ผมได้ข่าวแว่วๆว่าเอ็ดเวิร์ด หนึ่งในบรรดาสมาของครอบครัวจะพาเพื่อนมาทานอาหารที่บ้านในวันนี้ เด็กๆทุกคนตื่นเต้นมากเพราะพวกเขาไม่ได้มีเพื่อนเป็นมนุษย์มาเกือบห้าสิบปี ทุกคนเข้าครัวกันตั้งแต่เช้า แวมไพร์ไม่เคยหลับ ดังนั้นพวกเขาจึงทำอาหารกันอย่างกระตือรือร้นเพราะไม่มีใครได้เข้าครัวมาเป็นร้อยปีแล้ว วัตถุดิบถูกซื้อมาเมื่อวาน พนักงานคงประหลาดใจที่จู่ๆเด็กๆครอบครัวคัลเลนเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของทำอาหารแบบพร้อมเพรียงกัน เพราะเราดื่มเลือดสัตว์กันเป็นอาหารอยู่แล้ว
ผมขับรถในตอนเช้าเพื่อไปซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้มาอ่านเพราะไม่อยากให้เด็กส่งหนังสือพิมพ์หรือใครก็ตามมายุ่มย่ามบริเวณ บ้านเนื่องจากกลัวว่าความลับที่ครอบครัวของผมเป็นแวมไพร์จะถูกเปิดเผย
เอ็ดเวิร์ดพาเพื่อนมาที่บ้านในขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา ลูกชายของผมคนนี้กำลังพาเพื่อนสาวไปทำความรู้จักกับคนอื่นๆในครอบครัว โรซาลีย์ เอมเมตต์ อลิซ และแจสเปอร์ แน่นอนพวกเขากำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารต้อนรับเพื่อนมนุษย์คนนี้ หวังว่าเด็กๆคงจะไม่เผาบ้านจนวอดวายนะ
"สวัสดีค่ะ มิสเตอร์คัลเลน" เสียงใสแจ๋วของมนุษย์สาวเดินเข้ามาใกล้ ผมรีบทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีโดยการวางหนังสือพิมพ์ไว้บนโต๊ะ
"สวัสดีครับ" ผมยิ้มให้ หวังว่ามันคงจะไม่ทำให้คนแถวนี้หึงหวงนะ โดยเฉพาะลูกเลี้ยงคนนี้
"คาร์ไลล์ ผมจะฝากเธอไว้สักครู่ได้ไหม? คืออลิซอยากให้ผมไปช่วยทำอาหารให้เบลล่า"
"ชื่อเบลล่าหรอ?" เหมือนเธอจะลืมแนะนำชื่อตัวเองไป
"เอ่อ ใช่ค่ะ" เธอตอบ หน้าตาเธอดูดุ ผมชักจะเริ่มสงสัยว่าเธอเคยยิ้มบ้างไหม
"เอ็ดเวิร์ด แฟนหรอ?" ผมหันไปถามเด็กหนุ่มอายุร้อยปี
"เพื่อนครับ" เขาหันมาตอบแล้วเดินด้วยความเร็วเข้าไปในครัว
"ได้เดินดูรอบๆบ้านหรือยัง เบลล่า?"
"ยังเลยค่ะ มิสเตอร์คัลเลน" เธอใช้สายตาดุคู่นั้นสบตาผม ผมฉวยโอกาสจับมือเธอพาไปที่เครื่องเล่นแผ่นเสียง
"นี่ของจริงหรือคะ?" หญิงสาวดูสนอกสนใจกับแผ่นเสียงมาก แต่ไม่เท่าเครื่องเล่นเทปคลาสเซ็ทเท่าไหร่
"หนูเคยมีอยู่ตอนเด็กๆ โซนี่วอล์คแมน"
"ฉันเคยเห็นรุ่นเก่ากว่านั้นอีก ฮ่าฮ่าๆ" ผมขำเพราะมันถือเป็นเรื่องตลกส่วนตัวเพราะผมมีชีวิตอยู่หลายทศวรรษแล้ว
"ขอโทษนะคะที่ถาม ว่าแต่..คุณอายุเท่าไหร่หรอคะ?" เธอหรี่ตา ผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช้พวกที่เก็บความรู้สึกเท่าไหร่นัก
"สามร้อยสิบสี่ปี" ผมลูบคางเพื่อปกปิดความเขิน
"ว้าว คุณดูไม่แก่เลย"
"แล้วฉันแก่เกินไปสำหรับเธอหรือเปล่าล่ะ?"
"ไม่ค่ะ" เธอก้มมองต่ำแล้วใช้ฟันกัดริมฝีปากตัวเอง แต่ผมอยากจะกัดปากของเธอมากกว่า คงต้องเก็บอาการเพื่อให้ดูเป็นผู้ใหญ่ไว้ก่อน
"ไม่ยักรู้มาก่อนว่าเอ็ดเวิร์ดชอบผู้หญิงแบบเธอ?" ผมถาม แต่คนตรงหน้ากลับหลุดขำออกมา
"เราเป็นเพื่อนกันจริงๆค่ะ มิสเตอร์คัลเลน คือเอ็ดเวิร์ดเขา.."
"เขาอะไรหรอ?" คราวนี้ผมเป็นฝ่ายที่หรี่ตาและขมวดคิ้วบ้าง
"เขาชอบไมค์ นิวตัน เพื่อนที่โรงเรียนอ่ะค่ะ" ผมสีน้ำตาลเข้มปิดหน้าเธอ ผมเลยช่วยปัดให้
"ไมค์ เหลือเชื่อว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง" เธอชำเลืองมาที่มือของผมแต่ไม่ได้ว่าอะไร
"ที่หนูมาก็เพราะว่าเราอยากคุยกันเรื่องไมค์นี่แหละค่ะ" เธอใช้มือเล็กๆจับมือของผมเลื่อนลงมาด้านล่าง บริเวณไหปลาร้าใกล้กับหน้าอกของเธอ
"เราจะทำกันตรงนี้เลยหรือไง สาวน้อย?"
ผมเอียงคอเล็กน้อย
"หนูอยากเห็นห้องทำงานของคุณมากกว่าค่ะ?"
"บอกไว้ก่อนนะว่าห้องทำงานของหมอไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจหรอก" ผมเดินนำเธอไปทำห้องทำงานส่วนตัวตามคำขอ เอาจริงๆแล้วเด็กๆหรือตัวเอ็ดเวิร์ดเองก็แทบจะไม่ได้ย่างกรายเข้าห้องนั้นเลย
"ตกลงเธอชอบคนแก่หรอ?" ผมถามขณะเดินไปตามทางเดิน
"แต่ไม่เคยแก่ถึงขนาดอายุสามร้อยกว่าปี แต่ถ้าเทียบกับคุณตอนนี้ก็พอรับได้"
ผมอมยิ้มเล็กๆกับคำตอบบางทีก็อยากกลับไปเป็นมนุษย์ อยากกลับไปรู้สึกถึงตอนที่หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง
แต่เอาเถอะตอนนี้ผมเลิกกับเอสเม่ภรรยาเก่าแล้ว บางทีเธออาจจะแค่งอนแล้วก็ประชดประชันด้วยการบอกเลิกเหมือนกับเจ็ดสิบสองครั้งก่อนหน้านี้ ช่างเรื่องนั้นเถอะ ผมมีคนที่ผมสนใจอยู่ในมือแล้ว
บันไดอีกสามชั้นคงจะเหนื่อยเอาการสำหรับมนุษย์ผมเลยยืนกอดอกแล้วหันกลับไป
"เราต้องขึ้นบันไดไปอีกสามชั้น ถ้าเธออยากเดินก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่อยากเดิน" แน่นอนแวมไพร์ไม่เหนื่อยอยู่แล้ว ผมกางแขนออกทั้งสองข้าง เธอเดินเข้ามาแต่โดยดี ผมจัดแจงอุ้มเธอในท่าเจ้าสาว จากนั้นเดินขึ้นบันไดด้วยความเร็วแบบมนุษย์ปรกติ เธอหันมองผมแล้วใช้มือที่นิ่มนั้นลูบสันกรามของผมช้าๆ มันคงสากพอสมควรเพราะผมโกนหนวดทุกวัน เราเดินมาถึงที่หน้าห้องเป็นที่เรียบร้อย
"อยากสำรวจก็เอาเลย สาวน้อย" เบลล่าเปิดประตูเข้าไปในห้อง มันเต็มไปด้วยหนังสือเธอไล่ดูแทบจะทีละเล่ม อ่านแบบผ่านๆแล้ววางมันไว้ที่เดิม
"บอกแล้วว่าไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจหรอก"
"แต่คุณนี่สิน่าสนใจ" เธอขยิบตาเล็กน้อย
ผมกลั้นอารมณ์ไม่ไหวเลยเดินเข้าไปหาคนอีกมุมของห้องอย่างรวดเร็ว ดันหญิงสาวติดกับชั้นหนังสือ สองมือกั้นไว้ไม่ให้เธอหนีไปได้
"ยั่วคนอื่นแล้วอย่าหนีก็แล้วกัน" ผมจูบเธออย่างเร่าร้อน ดูดที่ต้นคอ บริเวณรอบๆ ผมกัดริมฝีปากล่างเธออย่างแรง
"ที่จริงฉันชอบคุณมานานแล้วล่ะ ฉันแอบมองคุณตอนที่ตามพ่อไปโรงพยาบาล พอเอ็ดเวิร์ดชวนเข้าบ้านก็คิดว่าจะต้องได้โอกาสเจอคุณแน่ๆ"
"ชอบรุ่นใหญ่ก็ไม่บอก" ผมจับคนตรงหน้าหันหลังแล้วตีที่บั้นท้าย เธอส่งเสียงร้องออกมา
ขาเธอเริ่มอ่อนแรง ผมเลยประคองเธอให้นั่งบนโต๊ะทำงานผมกวาดเอกสารลงบนพื้นด้วยความเร่งรีบ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะเก็บกวาดมันแล้ว
"ใจเย็นก็ได้ค่ะ มิสเตอร์คัลเลน"
"ไม่จำเป็นแล้ว เรียกคาร์ไลล์ดีกว่า" ผมขบเธอเบาที่ใบหูตอนนี้ แม่สาวตรงหน้าหน้าแดงไปหมดแล้ว
"ก็คุณเป็นพ่อของเอ็ดเวิร์ด"
"ตอนนี้กำลังมีอะไรกับพ่อเพื่อน เธอคงจะเป็นคุณนายคัลเลนแล้วล่ะ หึๆ" ผมหัวเราะในลำคอ
"คุณยังตัวซีดอยู่เลย" เธอบิดร่างน้อยๆไปมาเพราะผมกำลังคลอเคลียกับช่วงหน้าอกเธออยู่
"โทษนะ หัวใจของผมไม่ได้เต้นมาหลายร้อยปีแล้วที่รัก" มือของเธอควานหาชายเสื้อผมแล้วถอดออกอย่างรวดเร็ว เธอแปลกใจเล็กน้อยกับกล้ามหน้าท้องของชายชราในร่างของคนอายุยี่สิบสาม ไม่ใช่ว่าเธอจะทำแบบนั้นได้คนเดียวหรอกนะ ผมฉีกเสื้อยืดสีเทาของเธอขาดเป็นสองชิ้นแล้วปลดตะขอเสื้อในด้วยมือเพียงข้างเดียว มันเผยให้เห็นหน้าอกของสาวแรกรุ่น
"นี่ฝึกมาหรอคะ? ชำนาญเกินไปแล้ว ฮ่าๆ"
"มีอีกหลายเรื่องที่จะทำให้เธอประหลาดใจมากกว่านี้อีก"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก
"คาร์ไลล์ อาหารพร้อมแล้ว~" เสียงเอมเม็ตต์หนึ่งในบรรดาลูกเลี้ยงของผมคือคนที่เคาะประตูนั่นเอง
ผมจัดแจงใส่ตะขอเสื้อในให้เบลล่าและให้เธอสวมเสื้อผม เพราะเสื้อที่เธอใส่มาถูกผมฉีกเป็นชิ้นๆแล้วเมื่อกี้ ส่วนผมก็เดินไม่ใส่เสื้อไปพร้อมกัน
"ว่างๆเดี๋ยวจะไปรับที่โรงเรียนนะ ที่รัก~" ผมจูบอย่างหนักหน่วงที่ริมฝีปากเธอ
"พรุ่งนี้หนูเลิกเรียนสี่โมงเย็น"
"ตกลงตามนั้น" ผมจัดแจงเสื้อผ้าของเธอให้เรียบเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดนัก
ผมคือคนที่เปิดประตูออกไป เธอจึงเดินตามหลังผมมา
"สวัสดี เบลล่า" เอมเม็ตต์ แวมไพร์ตัวใหญ่นิสัยขี้เล่นยืนอยู่หน้าห้อง
"ไม่น่าเชื่อว่าตอนที่เอ็ดเวิร์ดพาเธอมา เธอยังเป็นเพื่อนเขา แต่ขากลับเธอกลายเป็นแม่เลี้ยงไปแล้วนี่~"
"อะแฮ่ม เอมเม็ตต์" ผมแกล้งกระแอมกระไอ
"อาหารพร้อมแล้วครับ มิสเตอร์และมิสซิสคัลเลน ฮ่าๆ" ผมล่ะเกลียดอารมณ์ขันของเขาจริงๆ
"ไปกันเถอะที่รัก~" ผมจูบหน้าผากแล้วพาเดินตรงไปที่ห้องครัว
จบ~
