คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Second Confession
คำสารภาพที่
2
"วันนี้โคตรเบื่อเลยหวะ"
"อยากไปไหนหละ"
"ช่วยคิดหน่อยดิ"
"ไปงานแฟชั่นวีคกัน"
"เอาดิมึง"
"เที่ยงเจอกันที่ร้านเดิม"
ร่างสูงของชเวจุนฮงปิดโปรแกรมแชทที่เขาพึ่งคุยกับเพื่อนคน’เริ่มสนิท’ลงก่อนจะลุกออกจากเตียงอย่างทุลักทุเล
เพราะมีขาและครึ่งตัวของคนเป็นพี่ที่เป็นรูมเมทกันพาดทับอยู่
"ไอลูกชายวันนี้แต่งตัวซะดีเชียว
จะไปไหน" เสียงทุ้มของหัวหน้าวงพูดถามขึ้น เมื่อเขาเห็นชเวจุนฮง
เดินผ่านโซฟาที่เค้านั่งเล่นเกมอยู่ไปใส่รองเท้าอย่างรีบเร่ง
"ผมมีนัดกับเพื่อนนิดหน่อยครับพี่
ผมไปนะ" ตอบโดยไม่หันมามองหน้าคนเป็นพี่ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
"อะไรของมันวะ"
พี่ใหญ่ของวงตอบก่อนจะส่ายหัวแล้วก้มหน้าเล่นเกมต่อ
ชเวจุนฮง
กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากหอ เพราะว่าเขานัดกับอีกคนไว้ตอนเที่ยง
ซึ่งตอนนี้มันเลยมาสักพักแล้ว เพราะพี่แดฮยอนเลยแม่ง นอนทับมาได้
คนนะไม่ใช่หมอนข้าง กว่าเขาจะผลักก้อนแดฮยอนออกไปได้โดยที่พี่แกไม่ตื่นมาโวยวายก็กินเวลาไปเกือบๆสิบนาที
ขายาวๆ
ก้าวมาหยุดที่หน้าร้านเดิมที่คิบอมมักจะชวนจุนฮงมากินข้าวกับพวกนายแบบอยู่บ่อยๆ
ก่อนจะผลักประตูกระจกเข้าไปในร้าน
ภายในร้านถูกประดับตกแต่งด้วยโต๊ะไม้เคลือบมัน มีกระถางต้นไม่เล็กๆวางไว้ข้างกระจกร้าน
เสียงเพลงถูกเปิดคลอเบาๆพร้อมกับดวงไฟสีส้มที่ไม่สว่างเกินไปนัก
ดูเข้ากับบรรยากาศภายในร้าน
ร่างสูงมองหาคนที่คิดว่าน่าจะมารอก่อนแล้ว
แล้วก็เจอกับชายหนุ่มหน้าหวานกำลังโบกมือมาที่เขา
จุนฮงยิ้มออกมาแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะนั้นพอดี
“ไง”
คิบอมที่นั่งอยู่ก่อนแล้วเอ่ยทักขึ้น
“ก็ตามที่เห็น
แล้วที่ชวนไปดูแฟชั่นวีควันนี้ มึงเดินด้วยใช่มั้ย”
สรรพนามที่ถูกเปลี่ยนไปจากครั้งแรกที่เขาเจอกัน ทำให้เห็นถึงความสนิทของทั้งคู่ซึ่งเป็นปกติของผู้ชายที่จะสนิทกันเร็ว
พวกเขามักจะชวนกันออกมาเที่ยว กินข้าวร้านนั้นร้านนี้
กับเพื่อนนายแบบของคิบอมอีกหลายคน จนตอนนี้จุนฮงมีเพื่อนเป็นนายแบบอีกเกือบโหล
“เปล่า วันนี้ตารางกูว่าง
ไม่งั้นกูไม่พามึงเที่ยวแบบนี้หรอก” คิบอมพูดตอบ
“อ๋อหรอ แล้วงานเริ่มกี่โมงวะ”
จุนฮงถามพร้อมกับหยิบแก้วน้ำส้มที่อีกคนสั่งมาเผื่อขึ้นมาดื่ม
“ก็เกือบเย็นอ่ะมึง
กินข้าวที่นี่ก่อนแล้วเดี๋ยวกูพามึงไปเที่ยว”
คิบอมพูดพร้อมกับเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร
“มึงอยากกินไรก็เอาเลยนะ
วันนี้กูเลี้ยง” คิบอมพูดต่อหลังจากสั่งอาหารของตัวเองเสร็จ
“โห
ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับคุณคิบอม อย่าคิดว่ากูจะเกรงใจนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
จุนฮงแกล้งทำหน้าซาบซึ้งใจสุดขีดก่อนจะสั่งอาหารที่ตัวเองชอบบ้าง
คล้อยหลังพนักงานไปแล้ว
พวกเขาทั้งสองคนจึงค่อยพูดกัน
“มึง
พี่พนักงานคนเมื่อกี้สวยชิบหาย”
จุนฮงพูดกับคิบอมพร้อมมองกลับไปที่พนักงานสาวคนสวยเดินกลับไป
“มึงนี่มันจริงๆเลยนะ เออแล้ววันนี้มึงอยากไปไหน”
คิบอมพูด แล้วเตะขาจุนฮงเบาๆ
“ไปไหนดี อืม คิดหนักเลยนะเนี่ย”
ร่างสูงพูด ก่อนจะเงียบไปสักพัก
...
“ร้านหนังสือ
กูอยากไปร้านหนังสือก่อน” จุนฮงทำท่าคิดออก ก่อนจะบอกอีกคนที่นั่งตรงข้าม
“คนอย่างมึงเนี่ยนะ”
คิบอมทำหน้าตกใจปนขำในสิ่งที่คนตรงหน้าบอก
“เออ ทำไม
คนอย่างกูไปร้านหนังสือไม่ได้หรือไง มีป้ายแปะไว้มั้ยว่าห้ามคนชื่อชเวจุนฮงเข้า”
จุนฮตอบกลับอย่างไม่ลดละ
“หึหึ เปล่าหรอก
แต่ผิดนิสัยเด็กแสบอย่างมึง ก็เห็นปกติ เที่ยวกลางคืน
ไม่คิดว่าจะเข้าร้านหนังสือเป็นกับเขาด้วย” คิบอมพูดยิ้มๆ
“เชี่ย
กูก็อยากมีโมเม้นต์เข้าร้านหนังสือบ้างสิวะ กูเคยดูซีรีย์มานะเว้ย
นางเอกกับพระเอกเค้า แม่งชอบพบรักกันตรงชั้นหนังสือ
เวลาผู้หญิงเค้าหยิบหนังสือไม่ถึง กูก็จะยืนซ้อนหลังแล้วเอื้อมหยิบให้เขาแทนไง”
จุนฮงพูดด้วยใบหน้าที่เคลิบเคลิ้มกับความคิดของตัวเอง แต่ความฝันก็พังทลาย
เพราะไอคนตรงหน้ามันยื่นมือมาดีดหน้าผากเขาดังเปี๊ยะ!
“เลิกมโนได้แล้ว อาหารมาแล้ว
มึงรีบกินสิ จะได้ไปกัน มัวแต่ฝันมึงจะได้เจอมั้ยนางเอกสุดแสนจะน่ารักของมึงหนะ” คิบอมพูดพร้อมกับเลื่อนจานอาหารมาให้ตรงหน้า
“มึงนี่มันขัดความสุขกูจริงๆเลย”
จุนฮงพูด ก่อนจะเริ่มกินอาหารในจานของตัวเอง
บทสนทนาของทั้งสองคนยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ
ในบางครั้งที่ทั้งสองเงียบไปก็ไม่ได้สร้างความอึดอัดอะไรให้แก่กัน
‘ปึก!’
“เชี่ย มึงเตะขากูทำไมอีกเนี่ย”
กลายเป็นคิบอมที่โวยวายขึ้นมาจากการเล่นโทรศัพท์ในมือ
“ก็มึงอ่ะ มัวแต่สนในโทรศัพท์
กูนั่งอยู่ตรงหน้ามึงไม่คุยกับกูวะ” จุนฮงโวยวายขึ้นมาเบาๆ พลางทำหน้ายู่
“โตแล้ว ก็คุยกับตัวเองไปดิ”
คิบอมพูดพลางแกล้งทำหน้าว่าโกรธจริงจังแล้วทำท่าว่าจะหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
แต่กลับถูกเสียงจากจุนฮงดึงความสนใจไว้
“กูชวนมึงออกมาเที่ยวเพราะกูเบื่อ มึงลืมไปแล้วหรอ
แล้วนี่มึงจะมาทำให้กูเบื่อมึงอีกคนหรอวะ” จุนฮงพูดด้วยใบหน้าจริงจัง
ที่คนฟังเห็นแล้วอดยิ้มไม้ได้
“เออๆ ไปกัน
กูเห็นหน้ามึงแล้วกูอยากจะสงสารนะ แต่กูก็ขำหวะ”
คิบอมพูดยิ้มๆพร้อมกับใช้มือผลักหัวคนที่ทำหน้ายุ่งเบาๆ
หลังจากที่ทั้งคู่ออกมาจากร้าน
ทั้งคู่ก็เดินคุยกันมาตามทางจนถึงร้านหนังสือที่จุนฮงอยากมา
‘กริ๊ง กริ๊ง’
เสียงกระดิ่งที่แขวนจากประตูร้านดังขึ้น
เมื่อทั้งคู่ก้าวเข้ามาในร้าน
“มึงมานี่กับกูเลย
กูมีหนังสือที่กูอยากจะให้มึงดู” จุนฮงจับข้อมือของอีกคนที่ยังยืนเก้ๆกังๆให้ตามตัวเองไป
“อะไรมึงเนี่ย บอกกูดีๆก็ได้”
คิบอมพูดดุคนที่ทำตัวเป็นเด็กๆ
“ชู่ววว เบาๆสิ”
แต่กลับกลายเป็นจุนฮงที่หันหน้ามาแล้วยกนิ้วขึ้นมาแล้วกระซิบให้พูดเสียงเบาๆแทน อีกคนเลยทำให้แค่พยักหน้าอย่างจำใจแล้วเดินตามร่างบางไป
“นี่ไงมึง หนังสือที่กูตั้งใจจะมาซื้อโดยเฉพาะ”
จุนฮงหยิบหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งขึ้นมาโชว์เด่นหราตรงหน้าเขา
“Gone
Girl?” คิบอมอ่านชื่อเรื่อง ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาเคยอ่านแล้ว
“มึงยังไม่เคยอ่านหรอ?”
เขาถามซ้ำอีกรอบหลังจากที่เห็นไอเด็กแสบตรงหน้าพยักหน้าในคำถามแรก
“ใช่ กูเห็นเฮียยงกุกอ่าน
แต่กูไม่กล้าขอยืมพี่เค้า” จุนฮงลดมือที่ถือหนังสือลงแล้วบอกกับคนตรงหน้า
“แล้วมึงรู้มั้ยว่ามันเกี่ยวกับอะไร”
เขายังถามต่อ
“ไม่รู้อ่ะ
กูเห็นว่ามันน่าอ่านกูก็เลยอยากอ่าน” จุนฮงตอบมาอย่างซื่อๆ
“เออ แล้วแต่มึงเลยครับ
กูจะไปดูนิตยสารตรงนั้นหน่อย พอดีคนหล่อขึ้นปกหวะ” คิบอมพูดยิ้มกวนๆ
ก่อนจะเดินไปอีกทาง
คิบอมเดินไปที่ชั้นขายนิตยสารแฟชั่น
ก่อนจะหยิบนิตยสารเล่มหนึ่งที่มีตัวเขาเองขึ้นอยู่บนปก
“คนไรวะ
โคตรหลงตัวเอง เนี่ยนะหล่อ” เสียงของอีกคนที่เดินตามเขามาเอ่ยขึ้นด้านหลัง
“โห่มึง
ไม่รู้อะไรซะแล้ว เนี่ยหล่อสุดแล้ว”
คิบอมพูดขึ้นพร้อมเอานิตยสารเล่มนั้นตีเข้าที่หัวของอีกคนเบาๆ
ในโทษฐานกวนบาทาเกินเหตุ
“อะไรวะ
หล่อสุดอยู่นี่ต่างหากเว้ย” จุนฮงลูบหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะเถียงออกไป
คิบอมเพียงแค่หัวเราะเบาๆกับไอบุคคลตรงหน้า
ก่อนที่ทั้งสองจะเดินดูหนังสืออย่างอื่นกันต่อ เดินไปคุยไปแลกเปลี่ยนความรู้กันไป…
ใช้คำว่าความรู้อย่างนั้นหรอ?
…
“คิบอม มึงดูพี่สาวคนนั้นดิ โคตรน่ารักอ่ะ”
เสียงแปร่งๆเอ่ยขึ้นเบาๆให้รู้กันอยู่สองคน
“เออ กูก็ว่างั้น”
คิบอมมองไปตามนิ้วยาวๆของจุนฮง ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย
“เดี๋ยวกูมา” ไวกว่าที่คิบอมจะได้ถามอะไรออกไป
ชเวจุนฮงก็ก้าวไปถึงตัวพี่สาวสุดน่ารักที่กำลังเอื้อมหยิบหนังสือที่อยู่ในชั้นสูงกว่าตัวเอง
’
ร่างสูงของชเวจุนฮงเดินเข้าไปซ้อนด้านหลังหญิงสาวคนสวยก่อนจะเอื้อมหยิบหนังสือในชั้นที่หญิงสาวต้องการมาส่งให้เธอ
พร้อมส่งรอยยิ้มและลักยิ้มที่บุ๋มเข้าไปให้หล่อนเป็นของแถม
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหันมารับหนังสือแล้วเอ่ยขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับ เอ่อพี่สาวครับ
ผมอยากรู้จักพี่สาวจังเลยครับ รู้สึกพี่สาวหน้าคุ้นๆ” จุนฮงเอ่ยถามออกไป
เรียกรอยยิ้มจางจากหญิงสาวได้
“ทำไมถึงรู้ว่าฉันเป็นพี่สาวคุณหละ”
หญิงสาวถามออกไป
“อืมเพราะผมไม่เห็นพี่สาวใส่ชุดนักเรียนไงครับ”
แถครับแถ
“ฉันชื่อ เวนดี้ อายุยี่สิบเอ็ด ถือว่านายเดาถูกนะเนี่ยที่ว่าฉันเป็นพี่สาวหนะ
แล้วนายหละ” หญิงสาวหันหน้ากลับมาหาจุนฮงอย่างเต็มตัว
“อะ เอ่อ ผมชื่อชเวจุนฮงครับ
อายุสิบเก้า โห พี่สาวน่ารักมากเลย” จุนฮงเอ่ยชม และพูดติดๆขัดๆเมื่อได้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน
“เอ่อ ถ้าพี่สาวไม่ว่าอะไร
พรุ่งนี้ไปกินเค้กกันมั้ยครับ”
ร่างสูงแกล้งทำท่าเขินโดยเอามือข้างหนึ่งใส่กระเป๋ากางเกงแล้วมืออีกข้างลูบท้ายทอยตัวเอง
พลางอมยิ้มเล็กๆเผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆที่แก้มขาว
...ท่าพื้นฐานในการจีบพี่สาว
“อืมเอางั้นหรอ ก็ได้ ถือว่าเลี้ยงน้องชายสักคน
พรุ่งนี้ฉันว่างตอนสิบโมงนะ ที่คาเฟ่ข้างร้านหนังสือนี่ก็แล้วกันนะ แล้วเจอกัน
ฉันกลับหละ” เวนดี้พูดพร้อมกับโบกมือลา ก่อนจะเดินออกไปจ่ายเงินที่ เคาท์เตอร์
“เฮ้ย ใช้ได้นี่หว่า”
เสียงทุ้มๆของคิบอมดังขึ้นมา หลังจากที่หญิงสาวผมทองเดินออกไป
“หึ
หึ เป็นไงหละ” จุนฮงยักคิ้วให้อีกคน
“มึงๆ
เรามาถ่ายรูปกันดีกว่า กูจะได้อัพไอจีเป็นความเคลื่อนไหวของชเวจุนฮงวันนี้”
จุนฮงพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา และเปิดโปรแกรมกล้อง
“เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆดิ
มึงจะตกกรอบอยู่แล้ว ห่างขนาดนั้นหนะ กูฉีดยาแล้วไว้ใจได้” จุนฮงพูดขึ้นขำๆ
ซึ่งนั้นทำให้คิบอมหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเขยิบหน้าเข้ามาใกล้
แล้วทั้งสองคนจึงได้ถ่ายรูปกัน
“เออเนี่ย
เดี๋ยวกูจะเอารูปนี้อัพลงนะ” จุนฮงบอกอีกคน แล้วก็จิ้มโทรศัพท์ของตัวเองอยู่สักพัก
จึงเงยหน้าขึ้นมา โดยทันเห็นว่าคิบอมกำลังมองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว
“มองกูทำไม
กูหล่อหละสิ ข้อนั้นกูรู้ แต่ว่าถ้ามึงจะชอบกูหละก็ ต่อคิวยาวเลยนะเว้ย”
จุนฮงแกล้งพูดเล่น
“หึ
หึ งั้นกูขอลัดคิวได้มั้ย” ร่างสูงของคิบอมขยับเข้ามาใกล้ๆ
และด้านหลังของจุนฮงก็เป็นชั้นหนังสือ ทำให้จุนฮงถอยไปไหนไม่ได้
แต่จุนฮงก็ไม่ได้คิดจะถอยให้ไปติดชั้นหนังสือเหมือนในซีรีย์อยู่แล้ว
จุนฮงเพียงแค่ก้มหน้าแล้วยิ้มออกมา
“ลัดคิวของมึงหมายความว่าแบบนี้หรือเปล่า”
จุนฮงไม่พูดเปล่าแต่กลับโน้มตัวไปจุ๊บแก้มของคนตัวสูง
ที่ยืนอยู่ห่างไปเพียงแค่ไม่กี่เซ็น
ร่างสูงดูจะตกใจน้อยๆที่
ไอคนตัวขาวกล้าทำอะไรแบบนี้ แต่พอรู้สึกตัวเขาก็ยิ้มน้อยๆ
“แสบนะมึงอ่ะ
ไปได้แล้วเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง”
คิบอมเอื้อมมือไปยีหัวไอแสบตรงหน้าพร้อมกับดันหลังให้เดินออกจากตรงที่พวกเขายืนอยู่
ใช้เวลาไม่นานพวกเขาทั้งสองคนก็มาถึงงานโซลแฟชั่นวีค ที่เต็มไปด้วยนักข่าวสายแฟชั่น
เหล่านางแบบและนายแบบ ดีไซน์เนอร์และเหล่าผู้ชมที่มาร่วมงาน
“มามึงตามกูมา”
คิบอมจับข้อมือจุนฮงแล้วลากให้เดินตามตัวเองไป เพราะกลัวจะแวะไปหานางแบบสวยๆกลางทาง
“มึงนั่งนี่ก่อนนะ
เดี๋ยวกูไปหาเพื่อนตรงนู้นแปบนึง” หลังจากที่คิบอมพาจุนฮงมานั่งประจำที่แล้ว
นายแบบหนุ่มที่วันนี้มาในฐานะผู้ชม
ก็เดินไปหาเพื่อนกลุ่มนายแบบที่ยืนคุยอยู่หลังเวที
“ว่าไงครับคุณคิบอม อะไรพามางานนี้หละเนี่ย
ไหนว่าอยากนอนไง” เสียงของแจฮยอกดังขึ้นเมื่อเห็นคิบอมเดินเข้ามาหลังเวที
“กูพาจุนฮงมาดู มันบอกเซ็งๆอยู่หอ”
คิบอมตอบออกไป
“อ๋อ พาแฟนมาเที่ยวนี่เอง”
คราวนี้เป็นฮยอนจุนที่พูดออกมาบ้าง
“ยังไม่ใช่แฟนเว้ย
แต่อีกหน่อยไม่แน่” คิบอมพูดยิ้มๆ
“มัวรออะไรหละคร้าบบบ
เดี๋ยวถ้ามีหมาคาบไปแล้วจะรู้สึกนะครับ”
“หึหึ
หมาป่าอย่างกูคงไม่โง่พอจะให้ใครคาบเนื้อชิ้นโปรดของกูไปแน่นอน”
คิบอมพูดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนๆ
แล้วบทสนทนาก็ดำเนินไปอีกเล็กน้อย
จนคิบอมขอตัวออกมาเพราะว่าทิ้งจุนฮงไว้นานแล้ว และใกล้เวลาที่จะเริ่มงานแล้วด้วย
ขายาวเดินกลับมาที่เก้าอี้ก็พบว่าเก้าอี้ที่อีกคนเคยนั่งมันว่างเปล่า
มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็น ตัวสูงขนาดนั้น ถ้าเดินไปไหนก็น่าจะสังเกตได้ง่ายสิ
เขาพยายามมองอีกรอบ แต่ก็ไม่เจอ
ไปหาที่ห้องน้ำก็ไม่มี เขาจึงเดินออกมาที่หน้างานอีกครั้ง
และครั้งนี้เขาก็โล่งใจที่มองเห็นแผ่นหลังอีกคน
“เฮ้ยมึงมาทำอะไรตรงนี้งานจะเริ่มแล้วนะ”
คิบอมเดินเข้าไปและถามขึ้น
“อืม กูออกมาสูดอากาศข้างนอก
พอดีเจออดีตที่ไม่น่าจดจำ” ร่างสูงหันกลับมาพูดกับเขาพร้อมเคี้ยวหมากฝรั่งไปด้วย เขาคิดว่าคงจะเป็นวิธีระงับอารมณ์ของคนตรงหน้านี้หละมั้ง
“กูคิดว่ามึงไม่อยากเล่าอะไรตอนนี้หรอกใช่มั้ย
ไปมึงไปหาอะไรเจริญตาเจริญใจดูกันเถอะ” คิบอมเอื้อมมือไปวางบนไหล่คนตัวขาวแล้วชวนเข้างาน
“อืม
ขอบคุณนะมึง” จุนฮงพูดเสียงแจ่มใสขึ้นมาเล็กน้อย
และส่งยิ้มแก้มบุ๋มที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำมาให้
เอาเถอะอย่างน้อยกลับมายิ้มแก้มบุ๋มแบบนี้ได้แล้ว เขาก็สบายใจไปอีกเปาะนึงแล้ว
กลับมาแล้ว หลังจากหายหน้าหายตาไปนานแสนนานจ้า ตอนนี้ก็ตามนั้นแล ช่วงนี้ตัวจริงเค้าก็ออกมาขยันสร้างโมเมนต์กันจริงๆนะคะ ก็ฟินกันไปตามๆกันนะ 55555555555
ก็บอกแล้วว่าเรื่องนี้แต่งตามความฟินของไรท์นะคะ อาจจะกากเล็กน้อยถึงปานกลางแล้วก็ตอนนี้ไรท์อยู่ม.6แล้ว อาจจะอัพช้ามากอะไรก็ขออภัยและขอให้เข้าใจเด็กม.6ตาดำๆคนนี้ด้วยนะคะ เอาเถอะ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะค้าบบบบ
อย่าลืมเม้นต์ ไปกรีมในทวิต หรือโหวตอะไรตามใจเลยนะคะ เพื่อเป็นกำลังใจของไรท์ คนสวยของจุนฮงคนนี้ (อันหลังไม่เกี่ยว 55555)
#คิฮงนายแบบ on Twitter
และเหมือนเดิม คิดถึงไรท์หรือทวงฟิคซึ่งจะอัพไม่อัพก็ขึ้นกับไรท์5555 หรืออยากคุยกันก็ได้ที่ @xT_rek นะคะ
ความคิดเห็น