Friends

#BANGCHAN

 

            ‘ เพื่อนกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอกเว้ย ’

 

            ประโยคนี้ยังคงก้องอยู่ในหัวของผม ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปี ทุกคนที่เห็นความสัมพันธ์ของผมกับเขาล้วนบอกประโยคเดียวกันนี้กับผมทั้งนั้น ซึ่งในตอนนี้ผมก็คิดว่าแบบนั้น เพราะคนเป็นเพื่อนกันใครเขาจะนอนเตียงเดียวกัน(?) จะดูแลกัน(?) และจะรักในแบบที่ผมรักเขาแบบนี้หละครับ

 

            ดวงตากลมสวย ที่มักจะมองมาที่ผม ทำให้ผมตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ก็นั่นแหละครับ  ทุกอย่างเริ่มต้นที่ความเป็นเพื่อนกันของผมกับคิมฮิมชาน ผมชื่อบังยงกุกนะครับ ผมเป็นเพื่อนกับฮิมชานมาหลายปีจนไม่อยากจะนับระยะเวลาแล้วหละครับ เราอยู่ด้วยกัน ทำอะไรต่างๆนานา มาด้วยกันหลายอย่าง ผมคิดว่าเขาเข้าใจผมมากกว่าฝาแฝดแท้ๆของผมอีก ผมว่าเขาเหมือน แม่ เลยครับ แม่ทูนหัวของผมหนะนะ

 

            ผมรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน ชอบอะไร เขาก็รู้เหมือนกันว่าผมเป็นคนแบบไหน และชอบอะไร อย่างเช่น เขารู้ว่าผมชอบไปคลับ เขารู้ว่าผมชอบสีขาวดำ และเขาก็รู้ว่าผมเป็นคนพูดน้อย และผมก็เดาว่าเขารู้ว่าผมรักเค้า

 

            ผมอยากให้ทุกคนคิดถึงเพื่อนสนิทที่สุดของคุณนะครับว่าเวลาเค้าอยู่กับคุณ เค้าเป็นแบบนี้มั้ย ถ้าเป็นแบบเรื่องราวของผมกับฮิมชานแล้วหละก็ ผมบอกได้เลย มันไม่ใช่ความเป็นเพื่อนแล้วหละครับ และมันพัฒนามาไกลมาก เกินกว่าจะกลับไปยืนที่จุดเดิมแล้วหละครับ

            เมื่อก่อน ในตอนที่ผมกับฮิมชานยังเป็นเพื่อนกัน ฮิมชานเขาชอบอ้อนครับ...

“ปังง เราอยากกินต๊อกร้านนั้น พาเราไปกินหน่อยสิ” เสียงสองที่เขาใช้กับสายตาเหมือนเจ้ากวางน้อยถูกส่งมาให้ผม และก็เป็นอันว่าผมแพ้ทางเขาอยู่เรื่อยไป

 

            แต่พอความสัมพันธ์ของเรามาไกลขึ้นมากกว่าคำว่าเพื่อน เขาก็ยังอ้อนอยู่นะครับ แต่ผมว่ามันเป็นการอ้อนแบบแปลกๆครับ

            “ปัง ชานอยากได้กระเป๋าหลุยส์คอลเล็คชั่นใหม่อ่ะ เนี่ยลิมิเต็ดอิดิชั่นเลยนะ” เสียงของแม่ยอดยาหยีของผมดังขึ้น เหมือนเสียงคำสั่งในค่ายทหารเลยครับ คือถ้าไม่ทำตามนี่โดนปืนเป่าหัวเลยครับ

 

            “แต่ว่า ชานเพิ่งจะซื้อใบใหม่ไปเมื่อวานเองนะ” ผมพูดตอบกลับพร้อมกับพลิกหนังสือพิมพ์ในมือไปพลาง

 

            “นั่นมันเมื่อวาน ก็ชานจะเอาอ่ะ ปังจะซื้อไม่ซื้อ ถ้าไม่ซื้อก็คอยดูละกัน ” เสียงนิ่งๆตอบกลับมา ผมว่านี่มันไม่เข้าข่ายอ้อนแล้วครับ นี่มันข่มขู่ชัดๆ ส่วนผม บอกแล้วครับ ผมก็แพ้ทางเขาอยู่เรื่อยไป

 

            “จ้าๆ ชานเลือกเอาเลย อ่ะนี่บัตร ชานเอามาคืนเราด้วยนะ” ผมหยิบบัตรแบล็คการ์ดออกมาจากกระเป๋าแล้วเดินเอาไปให้แม่ทูนหัวของผม ก่อนจะแอบขโมยหอมแก้มนิ่มๆนั้นเบา ถือว่าคุ้มครับ กระเป๋าใบละเป็นหมื่นเป็นแสนกับการได้แค่หอมแก้ม คุ้มมากครับ คุ้มจนผมอยากจะร้องไห้

 

           

            ตอนที่เราเป็นเพื่อนกัน ฮิมชานเค้าชอบเดินมากอด มาวอแวกับผมมากๆครับ จนผมรู้สึกเสพติดสัมผัสแบบนั้นของเขา แล้วผมก็พบว่า ผมถูกทิ้งไว้กลางทาง ยังไงหนะหรอครับ เรื่องมันมีอยู่ว่า…       “ชาน วันนี้เราเหนื่อยมากเลย มาขอกอดให้ชื่นใจหน่อยสิ” ผมพูดพร้อมอ้าแขนเดินเข้าไปหาร่างขาวๆที่กำลังใช้กล้องหน้าของโทรศัพท์ถ่ายเซลฟี่ตัวเองอยู่

            “ปัง หยุด อย่าพึ่ง ขอชานถ่ายเซลฟี่ก่อน ขอเดี่ยวๆ เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าชานอวดแฟน” คนสวยของผมไม่แม้แต่จะหันมามองผมเลยด้วยซ้ำในขณะที่เขาพูดวาจาที่แสนจะทำร้ายจิตใจผมออกมา ผมก็เลยยืนรอเขาอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง พอเห็นเขาวางโทรศัพท์ลงเท่านั้นแหละครับ ผมนี่วิ่งเข้าไปกอดเจ้าก้อนขาวๆของผมอย่างไว

            “นิ่มจังเลย หอมด้วย แฟนใครหว่า” ผมพูดพร้อมกับหอมแก้มขาวๆนั่นไปอีกหลายที

            ตอนแรกอีกฝ่ายก็หัวเราะคิกคักเลนกับผมอยู่ดีๆหรอก แต่เหมือนว่าผมจะเล่นนานเกินไปจน          ฮิมชานเริ่มร้อน เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดบนใบหน้าขาว

            “ปัง ออกไปเลย เราร้อนแล้ว นู่นไปกอดทิกเกอร์ก็ได้ ดูท่าจะอยากให้พ่อมันกอดแย่แล้ว ชานจะไปนอนแล้วนะ ง่วง” พูดจบแค่นั้นก็ลุกเดินไปเลยครับ ไม่มีการกู๊ดไนท์คิสอะไรทั้งสิ้น ผมก็เลยหันไปมองไอเจ้าหมาน้อยทิกเกอร์ลูกรักพันธุ์พุดเดิ้ลของผม ก่อนจะเข้าไปกอดมันพลางระบายความในใจไปด้วย

           

            “ทิกเกอร์ แม่เราเค้าเป็นไรอ่ะ เมื่อก่อนตอนพ่อเป็นเพื่อนกับแม่ แม่เค้าไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย เห็นพ่อไม่ได้วิ่งเข้ามากอดตลอด แล้วดูตอนนี้สิ ต้องให้พ่อมากอดหนู นี่มันช่วงหมดโปรโมชั่นแล้วหรอ” ผมอยู่ในจุดที่ต้องพูดกับหมาแทนเมียแล้วครับทุกคน รู้อย่างนี้ผมกลับไปเป็นเพื่อนกับคิมฮิมชานดีกว่า

 

            อ่อ นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเร็วๆนี้เองครับ คือผมจะขอย้อนไปในอดีตก่อนว่า เมื่อก่อนผมกับฮิมชานเป็นรูมเมทกันครับ และเพราะแบบนี้เราจึงเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ มันอาจจะเป็นกรรมของผมครับที่เมื่อก่อนผมปล่อยให้เค้านอนคนเดียว มองเพดานในห้องอย่างเหงาๆอยู่บ่อยๆ เพราะผมมีงานที่คลับ ซึ่งกว่าจะเลิกก็เกือบเช้าแล้ว ทำให้ตอนนี้พอเราเป็นแฟนกันผมเลยเป็นฝ่ายที่ถูกทิ้งบ้าง

 

            “ชาน” ผมสะกิดเบาๆที่ไหล่ของคนตัวขาวข้างที่นอนตะแคงหันหน้าไปอีกทาง และไม่มีสัญญาณตอบกลับครับ

 

            “ตัวเอง หลับแล้วหรอ” ผมกระซิบถามไปอีกที และเหมือนเดิมครับไร้สัญญาณตอบกลับ

 

            ผมเริ่มปฏิบัติการพ่อบ้านใจกล้า จับฮิมชานให้นอนหันหน้ามาหาผมดีๆ ก่อนจะค่อยๆหอมแก้มซ้ายและขวา แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น มือขาวๆก็ตบเข้าที่แก้มผมอย่างจัง

            ‘ เพี๊ยะ! ’

 

            “ฮื่อ ยุง อย่ากวน แง่มๆ ” และนั่นคือคำพูดเหมือนละเมอของเค้าหละครับ ทั้งๆที่ไม่ลืมตามาดูแม้แต่น้อยว่าที่คุณเธอตบมานั่นไม่ใช่ยุงครับ แต่เป็นแก้มของแฟนหนุ่มสุดหล่อของตัวเองต่างหาก

            เออ อ่ะ ให้มันได้อย่างนี้สิครับ ผมหมดอารมณ์ที่จะทำอะไรมิดีมิร้ายเขาแล้วหละครับ นอนก็นอน ผมคงมีบุญวาสนาแค่นอนเตียงเดียวกันแหละครับ

 

 

            วันนี้ผมมางานวันเกิดเพื่อนกับฮิมชานครับ เจอเพื่อนเก่าเต็มไปหมด พอพวกมันเห็นผมมากับฮิมชานก็ล้อกันใหญ่เลยครับ

 

            “เฮ้ยๆ พวกมึงดู คู่เพื่อนสนิทเค้ามากันนู่นแล้วเว้ย” เสียงจากใครคนหนึ่งตะโกนออกมาต้อนรับพวกผมสองคน

 

            “เฮ้ยว่าไง ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ป่าววะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงแซวดังมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ตอนนี้ไม่มีปิดปังอะไรแล้วครับ แม้แต่หมายังดูออกเลยว่าผมกับฮิมชานไม่ได้เป็นเพื่อนกัน

 

            “กูเป็นแฟนกับฮิมชานเว้ย กูไม่อยากเป็นแค่เพื่อนสนิทกับคนน่ารักๆแบบนี้หรอก เสียดายของแย่” ผมตอบออกไปพลางหันไปยิ้มให้กับคนตัวขาวที่จับมือกับผมอยู่ ต้องมีเขินกันบ้างแหละครับงานนี้

 

            “หยุดพูดอะไรเลี่ยนๆได้แล้ว ร้อน ปล่อยมือ จะไปกินน้ำ” อ่า นี่แหละครับ การเขินสไตล์คิมฮิมชาน ผมชินแล้วแหละ ถึงจะปากแข็งแต่ก็น่ารักที่สุดในโลกสำหรับผมเลยหละ

.

.

.

            ผมหนะเป็นคนคอแข็งพอมีงานสังสรรค์กับเพื่อนฝูงแบบนี้มันก็ต้องมีดื่มกันบ้างเป็นธรรมดา แต่ว่าคนที่ผมพามาด้วยนี่สิ รู้ว่าดื่มแล้วจะเป็นยังไงก็ยังคงดื่มอย่างต่อเนื่อง แล้วคนที่ซวยจะเป็นใครไปได้หละครับ นอกจากผมหนะ

 

 

            “กูยังไม่เมาเว้ยย อีกแก้วก็ไหววว” เสียงที่แสดงว่าแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์แล้ว ดังขึ้นจากคนตัวขาว ที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดแล้ว

 

            “ชาน พอแล้ว ไม่เอาแล้ว กลับบ้าน” ผมเอ่ยปรามเมื่อเห็นท่าไม่ดี เพราะฮิมชานเริ่มอยู่ไม่สุข เขาเป็นคนที่เมาแล้วจะไล่หอมคนอื่นครับ เสียงดังโวยวายด้วย

            คนตัวขาวเริ่มหันมาทางผม ขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นก่อนปากนิ่มนั้นจะประทับลงบนแก้มของผมเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียงอ้อนๆออกมา

 

            “ขออีกแก้วนะปังงง ชานสัญญา จาเป็นเด็กดี”

 

 

            ณ จุดนี้ไม่ทนแล้วครับ น่ารักเกินไปต้องพากลับอย่างเดียว

 

            “เฮ้ย พวกมึง ชงเหล้าให้เมียกูหน่อย ขอเข้มๆ ช็อตเดียวน็อค” ผมหันไปสั่งเพื่อน แล้วจากนั้นคุณก็คงไม่ต้องเดานะครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากผมพาฮิมชานกลับห้อง...ก็นอนไงครับ หึหึ

 

 

            อีกอย่างนะครับที่ผมอยากจะเล่าให้พวกคุณฟัง ฮิมชานเนี่ยเขาเป็นคนใส่ใจคนอื่นครับ เมื่อก่อนตอนที่เราเป็นเพื่อนกัน เวลาผมกับเขาไปไหนด้วยกันเขาก็จะบอกผมให้ดูชุดตัวเองให้เรียบร้อยเข้าที่เข้าทางครับ บางครั้งก็ว่าผมบ้าง ตามนิสัยเขาแหละครับ

            แต่ตอนนี้เราไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว เขาก็ปากว่ามือถึงเลยครับ ช่วยผมจัดชุดตลอด เรื่องปกเสื้อ หรือรอยยับต่างๆ เขาจะช่วยผมจัดตลอด และผมก็ชอบที่จะให้เขาทำแบบนี้นะครับ เค้าไม่มีทางรู้ว่าตัวเองน่ารักแค่ไหนเวลาทำแบบนั้น และผมก็รักเขามากจริงๆ

 

            จะพูดก็ได้ว่าตอนนี้ผมหลงฮิมชานจนหัวปักหัวปำแล้วครับ ให้คนที่สวยกว่านี้ น่ารักกว่านี้มา ก็ไม่เอาแล้วครับ เพราะผมรู้สึกว่าฮิมชานคนนี้น่ารักที่สุดสำหรับผมแล้วครับ

            หลายคนอาจจะคิดว่าผมเว่อร์นะครับ แต่นี่คือผมพูดจริง ก็คนมันรักไงครับ มันจะให้พูดอะไรได้หละครับ

 

            ผมขอบคุณที่ทุกคนฟังเรื่องราวของผมกับเขา และอย่าลืมนะครับ ทบทวนความสัมพันธ์ของคุณว่า สรุปแล้วคุณยังเป็นเพื่อนกันหรือเปล่า หรือเป็นแบบผมกับ คิมฮิมชาน แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ผมก็ขอให้คุณมีความสุขครับ

 

                                                                                    บังยงกุกที่รักคิมฮิมชานสุดหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            สวัสดีค่า บังชานเรื่องแรกเลย มาแนวฮาๆ ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ คิดมุกไม่ออก 55555555555 อ่านเล่นๆเพลินๆเนาะ คอมเม้นต์นิดหน่อยก็ได้ ดีต่อใจไรท์เตอร์ค่า ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ