My love,my patient [Hannibal]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

        นั่งดูซีรี่ย์ Hannibal มาได้ซักพักแล้ว แต่อารมณ์ยังค้างอยู่ ขอเป็นฟิคสั้นๆละกันนะ
ตอนที่ดูซีรี่ย์จิ้นหมอฮันนิบาลกับวิลมากเลย

มันเป็นความสัมพันธ์ของ
*วิล กราแฮม(อาจารย์สอนที่สถาบันฝึกFBI แล้วFBIขอให้มาช่วยทำคดี ซึ่งเป็นโรคจิตอ่อนๆ)
*กับดอกเตอร์ ฮันนิบาล เลคเตอร์(จิตแพทย์ที่คอยให้คำปรึกษากับวิล คอยดูแลวิล) 
.
.
.
.
.
.
สรุป จิต ทั้งคู่นั่นแหละวะ 555555555

เนื้อเรื่อง

 



   เช้าวันศุกร์ ประตูรถถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ไม่ไกลจากบ้านหลังเล็กซึ่งอยู่ห่างไกลจากผู้คน
ท่ามกลางความเงียบสงบ มองไปโดยรอบดูไร้สัญญาณใดๆจากสิ่งมีชีวิต นอกจากเจ้าตูบสี่ขาหลายตัวในบ้านนั้น  

 

 

    ฮันนิบาลใช้แขนหนีบซองเอกสารไว้ ก่อนจะใช้มือีกข้างหยิบเสื้อโค้ทพาดไว้ที่บ่า อย่างที่คนทั่วไปชอบทำกัน
เขาจงใจจอดรถห่างตัวบ้าน เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเจ้าของบ้านจนเกินไป 




 

 

คดีนี้เกี่ยวข้องกับฆาตกรต่อเนื่องและฆาตกรเลียนแบบ หรือที่เจ้าหน้าที่เอฟบีไอเรียกอีกชื่อว่า เชสพีคริปเปอร์



 

เอกสารชิ้นนี้สำคัญกับรูปคดีมาก อาจเป็นเอกสารที่สำคัญที่สุดก็ว่าได้ มีผลการชันสูตร การเก็บตัวอย่างของสภาพแวดล้อมบริเวณที่เกิดเหตุ และข้อมูลต่างๆจากนักกีฎวิทยา บันทึกการสอบปากคำผู้ต้องสงสัย ความเป็นไปได้และทฤษฎีที่เกี่ยวเนื่องกัน


ซึ่งอาจสาวไปถึงฆาตกรได้...

 

ฮันนิบาลกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานนักมีผู้ชายสภาพเพิ่งตื่นนอนมาเปิดประตู

 

"อรุณสวัสดิ์ วิล" ฮันนิบาลทักทายเจ้าบ้านแบบกึ่งทางการ
 

"อรุณสวัสดิ์ ดอกเตอร์เลคเตอร์" วิลยิ้มตาปรือ

"เข้าไปได้ไหม" 

"ได้สิ" วิลเดินหลบเข้ามาในบ้าน ก่อนจะเก็บของต่างๆให้เข้าที่ 

"ขอบคุณ" ผู้มาเยือนกล่าวขอบคุณ

 

วิลหายไปสักพัก เดินกลับมาพร้อมกับกาแฟและขนมปัง

"ต้องขอโทษที่มาปลุกเธอนะวิล แต่ฉันมีเอกสารสำคัญที่เธอน่าจะใช้เวลาดูสักหน่อย" แล้วเจ้าตัวก็ยื่นเอกสารให้อีกคน

"เห็นแจ็ค ครอวฟอร์ด โทรมาเมื่อคืนว่ามีเอกสารจะให้ผมดู แต่ไม่นึกว่าคุณจะลำบากเอามันมาให้ผม" วิลเปิดอ่านเอกสารสำคัญแทบในทันที หลังจากนั่งพิจรณาครู่ใหญ่ ก็พูดขึ้น


 

 

"ดอกเตอร์ คุณรู้ ว่าคนร้ายคือใคร เขาเคยเป็นเพื่อนของคุณ แล้วคุณก็เปลี่ยนเขา เหมือนที่คุณทำกับผม คุณเปลี่ยนเขาให้เป็นฆาตกร และเขาก็เคารพบูชาคุณเหมือนพระเจ้า" วิลพูดนิ่งๆ

"ฉันไม่ได้เปลี่ยนเขาวิล ฉันเสนอทางเลือก ในแบบที่เขาควรเป็น สอนการเอาตัวรอด เธอก็ด้วย " ฮันนิบาลปฏิเสธพร้อมยกถ้วยกาแฟจิบอย่างช้าๆ

"แล้วถ้าคนอื่นรู้ว่าคุณมีส่วนเกี่ยวข้องล่ะ" วิลเงยหน้ามองฮันนิบาล เสียงเขาดูไม่มั่นใจนัก

"ฉันจะกำจัดเพื่อนฉัน ความลับจะไม่ถูกเปิดเผย แล้วฉันจะหนี พร้อมกับเธอ หนีไปพร้อมกับอบิเกล ....ลูกสาวของเรา เราทั้งสามคน" 

"แจ็ค จะตามเราเจอ" วิลเบือนหน้าหนีไปทางหน้าต่าง

"ทุกอย่างจะเรียบร้อย วิล ฉันสัญญา แม้จะต้องทำร้ายคนอื่น แต่ก็เพื่อรักษาครอบครัวที่มีอยู่" ฮันนิบาลกุมมืออีกฝ่ายไว้

 

"พ่อนกกำลังล่อนายพรานให้ห่างรัง" วิลพูดขึ้นทำลายความเงียบ

"เพื่อรักษาแม่นกและลูกน้อยไว้ ทฤษฎีสัญชาติญาณ แรงจูงใจ สำคัญต่อชีวิตที่ต้องการอยู่รอด"

"แล้วคุณจะเป็นยังไงในตอนนั้น"

"ล่าไม่ก็ถูกล่า เราทั้งคู่ต่างก็เคยฆ่าคนมาแล้ว น่าจะพอเข้าใจถึงอันตรายของศรัตรู ความจำเป็นที่ต้องจัดการ ทฤษฎีจูงใจ เอาชีวิตแลกกับคนที่เรารักและอิสระ ความผิดพลาดจะพร้อมกับบทลงโทษ" ฮันนิบาลหน้านิ่ง

"บอกอบิเกลหรือยัง"

"ไว้ถึงเวลา เราจะอธิบายให้เธอฟัง เธอโตพอและเป็นคนมีเหตุผล" 

"ขอบคุณที่ดีต่อผม" 

"เธอเป็นคนไข้ในความดูแลฉัน เป็นคนที่ฉันรัก เป็นทุกสิ่งทุกอย่างแค่นี้มีเหตุผลพอมั้ย" ฮันนิบาลส่งยิ้มกวนๆให้วิล
 

"และเป็นครอบครัว"
วิลยิ้มหอมแก้มฮันนิบาลฟอดใหญ่และยอมให้ดึงตัวเข้าไปกอด

 

        วันนั้นทั้งคู่นั่งบนโซฟาด้วยกันพลางคิดเรื่องราวต่างๆที่ฝ่าฟันกันมาด้วยกัน    คิดถึงชีวิตต่างถิ่นกับครอบครัวที่ตัวเองรัก    ย้ายไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเขา    สร้างโลกใหม่ ชีวิตใหม่    ค่อยปรับตัวเข้ากับสิ่งต่างๆ    วางแผนครอบครัวแบบคนปกติ    ใช้เวลาร่วมกัน พร้อมกับลูกสาวในวันสุดสัปดาห์    เป็นครอบครัวที่อบอุ่น

 

 

- - - - - - -จบ- - - - - - 


.
.
.
.

 

            ขอบคุณที่ทนอ่านน้าาาา จาก ไรเตอร์

เม้นซะ!!!!