Stay [Mark Darcy x Daniel Cleaver][#firthgrant]

Bridget Jones's Diary

Pairing:Mark Darcy x Daniel Cleaver

Length:Drabble

Rating:-

Deal w/:ติน

"นอนซมยังกะลูกหมาโดนทิ้งเลยนะ คลีฟเวอร์" คนพูดยิ้มเชิงเยาะเย้ย เขานั่งลงบนปลายเตียงขนาดหกฟุต โดยมีเพื่อนสนิทนอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มหนา 

     มันต้องเป็นที่นอนที่บรรจุความทะนงตัวและผ้าห่มที่ยัดความดื้อรั้นแทนใยสังเคราะห์แน่ๆ เพราะเพื่อนชายคนนี้ก็หายหน้าไปเฉยๆ ไม่มีใบลางาน หรือแจ้งข่าวคราวเลยเกือบสัปดาห์

'ดาเนียล คลีฟเวอร์' นอนเปลื้องท่อนบนโดยมีเครื่องปรับอากาศเป็นตัวควบคุมอุณหภูมิ ถ้าหนุ่มหัวหยิกนี่ไม่โง่บรมก็ต้องบ้าระห่ำสุดๆ เพราะเครื่องปรับอากาศของห้องนี้ถูกตั้งไว้ที่ 25 องศาเซลเซียส แขกที่เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญลุกขึ้นไปปรับอุณหภูมิให้ด้วยความหวังดี ก่อนที่เจ้าของห้องจะนอนแข็งตายอย่างโดดเดี่ยว...หรือนอนแข็งตายโดยมีมาร์ค ดาร์ซี่ย์เป็นผู้รู้เห็นเหตุการณ์

"ก็ไม่ได้ขอให้ใครมาดูแลสักหน่อย ฉันไม่ใช่ลูกหมาโดนทิ้งนะเว้ย แบบนี้เขาเรียกเสือสิ้นลายต่างหาก" เสียงแหบนั้นพยายามตอบกลับ

"มันจะกลายเป็นเสือสิ้นใจแทนน่ะสิ นายเล่นแช่แข็งตัวเองขนาดนี้ คิดว่าร่างกายตัวเองเคยชินกับอุณหภูมิที่ขั้วโลกใต้หรอ พี่หมีขาว" มาร์คกระฟัดกระเฟียดเล็กน้อย คนที่ควรสำนักผิดดันพูดออกมาแบบนั้น ด้วยอายุและกำลังวังชาขนาดนี้ ชายหนุ่มสามารถโยนเพื่อนสนิทปากดีคนนี้ออกนอกหน้าต่างได้สบายๆ

     แม้นั่นจะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบแค่เสี้ยววินาที แต่บอกได้เลยว่ามันยังคอยกัดกินอารมณ์ขันทีละเล็กทีละน้อย เขาเริ่มต้นการสั่งสอนด้วยการกระตุกผ้าห่มลงมากองที่พื้นห้องนอนอย่างรุนแรง ไร้ความเมตตาทั้งปวง

     ดาร์ซีย์เกือบกระตุกชายกางเกงของคนป่วยไปด้วย ดังนั้นดาเนียลจึงพยายามอย่างมากที่จะจับขอบกางเกงไว้ 

'พญามังกรควรจะอยู่ในถ้ำ ไม่ใช่แสดงอาการอ่อนปวกเปียกให้ใครได้เห็น'

และใช้มือขวากุม'พญามังกร'ที่อยู่หว่างขา

    กระปุกยาถูกโยนมาจากคนที่จู่โจมถึงห้องนอน มันลอยกลางอากาศไม่นานเพราะเจตนาไม่ใช่ให้คนปลายทางรับง่ายเหมือนโยนของตามปรกติ แต่เป้าหมายคือศีรษะของไอ้คนป่วยปากดีเนี่ยแหละ เสียดายที่เจ้าตัวดันความรู้สึกเร็ว จึงตอบสนองด้วยการยกแขนขึ้นมาป้องกันได้ทันเวลา

'ปุก' 

     กระปุกยาลดไข้สังหาร หล่นลงบนที่นอนนิ่มๆด้านซ้ายของดาเนียล จนต้องยกมือขึ้นๆสองข้างเป็นสัญลักษณ์ของการยอมแพ้

     มาร์คแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับพฤติกรรมเมื่อสักครู่ เขาโยนขวดน้ำพลาสติกที่มีน้ำ 600 มล.ไปทางเดิมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แกล้งโยนให้เฉียดลำตัวเพื่อเป็นการเตือนครั้งสุดท้าย

"เฮ้! ฉันป่วยอยู่นะ มาร์ค นายคิดจะเดินดุ่มๆเข้ามาปาข้าวของใส่ฉันไม่ได้นะ ฉันสามารถฟ้องร้องนายในข้อหาบุรุก ข้อหาหมิ่นประมาท แล้วก็ข้อหากระทำอนาจารด้วย น..นายจงใจจะดึงกางเกงฉันไปด้วยใช่ไหม ตอนที่ดึงผ้าห่มน่ะ!"

"ไปปากดีในศาลนู่น นี่นายจะฟ้องร้องคนที่เป็นทนายความจริงหรอ แดน อย่าโง่น่า ผู้พิพากษาไม่ติดสินเรื่องเพื่อนบุกเข้าห้องมากระชากผ้าห่มเพื่อนด้วยกันหรอก คำให้การไม่มีน้ำหนัก พยานก็ไม่มี หลักฐานพิสูจน์ไม่ได้ว่าฉันทำผิดจริง...ยอมแพ้เถอะ แดน นายทำตามที่ฉันสั่งดีกว่า เริ่มด้วยการนั่งนิ่งๆ"

     เสียงตึงตังยังคงดังอย่างต่อเนื่อง จะจัดการกับเพื่อนปากแบบนี่ได้อย่างไร จะให้ทะเลาะวิวาทกับคนร่างกายอ่อนแอก็ใช่เรื่อง ห้องนี้รกมากเหมือนว่าเจ้าของจะไม่ไปไหนมาห้าวันเห็นจะได้ มีกล่องอาหารสำเร็จรูปที่กินแล้วกองพะเนินเป็นภูเขา แต่สิ่งที่ขัดกันคือเสื้อผ้า...ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นบริเวณที่ที่มันควรอยู่เช่น บริเวณรอบเตียง พนักพิงของเก้าอี้ ตระกร้าผ้า นี่จะไม่ใส่แม้กระทั่งกางเกงในเลยหรอ?

     ดาเนียลกินยาแก้ไข้สองเม็ดแล้วทิ้งตัวลงที่นอนตามเดิม ปวดหัวจนแทบระเบิด แต่ยังหน้าระรื่นเพราะในที่สุดก็มีคนมาหาเขาตอนป่วยเสียที รู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนกำลังกระโดดไปมาสองฝั่งระหว่างขั้วโลกกับนรก...หรือจะเป็นนรกภายในใจ

     มาร์คเดินเข้าห้องน้ำหยิบขันกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในห้องน้ำ สูทที่เคยใส่ถูกถอดออกเหลือแค่เสื้อเชิร์ตสีขาว เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครหวั่นไหวหรอก แต่เพื่อดูแลดาเนียลได้สะดวกขึ้น ถ้าไอ้เจ้าเพื่อนคนนี้สบายดีเขาจะเอาน้ำประปานี้ผสมกับน้ำแข็งแล้วสาดให้เปียกกันไปข้าง แต่ดูหน้าของดาเนียลสิ...แดงยังกับตูดลิง 

"อายุยี่สิบห้า ทำตัวเป็นเด็กเจ็ดขวบ แล้วสาวอกอึ๋มที่เดินจนหัวบันไดไม่แห้งหายไปไหนหมดแล้วล่ะ?" นั่นคือประโยคประชดประชันที่เป็นมิตรที่สุดเท่าที่ทนายหนุ่มคนนี้จะคิดได้ เขาไม่ใช่พวกที่จะพลั้งปากพูดคำหยาบออกไป เว้นแต่บางสถานการณ์ที่โมโหจริงๆ

"แต่ฉันรู้ว่านายจะต้องมาหาแน่ๆเพราะว่านายรั- แค่ก เป็นห่วงฉันกว่าใครๆ" 

     มีการเปลี่ยนแปลงประโยคเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคนฟังจะได้ยินหรือเปล่า มันเหมือนคำต้องห้ามที่พูดออกไปให้การเพื่อนสนิทฟังไม่ได้...โดยเฉพาะถ้าคนๆนั้นเป็นผู้ชาย

     คงได้แต่ภาวนาให้อาการไข้ดีขึ้นหลังจากเช็ดตัวและกินยาแล้ว อีกประมาณสามถึงสี่ชั่วโมงจะต้องให้กินยาอีกรอบ เพื่อความต่อเนื่อง ปล่อยให้คนป่วยนอนบนเตียงต่อไปขณะที่ชายผู้เป็นห่วงเป็นใยเพื่อนสนิทอย่างสุดซึ้ง ทำท่าเดินออกจากห้องนอนโดยมีสายตาอ้อนวอนมองไม่คลาดสายตา

"จะไปไหนล่ะ? จะทิ้งฉันเหมือนคนอื่นๆน่ะหรอ มาร์ค?" ดาเนียลเค้นเสียงตัวเองให้ออกมามากที่สุด เพื่อนสนิทที่เหลือเพียงคนเดียวจะก้าวออกจากห้องนี้แล้วไม่กลับมาเหมือนคนอื่นๆน่ะหรอ? ต้องเป็นเพราะคำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูใครแน่ๆ มาร์คถึงไม่คิดจะบอกลาสักคำ

"ฉันรักนายนะ มาร์ค...อยู่ด้วยกันก่อนสิ ฉันมีนายแค่คนเดีย-"

"พร่ำเพ้ออะไรของนาย ฉันจะไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาให้ต่างหาก ไข้ขึ้นจนสมองเพี้ยนไปแล้วหรอ แดน?" ถ้าสังเกตจริงๆจะพบว่ามุมปากของคนพูดนั้นยกขึ้นเล็กน้อย ถึงคลีฟเวอร์จะปากหมา ปากดี ปากพาซวยเกือบตลอดเวลาแต่ประโยคนั้นฟังดูเข้าทีเหมือนกัน

"อ้าว...ไม่ได้จะทิ้งฉันหรอกหรอ?" ใบหน้าของคนป่วยแดงมากยิ่งขึ้นเพราะความเขินอาย

"เปล่า"

"แล้วบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมันมีสารอาหารหรอ? ฉันป่วยอยู่นะ ไอ้คนไม่มีจิตใจ"

     'มาร์ค ดาร์ซีย์'เกิดอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้งภายในสิบนาที รู้แบบนี้ปล่อยให้นอนตายในห้องแช่แข็งเสียก็ดี ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ บางทีน่าจะแกล้งเดินออกจากห้องโดยไม่เอ่ยอะไรดีกว่า เผื่อจะได้ยินคำพูดที่ฟังแล้วระรื่นหูขึ้นบ้าง ไม่ก็ได้ฟังจนจบประโยค

'ฉันรักนายนะ มาร์ค...อยู่ด้วยกันก่อนสิ ฉันมีนายแค่คนเดียวนะ..'

นึกขึ้นได้ล่ะชื่นใจจริงๆ

The End