(END)We Found Each Other (Severus Snape X Harry Potter)

ลำดับตอนที่ #13 : My father will hear about this! (Rewrite)

      ถึง แฮร์รี่

   ฉันขอสารภาพกับเธอในเรื่องที่ฉันได้ทำไปฉันรักพ่อของเธอมานาน เจมส์ พ่อของเธอเป็นคนดี ในวันที่ฉันเจอเธอครั้งแรก หนูน้อยแฮร์รี่ ฉันรู้สึกเหมือนมีเจมส์ตัวน้อยๆเพิ่มขึ้นอีกคน แต่เมื่อเธอโตขึ้น เธอกลับทำให้ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเจมส์กลับมาอีกครั้ง ฉันเห็นเธอเป็นตัวแทนของเขา ฉันรักเธอเหมือนที่ฉันรักเจมส์ ฉันผิดพลาดไป แววตาที่เธอมองฉัน เป็นแววตาเดิมแบบที่เธอมองฉันเมื่อสิบแปดปีก่อน สายตาแบบเด็กๆ แต่สายตาที่เธอมองเซเวอรัส มันต่างออกไป ทุกสื่งทุกอย่างมันชัดเจน ไร้ข้อสงสัยใดๆทั้งปวง และสายตาที่เซเวอรัสมองเธอ ฉันเข้าใจดี เขาเปลี่ยนไปมาก ไม่มีใครเคยเห็นสายตาแบบนี้เลย เธออาจจะไม่เห็น แต่เชื่อสิฉันมองออก เธอและเขานี่แหละที่เติมเต็มสิ่งต่างๆให้กัน

 

ซิเรียส

  เมื่อก่อนผมไม่รู้ว่าทำไมซิเรียสถึงคิดกับผมแบบนี้แต่ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว น้ำตาผมก็ไหลขึ้นมาเพราะผมรู้สึกทรมานแทนซิเรียสที่ต้องต่อสู้กับความรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าสเนปเดินเข้ามาตอนไหน เขาเดินเข้ามานั่งที่ขอบโซฟาแล้วโอบผมไว้ เป็นเหมือนการปลอบใจ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น เราอยู่ในความเงียบกันเป็นเวลานาน

"แฮร์รี่" สเนปเรียกผม

   ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะต้องปฏิบัติตัวเวลาอยู่ใกล้กันได้อย่างไร ผมไม่อยากให้ความหวังเขา ไม่สิ ผมไม่อยากให้เขารู้สึกกับผมเกินพ่อลูกต่างหาก เขาคือครอบครัวเพียงคนเดียวที่ผมจะมีได้ ผมอยากกลับไปอยู่ที่บ้านเลขที่สิบสองกริมโมลด์เพลซอีกครั้ง 

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกเสียใจแทนเขา แค่เข้าใจว่าเขารู้สึกยังไงก็พอ" 

"ครับ" พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อยอมรับความเห็นของเขา

"ฉันเรียกเธอว่าแฮร์รี่ได้แล้วใช่มั้ย" เสียงประหลาดใจดังขึ้น สเนปคงแกล้งเรียกชื่อตัวเพื่อดูปฏิกิริยาผม

"ได้ครับ" ผมตอบกลับ

"งั้น แฮร์รี่ ฉันว่าเรื่องเธอกับพ่อทูนหัวเธอนี่เคลียร์แล้วนะ มาถึงเรื่องของเดรโกกับเธอดีกว่า" เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

"ทำไมล่ะครับ ผมไม่มีอะไรกับเขาสักหน่อย ผมไม่ได้รักเขา เขาก็ไม่ได้รักผม"

"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันหมายถึงที่เขาพยายามแกล้งเธอต่างหาก"

"แต่ผมก็รอดตัวได้ทุกครั้งนะครับ"

"นั่นมันคนละเรื่องแฮร์รี่นั่นเป็นโชคดีของเธฮที่เธอปลอดภัยทุกครั้ง แต่ฉันว่ายกเว้นตอนที่เธอจมูกหักตอนปีที่แล้วนะ" สเนปขมวดคิ้ว ผมจำได้มัลฟอยใช้เท้ากระทืบหน้าผมจนจมูกหักเมื่อตอนปีหก โชคดีที่มีลูน่า เลิฟกู๊ดช่วยไว้

"แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"

"ตามฉันมา" 

   ผมเดินตามสเนปออกไปตามทางเดินที่มืด ไฟสลัวๆและแสงจันทร์พอส่องตามทางเดินได้แต่ไม่ถนัดนัก เราเดินลงบันไดมาหยุดตรงที่กำแพง..ทางตัน

   สเนปยืนนิ่งแล้วเริ่มผลักหินตรงนั้น ตรงนี้เพียงสองสามก้อน กำแพงเปลี่ยนตำแหน่งกลายเป็นทางเข้าเหมือนที่ตรอกไดแอกอนตอนผมไปครั้งแรกกับแฮกริด สเนปเสกคาถาลูมอสแล้วเดินนำเข้าไปข้างใน มันคือห้องโถงกลางของสลิธีรีนที่ผมเคยแอบใช้น้ำยาสรรพรสเป็นแครบบ์กับกอล์ยเข้ามาตอนปีสอง ที่นี่กว้างและดูโล่งกว่าของกริฟฟินดอร์ ข้าวของเครื่องใช้ดูหรูหรา โบราณ และน่าจะมีราคาหลายร้อยเกลเลียน ภายในห้องเป็นกระจกทึบสีเขียวบานใหญ่ เตาผิงก็ดูใหญ่และเก่ามากกว่าที่หอคอยกริฟฟินดอร์เช่นกัน 

   เขาเดินนำเข้าไปประตูเรียงกันอยู่หกบาน ผมจำไม่ได้ว่าสเนปเปิดบานไหน แต่แน่ใจว่าบานที่เปิดไปจะต้องเจอคนที่ผมและเขากำลังตามหาอยู่แน่ๆ

   เตียงสี่เสาสามเตียงใหญ่ เรียงตามมุมแปดเหลี่ยมของห้อง บนเตียงนั่นเจอร่างอ้วนๆน่าเกลียดของแครบบ์และกอล์ย เตียงตรงกลางเป็นร่างของเด็กหนุ่มผิวซีดผมสีบลอด์นสว่างกำลังนอนหลับอยู่ 'เดรโก มัลฟอล์ย'

  สเนปขยับเข้าไปใกล้เดรโกมากขึ้น ทีละก้าว ไม้กายสิทธิ์ในมือขวายังคงกำแน่น เขาโบกไม้ ม่านของเตียงนอนสี่เสาขนาดใหญ่ก็ค่อยๆเลื่อนออก 

เดรโก มัลฟอยยังหลับสนิทและไม่รู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังจะตามมา เขาสมควรโดนใครสักคนแก้แค้นกลับเสียบ้าง ถึงจะทำตัวเกเรเป็นเจ้าชายของสลิธีรีน มัลฟอยก็ยังเป็นลูกแหง่ติดพ่อแม่แถมขี้ฟ้องอีกต่างหาก

   ผมมองไปทางประตูเผื่อจะมีใครตามพวกเรามา โล่งใจที่พบแต่ความว่างเปล่า หันกลับมามองสเนปอีกทีเขาก็ได้เสกเชือกมัดแขนและขาของศัตรูคู่แค้นผมเข้ากับเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตื่นเต้น จนชักจะรอไม่ไหวแล้วว่าสเนปจะทำอะไร

   เขาหยิบขวดโหลเล็กๆออกมาจากกระเป๋าด้วยมือซ้าย ขวดโหลใบนั้นเล็กมาจนผมไม่สามารถรู้ได้ว่าอะไรอยู่ข้างใน ตัวอักษร 'W' ที่คุ้นตาเพราะผมเป็นคนออกแบบเองกับมือ'เกมกลวิเศษวีสลี่ย์' ขวดโหลจากร้านของเฟร็ดกับจอร์จ และมันต้องไม่ธรรมดา  สเนปเปิดขวดโหลออกแล้วเสกคาถาขยายสิ่งนั้นให้ใหญ่ขึ้น

แมงมุมขนาดใหญ่ แต่ไม่ใช่แมงมุมธรรมดามันคือแมงมุมสีชมพูจุดขาว แทนที่มันจะพ่นใยออกมาฝาแฝดวีสลี่ย์ได้เปลี่ยนให้มันพ่นสายไหมออกมาแทน (สองคนนั้นบอกว่าเพื่อสร้างทัศนคติที่ดีต่อแมงมุมและเปลี่ยนสีตัวมันเพื่อลดความน่ากลัว) แต่ผมมั่นใจว่าถ้ารอนมาเห็น คงต้องเป็นลมแน่ๆ

อันที่จริงแล้วมันเป็นแค่แมงมุมตัวเท่านิ้วก้อยเอง สเนปดันแกล้งเสกคาถาเพื่อให้มันตัวใหญ่ขึ้นเสียนี่ มันก็เกือบน่ากลัวนะถ้ามันไม่ใช่สีชมพู แมงมุมตัวนั้นกำลังนิ่ง จากนั้นก็เริ่มก้าวขาเดินตรงไปหาเดรโก มันสำรวจใต้เตียงก่อน

   ผมและสเนปรีบออกจากที่นั่นโดยเร็วที่สุดก่อนที่ใครจะมาเห็น เขารีบพาผมวิ่งออกจากปราสาทไปสนามหญ้ามีไม้กวาดสองอันวางอยู่ เราหัวเราะกันดังมากแต่ไม่ดังพอที่จะทำให้คนอื่นได้ยิน สนามหญ้าฮอกวอตส์กับศาสตราจารย์ที่แก้แค้นได้อย่างแสบสันและผม'แฮร์รี่ พอตเตอร์'ผู้ช่วยในการแก้แค้นครั้งนี้

"แฮร์รี่ ฉันว่าเธอก็ยังไม่มีฝีมือพอที่จะมาเป็นซีกเกอร์หรอกนะ" สเนปโยนลูกสนิชขึ้น รุ่นใหม่ล่าสุดเพิ่งวางขายเมื่อวาน ลูกสนิชสีทองที่มีตัวปีกเป็นไฟกระพริบ

เขาขี่ไม้กวาดตามออกไปแล้วตะโกนกลับมาหาผม 

"ถ้าเธอจับได้มันจะเป็นของเธอ"

   อีกแค่สองวันเท่านั้นผมก็ต้องแข่งควิดดิชกับสเนปแล้ว เขาขี่ไม้กวาดเก่งกว่าที่ผมจินตนาการไว้เยอะมาก ภาพลักษณ์ของเขาบดบังความเก่งกาจนี้ด้วยผ้าคลุมสีดำ การสอนวิชาปรุงยา และใบหน้าเสือยิ้มยาก

   ผมรีบหยิบไม้กวาดขึ้นมาแล้วขี่ไล่ตามลูกสนิช ก่อนที่สเนปจะจับมัน  ไม่แน่ใจว่าปีนี้อะไรจะน่าจดจำที่สุดกว่ากันระหว่างเล่นควิดดิชกับเหล่าศาสตราจารย์หรือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้ชายคนนี้

"ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำเรื่องนี้ พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้แน่!" เสียงร้องดังมาจากห้องนอนของบ้านสลิธีรีนออกมาจนถึงสนามหญ้าข้างนอก เขาเสียงดังกว่าที่ผมกับสเนปหัวเราะกันเมื่อกี้อีก 

เราทำสำเร็จแล้ว

TBC.

Writer's talk

      ตอนหน้าเราจะมาแข่งควิดดิชกันนะคะ ใครเชียร์ฝั่งไหนคอมเมนต์กันเลย แฮร์รี่บ้านกริฟฟินดอร์หรือป๋าสเนปบ้านสลิธีรีน แล้วจะลงให้อ่านกันอีกวันหลังนะคะ ฝากติดตามด้วยนะ//ถ้าใครอยากอ่านฟิค Justin Bieber X Niall Horan (Jiall) ก็พิมพ์ชื่อเรื่องว่า Talkin Body หรือดู/ ในนิยายเรื่องอื่นของเราได้นะ☺

Twitter: @NathanWong1998