SaFiRa เปิดตำนานโรงเรียนยอดอัศวิน ตอน ดาบแห่งปัญญา

                ตื่นๆๆได้แล้ว

                เสียงหนึ่งดังขึ้น

                ขออีกเดี๋ยวนึงน่า

                อีกเสียงโวยวายด้วยน้ำเสียงงัวเงียยิ่งกว่าคนที่อดนอนมาหลายสิบวัน

                อย่าให้ต้องพูดซ้ำๆเลยลูแฟงนายไม่ใช้เด็กๆแล้วนะ

            ฉันว่านายเก็บคำนั้นไปบอกกับตัวเองเถอะนะ คนจะนอนเนี่ยกวนกันอยู่ได้

                ลูแฟงพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งตัวเอียงโงนเงนก่อนที่จะหาววอดใหญ่ด้วยความง่วง แสงแดดจากหน้าต่างสะท้อนผมฟูทองเป็นประกายวาวเรืองรองแสบตาดูเข้ากับบุคลิกและใบหน้าของเขา เปลือกตาที่ละล้าละห้อยเปิดปิดขึ้นลงทำให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าสดใสเป็นประกายข้างใน ปากที่ตอนนี้อ้าค้างกว้างจนผีเสื้อหรือแมลงชนิดอื่นๆจะสามารถบินผ่านเข้าไปวางไข่หรือทำรังอยู่ข้างในได้ เต็มไปด้วยคราบน้ำลายบูดเกาะอยู่อย่างเหนียวแน่น

                เลิกเพ้อสักที ฉันว่านายควรจะไปล้างหน้าล้างตาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยนะ

เด็กหนุ่มผมฟูเขียวนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มใช้ฝ่ามือเสยผมก่อนที่จะเดินหายออกไปจากห้อง ลูแฟงได้แต่นั่งมองด้วยความสงสัย ทำไมเราต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาอาบน้ำตั้งแต่ยังเช้าตรู่ขนาดนี้ด้วยนะ

            เสร็จภารกิจ เด็กหนุ่มก็เดินลากสังขารออกมาจากห้องนอนตรงตามกลิ่นหอมของซุปร้อนๆเข้าไปในห้องครัว

                ในห้องครัวคลูเด็กหนุ่มผมฟูเขียวคนเดียวกับที่ทำให้ลูแฟงต้องอารมณ์เสียแต่เช้ากำลังนั่งสนทนาร่วมโต๊ะอาหารอยู่กับคุณเอียนชายหนุ่มผมทองอ่อนใส่แว่นตาเลนส์เว้าสีดำพ่อบังเกิดเกล้าของลูแฟง บนโต๊ะมีถ้วยซุปใบโตวางอยู่สามใบข้างในคือซุปเนื้อที่ส่งกลิ่นหอมโชยชวนให้ลอง

                มานั่งสิผู้เป็นพ่อกล่าวเชิญ

                ลูแฟงค่อยๆก้าวเดินเข้ามาหย่อนก้นนั่งลงบนหมอนรองนุ่มๆที่วางอยู่บนเก้าอี้ไม้เนื้อดี เด็กหนุ่มกวาดสายตาไปมาก่อนที่จะเลื่อนถ้วยซุปมาวางตรงหน้าเพื่อให้สะดวกต่อการใช้ช้อนตักซุปร้อนๆเข้าปากแล้วโซ้ยมันลงไปในคอ โต๊ะไม้ที่ถูกปูด้วยผ้าปูโต๊ะลายลูกหมีมีส่วนทำให้ห้องครัวของบ้านนี้ดูดีและน่ารักไปอีกแบบ

                คุณนายลูซี่สตรีผมแดงยาวก้าวเท้าผ่านทวารประตูมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเตาผิงซึ่งมีไฟอ่อนๆลุกโชนอยู่

                พ่อว่าเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะ ที่พ่อให้คลูมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะให้เขาพาแกไปสมัครเข้าเรียนที่ซาฟีร่าด้วยกันซุปร้อนๆในปากของลูแฟงแทบจะถูกผลักพุ่งทะลักออกมาเมื่อผู้เป็นพ่อกล่าวประโยคนี้จบลง

                ซาฟีร่า~*!เด็กหนุ่มอุทานดังขึ้น ช้อนที่เต็มไปด้วยซุปร้อนๆหอมกรุ่นในมือร่วงหล่นลงบนโต๊ะ น้ำซุปใสๆซึมเข้าไปในผ้าปูโต๊ะลายหมีก่อนที่จะค่อยๆไหลไปที่ขอบโต๊ะและหยดลงสู่พื้น คนอื่นๆหันมาจ้องมองลูแฟง คุณนายลูซี่หยิบถังใส่น้ำเดินหิ้วน้ำไปเทลงบนไฟในเตาผิง เสียงถ่านไฟโดนน้ำดังฉ่าๆ ควันคละคลุ้งจากปล่องไฟลอยโชยมาติดเสื้อผ้าตัวโปรดทั่วทั้งตัวพอดิบพอดี

            ทำไมต้องเป็นที่โรงเรียนนั่นล่ะพ่อ ที่นั่นมีแต่พวกโหด บ้าอำนาจ ป่าเถื่อน ผมคงทนสภาพได้ไม่นานแน่ๆลูแฟงโวยวายพลางหันไปมองคลูที่นั่งกอดอกปั้นหน้าเย็นชาเหมือนกับว่าการเข้าเรียนของเขาเป็นแค่การเล่นฆ่าเวลาเท่านั้น

                แกรู้ไหมว่าคนที่จบจากที่นั่นน่ะ จบออกมามีครอบครัว มีงานดีๆทำ ชีวิตรุ่งเรืองสุขสบายออกจะตายผู้เป็นพ่อสาธยายพลางมองไปที่ลูกชายซึ่งกำลังลุกลี้ลุกลนสีหน้าวิตกกังวลไม่มีทีท่าว่าจะสนใจในสิ่งที่เขาพูดเสียเลย ดูอย่างเพื่อนพ่อสิ จบจากที่ซาฟีร่า ออกมาได้เป็นถึงนายพลเชียวนะ

                ก็เพื่อนพ่อไม่ใช่หรือไงที่เพิ่งจะโดนลอบยิงไปเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเนี่ย

                แกอย่าขุดเอาเรื่องเก่าๆมาพูดน่า

            เฮ้อออเด็กหนุ่มถอนใจยาว

                รอยยิ้มจางๆเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าของคลู

                คุณนายลูซี่จัดการเก็บกวาดถ้วยและคราบน้ำซุปที่หกเลอะเทอะจนเสร็จก่อนจะเดินออกจากห้องครัวหายไป บรรยากาศในห้องครัวตอนนี้เงียบสงัดซะยิ่งกว่าป่าช้า

                ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องเข้าเรียนที่ซาฟีร่า ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้น

                ลูแฟงเกาหัวแกรกๆ               จนเผ้าผมยุ่งรุงรัง ถ้ามีเหาเหาก็คงกระโดดหนีเตลิดหายไปหมด

                เอาเป็นว่าตกลงตามนั้นนะครับลุงเอียน เดี๋ยวผมจะเป็นคนพาลูแฟงไปสมัครเข้าเรียนที่ซาฟีร่าเองครับคลูกล่าวขึ้น

                อืม ขอบใจมากนะคลูเอียนหันหน้ามามองลูกชายด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง หวังที่จะให้ลูกชายคนเดียวคนนี้ได้จบจากโรงเรียนที่ตนได้เลือกไว้ให้ ได้งานดีๆทำ

                ลูแฟงได้แต่นั่งวิตกกังวลแต่ก็รู้ชะตากรรมสุดโหดที่ตัวเองมิอาจปฎิเสธได้ ทำไมต้องเป็นที่ซาฟีร่าด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจพ่อจริงๆ