คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Shetani ✤Command(2)...29.02.2012
Shetani✤Command ( 2 ) ... 29.02.2012
ลมพัดหอบเอาเศษฝุ่นจากพื้นดินขึ้นสู่ฟากฟ้าที่กำลังแจดจ้าไปด้วยแสงแดด ผมสีน้ำตาลเข้มส่องแดดเป็นประกายปลิวไสวไปตามแรงลม ตรงหน้าคือกำแพงซีเมนต์ธรรมดาๆ แต่ที่ไม่ธรรมดาคือ ข้อความต่างๆที่ถูกเขียนไว้เพื่อบอกใครสักคนให้รับทราบ สีฟ้าครามจากดอกForget me not ถูกวางไว้เต็มพื้นที่แห่งนี้ ชายหนุ่มหลับตาลงนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น มือข้างขวาถือพวงดอกForget me not ไว้เป็นจำนวนมาก ส่วนมือข้างซ้ายเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงไว้ทั้งสิ้น 9999 ดอก ทุกดอกล้วนแต่ก้านยาว ชายหนุ่มกำดอกอย่างแรงจนหนามของดอกกุหลาบทิ่มแทงมือของเขา เลือดเริ่มไหล และตกสู่พื้นดินตามแรงโน้มถ่วงของโลก สายตาแสนเศร้ามองผ่านแว่นตากรอบสีดำ เขากำลังมองดู
มองดู
ดู ภาพวาดของหญิงสาวบนกำแพงนั้น...
เหมือนบางสิ่งพุ่งชนเข้าหัวใจของเขาอย่างแรง
เจ็บปวดเหลือเกิน…
ใช่แล้ว… ความรู้สึกนึกถึงหญิงสาวที่น่ารักคนนั้น คนรักคนเดียว จากนี้ และตลอดไป
และแล้วเขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น ท่ามกลางดอกสีฟ้าคราม ใบหน้าของคนที่เขากำลังนึกถึงกลับลอยเข้ามาในใจอีกครั้ง ถึงแม้จะพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดถึงคนนั้นเท่าไหร่ มันยิ่งกลับทำให้เขาต้องเจ็บปวดมากขึ้น น้ำตายังคงไหลรินต่อไป ไม่มีทีท่าจะน้อยลง แต่กลับมากขึ้นเรื่อยๆ
ชายหนุ่มผู้นั้นที่กำลังพยายามจะเปล่งเสียงอันแหบพร่า เพื่อพูดว่า...
“Seni Seviyorum…”
แล้วจู่ๆ ร่างหญิงสาวก็ปรากฏขึ้น รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“อะนูบิส^^” เธอเรียกชื่อเขา ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปโผกอดหญิงสาวตรงหน้า ราวกลับว่ากลัวเธอจะหายไปจากเขาอีก กลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเป็นเพียงแค่ความคิด
“ฉันรักเธอ…” ยังไม่ทันที่จะเอ่ยชื่อหญิงสาวผู้เป็นที่รักจบ เธอก็ค่อยๆจางหายไป ชายหนุ่มรีบคว้าตัวเธออย่างบ้าคลั่ง แต่สิ่งที่เขาได้กลับเป็นเพียงแค่อากาศอันบางเบา มิใช่หญิงสาวผู้นั้นแต่อย่างใด ความกลัวว่าเธอจะหายไปอีกแล่นเข้ามาสู่หัวใจ น้ำตาเริ่มไหลนองอีกครั้ง แล้วก่อนที่หญิงสาวผู้นั้นจะจางหายไป
“ฉันก็รักนาย” เธอยิ้มให้เขา ยิ้มจางๆนั้นค่อยๆหายไปพร้อมกับร่างกายของเธอ
“ไม่!!!!!!!!!!!!”
28.02.2012
“สอบเสร็จแล้ววววว!! >.< ” ฉันตะโกนดีใจสุดขีดอยู่หน้าห้องสอบ
“พี่ไอริสสสส!! ^O^ ”
“ว่าไง น้องรัก ^^ ” ฉันกระโดดกอดกับรุ่นน้องที่มีนามว่า สหาย
“พี่ไอริส อย่าลืมน่ะ วันนี้พี่ต้องไปร้องเพลงที่ถนนคนเดินน่ะ หนูต้องไปส่งงานก่อน แล้วเจอกันน่ะ”
“จ้า ^O^/ ” ฉันยืนโบกมือลาน้องสหาย
“เจ๊!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!! แม่เจ้าตกใจหมด _ _ ”
“เจ๊น่ากลัวกว่าผมเยอะ -^- ”
“ฉัตรชัยยยยยยยยยยยย!!” ฉันยืนตะโกนเถียงกับรุ่นน้องหนุ่มอีกคน คนประจำเลยแหละคนนี้ชอบหาเรื่องยั่วโมโห ถ้าไม่ติดว่าเป็นมือกีตาร์ของวงจับทุ่มไปนานล่ะ =_=
“อะไรเจ๊ ตะโกนเสียงดังทำไม หูผมไม่ได้หนวกน่ะ -O- ”
“เธอเคยเห็นฉันเป็นรุ่นพี่บ้างไหม เคารพน่ะ รู้จักรึเปล่า -*- ”
“ผมเลือกกระทำเป็นรายบุคคล -O- ”
“ฉัตรชัยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! >O< ”
“ไม่รู้รึไงว่าเข้ากำลังสอบกันอยู่ ซื่อบื้อ!!” น้ำเสียงเย็นยะเยือกบ่งบอกถึงความเย็นชาดังขึ้นมาทางด้านหลัง
ฉันรีบหันไปดูตามต้นเสียง สายตาปะทะเข้ากับดวงตาสีดำขลับที่จดจ้องอย่างเอาเรื่องอยู่ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไม อะนูบิส ถึงได้ฉายานี้ ฉายาที่ทุกคนในโรงเรียนรู้จักกันดีคือ ‘เจ้าชายจิตสังหาร’
“ยัยซาตาน!” อะนูบิสฝากคำพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินไปหยิบเป้สะพายหลัง
“แล้วคิดว่าตัวเองดีมากรึไงย่ะ >O< ” แผ่นหลังนั่นหยุดเคลื่อนไหว เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาอันคมกริบ เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเป็น เจ้าชายจิตสังหาร T^T
“หางานให้ตัวเองรึไงเจ๊ -O- ”
“เงียบไปเลย ฉัตรชัย ฉันกำลังจะประสาทกิน TOT ” อะนูบิสจับแว่นตากรอบสีดำ สายตานั้นทำให้ฉันหยุดนิ่งแข็งทื่อ เป็นสายตาที่น่ากลัวมาก น่ากลัวจริงๆ ฉี่จะราดอยู่แล้ว
“เธอพูดว่าไงน่ะ”
“พูดลอยๆ หมาน้อยได้ยิน” ฉันทำเป็นไม่สนใจหันซ้ายหันขวา ความจริงไม่อยากสบตากอันแสนน่ากลัวคู่นั้นต่างหากT^T ขายาวๆสองข้างนั้นค่อยก้าวเข้ามา... เข้ามา... ฉันมองดสงตาคู่นั้นลอดผ่านแว่น โอ้โฮ... ดูมุมไหนก็น่ากลัว ฮืฮๆ กลัวเหลือทนแล้วนั่น T^T
ถนนคนเดิน
“วันนี้ รู้สึกพี่ไอริสจะร้องเพลงเพี้ยนๆน่ะ -*- ” สหายทักขึ้น ในขณะที่พวกเรากำลังมุ่นอยู่กับการเก็บอุปกรณ์ เครื่องดนตรีต่างๆ
“พี่สาวสุดสวยของเธอก่อเรื่องไง เลยไม่มีสมาธิร้องเพลง นี่ ถ้าฉันไม่ลากคอออกมาคงได้ตายเป็นผีนีออนแน่ๆ”
“ฉัตรชัยยยยยยยยยยยยย!!!! >O< ”
“ฮ่าๆๆ” สหายขำ
แต่มันก็เรื่องจริงเพราะที่ฉันยังมีชีวิตรอดมาร้องเพลงได้เพราะ ทันทีที่อีตาอะนูบิสจะเข้ามาเอาเรื่อง ฉัตรชัยกลับจับคอเสื้อนักเรียนฉันแล้ววิ่งกระฉูดหนีออกมาจากจุดเกิดเหตุ เล่นเอาหายใจไม่ออกไปสองชั่วยาม =_=
“นี่ ยัยซาตาน!”ฉันมองไปทางต้นเสียงพบกับกลุ่มหญิงสาวที่ชอบหาเรื่องฉันอยู่เป็นประจำ คราวนี้มาตามาถึงที่นี่เลยรึ ปกติมักจะหาเรื่องในโรงเรียนมากกว่าออกนอกสถานที่นะ O.O
“มีอะไร =_= ”
“วันนี้เธอบังอาจมาเถียง อะนูบิสของพวกเรา”
“ตานั่น ไปเป็นของพวกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ =_= ”
“อ๊ายยยยยยยยยยย กรี๊ดๆๆๆๆ” เสียงกรีดร้องดังระงมจากสาวๆนับสิบกว่าชีวิต ฉันที่เก็บหอบลำโพงขยายเสียงตัวสุดท้ายขึ้นหลังรถฉัตรชัย แล้วเดินไปสะพายกระเป๋า พร้อมกับกระดานวาดรูป กะว่าจะเดินจากไปไม่อยากมีเรื่อง แต่…
“เจ็บนะ!!” ฉันร้องโวยวาย เมื่อหนึ่งในกลุ่มนั้นดึงผมฉันอยู่ สงสัยฉันคงต้องซื้อวิกอันใหม่อีกล่ะ=_=
“นี่ ยัยนรกส่งมาเกิด ถ้าขืนเธอยังทำตัวต่ำช้าต่อพี่อะนูบิสของพวกเรา จะโดนกว่านี้เป็นร้อยเท่า!!” เสียงอันแข็งกร้าวเปล่งออกมา พร้อมกับกระชากวิกผมสีน้ำตาลเข้มในทรงมัดรวบออกไป
“พี่ไอริส!!” น้องสหายตกใจมากเมื่อพวกนั้นกระชากวิกผมออกไปจากหัวของฉัน แล้วผลัดกันเหยียบย่ำ จนสภาพมันคงใช้งานต่อไม่ได้แล่วล่ะ น้องสหายคงตกใจมากสิน่ะ ก็ไม่เคยเห็นฉันในสภาพนี้ ผมสีขาวถูกปลดปล่อยทิ้งดิ่งลงมา เหยียดตรงลงมาถึงระดับสะโพก ปกติยัยพวกนี้ก็หาเรื่อง ทำแบบนี้อยู่ประจำ แต่ต่างกันตรงที่คราวนี้ทำต่อหน้าสาธารณะชน ถนนคนเดินยังไม่เลิกด้วยซ้ำ
“เป็นไงพอใจไหม -O- ” ฉันถามกลุ่มหญิงสาวพวกนั้นที่ยืนหัวเราะชอบใจ ผู้คนแถวที่ผ่านไปมาต่างให้ความสนใจกับสีผมที่แปลกประหลาดของฉัน
“มากๆๆๆ วันนี้แค่นี้แหละ ไป! พวกเรากลับ” กลุ่มนั้นเดินจางหายไปกับฝูงชนบนถนน
“พี่ไอริส พี่เป็นไงบ้างเนี่ย T^T ”
“แค่นี้เอง เคยชินแล้วล่ะ -_- ”
“โอ้โฮ!! ซานตานเต็มขั้นเลยเจ๊ -O- ”
“ฉัตรชัยยยยยยยยย!! >O< ”
“พี่ไอริส TTOTT ” สหายน้ำตาไหลพราก
“นี่แหละ วิถีARTIST ^O^ ”
ฉันเดินลงมาจากรถเมล์ ฉันชอบจริงๆที่ป้ายรถเมล์อยู่หน้าซอยหมู่บ้านของฉัน ทำให้เวลาเดินทางไปไหนมาไหนสะดวกสบายจริงๆ ^^ และแน่นอนคนที่ขึ้นรถเมล์สายนี้ เวลานี้ เป็นประจำมักจะเห็นฉันในสภาพที่ไม่ค่อยสมบูรณ์มากนัก ถึงขั้นสนิทกับคุณลุงขับรถเมล์ บางวันก็ช่วยคุณป้าเก็บเงินค่าโดยสารบ้าง สนุกจะตาย ^O^
“โชคดีนะคะ คุณป้าคุณลุง ^^/ ” ฉันโบกมือลาคุณป้าและคุณลุงรถเมล์
“จ้า!” ทั้งสองตอบกลับ และรถเมล์ก็ออกตัวไป
“ลูก ลูก ฉันอยู่ไหน” ชายแก่ง่อมคนหนึ่งเดินถือมาเท้า ทำท่าเหมือนหาบางอะไรสักอย่างตรงป้ายรถเมล์ ทั้งๆที่ตอนนี้ก็ไม่มีใครแล้ว แถมยังดึกมากแล้ว 5 ทุ่มกว่าแล้วเนี่ย
“ลูก ลูกฉัน อ๊ะ!”
“คุณลุงค่ะ!! \O[]O/ ” ฉันเห็นชายแก่คนนั้นสะดุดล้มไป จึงรีบเข้าไปช่วย
“นี่ เธอคือลูกของฉันใช่ไหม” เสียงอ่อนแรงทักขึ้นเมื่อฉันพยุงร่างของแกให้กลับมายืนดังเดิม
“ไม่ใช่ค่ะ ^^ ”
“ใช่แล้ว”
“พ่อหนูท่านหายไปตั้งแต่หนูยังเล็กแล้วค่ะ ^^ ”
“แล้วพ่อหนูหายไปไหนเหรอ?”ลุงแก่ถาม
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันคะ แต่เวลาที่หนูถามถึงพ่อ แม่มักจะบอกเสมอว่า ‘พ่อแกไปตายอยู่ในนรกนู้น อยากเจอมันก็ตายซิ’ -O- ”
“แม่ของหนูพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอO[]O”
“ที่พูดมาข้างต้นนั้น สำเนาถูกต้องค่ะ (_ _)v ”
“แย่จังเนอะ”
“หนูชินแล้วค่ะ ว่าแต่ลุงมาทำอะไรดึกๆอย่างนี้ค่ะ”
“ลุงมาตามหาลูกของลุง”
“ลูกลุงหายไปไหนค่ะ O_O ”
“เค้าหายไปตั้งแต่เกิด จนตอนนี้ก็อายุประมาณ 20 ปีแล้ว”
“ลุงน่าจะไปแจ้งตำรวจ ให้ช่วยตามหาน่ะ เดี๋ยวหนูพาไป”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวลุงจะลองไปตามหาฝั่งนู้นดู”คุณลุงชี้ไปยังฝั่งตรงข้าม
“ไหวรึเปล่าลุง ให้หนูพาข้ามถนนน่ะ”
“ไปเถอะ กลับเข้าบ้านได้แล้ว นี่มันก็จะเที่ยงคืน เดี๋ยวทางบ้านจะเป็นห่วงน่ะ ^^ ”
“ไปได้นะลุง -*- ”
“สบายมาก ขอบใจมากนะ” แล้วลุงก็ค่อยๆเดินมือข้างซ้ายถือไม้เท้า
“จะเที่ยงคืนแล้วเหรอเนี่ย” แต่ถึงยังไงแม่ก็คงหลับไปนานแล้ว นี่แหละ ข้อดีของแม่ จะกลับบ้านกี่โมงก็ไม่ด่า เพราะหล่อนหลับไปตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว =_=
เอี๊อดดดดดดดดดดดด!!
เสียงยางรถบดกับถนนดังลั่นไปทั่วบริเวณแห่งนี้ ฉันหันขวับไปมองตรงทางข้ามม้าลายไปอีกฝั่งของถนน
นั่น… คุณลุงคนนั้นถูกรถชนนิ O.O
แต่รถที่ชนลุง หายไปไหนแล้ว ช่างไร้น้ำใจจริงๆคนสมัยนี้ ชนคนแล้วไม่รับผิดชอบเนี่ย -3-
ฉันวิ่งข้ามทางม้าลายไปหาคุณลุง ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนถนน
“คุณลุง คุณลุง! ยังไม่ตายใช่ไหมคะ TOT ” ฉันเข้าไปเขย่าตัวคุณลุงให้ได้สติ
“ลุงไม่ตายง่ายๆหรอก…”
“ขอบคุณสวรรค์ T_T ”
“หนู…”
“อะไรคะลุง ตอนนี้หนูว่าเราควรรีบไปโรงพยาบาลกันก่อนนะคะ”
“หนู คือ ลูกของลุง”
“หา!”
“หนู คือ ลูกของลุงจริงๆ ไอริส…” ฉันอึ้งกับคำพูดของลุง
“อ๊ากกกกก! ลุง! ลุง! ลุงเป็นอะไรเนี่ย O[]O ” แง้ๆ ทำตัวไม่ถูกแล้วเมื่อจู่ๆ เหมือนกับร่างของลุง ค่อยๆจางหายเลือนไปกับสายลมที่พัดเข้ามาเอื่อยๆ
“ชัดเลย ผี! TOT ” พอฉันรู้สึกตัวว่าอ้อมแขนที่ไม่มีลุงอยู่แล้ว ก็รีบวิ่ง
“อะไรกันเนี่ย หายไปเฉยเลย อ๊ากกกกกก! TOT ” ฉันตะโกนร้องกรีดโวยวาย เผื่อจะผีตัวอื่นจะได้รู้ว่าฉันโดนหลอกมาแล้ว ดังนั้นผีที่เหลือไม่ต้องเข้ามาหลอกฉันอีกนะ YOY
ฉันวิ่งมาถึงทางเข้าหมู่บ้านที่มีต้นไทรใหญ่สองต้นโน้มเข้าหากันเป็นทางเดินไปยังในตัวหมู่บ้านสวดอ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้า อย่าให้หนูเจออีกเลยนะ ผีๆนะ ไม่เอาแล้ว T/\T
“เฮ้ย! ผี!”
“O_O”
“ผี! หลบๆ อ๊ากกกกกกกกกกกก!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!! TOT ” ฉันพุ่งตัวหลบข้างทาง ซึ่งมันเป็นกองขยะของทุกบ้านในหมู่บ้าน เหม็นขึ้นสมองเลย T_T
“อ้าว… ยัยซาตานเองเหรอ” ฉันหันไปดูคู่กรณีที่ยังอยู่ในสภาพดี นั่งอยู่บนจักรยาน หือ… นี่มัน อีตาอะนูบิส!
“นะ นะ นาย นี่ แกล้งฉันเหรอ!!! >O< ”
“เปล่าแกล้ง ก็ถ้าใครเห็นเงาผู้หญิง ผมยาวสีขาวตอนกลางคืน ก็คิดเหมือนฉันทั้งนั้นแหละ ยัยผีซาตาน -O- ”
“ฉันเป็นคนยะ -*- ”
“แล้วนี่ เกิดพิศวาสอะไรกับถังขยะเปียกของหมู่บ้านละ” ฟังดังนั้นแล้ว ฉันจึงสำรวจสภาพตัวเอง ฮือๆ มิน่าทำไมมันเหม็นอย่างรุนแรง ฉันอยู่ในถังขยะเปียกนี่เอง YOY
“ฉันว่าเธอเข้าใจผิดนะ อย่างเธอต้องโดดเข้าถัง นู้น!” เขาชี้ไปยังทางที่อยู่ข้างๆกัน ฉันมองตามนิ้วเขา ก็เห็นถังขยะสีแดง มีรูปหัวกะโหลกไขว้ ‘ขยะอันตราย’ หนอย! ฉันว่านายอันตรายกว่าฉันเยอะ -..-
“นี่ นายว่าฉันเหรอ!! >O<”
“คิดไปเอง” ว่าจบเขาก็ปั่นจักรยานออกจากหมู่บ้านไป
ทำไม ทำไมกันนะ บ้านฉันกับบ้านของไอ้ตาปีศาจนี่ต้องมาติดกันด้วย โลกไม่ยุติธรรม TOT
ฉันค่อยๆย่องขึ้นบ้านให้เบาที่สุด เนื้อตัวฉันก็เหม็นบรม แหวะ! อยากอ้วก TOT
“กว่าจะถึงห้อง” ฉันเขวี้ยงกระเป๋านักเรียนลงบนเตียงนอน
ติ้งงงงง! ติ้งงงงงงง!!!!
“อ๊ากกกกกกก! O[]O ” ตกใจหมด เสียงนาฬิกาไขลานบ้านฉันนี่ดังได้ใจจริงๆ มันจะดังเป็นประจำทุกเที่ยงคืน อะไรนะ! เที่ยงคืนแล้วเหรอ น้ำยังไม่ได้อาบเลย T^T
เอ๊ะ! งั้นวันนี้ก็เป็นวันที่ 29 กุมภาพันธุ์ แล้วซิ เย้! วันนี้วันเกิดของฉัน \^O^/
ฉันเดินเข้าไปยังกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนเงาตัวฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สุขสันต์วันเกิดนะ ^^ ” ฉันพูดกับตัวเองในกระจก น้ำตาไหลด้วยความดีใจที่จะได้ฉลองวันเกิดตัวเอง ฉันหลับตาลงพร้อมกับกุมมือขึ้นมาสวดขอบคุณพระเจ้า ที่ท่านประทานวันเกิด อย่างน้อยฉันก็ได้ฉลองวันเกิดตัวเอง แต่แค่รอนานไปหน่อยก็เท่านั้นเอง T^T
“สุขสันต์วันเกิดนะลูก ^^ ” หือ… เสียงใคร ฉันอยู่ในห้องคนเดียวนะ เสียงแม่ก็ไม่ใช่ เสียงผู้ชายนิ ฉันลืมตาขึ้นก็พบกับร่างผู้ชายตรงหน้าฉัน O.O
“อ๊ากกกกกกกกกก!! ผี! O[]O ”
“ไม่ต้องตกใจในความหล่อขนาดนั้นก็ได้นะ ฮ่าๆ ^O^ ”
“หล่อกับผีดิ TOT ” ไม่ให้กลัวได้ไงดูแต่งตัวเข้าอย่างกะหลวงพ่อในโบสถ์คริสต์
“ฉัน คือ พ่อของเธอน่ะ -*- ”
“พ่อ! O_O ”
“ใช่ ฉัน เป็น ซาตาน พ่อของเธอไง...”
SHRTANI ✤ COMMAND
{ Next CHAPTER [3] }
โปรดติดตามตอนต่อไป
:)
Shalunla
ความคิดเห็น