- -ขอล้นหัวใจยัยตัวแสบ- -

ลำดับตอนที่ #5 : .....5.....

     [... บทที่ 5 ...]

          “ในที่สุด พี่ก็มีน้องสาวอีกคน ^-^” ชินจิพูดขึ้นเหมือนชวนคุย นามิที่กำลังลบกระดานอยู่เลยชะงักและหันมาถามงงๆ
        “เอ๊ะ! รุ่นพี่มีน้องสาวด้วยหรอคะ” 
        “อืม~ น้องสาวแท้ๆ เรื่องนี้มีคนรู้แค่ไม่กี่คนหรอก” 
        “แล้วน้องสาวของรุ่นพี่...” 
        “เขาอยู่อเมริกาน่ะ ไปผ่าตัด”
        “ผ่าตัด?”
        “ใช่ เขาเจออุบัติเหตุนิดหน่อย” (อะแฮ่ม! ขอแทรก อยากจะถามว่าถ้าถึงกับผ่าตัดมันนิดหน่อยตรงไหน -_-v: ผู้แต่ง) 
        “เหรอคะ” (ยังจะไปเอออออีก -_-; พอๆกันเลย: ผู้แต่ง)
        “เรารีบทำความสะอาดต่อให้เสร็จเถอะ” ชินจิแนะนำ
        “ค่ะ” นามิรีบลบกระดานต่อจนเสร็จ แล้วหันไปมองคนที่ถูพื้นอยู่ 
        “เรียบร้อยแล้วค่ะ” 
        “เช่นกันครับ ^-^” ชินจิยิ้มให้ นามิยิ้มรับ
        “จริงด้วยสิ! พี่มีธุระ...เรารีบเก็บของกันดีกว่า” ชินจิทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก
        “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ารุ่นพี่ชินจิมีธุระก็ไปเถอะค่ะ”
        “แต่...”
        “งานเบาๆแบบนี้สบายมากค่ะ แค่เอาถังเปล่าและไม้ถูพื้นไปเก็บเท่านั้นเอง”
        “เอ่อ... ยังไงก็ขอโทษนะที่ช่วยทั้งทีแต่ไม่ตลอดรอดฝั่ง”
        “ช่างเถอะค่ะ”
        “พี่ไปก่อนนะ” ชินจิบอกลาแล้วเดินออกไปอย่างเร่งรีบ นามิมองตามเด็กหนุ่มแล้วก็สะดุ้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก เด็กสาวจึงอุทานออกมาเบาๆ
        “เรียว!”
                                                      - - +++ - -
               ..... หน้าโรงเรียน .....
        “เธอออกมาช้า” เรียวเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจปนสงสัย นามิเลยต้องอธิบายด้วยท่าทางสำนึกผิด (ที่แกล้งทำ)
        “ฉันถูกทำโทษที่มาโรงเรียนช้า แล้ว... แล้ว... อ้อ แล้วฉันก็คุยในชั่วโมงเรียนด้วย” 
        “สมน้ำหน้า อยากตื่นสายดีนัก” 
        “เออ~ ความผิดของฉันเอง พอใจไหม” นามิประชด
        “ถูกต้อง ^O^” เรียวตอบรับอย่างอารมณ์ดี
        “นายนี่ใจร้ายชะมัด T^T” 
        “อะไรของเธอ -_-v”
        “ปลุกฉันแล้วก็ไม่รอ ชิ่งไปเลยดื้อๆ เห็นแก่ตัวชะมัด”
        “ฉันยังทำการบ้านไม่เสร็จนี่ จะรีบไปลอก”
        “โธ่เอ๊ย ที่ตื่นเช้ามาก็เพื่อจะลอกการบ้านนี่เอง (-_- ) ( -_-) (-_- )” (ส่ายหน้าอย่างระอา)
        “ใช่ ^-^”
        “นายมัน---” นามิทำท่าเหมือนอยากจะด่า แต่ไม่อยากจะพูดออกมา ทว่าคนที่กำลังจะถูกด่ากลับยุให้เธอพูด
        “ว่ามาสิ”
        “นายมันคนนิสัยแย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย! เข้าบ้านฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต! ปลุกฉันทั้งทีก็ปลุกให้เช้ากว่านี้ก็ไม่ได้! ตอนปลุกยังตะโกนซะดัง คนอะไร ไม่เห็นได้เรื่องเลย!!” เด็กสาวเลยสาธยายซะ (ตามความต้องการ) 
        “-O- นี่เธอกล้าว่าฉันเหรอ” เรียวเริ่มเดือดทั้งๆที่เขายุเอง 
        “ถ้าใช่ แล้วจะทำไม” นามิพูดอย่างกวนประสาท อีกฝ่ายเลยพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
        “ยัยบ๊อง เธอก็แย่พอๆกันนั่นแหละ ชอบตื่นสาย ความผิดก็โยนให้คนอื่น แล้วก็ชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย” 
        “อะไรนะ นายเป็นห่วงฉันเหรอ” นามิชะงัก สะดุดหูกับประโยคสุดท้าย
        “เปล่าซะหน่อย เอ่อ... อย่าลืมสิว่าแม่ของเธอให้ฉันดูแลเธอดีๆ” เรียวพยายามแก้ตัว
        “ว่าแล้ว คนอย่างนายไม่มีทางเป็นห่วงฉันหรอก ว่าแต่วันนี้ไปกินราเม็งกันดีกว่า ขี้เกียจล้างจาน ไปเหอะนะ” นามิเปลี่ยนเรื่องกะทันหันแล้วอ้อนเรียว ทำเอาเขามองเธออย่างงๆ
        “อะไรของเธอ จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่อง”
        “ช่างมันเถอะ ไปกินราเม็งกันนะ... น่านะ~ เรียว” 
        “ตามใจ” เรียวทำหน้าเบื่อๆปนเอ็นดู แล้วเดินนำไป
        “อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ”
        “ทำไม?”
        “ก็มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเด็ก” นามิกระเง้ากระงอด
        “แล้วที่ทำเมื่อกี้ไม่ใช่ท่าทางของเด็กรึไง” เรียวถามอย่างแหย่ๆ
        “นี่ -_-+” นามิเริ่มไม่พอใจ 
        “ถ้าจะกินก็ตามมา” เรียวเลยรีบพูดตัดบท แล้วก็เดินนำไป
        “รอด้วยสิ” นามิเรียกแล้วรีบเดินตาม
                                               - - +++ - -
               ..... โรงเรียน (ห้องประธานนักเรียน) .....
               --- ชินจิ ---
        “นี่... นายไม่อยากเป็นกรรมการตัดสินงั้นเหรอ” ทัตสึยะ ฮารุนะ ประธานนักเรียนถาม
        “ใช่” ชินจิตอบเสียงเรียบ ท่าทางไม่สบอารมณ์เพราะโดนเด็กสาวบ่นจนหูชา
        “งั้นนายอยากเป็นอะไรล่ะ”
        “ไม่รู้สิ”
        “อ้าว”
        “ถ้างานนี้ขอบายจะได้ไหม”
        “ไม่ได้”
        “แล้วเธอจะเอายังไงเนี่ย”
        “อยากเป็นพิธีกรไหม”
        “ไม่เอา (-_- )( -_-)(-_- )”
        “ฝ่ายธุรการ”
        “ไม่ชอบ (-_- )( -_-)(-_- )”
        “ฝ่ายสวัสดิการ”
        “ไม่น่าเบื่อ (-_- )( -_-)(-_- )”
        “แล้วจะเอายังไง เป็นนักดนตรีไหม”
        “ไม่ดีกว่า (-_- )( -_-)(-_- )”
        “เรื่องมากนักก็เป็นนักร้องเลยซิ”
        “อืม... ตกลง (_ _)(- -)(_ _)”
        “อะไรนะ! นายบ้ารึยังไง”
        “ไม่บ้าหรอก แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
        “แค่จะเปลี่ยนบรรยากาศ! ขอร้องล่ะ จะเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้ แต่อย่าให้คนอื่นเดือดร้อนด้วยสิ”
        “ทำไมล่ะ”
        “ก็คนอย่างนายเคยร้องเพลงที่ไหน อย่างมากก็เพลงชาติกับเพลงโรงเรียน”
        “เธอประสาทรึเปล่าเนี่ย มีใครบนโลกนี้บ้างที่ตั้งแต่เกิดจนอายุ 18 ร้องเป็นแค่ 2 เพลง”   
        “อ้าว~ นายร้องเพลงอื่นเป็นด้วยเหรอ”
        “ถ้าถามแบบนี้ คนอื่นเขาคิดว่าดูถูกกันนะ”
        “-_-v ขอโทษที แต่นายร้องเพลงเป็นแน่เหรอ?”
        “เรื่องแบบนี้ต้องการการเรียนรู้และการฝึกซ้อม”
        “แต่ฉันว่านายไม่น่าจะไหวนะ”
        “ตกลงจะยังไงกันแน่ หา!” (ท่าทางรำคาญ)
        “จริงด้วย! ตอนแสดงละครมีการร้องเพลงตอนจบนี่ นายร้องเพลงตอนจบก็หมดเรื่อง”
        “เอางั้นเหรอ”
        “ใช่! วิธีนี้ดีที่สุดแล้ว” 
        “ตามใจเธอแล้วกัน ฉันไปล่ะ” ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดอะไร เด็กหนุ่มก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจ
        “ตาบ้าเอ๊ย! สนใจกันหน่อยก็ไม่ได้” เด็กสาวได้แต่บ่นตามหลังอย่างไม่น้อยอกน้อยใจ... 
                                               - - +++ - -
                --- เรียว ---
        สวัสดีครับ ผมชื่อนางุระ เรียว อยู่มัธยมปลายปี 2 ห้อง B ผมว่าการเรียนอยู่ในขั้นดีนะ ผมเป็นคนที่อารมณ์ดี เลยมีเพื่อนเยอะ พูดถึงเพื่อนผมมีเพื่อนที่สนิทมากๆอยู่คนนึง อืม... เรียกว่าเพื่อนสนิทดีกว่า 
       เธอชื่ออาซึกะ นามิ อยู่มัธยมปลายปี 2 ห้อง B เหมือนกัน เธอเป็นเพื่อนบ้านผมด้วย ผมว่าเธอก็น่ารักดีนะ ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ ผมสีดำของเธอยาวเลยบ่าไปนิดนึง (แล้วเธอก็ชอบมัดไว้) ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเธอมักเป็นประกายสดใสเสมอ ผิวของเธอเป็นสีขาว ริมฝีปากสีชมพู ผมคิดว่าเธอตัวค่อนข้างเล็กนะ ประมาณ 162 ซม. มั้ง 
       เธอเป็นคนที่ร่าเริง แจ่มใส ดื้อเล็กน้อย ขี้แกล้ง (ติดมาจากผม) บางครั้งก็ขี้งอน บางครั้งก็ห้าว บางครั้งก็เอาแต่ใจ หลายอารมณ์แถมเอาใจยากชะมัด -_-* แล้วก็ชอบเถียงผมคอเป็นเอ็น คงเป็นเพราะเธอกับผมโตมาด้วยกันมั้ง เธอจึงไม่เชื่อฟังผมเท่าไหร่ ทั้งที่ผมแก่กว่าแท้ๆ เฮ้อ~ ทำเอาบางครั้งผมก็เกิดอาการหงุดหงิด (ห้ามบอกเธอนะว่าผมบรรยายมาอย่างนี้ กลัวโดนหักคอ) และตอนนี้... ผมก็กำลังนั่งกินราเม็งกับเธออยู่
        “นี่ เธอมีคนที่ชอบยัง” ผมแกล้งถามเธอเล่นๆ เพราะไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไรดี
        “O_O! แค่กๆ” เธอถึงกับสำลักน้ำเลยครับ ผมเลยบ่น
        “ซุ่มซ่ามชะมัด” 
        “-_-++” เธอส่งสายตาพิฆาตมาให้
        “เป็นอะไรบ้างเนี่ย” ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง ด้วยการถามด้วยความเป็นห่วงแทน
        “เปล่านี่ แต่...นายถามอะไรก็ไม่รู้ -///-" เธอทำท่าเขินๆ
        “อ้าว ก็คนอยากรู้นี่ โตด้วยกันมาตั้งหลายปีไม่เห็นเธอปลื้มผู้ชายคนไหนเลย หรือว่า... ^O^”
        “อะไรยะ ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น” นามิทำหน้าไม่พอใจ แกล้งเธอสนุกดีแฮะ
        “ทำแบบไหนเล่า” แกล้งต่อไปเรื่อยๆ ดีกว่า
        “นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีคนที่แอบชอบ” หน้าของนามิมีสีเรื่อขึ้นเล็กน้อย เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่า...
        “ฉัน - แอบ - ชอบ - คนๆ - นึง - อยู่” เธอพยายามพูดออกมาทีละคำ ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆที่หน้าอกด้านซ้ายทันที 
        “จริงเหรอ” ผมถาม ภาวนาให้เธอล้อผมเล่น
        “>///<” เธอไม่พูดอะไร แต่ก็พยักหน้าสีชมพูของเธอนิดๆ  
        “อืม... แล้วหล่อไหม” ผมถามต่อ ต้องสืบๆจะได้ไปดูหน้าไอ้หมอนั่นถูก (ขอโทษที่หยาบคาย)
        “หน้าตาดี ดูอบอุ่น” เธอตอบเสียงเบา
        “แล้วอยู่ชั้นไหน”  
        “ม.ปลายปี 3 ห้อง A”
        “แก่กว่างั้นเหรอ”
        “อยู่แล้วย่ะ” 
        “ห้อง A แสดงว่าเก่งใช้ได้”
        “ไม่ใช่ ‘ใช้ได้’ แต่ ‘มาก’ ต่างหาก“
        “เธอชอบเขามากไหม”
        “>///< อืม...”
        “นิสัยดีไหม”
        “ก็... สุภาพ เงียบขรึม ใจดี” 
        “ชิ” ผมเผลอสบถออกมา รู้สึกหมั่นไส้คนๆนั้นขึ้นมาทันที ใครที่กล้าเป็นคนที่เธอชอบนะ แถมเท่าที่ฟังรวมๆแล้วก็เพอร์เฟ็คซะด้วย (อิจฉาอ่ะดิ: ผู้แต่ง) 
        “อะไรของนาย” นามิถามเมื่อเห็นอาการแปลกๆของผม
        “เปล่า” ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืน เธอเลยถามผมเสียงหลง
        “นายจะไปไหน”
        “มีธุระ ไปนะ” ผมรีบเดินออกมา เพราะเริ่มกลัวตัวเอง
        “อ้าว อะไรเนี่ย” เธอทำหน้างงๆ ท่าทางของเธอเหมือนจะพูดไม่ออก ผมจึงเดินออกมาคนเดียวด้วยความรู้สึกแปลกๆที่หัวใจ เป็นอะไรไปเนี่ยผม เฮ้อ...
                                                 - - +++ - -
               ..... หน้าร้านราเม็ง .....
        “โอ๊ย อิ่มชะมัด” นามิบ่นคนเดียวหลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย ตอนนี้เธอกำลังเดินอยู่แถวๆหน้าร้านราเม็งที่เพิ่งเข้าไปกิน 
        “เรียวนี่ยังไงกันกินแล้วชักดาบเฉยเลย ไม่รู้รึไงว่าคนมีเงินจำกัด คอยดู... คราวหลังจะเอาให้หมดตัวเลย คอยดูสิ” เธอบ่น แล้วหมายมั่นปั้นมือที่จะแก้แค้นเต็มที่
        “รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้แฮะเหมือนจะเกิดเรื่อง” เด็กสาวพึมพำเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าใจหวิวๆแปลกๆ ซึ่งมักเกิดขึ้นเสมอ เมื่อเธอหรือคนที่เธอสนิทด้วย (อย่างเช่น เรียว พ่อแม่) มีเรื่อง เด็กสาวเลยรีบสาวเท้าเพื่อจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด
        “อย่ามาอวดเก่งแถวนี้” น้ำเสียงข่มขู่ของใครบางคนดังขึ้นตรงซอยถัดไป ทำให้เธอชะงักอยู่กับที่ สายตากวาดไปรอบๆเพื่อหาทางหนีทีไล่
        “เฮอะ! ก็แค่ฝูงลูกหมา” เสียงเย็นชาของใครอีกคนตอบแบบไม่กลัว นามิเริ่มขยับตัว
        “แก!!! กล้าดียังไง ตายแน่!!!” เสียงของคนเดิมตะโกนด้วยความโกรธ เธอเลยเตรียมหนีแต่...

                                                                    ~~ -- +++ -- ~~