- -ขอล้นหัวใจยัยตัวแสบ- -

ลำดับตอนที่ #4 : .....4.....

     [... บทที่ 4 ...]

              ..... โรงเรียน .....
        “แฮ่กๆ” นามิหอบตัวโยนเมื่อมาถึงหน้าประตู
        “อาซึกะ นามิ... เธอมาโรงเรียนสายไป 12 นาที 49 วินาที” อาจารย์ฝ่ายปกครองที่ขึ้นชื่อว่าตรงต่อเวลาที่สุดในโรงเรียนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเด็กสาวก้าว (วิ่ง) เข้ามาในโรงเรียน
        “เอ่อ” เธอพยายามนึกหาข้ออ้าง แต่จนแล้วจนรอดก็นึกไม่ออก จึงได้แต่ก้มหน้าอย่างยอมจำนน
        “ตกลงว่าเธอไม่มีข้อแก้ตัวใช่ไหม”
        “ค่ะ T^T” 
        “การทำโทษคือหักคะแนนความประพฤติ 5 คะแนน เพราะเธอมาสายเป็นครั้งที่ 2 เอาล่ะ... ไปเรียนต่อได้แล้ว” อาจารย์ฝ่ายปกครองบอกบทลงโทษและอนุญาตให้ไปเรียนต่อ
        “ขอบคุณค่ะ” นามิก้มหัวขอบคุณด้วยความรู้สึกโล่งอก แล้วรีบเดินไปที่ตึก...
                                               - - +++ - -
               .....ห้องศิลปะ.....
        “นี่เรนะ เธอรู้ไหมว่านางุระคุงจะเป็นอะไรในงานโรงเรียนคราวนี้” ริวโกะถามเรนะ ขณะที่กำลังเรียนวิชาศิลปะ
        “ฉันไม่รู้สิ เธอรู้เหรอ” เรนะถามเพื่อนสนิทของเธอด้วยความสนใจ
        “มือชั้นนี้แล้ว” ริวโกะทำสีหน้าภูมิใจ
        “รีบๆบอกสิยะ” เรนะเร่งอีกฝ่ายเพราะอยากรู้เต็มที่
        “นางุระคุงเขาจะแสดงละคร เป็นพระเอกด้วยนะ” ริวโกะเฉลย
        “กรี๊ด!!! อะไรนะ” คนฟังเผลอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้น ทำเอา (เกือบ) ทุกคนหันมามองอย่างสนใจ
        “พวกเธอไม่ได้ฟังที่ครูสอนเลยใช่ไหม” อาจารย์สอนศิลปะถามเสียงขุ่น สายตาจ้องทั้งสองคนเขม็งผ่านกรอบแว่น
        “คะ...คือ” คนที่ไม่ได้ฟังทำท่าทางอึดอัด
        “พวกเธอเนี่ยไม่ได้เรื่องเลย นอกจากนั่งข้างหลังแล้วยังไม่ตั้งใจเรียนอีก” อาจารย์ศิลปะบ่นด้วยความไม่พอใจ บังเอิญเหลือบไปเห็นนามิกับซายะที่นั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะอย่างไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเดินเข้าไป แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่านามิกับซายะนั่งเล่น xo อยู่
        “พวกเธอก็เหมือนกัน!!! นั่งข้างหลัง แล้วก็ไม่สนใจการรงการเรียนเลย... อาซึกะ นามิใช่ไหม ดีล่ะ เมื่อเช้าเธอมาสาย งั้นพวกเธอ 4 คน ไปทำความสะอาดตึกนี้ทั้งตึกก็แล้วกัน ไม่อยากตั้งใจเรียนดีนัก ทำสัก 1 อาทิตย์ก็คงจะพอ โอ๊ย! หมดอารมณ์สอน! ยังไงอีกไม่กี่นาทีก็หมดคาบ วันนี้เรียนแค่นี้ก็แล้วกัน” อาจารย์สอนศิลปะพูดบ่นเป็นชุดๆ แล้วเดินออกไปด้วยหน้าตาบึ้งตึง
        “ยัยแก่ขี้บ่น!!!” นามิพึมพำด้วยความไม่พอใจหลังจากเก็บของเสร็จ และกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องเรียน
        “จริงด้วย ยัยนั่นเป็นปีศาจชัดๆเลย” ซายะเสริม
        “เห็นด้วยอย่างยิ่ง แถมยังมีความสามารถพิเศษอีก...” นามิเริ่ม
        “ความสามารถพิเศษที่ว่าก็คือสามารถทำให้วิชาที่น่าสนใจอย่างศิลปะ กลายเป็นวิชาที่น่าเบื่อที่สุดไง” ซายะต่อ
        “^-^ ถูกต้อง” เธอพูด แล้วเอามือตบกับมือของซายะ ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ 
        “อาซึกะ”เสียงเรนะเรียกนามิดังขึ้น เธอจึงหันไป
        “มีอะไร” 
        “ตอนเธอกับมินาคาวะทำความสะอาดตึกนี้ ทำกันตรงชั้นบนนะ เดี๋ยวฉันกับริวโกะจะทำชั้นล่างกันเองได้ไหม” อีกฝ่ายถาม (ตึกศิลปะมีแค่สองชั้น)
        “อืม... แต่ชั้นบนมีห้องน้อยกว่า และเลอะเทอะน้อยด้วยนะ” ซายะทำหน้าสงสัย
        “คือว่าชั้นบนมัน... เอ่อ...” ริวโกะตะกุกกะกัก
        “ชั้นบนมีอะไรเหรอ” ซายะถามอย่างสนอกสนใจ
        “คืออย่างนี้... ชั้นบนเขาลือกันว่ามีผะ...ผี” ริวโกะกระซิบด้วยท่าทางกลัวๆ
        “จริงเหรอ” คนเดิมถามซ้ำ น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น
        “อืม... พวกเธอไม่กลัวใช่ไหม” คนที่กลัวผีกลั้นใจถามออกไป เพราะไม่อยากเอาเปรียบ
        “( -_-)(-_- )(  -_-) ไม่หรอก” นามิตอบพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ 
        “งั้น...” 
        “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ^_^” 
        “ขอบใจนะ ไปล่ะ” สองสาวที่กลัวผีรีบก้มขอบคุณด้วยความดีใจสุดขีดแล้วเดินแยกไป ทว่าสองสาวที่ไม่กลัวผี (มั้ง) กลับมองหน้ากันแล้วเริ่มหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
        “คิกๆ ฮ่าๆ ^O^” 
        “เธอนี่ร้ายใช้ได้เลยนะ” ซายะพูดกลั้วหัวเราะ
        “อืม ฉันซะอย่าง” นามิพูดยืดๆ
        “เฮ้อ~ พวกเรารอดทำความสะอาดที่ชั้นหนึ่งจนได้” ซายะพึมพำ
        “อืม... เห็นข้อดีของการแกล้งพวกประธานนักเรียนแล้วยังล่ะ” เธอกระซิบถามเพื่อนสนิทด้วยท่าทางรื่นเริง แล้วก็ชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนส่งสายตาไม่พอใจมาให้ เด็กสาวจึงหันขวับไปมองหาต้นเหตุของความรู้สึก แล้วก็พบว่าเป็นเพื่อนบ้านของเธอนั่นเอง ยัยคนต้นคิดจึงส่งสายตาที่อ่านได้ว่า ‘ฉันเก่งนี่’ ไปให้ แล้วเธอก็แอบอมยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางที่บอกว่าเอือมระอาตอบกลับมา
        “นึกแล้วยังสะใจตอนที่แกล้งประธานรุ่นที่แล้วไม่หายเลยรู้ไหม” ซายะพึมพำเบาๆ
        “อือๆใช่ สมน้ำหน้า อยากแกล้งแล้วก็กดขี่รุ่นน้องเอง ช่วยไม่ได้” นามิพูดด้วยท่าทางสะใจ
        “วันหลังหาทางทำแบบนี้อีกดีป่ะ ถ้าเงียบหายเลยเขาจะสงสัยได้” ซายะถาม
        “ดีๆ ฉันเห็นด้วย ตอนนี้แม่ฉันก็ไม่อยู่” เด็กสาวรีบพยักหน้าเห็นด้วย 
        “ฉันว่าเรารีบไปเรียนกันเหอะ คาบต่อไปสอบย่อยด้วย ฉันยังไม่ได้อ่านซักกะหน้าเลย” ซายะดึงมือนามิให้รีบเดินขึ้นตึก 
        “จริงด้วย!” นามิอุทานแล้วเร่งฝีเท้าให้เดินเร็วขึ้นทันที
                                        - - +++ - -
        “อุ๊ย!!! ขอโทษค่ะ” นามิขอโทษ เพราะด้วยความที่รีบเดินโดยไม่ดูทาง ทำให้เธอเดินชนผู้ชายคนหนึ่งเต็มๆ จนของที่เขาถือมาหล่นกระจัดกระจายลงบนพื้น
        “ไม่เป็นไรครับ” เสียงนุ่มที่คุ้นหูเธอตอบกลับมาอย่างสุภาพ ทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาและอุทานอย่างตกใจ
        “รุ่นพี่อิชิสึ” 
        “ครับ ^_^” อีกฝ่ายตอบรับแล้วยิ้ม เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อสบตากับดวงตาสีดำขลับภายใต้แว่นตาไม่มีกรอบของ อิชิสึ ชินจิ เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี ผิวขาว สูงราวๆ 180 ซม. ผมสีน้ำตาลเข้มจนเรียกได้ว่าสีดำถูกซอยให้รับกับใบหน้า จมูกของเขาโด่งได้รูปแบบชาวเอเชีย ริมฝีปากสวยของเขาเผยยิ้มที่สุภาพ ทำให้เห็นเขี้ยวเล็กๆ และลักยิ้มบนแก้มข้างซ้าย
        “ขะ... ขอโทษนะคะ” เธอเอ่ยขอโทษอย่างตะกุกตะกัก และรีบก้มหัวลงทันที ใบหน้าเป็นสีเรื่อขึ้นเล็กน้อย
        “ไม่เป็นไรฮะ” อีกฝ่ายเอ่ยอย่างใจดี แล้วย่อตัวลงเพื่อเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้น เด็กสาวจึงรีบช่วยเก็บของบ้าง
        “ขอบคุณนะครับ” ชินจิพูดหลังจากที่ช่วยกันเก็บของเรียบร้อยแล้ว
        “ไม่เป็นไรค่ะ ^///^ ไปก่อนนะคะ” คนที่ช่วยบอก แล้วรีบเดินไปด้วยใบหน้าที่เป็นสีชมพู ทำเอาเด็กหนุ่มมองตามไปอย่างงงๆ แล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับอะไรบางอย่างบนพื้น เมื่อเขาก้มลงเก็บจึงรู้ว่าเป็นกระเป๋าเงิน
        “อาซึกะ นามิ” ชินจิอ่านชื่อจากบัตรนักเรียน ดวงตาสีดำขลับฉายแววขบขันเมื่อนึกถึงท่าทางแปลกๆของเจ้าของกระเป๋าเงินใบนี้ 
                                                - - +++ - -
               ..... ชั้น 2 ตึกศิลปะ .....
        “เมื่อตอนนั้นฉันเห็นนะ” ซายะเปรยขึ้น ขณะที่กำลังช่วยกันทำความสะอาด
        “อะไร” นามิที่กำลังถูพื้นอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างงงๆ
        “ทำเป็นจำไม่ได้ ก็ตอนพักกลางวันนั่นไง” ซายะเตือนความจำ นามิหน้าเป็นสีเรื่อเมื่อรู้ว่าเพื่อนสาวของเธอกำลังพูดถึงอะไร
        "ถามตรงๆนะขี้เกียจอ้อมค้อม เธอชอบรุ่นพี่เขาจริงๆเหรอ” ซายะถาม
        "...” คนที่ถูกถามไม่ตอบ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาถูพื้น ถึงแม้จะถูซ้ำที่เดิม
        “อ้าวๆจะถูไปให้พื้นทะลุเลยรึไง! ตอบมาซะดีๆ” เมื่อเห็นว่าถามดีๆไม่ได้ จึงเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงคาดคั้นอีกฝ่ายทันที 
        “กะ...ก็แค่ปลื้มเอง รุ่นพี่เขาเรียนเก่งนี่ >///<” เด็กสาวตอบกลับมาทั้งใบหน้ายังแดง 
        “เหรอ”
        “อืม”
        “นี่~ นามิจังจ๋า” ซายะเรียกเพื่อนสาวเสียงหวาน เมื่อเห็นว่ายังทำไก๋ถูพื้นไม่เลิก อีกฝ่ายเลยเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างแปลกใจในน้ำเสียง
        “หืม มีอะไร” 
        “ลองหันไปมองข้างหลังเธอสิ” ซายะทำมือเหมือนให้หมุนตัวไปดู
        “O-O!” นามิหันไป แล้วรีบหันกลับมาด้วยสีหน้าเธอราวกับเห็นผี เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่
        “คิกๆ ^O^” ซายะหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนเธอ
        “O///O อะไรยะ หัวเราะอะไร” นามิถลึงตาใส่ ขณะที่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
        “เปล่านี่ ^O^” ซายะปฏิเสธด้วยสีหน้าระรื่น แต่เพราะเพื่อนสาวทำท่าเหมือนอยากหายไปจากตรงนี้ เธอจึงหลุดหัวเราะออกมา เลยถูกอีกฝ่ายว่าเบาๆอีกครั้ง
        “เงียบ!” 
        “ขอโทษนะครับ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น ซายะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จึงทำให้เด็กสาวจำเป็นต้องหันไปเอง
        “มะ...มีอะไรคะ” นามิถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก และก้มหน้าลงต่ำเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆของเธอเอาไว้
        “เอ่อ... กระเป๋าเงินของอาซึกะ...” ชินจิเกริ่น เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา
        “คะ?” 
        “คือผมเจอกระเป๋าหล่นอยู่ เลยเอามาคืนให้น่ะครับ” ชินจิพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ และเดินเข้ามายื่นกระเป๋าเงินคืนให้
        “>///< ขะ... ขอบคุณค่ะ” นามิตะกุกตะกักตอบรับ ยื่นมือไปรับและก้มหัวขอบคุณ
        “มีอะไรรึเปล่าครับ” เด็กหนุ่มถามเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของนามิ (อีก) ส่วนซายะได้แต่หัวเราะคิกๆ คนที่ท่าทางแปลกๆเลยพยายามมองไปทางอื่น
        “ปะ... เปล่าค่ะ” นามิส่ายหน้าปฏิเสธ และเผลอมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้า จึงเห็นสีหน้าเป็นห่วงของเด็กหนุ่ม ทำเอาเธอหน้าแดงจัด 
        “หน้าแดงแบบนี้เหมือนจะเป็นไข้ ยังไงก็ควรรักษาสุขภาพด้วย ค่อยเจอกันใหม่นะครับ” ชินจิพูดด้วยท่าทางเป็นห่วงและบอกลา แต่ทันทีที่เขาหันหลังเดินออกไป นามิที่เกร็งมาตลอดก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ และทำท่าทางราวกับจะเป็นลม
        “เฮ้ย!! นามิ!!” ซายะเรียกชื่อเพื่อนสาวด้วยท่าทางตกใจรีบเดินเข้ามาจับแขนทันที
        “อาซึกะ เป็นอะไรมากไหมครับ” คนที่กำลังจะเดินออกไปรีบเข้ามาพยุง
        “>///< ไม่เป็นไรค่ะ” นามิพยายามทรงตัว ใบหน้าของเธอร้อนจัด
        “แน่ใจนะครับ” ชินจิถาม ซายะที่ยิ้มอยู่ (แกล้ง) หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
        “(_ _) (- -) (_ _)” นามิพยักหน้าเร็วๆ 
        “งั้นก็แล้วไป” แม้จะพูดด้วยท่าทางโล่งอก แต่สีหน้าของเด็กหนุ่มบ่งบอกว่าไม่เชื่อเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย 
        “นามิ~ ฉันมีธุระด่วนต้องไปทำ ไปแล้วนะ” ซายะวางสายแล้วบอกเพื่อนสาว
        “ดะ... เดี๋ยวสิ” นามิเรียกซายะ แต่อีกฝ่ายหยิบกระเป๋าแล้ว (แกล้ง) จ้ำอ้าวออกไปอย่างเร่งรีบ
        “ปล่อยได้แล้วมั้งคะ” คนที่ถูกเพื่อนทิ้งพึมพำบอกเด็กหนุ่ม เขาจึงปล่อยมือและถามว่า
        “ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ” 
        “ค่ะ” 
        “อืม... ทำความสะอาดเสร็จแล้วยังครับ” 
        “เหลือแค่ห้องนี้แหละค่ะ รุ่นพี่อิชิสึไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ” นามิบอกด้วยท่าทางเกรงใจ
        “โห~ เหลืออีกตั้งเยอะแน่ะ จะไหวเหรอครับ เมื่อกี้ก็อาซึกะจะเป็นลม ผมว่าผมช่วยดีกว่า” ชินจิพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ และส่งยิ้มมาให้
        “แต่...” 
        “คนป่วยนั่งอยู่เฉยๆ เดี๋ยวผมช่วยเอง” 
        “งั้นเดี๋ยวลบกระดานก็ได้ค่ะ” เมื่อเห็นว่าถ้าทำงานหนักๆอีกฝ่ายคงไม่ยอม เด็กสาวจึงเลือกงานง่ายๆเบาๆแทน
        “จริงสิครับ ผม...”
        “ถ้าไม่รังเกียจ... รุ่นพี่จะแทนตัวเองว่าพี่ก็ได้ค่ะ แทนตัวเองว่าผมๆ มันฟังดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้”
        “ถ้างั้นอาซึกะก็ต้องแทนตัวเองว่านามินะ เป็นการแลกเปลี่ยนกันไง”
        “เอ่อ...”
        “ว่ายังไงครับ”
        “ก็ได้ค่ะ รุ่นพี่ชินจิ ^-^” นามิยิ้มให้คนที่เธอแอบปลื้มอย่างดีใจ ขณะที่อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบ
        “เรามาทำความสะอาดกันต่อดีกว่านะคะ เดี๋ยวเย็นเกินไป” เด็กสาวหลบตาและเริ่มลบกระดาน จึงไม่ทันสังเกตเห็นแววตาสนใจปนเอ็นดูจากเด็กหนุ่ม...

                                                                    ~~ -- +++ -- ~~