ืเนเน่กะฮารุกะ

ชีวิตมันว่างเปล่า มันไม่มีอะไรดีๆเลยหรือยังไงนะ

อิสระที่เหมือนจะมี แต่มันก็เป็นแค่เพียงของปลอม สุดท้ายทุกคนก็แค่นกที่ถูกขังในกรงที่ชื่อว่าโลกนั่นแหละ

ไม่มีใครเข้าใจฉันสักคน ฉันแค่มีความฝัน อยากทำในสิ่งที่ฝัน แค่นั้นมันผิดนักหรือไง

แต่อย่างน้อยก็มีคนนึง คนที่ฉันชื่นชม

อิสระที่มองเห็นได้ด้วยตา

นานาเสะ ฮารุกะ

            อาจจะเป็นชื่อที่ดูเหมือนผู้หญิง แต่นี่มันก็คาแรคเตอร์ของอนิมะเรื่องนี้นี่แหละ ตัวละครหลักๆล้วนมีชื่อแปร่งๆเหมือนเหมาะจะเป็นของผู้หญิงเสียมากกว่า แต่มันก็ไม่ได้กระทบอะไรกับคาแรคเตอร์ที่ฉันชอบหรอกนะ ที่กระทบก็น่าจะมีแค่เรื่องที่ฮารุกะไม่ใช่คน เป็นการ์ตูนในโลกสองดีนี่แหละ

            ชีวิตที่ผ่านมาช่างอ่อนล้า สิ่งที่ไขว่คว้าก็ไร้ซึ่งตัวตน ความหวังคือตัวเองเท่านั้น ที่จะสร้างมันขึ้นมาให้ได้ด้วยมือของตัวเอง

.

.

.

            หลังจากที่เนเน่ สาวน้อยอายุสิบแปดปีได้จบจากชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย เธอก็ได้รับรางวัลจากตัวเอง โดยการไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่นเป็นเวลาสิบวัน ตอนแรกเธอไม่ได้คิดจะไปคนเดียว แต่จะมีเพื่อนไปด้วยอีกสองสามคน แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งที่ทำให้สามคนนั้นไปไม่ได้ด้วยเหตุผลเดียวกัน

 “ขอโทษนะเนเน่ เราต้องไปเที่ยวกับครอบครัว คงไปญี่ปุ่นกับเนเน่ไม่ได้แล้ว”

          ทำไมต้องตอนนี้ด้วยวะ

            เด็กสาวบ่นในใจขณะเดินทอดน่องไปยังจุดขึ้นเครื่อง เหลือเวลาราวสิบห้านาทีเครื่องบินก็จะทำการออกตัวแล้ว เธอเข้าไปในเครื่องบินได้ทันเวลาที่ผู้โดยริสารคนอื่นๆกำลังต่อแถวกันพอดี

            เนเน่เข้าไปนั่งตรงที่นั่งตามตำแหน่งในตั๋วเครื่องบิน เธอหยิบโทรศัพท์ที่เพิ่งได้มาสดๆร้อนๆซึ่งเป็นของรางวัลจากพ่อแม่ขึ้นนั่งฟังเพลงฆ่าเวลา เสียงเพลงที่ดังอยู่ในโสตประสาทของเธอคนเดียวเท่านั้นก็ได้กล่อมเธอจนเผลอเคลิ้มหลับไป

            เด็กสาวรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีคนมาสะกิดจากทางข้างๆ

อ๋อ คงจะเป็นคนที่นั่งข้างในละมั้ง

            เธอขยับลุกออกมาจากที่นั่งของเธอในสภาพงัวเงีย สมองของเธอตอนนี้เบลอเกินกว่าจะมองใบหน้าของผู้มาใหม่ เมื่อคนๆนั้นเข้าไปนั่งเสร็จเธอก็นั่งลงและหลับต่อแบบไม่สนใจใยดีคำแนะนำของแอร์โฮสเตสเลย เมื่อเครื่องลอยเหนืออากาสมาได้สักพัก กลิ่นอาหารอันแสนคุ้นเคยก็ลอยมาแตะจมูกของเด็กสาว

ในที่สุดก็ได้กินสักที

ร่างกายที่หิวโหยมาเป็นเวลานานเนื่องจากไม่ได้ทานข้าวเช้าตอบรับกับกลิ่นอาหารทันทีที่พี่สาวแอร์โฮสเตสเอามันออกมา ที่เธอไม่ได้กินข้าวเช้าก็เพราะเหตุผลเดียว

ถ้าต้องกินอาหารมื้อละสามร้อยในสนามบินสู้อดเสียยังดีกว่า

            ไม่ใช่เพราะขี้งกหรอก แต่เพราะเธอจะเก็บตังไปเหมาของออฟฟิเชียลฮารุกะต่างหาก!

            เมื่อตาสว่างรับอาหารเต็มที่แล้ว ดวงตาของเธอก็เบี่ยงไปมองทางหน้าต่างซึ่งมีชายหนุ่มอีกคนคั่นไว้

มองไม่เห็นอะไรเลย

            หัวทุยๆของคนข้างๆเธอหันหน้าไปบังกระจกเสียเกือบมิด ราวกับกำลังส่องดาวอยู่อย่างนั้น

“รับอะไรดีคะ”

            เสียงของแอร์โฮสเตสทำให้เธอต้องหันไปหา แต่คนที่นั่งข้างๆเธอหันมาเร็วกว่าจนหน้าของทั้งสองเกือบจะชนกัน

          เฮ้ย!

            เด็กสาวอุทานในใจเมื่อได้เห็นหน้าตาของเพื่อนร่วมทาง

            นี่มันอภิมหาหล่อ หล่อโลกลืมเลยนี่หว่า

 “น้องคะรับอะไรดีคะ มีพะแนงหมู กับ ไก่ย่าง”

            พี่สาวแอร์โฮสเตสเรียกถามเธออีกครั้ง

“เอาไก่ย่างค่ะ” เด็กสาวตอบ ก่อนจะแอบชำเลืองมองคนหล่อที่นั่งเป็นอาหารตาอยู่ข้างๆ

เมื่อถึงคิวของชายหนุ่มคนนั้น เขาก็สั่งอาหารเป็นภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงแปร่งๆพิกลของคนญี่ปุ่น

เชเด้ด คนญี่ปุ่นด้วย หล่อด้วย ลั้ลล้า

เด็กสาวคิดในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ขอแค่แอบมองเป็นอาหารตาก็ละกันนะ

_

_

_

เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ การใช้ชีวิตบนฟ้าก็จบลง เนเน่ออกจากสนามบินเพื่อเดินทางไปยังที่พัก การมาเที่ยวครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เธอจะมาใช้ชีวิตร่วมกับครอบครัวที่เป็นโฮส เพื่อที่จะได้สัมผัสกับวิถีชีวิตของประเทศที่เธอชื่นชอบ

                                 เหมือนหมอนั่นตามเรามาเลยแฮะ

เด็กสาวคิดในใจ เพราะตั้งแต่ออกจากสนามบินมาจนถึงตอนนี้ เขากับเธอก็นั่งอยู่ในรถคันเดียวกันตลอดไม่ว่าจะเปลี่ยนไปแล้วกี่คัน ทางไปที่พักของเธอนั้นต้องนั่งรถไฟฟ้า ต่อรถเมล์อีกสองสาย เธอจึงคิดเหตุผลอื่นไม่ออกว่าทำไมเขาถึงยังอยู่ตรงนี้

หน้าตาของหนุ่มหล่อนั้นเพอร์เฟค แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งทรงผม ท่าทาง การแต่งตัว ราวกับเป็นนานาเสะฮารุกะที่เธอชอบยังไงอย่างนั้น แต่อย่างไรก็ตาม ที่เธฮชอบเป็นเพราะคาแรคเตอร์ นิสัย ซึ่งดูตอนนี้ยังไงหมอนั่นก็คงจะไม่เหมือนหรอก

                                 รถเมล์จอดเทียบป้ายหน้าร้านสะดวกซื้อ เดินไปอีกราวห้าสิบเมตรก็จะถึงที่พักของเธอแล้ว จากข้อมูลที่หามา ครอบครัวที่เธออยู่ด้วยอาศัยในอพาร์ทเม้นขนาดกลาง ดูสะอาดสะอ้าน จัดแต่งสไตล์ญี่ปุ่นแบบทั่วๆไป ห้องที่เธออยู่เป็นห้องริมตึก ขนาดสองห้องนอนหนึ่งห้องน้ำ ครอบครัวนี้มีแค่คุณแม่กับลูกชายวัยแปดขวบ ห้องขนาดนี้อาจจะใหญ่ไปด้วยซ้ำหากไม่รับเป็นโฮส

                          ชายหนุ่มคนนั้นเดินตามเธอมาจนถึงหน้าอพาร์ทเม้น เธฮไม่รู้จะทำอย่างไร จึงหยุดเดินหน้าร้านหนังสือข้างหน้า

อ่าว แม่งไม่ได้เดินตามเรามานี่หว่า

                                 เขาเดินทอดน่องผ่านเธอไปหน้าตาเฉย เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ทิ้งระยะห่างจนชายหนุ่มเดินไปลับตา ก่อนจะเดินไปยังอพาร์ทเม้นที่เธออยู่

                          ทันทีที่ถึงที่เธอเดินไปถึงหน้าห้อง สายตาอันเฉียบคม(ในเรื่องฮารุกะ)ก็มองเห็นป้ายชื่อสกุลที่อยู่ห้องข้างๆ

‘นานาเสะ’

เช้ด

เช้ดดด

เช้ดดดด

                          จะว่าไป บรรยากาศของที่นี่มันคุ้นๆ อย่างกับหลุดออกมาจากเรื่องฟรียังไงอย่างนั้น สงสัยที่นี่คงจะเป็นแบบที่คนวาดเอาไปเขียนแหงๆ แถมห้องๆนั้นดันมีคนนามสกุลนานาเสะด้วย

ไม่มีอะไรโชคดีไปกว่านี้อีกแล้วโว้ยย

                          เด็กสาวคิดในใจ ก่อนจะเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้านออกมาพบ

“สวัสดีจ้ะหนูเนเน่ เชิญเข้ามาข้างในเลยจ้ะ”

                                 เจ้าของบ้านที่เนเน่คาดว่าน่าจะมีบุคลิกเหมือนสาววัยกลางคน แต่เปล่าเลย หน้าเธอสวยราวกับสาวอายุยี่สิบต้นๆ ไม่น่าเชื่อว่าลูกชายของเธอจะอายุแปดขวบแล้ว ในประวัติเธอชื่อยามาดะ ซาวาโกะ  ทำอาชีพเป็นไกด์กับที่ปรึกษาด้านการเงิน สามีของเธอเสียไปแล้วตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน

 “มาซามิจิ ออกมาหาแขกหน่อยสิจ้ะลูก”

                                 เมื่อผู้เป็นแม่เอ่ย เสียงวิ่งก็ดังมาจากทางห้องด้านหลังของเด็กสาวมาหยุดอยู่ข้างๆ

 “สวัสดีครับพี่สาว ผมชื่อมาซามิจิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

                                 หนูน้อยมาซามิจิหน้าตาน่ารัก ตัวอวบนิดๆทำให้แก้มของเจ้าหนูกลมจนหน้าหยิก ท่าทางของเด็กคนนี้น่าจะคุ้นเคยกับการได้เจอกับคนแปลกหน้าอย่างดี เธอคุยหยอกล้อกับเด็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนที่คุณซาวาโกะจะแนะนำห้องต่างๆ

                                 เนเน่เข้าไปพักในห้องของเธอที่เจ้าของบ้านจัดไว้ให้ เธอนั่งอ่านหนังสือแนวสยองๆแบบที่เธอชอบ จนเวลาผ่านไปถึงเย็น เสียงหวานๆของคุณซาวาโกะก็เรียกให้เธอไปทานข้าวเย็น

                                 คุณซาวาโกะบอกว่า ทุกๆเย็นจะมีคนหนุ่มข้างห้องมาทานข้าวด้วยทุกวัน เนื่องจากเขาเป็นหลานชายของเธอ และพ่อแม่ของเขาไม่อยู่แล้ว เธอจึงอุปการะเขาเอาไว้

                                 ทันทีที่เนเน่เปิดประตูห้องทานข้าวเย็น เธอก็พบกับคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้

                          หมอนั่นมันคนที่เครื่องบินนี่

“หนูเนเน่มาพอดีเลย นี่หลานชายของฉันที่อาศัยอยู่ห้องข้างๆ เขาชื่อนานาเสะ ฮารุกะ ทำความรู้จักกันไว้นะจ๊ะ”

“สวัสดีครับ คุณเนเน่” ชายหนุ่มเอ่ยมาพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ ซึ่งไม่ได้ทำให้หน้าที่ดูเรียบๆของเขาหายเรียบสักเท่าไหร่

จะเหมือนฮารุกะไปไหนเนี่ย

เธอคิดในใจก่อนจะเอ่ยคำทักทายกลับและโค้งตัวน้อยๆ

“สวัสดีค่ะ เนเน่ค่ะ” การสนทนากับคนญี่ปุ่นทุกคนราบรื่น ก็เพราะเธอพูดได้ยังไงหละ

                                 สิ่งมีชีวิตสี่คนบนโต๊ะอาหารทานอาหารกันอย่างเงียบๆ จนคุณซาดาโกะพูดถึงเรื่องในอดีตของหลานชายของเธอ

“เมื่อก่อนตอนสมัยฮารุกะคุงยังเป็นนักเรียนนี่นะ เขาเป็นนักกีฬาว่ายน้ำด้วยหล่ะ เพื่อนๆในทีมของฮารุกะคุงหน่ะ ชื่อเป็นผู้หญิงเหมือนกันเกือบทั้งทีมเลย เว้นมาโคะจังไว้คนเดียวนี่แหละ”

หา?

“นี่หนูเนเน่รู้มั้ย เจ้าฮารุกะเนี่ย วันๆเอาแต่กินปลาซาบะ”

ห๊าาาา?

อะไรคาแรคเตอร์หลักแม่งจะตรงกันขนาดนี้วะ