอต่อเถอะ” จะด้วยความเคยชินหรืออะไรก็แล้วแต่มือยาวๆของซีวอนก็
คว้าร่างบางที่รบกวนการนอนของเขามาไว้ในอ้ออมกอดทันที่ ก่อนที่ร่างบางจะทันตั้งตรง
“อ้ากกกกกกกกก ไอ้ซีวอน แก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
เสียงที่ไม่เบานักตะโกนเข้าสู่แก้วหูของชายหนุ่ม จนสะดุ้งตกจากโซฟาทันที
“เฮ้ย ใครว่ะ”
“ไอ้บ้าวอน ฉันเองโว้ย อู้ยเจ็บอ่ะ”
“อ้าว ดงเฮ ไปทำไรตรงนั้นอ่ะ”
“ก็ไอ้บ้าอย่างนายอ่ะเดะ ผลักฉันตกโซฟา มานอนไรตรงนี้เนี่ย โดนพี่ฮีซอลไล่ออกมาหรือไง”
“ขอโทษ”
“แล้วพี่ฮีซอลล่ะอยู่ไหน”
“ไม่รู้”
“เมื่อคืนเจ้กลับมากี่ทุ่มเนี่ย นายรู้ป่ะ”
“ไม่รู้โว้ย เลิกถามได้แล้วดงเฮ ถ้านายอยากรู้นายก็ไปถามเขาเอง ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้อะไรเลย”
“เฮ้ย นายเป็นอะไรเนี่ย แค่ถามทำไมต้องโมโหด้วย เป็นไรมากป่ะเนี่ย”
“โธ่โว้ยอยากรู้นักใช่ไหมว่าฉันเป็นอะไร ฉันมันก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกไอ้บ้าที่นายถามถึงเมื่อกี้ทิ้งไง พอใจหรือยังฉันโดนเขาทิ้งแล้วสะใจไหม” สิ่งที่ร่างสูงพรั่งพรูออกมานั่น สามารถหยุดทุกการกระทำของเหล่าสมาชิกในบ้านได้ซะยิ่งกว่าเสียงสั่งของลีทึก หรือเสียงวีนของฮีซอล ซะอีก แค่เสียงเรียบๆนิ่งๆของผู้ชายที่ไม่เคยโกรธใคร ไม่เคยขึ้นเสียงกับใครเท่านั้นเอง
หลังจากที่ระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วชายหนุ่มก็ไม่ฟังเสียงใดๆทั้งสิ้น เดินออกจากบ้านไป ไม่นานรถคันหรูก็ทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง
ทันที่ลูกลิงเริ่มตั้งสติเสียงจอแจก็กลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงต่างๆพูดในเรื่องเดียวกัน เรื่องที่พึ่งรับรู้
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
ผมนั่งที่นี่ อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เช้า ตอนนี้จะบ่ายสามแล้ว
ผมไม่รู้จะไปที่ไหน ทุกที่ที่ผมอยากไปก็คือที่ที่มีแต่ความทรงจำเรื่องของผมกันเขา
จะให้ผมทำยังไง พี่ครับ พี่ไม่รู้สึกกับเรื่องของเราจริงๆหรอ
พี่ทำได้ยังไง พี่บอกผมบ้างซิ
หรือพี่ก็ลืมไม่ได้ ป่านนี้ถึงยังไม่กลับบ้าน
หรือแค่พี่ไม่อยากเจอหน้าผม
พี่ครับผมออกมาแล้ว
พี่เข้าบ้านไปเถอะ
ซีวอนโทศัพท์นายดังอ่ะ รับซิ
เสียงโทรศัพท์ผมเองหล่ะ ผมยังไม่ได้เปลี่ยนเสียงเลย
ไม่รู้จะมีสิทธิ์ใช้เสียงหวานๆ เสียงนี้อีกไหม
ขอฟังอีกนิดเถอะ ขอโทษคนที่โทรมาด้วยแล้วกัน
ถือสายอีกนิด นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะใช้เสียงนี้
ช่อยมารับโทรศัพท์นายซักทีฉันรำคาญ
“สวัดดีครับ”
“รับซักทีน่ะ ไอ้สิงโต” ไม่ใช่ใครหรอกครับ เสียงนี่พี่เยซองเอง
“ขอโทษทีครับ พี่โทรมามีไร”
“โทรมามีไร ฮึ นายทำไรพี่ฮีซอล ทำไมพี่ฮีซอลถึงเป็นแบบนี้”
“พี่ ถ้าจะโทรมาเรื่องนี้น่ะ ผมจะวางสายแล้ว แค่นี้น่ะ”
“เฮ้ยเดี่ยว ไอ้น้องคนนี่นิ ฉันจะบอกนายว่า เจอพี่ฮีซอลแล้วน่ะ ตอนนี้”
“จะอยู่ไหนก็ช่าง พี่เขาคงไม่อยากเจอผมหรอก แค่นี้ใช่ไหมฮะ หวัดดี
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“พี่ครับ มันบอกว่าเอ่อ”
“ไม่เป็นไร เยซอง”
ตอนนี้ทั้งหมดอยู่ที่โรงพยาบาล นั่งในห้องคนไข้ นั่งรอคนไข้ฟื้น
เมื่อตอนเกือบบ่ายสองมีโทรศัพท์มาจากโรงพยาบาลบอกว่าฮีซอลป่วย
มีคนไปเจอหมดสติอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้บ้านพัก
เฮ้อ!ป่านนี้แล้ว น้องสิบวันก็ยังไม่ฟื้น ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกันหนัก
ทั้งคนที่นอนอยู่ตรงหน้า ทั้งไอ้เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ตอนนี้เตลิดไปไหน
นายจะให้ฉันทำยังไงฮีซอล โชคดีน่ะที่ช่วงนี้ไม่มีงานเท่าไหร่
“ไม่รู้เนอะ ทะเลาะอะไรกัน” ลูกลิงตัวที่หนึ่ง ดงเฮ
“นั่นดิไอ้วอนก็โมโหออกไป เจ้ก็ไม่กลับบ้าน มาอีกทีก็ป่วย” ลูกลิงตัวที่สอง ซองมิน
“เลิกกันชัวร์” ลูกลิงตัวที่สาม ฮยอกแจ
“อันนั้นรู้แล้วเว้ยไอ้ไก่” สองเสียงจากลูกลิงตัวที่หนึ่งและสอง
“พวกนายลดเสียงลงหน่อยได้ไหม เดี๋ยวฮีซอลก็ตื่อนหรอก” เสียงจากแม่ลิงเอ่ยเตือน
“ครับ”
“ว่าไหม เจ้โกรธไอ้วอนที่มีข่าวกะผู้หญิง เลยเลิก” ลูกลิงตัวที่สอง
“ไม่น่า เราว่าไอ้วอนอ่ะขอเลิก เพราะเจ้มีข่าวกะพี่ฮัน” ลูกลิงตัวสาม
“ฉันว่าไม่ใช่ เมื่อคืนฉันเจอมัน ยังทำหน้าเศร้าอยู่เลย มันไม่ได้บอกเลิกหรอก” อันนี้พ่อลิงมาเอง
“ไม่น่ะพี่ ถ้าพี่ฮีซอลบอกเลิกจะไปนั่งข้างนอกให้ป่วยแบบนี้ทำไม” หนูน้อยเรียวอุคออกความเห็นบ้าง
“โถ่ อุคกี้ ก็ถ้าเข้าบ้านก็เจอไอ้วอนไง แบบว่าเบื่อขี้หน้า” พ่อลิงย้ำความคิดตัวเองอีกครั้ง
“คยู นายว่าไงอ่ะ ใครขอเลิกใคร” ลูกลิงตัวที่สองถามหนุ่มหล่อประจำวง
“ไม่รู้ซิครับ แต่ผมว่าเขายังรักกันน่ะ เหมือนที่ผมรักซองมินเนี่ยหล่ะ” น้องเล็กของวงแอบเนียนบอกรักภรรยาซะงั้น
“แหวะ” แปดเสียงรวมกัน ด้วยความหมั่นไส้
“นี่พวกนายถ้าจะทำเสียงดังก็ออกไปข้างนอก รบกวนฮีซอล” เสียงเตือนครั้งที่สองจากแม่ลิง
“พี่คังอิน บอกพี่อีทึกหน่อยซิว่าเสียงดังกว่าพวกเราอีกอ่ะ” ลูกลิงตัวที่สามพยายามเรียกร้องความเป็นธรรม
“อย่าเลย พวกเราเสียงดังจริงๆนั่นแหละ” แต่การเรียกร้องนั่นไม่ได้ผล
“เฮ้อไม่รู้น่ะว่าพวกเขาจะเลิกกันจริงน่ะเนี่ย เห็นสวีทกันจัง” ลูกลิงตัวที่หนึ่ง
“ผมว่าอย่าไปยุ่งเรื่องเขาเลย ถ้าจะเลิกกันจริงเราก็ทำอะไรไม่ได้” คิมคิบอมหนุ่ม(พูด)น้อยเอ่ยบ้าง
“แปลกน่ะที่ซีวอนยอมเลิก” หนุ่มจีนหนึ่งเดียวของวงก็มีความคิดเห็นกับเรื่องนี้
“นั่นซิ ปกติ พี่ฮีซอลบอกเลิก วอนก็ไปง้อก่อนตลอด”ลูกลิงตัวที่สองกลับมาอีกครั้ง
“ใช่แถมเมื่อเช้าวอนยังเรียกพี่ฮีซอลว่าไอ้บ้าด้วย ถ้าพี่ฮีซอลรู้ไอ้วอน เอ็งตาย” ลูกลิงตัวที่หนึ่งยังแค้นกับเรื่องเมื่อเช้า
“อือ แต่ฉันว่า ไอ้สิงโตมันก็ยังรักพี่ฮีซอลอยู่เหมือนที่คยูฮอนว่านั่นแหละ เพียงแต่ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เป็นแบบนี้” เยซองผู้มากด้วยประสบการณ์
“นั่นซิผมก็ว่าอย่างงั้น แต่อะไรสักอย่างมันคืออะล่ะ” เสียงจากลูกลิงตัวที่สาม
“ไม่รู้ดิ ลองถามพี่ฮีซอลดูซิ” มนุษย์แก้มป่องตอบแบบไม่รู้ว่าได้ยื่นมีดเล่โตให้น้องไก่ซะแล้ว
“พี่กล้าถามหรอ” ไก่น้อยยื่นมีดกลับไป
“ไม่กล้าไง ถึงให้นายถาม” ยอมรับหน้าตาเฉย
“อ่าว” อีกครั้งที่เกิดการประสานเสียง
“พวกนายออกไปข้างนอกเดี่ยวนี้เลยน่ะ”
เสียงแม่ลิงที่ดังกว่าการประสานเสียงใดๆ ดังมาจากริมเตียงผู้ป่วยหน้าสวย
“โอ้ย พวกนาย นี่ที่โรงพยาบาลน่ะ”เสียงเจ้าแม่ดังมาจากเตียงผู้ป่วย ทำให้ทั้งเก้าลิงรีบมาชุมนุนรอบเตียง
“เห็นไหมฮีซอลตื่นเลย” แม่ลิงบ่นเบาๆ
“ฉันตื่นเพราะนายแหละทึก” ในที่สุดความยุติธรรมที่ฮยอกแจเรียกร้องก็เป็นผล
“อ้าว หรอ เอ่อ ขอโทษที”
“พี่ครับ เมื่อคืนพี่ทำไมไม่กลับบ้าอ่ะ” ลูกลิงตัวที่สามเริ่มสงสัย
“นั่นดี พี่เลิกกะไอ้วอนแล้วจริงอ่ะ” ลูกลิงตัวที่หนึ่งสงสัยต่อ
จากเดิมที่หน้าฮีซอลที่ซีดอยู่แล้วเริ่มซีดขึ้น และเมื่อคำถามสุดท้ายจากดงเฮก็ดูเหมือนจะเรียกหยาดน้ำจากตาของคนป่วยจน คยูฮอนต้องรีบเอามือปิดปากคนรักของตน เพื่อป้องกันสายน้ำตาที่จะหลั่งมาจากคนป่วย
“พวกนายออกไปก่อนได้ไหม ขอฉันคุยกับฮีซอลสองคน” ลีทึกเอ่ยขึ้นหลังจากที่คดการณ์ได้แล้วว่าขืนให้อยู่ต่อมีหวังว่าบางทีคนป่วยอาจป่วยหนักขึ้น หากยังอยู่ในห้องกันครบทุกคน
ทั้งหมดพากันเดินออกจากห้องอย่างหงอยๆ
“อยากรู้ง่ะ ว่าในห้องคุยไรกัน” ลูกลิงตัวที่หนึ่งยังไม่วายบ่นนอกห้อง
“อยากรู้ก็แอบฟังซิ” เสียงจากคิบอมชายหนุ่มผู้ทำให้ทุกคนตกใจ
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“จะคุยเรื่องฉันกับซีวอนใช่ไหม” เจ้าแม่เปิดประเด็นทำลายความเงียบ
“อืม พวกนายเลิกกันเพราะอะไร ทั้งที่ยังรักกันอยู่ อย่าเถียงว่าไม่จริง ฉันดูตานาย เห็นสิ่งที่นายทำก็รู้แล้ว ซีวอนก็รักนาย เจ็บทั้งคุ่ยังจะทำอีก”
“ฮึ นายไล่พวกนั้นออกไปเพราะจะคุยเรื่องนี้จริงๆด้วย ไล่ไปคิดว่าพวกนั้นไม่แอบฟังที่ประตูหรือไง”
“นายอย่าเปลี่ยนเรื่อง หรืออยากแถลงข่าวทั้งประเทศ นายถึงจะยอมบอก”
“ฉันก็แค่ ช่างมันเถอะ นายอย่ารู้เลย เอาเป็นวั่นกับซีวอนเลิกกันแล้วก็พอ ทีนี้หน้าที่นายก็คือจัดห้องนอน ให้ฉันใหม่ จะให้ฉันนอนกับใครก็ได้ที่ไม่ใช่ซีวอน”
“ฉันจะไม่ทำจนกว่าจะรู้เหตุผล ฮีซอล นายบอกมาว่าทำไม” เสียงที่เคยนุ่มนวลเริ่มที่จะแข็งขึ้น ขืนใช้เสียงนุ่มนวลกับฮีซอลอีก สงสัยว่าวันนี้เรื่องก็คงไม่จบ แล้วต่อไปบ้านนี้ได้มีผีตายซาก เพราะตรอมใจสองตัวแน่
“ยุ่งจังเลยนายน่ะ ฉันเล่าให้นายฟังนายต้องสัญญาน่ะว่าจะให้มันจบแค่ตรงนี้ที่นี่”
“เอ่อ”
“จะบอกได้หรือยัง”
“บอกแล้ว บอกแล้ว ที่ฉันเลิกกับซีวอนก็เพราะ นิ อย่าทำหน้าอยากรู้อย่างนั้นซิ ฉันไม่มีสมาธิจะเล่าน่ะ”
“นี่ตกลงจะไม่เล่าใช่ไหม ฉันจะได้ไปตามไอ้พวกข้างนอกเข้ามา แล้วทีนี้นายอย่าหวังว่ามันจะจบแค่ตรงนี้เลย ฉันบอกได้เลยว่าเรื่องนายถึงหูซีวอนแน่” หัวหน้าวงเริ่มแสดงสีหน้าที่บอกให้รู้ว่า ถ้านายไม่พูดฉันเอาจริงแน่ ความเด็ดขาดตรงนี้หละที่ทำให้ลีทึกเหมาะกับการเป็นหัวหน้าวงที่สุด แม้บางครั้งลีทึกอาจจะดูรั่วๆบ้างก็ตาม
ฉันเข้าใจนายเป็นห่วงฉัน แต่ขอเวลาทำใจก่อนไม่ได้หรือไงกันน่ะ นายใจร้ายจริงๆลีทึก “เล่าแล้วๆ ใช่ฉันยังรักเจ้านั่นอยู่แบบที่นายบอกว่านั่นแหละ แต่บางทีน่ะ แค่ความรักอย่างเดียวมันก็ไม่พอหรอก อย่าพึ่ง ลีทึกนายฟังฉันก่อน ความรักมันต้องมีองค์ประกอบอื่นด้วย ต้องมีความเชื่อใจ และความซื่อสัตย์ต่อกัน ความจริงใจต่อกัน แล้วนายรู้ไหมว่าฉันไม่มีมันเลย ไม่มีเลย ไอ้ความไว้ใจเนี่ย ฉันไม่เคย...ฮึก มีมันเลย ตลอดเวลา .... ฉันกลัวฮึกกลัวว่าสักวันซีวอนจะไม่รักฉัน กลัวว่าเขาจะเจอใครใหม่ที่...เหมาะสมกับเขายิ่งกว่าฉัน ฉันกลัวไปหมดทุกอย่าง” พูดไม่ออกแล้ว น้ำตาที่ไหลมันรินออกมาจนปิดบังดวงตาคู่สวย เสียงที่อ่อนหวานก็แหบพร่า ไม่มาสารถพูดอะไรได้พูดอะไรได้อีกแล้ว มันตื้อไปหมด
“โถ่เอ่ย ฮีซอล นายอย่าร้องน่ะ ฉันขอร้องอย่าร้องอีกเลย” พูดไปก็ต้องปลอบคนสวยที่หน้าซีดอยู่บนเตียงไป ตอนนี้แม้ลีทึกอยากจะพูดอะไรก็คงต้องเก็บไว้ก่อน รอให้คนในอ้อมกอดหยุดร้องไห้ บางที การคุยกันครั้งนี้อาจเป็นการคุยกันครั้งใหญ่ก็เป็นได้ ฉันคงต้องสอนให้นายเข้าใจความรักใหม่ซะแล้วฮีซอล โถ่อายุขนาดนี้ไม่น่าเชื่อเลยว่านายจะไม่รู้จักความรัก ไม่คิดเลยว่านายจะอ่อนแอต่อมันขนาดนี้ สงสารไอ้ตัวแสบที่รักนายจัง
ฮีซอลนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหลับไปแต่มือบางนั้นก็ยังคงยึดมือบางของอีกคนเช่นนั้นไม่ยอมปล่อย เหมือนเด็กน้อยที่ต้องการที่พึ่งพิง ปกตินายไม่เป็นอย่างนี้เลยน่ะฮีซอล รู้จักนายมาตั้งนายพึ่งเคยเห็นนายอ่อนแอแบบนี้ครั้งแรกน่ะเนี่ย สงสัยซีวอนจะสำคัญต่อใจนายจริงๆน่ะเนี่ย เด็กน้อยของทึกกี้เอ้ย5555
ลีทึกค่อยๆแกะมือของฮีซอลออกเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวดีหลับสนิทไปแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าลูกลิงข้างนอกเป็นไงบ้าง สงสัยว่าจะหลับกันอยู่ข้างนอกกันแน่
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“อ้าว คนอื่นหายไปไหนหล่ะฮันเกิง ทำไมเหลือนายนั่งรอคนเดียว” งงมากที่ออกมาเจอฮันเกิงนั่งอู่คนเดียว ลูกลิงตัวอื่นหายไปไหนกันเนี่ย
“มันออกไปตามตัวซีวอนกันน่ะ แล้วเลยให้ฉันรอบอกนายอยู่ที่นี่เดี๋ยวออกมาไม่เจอใครแล้วจะร้องไห้น่ะ”
“ฮ้า กลัวฉันร้องไห้ ไอ้เจ้าพวกนั่นมันลืมไปหรือไงว่าฉันมีเบอร์พวกมันทุกตัวน่ะ แล้วออกไปตามซีวอนทำไม มีเริ่องอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ว่า พอดี คือ...คือว่า” เฮอะๆ พูดอะไรไม่ออกจ๊ะฮันเกิง ฉันพูดให้ก็นาย
“พวกนายแอบฟังฉันคุยกับฮีซอลใช่ไหมที่อ้ำอึ้งอยู่เนี่ย”
“ใช่ เอ้ย ไม่ใช่ที่ฟังมีแค่ดงเฮ ซองมิน และก็ฮยอกแจเท่านั้นแหละ คนอื่นไม่ได้ฟังจริงๆ” ไม่น่าอยู่เลย ต้องมาแก้ตัวกับทึกกี้เนี่ยน่ากลัวชะมัดเลย
“หรอไม่ได้ฟังแต่สามตัวนั่นก็มาเล่าให้ฟังใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วยังไงถึงได้คิดออกไปตามซีวอน ตามตัวมันแล้วจะทำไร ขนาดบอกว่าเจอฮีซอลแล้วมันยังไม่สนใจ”
“ ก็พอพวกฉัน เฮ้ยสามคนนั้นฟังเสร็จก็เลยปรึกษากันว่าเอายังไง เพราะนายก็ได้ยินใช่ไหมว่าฮีซอลยังเล็กซีวอนอยู่ แต่ทีนี้มันแค่ไม่เข้าใจกันนิดหน่อยเอง แล้วเยซองก็เลยคิดว่าน่าจะเรียกซีวอนให้มาคุยกัน แต่มันปิดเครื่อง ก็เลยออกตามหากัน ทิ้งให้ฉันนั่งอยู่ข้างนอกนี่”
ฮีซอลนายจะรู้ไหมเนี่ยว่าเพื่อนๆทำเพื่อนายแค่ไหน นายน่ะโชคดีรู้ไหม “หรอ เข้าไปนั่งในห้องเถอะ เดี๋ยวฮีซอลก็คงตื่น เจ้านั่นตื่นมาไม่เจอใครเดี่ยวฟุ้งซ่านอีก ช่วงนี้จิตใจยิ่งไม่ปกติอยู่”
สามชั่วโมงผ่านไป
อีกหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป
คนข้างนอกยังไม่กลับ
คนเฝ้าก็หลับแล้ว
คนป่วยก็ตื่นขึ้นมาซะอีก
“ฮื้อ อ้าวลีทึก ฮันเกิง หลับทั้งคู่เลยหรอเนี่ย มาเฝ้าฉันไม่ใช่หรอ หลับได้ไงเนี่ย พวกนาย ตื่นๆๆ ตื่นได้แล้ว ไฟไหม้ ไฟไหม้”
“Zai narๆ(ที่ไหนๆ)” ฮันเกิงสะดุ้งตื้นถึงกับหลุดภาษาแม่ออกมา เรียกเสียงหัวเราะของคนป่วยให้หลุดออกมา เป็นครั้งแรกที่คนสวยหัวเราะหลัจากที่เกิดปัญหาขึ้น
“ไฟไหม้ที่ ฮีซอลรีบลุกเร็ว ลุกไหวไหม ฉันอุ้มเร็วมา”
ฮันเกิงตรงเข้าจะอุ้มคนสวย แต่จังหวะที่กำลังโอบนั่นน่ะ ประตูห้องก็เปิดเข้ามา แล้วแน่นอนคนที่เดินนำเข้ามาก็ไม่ใช่ใคร คนที่คุณก็รู้และคิดนั่นแหละ ชเว่ ซีวอน
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง นรกบันดาล ให้คนที่เปิดประตูต้องเป็นซีวอน
“ฮึ เนี่ยหรอที่พวกนายจะให้ฉันมาดู ดูคนเขาหวานกันเนี่ยน่ะ ฉันไม่ต้องดูหรอกเรื่องพวกนี้ ฉันไปหาผู้หญิงที่ไหนก็ได้ เผลอๆฉันหวานได้มากกว่านี้อีก เสียเวลา”
ปัง!!!!!!!
“โอ้ย ใครปิดประตูซะดังเชียว อ้าว พวกนายกลับมาแล้วหรอ เจอตัวซีวอนไหม เป็นไรกันยืนนิ่งเชียว” เริ่มสังเกตุเห็นความผิดปกติของเพื่อนร่วมวง หลังจากไล่ความง่วงงุนจากการถูกปลุกเพราะเสียงปิดประตูของใครสักคน
“เปล่า”
“แล้วตกลงพวกนายเจอซีวอนไหมเนี่ย อ้าวแล้วฮันเป็นไรน่ะ ทำไมยืนหน้าซีดแบบนั้น ฮีซอลก็อีกเป็นไร”
“เจอแล้ว” คนตัวตอยกลับมา ขืนไม่ตอบทึกกี้คนสวยกลายร่างแน่ๆ
“เจอแล้ว แล้วอยู่ไหน”
“ไปแล้ว”
“ก็ออกไปตามซิ คังอินนายยืนบื้ออยู่ทำไม ไปซิ”
เท่านั้นแหละคนทั้งหมดก็ได้สติวิ่งออกไปกันทั้งหมดเหลือเพียงฮันเกิงหน้าซีด กันคนสวยหน้าซีดกว่า และคนชราที่สุดในวง
“ฮีซอลนายเป็นไร เฮ้อย่าร้องซิ” เมื่อเห็นตาโตๆของเพื่อนรักเริ่มมีเริ่มจะมีน้ำตาคลอหน่วย ทึกกี้ก็เริ่มใจไม่ดีอีกแล้ว ตอนที่เขาหลับมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ซีวอนกลับมา แล้วออกไปอีกแล้ว คนป่วยก็ดูจะป่วยหนักขึ้นทั้งๆที่ก่อนเขาหลับแก้มใสเริ่มมีสีเรื่อๆแล้วน่ะ
“ฮันพวกนายเป็นไรกัน” เมื่อเห็นว่าคุยกับนป่วยไม่รู้เรื่องแน่ จึงต้องไปคุยกับเพื่อนชาวจีนแทน
“เมื่อกี้ซีวอนเข้ามาแล้วเห็นฉันกำลังจะอุ้มฮีซอล แล้วหมอนั่นเข้าใจผิด ก็เลยเดินออกไป”
“แค่นั่น เดินออกไปเลย ไอ้เด็กนี่ก็จริงๆเลย มันไม่รู้หรือไงว่าไอ้ความเข้าใจผิดแล้วเดินออกไปเนี่ยมันทำให้เลิกกันหลายคู่แล้วน่ะ”
“ฉันก็เลิกกับเจ้านั่นแล้วนิ ยังต้องห่วงอะไรอีก”
“หรอไม่ต้องห่วงแล้วร้องไห้ทำไม อย่าร้องซิ”
“ฉันไม่ได้ร้อง ฉันแค่เสียใจที่รักคนอย่างนั่น รักผู้ชายที่เห็นฉันมีค่าแค่ใครที่ก็ได้ ฉันไม่น่า ฮึก .. รักเจ้านั่นเลย ไม่น่าเลย”
“โถ่ฮีซอล เจ้านั่นแค่โมโหเท่านั่นเอง ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆหรอกเชื่อฉันซิ อย่าร้องเลย น่ะ คนดี โอ๋ๆอย่าร้อง” ปลอบไปก็ต้องโยกตัวเหมือนปลอบเด็กเล็กคนหนึ่งแต่จะว่าไป ตอนนี้จิตใจฮีซอลก็ไม่ต่างจากเด็กเล็กๆเลย ช่างอ่อนไหวและเบาหวิว
จะคุยอะไรอีก นายก็เห็นไม่ใช่หรือไง จะให้ฉันเข้าไปทำไม ดงเฮ ฉันไม่เข้า เสียงจากนอกห้องดังเข้ามา คนที่พูดจะรู้ไหมว่ามันทำให้คนที่เขากำลังปลอบอยู่เนี่ยยิ่งตัวสั่นยิ่งมีแต่น้ำตา ตอนนี้บ่าเข้าน่ะมันชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้ว
“อย่าร้องน่ะฮีซอล อย่าร้อง”
“เข้ามาเถอะซีวอน ถือว่าพี่ขอร้อง เข้ามาคุยกันให้เรียบร้อย” เสียงที่ลีทึกมั่นใจว่ามันดังออกไปข้างนอก แต่เมื่อเขาเรียกคนข้างนอก คนในอ้อมกอดเกิดอาการต่อต้านซะนี่ เฮ้อ “ดิ้นเข้าไป ดิ้นเข้า ตกเตียงฉันไม่รู้ด้วยน่ะฮีซอล แล้วฉันจะไม่รับนายด้วย”
“ซีวอนเข้ามา ถ้านายไม่เข้ามา ก็อย่าให้ฉันเจอนายอีกน่ะ”
เงียบ
“นอกจากไม่ต้องให้ฉันเห็นหน้า ฉันจะไล่ฮีซอลออกจากวง”
“พี่ลีทึก!” คนทั้งหมดประสานเสียงกัน ดูเหมือนมันจะมีผลกับทุกคน ยกเว้นแต่คนที่ลีทึกต้องการสื่อถึง
ก็ยังเงียบอยู่
“ฮีซอล ฉันเสียใจด้วย คงต้องไล่นายออกแล้วล่ะ ในเมื่อนายนั่นไม่สนนายแล้ว นายเองคงไม่อยากเห็นหน้าหมอนั่นเหมือนกัน ทุกคนพรุ่งนี้พี่จะแถลงข่าวที่โรงพยาบาลมากันทุกคนน่ะ รวมไปถึงนายด้วยซีวอน” ฉันหวังว่านายจะได้ยินน่ะ แล้วก็หวังว่าความคิดบ้าๆของนายจะหมดก่อนพรุ่งนี้น่ะ เมื่องันฉันตายแน่เลย ไล่สมาชิกคนสวยออกจากวงง่ะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจไอ้เด็กนั่นด้วยน่ะ ผมยังไม่อยากโดนรุมทรีน
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“นี่นายไม่สนพี่ฮีซอลแล้วจริงๆน่ะหรอ ไล่ออกจากวงเลยน่ะ ถ้าไม่รักกันแล้ว อย่างน้อยมีน้ำใจหน่อยดิ ถึงนายไม่สน แต่กลุ่มแฟนๆยังสนน่ะ เขาจะคิดยังไงอยู่ๆพี่ฮีซอลก็ออกจากวงน่ะ นายทำยังงี้ไม่แมนเลยน่ะ อย่าให้อารมณ์ตัวเองมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนซิ” ดงเฮที่เป็นคนไปตามตัวซีวอนกลับมาทั้งสองครั้ง และอยู่ข้างนอกมาตลอด ตะโกนเรียกสติคนที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
“ดงเฮพอเถอะ ปล่อยมันไป มันอยากไปก็ช่างหัวมัน เข้าไปข้างในเถอะ” คังอินที่อยู่ข้างนอกดึงคนตัวเล็กเข้าไปข้างในห้อง
“ทุกคน”
“ลีทึก”
เสียงสองเสียงในห้องดังขึ้นพร้อมกัน
“คังอินนายพูดก่อนล่ะกัน”
“ครับ ผมจะบอกว่าผมคงอยู่ร่วมวงเดียวคนเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้ ผมขอลาออกครับ”
“คังอิน” ทั้ง11คนที่อยู่ในห้องล้วนตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“คังอิน นายลาออกไม่ได้น่ะ อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงานเข้าใจไหม แต่สำหับฉัน ฉันต้องรับผิดชอบกับเรื่องฮีซอล ฉันขอลาออก ”
“ผมก็จะออกด้วยถ้างั้น”
“ใช่พวกเราจะออกด้วย รับไม่ได้หรอกถ้าซุปเปอร์จูเนียร์จะขาดใครสักคนไป” สมาชิกทั้งวงที่เหลือต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย
“นี่พวกนาย เป็นบ้าอะไรกันหมด เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย แค่ฉันคนเดียว นายจะทำให้ทุกคนต้องผิดหวังหรือไง ห๊า” ฮีซอลที่กำลังร้องไห้กับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งดีใจที่เพื่อนรัก ทั้งเสียงใจที่คนที่เขารักไม่สนใจเขาอีกแล้ว และรู้สึกผิดที่เป็นเหตุให้คนทั้งต้องทะเลาะกัน
To~B~Con
Jelly fish
ความคิดเห็น