งานเลี้ยงสังสรรค์ของMI6
00:17 AM
"ดื่มอะไรน่ะ " หนุ่มแว่นแผนกวิทยาการของMI6 เดินเข้ามาหาสายลับวัยกลางคน พร้อมทั้งชะโงกดูในแก้วทรงสูง ที่ดูๆไปก็ไม่สามารถเป็นอะไรได้นอกจากเหล้า
"เฮ้ๆ น้อยหน่อยหนู นายไม่อยากไปนอนอยู่ข้างถนนแน่" เจมส์ บอนด์ ยักคิ้วท้าทาย
"ผมกินได้สบายอยู่แล้ว แล้วแก้วนี้ที่คุณเรียกคืออะไร" Qที่เพิ่งดวดเหล้ากับMมาหมาดๆทำให้สติสัมปชัญญะของชายหนุ่มเริ่มลดลง
"วอดก้ามาร์ตินี่เขย่าแต่ไม่คนใส่มะนาวฝาน"
ชายวัยกลางคนใช้นิ้วเรียวยาวหยิบแก้วของตนขึ้นมาดื่มจนหมดแล้วหั่นไปมองหนุ่มแว่นคู่สนทนาอีกครั้ง
"เฮ้ย บาร์เทนเดอร์ ช่วยทำให้แก้วนี้ให้ที หกแก้ว จัดมาเลย" หนุ่มเนิร์ดหน้าหวานที่กำลังมึนเมาในฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หันไปทางพนักงานชงเหล้าพร้อมกับชูนิ้วเรียวหกนิ้วเพื่อที่จะสื่อว่า'ฉันน่ะกินเหล้าเก่งกว่าสายลับศูนย์ศูนย์เจ็ดเสียอีก แค่หกแก้วน่ะสบายมาก จัดมาเร็วเข้า!'
. . . . . . . . . . . . .
10:20 AM
สำหรับQแล้ว เวลาเมื่อคืนผ่านไปเหมือนกับการวาร์ปในห้วงอวกาศ สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือเขาพยายามตะเกียกตะกายไปเข้าห้องน้ำแค่นั้น แล้วสุดท้ายก็ตื่นขึ้นมาในห้องของสายลับคนสนิท แต่เจ้าของห้องกลับยืนอยู่ปลายเตียงจ้องเด็กหนุ่มราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่ใช่แค่นั้น เจมส์มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างกำยำเป็นมัด บวิเวณท้องและส่วนแผงอกที่สามารถบอกได้ว่าเจ้าตัวเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง
"เอ่อ.. ศูนย์ศูนย์เจ็ด คุณควรแต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อยนะ" ร่างบางที่อยู่บนเตียงพยายามคลำหาสิ่งสำคัญที่เรียกว่า'แว่นตา'ของเขา นั่นเลยทำให้ต้องเดินไปเดินมารอบห้อง
"หานี่อยู่หรอ?" เจมส์ เรียกคนสนิทของเขาพร้อมกำชูสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังตามหา 'แว่นตาของQ'
"คุณศูนย์ศูนย์เจ็ด ผมแนะนำให้คุณส่งแว่นตาของผมมาดีกว่า เพราะตอนนี้ผมมองอะไรไม่เห็นเลย" Qพยายามคว้าแว่นมาจากอีกฝ่าย แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะคนที่เอาของๆเขาไปนั้นแค่ใช้เพียงแขนเดียวก็สามารถกันเขาออกมาได้อย่างง่ายดาย
"เวรเอ้ย! เจมส์ เอาคืนมาน่า" หนุ่มร่างบางหลุดสบถออกมา ทำให้ชายที่ได้ฉายาว่าพยัคฆ์ร้ายหยุดล้อเล่นในทันที
"เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ" ร่างสูงถามขึ้น แล้วใส่แว่นให้กับเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
"เปล่า" ร่างผอมบางขยับแว่นให้เข้าที่แล้วทำท่าเดินหนี แต่ถูกแขนที่แข็งแรงมากๆจับไว้ก่อน
"อยากรู้ชื่อฉัน ก็ไม่เห็นต้องแฮกเข้าระบบเลยนี่" ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะรู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออก ไม่มีใครพูดอะไรเลย
"ผมแค่กลัว" Qยืนเกร็งไปทั้งตัวจนทำให้คนที่ยืนอยูด้วยทำอะไรสักอย่าง เจมส์คว้าเอวคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น ระยะที่หนุ่มเนิร์ดคนนี้สามารถเรียกได้ว่า'หายใจรดแว่น'ทีเดียว
"วันหลังอยากรู้อะไรก็ลองมานอนด้วยกันสิ" สายลับกำลังดันQให้นั่งลงที่ปลายเตียง แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆจน เขาลงอย่างแรงจนผ้าขนหนูผืนน้อยๆเกือบจะหลุดอยู่แล้ว
"ศูนย์ศูนย์เจ็ด คุณพูดตรงมากนะ" คนที่นั่งอยู่ขยับแว่นอีกแล้วลุกขึ้นยืนแบบเอาเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินจนหูแดง
"ขอโทษทีนะไอ้หนู ก็รู้ไม่ใช่หรือว่าฉันเจนเรื่องแบบนี้" เจมส์เลิกคิ้ว
"เพราะอย่างนั้นไง ถึงผมจะอยากรู้ข้อมูลคุณแค่ไหน การถามคุณก็คงไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ"
"ก็ลองถามฉันบนเตียงสิ เผื่อจะได้อะไรขึ้นเยอะ" ชายวัยกลางคนดึงมืออีกฝ่ายแบบไม่ให้ตั้งตัว ทำให้Qเสียหลักลงมานอนคร่อมเจมส์ที่อยู่บนเตียงทันที
"ถ้าผมนอนกับคุณแล้วMรู้เรื่องนี้ล่ะ หรือถ้ามีใครสักคนเห็นล่ะ?" Qที่นอนอยู่ข้างบนถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
"ไม่เห็นหรอก เพราะถ้านายนอนกับฉัน นายคงไม่ได้ออกไปข้างนอกสูดอากาศ หรือเดินเล่นหรอกนะ" คำตอบนี้ทำให้คนที่รอฟังอยู่เก็บอาการเขินไม่อยู่จนตีเข้ากับแผงอกคนที่ถูกนอนคร่อมไปหลายที เสียงที่ตามมาคือเสียงเจมส์ที่โอดครวญกับอาการเจ็บ จนกระทั่งนึกบางอย่างขึ้นได้
"โกนหนวดให้หน่อยสิ" สายลับพูด
"ตรงไหนครับ" หนุ่มแว่นเมื่อครู่หันหน้ามาหามองด้วยสายตาที่ซื่อที่สุด
"แล้วนายคิดว่าขนข้างล่างที่หว่างมันเรียกว่าหนวดหรือเปล่าล่ะ" คนพูดขำก๊ากส่วนQเขินจนหูแดง แต่ก็รับมีดโกนที่ยืนมาให้โดยดี
"โกนดีๆนะ นายคงไม่อยากปลุกน้องหนูของฉันให้ตื่นหรอกว่ามั้ย" หนุ่มแว่นแอบชำเลืองไปที่ผ้าขนหนูสีขาวของคนพูดแล้วตั้งใจกับการโกนหนวดต่อไป
"ทุกคนบอกให้ระวังคุณให้มาก" มือของQยังคงทำงานในขณะที่คุย..
"ทำไมล่ะ"
"เพราะคุณเป็นเสือไง เจมส์" หนุ่มแว่นปาดครีมโกนหนวดออกจากใบมีด
"งั้นก็ระวังไว้ให้มากละกัน เพราะฉันน่ะเป็นเสือที่สามารถกินนายได้ทั้งตัวเลย" เจมส์ใช้มือสากๆของเขาไล้ไปบนหน้าคนตรงข้ามแล้วยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายเขินจนหน้าแดงไปหมด
"ถึงนายจะอายุรุ่นลูกแล้วก็เถอะ ฉันไม่ปล่อยง่ายๆแน่" เจมส์หัวเราะ
