Faint
JARK
“Jackson, do you know what you
missing?”
“ … ”
“The courage”
ผมเลิกกับเขามาสักพักแล้วครับ
เขาคนที่เป็นทั้งพี่ชายเป็นเพื่อน และเป็นคนรัก คนที่ดีพร้อมทุกอย่างสำหรับผม
แต่ผมกลับไม่ดีพร้อมทุกอย่างสำหรับเขา และรักษาเขาไว้ไม่ได้เลย
ผมยังคอยติดตามทุกความเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขา
สบายดีไหม กินข้าวคนเดียวบ่อยหรือเปล่า ไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ไหน
หรือแม้แต่ร้องไห้หรือเปล่า
ผมรู้ว่าผมมันยังไม่ดีพอ
แต่ทุกความทรงจำของเรามันยังคงวนเวียนในหัวผมไม่จางหายไป
รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะ น้ำตา และรอยจูบ ยังคงตราตรึงในใจ ผมคิดว่าทั้งของผมและของเขา
ไม่มีใครที่จะสามารถลืมมันไปได้ในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้ได้หรอกครับ
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมานั่งดื่มที่บาร์ร้านประจำกับเพื่อนๆของผม
และถ้าหากเป็นเมื่อก่อนก็จะมีเขามานั่งดื่มไปพร้อมๆกับผมด้วย
นั่นไง ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว...
“แจ็คสัน
คืนดีกับมาร์คยังวะ” เพื่อนผมถามขึ้นมา
ซึ่งนั่นทำให้ผมวางแก้วเหล้าลง
และกลืนน้ำรสชาติขมๆลงอย่างยากลำบากมากขึ้น
“ยัง
คราวนี้น่าจะเลิกจริงๆ กูมันไม่มีอะไรดีเลย เค้าจะทนรักกูต่อไปทำไม”
“หึ
มึงนี่โคตรจะพระเอกนิยายเลย กูจะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ”
และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมต้องหันไปฟังในสิ่งที่เพื่อนพูดอย่างจริงจัง
“แจ็คสัน
มึงหนะเป็นคนที่ดีหมดทุกอย่าง แต่มึงขาดแค่อย่างเดียว รู้มั้ย อะไร ”
“....”
“ความกล้า”
.
.
.
.
.
บทสนทนาในวันนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของผม
ซึ่งนั่นทำให้ผมนอนไม่หลับมาสักพัก และมันทำให้ผมได้คิดว่าถ้าผมมีความกล้ามากกว่านี้ทุกอย่างคงไม่ลงเอยแบบนี้
ถ้าผมกล้าที่จะกุมมือมาร์ค
ถ้าผมกล้าที่จะกอดเขาไว้
ถ้าผมกล้าที่จะขอร้องให้เขาไม่ไปจากผม
ถ้าผมเพียงแต่มีความกล้าอีกสักนิด...
แต่วันนี้มันไม่เหลือโอกาสอะไรให้ผมทำแบบนั้นได้อีกแล้ว..
เว้นแต่ว่า
ผมจะสร้างโอกาสนั้นขึ้นมาใหม่ ด้วยตัวของผมเอง
“แจ็คสัน
มึงรีบมาที่บาร์JXM เลย ตอนนี้ มาร์คมาที่นี่คนเดียว” เสียงเพื่อนของผมกรอกมาตามสาย
นั่นทำให้ผมนั่งไม่ติด รีบขับรถออกไปยังที่ที่เพื่อนบอก
“มาร์คอยู่ไหน”
ผมถามเพื่อนด้วยความรีบร้อน
“นั่นไง ตรงเคาน์เตอร์บาร์เลย
โอกาสแก้ตัวหนะ มีไม่มากหรอกนะ”
หลังจบคำพูดเพื่อน
ผมไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปหาคนตัวขาวที่กำลังถือแก้วแอลกอฮอล์ในมือ
พร้อมกับเหม่อลอย ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
ผมเดินไปนั่งข้างๆ
พร้อมกับสั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้ว และพูดเบาๆกับคนตัวขาวข้างๆ
“ขอชนแก้วด้วยนะครับ”
คนตัวขาวหันมามอง ด้วยรอยยิ้มจางๆ
“ครับ”
และคำตอบรับเพียงสั้นๆ
เราทั้งคู่ต่างเงียบกันไปอยู่สักพักให้แต่ละคนได้คิดทบทวนอะไรบางอย่าง
จนผมตัดสินใจได้
“มาร์ค
ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
“ อืม ได้สิ ”
ผมกับเขาเดินออกมาจากร้าน และเดินตามถนนไปเรื่อยๆ
ท่ามกลางอากาศที่เย็นขึ้นกว่าเมื่อสัปดาห์ก่อน
ผมเงียบ และเขาก็เงียบเช่นกัน
..
“ขอโทษนะ” ผมพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
“เรื่องอะไรหรอ”
“ทุกเรื่องที่ทำให้นายเสียใจ”
“ถ้าฉันตอบว่าไม่ให้อภัยหละ”
มาร์คหยุดเดินแล้วหันมามองผมตรงๆ
“นายมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น และฉันก็คงทำอะไรไม่ได้
แต่ว่าฉันอยากให้นายรู้ว่าทุกวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน ฉันโคตรมีความสุข
เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ของนายยังคงไม่จางไปจากใจฉัน
และฉันรู้ว่าตอนที่นายไม่อยู่มันโคตรจะทรมาน
ไม่มีวันไหนที่ฉันจะนอนหลับได้อย่างสนิท ไม่มีเวลาไหนที่ฉันไม่คิดถึงนายเลย
และไม่มีเวลาไหนเลยที่ฉันไม่รักนาย”
“แจ็คสันรักมาร์คนะ”
ผมกล้าที่จะพูดคำว่ารักออกมาแล้ว
“เรากลับมาคบกันเถอะ”
ผมกล้าที่จะขอร้องให้เขากลับมา
ผมจับมือของเขาขึ้นมา กุมมือนั้นไว้
ให้ความอบอุ่นจากผมส่งผ่านไปถึงเขา ให้เขาได้รับรู้ถึงความกล้าของผมที่มีมากขึ้น
และให้เขาได้รู้ถึงความจริงใจของผม
“แจ็คสัน..”
“ทุกวันตั้งแต่ที่เราเลิกกัน
ฉันไม่เคยหยุดร้องไห้ได้เลย ฉันไม่เคยหยุดคิดถึงนาย
ไม่เคย..หยุดคิดถึงเรื่องของเรา”
“แต่ว่า
ตอนนั้นฉันไม่มั่นใจว่านายยังรักฉันเหมือนเดิมไหม
ฉันอาจจะกลายเป็นคนน่าเบื่อสำหรับนาย เพราะการที่ฉันไม่ได้แสดงออกอะไรและนายก็ดูเหมือนเฉยชากับความสัมพันธ์ของเรา
เมื่อก่อนนายเคยจับมือฉัน กอดฉัน จูบ และบอกรักกันทุกวัน
แต่ในตอนนั้นนายไม่เคยทำมันอีกเลย
แม้แต่ความกล้าให้ฉันไม่ไปในวันนั้นนายยังไม่กล้าพูดมันออกมา
นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่มั่นใจ”
เสียงของมาร์คสั่นเครือ และนั่นทำให้ผมปวดใจมากยิ่งขึ้น
ผมดึงเขาเข้ามากอด
“ขอโทษนะที่กล้าไม่พอ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว
ไม่ร้องนะ กลับมาเถอะ”
ต้องใช้เวลาสักพักกว่ามาร์คจะหยุดร้องไห้
ผมดันตัวมาร์คออกให้เห็นหน้ากันชัดๆ ดวงตากลมโตนั้นเป็นรอยช้ำจากการร้องไห้
จมูกแดง ผมลูบหัวเขาเบาๆ จูบลงบนหน้าผาก และส่งยิ้มให้เขาด้วยความมั่นใจ
“ไม่ไปไหนแล้วนะ ไม่ห่างกันแล้วนะ”
มาร์คพยักหน้า
แล้วยิ้มออกมาเบาๆพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอีกรอบ
ใบหน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
ผมสัมผัสได้ถึง ลมหายใจของเขา และเขาก็คงจะรู้สึกเหมือนกันกับผม
และเหมือนมาร์คกำลังท้าทายผมอยู่ว่าผมจะกล้าจูบมั้ย
เสียงในหัวเตือนให้ผมได้ทำบางอย่าง
‘ ความกล้าเท่านั้นแจ็คสัน
’
ริมฝีปากของผมแตะลงบนกลีบปากนุ่มของเขา
จูบที่อบอุ่นที่สุดในยามที่อากาศหนาวแบบนี้ คงเป็นเหมือนเชื้อเพลิงต่อเติมให้ความรักของเราให้เดินต่อไป
และนี่คงเป็นเครื่องยืนยันได้ถึงความกล้าของผม
และคงจะทำให้มาร์คเชื่อใจผมขึ้นมาได้บ้าง
จากนี้ผมจะมอบความอบอุ่นให้เขา ทั้งกายและหัวใจ
และผมก็ขอเป็นกำลังใจให้คนที่เชื่อในความรัก
ขอแค่กล้าที่จะรักก็เพียงพอแล้วครับ จากนั้นหัวใจจะนำทางคุณไปเอง
รัก...
หวัง
แจ็คสัน
FIN.
สวัสดีค่ะ
จาร์คเรื่องนี้แต่งแก้บนค่ะ แต่ก็สนองนี๊ดตัวเองไปด้วย 5555555555 อาจจะไม่หวือหวาเท่าไหร่หรืออาจจะติดขัดด้านภาษาเล็กน้อย ขออภัยด้วยนะคะ
ไม่ได้แต่งฟิคมานาน และช่วงนี้สอบค่ะ แต่โดดมาแต่งฟิคซะงั้น 555555 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ฝากด้วยค่า พูดคุยเรื่อง JARK ได้ที่
แอคนี้นะคะ >> @xT_rek 5555555555
